Kerstdiner

Kerst is alweer voorbij en ik heb natuurlijk weer mijn best gedaan om iets lekkers op tafel te zetten. Voor mijn verjaardag had ik al twee mooie boeken van EetVerleden gekregen, Taarten en Pasteien en het Vegetarische boek. En in het verleden heb ik al eens het Historisch Bakboek Brood gekregen. Dus ik heb daar wat recepten uit gemaakt.  

Ik heb wat Romeins brood gemaakt, het zogenaamde Panis Quadratus uit het historisch bakboek brood. Het was een erg lekker en vrij luchtig brood, dat door de lekkere anijs en venkelkruiden ook nog iets weghad van taaitaai. Dit kan zeker terugkomen op het menu. 

Verder maakte ik ook nog een hele hoop middeleeuwse Paddenstoelpastei, uit Taarten & Pasteien (dit is een iets ander recept dan in mijn kookboek). Deze smakelijke pasteitjes vulden enorm, dus we hadden de volgende dag nog flink over. Maar in een dikke omelet is het net zo lekker. 

Tot slot maakte ik kaas - saffraan maantjes, ook uit taarten en pasteien, een renaissance recept. Deze smaakten ook heerlijk en bleef gelukkig ook genoeg van over. 

Deze taarten en pasteien zijn redelijk eenvoudig om te maken, smaken heerlijk en zijn nog makkelijk mee te nemen in de auto. Ideaal voor een kerstdiner eigenlijk. Ik denk dat deze nog wel eens terug zullen komen voor een ander feestelijk etentje. 

The Others

 In de kringloopwinkel tikte ik weer een goede film op de kop, The Others (2001) van Alejandro Amenábar. De hoofdrol is voor Nicole Kidman (The Northman). Verder zien we ook nog Christopher Eccleston (Thor: The Dark World) en Fionnula Flanagan (The Guard, American Gods). De film is alweer uit 2001 en dat is verdorie alweer bijna 23 jaar geleden. Ik kan me nog herinneren dat deze film heet van de naald was. 

Spoilers

De film opent met Grace Stewart (Kidman), die wakker wordt uit een nachtmerrie. Zij woont met haar twee kinderen Anne (Mann) en Nicholas (Bentley) in een groot landhuis op het eiland Jersey. De Tweede Wereldoorlog is net voorbij, maar Grace's man Charles is niet teruggekeerd uit de oorlog en het leven als weduwe valt haar zwaar. Daar komt nog bij dat haar kinderen gevoelig zijn voor licht en dat zij dus krampachtig alle daglicht bij hen weghoudt met zware gordijnen en het sluiten van deuren. Tot overmaat van ramp hebben de bedienden ook nog ontslag genomen.  Alleen haar Katholieke geloof geeft Grace nog enige steun. 

Gelukkig staan op een dag Mevrouw Mills (Flanagan), Meneer Tuttle (Sykes) en Lydia (Cassidy)op de stoep. Zij waren vroeger huishoudster, tuinman en kamermeisje en zijn op zoek naar werk. Grace is blij met hun komst, om zo het huis beter te kunnen onderhouden. Maar met de komst van de nieuwe bedienden, beginnen er ook allerlei spookachtige problemen. Grace hoort geluiden in huis op momenten dat er niemand kan zijn. Anne zegt dat zij praat met de jongen Victor, die niemand anders kan zien. Op het terrein van het huis bevinden zich ook verschillende graven. Grace vindt dit allemaal maar niets en wil naar het dorp om steun en advies te vragen van de lokale pastoor. 

Eenmaal onderweg verdwaalt Grace in de dichte mist die steeds rond het huis en op het hele eiland hangt. dan hoort zij voetstappen en tot haar stomme verbazing blijkt het haar man Charles (Eccleston) te zijn, die nu pas weer zijn weg naar huis heeft gevonden. Grace en haar gezin zijn heel blij met de terugkeer van hun man en vader. Maar Charles doet raar. Hij lijkt zich niet helemaal te realiseren dat de oorlog voorbij is. En hij lijkt ontevreden over het gedrag van Grace tijdens zijn afwezigheid.   
Uiteindelijk vertrekt Charles ook weer. Hij wil zijn maten uit het leger bijstaan. Na zijn vertrek worden de problemen in huis alleen maar groter. Grace laat het er niet bij zitten en gaat op zoek naar antwoorden. Maar de antwoorden zullen haar wereld op zijn kop zetten. 

Conclusie

Geen wonder dat deze film een klassieker in het horror genre is geworden. De situatie is beklemmend met de eindeloze mist en isolatie en de beperkte mogelijkheden van een weduwe met zieke kinderen. En dan wordt Grace ook nog afhankelijk van een stel bedienden die duidelijk een hun eigen plannen hebben. En uiteindelijk blijkt alles anders te zitten dan je dacht, maar niet minder gruwelijk. 

