Theemuts!

Nadat ik een tijdje geleden een kruikzak heb gebreid had ik nog flink wat draad over. En daar moest ik toen (uiteraard) een ander project voor vinden. Ik drink ook vrij veel thee en heb een theepot met theemuts. Die theemuts liep een beetje op zijn laatste benen en was aan vervanging toe. Dus ik heb een nieuwe theemuts gebreid. 

twee panelen

Ik heb dit gemaakt met de restanten van de Katia Menfis Color 114 gemaakt. Het rechterpaneel is een lange lap van boordsteken (steedsafwisselen van 1r 1av). En het linkerpaneel heeft ook kabels van 3 om 3. 

1 grote zak

Toen de twee panelen af waren heb ik ze aan elkaar genaaid. In de zak stopte ik nog wat van het vulmateriaal uit de oude theemuts, voor wat extra isolatie. Toen heb ik de zak dubbelgevouwen over de theepot heen en de zijden die elkaar aanraakten ook vastgenaaid. Ik was iets te optimistisch met mijn metingen en ik heb met wat haakwerk nog wat extra stukjes ingezet. Onze theepot wordt van beneden steeds breder. 

En nu heb ik weer een nieuwe theemuts, die hopelijk jaren meekan en mijn thee warm houdt.

De Leeuw van de Woestijn

Via Netflix zag ik weer een film uit de oude doos. Omar Mukhtar: Lion of the Desert (1980) van Moustapha Akkad. In de titelrol zien we Anthony Quinn (Lawrence of Arabia). Verder zien we ook nog Oliver Reed, Rod Steiger, John Gieldgud (The Scarlet and the Black, Around the World in 80 Days)en Irene Papas.  

De film is gebaseerd op waargebeurde gebeurtenissen uit de Italiaanse kolonisatie van Libië. Omar Mukhtar was lid van de Senoessie en leidde lange tijd de strijd tegen de Italiaanse overheersers, tot hij uiteindelijk gevangen werd genomen en na een show-proces werd opgehangen. Hij geldt nog steeds als held in Libië. Deze film is dan ook tot stand gekomen met steun van de Libische Staat, toen nog onder leiding van Moammar Ghaddafi. Deze film gaat over de laatste jaren van de strijd, wanneer Rodolfo Graziani zich met de strijd tegen de opstandelingen in Libië bemoeit. 

Spoilers

Waargebeurd, maar obscuur, lees verder op eigen risico. 

De film begint met wat historische context van Italiaanse kolonisatie van Libië. Deze bestaan uit echte filmbeelden uit die tijd, wat er meteen even inhamert dat alle ellende die we nog te zien zullen krijgen, echt is. 

Dan gaan we door naar het overdadige paleis van Benito Mussolini (Steiger), die gefrusteerd is dat in de Italiaanse Kolonie van Libië nog steeds zoveel strijd tegen de overheersing van Italianen is. En vooral dat hij niet wint! Er zijn verdikkie al vijf generaals verloren in de strijd! Hij stuurt zijn beste Generaal, Rodolfo Graziani (Reed) om aldaar orde op zaken te stellen en die weerspannige woestijnbewoners eens een lesje te leren.

Dan zien we de woestijnbewoners in kwestie. Zij leven vreedzaam met hun tenten en kuddes in de woestijn en trekken van oase naar oase. Een oude man, Omar Mukthar (Quinn) geeft de kinderen les uit de Koran en probeert hen de Islamitische wijsheden bij te brengen.

 

Graziani pakt flink uit, het modernste wapentuig wordt samen met veel soldaten naar Libië verscheept. En met zijn enorme vuurkracht weet hij veel land te beheersen. Maar Omar Mukthar weet dat hij het in een directe strijd met de Italianen niet kan winnen. Hij laat zijn volk zich terugtrekken in de woestijn en als een guerillastrijder voert hij steeds, korte snelle aanvallen uit. Hij lokt de Italianen in de val en verdwijnt weer in de woestijn voor zij terug kunnen slaan. 

Dan besluit Graziani tot onderhandelingen. Maar dit is slechts een manier om de strijd te vertragen. Omar Mukhtar is een integer man. Hij is niet om te kopen of te verleiden tot vrede in ruil voor geld of bezittingen. Maar de Italianen zijn ook niet bereid om echte vrede te sluiten, de onderhandelingen worden alleen gebruikt om nog meer troepen naar Libië te verschepen. 

Dan besluit Graziani om echt alles uit de kast te halen. Hij valt de burgerbevolking aan en sluit hen op in concentratiekampen (een methode die de Britten ook toepasten in de Tweede Boerenoorlog en zeer effectief was). Hierbij worden weer historische beelden gebruikt van de ingerichte kampen, om maar weer aan te geven hoe gruwelijk de daden van de Italianen waren. 

Verder worden de aanvallen van Graziani en de Italianen op de posities van Omar Mukthar en zijn strijders ook steeds heftiger. Omar Mukhtar wordt na 20 jaar strijd leveren ook een dagje ouder en wordt uiteindelijk gevangen genomen. 

Dan wordt er een showproces ingericht, waarbij Omar Mukhtar ter dood veroordeeld wordt, aangezien hij in opstand kwam tegen de staat. Hij wordt publiekelijk opgehangen. Maar de rust keert niet weer in Libië en de strijd blijft doorgaan. 

Conclusie

Deze film wil eigenlijk een vervolg zijn op Lawrence of Arabia, met weer een strijd van dappere en eenvoudige woestijnbewoners, die zich verzetten tegen een moreel corrupte en militair modernere overmacht. Anthony Quinn is als Omar Mukhtar een iets oudere en kalmere versie van Auda Abu Tayi uit Lawrence of Arabia. De Italianen doen met hun wreedheden en moderne wapentuig niet onder voor de Ottomanen en de Duitsers uit Lawrence of Arabia. Zelfs de muziek is van Maurice Jarre. Maar het is wel duidelijk dat deze film net niet het budget had van zijn (spirituele) voorganger. Er wordt af en toe wel erg opzichtig met camerahoeken gewerkt om te verbergen dat er geen geld was voor massa-scenes of special effects. 

Maar met deze film wordt er wel aandacht gegeven aan een verder obscuur stukje geschiedenis aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog. Bij kolonialisme in Afrika denken we meestal aan de vele koloniën van de Britten en de Fransen, de gruwelen van België in de Congo of de slavenhandel. Maar in de vroeg - twintigste eeuw zijn de Italiaanse Fascisten ook flink tekeer gegaan in Libië. Wat dan weer slecht te rijmen is met Italië (en Rome) als bron van Europese beschaving. 

De film is ook op Youtube te zien, dus bekijk het daar vooral eens.  

Annihilation

Het is weer tijd voor een boekbespreking. En tijd geleden zag ik via Netflix de film Annihilation, uit 2018 alweer. Maar die film was gebaseerd op het gelijknamige boek (uit 2014) van Jeff Vandermeer en is het eerste deel van een trilogie. 

Ik kwam er pas kortgeleden achter dat de film gebaseerd was op een boek. En toen heb ik natuurlijk meteen mijn lokale bieb bekeken of daar ook een exemplaar te krijgen was. En dat bleek het geval. Dus ik heb een paar dagen doorgebracht met een modern "Weird" verhaal. 

Spoilers

Het verhaal van het boek en de film komen op hoofdlijnen overeen en spoilers voor de een zijn ook spoilers voor de ander. 

Er is in een verder niet nader genoemd gebied iets vreemds gebeurd. En er wordt een missie uitgezonden om te onderzoeken wat er aan de hand is in dit Area X. We lezen het dagboek/ verslag van een van de leden van de missie, de bioloog van de groep. Door het lezen van het verslag wordt duidelijk wat er aan de hand is. En er zijn verschillende vreemde dingen gaande. 

