Translate

maandag 28 september 2020

Gevaarlijke verhoudingen

Een van de voordelen van ouderschap is dat je de goede herinneringen uit je jeugd kan delen met de kinderen. Waaronder ook Dangerous Liaisons (1988) van Stephen Frears (High Fidelity). Deze film was een van de eersten, die aan de wieg van mijn voorliefde voor goede films stond. Hij is uit 1988, toen was ik elf, ik denk dat ik hem een paar jaar later op TV heb gezien en hij maakt een verpletterende indruk. En nu kon ik hem met mijn kids zien. Hopelijk trekken ze er dezelfde lessen uit. 


In dit briljante kostuumdrama zien we Glenn Close (Guardians of the Galaxy, What Happened to Monday), John Malkovich (The ABC Murders) en Michelle Pfeiffer (Hairspray, Stardust, The Age of Innocence) in de hoofdrollen. In de belangrijkste bijrollen komen nog een piepjonge Keanu Reeves (Bram Stoker's Dracula, The Matrix) en Uma Thurman (Pulp Fiction) voorbij. Als je goed kijkt zie je ook nog Peter Capaldi


Spoilers

Het verhaal is gebaseerd op een boek, en briefroman om precies te zijn, van Pierre Chloderos de Laclos. Het verhaal was al eens eerder omgevormd tot een toneelstuk. En dit is ook niet de enige verfilming. Een jaar later kwam de film Valmont uit en in 1999 werd het verhaal verplaatst naar een Middelbare School setting in Cruel Intentions. Om maar even aan te geven dat dit verhaal mensen blijft aanspreken. 

De film opent met Marquise de Merteuil (Close) en Vicome Valmont (Malkovich), die zich klaarmaken voor hun dag. Dit is een scene waarin goed duidelijk wordt hoe verschrikkelijk rijk deze mensen zijn en hoe leeg hun leven eigenlijk is. Ze hebben beiden meerdere bedienden die hen helpen met wakker worden, opstaan, aankleden, makeup opdoen en pruiken passen. 
En dan gaan ze bij elkaar op bezoek. Marquise de Merteuil is boos. Haar minnaar Bastide heeft haar verlaten en wil nu trouwen met een piepjong en onbedorven meisje, Cécile de Volanges (Thurman). Als straf wil ze dat Valmont de aanstaande bruid Cécile verleidt en alles leert over seks. Bastide moet leren dat hij beter bij Marquise de Merteuil had kunnen blijven. Valmont heeft daar weinig zin in, Cécile is zo onschuldig en naïef, dat is de moeite niet. 
Valmont wil veel liever Madame de Tourvel (Pfeiffer) verleiden, een jonge getrouwde vrouw, die bekend staat om haar deugdzaamheid. Marquise de Merteuil denkt dat dit niet mogelijk is, Mme. de Tourvel is zo deugdzaam en christelijk en de reputatie van Valmont is inmiddels zo slecht. Ze maken een weddenschap; als het hem lukt Mme de Tourvel te verleiden, zal Marquise de Merteuil met Valmont het bed delen. 

Een hele zomer lang treffen deze mensen elkaar keer op keer in hun sociale kring. Niemand heeft echt iets te doen en iedereen draait de hele tijd om elkaar heen. 
Cécile legt contact met Chevalier Danceny (Reeves) en er ontstaat een schattige romance tussen die twee, gebaseerd op hun liefde voor muziek. Marquise de Merteuil wurmt zich daar natuurlijk meteen tussen met het oog op verdere corruptie van Cécile. 
Viscomte Valmont probeert Mme. de Tourvel te verleiden, maar komt niet verder. In een laatste wanhoopspoging chanteert hij haar dienstmeid om de correspondentie van Mme. de Tourvel in te kunnen zien. Iemand waarschuwt haar steeds voor Viscomte Valmont en zijn werkwijze. Het is Mme. de Volanges (Kurtz), moeder van Cécile! Nu heeft Viscome de Valmont ineens wel zin om Cécile te verleiden en ruïneren, om zo terug te slaan naar haar moeder. 

Ondertussen heeft Viscomte de Valmont eindelijk ook Mme. de Tourvel weten te verleiden. Maar gek genoeg is hij ook oprecht verliefd geworden op haar. Hij geeft om haar en haar gevoelens en ziet in dat hij verkeerde keuzes heeft gemaakt. Dit kan Marquise de Merteuil niet hebben en zij zet hem onder druk om zijn relatie met Mme. de Tourvel te beëindigen en hij doet dat ook. 

Dan lopen alle intriges snel uit de hand. Mme. de Tourvel wordt ziek van verdriet en trekt zich terug in een klooster. Marquise de Merteuil vertelt Danceny dat Viscomte Valmont Cécile heeft verleid en geruïneerd. In een duel tot de dood vertelt een stervende Viscomte Valmont over de kwalijke rol van Marquise de Merteuil en geeft hun correspondentie aan Danceny. 

Mme. de Tourvel en Viscomte Valmont sterven, Cécile trekt zich terug in een klooster en Marquise de Merteuil wordt uitgekotst door haar sociale cirkel. Danceny mag in zijn eentje de scherven van zijn leven weer oppakken. 

Conclusie

Wat een film! De drie hoofdrolspelers zijn werkelijk in topvorm hier. Malkovich als verveelde aristocraat, die dan maar reputaties vernielt en zelf niet eens doorheeft hoe leeg zijn leven is. Close als veel slimmere intrigant, die iedereen naar haar hand zet, maar onderuit gehaald wordt door echte gevoelens en mensen met ruggegraat. Pfeiffer als jonge vrouw, die tegen wil en dank wordt overgehaald tot moreel dubieuze zaakjes en daar een hoge prijs voor betaalt. 
En de bijrollen zijn ook fantastisch, Thurman en Reeves als onschuldige en naïve geliefden worden zonder problemen vermorzeld in de intriges van oudere en gemenere mensen, maar blijven hun schattigheid behouden. 

Verder is de aankleding ook prachtig. Iedereen heeft de mooiste kleren aan en loopt rond in prachtige paleizen en tuinen. Vooral in de eerste scene, als Close en Malkovich aangekleed worden, wordt er wel heel veel aandacht besteed aan de mooie details op de kleding. 

En dan de intrige, die is ook wel keihard. Gewoon, omdat mensen zich vervelen, worden andere, onschuldige omstanders zonder problemen in de afgrond gestort. Gewoon, omdat het kan. In die zin lijkt dit verhaal veel op Vanity Fair (1998 en 2004), waarbij een kostuumdrama niet draait om een schattig liefdesverhaaltje, wat uiteindelijk goedkomt, maar om keiharde sociale mores en conflicten. 

Als je deze film nog niet hebt gezien, ga er dan nu meteen wat aan doen!

zondag 27 september 2020

Herfst 2020

Het lijkt er nog niet echt op, maar de herfst is toch echt begonnen. Hoewel de temperaturen nog hoog zijn, kan je al wel merken dat de zon aan kracht verliest. Het is vroeg donker en de zon komt ook steeds later op. Ook worden de nachten kouder. In de tuin loopt ook alles op zijn eind. Ik had een betere courgette oogst dan vorig jaar, maar nog steeds niet de overdaad die ik gewend ben. Wel heb de planten nu verwijderd. Er zullen geen nieuwe vruchten meer komen met de koude nachten. 

