The Woman King

Voor mijn verjaardag heeft Sander me meegenomen naar The Woman King (2022) waar de laatste tijd veel over te doen is. De film is van Gina Prince - Bythewood en heeft Viola Davis in de hoofdrol. Verder zien we ook nog John Boyega, Lashana Lynch (Captain Marvel) en Sheila Atim (The Pale Horse) in wat kleinere rollen. 

The Woman King

De film is (losjes) gebaseerd op ware gebeurtenissen in wat nu Benin is, maar vroeger Dahomey heette. Zo heeft Koning Ghezo (Boyega) echt bestaan en had hij een regiment van vrouwelijke krijgers en was hij betrokken bij de Transatlantische slavenhandel. Ook de hoofdpersonen van de film, Nanisca (Davis) en Nawi (Mbedu) hebben echt bestaan. 

Spoilers

De film is heet van de naald, dus lees verder op eigen risico. 

De film opent met een kampje van mannen in de savanne van Afrika. Ze worden plots overvallen door een legertje van woeste vrouwen, onder leiding van Nanisca. Deze vrouwen richten een slachting aan en bevrijden hun landgenoten, die als gevangenen werden gehouden en verkocht zouden worden op de slavenmarkt van Ouidah. Maar nu zijn de kansen gekeerd en zijn het de dorpelingen die verslagen worden en als krijgsgevangenen in slavernij gevoerd worden. 

De vrouwlijke krijgers zijn Agojie van Koning Ghezo van Dahomey en Nanisca is hun leider. Zij keren triomfantelijk terug naar huis met hun buit, waar zij worden verwelkomd. Ondertussen is jong meisje Nawi wel erg opstandig en zij wordt door haar boze vader aan Koning Ghezo gegeven, omdat hij niet meer weet wat hij met haar aanmoet. Nawi wordt samen met andere jonge, ongewenste meisjes en krijgsgevangen vrouwen opgenomen als leerlingen van de Agojie en trainen om een volwaardig soldaat te worden. 

We volgen Nawi en haar uitdagingen. Ze heeft het in zich om een goed soldaat te worden, maar ze is net iets te eigengereid om mee te marcheren met de rest van de soldaten in spé (Ik zeg, leiderschapskwaliteiten!). Ondertussen heeft Nanisca ook haar problemen. De Dahomey zijn ondergeschikt aan de naburige Oyo en moeten schatting betalen. Dat Nanisca gevangengenomen Dahomey heeft bevrijd, betekent dat dat Oyo minder winst zullen maken met de slavenhandel. De schatting gaat omhoog. Koning Ghezo vindt het tijd om zich onder het juk van de Oyo uit te vechten. En daar heeft hij de Agojie voor nodig.

Ondertussen voeren de Portugese slavenhalers de druk ook op. Zij hebben slaven voor hun kolonies in Brazilië nodig en als de Oyo geen slaven kunnen leveren, dan misschien Koning Ghezo en de Dahomey? Sommige mensen zien het verkopen van krijgsgevangen als slaven als een eenvoudige manier om snel veel geld te verdienen. Maar Nanisca is haar jonge jaren ook slavin geweest en iedereen kent wel iemand die voor altijd is weggevoerd door de slavenhalers. Dus er zijn ook genoeg mensen die de slavenhandel willen afschaffen. Koning Ghezo probeert te laveren tussen alle belangen. 

De Oyo zitten ondertussen ook niet stil en bereiden een aanval op de Dahomey voor. Maar Nawi krijgt hier via een verboden vriendje lucht van. Nanisca bereidt een tegenaanval voor die zeer succesvol is. De Oyo worden in de pan gehakt, maar Nawi en Izogie (Lynch) worden krijgsgevangen genomen en zullen verkocht worden als slaaf. Tegen de wensen van Koning Ghezo in, voert Nanisca een aanval uit op Ouidah om Nawi en Izogie te ontzetten. 

Uiteindelijk wordt Nawi bevrijdt, Ouidah in de fik gezet en keert Nanisca triomfantelijk terug en maakt Koning Ghezo van haar de Woman King ofwel Kpojito te maken, een co-regeerder naast Koning Ghezo. 

Conclusie 

Een zeer imposante film met een hele rits aan vrouwen die stoere dingen doen. Viola Davis is erg geloofwaardig als oudere vechtmachine, die niet alleen de militaire plannen maakt en ondergeschikten aanstuurt, maar ook (mede) uitvoert. En ze zit inmiddels ook op een realistische manier onder de littekens, waar zij last van heeft. Zij wordt bijgestaan door vriendinnen Amenza (Atim) en Izogie, die net zo stoer zijn. 