De missie, die Area X moet onderzoeken, is de twaalfde missie. De elf eerdere missies zijn nooit teruggekeerd, hebben elkaar vermoord of keerden wel terug maar konden niets nuttigs vertellen en stierven kort daarna aan kanker. De echtgenoot van de Bioloog maakte deel uit van de 11e missie. En zijn dood was de reden dat zij zich aanmeldde voor de 12e missie. 

De missies worden georganiseerd door de (overheids?)organisatie Southern Reach en die doen erg geheimzinnig. Zo wordt het gebied niet bij naam genoemd, alleen Area X. De leden van de missie kennen elkaar nauwelijks, ze noemen elkaar niet bij naam en ze weten ook alleen van elkaar wat ze op onderzoeksgebied bij kunnen dragen aan de missie (maar weten zij wel alles van elkaar?). En Southern Reach is ook niet scheutig met de informatie over Area X en de eerdere missies. 

De Bioloog, de Antropoloog, de Psycholoog en de Landmeter trekken Area X en noteren braaf alles wat zij tegenkomen. Al snel komen zij uit bij een ruïne van een gebouw. De Antropoloog, Psycholoog en Landmeter denken dat het een ondergrondse tunnel is. Maar de Bioloog denkt dat het een toren is (die ondergronds is). En dit is het begin van de uiteenlopende percepties die de leden van het team denken te hebben over het gebied dat zij onderzoeken. 

In de toren (of is het tunnel?) onderzoekt de Bioloog een plant of plantaardig materiaal. Het groeit op de muren van de toren in de vorm van woorden. Terwijl zij dit nader onderzoekt en probeert om specimens te nemen, ademt zij per ongeluk stuifmeel of sporen van de plant in (dat hier geen mondkapjes werden gedragen vond ik in het post Corona tijdperk buitengewoon onwaarschijnlijk). Deze sporen gaan meteen aan het werk in het lichaam en geest van de Bioloog en zij voelt zich meteen anders dan haar collega's. 

Die avond blijkt dat er inderdaad meer gaande is. De Psycholoog is de leider van de missie. En zij hypnotiseert met regelmaat de andere leden van de missie om hen zo geheime orders te kunnen geven. Maar de hypnose werkt niet meer op de Bioloog, waarschijnlijk vanwege de ingeademde sporen. De volgende morgen worden de problemen alleen maar groter. De Antropoloog is verdwenen. De Psycholoog zegt dat zij is teruggekeerd naar de gewone wereld, maar de Bioloog vertrouwt het niet. Later verdwijnt ook de Psycholoog. De Bioloog wil haar gaan zoeken, maar de Landmeter blijft liever in het basiskamp. 

Uiteindelijk ontdekt de Bioloog steeds meer informatie over de missie, de eerdere missies, de plannen van Southern Reach en over het lot van haar man. Maar nog niet alle vraagstukken zijn opgelost.

Conclusie

Dit is een interessant en vernieuwend boek! Het plot is niet zo heel vernieuwend (onschuldig lid van een missie komt er tijdens de missie achter dat niets is wat het lijkt dat de opdrachtgever niet geheel oprecht was), maar de manier waarop het gebracht wordt wel. 

Het doel van de missie is te achterhalen wat er gaande is in Area X en dat is vanaf het begin af aan onduidelijk. Vroeger was het een dunbevolkt stuk land, maar nu is het geheel verlaten. Er woont niemand meer, en de ruïnes van de gebouwen getuigen van de ineenstorting van de menselijke beschaving. En het is een tikje zorgwekkend hoe snel de natuur de symbolen van menselijke aanwezigheid hebben overgenomen. Allemaal al creepy genoeg. 

Maar dan blijkt dat er een vreemde macht invloed heeft in Area X. De natuur die terugkeert is niet helemaal de natuur die we kennen. De planten doen raar (groeien in de vorm van woorden), het is niet altijd duidelijk of iets een plant, een schimmel of een dier is. Hoe is deze vermenging ontstaan? Is het een buitenaardse invloed? Is het toeval? Is het opzet?

Het boek had iets weg van H. P. Lovecraft. De mensheid probeert iets te begrijpen wat niet te begrijpen is en gaat er ondertussen aan ten onder. En ze kunnen het ook niet gewoon met rust laten. In die zin deed het denken aan The Colour out of Space. 

En aangezien we een dagboek lezen van een onderzoeker is de toon van het verhaal zeer introspectief en dromerig. We komen van alles tegen, maar we lezen vooral over wat de Bioloog daarbij denkt en voelt. Het voelt erg langzaam en dromerig aan allemaal, en dat draagt alleen maar bij aan de vervreemding. 

Een aanrader.      

  

Nothing but the Night

Het was weer tijd voor een foute horrorfilm via Jitsi. Dit keer Nothing but the Night (1973) van Peter Sady en met horror duo Christopher Lee (I, Monster, To the Devil a Daughter, The Devil Rides Out) en Peter Cushing (The Legend of the Seven Golden Vampires) in de belangrijkste rollen. In wat minder belangrijke rollen zagen we nog Diana Dors, Georgia Brown en Keith Barron (In the Red). Als je goed keek kon je ook nog (een piepjonge) Michael Gambon (Sleepy Hollow), Shelagh Fraser (Star Wars), Kathleen Byron (The Black Narcissus) en Duncan Lamont (The Creeping Flesh) spotten. 

Nothing but the Night werd verfilmd door de Charlemagne Studio van Christopher Lee. Helaas was dit de enige film van deze studio, voor hij weer ten onder ging. In deze film zien we Christopher Lee in een van zijn weinige helden-rollen. 

Spoilers

De film begint met een aantal in scene gezette zelfmoorden van oudere, rijke mensen. Iemand laat een auto van een klif rijden, een man wordt over een balustrade geduwd en er wordt een zelfmoord geënsceneerd met een pistool. Deze in scene gezette zelfmoorden trekken geen aandacht, men denkt dat het gewone ongelukken of zelfmoord. Maar dan vat een buschauffeur van een bus vol kleine kinderen op een schoolreisje vlam. 

Behalve de buschauffeur zijn er gelukkig geen doden te betreuren, maar één meisje, Mary (Strong) eindigt in het ziekenhuis en daar is iets raars mee. Haar verwondingen zijn niet heel ernstig, maar ze heeft rare nachtmerries over iets wat zijzelf niet heeft meegemaakt. Behandelend kinderarts Haynes (Barron) vertrouwt het niet en roept de hulp in van superieur Sir Mark Ashley (Cushing). Deze vindt het ook een vreemde zaak en wil het meisje langer houden ter observatie. 
Ondertussen heeft Colonel Bingham (Lee) zich ook vastgebeten in de zaak van de drie dode mensen. Deze waren behalve oud ook rijk en toevallig allemaal lid van de raad van bestuur van het Van Traylen Fonds, dat een weeshuis op het afgelegen Schotse eiland Bala bestuurt. De bus met het schoolreisje waren ook kinderen van het Van Traylen Weeshuis en er waren ook bestuursleden aan boord van de bus. Probeert iemand de bestuursleden van het weeshuis over de kling te jagen? Maar waarom dan?

