Job: A Comedy of Justice

Ik heb weer eens een tweedehands boek op de kop kunnen tikken, Job: A Comedy of Justice van Robert Heinlein. In mijn leven heb ik al een hoop van Robert Heinlein gelezen (waaronder Starship Troopers), maar ik denk dat Job: A Comedy of Justice de eerste was. 

 

Spoilers

Het verhaal opent met Alex Hergenscheimer, die tijdens een cruise meedoet aan een Polynesische ceremonie, waarbij hij over hete kolen loopt. Wanneer hij na afloop daarvan zich weer bij het cruiseschip wil voegen, ziet hij dat er veel dingen anders zijn. Hij herkent de mensen en de omgeving niet meer. Maar mensen herkennen hem wel als Alec Graham, een dubieuze crimineel. 

Meer vreemde gebeurtenissen vinden plaats en  Alex en zijn vriendin Margerethe belanden zonder een cent in Mexico. Vanuit daar probeert Alex thuis te komen, in Kansas. Maar iedere keer als het beter met hen lijkt te gaan, belanden Alex en Margerethe weer in een ander universum en kunnen zij weer opnieuw beginnen. 

De diep religieuze Alex vergelijkt zijn situatie met die van de Bijbelse Job. Ook deze kreeg met steeds meer tegenslag te maken, zonder dat daar een reden achter leek te zitten. Maar uiteindelijk bleek Job het slachtoffer van een onaangenaam spelletje tussen God en Satan. Alex ziet steeds vaker de hand van God in de gebeurtenissen om hem heen. Is het einde nabij? Zijn al zijn avonturen een voorbode van het einde der tijden? Maar hoe moet dat dan met Margerethe, zij aanbidt Odin en de andere Noorse goden?

Conclusie

Dit is een enig boek. Robert Heinlein heeft er geen problemen mee om de verwachtingen van de lezer en van de hoofdpersoon op zijn kop te zetten en je nog eens na te laten denken. Verder staat dit boek op zichzelf en valt het niet in een van de series of verbonden romans die Heinlein ook schreef, dus je kunt het makkelijk oppakken als een introductie in het werk van Heinlein. 

Het is wel een kritiek op (Amerikaans Evangelisch) Christendom. Alex is dan wel de hoofdpersoon, maar in de loop van het boek komen we erachter dat hij een kleinzielige kerel is, die niets liever doet dan zijn (religieuze) wil opleggen aan anderen, terwijl hijzelf niets beter is. Onder invloed van Margerethe en zijn avonturen, waarbij hij afhankelijk is van de goedheid van mensen, die zijn moreel kompas niet delen, leert hij om eens kritisch naar zichzelf te kijken. Dat maakt hem een stuk aangenamer. 

Zeker de moeite waard.