De vechtscenes zitten ook goed in elkaar en de film is niet bang om te laten zien hoe bloederig een oorlog die met alleen zwaarden, speren en een enkel vuurwapen wordt uitgevochten werkelijk is. Afgehakte ledematen stuiteren door het beeld, bloed spettert tegen de camera. En we krijgen ook een interessant inkijkje in het leven van alledag van de Dahomey in de 19e eeuw, wat ook erg interessant is. 

Maar er zijn ook minpunten. Vooral in het laatst kwart zakt de film in met allerlei sub-plots die echt niet nodig waren. Nawi krijgt uiteraard een kleine crush op een slavenhaler, die een zoon is van een Dahomey slavin een een Portugese kolonist, die nu op zoek is naar zijn wortels in Dahomey. En die crush speelt natuurlijk een belangrijke rol in de finale. Ook moet de relatie tussen Nanisca en Nawi verder en verder uitgediept wordt. Dat had ook wel wat minder gemogen. 

In het begin zei ik het al, de film is losjes gebaseerd op ware gebeurtenissen. Hier wordt Nanisca afgeschilderd als iemand die tegen slavenhandel is, niet alleen handel in gevangengenomen Dahomey, maar geen enkel mens uit Afrika mag als slaaf gehouden of verkocht worden. Dat is wel een erg moderne visie op slaven, handel in slaven en Afrika, die gewoon niet  bestond in 19e eeuws Dahomey. Ook dat de Dahomey zelf besloten te stoppen met de slavenhandel is niet geheel juist. Om hun militaire macht te behouden (en de Agojie te kunnen onderhouden) waren juist slaven en slavenhandel nodig. De verkoop daarvan zorgde voor de inkomsten om het militaire apparaat in stand te kunnen houden. Er was wel een overstap naar het verbouwen en verkopen van meer palmolie, maar ook dat werk werd (onder andere) gedaan door slaven.

Maar ondanks de minpunten wil ik meer! Ik wil meer films over stukjes geschiedenis en culturen waar ik weinig van weet. Ook andere continenten en andere mensen hebben interessante en boeiende verhalen te vertellen. In die zin deed de film me ook denken aan Shaka Zulu en bijvoorbeeld Saladin en Errementari. Ik vond hem de moeite waard. 

Verjaardagsfeest

Niet alleen ben ik jarig geweest, ik heb ook weer een feest gegeven! Vorig jaar kun het tussen de lockdowns door net even. En dit jaar kon het gelukkig weer. 

De feestjes vallen inmiddels weer in een bekend patroon. In de morgen zijn Sander en ik superdruk met het opruimen van het huis voor de gasten die zullen komen. We ruimen spullen op, stofzuigen en vissen echt overal afgetrapte sokken en schoenen vandaan. En er blijven altijd mensen eten, dus er moest ook gekookt worden. Omdat de herfst weer begonnen was, kookte ik een paddenstoelensoepje van Delia (hij komt vaker voorbij). 

En toen kwamen de gasten binnen. In de middagen de mensen met kleine kinderen. Aangezien de kinderen in onze vriendenkring steeds groter worden, ern er steeds minder mensen met kleine kinderen zijn, bleef het beperkt tot twee gezinnetjes. Het is heel schattig om weer eens kleine kindjes te zien, maar ik ben toch blij dat de mijne alweer een stuk groter zijn. 

In de avond vertrokken de mensen met de kleine kinderen weer en kwamen er mensen zonder kinderen voor terug. Ik zou willen zeggen dat ik tot in de kleine uurtjes wakker bleef, maar ik had duidelijk te vroeg gepiekt en stortte veel te vroeg in. We worden allemaal een dagje ouder. 

Return to Monkey Island

Desondanks toch even kunnen bijpraten met vrienden, samen met een lekker hapje, drankje en muziekje. En mensen hebben ook hun best gedaan om mij weer lekker in de watten te leggen. Ik was natuurlijk al verwend met de mooie cadeaus van Sander en de kids, maar ik kreeg meer moois (en leuks)!

Zo werd ik verrast met Don't Split the Party uit de serie Order of the Stick. Ik volg die strip al jaren via internet en lees ook graag de papieren boeken. Dus gauw onder de dekens en tot laat opblijven op dat allemaal weer bij te lezen. En in een heel heel heel grijs verleden speelde ik Monkey Island: Le Chucks Revenge. En nu is er een vervolg, Return to Monkey Island, heet van de naald. Dus daar ga ik de komende avonden maar eens mee doorbrengen. 

Het was fijn om weer eens een feestje te kunnen geven. En nu kunnen we uitkijken naar een Spellendag in december. 