Inmiddels trekt de vreemde zaak ook de aandacht van de pers in de vorm van journaliste Joan Foster (Brown). Deze weet arts Haynes om haar vinger te winden, maar weet ook de biologische moeder van Mary te vinden. Deze Anna Harb (Dors) heeft in de gevangenis gezeten voor moord en verdiende de kost als prostituée. Hiervoor is zij uit de ouderlijke macht ontzet en haar kind belandde in het Traylen Weeshuis. Nu heeft zij haar leven weer op orde en wil haar kind terug. 
De verschillende belanghebbenden gaan allemaal naar Bala Eiland om bij het Traylen Weeshuis uit te zoeken wat er nu precies gaande is. En daar komen ze er achter dat niet alles is wat het lijkt. 

Conclusie

Van alle beroerde jaren '70 horror die hier inmiddels besproken zijn, was dit nog best een goede. De acteurs waren, ook in de bijrollen, allemaal prima. De aankleding zag er ook goed uit. En toch kwam het niet lekker samen. Misschien omdat de opzet van het verhaal te verwarrend was. Eerst een mysterieuze opening van de film met de vreemde zelfmoorden. Dan nog een mysterieuze opening van de film met de brand in de schoolbus. 

Dan wordt lange tijd niet duidelijk wie er nu de hoofdpersoon is. Gaat het om hoofdinspecteur Lee en hoofdarts Cushing die een of andere samenzwering op het spoor zijn? Gaat het om arts Barron en Journaliste Brown die gerechtigheid willen voor een kind en haar moeder en ondertussen een romance beginnen? Of gaat het om verloederde moeder Dors en dochter Strong die elkaar hervinden en samen een nieuw leven beginnen? Lange tijd kan de film niet beslissen, waardoor het de intrige wat warrig blijft en je met niemand meeleeft. 

Verder is het plot van deze film ook duidelijk een bron van inspiratie geweest voor andere latere films. Kinderen in weeshuizen hebben echt altijd pech.  

Ondanks het wat warrige verhaal, zeker de moeite waard. 

Pendragon CXI - Party Time

Nadat de ridders orde op zaken hebben gesteld in Marshfield Manor, kunnen ze nu eindelijk verder naar hun doel, een goed huwelijk. Sir Eliot wilde trouwen met Clarisse, die de dochter Sir Bohort (Bors) de Ganis de Jongere blijkt te zijn en Sir Benno had zijn ook laten vallen op de dochter van de Koning van Somerset.

Pendragon pagina
Geschiedenis van Logres
Benno van Steeple Langford
Eliot de Jongere van Burcombe
Romulus Livius van Broughton (afwezig)

Later zomer 560, Logres

De ridders trekken naar het landgoed van Sir Bohort de Jongere de Ganis. Deze Prins van Ganis leeft in Logres in ballingschap, aangezien nog niet geheel Ganis is bevrijdt van de Franken. Hoge Koning Arthur heeft hem een klein leen in de buurt van Camelot gegeven. 

Aangezien Sir Eliot zal huwen met Clarissa, die een daarmee een Prinses van Ganis is, en ooit koningin van Ganis kan worden (als het ooit volledig heroverd wordt en als Sir Lionel geen zonen verwekt), kan het zijn dat Sir Eliot ooit Koning van Ganis wordt. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat Eglantier en Elfenbloem Vanessa, zijn kinderen uit het huwelijk met Vanessa van Steeple Langford, ooit op de troon van Ganis terecht zullen komen. Die eer kan alleen naar de vruchten van het huwelijk van Clarissa gaan. Er wordt stevig onderhandeld over de andere voorwaarden in het huwelijkscontract. 

Clarissa de Ganis

Borhort, Prins de Ganis

Die avond is er een bescheiden feest om de bruidegom en zijn familie en andere aanhang te verwelkomen op het landgoed. Aan het begin van de avond geeft Sir Benno een toast op zijn goede vriend, Sir Eliot, het aanstaande bruidspaar, de gastheer, de gasten en zo een beetje iedereen die verder nog aanwezig is. Dat valt in goede aarde (Orate critical success). Sir Eliot luistert aandachtig naar Sir Benno, hij heeft een gave voor grootse toespraken. Maar dan wordt hij onaangenaam verrast, hij zit naast Sir Lionel, die duidelijk teveel heeft gegeten en gedronken. Sir Lionel wordt niet goed en begint over te geven (aan de hoofdtafel met de eregasten nog wel!). Maar Sir Eliot heeft wel vaker met dit bijltje gehakt. Hij weet met wat hulp van de bedienden Sir Lionel bij elkaar te rapen en naar zijn slaapkamer te dirigeren (Forgiving success). 

De avond vordert en een aantal jonge en onbesuisde ridders willen een worstelwedstrijd beginnen. Zij willen hun krachten meten met Sir Benno. Deze vindt dat hoogst ongepast en slaat de uitdaging af (Prudent success). Aangezien hij een zeer seniore ridder aan de Ronde Tafel is, dringen de ridders verder niet aan. Sir Eliot belandt in een discussie over de fijnere puntjes van toernooien en de strijd met de lans. 

Dan is het tijd om te dansen. Zowel Sir Eliot als Sir Benno hebben nooit veel geïnvesteerd in hun dans - vaardigheden (dancing fail voor beiden). Zij zijn al lang blij dat zij niet uitglijden op de dansvloer, maar verder stellen hun danspasjes weinig voor. 

De volgende morgen vindt het huwelijk tussen Sir Eliot en Vrouwe Clarissa plaats in de Romeins Christelijke Kerk die bij het landgoed van Sir Bohort hoort. Ondanks dat Sir Benno en Sir Eliot beiden niet Romeins Christelijk zijn (Brits Christelijk en Heidens), slaan zij zich toch goed door deze ceremonie heen (religion succes). 

Ter ere van het nieuwe bruidspaar heeft Sir Bohort een toernooi georganiseerd. Sir Eliot hoeft als kersverse echtgenoot niet meer te doen, maar Sir Benno treedt in het strijdperk om de naam van de ridders van de Ronde Tafel hoog te houden. En het is te zien dat Sir Benno als oudere ridder toch flink wat ervaring meeneemt. 

Ronde 1:

Sir Benno verslaat zonder veel moeite een juniore ridder. De lansen barsten uit elkaar en de ridder valt uit het zadel. 

Ronde 2:

Sir Benno verslaat na verschillende keren op elkaar ingereden te zijn, zijn tegenstander. 

Ronde 3:

Sir Benno verslaat zonder problemen een zeer ervaren ridder. Met een gelukstreffer wist hij precies een oude wond van de ridder te raken. 

Maar Sir Benno is de jongste niet meer en nadat hij verschillende ridders verslagen heeft, geeft hij het op. Hij wil graag nog iets meepakken van het huwelijksfeest die avond. 

En voor het grote huwelijksfeest heeft Sir Bohort flink uitgepakt. Een eindeloze parade van verschillende schotels, dranken en amusement worden aan de gasten voorgezet. 

Sir Eliot heeft geen zin om een modderfiguur te slaan. Hij besluit de avond te openen met een Faerie Lied over ware liefde. Iedereen die het hoort voelt zich energieker en dapperder (+3 Valour, +3 Energetic). 

Sir Benno zit naast twee ridders die een eindeloze discussie over boten houden. Maar daar weet Sir Benno niets van. Hij negeert de ridders. 

Aan de tafel van Sir Eliot krijgen twee dames ruzie. Sir Eliot wil op zijn huwelijksavond geen geruzie in zijn nabijheid. Hij spreekt de dames toe dat een huwelijksfeest geen gepaste plek is voor een ruzie, wanneer er juist twee families samenkomen. 

Sir Benno voelt dat de inspanningen van de dag hem vermoeien. Hij overweegt om deze avond vroeg naar bed te gaan. Maar dan eet hij een zoetige pastei en krijgt nieuwe energie. Hij besluit op het huwelijk van zijn vriend nog wat langer te blijven. 