Verder is ook duidelijk dat ook zonder de spookachtige activiteiten de situatie tot problemen had moeten leiden. Grace staat er als weduwe alleen voor, haar kinderen zijn ernstig en chronisch ziek. Er is geen duidelijk bron van inkomsten, er is geen netwerk, geen medische zorg. Moeder en kinderen zullen elkaar in de toekomst steeds meer in een wurggreep houden. Dat moet wel leiden tot problemen. De relatie met dochter Anne gaat al achteruit. Bovendien hint Anne de hele tijd op een of andere crisis in het recente verleden, die Nicholas niet onder ogen wil zien. 

En het acteerwerk van Nicole Kidman en de kind-acteurs is ook heel erg goed gedaan. Je gelooft echt in de eenzaamheid en isolatie die langzaam zullen leiden tot depressie en andere ongezonde manieren van omgaan met stress. En ook Christopher Eccleston is heel goed als vader en veteraan met PTSS die niet meer kan aarden in het vredige leven van burgers. 

Met recht een klassieker en kijk hem vooral als je de kans krijgt. 

November

Voor mijn verjaardag kreeg ik meerdere boeken, waaronder November van Thomas Olde Heuvelt. Na de Alpenhorror van Echo, moest ik even bijkomen met wat lichtere kost. Maar inmiddels durfde ik een nieuw horror - rondje wel aan, en dat werd dus November, heet van de naald uit 2022. 

Spoilers

Dit boek is net aan een jaar oud, heet van de naald, kijk uit voor spoilers. 

De boek begint met een aantal gezinnen die in Bird Street in Washington leven. Alle gezinnen zijn rijk, gezond, welvarend en vooral heel erg gelukkig, onwaarschijnlijk gelukkig. En langzaamaan wordt duidelijk hoe het kan dat ze zo gelukkig zijn. Achter Bird Street ligt een klein, bosrijk reservaat. En daar waart een monster rond. En eens per jaar brengen de bewoners van Bird Street een mensenoffer, eens per jaar krijgen zij alle ongeluk over zich heen in November. En in ruil daarvoor gaat het hen de andere elf maanden van het jaar voor de wind. Een prima deal, vinden de volwassen bewoners van Bird Street. 

 

Maar in de loop van het eerste deel blijkt dat de volwassenen van Bird Street hun zaakjes misschien niet zo goed in de hand hebben als zij zelf denken. Zo ontdekken de ouder wordende kinderen de deal met de duivel die hun ouders gesloten hebben en daar hebben ze als echte pubers ook meteen een mening over. En met de moderne media (altijd een thema bij Olde Heuvelt) is het geheim van de volwassenen wel heel snel te delen met de rest van de wereld). Verder knaagt het schuldgevoel over het offer dat ze ieder jaar moeten brengen aan iedereen. En als dan in November van dat jaar het offer ook nog eens helemaal fout loopt, komen alle onderdrukte problemen naar de oppervlakte. 

In het jaar daarop blijft het rommelen in Bird Street. Het offer van het nieuwe jaar moet goed gaan, en men is niet vergeten wat er in het vorige jaar allemaal gebeurd is. Vooral de nieuwe generatie twijfelt erg of zij wel mee willen doen aan de afspraken met de duivel, gezien de prijs die hun ouders ervoor betalen. Is de jongere generatie in staat om een nieuwe keuze te maken, of zullen zij toch ook weer hun eigen deal met de duivel moeten maken?

Conclusie  

Een leuk boek om te lezen, het leunt wat meer op de psychologische horror dan de gruwelijke body-horror van Echo. De beklemmende sfeer van wonen aan Bird Street met een onuitgesproken geheim wordt goed weer gegeven. De kinderen van Bird Street stellen nauwelijks vragen over de vreemde rituele van hun ouders en gaan er gehoorzaam in mee, ondanks dat zij wel de problemen van die rituelen ervaren. En de volwassenen houden elkaar in een wederzijdse wurggreep, iedereen weet van elkaar dat zij betrokken zijn bij een moord, alleen maar om geluk voor zichzelf veilig te stellen. Je kan eigenlijk nooit meer weg uit Bird Street, je kan er met niemand over praten en je kinderen zullen ook nooit kunnen vertrekken. Dan komt alle ongeluk dubbel zo hard terug. 

Aan de andere kant, het boek deed ook wel erg denken aan Needful Things van Stephen King. Een klein dorpje, waar mensen kunnen krijgen wat ze willen, maar daarvoor moeten ze wel hun integriteit en ziel in de uitverkoop doen. En de duivel die daarachter zit, geniet van de chaos en ellende die wordt veroorzaakt door zijn deals. Maar deze interpretatie is weer eens lekker fris, voor de 21e eeuw. 