Romeinse zomer

Na een heerlijke zomervakantie in Carnac en in Ver sur Mer waren we nog niet helemaal klaar met vakantie vieren. We wilden ook nog een stukje Romeinse Zomer meepakken. De Romeinse Zomer wordt georganiseerd in Museumpark Oriëntalis, waar we in het verleden meer zijn gekomen. Dit keer gingen we zonder kinderen, maar met een groep vrienden, onder leiding van Vriend D. Die ons nog van alles over het Museumpark kon vertellen.  

Als Romein en Herder

Er waren verschillende ambachtslui die op Romeinse (of ander historisch verantwoordde wijze) maaltijden, kazen, worsten en broden maakten. En wij liepen er langs en genoten van alle lekkers. In het museumgebouw was nog het een en ander te zien over de Romeinen zelf en hoe zij leefden en vooral oorlog voerden. 

Romeinse kazen

En daarna maakten we in een heerlijk zonnetje nog een wandeling door het museumpark, waarbij we nog langs een labyrint kwamen. Ik kon na het lezen van alle boeken van Amber natuurlijk geen weerstand bieden en liep het patroon uit. En terwijl ik de bochten naar links en naar rechts liep dacht ik na over alle afleiding in de wereld die mij naar links en naar rechts deed gaan. Maar uiteindelijk kwam ik uit in het centrum van het labyrint, waar ik zonder afleiding uitkwam bij mijzelf. Labyrinten zijn erg spiritueel. 

Labyrint

En toen was het weer tijd om naar huis te gaan. Waar de kinderen eigenlijk niet op ons wachtten, want zij waren druk met andere dingen. 

De sagen van Koning Arthur

In de jaren dat ik het Pendragon - rollenspel speel, heb ik ook flink wat boeken over de vroege geschiedenis van de Britse Eilanden gelezen en over de verhalen rondom de ridders van Koning Athur. Maar nu heb ik er toch nog weer een gevonden, die ik nog niet eerder had gelezen. Het is Sagen van Koning Arthur en de Ridders der Tafelronde, van Nelly Montijn de Fouw. Mevrouw Montijn de Fouw heeft dit vertaald uit het Engels in een tijd dat vrouwen nog nauwelijks mochten werken. Het is dan ook haar enige vertaling. En dit boek is natuurlijk ook gewoon in mijn bieb te krijgen.  

Spoilers

Voor verhalen die zo oud en bekend zijn is het eigenlijk niet nodig. 

Het is een verzameling van de meest bekende verhalen rondom Koning Arthur en zijn ridders van de ronde tafel. En alle hoogtepunten komen terug. Hoe Arthur verwekt werd bij Igraine door Koning Uther. Hoe Arthur uiteindelijk het zwaard uit de steen trok en Koning werd. Ook het huwelijk met Guinevere en de driehoeksverhouding met Lancelot wordt besproken. En uiteindelijk eindigt alles in tranen wanneer de idealen van de Ronde Tafel misschien toch iets te hoog gegrepen zijn voor gewone mensen.  

Maar er is ook ruimte voor de verhalen van de bijfiguren. Tristan en Isolde en hun gedoemde liefde komen voorbij. Net als de broers Balin en Balan, die ook ten onder gaan. Het verhaal van Ywaine en zijn Leeuw is iets opgewekter, net als de romance van Erec en Enide, die een middenweg weten te vinden tussen werk en huishouden. En Gawaine en zijn avonturen met de Groene Ridder worden verteld.

Conclusie

Dit is een heel goed overzicht van de belangrijkste verhalen van Koning Arthur en zijn ridders van de Ronde Tafel. Het taalgebruik is gemoderniseerd in de uitgave uit 2011 die ik las. Als je op zoek bent naar een goede introductie van de belangrijkste verhalen en thema's, is dit een prima boek. Alle hoogtepunten komen voor bij, het leest lekker weg en je kan ook nog eens stilstaan bij een vrouw die alle conventies opzij zette in de jaren '20 en '30 door gewoon onderzoek te doen en een belangrijk literair werk te vertalen.  

Verder was de versie van mij zonder illustraties, maar wanneer je kijkt op the Gutenberg Project, is daar een versie met illustraties te lezen. En die voegen werkelijk wat toe aan het verhaal. 

Naar het strand in Normandië

Hoewel we in Ver-sur-Mer iets verder van het strand zaten dan in Carnac, zijn we er toch veel geweest. En ook hier was de zee heerlijk en hebben we veel tijd aan het water doorgebracht. Een wat grotere badplaats in de buurt was Courseulles-sur-Mer aan de monding van de Seulles. 