Sir Eliot krijgt van Vrouwe Honoria van Livius Broughton, de Hogepriesteres van Arianrhod, een kleine fetish die goed zou zijn voor de vruchtbaarheid. Vrouwe Honoria is de Hogepriesteres van Arianrhod geworden nadat zijn zuster, Vrouwe Edna, overleed in een gruwelijk offer. Hij neemt deze fetish aan en hoopt dat het hem en zijn nieuwe gezin geluk zal brengen.

Ondertussen wordt Sir Benno aangesproken door een vrouw die toch zeker geen dame is. Zij doet hem een zeer expliciet voorstel. Maar Sir Benno heeft de waarde van kuisheid hoog in het vaandel staan. Bovendien wil hij later dit jaar nog trouwen met een prinses. Hij kan zich geen openbare affaire met een courtisane veroorloven. 

Sir Eliot wordt de oren van het hoofd gekletst door zijn schoonmoeder, de Vrouwe van Sir Bohort. Hij probeert beleefd haar aandacht af te leiden, maar dat lukt hem niet (Courtesy fail). Zij pikt de hint echter wel op en is beledigd. Dat is geen goed begin van de relatie met de schoonfamilie natuurlijk. In de buurt van Sir Benno barst een gevecht tussen verschillende ridders los. Het is duidelijk dat zij allemaal teveel gedronken hebben. Sir Benno besluit dat ingrijpen iets is voor jongere ridders. 

Aan het einde van de avond treft Sir Eliot een ridder, die bijna precies dezelfde kledij aanheeft als hijzelf. Vreselijk genant natuurlijk. Maar Sir Eliot weet dat niemand hem zal verwarren met een andere ridder, hij is tenslotte de bruidegom. Hij laat dit passeren.

Wanneer iedereen genoeg gegeten en gedronken heeft, blijkt dat sommige mensen teveel hebben gegeten en gedronken. Sir Benno verleent eerste hulp aan een gast wiens ogen iets groter waren dan zijn maag. 

En dan is het tijd om onder luid gejoel en foute grappen het bruidspaar naar bed te brengen. Het bruidpaar sluit de deuren van hun slaapkamer en de andere gasten vertrekken ook naar hun eigen, of andermans bed. Sir Benno vindt een meisje om nog een rondje schaak mee te spelen. 

Late zomer, op weg naar Somerset  

Nu het huwelijk van Sir Eliot en Vrouwe Clarissa gesloten is, is het tijd voor het huwelijk van Sir Benno en Dorothea, prinses van Somerset en dochter van Koning Cadwy. Ze trekken in een rustig tempo door het zomerse landschap naar Wells. Een paar jaar eerder was Sir Benno hier met Vrouwe Edna, de zuster van Sir Eliot. Toen heeft Vrouwe Edna haar magische krachten gebruikt om het leger van Koning Cador te verslaan (In 555). 

Wells

Cadwy, Koning van Somerset

Koning Cador van Cornwall had het onzalige idee opgevat om met zwarte magie en alchemie een enorm wapen te bouwen dat eenvoudig de grootste stenen kogels op steden kon afvuren. De stadspoorten van Wells waren al volledig vernietigd toen Vrouwe Edna haar magie gebruikte. Zij maakte een grote haag van doornige planten om de invallers buiten Wells te houden en zij gebruikte vuurmagie om het leger en de wapens van Koning Cadwy te vernietigen. Sindsdien wordt Vrouwe Edna vereert als beschermvrouwe van Wells en is het heidendom de dominante religie geworden in Wells. De doornhaag is teruggesnoeid, zodat de muren van Wells herbouwd konden worden, maar de restanten worden door de bevolking van Wells, met grote trots, onderhouden. 

Dorothea, Prinses van Somerset

Sir Benno zal in het huwelijk treden met Dorothea, dochter van Cadwy, Koning van Somerset. En ook Koning Cadwy wil een huwelijkscontract afsluiten. Maar Sir Benno heeft goed opgelet als Sir Romulus met dit bijltje hakte en hij weet een goede deal voor zichzelf te sluiten.

Die avond is er een bescheiden feestmaal om alle bruiloftsgasten te verwelkomen. Het bier gaat zeer rijkelijk rond. Sir Benno wil geen slechte indruk maken op zijn gastheer en de problemen van Sir Lionel enkele weken geleden staan hem nog helder voor de geest. Hij slaat het bier af. Maar Sir Eliot laat het zich goed smaken. En met zijn ijzeren gestel heeft hij ook de volgende dag nergens last van (CON Critical succes). 

Sir Benno krijgt die avond nog een zegening van een lokale bisschop. Deze zegening zal zijn aanzien bij andere Christenen verhogen. Van Sir Benno kunnen zij veel verwachten, kennelijk. Sir Eliot luistert naar allerlei roddels die over tafel vliegen, maar het gaat over mensen uit Wells, die hij niet kent. 

Laat op de avond is er een hofdame, die overduidelijk flirt met Sir Benno. Maar Sir Benno is mijn zijn hoofd bij zijn aanstaande huwelijk en gaat er niet op in. Een dienstmeid probeert met Sir Eliot te flirten, maar aangezien hij met zijn kersverse vrouw op huwelijksreis is, besteedt hij geen aandacht aan deze opdringerige dame. 

De volgende morgen vindt het huwelijk plaats in de Cathedraal van Wells (Waarschijnlijk een iets minder imposant gebouw dan wat er nu staat). Sir Benno en Sir Eliot weten op de juiste momenten te staan en te knielen. 

Ook Koning Cadwy heeft een groot toernooi georganiseerd. Maar nu is het Sir Benno die besluit om tijd door te brengen met zijn nieuwe vrouw. Sir Eliot neemt de honneurs waar op het veld van eer. En het gaat er bruut aan toe. De ridders van Koning Cadwy zijn voor geen kleintje vervaard. Sir Eliot weet wel drie ridders te verslaan, maar het kost hem een hoop moeite. Bloed en zweet vliegen in het rond. 

Die avond is het grote huwelijksfeest en Koning Cadwy heeft uitgepakt, zoals je bij zijn status mag verwachten. De fantastische schotels van gebraad, dubbelzinnig gebak en drank blijven maar langskomen. Sir Benno zit natuurlijk aan de hoge tafel als bruidegom. Aan de ene kant zit zijn vrouw, maar aan de andere kant zijn schoonmoeder, die maar niet kan stoppen met praten. Hij kan nauwelijks een woord terugzeggen. Met zijn beleefde, nietszeggende antwoorden haalt hij haar uiteindelijk wel de wind uit de zeilen. 

Sir Eliot ontvangt links en rechts lof van ridders over zijn geweldige gevecht, eerder op de dag. 

Dan roept de Koning op tot een dans. De ridders herinneren zich nog de moeite met hun dansen van het vorige feest, maar zij kunnen niet weigeren. Gelukkig sleept Dorothea haar nieuwe man door een ingewikkelde dans heen, zonder al te grote fouten. 

Sir Eliot ontvangt nog meer lof, over zijn fantastische kledingkeuze. Dit verzacht de pijn van die keer dat een ridder in bijna exact dezelfde outfit verscheen op een feest. 

En potsenmaker probeert met grappen de avond op te vrolijken. Sir Benno is al erg vrolijk en lacht hartelijk om de grappen van de kerel. Sir Eliot geeft niet zo om potsenmakers en speelt liever wat schaak. Maar na een zware dag op het toernooiveld en het vele bier, bakt hij er niets van. 