Magere luffa opbrengst

De Okra was geen succes. Ik had veel hoop op een bescheiden oogst. Maar ik denk dat het toch niet warm genoeg was of toch te droog. Misschien dat ik het volgend jaar nog eens probeer. Hetzelfde geldt ook voor de Luffa. Aan het einde van augustus begonnen de plannen wel vruchten te geven, maar te laat denk ik om nog iets op te leveren, nu de nachten alweer zou koud worden. 

Soms droom ik ervan om groter te wonen en ruimte te hebben voor een echte kas met glas in de tuin. Maar dat zal er voorlopig niet inzitten. Dus het blijft behelpen met de meest zonnige plekjes in de tuin uit te zoeken. Voor nu moet ik de laatste planten verwijderen, onkruid wieden en mijn eigen tuin en de moestuin winterklaar maken. 

woensdag 23 september 2020

En vacances à Beaune - Parc Bouzaize

Romantische tuin


Door Beaune stroomt ook het riviertje de Bouzaize, de bron ervan ligt even buiten Beaune in het Parc Bouzaize. Op een van onze laatste dagen in Beaune hebben Sander en ik daar nog even gewandeld zonder de kinderen. Zoals ik eerder zei, het is heerlijk dat de kids nu zo groot zijn, dat we ze even alleen kunnen laten en iets voor onszelf kunnen doen. En soms is een wandelingetje net even wat je nodig hebt. 


Meertje


Het Parc Bouzaize is een klein, Romantisch aangelegd park, in tegenstelling tot de formele Franse Tuinen met hun symmetrische inrichting, rechte paden en strak gesnoeide buxushagen. In dit park verloopt het niveau, zijn er kronkelpaadjes langs een meer en er staan her en der zeer grote bomen. Geen gesnoeide haag te bekennen.  

Libanese Ceder

Sander en ik hebben even lekker rondgewandeld, naar de mooie bomen gekeken en nog het een en ander geleerd over de aard van de omgeving en de bron van de Bouzaize. En dat alles zonder ruziënde kinderen uit elkaar te moeten halen of iemand te hoeven dragen. Erg prettig. En het park was nog heel mooi ook. 

En zo kwam er een einde aan onze vakantie in Beaune. De rest van de middag waren we druk met pakken en de volgende dag vertrokken we weer naar Nederland. 


zondag 20 september 2020

Knives Out

Toen we eenmaal weer terug waren in Nederland, wilden we doorgaan met het kijken van goede films. We konden Knives Out (2019) lenen via onze Bibliotheek. En we hebben enorm genoten van deze detective/ zwarte comedy van Rian Johnson
Knives Out is een ensemble film en zit daarmee ook tjokvol bekende gezichten. Ik zag Daniel Craig (Spectre), Chris Evans (The Avengers: Inifinity WarThe Avengers: Endgame), Ana de Armas (Blade Runner 2049), Jamie Lee Curtis (dochter van Tony), Michael Shannon (The Shape of Water), Don Johnson (Django Unchained), Toni ColletteLaKeith Stanfield (Get Out), Christopher Plummer en Frank Oz (The Muppets Christmas Carol) voorbij komen. En iedereen kreeg even de kans om te schitteren. 


Spoilers

Het verhaal is een detective, dus het zou niet eerlijk zijn om nu al te zeggen dat de butler het had gedaan. 

Film begint met huishoudster Fran (Patterson) die door een zeer oud huis met een bizarre inrichting loopt, met een ontbijtje op een blad. Zij is op zoek naar Harlan Thrombey (Plummer), de eigenaar van het huis en haar werkgever. Zij treft hem dood aan, met een doorgesneden keel. 

Dan stappen we over naar het perspectief van Marta Cabrera (de Armas), de verpleegster van Harlan. De begrafenis is inmiddels geweest, men denkt dat Harlan zelfmoord heeft gepleegd. Desondanks is het politieonderzoek nog niet afgerond. En de politie (Stanfield) heeft nog vragen voor iedereen, inclusief Marta. Ook is privé detective Benoît Blanc (Craig) betrokken geraakt bij het onderzoek. 
In een werkelijk hilarische montage komen alle leden van de familie Thrombey aan het woord over de dood van hun (groot)vader en hun relaties tot elkaar. En dan blijkt dat er diepe spanningen in deze familie zijn en dat de dood van Harlan en het vrijkomen van zijn enorme erfenis de spanningen alleen maar verder opvoert. 
Benoît Blanc heeft door dat er iets niet klopt aan alle verhalen. Hij is namelijk ingehuurd, maar hij weet niet door wie. Niet door Harlan, want die kende hij persoonlijk. Dan door iemand anders, die weet dat het moord was en geen zelfmoord. Maar waarom is die persoon dan niet direct naar de politie gegaan? Benoît graaft verder, met hulp van Marta, die zo eerlijk en oprecht is, dat zij gaat overgeven als ze een leugen moet vertellen. 

Langzaam komt er een plaatje te voorschijn. Harlan was een aimabele man, maar hij wist dat zijn schoonzoon Richard (Johnson) vreemd ging en dreigde dat te vertellen aan zijn dochter Linda (Curtis). Kleinzoon Hugh Ransom (Evans) werd zelfs helemaal uit het testament gehaald, omdat hij op alle fronten vervelend was. 
Harlan wist dat zijn schoondochter Joni (Collette) fraudeerde met zijn toelage voor de opleiding van zijn kleindochter Meg (Langford) en wilde daar een einde aan maken. Hij hield zijn zoon Walt (Shannon) kort als hoofd van zijn uitgeverij en wilde hem zelfs ontslaan. Dat zette natuurlijk kwaad bloed bij een hoop mensen. 

Wanneer tijdens het voorlezen van het testament van Harlan (door een hilarische Oz) duidelijk wordt dat hij zijn huis, geld en uitgeverij nalaat aan de verpleegkundige Marta, breekt de hel pas goed los. Verschillende nazaten hebben gerekend op dat geld en hebben het hard nodig, ze denken dat Marta Harlan bewerkt heeft en misschien zelfs vermoord. Als ze hem vermoord heeft, kan ze geen aanspraak maken op het geld. 

Nu wordt de taak van Benoît Blanc ineens een stuk interssanter. Is Harlan nou vermoord of niet? Door wie dan, toch de lieve Marta of een van de vele andere potentiële verdachten?

Conclusie

Dit is een hilarische film, ga zeker kijken. Alle acteurs zijn even goed en iedereen krijgt even een momentje om te schitteren. Verder zit het verhaal ook ingenieus in elkaar. Door de interviews van Benoît en de politieagenten krijg je iedere keer een nieuw getuigeverslag en een nieuwe kijk op de gebeurtenissen en uiteindelijk komt het allemaal prachtig samen. 
Verder is de familie ook een mooie doorsnede van de huidige Amerikaanse samenleving. Rijke blanke mensen met afgrijselijke seksistische of racistische ideeën, meer progressieve types die eigenlijk ook alleen aan zichzelf denken en minderheden die er omheen rennen en alle rottige klusjes mogen opknappen. 