Bij vloed

Bij vloed was daar een vrij klein strandje. Wat nog meeviel. Bij sommige badplaatsen komt het water bij vloed tot aan de boulevard. Maar hier konden we de hele dag door zitten en zwemmen. Wat heerlijk was. 

Het strand bij eb

Bij eb trok de zee zich helemaal terug en was het nog een flink eind lopen naar het water. En voordat het dan diep genoeg was om comfortabel te zwemmen, was het nog een heel stuk verder. De afstanden werden zo groot, dat we de kids ook niet meer goed in de gaten konden houden. Dus er werd veel heen en weer gelopen om een oogje op de kids te houden, ondanks dat ze nu allemaal goed kunnen zwemmen. 

Het strand bij eb vanaf de zee

We hebben een paar lange dagen aan het strand gemaakt, waarbij we heerlijk konden zonnen, zwemmen, tennissen en zandkastelen bouwen. Onze jongste dochter werd nog een keer helemaal ingegraven en nam toen een ongelofelijke hoeveelheid zand mee terug naar huis. 

lekker zwemmen

Courseulles-sur-Mer is ook iets toeristischer dan Ver-sur-Mer en er stond naast het strand ook een groot reuzenrad. Op de laatste dag van de vakantie zijn we daar ook even in geweest. Ik vind reuzenraden (Reuzenraden? Reuzenraderen?) altijd erg leuk. Niet te spannend, wel lekker hoog. 

Het reuzenrad

Met onze twee dochters hebben we een paar rondjes gedraaid en we konden mooi uitkijken over Courseulles-sur-Mer en het lange strand. 

Vanuit het reuzenrad

En toen zat de vakantie er weer op. We konden naar huis, alles weer inpakken en weer terug naar Nederland rijden, waar ons eigen huisje en spulletjes op ons stonden te wachten. En daar zou ook snel weer een einde komen aan de zomervakantie en iedereen moest weer naar school of aan het werk. 

Pendragon CIX - Ik moet mijn kat strijken

De ridders zijn weer bijeen geweest en we tellen nu allemaal vol spanning af naar het laatste jaar. In de de game-wereld nemen de spanningen ook toe. 

Pendragon pagina

Geschiedenis van Logres

Benno van Steeple Langford

Eliot de Jongere van Burcombe

Romulus Livius van Broughton 

Old Sarum, vroege lente 560

De ridders brengen samen de winter door in Old Sarum en horen uit verschillende delen van het land geruchten komen. Sir Benno hoort van zijn verre familie in het noorden. Sir Mordred lijkt een gooi naar de troon te doen. Hij claimt de oudste zoon van Hoge Koning Arthur te zijn. Maar Hoge Koning Arthur heeft nog een levende zoon en erfgenaam, namelijk Prins Arnold van Logres (522), bij zijn eerste vrouw, Hoge Koningin Clare. Bovendien, waarschijnlijk zit er niemand te wachten op het product van incest tussen broer en zus. Dat schandaal is inmiddels wel bekend. 

Sir Eliot krijgt te horen dat Vader Marcouf op hoge leeftijd nog steeds actief is het met prediken tegen incest en andere seksuele transgressies. Vader Aubin is inmiddels overleden en zal misschien heilig verklaard worden. Er zijn verschillende zeer christelijke ridders die luisteren naar wat Vader Marcouf te zeggen hebben. En inderdaad, de seksuele transgressies die worden aangemoedigd door het Hof der Liefde, brengen niets anders dan verdriet. 

Sir Romulus hoort via zijn vrouw Rowena dat haar moeder en zijn schoonmoeder Cwene Guinevere, Regent voor de kleine Hengest van Kent, steeds blijft stoken in de Saksische gebieden en koninkrijken. Vorig jaar huwde haar dochter, Ygritte, dochter van Octa, Cyning van Kent, zoon van Sir Eliot de Wispelturige en Inga met de Grote Vlechten, dochter van Octa, Cyning van Kent, Zoon van Hengest, Cyning van Kent met de Saksische prins Ælle van Deira. Deze Ælle heeft ook een illustere afstamming. Hij is de zoon van Wiglaf, Cyning van Deira, zoon van zoon van Wilgis, Cyning van Deira, zoon van Yffi, Cyning van Kent, zoon van Eossa, Cynning van Deira, zoon van Horsa, Cyning van Kent, broer van Hengest, Cyning van Kent.   

Nu hebben Ygritte en Ælle een dochter, Inga. Er zullen vast nog meer kinderen volgen. Met wat strategische huwelijken vallen alle Sakische koninkrijken aaneen te smeden. 