Er komt weer een schaal vol met gebakken karbonades langs en Sir Benno neemt het er goed van. Ondertussen maakt Sir Eliot van de gelegenheid gebruik om wat slimme opmerkingen naar de Koning te maken. Hierdoor stijgt zijn aanzien bij deze koning ook weer. 

Laat op de avond wordt Sir Eliot gevraagd naar zijn grootse daden. Een prachtig moment om eens flink op te scheppen. Maar het gevecht eerder op de dag heeft zijn geheugen erntig aangetast en hij komt niet verder dan een vrij slap verhaal over een man die soms een wolf was en toen weer een man. Maar terwijl iedereen verbijsterd luistert naar het oeverloze verhaal van Sir Eliot, spitst Sir Benno zijn oren. Hij hoort een paar ridders roddelen en het gaat over mensen die hij kent. Het lijkt erop dat er een alliantie gesloten is tussen de koninkrijken van Deira en Bernicia. In Bernicia regeerde tot voor kort Cyning Ida en nu zijn zoon, Adda. En Ygritte de Jongere van Kent is gehuwd met de Cyning van Deira. 

En dan is het tijd om het feest af te sluiten en worden de bruid en de bruidegom naar bed gebracht door de lachende menigte. 

Winterphase 560/ 561

Sir Eliot krijgt met zijn Clarissa een meisje, ze vernoemen haar naar haar overleden tante, Edna. Het meisje is vroeg geboren en daarmee een beetje ziekelijk. 

Sir Benno krijgt met Dorothea een zoon en zij noemen hem Bradwen. Maar de bevalling was moeizaam en de winter erg koud. Vrouwe Dorothea overlijdt kort na de geboorte. Sir Benno is weer een weduwnaar (Het is echt verschrikkelijk. Sir Benno heeft een passion love familie van meer dan 20, hij houdt enorm veel van zijn familie en inmiddels heeft hij 4 echtgenotes en 9 kinderen moeten begraven. Hij is een diep getraumatiseerd man).

Kerstkaartjes 2022

De Sint is weer voorbij, de kerstcakes zijn gebakken en kerst komt steeds sneller dichterbij. Dat betekent dat ik weer kerstkaartjes verstuur. Kerstkaartjes worden al sinds het einde van de 19e eeuw verzonden tussen familie, vrienden en andere relaties. En zoals altijd, zijn dat soort uitingen onderhevig aan mode. Kerstkaartjes nu hebben vaak een winters landschap, kerkelijke beelden of feestelijke beelden. Maar in vroeger tijden wilden mensen ook vooruitkijken naar de lente en beelden bloemen af op hun kerstkaarten. 

Alle kerstkaartjes

Ik begon zoals altijd met een aantal patronen van Pinterest (heerlijke site) en borduurde die op een lap witte aida (die inmiddels aardig op begint te raken!). 

De patroontjes

Een aantal patroontjes waren zo klein, dat ik ze direct op de kaart heb geplakt. Nog wat andere versieringen van stripjes papier die ik nog heb van een ander knutselproject en wat washitape en het ziet er meteen fantastisch uit. 

In het zwart

Met sterren

Voor de grotere patroontjes snijd ik eerst een cirkel uit met een cirkelsnijder, plak het patroontje erachter en dek dat dan weer af met een stukje papier. Mijn cirkelsnijder heb ik al jaren en het viel me op, dat het snijden inmiddels toch wel erg stroef ging. Toen pas ontdekte ik de houder met de reserve mesjes (ahum). Vervangen was gelukkig een kleine moeite en nu snijd ik door het papier heen als een heet mes door zachte boter. Houdt je materiaal goed bij, mensen!

Een groter patroon

In ieder geval, na een paar avonden borduren en een ochtendje fröbelen met papier, lijm en een heel scherp mes, heb ik weer een mooie set kaartjes. 

Fijne feestdagen!

  

I, Monster

Via Netflix zijn er nu wat oude horror films beschikbaar, waaronder I, Monster (1971) van Stephen Weeks en met Peter Cushing en Christopher Lee in de belangrijkste rollen. Dit is weer een film waarin ze samenwerken, net als in The Horror Express, Dracula, the Hound of the Baskervilles, The Creeping Flesh en Dr. Terror's House of Horrors. In wat kleinere rollen zagen we ook nog Richard Hurndall (The Father Brown Mysteries) en George Merrit (Dracula). 

Ik mis de Coronalockdowns, toen ik nog met vrienden slechte films keek en becommentarieerde via Jitsi. Nu moet ik ze helemaal in mijn eentje kijken, en niemand lacht om mijn scherpe opmerkingen. Verder zeggen sommige mensen wel dat ze helemaal weg zijn van Benedict Cumberbatch en zijn scherpe jukbeenderen. Maar de laatste jaren kijk ik echt meer horrorpulp met Peter Cushing, en ik heb zijn scherpe jukbeenderen ook wel leren waarderen.

Spoilers

Deze film is een zeer trouwe adaptatie van The Strange Case of Dr. Jekyll and Mr. Hyde van Robert Louis Stevenson. Om de een of andere reden was het nodig om alle belangrijke spelers andere namen te geven en de titel te veranderen, het is mij een beetje onduidelijk waarom dat nodig was. En dat boek is alweer uit 1886, dus spoilers zouden niet meer nodig hoeven zijn.

De film begint met Charles Marlowe (Lee), die als rijke, alleenstaande psycholoog onderzoeken doet naar de aard van goed en kwaad in de mens. Met zijn vrienden Frederick Utterson (Cushing) en Hastie Lanyon (Hurndall) heeft hij discussie over of karaktereigenschappen zijn aangeboren (nature) of het gevolg zijn van de ervaringen van mensen tijdens hun leven (nurture). 

Charles Marlowe ontwikkelt een serum waarmee hij denkt dat hij de inhibities van mensen kan wegnemen. En heel verstandig experimenteert hij maar meteen op zijn eigen huisdier, zijn patiënten en zichzelf. En het serum lijkt te werken. Zijn kat wordt agressiever (en hij slaat het arme beest dood) en hijzelf heeft ook het idee dat hij een andere persoon wordt, de vervelende en agressieve Edward Blake. 

Edward Blake is onaangenaam en lelijk, maar kan die dingen doen die Charles Marlowe niet kan en mag doen. En Charles vindt dat wel prettig en injecteert zichzelf steeds vaker met het serum. Maar de uitspattingen van Edward Blake blijken niet onopgemerkt. Links en rechts worden mensen in Londen dood aangetroffen. En ook Frederick Utterson heeft door dat er iets ernstig mis is met zijn goede vriend Charles Marlowe. 

Frederick Utterson stelt een onderzoek in. Hij vermoedt dat Charles Marlowe op de een of andere manier een slachtoffer is van chantage door Edward Blake. Uiteindelijk komt het tot een gruwelijke ontknoping. 

Conclusie

Christopher Lee en Peter Cushing zijn weer prima op elkaar ingespeeld en spelen deze film ook goed samen. En het verhaal van Dr. Jekyll en Mr. Hyde is natuurlijk niet voor niets een klassieker. Het vraagstuk over nature versus nurture blijft natuurlijk altijd interessant. 

En deze film stelt ook weer de obsessie van mannen met wetenschap aan de kaak. Binnen de kortste keren nadat Charles Marlowe wordt gevraagd naar de aard van goed en kwaad, is hij bereid om (zeer onwetenschappelijk) zijn serum te testen op een huisdier (dat onmiddellijk afgemaakt moet worden), een patiënte (die van niets weet) en zichzelf. En dat eindigt vreselijk natuurlijk. 