Maar ik heb toch wat te mekkeren. Harlan is een eikel van de bovenste plank natuurlijk. Hij is heel rijk (fijn voor hem) en gebruikt eerst jarenlang dat geld om zijn kinderen aan zich te binden. Hij leent Linda het geld om een bedrijf te starten, hij onderhoudt Joni na de dood van haar man met een toelage en Walt mag zijn bedrijf leiden, maar geen enkele beslissing nemen. 
Dan wanneer Harlan zich realiseert dat hij zijn kinderen hiermee geen dienst heeft bewezen, wil hij dat allemaal terugdraaien. Maar inmiddels is hijzelf 85 en zijn zijn kinderen in de 50. Zij hebben hun leven en uitgavenpatroon opgebouwd in de wetenschap dat zij konden rekenen op hun (schoon)vader. Dat wil hij abrupt stopzetten, zonder waarschuwing of overgangsperiode. Dus ze krijgen niet eens de kans om de bakens te verzetten naar een gezondere financiële huishouding. Dat is niet echt eerlijk en ik zou ook boos worden. 
Bovendien is het onduidelijk in hoeverre de kinderen nou echt leunen op hun (schoon)vader. Linda had een lening van haar vader en heeft inmiddels een succesvol bedrijf. Ook als zij zonder steun van haar vader een bedrijf had willen opbouwen, had zij moeten lenen, maar dan bij een bank. Nergens is gezegd dat zij de lening niet kan (of wil) terugbetalen. Bovendien is haar bedrijf succesvol. Ook Walt leidt een bedrijf, nergens wordt gezegd dat hij dat niet goed doet. Het enige dat we erover horen is dat de boeken van zijn vader succesvol worden uitgegeven en dat hij de boeken wil laten verfilmen, wat zakelijk gezien een verstandige beslissing is. Maar Harlan houdt dat juist tegen. Alleen Joni is een regelrechte profiteur. Zij is geen directe familie, maar de weduwe van een overleden zoon.  
Van de kleinkinderen is Jacob (Martell) nog minderjarig, dus het is niet gek dat hij volledig afhankelijk is van zijn ouders Walt en Donna (Lindhome). Meg volgt een opleiding en wordt onderhouden door een toelage van haar grootvader, maar zij weet niets van de fraude door haar moeder. Alleen Hugh Ransom is ruim volwassen en lijkt te wachten op de erfenis van zijn opa. Wat gek is, want de erfenis zou, in het normale leven, eerst naar zijn ouders Linda en Richard gaan. Er is geen enkele reden voor hem om te verwachten dat hij direct van zijn grootvader zou erven. 
En verder zitten er wat meer rare dingen in, die kennelijk kunnen in Amerikaans erfrecht. Zo onterft Harlan al zijn kinderen en kleinkinderen, want alles, geld, huis met boedel en bedrijf gaan naar Marta. Ten eerste kan dat niet in Nederland, de kinderen blijven altijd recht houden op de legitieme portie van hun ouders. En ten tweede krijgen de kinderen en kleinkinderen nu helemaal niets, geen memento's, geen fotoalbums, alles is van Marta. Daar zou ik ook pissig over worden. 
Bovendien is Marta niet zielig, ze is een gediplomeerd verpleegkundige, heeft werk en een dak boven haar hoofd. Een bonus voor goed geleverde zorg is leuk, maar een miljoenenerfenis is te gek voor woorden. Had haar dan bij leven een hoger loon gegeven. In Nederland mogen zorgverleners geen giften aannemen van cliënten, ook geen erfenissen, ook niet als het heel erg veel is. Juist om situaties als bovenstaande te vermijden. Dat mensen de wenkbrauwen hierbij fronsen is niet gek natuurlijk. 

Fantastische acteurs laten zich van hun beste kant zien. Ga vooral kijken.  

donderdag 17 september 2020

En vacances à Beaune - Château de Savigny les Beaune

Niet alleen zijn Sander en ik zonder kinderen op pad gegaan, soms ging Sander ook met de grote kinderen, zonder mij en de jongste op pad. Dan wilden ze iets doen wat alleen leuk was voor de groten. Zo hebben ze een bezoekje gebracht aan het Chateau de Savigny les Beaune

Vanaf de oprit

Het Kasteel van Savigny les Beaune is een Kasteel even aan de noordkant van Beaune zelf. Het Kasteel is al erg uit, deels afgebroken, weer opgebouwd en meerdere malen van eigenaar gewisseld, maar om Good Omens te parafraseren, het is nog steeds precies hetzelfde kasteel. En nu zit er een museum in. Er worden allerlei voertuigen tentoongesteld. 

Arbath

Zoals veel auto's van het merk Arbath

Straaljagers

En verschillende straaljagers en andere vliegtuigen. En verschillende brandweerwagens door de jaren heen.

Brandweerwagens

Sander en onze zoon waren natuurlijk al eens eerder naar het Louwman museum in Den Haag geweest. Dus die twee hadden mooi wat vergelijkingsmateriaal. Het was een interessant museum om even een tripje heen te maken, maar onze zoon was toch wat meer onder de indruk van het Louwman Museum geweest in Den Haag. 

En ondertussen was ik thuisgebleven met onze jongste. Het was afzien met zwemmen, goede boeken lezen (Father Brown) en lekker bruin worden in het zonnetje.

woensdag 16 september 2020

Little Shop of Horrors

Tijdens de vakantie was er ook tijd om film te kijken. Enige tijd geleden had ik de DVD van Little Shop of Horrors (1968) van Roger Corman (Viking Women and the Sea SerpentMasque of the Red DeathThe Raven) op de kop kunnen tikken. Ik had er al veel over gehoord, maar hem nog nooit zelf gezien. Deze film is misschien nog het beroemdst omdat Jack Nicholson hierin ook een van zijn eerste rollen speelt. Verder zien we nog Jonathan Haze (Viking Women and the Sea Serpent) in deze film.



Spoilers

Dit is al een erg oude film natuurlijk. En er is ook nog een musical en een herverfilming van gemaakt. Maar ik had hem nog nooit gezien. 

De film opent met een verteller, een politieman, die vertelt over de achterbuurten waar hij werkt en de meest vreselijke dingen die hij daar meemaakt. 
Dan gaan we over naar de bloemenwinkel van Gravis Muschnik (Welles). Deze winkel staat in een achterbuurt. Dus de meeste klanten zijn arm en het gaat slecht met de winkel. Hij zou graag een bijzondere plant hebben, die klanten lokt. Dan zijn er wat scenes met hilarische klanten en personeel. Zo is er mevrouw Shiva (Wendorff), die vaak komt en altijd bloemen bestelt voor weer een overleden ver familielid en Burson Fouch (Miller), die de bloemen die hij koopt opeet (met zout en peper). 
Verder wordt Muschnik ook nog geplaagd door de zeer onhandige bediende Seymour Krelborn (Haze). Seymour woont samen met zijn oude, hypchondrische en alcoholistische moeder, mevrouw Krelborn (Vail). Seymour is ook verliefd op de cassière, de charmante Audrey (Joseph). 

Na weer een fout wordt Seymour ontslagen. Maar hij heeft een plan! Hij heeft een mysterieuze plant weten op te kweken uit mysterieus Chinees zaad. Als deze plant uitgroeit tot een prachtige tropische plant, zullen de mensen in de rij staan om in de winkel bloemen te kopen. Muschnik wil Seymour nog een kans geven. Maar houe Seymour ook zijn best doet, het plantje, Audrey Jr. genaamd, wil niet echt groeien. Dan verwondt Seymour zijn hand en bloeddruppels vallen op de plant. Dit is wat de plant nodig had, hij groeit ineens snel. 