Tot slot is November een metafoor voor ons eigen leven in de moderne westerse samenleving. We beschikken over alle luxe van warme huizen, voldoende eten uit de hele wereld en meer spullen dan we opkunnen. En in ruil daarvoor laten we andere mensen in ellende leven, zonder voldoende behuizing, voedsel of veiligheid. En zullen generaties na ons dat onrecht wel recht kunnen zetten, of zullen zij hun eigen deal met de duivel sluiten? De moeite waard om nog eens over na te denken. 

Het is winter

Het heeft even geduurd, maar de Sint is al lang weer vertrokken en de dagen zijn nu wel heel erg kort. De Winter is hier. En dat betekent korte dagen, lange nachten en om de een of andere reden heel erg veel regen. Maar ik ben niet bang. De kerstboom is opgezet, overal in huis brand licht, de kerstcakes krijgen hun drank en ik kom de winter wel door. 

En ondertussen tel ik af naar de lente. De Vuurdoorn die ik vorig jaar kocht is nog groen en zorgt voor leven in de tuin. Maar verder is alles in rust. Maar nog een paar maanden en de bolletjes lopen weer uit en de natuur komt dan weer tot leven. Dan begint alles weer op nieuw.  

Maar eerst nog Kerst, een Spellendag en Oud en Nieuw. 

Cross of Iron

Vriend S. vond dat wij iets aan onze culturele vorming moesten doen, door het kijken van de film Cross of Iron. Deze film is uit 1977 en is van Sam Peckinpah. In de belangrijkste rollen zien we James Coburn (The Magnificent Seven), James Mason (the Boys from Brazil, Evil under the Sun) en Maximilian Schnell (A Bridge too Far). Verder zien we ook David Warner (The Hogfather) en Senta Berger. 

Cross of Iron

Deze film is gebaseerd op een boek, Das Geduldige Fleisch van Willi Heinrich, zelf een veteraan van het Oostfront. Het is daarmee een grimmig verhaal. 

Spoilers

De film begint aan het Oostfront. De strijd om de Caucasus is losgebarsten en het leger van Nazi - Duitsland heeft land ingenomen op het Taman - schiereiland. De Sovjets laten dit er natuurlijk niet op zitten en proberen hun gebied te heroveren. 

Korporaal Steiner (Coburn) geeft leiding aan zijn eenheid en zorgt voor zijn manschappen als een vader. Zij verslaan een Sovjet - eenheid en keren met een piepjonge krijgsgevangene terug naar hun basis, waar Kolonel Brandt (Mason) hen opwacht. Kolonel Brandt heeft zijn eigen problemen. Een ambitieuze Kapitein, Stransky (Schnell) heeft gevraagd om overplaatsing naar het Oost - front. Hij wil glorie behalen, het liefs in de vorm van een Ijzeren Kruis. Dat kan alleen aan het Oost - front. Stransky wurmt zich meteen in de commandostructuur in, en blijkt een arrogante zak te zijn, die zijn ondergeschikten alleen ziet als een middel tot een doel. 

Ondertussen vonden de Sovjets de aanval van Korporaal Steiner op hun positie maar niks en gaan in de tegenaanval. Die verloot dramatisch. Juniore leden van het leger gaan dood, Steiner raakt ernstig gewond en Stransky blijkt een lafbek eerste klas. Maar de aanval van de Sovjets is niet alleen kommer en kwel. Steiner raakt gewond en mag revalideren in een rustig hotel, met nog een vriendelijke verpleegkundige/ minnares. 

Wanneer zijn ondergeschikten weer terug gaan naar het front, kan Steiner hen niet achterlaten en gaat mee. Aan het front blijkt dat Stransky alle eer en glorie (en een Ijzeren Kruis?) wil claimen van een dramatische tegenaanval. Maar die werd niet geleid door Stransky, maar door de dapper ongekomen Meyer. Steiner is de enige die met zijn getuigenis uitsluitsel kan geven, maar hij wil nadenken over zijn antwoord. Ondertussen moet hij weer op een missie. 

Tijdens deze nieuwe missie gaat alles dramatisch fout. De Sovjets rukken weer op en Steiner en zijn groep zitten vast achter de vijandelijke linies en zijn afgesneden van ondersteuning. Dapper proberen zij hun weg naar huis te vinden. Eenmaal aangekomen bij de Duitse linies, wil Stransky van deze lastpost afkomen en hij laat zijn eigen mannen denken dat Steiner en zijn groep Sovjets zijn. Zij worden een voor een gedood en uiteindelijk is het alleen Steiner en twee van zijn laatste manschappen die de Duitse linies weten te halen. 