Maar alle geruchten kunnen de ridders niet afleiden. In de afgelopen jaren zijn er afspraken gemaakt met andere belangrijke ridders. Sir Eliot wil huwen met Clarissa, dochter van Sir Bors de Ganis en Sir Benno wil voor de vierde keer huwen, dit keer met de dochter van Koning Cadwy van Somerset. De ridders besluiten op pad te gaan om op bezoek te gaan bij hun aanstaande schoonfamilies om zo de jongedames in kwestie het hof te kunnen maken. 

Ze besluiten om als eerste langs te gaan bij Sir Bors. 

Marshfield Manor, Marshfield, Lente 560

De reis naar het grondgebied van Sir Bors duurt een aantal dagen. Aan het einde van de middag betrekt de lucht en donkere wolken pakken zich samen. Maar de ridders zien in een vallei een dorpje met een versterkt landhuis liggen. Ze besluiten daar onderdag te zoeken voor de nacht. 

Eenmaal aangekomen bij het landhuis worden zij met enige tegenzin binnengelaten door Sir Ortel. Hij vertelt dat dit het landgoed van Sir Barrius van Marshfield is. Wanneer duidelijk wordt dat Sir Benno één van de ridders aan de poort is, worden de ridders meteen binnen gelaten, zulk hoog bezoek heeft Sir Barrius al lang niet gehad. 

Sir Barrius of Marshfield

Sir Ortel
Seneschal of Marshfield

Maar de ridders zijn enigszins teleurgesteld door wat zij aantreffen. Inmiddels zijn zij gewend aan de pracht en praal van Camelot en het hof van hun eigen heer is ook niet mis. En zelfs hun eigen landgoederen zijn voorzien van de allermodernste gemakken. Het is duidelijk dat het niveau van luxe bij de gewone ridders, ver van het centrum van de macht, een stuk lager is dan zij gewend zijn. 

De ridders delen een kamer en hun schildknapen kunnen later die avond in de centrale hal slapen. En dat is al een groot voorrecht. Verder mogen Sir Benno en Sir Romulus als bekende ridders die avond aan zitten bij de tafel van roodharige Sir Barrius en zijn twee dochters, Glorel en Lucilla. Sir Eliot is nauwelijks bekend en zit bij de andere ridders aan een lagere tafel. De maaltijd is eenvoudig en de muziek bij het diner zijn twee zeer matige troubadours die wel zeer ongeïnspireerd oude hits spelen.  

Sir Baldor
of Marshfield

Sir Joffrey
of Marshfield

Aan de lagere tafel met de gewone ridders is ook te merken dat zij het spel van diplomatie maar matig beheersen. De ridders Ortel en Joffrey werpen steeds smachtende blikken op de dochters van Sir Barrius, die zijn rode haar (Lucilla) en prominente neus (Glorel) hebben geërfd. 

Andere ridders roddelen over een toernooi dat Sir Barrius over een paar dagen wil organiseren. Dat doet Sir Barrius alleen maar omdat zijn buren begonnen te klagen dat Sir Barrius nooit iets organiseert voor de buurt. De ridders kijken er naar uit om strijd te leveren met hun collega's van andere landgoederen. 

Ridder Baldor, met meer spieren dan hersenen maakt opmerkingen over Sir Turquine, de voormalig roofridder. Zo een ridder kan niet veel voorstellen. Er was alleen een vrouw voor nodig om hem op het rechte pad te brengen! Voor haar gaf hij een succesvolle carrière op en werd hij een watje! Dit valt natuurlijk wel heel slecht bij Sir Eliot. Vrouwe Ygritte was zijn tante en Sir Turquine zijn aangetrouwde oom. En Sir Turquine heeft het uiteindelijk geschopt tot Koning van de Vallei van de Gouden Cirkel. 

Maar Sir Eliot weet dat hij hier ook geen vechtpartijen moet starten. Dus hij staat op en kijkt Sir Baldor recht aan. "Hai, ik ben Sir Eliot de Jongere, kleinzoon van Sir Eliot de Oudere, ook wel bekend als de wispelturige. Dat is een familietrekje!" Sir Baldor pikt deze hint dan wel op en bindt in. 

Een jongedame van de bediening probeert wel de aandacht te trekken van Sir Romulus en Sir Eliot. Maar Sir Romulus is gelukkig getrouwd (Flirting Fail) en Sir Eliot denkt alleen maar aan Vrouwe Clarissa (Flirting Fumble). 