De bijzondere plant trekt meteen de aandacht van de buurtbewoners. Zij komen de zaak in om te kijken en nemen dan meteen een paar bloemetjes mee. Maar voor Seymour gaan de zaken de verkeerde kant op. Audrey Jr. begint te praten en hij eist steeds meer bloed. Seymour geeft toe, maar verzwakt snel en raakt meer en meer onder de invloed van de plant. 
Wanneer Seymour die avond op weg naar huis met stenen gooit, raakt hij per ongeluk een andere passant. In paniek en niet wetend wat te doen, voert hij het lichaam aan Audrey Jr. Deze groeit nu razendsnel. Muschnik ziet dit. Hij besluit geen aangifte te doen, want de vreemde monster plant lokt mensen uit de hele stad naar zijn winkel. 

De problemen zijn natuurlijk niet voorbij. Seymour brengt een bezoek aan de tandarts, die een vreselijke sadist blijkt te zijn. Na een ruzie over een verknald boeket, doodt Seymour per ongeluk de tandarts. En hij moet zich voordoen als tandarts bij de volgende klant (Nicholson). Ook de tandarts wordt gevoerd aan Audrey

De groeiende plant en de verdwijnende lichamen beginnen de aandacht te trekken. Een vertegenwoordiger van de Society of Silent Flower Observers wil Muschnik een prijs geven voor zijn plant. En agenten zijn op zoek naar de lichamen van een bewoner uit de buurt en een tandarts. Seymour wordt steeds nerveuzer en wil niet meer voldoen aan de eisen van de plant, maar hij kan ook geen weerstand bieden. Een overvaller en een straatprostituee verdwijnen ook in de plant, die maar blijft groeien. 

Wanneer de volgende dag de Society of Silent Flower Observers terugkeert, om de bloemen van de plant open te zien gaan, ziet iedereen dat de gezichten van de vermiste buurtbewoners in de bloemenharten te zien zijn. Seymour vlucht weg voor de politie, maar later keert hij terug. Hij wil Audrey Jr. voor eens en altijd uitschakelen. Maar de volgende dag is ook zijn gezicht een bloemenhart in de nu stervende Audrey Jr. 

Conclusie

Deze film is reuze grappig! Het is nauwelijks een film te noemen. Net als Monty Python and the Holy Grail, hangt het van grappige scenes aan elkaar met een dun verhaaltje om de scenes logisch aan elkaar te breien. Maar het is niet een heel robuust verhaal. 

Het uitgangspunt is wel grappig. Als je eindelijk iets vindt wat er voor zorgt dat je niet langer een sukkelige man bent, maar waar je wel een enorme prijs voor moet betalen, wat doe je dan? Zo lang het goed gaat met Audrey Jr, gaat het ook goed met Seymour. Zijn baas waardeert hem en ziet hem als zijn zoon, zijn relatie met cassière Audrey gaat ergens heen. De winkel draait beter. Maar daarvoor moet hij wel een regelmatige toevoer van menselijk lichamen regelen. En wanneer Seymour zich probeert te verzetten, gaat hij samen met Audrey Jr. ten onder. 

Verder ziet het er wel een beetje knullig en haastig gemaakt (binnen 48 uur) uit. Maar vanwege de relatief korte lengte en het hoge tempo is dat geen enkel probleem. 

Kijk hem vooral eens als je de kans krijgt en niet alleen voor de cameo van Jack Nicholson. 


 


dinsdag 15 september 2020

En vacances à Beaune - Basilique Notre Dame

Een groot voordeel van ouder wordende kinderen is dat je ze af en toe even alleen kan laten en iets kan doen met de man waar het ooit allemaal mee begonnen is. Dus net als in Arles hebben we ook wat dingen zonder kinderen gedaan. Zo zijn we naar de Basiliek van Onze Lieve Vrouwe in Beaune gegaan.  We lieten de kinderen thuis achter, nadat ze helemaal moe gezwommen waren. En wanneer zij tevreden zijn met een beeldschermpje, kunnen wij er even vandoor. En Beaune lag op korte afstand, dus we konden binnen 30 minuten ook weer thuis zijn. En wij vonden het ook wel eens lekker om in een grote mensen tempo door te lopen en een kerkje te kunnen bekijken. 

De Basiliek

De Basiliek bevindt zich, net als het Hospice in het oude stadscentrum van Beaune. Dus het was een kwestie van de auto even buiten het centrum parkeren en dan een korte wandeling door het charmante Beaun maken, tot je uitkomt bij een leuk kerkje. Het was net als één van de weekeindje weg, eigenlijk. 

Het schip van de Basiliek

En de Basiliek van Onze Lieve Vrouwe is erg mooi. De bouw is gestart in de 12e eeuw. Het heeft lang geduurd voor de kerk helemaal af was. En het is bijzonder hoe door die hele bouwperiode heen dezelfde stijl is vastgehouden. Verder is dit één van de laatste Romaanse kerken, die gebouwd is in dit deel van Frankrijk. Daarmee is hij vergelijkbaar met de Kerk van St. Trophime, die ook opgetrokken in Romaanse stijl en ook uit de 12e eeuw is. En net als in Arles was het binnen ook hoog en licht. Geen al te overdadige stijl, daar hou ik wel van. 

Bedankjes van mensen die bijstand hebben ontvangen. 

Naast de kerk was ook een klooster en we hebben nog even door de kloostertuin en de omgang gewandeld. Ook hier was weer veel aandacht besteed aan de pilaren die netjes uitgehakt waren. En toen hadden we al genoeg tijd op onszelf doorgebracht. We wandelden terug door Beaune, we kochten nog wat cadeaus voor de mensen in Nederland die op ons huis en huisdieren pasten en keerden weer terug naar de kinderen. 

zaterdag 12 september 2020

Pendragon LXXXIV - A Lover, not a Fighter

Tijdens de vorige sessie begonnen we met het Avontuur van de Gouden Cirkel. Dit keer trekken de ridders verder in het vreemde land van de Gouden Cirkel en onthullen ze langzaam de vreemde geheimen van dat land. 

Pendragon pagina
Geschiedenis van Logres

Zomer 542, Vallei van de Gouden Cirkel

De ridders hebben de Boomgaard van de Schandelijke Schilden achter zich gelaten. Sir Marcus heeft daar zijn schild achter moeten laten, toen hij verslagen werd door de Ridder van de Boomgaard van de Schandelijke Schilden. 