En is Edward Blake echt slecht? Of heeft Charles Marlowe nu eindelijk een excuus om zijn duistere zijde ruim baan te geven? Na de episode met het huisdier en de patiënte was toch wel duidelijk dat verdere experimenten misschien geen goed idee zijn. Waarom dan toch doorgaan. 

Zeker de moeite van het kijken waard!

De Blauwe Engel - Het Boek

De laatste tijd ben ik weer op een Weimar - Binge, laatst las ik al een boek over Anita Berber en nu heb ik De Blauwe Engel van Heinrich Mann uit de Bieb gehaald. Dit boek lag ten grondslag aan de film Der Blaue Engel, die ik ook al eens gezien heb. 

De Blauwe Engel is de Nederlandse titel van het boek, eigenlijk heet het "Professor Unrat oder Das Ende eines Tyrannen" en is uit 1905, nog van voor de Weimar periode. 

Spoilers

Het boek is heel wat minder bekend, dan de film die ervan gemaakt is. Dus wees gewaarschuwd. 

Het verhaal begint met Professior Metz (Raat in het Duits) die leraar is op een Gymnasium en alleen door middel van angst en straf orde kan houden in zijn klassen. Zijn leerlingen hebben hem de bijnaam Mest gegeven (Unrat) en iedere keer als hij die bijnaam hoort, ontsteekt hij in blinde woede. En de woede van een leraar kan een mens nog lang achtervolgen. Hij heeft de carrières van verschillende mensen in de knop verwoest door hen slechte cijfers of referenties te geven. 
In de huidige klas zijn er drie leerlingen waar zijn woede zich in het bijzonder op richt, Kieselback, Ertzum en Lohman. Deze leerlingen hebben allemaal enige vorm van bescherming door middel van geld of connecties. Op een dag vindt Professor Metz een gedicht aan Rosa Fröhlich in het boek van Lohman. Metz gaat op onderzoek uit en ontdekt dat Rosa Fröhlich danst en zingt in een Cabaret "De Blauwe Engel". 

Het wordt niet met zoveel woorden gezegd, maar Rosa is een sekswerker en altijd op zoek naar een nieuwe man om haar levensstijl te betalen. Professor Metz is op de een of andere manier bijzonder wereldvreemd gebleven en de hints van Rosa dat zij geld en dure cadeaus verwacht en in ruil daarvoor bereid is het bed met Professor Metz te delen, komen niet aan. Maar Professor Metz heeft wel allemaal (hem onduidelijke) gevoelens voor Rosa. Hij brengt meer en meer tijd met haar door en verzorgt haar. Hij ruimte haar kleding op, brengt haar make-up aan en op termijn huisvest hij haar ook nog. 

Uiteindelijk wordt het schandaal te groot. Professor Metz wordt ontslagen en de leerlingen, die Rosa bezochten, worden ook van school gestuurd. De professor huwt Rosa en samen leiden zij een losbandig leven. Wanneer de geldproblemen oplopen gaat Professor Metz "privelessen Grieks" geven, waardoor mannen zijn huis kunnen bezoeken en zo affaires kunnen onderhouden met Rosa. Deze "Griekse lessen" ontaarden al snel een zeer wilde feesten, waar alle inwoners van de stad aan meedoen. 
Het wilde leven van Professor Metz en Rosa kan natuurlijk niet goed blijven gaan. De schulden lopen op. En wanneer op een dag Professor Metz Rosa aanvalt en steelt van een bezoeker, wordt de politie ingeschakeld. 

Conclusie

Het boek heeft bepaald een andere toon dan de film. En ik vraag me af wat er nu precies becommentarieerd wordt. Eerst lijkt het verhaal te gaan over een leraar die zijn leerlingen ziet als tegenstanders, die gebroken moeten worden. Het deed erg denken aan Bint (hoewel dat 30 jaar later is geschreven). En wordt deze Professor dan bekritiseerd, als hij zich moet zien te handhaven buiten de school en onmiddellijk een vat van angsten wordt, dat makkelijk te manipuleren is door de wereldwijze Rosa Fröhlich?
Maar wanneer professor Metz en Rosa Fröhlich zich losmaken van de school en het cabaret, zijn zij meteen in staat om de burgers van hun stad om hun vinger te winden. Binnen de kortste keren geven brave burgers zich over aan gokken, drankmisbruik en seksuele losbandigheid. Alle activiteiten, die zij eerst zo veroordeelden, doen zij nu vrolijk aan mee. 
En uiteindelijk eindigt het boek met de arrestatie van Metz en Fröhlich en lijkt de bestaande orde hersteld te worden. 

Het Menu

Afgelopen weekeinde ging ik naar The Menu (2022) van Mike Mylod in de Cinetwins. In de hoofdrollen zagen we Ralph Fiennes (Spectre) en Anya Taylor - Joy (Last Night in Soho, The Northman). Nicholas Hoult (Mad Max: Fury Road, Deadpool 2) speelde een belangrijke bijrol en verder zagen we ook nog Judith Light (uit Who's the Boss?, god ik word oud) en Janet McTeer (The Woman in Black). 

Spoilers

De film is heet van de naald, dus wees gewaarschuwd! 

De film opent met Tyler (Hoult) en vriendin Margot Mills (Taylor - Joy) die, samen met andere gasten, op een boot stappen om naar een verlaten eiland te gaan en daar een diner te hebben in zeer exclusief restaurant Hawthorne van zeer beroemde kok Slowik (Fiennes). 

Eenmaal aangekomen op het eiland blijkt het een zeer vreemde bedoening te zijn. Margot is eerder een soort escort, aangezien de medewerkers van restaurant Hawthorne iemand anders hadden verwacht en nu niet weten hoe zij met Margot om moeten gaan. Tijdens een rondleiding over het eiland wordt ook duidelijk dat de medewerkers van Hawthorne het eten zelf op en rond het eiland verzamelen. Chef Slowik lijkt ook eerder een sekteleider te zijn, dan een gewone chef en al zijn medewerkers zijn fanatiek trouw aan hem. 

Wanneer de maaltijd dan begint, blijft de vreemde sfeer. Het lijkt alsof de chef een boodschap wil overbrengen met zijn maaltijd. De maaltijden worden steeds buitennissiger en de begeleidende verhalen van Chef Slowik worden ook steeds dreigender. Uiteindelijk vallen er slachtoffers. Zal iemand deze avond nog overleven?

Conclusie

Deze film stelt vorm wel boven inhoud. Dat een stuk of twaalf gasten gevangen gehouden kunnen worden door een kok en zijn personeel en gedwongen worden om mee te gaan in zijn waanzin, is een beetje onwaarschijnlijk. Maar de vorm is wel fantastisch. Ralph Fiennes is perfect als doorgedraaide Chef, die zijn visie niet alleen uit in de vorm van nieuwe maaltijden, maar zijn klanten en zijn medewerkers meesleurt in zijn visie. Ook de snobistische gasten, die het heerlijke eten dat voor hun neus staat niet kunnen waarderen, zijn allemaal perfect gecast. 

En verder heeft deze film veel weg van andere ensemble - films, waar iedereen even kort mag schitteren. Zo doet de bootreis en rondleiding over het eiland wel erg denken aan de openingsscene van Murder on the Oriënt Express (1974), waarbij in een zeer kort tijdsbestek de verhoudingen tussen de spelers meteen duidelijk worden. En iedereen zit met elkaar vast op een eiland, en niet alles is wat het lijkt, is ook al eerder gedaan, bijvoorbeeld in And Then There Were None. 