De nacht verstrijkt voor de ridders zonder incidenten, maar de morgen start met een hoop geroep en geschreeuw. Wanneer de ridders op het gegil afkomen, krijgen zij te horen dat vanmorgen een dode vrouw is gevonden in één van de voorraadkamers. Het is Agatha, de bediende die de avond ervoor probeerde te flirsten met Sir Eliot en Sir Romulus. Sir Barrius is erg boos over deze gruwelijke overtreding van de gastvrijheid. Zijn mensen zouden nooit elkaar aanvallen, dus dit moet wel komen door de gasten! En Sir Benno en Sir Romulus zijn natuurlijk te bekend en beroemd om ooit een vrouw te vermoorden, dus hij wijst een beschuldigende vinger naar Sir Eliot. 

Sir Benno zet zijn oratorische vaardigheden in. Hij weet Sir Barrius ervan te overtuigen dat hij en zijn metgezellen te rijk en te beroemd zijn om ooit eenvoudige dienstmaagden om te brengen. Sir Barrius kalmeert maar blijft aangeslagen over deze moord onder zijn eigen dak. Hij wil een duel om te bepalen of Sir Eliot echt zo onschuldig is. Sir Romulus stelt voor dat hij eerst eens op onderzoek uitgaat onder de bewoners van het landhuis. 

Ten eerste bekijken de ridders de plaats van het misdrijf. Het lichaam is inmiddels weggehaald, maar er ligt een hoop bloed. Agatha is duidelijk vermoord in de voorraadkamer. Maar wat deed zij daar? Had zij een afspraakje met iemand? Met wie dan? 

Sir Romulus en Sir Eliot praten met de andere bediende, Madge en de drie keukenmeiden Alice, Martha en Bronwen. Allemaal hebben zij verschillende dingen te vertellen. Madge had een afspraakje met Sir Joffrey en heeft niets gezien. Zij weet dat hij een oogje heeft op de jongere dochter van zijn heer, Lucilla. Madge weet dat haar affaire met Sir Joffrey niets betekent. Alice en Martha zijn beiden oudere vrouwen en bemoeien zich niet meer met de avonturen van het jonge volk. Zij komen om te werken. In de avond hebben zij gegeten en geslapen en niets gezien. Sir Eliot probeert met zijn flirt-vaardigheden meer los te krijgen uit Alice, maar zijn maniertjes hebben geen enkel effect op haar (Loyalty Lord succes). 

Sir Benno praat met de jonge Bronwen, de jongste van de keukenmeiden. Zij heeft niet veel te vertellen en wordt in beslag genomen door haar mislukte afspraak met Bart, de nieuwe kok. Hij was niet in zijn slaapkamer. Sir Benno besluit meteen door te gaan naar de kok. Hij zegt dat hij inderdaad die nacht even zijn bed uit was om te controleren of de staljongens de melk wel hadden koud gezet in de ijskelder. Soms vergeten ze dat en dan komen de katten erbij, of bederft de melk in de warmte. Sir Benno hoort dat Bart uit de buurt van Marshfield komt. Bart antwoordt dat hij inderdaad in zijn jonge jaren veel heeft gereisd. 

Sir Benno besluit rond te kijken bij de andere gebouwen van het landgoed. Daar ziet hij een jongen rondlopen met opvallend rood haar. Wanneer deze jongen Sir Benno ziet, is hij vreselijk onder de indruk van de oudere ridder, die zelfs Camelot heeft gezien. Sir Benno heeft er meteen een fan bij. Wanneer Sir Benno de jonge knul aanspreekt, kan hij nauwelijks uit zijn woorden komen. Hij is Tarquine en hij is erg verdrietig over het nieuws van de dood van Agatha, zij was zijn tante. Tarquine woont niet op het landgoed, maar in het dorp dat erbij hoort, bij zijn moeder Florry. En hij houdt veel van paarden en zijn tante Agatha had geregeld dat hij op het landgoed mocht komen en tijd mocht doorbrengen bij de paarden. Misschien kan hij later wel staljongen worden, of schildknaap!

Sir Benno ziet onmiddellijk de gelijkenissen tussen Tarquine, Sir Barrius en zijn dochters Glorel en Lucilla. Deze Tarquine is zonder twijfel een bastaardje van Sir Barrius. Hij besluit met de naïeve Tarquine mee te gaan naar het dorp om daar te zien welke vrouw de aandacht van Sir Barrius wist te trekken. 

In het dorp aangekomen blijkt dat Florry een pronte weduwe is met zwart haar. Zij claimt dat Tarquine inderdaad haar zoon is en dat Sir Barrius zo goed was hem rond te laten lopen op het landgoed. Het is verschrikkelijk wat er is gebeurd met haar zuster Agatha en ze hoopt dat de moordenaar snel gevonden zal worden. 