De Kluizenaar

Het pad brengt de ridders weer het woud in. Plotseling horen Sir Turquine en Sir Marcus gezang (Awareness critical en succes). Wanneer zij sir Benno hierop wijzen, herkent hij het als de Heilige Mis (religion succes). Er is een priester in de buurt! Kort daarna zien zij een kleine kapel met daarnaast een zeer bescheiden woning. Het enige teken van rijkdom is een zeer groot, zilveren kruisbeeld in de kapel. Een priester draagt in zijn eentje een Mis op in de kapel. Sir Marcus en Sir Benno sluiten zich aan bij de Mis (Pious succes). Sir Turquine heeft het moeilijk. Hij heeft zijn rijkdom natuurlijk opgebouwd met het roven en onteren van kerken. En dankzij zijn eindeloze rooftochten had hij voldoende geld om Ygritte te kunnen huwen. En nu hangt hier zo een mooi Kruis. Zijn handen jeuken om het Kruis weg te nemen en priester dood te slaan, net als vroeger (Critical Worldly). Maar de Liefde voor Ygritte, die dit soort zaken niet goedkeurde, weerhoudt hem ervan daar daadwerkelijk aan toe te geven (Critical Love Ygritte Passion)

Na afloop van de Mis nodigt de priester zijn bezoekers uit in zijn hut. Deze is wel zeer eenvoudig, om niet te zeggen, ronduit armoedig. De priester beschikt alleen over houten spullen en meubels. De ridders delen hun voedsel met hem. Hij legt het opzij voor de armen. 
De priester vertelt dat hij de Stad van de Gouden Cirkel verlaten heeft en heeft gekozen voor een leven als kluizenaar in de bossen. Hij verdroeg het leven in de Stad van de Gouden Cirkel niet meer en hier, met dit zeer eenvoudige leven kan hij zijn Heer het beste dienen. Sir Turquine weet wanneer mensen iets achter houden en hij zet de priester een beetje onder druk (Intrigue critical). Deze geeft dan toe dat de verleidingen van het materiële leven hem teveel werden. 
De priester heeft verder nog wat goed advies voor de ridders. Wanneer zij straks bij een kruising komen en het rechterpad kiezen, zullen zij uitkomen bij de Ridder van het Landgoed. 

Het Landgoed van de Ridder. 

De ridders nemen het advies van de priester over en trekken verder. Wanneer zij bij een splitsing komen, nemen zij het rechterpad. Als snel zien zij tekenen van beschaving en bewoning. Er zijn akkers, een dorpje met een kerk van houtwerk en klei. In de nabijheid staat een landgoed, zoals de ridders die zelf ook bezitten, maar deze heeft nauwelijks verdedigingswerken. Al snel zien zij een schildknaap aankomen, die een uitdaging heeft. Alleen de ridders die de Valet, de Ridder van het Landgoed kunnen verslaan, mogen verder trekken. 

Sir Valet, 
Ridder van het Landgoed

Sir Marcus is verslagen door een Prins de la Fontaine, in de Boomgaard van de Schandelijke Schilden en mag niet meer strijden. Maar Sir Benno maakt zich klaar voor de strijd. Valet, de Ridder van het Landgoed verdedigt zijn eigen land en is daardoor hevig geïnspireerd (Passion Honour Succes). Maar Sir Benno kan een uitdaging ook nooit laten liggen (Passion Honour Critical). En Sir Benno is een kiene ridder, triomferend in de strijd en op het toernooiveld. Hij besluit zijn speer als een lans te gebruiken, en later ook in de strijd te voet. 
In de eerste ronde stoot Sir Benno Valet, de Ridder van het Landgoed met een enorme klap van zijn paard. Het publiek kijkt geschokt toe. Is het gereutel dat zij horen zijn laatste ademhaling? Of het gekreun van gemarteld metaal? De Ridder blijkt gelukkig nog te leven. Een andere ridder neemt zijn plek in. Oplettende ridders zien dat zij nog een gouden armband uitwisselen. 
Sir Benno wil niet te paard strijden met zwaarden in de tweede ronde, aangezien hij daar niet goed in is. Met zijn gladde woorden overtuigd hij de ridder ervan dat hij de tweede ronde vergeeft. 
In de derde ronde staat Sir Benno tegenover een ridder met een speer in zijn hand. Deze ridder maakt weinig kans en met een welgemikte stoot van zijn grote speer maakt Sir Benno ook van deze ridder een soort Shish Kabob. De ridders geven het op en erkennen dat Sir Benno het recht heeft gewonnen om door te reizen naar de Stad van de Cirkel van Goud. 

Die avond worden zij onthaald in het landgoed van Valet. Hijzelf en zijn plaatsvervanger zijn er niet bij. Zij moeten genezen van hun gruwelijke wonden. Maar hun plaatsvervanger onthaalt de ridders met alle egards. Na een zeer luxueus avondmaal vertelt hij hen over de geschiedenis van het land. 
Na de dood van Koning Fallegantis de la Fontaine, vertrok zijn vrouw met haar toverkrachten weer het woud in. Toen kwamen er uit het woud de Wilde Vrouwen en deze voerden een waar schrikbewind in de Vallei van de Gouden Cirkel. De jonge prins en zoon van de overleden Koning, Farion de la Fontaine trok toen ten strijde, samen met zijn naaste vrienden, zoals Valet en Dordracole van Malahaut. De strijd was vreselijk, de Wilde Vrouwen riepen de hulp in van Vleermuizen en Padden. 

Sir Dordracole 
van Malahaut

Uiteindelijk werden de vreselijke vrouwen verslagen en werd de jonge Farion de nieuwe Koning van de Vallei van de Gouden Cirkel. Zijn trouwe dienaren kregen land en titels en sindsdien heerst er vrede in de Vallei van de Gouden Cirkel. 
Sir Turquine vertelt weer over het Hof der Liefde en alle modieuze zaken die daarbij horen. Hij leert de ridders van de Vallei van de Gouden Cirkel hiermee dat er andere paden zijn naar roem en eer dan eindeloze gevechten. Zelf is Sir Turquine door de liefde van een goede vrouw ook weggeleid van een pad van eeuwig geweld. 

De Fachan

De volgende dag trekken de ridders weer verder en wanneer zij tussen de bomen rijden, horen zij weer een gekerm en gegrom. Maar dit keer vindt Sir Marcus dat het bepaald niet menselijk klinkt. Dit klinkt als een groot en woest monster. De ridders rapen hun moed bij elkaar en gaan kijken. En het is ook een groot en woest monster. Het heeft maar één oog, één arm dat uit het midden van zijn borst komt en één been. En dat ene been zit vast in een bereval, terwijl het nog het karkas van een koe in zijn hand heeft. Het monster kan niet loskomen. 

Fachan

Sir Benno heeft via zijn familie heel wat kennis opgedaan over de vreemde Faerie die je tegen kan komen, ver van de beschaving. En hij herkent dit monster als een Fachan. Het heeft van alles maar één en het is best gevaarlijk. Aan de andere kant, sterven met je ene been in een bereval van de honger is ook een gruwelijke manier om te sterven. 
De ridders bevrijden het monster uit de val. En uit dankbaarheid vertelt het hen wat zij verder nog kunnen verwachten. Er komt straks een kruising. Hij adviseert hen om de middelste weg, naar de IJzeren Man te nemen. Naar links komen ze uit bij een Sprankelende Plek van Magie. Maar naar rechts zijn verschrikkelijke monsters. Sir Turquine is wel geïnteresseerd in de plek van de Sprankelende Magie, Sir Marcus wil door naar d Ijzeren Man, die duidelijk weer een ridder moet zijn. Sir Benno beslist om eerst de ridders aan te pakken. 

De Toren van de Banneret

De ridders rijden verder en zij naderen weer de beschaving. Eerst een paar plaggenhutjes. Maar daarna volgt een dorpje, akkers en weiden en meer dorpjes. Ook wordt het pad breder en zien zij steeds meer andere mensen op de wegen. Uiteindelijk komen zij uit bij een versterkte toren, die duidelijk dit deel van de Vallei beheerst en deze dorpjes beschermd. 