En vorm boven inhoud verheffen kan goed werken, zoals we ook al in High Rise zagen. Ook daar sleurt de waanzinnige visie van een leider iedereen mee de afgrond in. 

Een beetje een vreemde film, maar zeer de moeite waard.

Spellenavond November

November is alweer bijna voorbij en dat betekende een spellenavond. Deze keer was het heel rustig met maar twee gasten. En dat betekende dat we een oude klassieker en een van mijn persoonlijke favorieten, Serenissima!  

Serenissima

We hebben dit spel al jaren in huis en we hebben het ook al vaker gespeeld. Ooit leenden we het van een vriend, maar omdat we het zo een succes vonden, hebben we het uiteindelijk zelf een keer aangeschaft. En het is al vaker ter tafel gekomen, maar de laatste keer was toch wel lang geleden.

Serenissima is een degelijk Duits spel van de (inmiddels) oude stempel en wil niet alleen een leuk spel zijn, maar ook nog een politiek/ economische situatie goed simuleren. De steden Istanbul, Venetië, Genua en Valencia zijn allemaal handelssteden en bevaren met hun schepen de Middellandse Zee. In hun bootjes bemand door matroos/ soldaten handelen zij met andere steden, kopen en verkopen goederen en proberen zo winst te maken. En wanneer een stadstaat net iets te veel vooruitloopt op de rest, wordt hij in de pan gehakt door de anderen. 

De bootjes, gevuld met bootsjongens en goederen, varen over de kaart en met vlaggetjes markeer je de steden die bij jou horen. 

Het spel heeft ook maar een beperkt aantal ronden en er is altijd te weinig tijd en te weinig geld om alles te doen wat je wil doen, wat de spanning er een beetje in houdt. En ik begon net een beetje een leuk rijk op te bouwen, ik had de hele specerijen handel in handen, toen dat vervloekte Venetië besloot om mij aan te vallen. Dat kon ik natuurlijk niet over mijn kant laten gaan en ik vernietigde links en rechts de handelsschepen en steden van Venetië. Het maakte me niet uit hoeveel van mijn eigen schepen daarbij ten onder gingen. 

Dit had natuurlijk tot gevolg dat Valencia Genua overduidelijk won en daarmee uiteindelijk de Middellandse Zee domineerde. Erg oneerlijk allemaal. 

Een zeer leuk spel dat ik te weinig te voorschijn haal.

Kruikzak!

Nee, het is geen scheldwoord, ik heb een eigen kruikzak gemaakt. Sinds de prijs van gas door het dak gaat, zetten wij de thermostaat ook lager. Maar in de donkere winternachten heb ik het dan wel koud. Nou had ik wel een kruik. Maar wanneer die gevuld was met heet water, was hij soms toch iets te heet in het begin. Dus ik heb een eigen kruikzak gemaakt. 

Voorkant en achterkant

De kruikzak is gebreid. Ik heb een bolletje katoen gekocht bij Stefanie Modefournituren van het merk Katia, om precies te zijn, Menfis Color, nummer 114. Het patroon heb ik zelf bedacht na wat uitzoekwerk. Ik wilde een boordsteek doen, zodat er wat horizontale rek in de zak zat en de zak mee kon bewegen als de kruik meer of minder gevuld was. 

Het stuk rechts bestaat uit 1r1av2r(12x2av2r)1av1r, de toer terug is precies andersom, zodat er een boordsteek ontstaat. En dat een keer of 40 herhalen, zodat de lap lang genoeg wordt. 

Het stuk links moest iets breder, dus dat werd 1r1av2r(13x2av2r)1av1r en de toer terug precies andersom, voor een boordsteek. En toen heb ik aan de bovenkant daarvan nog twee strookjes doorgebreid in hetzelfde patroon, voor steek of 12. Daar heb ik 5 regels voor het einde nog een gaatje gebreid voor het knoopje. 

Aan elkaar genaaid

Toen de twee lappen afwaren, heb ik ze heel voorzichtig gewassen en gedroogd. Ik heb daar even het centrifugeerprogramma van de wasmachine voor gebruikt. De lapjes even een in wasnetje gedaan om ze nog iets te beschermd. Daarna voorzichtig gestreken en even een nachtje laten drogen. Dat is niet helemaal zoals het hoort. Grotere stukken laat ik altijd opgespannen drogen tussen twee zware handdoeken, maar voor een twee kleine lapjes vond ik dat niet echt de moeite. En de volgende dag heb ik ze aan elkaar genaaid. 

Compleet

Toen de zak klaar was, heb ik er nog twee knoopjes opgezet, waarmee de flapjes dan de zak gesloten houden en de kruik in de zak. En toen was het klaar. En nu heb ik een lekkere warme kruikzak.

The Dead Don't Die

Laatst keken we The Dead dont Die (2019) van Jim Jarmusch (Only Lovers Left Alive), die op Netflix verschenen was. In de hoofdrollen zagen we Bill Murray (Ghostbusters, Ghostbusters 2) en Adam Driver (The Last Duel, The BlackkKlansman). In belangrijke bijrollen zagen we ook nog Tilda Swinton (Only Lovers Left Alive, Dr. Strange, David Copperfield) en Chloe Sevigny. En als je goed keek, zag je ook nog Tom Waits (Bram Stokers Dracula), Steve Buscemi (Desperado, Fargo), Danny Glover en Caleb Landry Jones (Get Out!). 

We hebben eerder natuurlijk al Only Lovers Left Alive gezien, en dat smaakte wel naar meer. Vandaar dat we graag ook deze film wilden zien. 

Spoilers

De film open met Hermit Bob (Waits), die alleen woont in de bossen rondom klein dorpje Centerville (wel een zeer nietszeggende naam) en ziet hoe de dieren zich vreemd gedragen. Mompelend in zichzelf voorspelt hij dat dit allemaal verkeerd zal aflopen. Lokale agenten Cliff Robertson (Murray) en Ronnie Peterson (Driver) rijden langs, zij hebben klachten gekregen van boer Frank Miller (Buscemi) dat Hermit Bob kippen steelt. Na een waarschuwing aan Hermit Bob, keren de agenten weer terug naar Centerville. 

De agenten klagen dat het nog lang licht blijft, en het horloge en mobiele telefoon van Ronnie stoppen met werken. Via berichten over de radio en TV wordt duidelijk dat er op de polen wordt gezocht naar gas door middel van Fracking en dat dit heeft gezorgd voor een kanteling van de as van de aarde. En dit zorgt voor alle vreemde effecten rondom het daglicht, electriciteit en gedrag van dieren (hoewel dat de meeste mensen nog niet eens opvalt).

De agenten werken verder nog wat in het dorp en we zien wat andere dorpsbewoners, zoals Zelda Winston (Swinton), de vreemde begrafenisondernemer, collega - agent Mindy (Sevingny) en Hank Thompson (Glover), eigenaar van een gereedschapswinkel. 

Die avond herrijzen er twee doden, die medewerkers van een eetcafe vermoorden en deels opeten. De volgende morgen worden de lichamen gevonden en is er werk aan de winkel voor Cliff en Ronnie. Cliff en Ronnie blijven gek genoeg behoorlijk kalm onder de gruwelijke vondst. Even later vinden zij ook open graven op de lokale begraafplaats. Zonder al te veel discussie trekken ze de conclusie dat de doden herrijzen als moordlustige zombies, en dat dit ongetwijfeld het gevold is van de het Fracken, net als de andere vreemde fenomenen waar ze mee te maken hebben.  

Al snel loopt de situatie uit de hand, aan alle kanten herrijzen zombies, die links en rechts leden van de cast over de kling jagen. En uiteindelijk blijkt het allemaal toch nog iets anders te zitten dan iedereen dacht. 