Ondertussen rukken de Sovjet troepen ook weer op. De Duitse positie is onhoudbaar geworden en de Duitsers trekken zich terug. En Steiner laat aan Stransky zien hoe je een Ijzeren Kruis verdiend. Door de strijd juist in te gaan. 

Conclusie

Dit is wel een hele heftige en deprimerende film. Je weet van het begin af aan al dat het Oost front een enorme slachtpartij gaat worden. En dat gebeurt ook. Iedere keer moeten de Duitsers meer terrein opgeven, meer verliezen incasseren en meer vrienden begraven. En niet alleen zijn de Sovjets geduchte tegenstanders, ook in de eigen gelederen is niet iedereen te vertrouwen. En alleen Steiner lijkt een man met enige morele integriteit te zijn. 

En als je dan de hele film bent meegesleept door de avonturen van de nobele Steiner, meeleeft met hem en zijn manschappen, die hun dood tegemoet gaan, word je eraan herinnerd dat dit Nazi's zijn (de meesten niet heel ideologisch gedreven), en dat het goed is dat ze verslagen worden. Want ze streven een absolute horror na. 

Deze film mag je niet missen. Maar misschien niet meteen voor het slapengaan.  

Het Land van Nockmar

Enige tijd geleden keek ik samen met mijn jongste kind de klassieker Willow. Ik had al gezien dat daar een boek van was, maar wat schetst mijn verbazing toen ik dit boek zag liggen bij de tweede hands boekverkoper in ons dorp? In ieder geval, dat boek pakte ik snel mee om eens te lezen. Het gaat om Het land van Nockmar van Wayland Drew. 

Spoilers

Er valt natuurlijk weinig te spoilen als je de film een tijdje geleden nog gezien hebt. 

Het boek is geschreven naar aanleiding van de film en volgt het script dan ook redelijk trouw. Maar in het boek kan iets meer de ruimte genomen worden voor wat achtergronden. En daarmee worden de verhoudingen tussen de belangrijkste personen in het verhaal (Koningin Bavmorda, Tovenares Fin Raziel, Prinses Sorsha) wat duidelijker. Ook de verschillende opdrachten die Willow krijgt worden zo wat begrijpelijker. En er is wat meer achtergrond over de wereld van de Nelwyns en de oorlogen waar zij bij betrokken raken. 

Conclusie. 

Het boek is niet heel erg goed, maar dat kan deels ook aan de vertaling liggen. Veel Engelse namen en termen worden niet vertaald. Zo blijft de Vallei waar de Nelwyn wonen de Nelwyn Valley heten en legt iedereen steeds leagues af, in plaats van mijlen. Na verloop van tijd begonnen dat soort zaken me steeds meer te irriteren. Verder is de Willow in het boek ook wat minder aimabel dan de Willow uit de film. Hij is duidelijk wat banger en betweteriger. Zo is hij bang om zich onder de mensen te begeven en laat hij veel beledigingen over zich heenkomen. Aan de andere kant vindt hij dat niemand zo goed voor Elora Danan kan zorgen als hij, terwijl ondertussen duidelijk is dat het kind aan alle kanten magische krachten kan oproepen. 

Alleen lezen als je de film leuk vond, of om voor te lezen aan je kinderen. Er schijnt een hele serie over het leven van Willow te zijn verschenen, maar die hebben niet meer zoveel te maken met de film. 

 

Kerstcakes in eigen alcohol

De dagen worden nu echt snel korter. Sint ligt alweer achter ons. Dat betekent dat de kerst er snel aankomt. En daar moet ik me op voorbereiden. Niet alleen eten wij kerstcake met kerst, maar ons bezoek voor de spellen-dag eet ook kerstcake (2008, 2014, 2015, 2017, 2018, 2020). Vorig jaar (2022) ging de spellendag voor het eerst sinds Corona weer door, en ik verwacht dit keer ook geen problemen.  

Om het voor mezelf makkelijk te maken heb ik  dit jaar twee dezelfde kerstcakes gemaakt. Ik heb een hoop van de krenten vervangen door ander soort fruit. En omdat ik nog erg veel over had, is de alcohol waar het fruit in weekt en waar de kerstcakes mee gevuld worden dit keer geen rum of wodka uit de winkel, maar rode bessen en zwarte bessen wodka, die ik ieder jaar zelf maak met de oogst uit de tuin.

Inmiddels ben ik niet meer zo een groot drinker als vroeger, dus ik moet een manier verzinnen om mijn fruit - alcohol - oogst op te maken. Hopelijk geeft de fruitsmaak een extra lekkere toevoeging aan de kerst.