Sir Patrides 
van de Toren

En hetzelfde ritueel dat de ridders al een paar maal hebben doorlopen herhaald zich nu weer. Een dwerg te paard komt naar de ridders toegereden, gevolgd door een paar schildknapen met lansen. Ook nu is de uitdaging weer, versla de Ridder, Sir Patrides van de Toren en pas dan mag je doorreizen. Sir Benno bereid zich weer voor op de strijd. 
Sir Benno is weer van plan dezelfde tactiek als de vorige keer te gebruiken. Hij wil nu ook winnen. Hij is al zover gekomen en het is zijn eer te na om nu verslagen te worden (Passion Honour Succes). Maar Sir Patrides is natuurlijk ook niet gekomen waar hij nu is, als hij geen goed ridder was. Maar Sir Benno blijkt toch de beste. Meteen in de eerste ronde stoot hij Sir Patrides uit het zadel, die daardoor afgevoerd moet worden. Een tweede ridder neemt zijn plaats in. De oplettende ridders zien dat er dit keer een gouden Torque wordt doorgegeven. Sir Benno haalt weer zijn stunt uit en gunt de tweede ronde aan zijn tegenstander. En dan komt de derde ronde, waarbij Sir Benno met zijn grote speer in het strijdperk treed. Na een hevig gevecht weet hij ook deze ridder uit te schakelen. 
Die avond krijgen de ridders een verhaal te horen over hoe Koning Farion een groep Griffioenen heeft weten op te sluiten in een val, waar zij nu nog altijd verblijven. De ridders denken hier het hunne van. De voorvaderen van Sir Marcus en Sir Benno waren erbij toen Koning Uther (in 501) werd gedood door zo een beest. Daar een hele kudde van verslaan lijkt onmogelijk. 

Het Veld van Twisten

De ridders trekken de volgende dag weer verder. Zij banen zich een weg tussen allerlei burgers, boeren en buitenlui door. De velden en dorpjes worden minder, maar verderop stroomt een riviertje en lijkt een soort opstopping te zijn. Wanneer de ridders verder rijden, zien zij dat de voorde door de rivier geblokkeerd wordt door een kudde schapen, die niet verder gaan. De mensen die verder willen reizen worden steeds bozer. Ook is er een gewonde os, die met zijn geloei bijdraagt aan de drukte. 
Wanneer de mensen de ridders in het oog krijgen, wenden zij zich tot hen en vragen om gerechtigheid. Met luide stemmen brengen zij hun grieven bij de ridders. Er is een losgeslagen kudde, een herdersjongen die wel erg brutaal is, een nerveuze en gewonde os, een geleende bijl en slijpsteen, en schoonzus en een vervelend opmerking die wel (of misschien ook niet) gemaakt is. Sir Benno vraagt om rust en stilte. Wanneer iedereen gekalmeerd is, neemt Sir Marcus het over. Omdat hij van Romeinse afkomst is, heeft hij veel kijk op wetgeving en uitleg van wetten. 
Geduldig luistert hij naar iedereen, zelfs naar de schoonzus. De twee andere ridders zijn de draad al lang kwijt, maar Sir Marcus houdt vol. Uiteindelijk doet hij een uitspraak die alle boertjes tevreden stelt. Zij adviseren de ridders om bij de volgende kruising de middelste weg te nemen, naar het kasteel van de Baron. De linker weg leidt naar de Rozentuin, waar kuise ridders niets te zoeken hebben. De rechter weg leidt naar de monsters. 

Het Kasteel van het Gele Spook

De ridders steken de voorde over en reizen verder. Bij de kruising kiezen zij het pad dat leidt naar het Kasteel van de Baron. Dit is weer een gebied waar meer mensen wonen. Het Kasteel is van steen en aan de voet ervan is een stad, met een ommuring. Dit keer komt een heraut hen tegemoet, die hen verwelkomt bij het Kasteel van het Gele Spook.

Sir Maristone,
van het Kasteel
Sir Varnangis,
Baron van het Kasteel















Het Kasteel van het Gele Spook en het omliggende gebied horen toe aan Baron Varnangis. Hij verwelkomt de ridders op zijn grondgebied en waarschuwt hen dat als zij hun reis vervolgen zij alleen maar meer gevaren tegen zullen komen. Maar de Baron biedt ook een kans. De ridders die in staat zijn om zijn mannen te verslaan in de strijd, zullen een geheim leren, dat hen nog van pas kan komen. Dus, wie wil er strijd leveren met de Sir Maristone, oudste zoon van de Baron van het Kasteel en andere ridders?

Sir Benno en Sir Turquine aarzelen geen moment en treden in het strijdperk tegen Sir Maristone en een andere ridder. Sir Benno stelt Sir Turquine zo op, dat zij optimaal gebruik kunnen maken van het terrein (Battle succes). En dan barst de strijd los. 
Sir Maristone is duidelijk beter dan de ridders waartegen Sir Benno eerder heeft gestreden. Hij weet een ronde te blijven zitten voor hij het zadel uitvliegt. Sir Turquine gebruikt het liefst zijn Great Axe en strijd daarom te voet. De ridder blijft te paard en de strijd is zwaar. Over en weer hakken de wapens in op de strijdende man. Wanneer Sir Benno Sir Maristone heeft verslagen, schiet hij zijn ridder - broeder te hulp. Maar de laatste slagen in de strijd verlopen wel heel ongelukkig. De lans van Sir Benno versplinterd en in de chaos daarna komt de strijdende ridder om. Alweer een overwinning voor de ridders uit Salisbury. 

Dan komt Varnangis, Baron van het Kasteel van het Gele Spook naar voren. Hij verwelkomt de ridders persoonlijk en prijst hen voor hun moed in de strijd. Sir Benno krijgt zelfs een kostbare bonten cape omgehangen. De ridders zijn welkom in het Kasteel van het Gele Spook en zitten aan de tafel van de Baron. Wanneer de festiviteiten eenmaal voorbij zijn, vertelt Sir Varnangis zijn geheim. 

Sir Farion de la Fontaine, 
Koning van de
Vallei van de Gouden Cirkel

Wanneer de ridders verder zullen trekken, komen zij uit bij de Stad van de Gouden Cirkel. Daar zal een strijd tot de dood geleverd worden tegen Koning Farion de la Fontaine, Koning van Gouden Cirkel. Als je verliest ben je dood! Maar als je wint, wordt je de nieuwe Koning van de Vallei van de Gouden Cirkel. 
Maar Koning van de Vallei van de Gouden Cirkel zijn, heeft wel consequenties. Een volgende uitdager die naar de Stad van de Gouden Cirkel komt, moet meteen de nieuwe Koning uitdagen! Ook dat zal weer een strijd tot de dood zijn. 
Wanneer je eenmaal Koning van de Vallei van de Gouden Cirkel bent, kun je nooit meer vertrekken. De aanwezigheid van de Koning zorgt ervoor dat de magie van de Gouden Cirkel blijft werken. Wanneer die magie verbroken wordt, zullen de Wilde Vrouwen en hun vuige magie weer terugkeren. Het land zal overspoeld worden door monsters, demonen en padden!
Maar als je geen strijd wil leveren, kan je ook vertrekken via een geheime route langs de Rozentuin. De Baron zal dan het verhaal verspreiden dat je bent gedood door het Gele Spook van het Kasteel. Niemand zal vragen stellen. 

De ridders kijken elkaar en weten niet wat ze hiervan moeten denken...

donderdag 10 september 2020

En Vacances à Beaune - Hospices de Beaune

 Zoals eerder hebben we ook dit jaar onze vakantie opgedeeld in twee delen. Eerst gingen we naar Arles, maar na een week was de pret daar voorbij en reisden we terug naar het noorden, naar Beaune. Dat was gelukkig niet zo een helletocht als naar Arles, en geheel op tijd kwamen we aan in Challanges, een voorstadje van Beaune. Daar hadden we een huisje met een zwembad, wat de kinderen heerlijk vonden. 