Sir Benno vraagt naar haar overleden man en of Tarquine zijn rode haar geërfd heeft. Tarquine zegt meteen dat zijn vader bruin haar had. Florry wordt meteen defensief en zegt dat zij het al zwaar genoeg heeft als weduwe en dat zij een goed, christelijk huishouden runt. Wanneer Sir Benno vraagt of zij nog andere kinderen heeft, trekt zij Tarquine haar huisje binnen, zegt dat zij haar kat nog moet strijken en sluit de deur. 

Sir Benno concludeert dat Tarquine een kind van Sir Barrius en Agatha was. Maar waarom moest Agatha nou dood? Dat slaat nergens op. Of zijn er nog meer geheimen in Marshfield Manor?

Dit is best een leuk avontuur uit Tales of Chivalry and Romance, maar mijn hemel mensen, investeer in een editor. Op P25 is dochter Lucilla de oudste en Glorel de jongste. Op diezelfde pagina wordt gezegd dat de vrouw van Sir Barrius stierf tijdens de geboorte van Lucilla (dan is ze dus de jongste). Op P27 is Sir Ortel verliefd op Glorel, de oudste dochter. Op P30 is Glorel de oudste en Lucilla de jongste. 

Op P29 was het Joffrey die een afspraakje had met Madge, op P 32 had Madge een afspraakje met Sir Ortel. Zeker in een avontuur dat eigenlijk een murder mysterie is, is het belangrijk om je karakters uit elkaar te houden.

Bayeux (alweer)

Een groot voordeel aan oudere kinderen, is dat je ze af en toe alleen kan laten. Zo zijn wij een dagje naar Bayeux gegaan, terwijl de kinderen thuisbleven. Konden wij even genieten van cultuur en doorlopen in ons eigen tempo. 
Bayeux lag op een minuut of 20 van Ver-sur-Mer en we zijn er al eens eerder geweest, om het tapijt van Bayeux te bewonderen. En ik wilde het graag weer zien. Dus wij togen met ons tweetjes naar het Museum voor het Tapisserie van Bayeux. Dat museum werkt tegenwoordig erg nauw samen met twee andere musea, het Musee Memorial de la Bataille de la Normandie (uiteraard) en het Musee d'Art et d'Histoire Baron Gerard. En met een kaartje voor de één konden we ook naar de andere. Zeer de moeite waard. 

Tapisserie in de morgen

We begonnen bij het Musee la Tapisserie de Bayeux. Dat was wel behoorlijk veranderd sinds wij er in 2013 (tjee wat lang geleden) voor het laatst waren. Toen konden we vrij rondlopen. Dit keer werden we vrij strak langs het tapijt gedirigeerd met een koptelefoontje met informatie (in het Nederlands!) over het tapijt en de historische achtergrond erbij. Aan de ene kant leuk, we pikten veel meer op over de detail van het tapijt en de militaire - politieke achtergrond bij de gebeurtenissen die afgebeeld stonden op het tapijt. Aan de andere kant, er was minder ruimte om zelf rond te snuffelen. 

Met een kasteel

De afbeeldingen op het Tapijt gaan over de avonturen van Willem de Veroveraar die in 1066 Engeland binnenvalt om zijn claim op de troon kracht bij te zetten. Op de verdieping boven het tapijt was nog een ruimte met wat meer aandacht voor de sociale situatie in Normandië en in Brittannië ten tijde van de veroveringen. Met allerlei maquettes werd uit de doeken gedaan hoe mensen leefden en grote gebouwen als kastelen en kathedralen bouwden. 

Kathedraal van Bayeux

Daarna trippelen de we nog even langs de Kathdraal van Bayeux. Ook dat is een interessant bouwwerk. Het Tapijt van Bayeux werd oorspronkelijk tentoongesteld in de kathedraal. Deze brandde af in de 12e eeuw en werd daarna weer opnieuw opgebouwd in een hele nieuwe stijl. 

We vonden dat we nog tijd over hadden en zijn doorgegeaan naar het Musee d'Art et d'Histoire Baron Gerard. Dit museum is opgericht om de geschiedenis en kunst van Bayeux en omgeving te bewaren en beschikbaar te maken voor iedereen. De collectie was daarmee ook heel gevarieerd.

Kunst met porcelein

Normandië en de omgeving van Bayeux zijn al lang bewoond. Dus we konden kijken naar allerlei voorwerpen uit de steentijd en later de bronstijd. De Romeinen hebben Bayeux daadwerkelijk gesticht, dus er zijn ook veel restanten van de Romeinen te vinden. En daarna was Bayeux een belangrijke stad in Normandië, die veel kunst en andere zaken geproduceerd heeft. Dus het museum stond vol. Het deed me aan de ene kant een beetje denken aan het Museum het Valkhof, met de historie van Nijmegen en aan het Teylers Museum. 