Conclusie

Deze film was het net niet. De acteurs waren natuurlijk allemaal van een behoorlijk caliber en daarmee helemaal prima. Maar het thema van zombies in een klein stadje is al vaker gedaan. 

Verder heb ik het idee dat Jim Jarmusch een hoop wilde zeggen met deze film, maar zelf ook niet zo goed wist wat precies. Dat zombie - films vaak symbool staan voor misstanden in de maatschappij is al vaker gedaan en dat lijkt hier ook weer te gebeuren. Het is de totale hebzucht van het politiek - economische systeem dat de aarde onleefbaar maakt (door de Polar Fracking) en de normale burgers zijn hier best van op de hoogte (via uitzendingen op radio en televisie), maar doen er niets aan. En als de consequenties komen aankloppen, in de vorm van zombies, kunnen ze uiteindelijk alleen maar sterven en herrijzen in de vorm van nieuwe zombies. 

En van een afstandje zien de mensen die maatschappij achter zich hebben gelaten (Hermit Bob) of de mensen die de volgende generatie zullen zijn (de kinderen in het heropvoedingsoord) hoe de verantwoordelijke volwassenen er een zooitje van hebben gemaakt. 

Een fascinerende film, maar alleen wanneer je erg geïnteresseerd bent in het werk van Jim Jarmusch of één van de acteurs. 

Voorbereiden op kerst (2022)

De dagen worden alweer korter en kouder, de Sint is in het land, dat betekent dat Kerst niet meer ver weg is. Hoog tijd om met de voorbereidingen te beginnen! Er moet natuurlijk weer kerstcake gebakken worden. En dit jaar zijn er geen Coronamaatregelen te verwachten, dus we kunnen waarschijnlijk ook weer een spellendag organiseren kort na kerst. Dan zijn er wel twee kerstcakes nodig!

Weken in de drank

En voor kerstcakes grijp ik terug op de klassiekers (2008, 2014, 2015, 2017, 2018, 2020) van Delia Smith. Ik maak dit jaar een gewone kerstcake en een Creoolse kerstcake. En daarvoor begin ik ruim van te voren. Ik mix eerst alle fruit met drank en laat dat een week trekken. Dan kunnen de gedroogde stukken fruit lekker veel alcohol opnemen. 

Verder heb ik het recept voor de gewone kerstcake iets aangepast. Ik vervang een groot deel van de rozijnen en krenten door andere soorten gedroogd fruit, zoals abrikoos, cranberry en vijgen. Zo lang ik maar op dezelfde hoeveelheid gedroogd fruit uit blijf komen, is er niets aan de hand. 

Krenten 450 gram ⇒ 100 gram
Rozijnen 350 gram ⇒ 150 gram (ik deed 50 gram gele rozijnen, 100 gram blauwe rozijnen)

Geglaceerde kersen (Bigaraux) 50 gram ⇒ 100 gram

Gesuikerde sinaasappelschil 50 gram ⇒ 100 gram

Toegevoegd

Gedroogde Vijgen 150 gram

Gedroogde Abrikoos 150 gram

Cranberry 150 gram

Helemaal af. 

En na een weekje trekken in een afgesloten pot, moeten de cakes daarna alleen nog maar gebakken worden. Het duurt nog een maandje tot de kerst. Tot die tijd wordt vooral de gewone kerstcake bijgevuld met extra sterke drank. Ik heb nu al zin in de kerstdagen!

De Gewone Kerstcake van Delia 
De Creoolse Kerstcake van Delia

Anita Berber

Een tijdje geleden vertelde ik hier al over een rollenspel dat zich afspeelde in Weimar - Berlijn. En dat leidde ertoe dat ik mij sindsdien heb verdiept in Weimar - Berlijn. Ik las boeken, ik keek films uit die periode (Nosferatu, Das Cabinet des Dr. Caligari, Metropolis en natuurlijk M: Eine Stadt sucht einen Mörder) en keek een serie over die periode. En nu weer een nieuw boek: The Seven Addictions and Five Professions of Anita Berber van Mel Gordon over het leven en werk van de beroemde en beruchte Anita Berber. 

De kaft zegt het allemaal

Spoilers

In dit boek wordt in chronologische volgorde het leven van Anita Berber gereconstrueerd. Ze begint haar leven in Leipzig en Dresden. Later wordt zij leerling van de dansschool Emile Jacques - Dalcroze met zijn eigen opvatting over dans en beweging. Later stapt zij over naar de opleiding van Rita Sacchetto. Wanneer Anita 16 is, maakt zij haar debut als danseres in het Cabaret van Berlijn en kort daarna is zij ook model voor tijdschrift Die Dame. Anita Berber vergaart steeds meer bekendheid en stapt ook over naar het witte doek, waar zij in verschillende films verschijnt. 
Maar haar succes heeft ook een keerzijde. Ze grijpt steeds vaker naar verschillende verdovende middelen en haar gedrag in het openbaar wordt ook steeds grilliger. Ze verschijnt naakt of bijna naakt in openbare gelegenheden, heeft openlijk affaires met mannen en vrouwen en raakt steeds vaker betrokken bij ruzies en vechtpartijen. In de loop der jaren wordt haar gedrag steeds extremer. Op een gegeven moment is zij ook niet meer welkom bij de verschillende podia in Berlijn en zij vertrekt op een buitenlandse tournee. Wanneer zij tijdens die tournee instort, keert zij terug naar Berlijn om daar te sterven. 

Conclusie 

Dit is wel een heel slecht boek. Het leven van Anita Berber is zeer facinerend, het is dan ook wel buitengewoon jammer dat het is opgeschreven door een man die zich alleen kon richten op de sensationele details van haar leven. 

Zo wordt er wel heel erg veel aandacht besteed aan het lichaam van een minderjarige (de kleine borsten, het androgyne figuur), er wordt ook wel veel stilgestaan bij het feit dat zij naakt verscheen in het openbaar en naakt danste. Over haar liefdesrelaties wordt alleen in de meest vulgaire termen gesproken (they fucked, slutty). En er gaat veel aandacht naar haar overmatige drank- en drugsgebruik en de vechtpartijen waar zij steeds bij betrokken raakte. 

Maar er wordt nergens onderzocht waarom Anita Berber dit nou allemaal deed. Meisjes van een jaar of 16 besluiten echt niet zelf om in risqué shows met weinig kledij te verschijnen. Ook bedenken ze niet dat ze mannen die oud genoeg zijn om hun vader te zijn, moeten verleiden om een respectabele fan op de eerste rij van hun voorstellingen te hebben. Dus wat dreef haar om dat te doen? Was het de extreme armoede van Weimar Berlijn (hoewel de jaren van hyper-inflatie nog moesten komen in deze tijd)? Werd zij bruut geëxploiteerd door mensen in haar omgeving? Haar alleenstaande, gescheiden moeder misschien? Of de leiders van de dansgroepen waar zij deel van uitmaakte? Welk trauma probeerde zij te verdoven met de waanzinnige hoeveelheden drank en drugs? Waar kwam haar ongebreidelde woede vandaan?

Het gevarieerde leven van een facinerende vrouw, die duidelijk worstelde met verschillende demonen en daarnaast ook revolutionair was op het gebied van dans, mode en liefdesrelaties wordt beschreven door een man die zijn "male gaze" niet thuis kan laten. De aandacht gaat alleen maar uit naar haar lichaam en haar seksuele escapades (en ik vraag me echt af of die allemaal vrijwillig waren). Dat liet toch een beetje een vieze smaak achter. En van een boek uit 2006 had ik beter verwacht.