Afzien was het. 

In Beaune hebben we verschillende tripjes gemaakt. Zo hebben we natuurlijk de beroemde Hospices de Beaune met de gekleurde dakpannen bezocht met de kinderen. Het was nog een heel gedoe, zo met de corona maatregelen, de afstand die gehouden moest worden en de mondkapjes die we allemaal moesten dragen. 

Met de karakteristieke dakpannen. 

Het Hospices van Beaune zijn in de vijftiende eeuw gebouwd door een man, Nicolas Rolin, die wat wilde doen voor de armen. Na afloop van de Honderdjarige oorlog was er veel ellende en honger en de armen konden nergens zorg krijgen. Dus met hulp van zijn vrouw, verschillende hoogwaardigheidsbekleders en veel geld, bouwde hij het Hospices. En dit gebouw moest groot en imposant zijn, om indruk te maken op zijn omgeving en af te stralen op de opdrachtgevers.  

Versierde dakbalken in Zaal van de Armen

En die investering zie je overal terug. Dus vandaar de omvang, de geglazuurde dakpannen, maar ook de ruim opgezette zalen voor de armen. Daarmee deed het ons ook denken aan het Ursulinnenklooster dat we in de buurt van Mechelen bezochten. Dit was een klooster met een meisjesschool. Door de investeringen van de rijke ouders van meisjes uit het diplomatenwereldje, konden ook lokale meisjes naar school gaan. En datzelfde zagen we hier een beetje terug. Dit Hospice werd ingericht met het mooiste van het mooiste en de meest moderne methoden om armen te genezen.   

Armenzaal
Apotheek











Zo had iedere patiënt een eigen bed en waren er verschillende zalen voor verschillende typen patiënten. Zo konden verschillende zieken ook verschillende soorten zorg krijgen en konden ze elkaar niet besmetten. Zeer modern eigenlijk. En er was ook een enorme apotheek, waar kasten en kasten vol stonden met potten en potten vol kruiden en mineralen. En deze werden in de Apotheek ook verwerkt tot allerlei medicijnen. 

Oudere dakpannen, ze blijven niet altijd goed. 

Verder konden we ook een hoop leren over hoe het Hospice nou eigenlijk tot stand was gekomen. De kleurstoffen voor de glazuur van de dakpannen kwamen bij verschillende bronnen uit de omgeving vandaan. Zo gaf de bouw en het onderhoud van het Hospice ook een economische boost aan de omgeving, waar veel armoede heerste. 

Het Laatste Oordeel van Rogier van der Weyden

Een prestigieus project als het Hospice van Beaune moest er natuurlijk ook mooi uitzien. Dus er is ook flink wat kunst te zien. De bekendste is waarschijnlijk Het Laaste Oordeel van de Nederlandse schilder Rogier van der Weyden. Dit hing vroeger in het Hospice zelf, maar tegenwoordig, om het te beschermen, in een aparte ruimte. We mochten daar helaas maar kort blijven. De Polyptiek was erg indrukwekkend. Op de de laatste dag herrijzen de mensen uit de dood en dan wordt de beslissing gemaakt of ze naar de hemel of de hel gaan. Een opwekkende gedachte, als je straatarm en doodziek bent. 

Het paard van Sint Eligius

Ook hangt er een groot wandkleed dat een legende van Sint Eligius uitbeeld. Deze Eligius was ook smid, voor hij tot een religieus leven werd geroepen. En hij had de gave om een paardenbeen af te nemen, het te voorzien van een hoefijzer en het daarna zonder problemen weer aan het paard te zetten. Toen anderen hem dat na wilden doen, zaten zij met een paard met maar drie benen en heel veel bloed. Ook niet echt prettig om naar te kijken. 

Het bezoek aan het Hospice van Beaune is de moeite zeker waard. Doen als je in de buurt bent. 

maandag 7 september 2020

Hairspray

Tijdens onze vakantie keken we ook de musical Hairspray (2007) van Adam Shankman met in de hoofdrollen Nikki Blonsky, John Travolta (Pulp Fiction), Christopher Walken (Sleepy Hollow, Pulp Fiction) en Michelle Pfeiffer (Stardust, The Age of Innocence). In kleinere rollen zagen we nog Zac Efron en James Marsden (Westworld). We hadden hem meegekregen van vriend D. 

Het is een uitbundige film.

Hairspray begon ooit als film in 1988, werd toen een theater - musical en is nu dus weer een film

Spoilers

In het Baltimore van 1962 zijn er veel sociale en raciale spanningen. Zwarte mensen eisen meer ruimte op en veel witte mensen zijn daar op tegen. Maar de jonge, dikke Tracy Turnblad (Blonsky) en haar vriendin Penny Pingleton (Bynes) merken daar weinig van. Zij wil alleen maar kijken naar en dansen in de Corny Collins show, van presentator Corny Collins (Marsden).
Tracy, Penny en de dansers in de show gaan ook naar dezelfde middelbare school in Baltimore. De blonde en slanke Amber von Tussle (Snow) en haar vriendje Link Larkin (Efron) zijn de meest prominente dansers van de show en klasgenoten van Tracy en Penny. De moeder van Amber is Velma (Pfeiffer) en zij zorgt ervoor dat het lokale radiostation veel aandacht geeft aan de show en haar dochter. Zij zorgt er ook voor dat de show gesegregeerd blijft en zwarte dansers maar één dag in de maand op de show te zien mogen zijn (achter een koord natuurlijk), op Negro Day. 

Op een goede dag houdt de Corny Collins show een auditie voor een nieuwe danseres en Tracy en Penny besluiten om te spijbelen en mee te doen met de auditie. En hoewel Tracy goed kan dansen, vindt Velma haar te dik en besluit een ander meisje te kiezen. Vanwege het spijbelen moeten Tracy en Penny nablijven en komen zo in contact met de zwarte leerlingen van de school. Zij kunnen ook goed dansen en mogen alleen op Negro Day dansen. 
Tracy maakt met haar nieuwe moves ook indruk op Link, die Amber aan de kant zet voor haar. En Link brengt Tracy onder de aandacht bij Corny Collins, die haar direct een plaatsje in de show geeft. De ouders van Tracy, Wilbur (Walken) en Edna (Travolta) vinden dit maar niks. Zij willen niet dat Tracy de aandacht trekt. Dat loopt maar verkeerd af. 
Via haar nieuwe zwarte vrienden, komt Tracy ook in contact met Motormouth Maybelle (Queen Latifah), de gastvrouw van Negro Day. En Motormouth Maybelle heeft slecht nieuws, Negro Day wordt afgeschaft. Nu hebben zwarte mensen nog minder kansen om op televisie gezien te worden. Tracy stelt voor te protesteren bij de televisie - zender en integratie van de zender te eisen. 

De volgende dag loopt de protestmars uit de hand en de politie arresteert links en rechts mensen. Hier is ook Tracy Turnblad bij. En nu zijn mensen gedwongen om een kant te kiezen. Wie wil er vasthouden aan de racistische status quo en wie wil er werken aan een toekomst waarin zwart en wil op gelijke voet naast elkaar staan. Dit betekent dat Link, Enda en Wilbur nu keuzes moeten maken en dat duidelijk wordt wat voor een vrouw Velma daadwerkelijk ik. 