Kunst met Kant

Bayeux is lang een centrum geweest voor de productie van kant en porcelein. Dus daar konden we ook vele mooie en indrukwekkende voorbeelden van terugzien in het museum. Het is soms werkelijk ongelofelijk wat mensen kunnen doen als ze voldoende tijd hebben. 

Het was heerlijk om zo even door een oud stadje te kunnen wandelen en mooie dingen te bekijken. Mocht je ook eens naar het Museum van het Tapisserie willen gaan, ga dan vroeg. Het was later op de ochtend al heel erg druk. 

See How They Run

Na Nope heb ik laatst alweer een leuke film in de bios gezien, met mijn gezin. Onze jongste dochter was een weekeinde lang op kamp, en wij maakten van de gelegenheid gebruik om naar See How They Run (2022) van Tom George. In de hoofdrollen zagen we Sam Rockwell (Iron Man 2, Jojo Rabbit) en Saoirse Ronan. In de belangrijkste bijrollen zagen we Adrien Brody, Harris Dickinson, Charlie Cooper, Ruth Wilson, Reece Shearsmith (High Rise, Good Omens), David Oyelowo, Shirley Henderson (The ABC Murders) en Lucian Msamati. 

Deze film gaat over perikelen rond het toneelstuk van Agatha Christie, The Mousetrap. Het lijkt allemaal zo leuk, een toneelstuk opvoeren, maar er komt een hoop spanning bij kijken. In het verleden heb ik natuurlijk verschillende verfilmingen van verhalen van Agatha Christie gezien, dus hier was ik ook wel in geïnteresseerd. 

Spoilers

Mensen, dit is heet van de naald en een volstrekt nieuw verhaal, dus alleen verder lezen als je wil weten wat er gebeurt. 

De film begint met een verteller (Brody), die vertelt over alle clichés van een moordmysterie met een interessante setting (een theater), een gevarieerde groep mogelijke verdachten en een absoluut ontuitstaanbare eikel, die al snel het loodje laat. Waarna de onwaarschijnlijke detectieve het allemaal op mag lossen. 

Dit blijkt een vrij acurate voorspelling voor de rest van de film te zijn. Het verhaal gaat over de moord op Leo Kopernick (Brody), een Amerikaanse (en onuitstaanbare) filmregisseur die het populaire theaterstuk The Mousetrap van de beroemde schrijfster Agatha Christie wil verfilmen in Hollywood. De mogelijke verfilming levert allerlei spanningen op in de theatergroep en aanverwante collega's. Zo probeert Leo Kopernick hoofdactrice Sheila Sim (Chanda) te verleiden met een aanbod van de hoofdrol in de film. Dat valt niet goed bij haar man Richard Attenborough (Dickinson). De producer van het verfilming, John Woolf (Shearsmith) zit in geldnood en wil dat de film zo snel mogelijk gemaakt wordt. Maar Petula Spencer (Wilson) heeft liever dat de theaterproductie blijft draaien. De screenwriter voor de film, Mervyn Cocker - Norris (Oyelowo) was het niet eens met de visie van Kopernick voor het einde van de film en maakte daar met hem ook ruzie over. 

De alcoholistische inspecteur Stoppard (Rockwell) van de politie wordt opgezadeld met piepjonge en  vrouwelijke sergeant Stalker (Ronan) en moet de moord op zien te lossen, liefst zonder dat er al veel geld verloren gaat. Stoppard is oud en cynisch en heeft alles al eens eerder gezien. Stalker is nog jong en enthousiast en ongelofelijk onder de indruk van alle beroemde acteurs die ze nu van dichtbij mag zien. 

Uiteindelijk komt het verhaal tot een conclusie in een scene waar alle verdachten bij elkaar zijn, in het huis van Agatha Christie (Henderson) en haar tweede man, Max Mallowan (Msamati), 

Conclusie

Deze film is een hilarische, satirische kijk op het genre van whodunnits, maar weet toch weer enigszins fris over te komen. Een oude, uitgebluste detectieve, zijn naïeve, enthousiaste en jongere partner, een groep mogelijke daders met allemaal een eigen geheim of motief en uiteindelijk een onverwachte dader. Het is allemaal erg leuk gedaan, de acteurs zijn leuk en de dialogen zijn hilarisch. Desondanks toch net iets minder sprankelend dan Knives Out.

Verder ook interessant om te zien dat deze film is gebaseerd op echte personen. Zo hebben Agatha Christie, haar man Max en de acteurs van het theater gezelschap allemaal echt bestaan. Het had kunnen gebeuren.