Conclusie

Dit is een hele leuke, sprankelende musical. Ik ben meestal niet zo een fan van musicals, maar hier werkt het goed. De liedjes zijn leuk en voegen wat toe aan het verhaal. Verder zijn er natuurlijk een aantal topacteurs, die altijd goed zijn. Maar ook Nikki Blonsky in haar eerste rol is fris en sprankelend als een wat hersenloze maar vriendelijke tiener. En er zitten one-liners tussen die me van de bank laten rollen. 

Motormouth Maybelle: Well, love is a gift, a lot of people don't remember that. So, you two better brace yourselves for a whole lotta ugly comin' at you from a neverending parade of stupid.
Penny Pingleton: So, you've met my mom?

Kijk deze film vooral eens wanneer je de kans krijgt en luister zeker eens naar de liedjes. 





zondag 6 september 2020

En Vacances à Arles - Parc Ornithologique

De reden om de Camargue te bezoeken is natuurlijk de prachtige natuur. We hadden daar in het Musée de la Camargue al het een en ander van gezien, maar er is ook nog het Parc Ornithologique Pont de Gau, waar je langs een ondiep, moerassig meer loopt. En ondertussen kun je kijken naar de vogels die het gebied aandoen. 

Flamingo's

De Rhône - delta met zijn combinatie van zoet en zout water en regelmatige overstromingen is een paradijs voor allerlei vissen, weekdiertjes en insecten. En daarmee ook voor allerlei vogels. En die vogels trekken ook weer allerlei andere dieren aan (maar die zagen we niet). We kwamen vooral voor de flamingo's. Deze gekke beesten konden we van heel dichtbij zien. En dan zie je wat voor een rare beesten het eigenlijk zijn. Ze hebben hele, hele dunne poten en een lange nek. Van dichtbij kan je de wervels onder de huid zien zitten. Hun snavels zijn ook groot en raar, en dan een waanzinnig kijkend geel oog midden in hun kop. En als ze vliegen, zijn ze enorm. Hun vleugels zijn veel groter dan je zou denken. 

Wandelend door het park


We maakten een korte wandeling door het park en zagen van dichtbij de flamingo's, reigers, meeuwen, eenden en ooievaars (een paar toch). En het moerassige landschap kwam ook mooi tot zijn recht. Er groeiden veel verschillende grassen en kleine struiken. De bomen waren er wel, maar bleven klein. En overal was water. 

Het is een leuk park om eens te bezoeken, maar dat denkt iedereen. Dus ga vooral vroeg op de dag. Of buiten het hoogseizoen. 



zaterdag 5 september 2020

Bananenbrood

Toen we op vakantie gingen, wisten we dat ons een lange rit te wachten stond. Om die een beetje door te komen, nemen we natuurlijk altijd een hoop eten mee, voor in de auto. De kinderen zweren bij broodjes nutella, koekjes en wat gesneden groente. Maar ik wil iets anders. Het blijft ook niet allemaal lekker, zo lang in de auto. 

Wat moet je ermee?


Een paar jaar geleden kwam ik in de Volkskrant een recept voor Bananenbrood tegen. Sindsdien heb ik het een aantal keer gemaakt. Het is niet moeilijk om te maken, vult goed, smaakt lekker en blijft wel een paar dagen goed. Ideaal voor een lange reis of een dagje weg. Ik ben geen fan van bananen en sinds de kids te oud zijn voor fruithapjes, koop ik het ook nooit meer. Maar hiervoor haal ik speciaal wat rijpe bananen in huis.  

Ingrediënten

  1. 3 rijpe bananen
  2. 1 sprietsje citroensap
  3. 3 eieren
  4. 100 g suiker
  5. 50 g gesmolten boter
  6. 1 theel. vanille-essence
  7. 2 eetl. volle yoghurt
  8. 250 g speltmeel
  9. 3 theel. bakpoeder
  10. 50 g fijngemalen, gedroogde kokos
  11. snuf zout
  12. 100 g wal- en/of pecannoten (ik heb pecannoten nooit lekker gevonden)

Bereiding

  1. Zet de oven aan op 180 graden.
  2. Pureer de 3 bananen met het beetje citroensap. De staafmixer is hiervoor het handigst, maar gewoon prakken met een vork kan ook.
  3. Roer een voor een de 3 eieren erdoor.
  4. Als het een mooi mengsel is, kunnen de suiker en de gesmolten boter erbij. Meng alles goed.
  5. Roer dan de vanillesmaak en de yoghurt erdoor.
  6. Als het wederom een mooi egaal mengsel is, kunnen het meel, de bakpoeder en de kokos en het zout er in één keer in.
  7. Roer goed; dat lijkt nutteloos, maar opeens heeft het rare mengsel het door en wordt het een mooi beslag.
  8. Breek de noten, op 6 na - die worden straks versiering - in stukjes en voeg ze aan het beslag toe.
  9. Bekleed een cakevorm met bakpapier, vouw de plooien goed strak. Giet het beslag in de cakevorm, leg de versiernoten erbovenop en bak het bananenbrood in 50 minuten bruin en gaar.
  10. Laat het brood buiten de vorm afkoelen, dan wordt het niet klef.

vrijdag 4 september 2020

En Vacances à Arles - Musee de Camargue

Het was natuurlijk niet alleen maar aan het strand liggen tijdens onze vakantie in Arles, we hebben ook nog aan cultuur gedaan. Arles ligt aan de splitsing van de Rhône. En in deze rivierdelta ligt het moerasgebied de Carmargue. De mensen die hier wonen hebben een hele eigen levensstijl ontwikkeld, waarbij de profiteerden van de nabijheid van de zee en het vruchtbare gebied tussen de twee rivierarmen. 

Palmbomen maken het tropisch. 

Aan die levensstijl is het Musee de la Camargue gewijd. We zijn er op een morgen heen gegaan en hebben er wat tijd rondgebracht. Het was een klein, maar interessant museum. Er werd veel aandacht besteed aan de muggen van de Camargue, daar hadden wij ook al kennis mee gemaakt in 2006 en nu weer in 2020. De beten zijn klein, maar blijven dagenlang jeuken. 

Tegen de muggen

Verder is het gebied ingeklemd tussen de Rhône-delta en de Middellandse zee. Dus het gebied overstroomde regelmatig met zout en zoet water (daar weten wij alles van natuurlijk). Dat maakte landbouw in dit gebied moeilijk en de mensen waren arm. Uiteindelijk werden er dijken gebouwd om de invloed van het Rhône-water en de zee te beperken. En na verloop van tijd werden er ook waterpompen gebruik. Toen werd de landbouw betrouwbaarder in het gebied en begon men ook met het telen van rijst en dat leidde uiteindelijk tot het ontstaan van de Rode Rijst van de Camargue, waarvan we ook een zakje gekocht hebben. Erg lekker. 


Een huisje bij een verlaten pompstation

Het Museum is niet groot, maar ook niet duur. Met onze Pass Avantage, waarmee we in Arles ook alle Antieke gebouwen inkonden, konden we ook dit museum in. Dus, dat was zijn geld wel waard. Het Museum ligt midden in de Camargue. Aan het einde van je bezoek, kan je zo een wandeling het moeras in volgen. Dus, niet heel spannend, maar wel leuk om even mee te pakken.