Translate

dinsdag 21 januari 2014

zaterdag 18 januari 2014

Witchfinder General

Een tijdje geleden keken Sander en ik "Witchfinder General", een film uit 1968 van Michael Reeves  met als grootste naam Vincent Price (The Raven, The Ten Commandments), als doodenge Witchfinder General. Deze man heeft het op zich genomen om heksen op te sporen en uit de weg te ruimen, in ruil voor een kleine vergoeding. Voor een film uit 1968 zit er best veel seks (vrijwillig en onvrijwillig), marteling, geweld en andere narigheid in. Sander en ik hebben met enige geschokte gevoelens naar deze film gekeken. Goed gemaakt, maar naargeestig en niet iets om van te genieten (hoop ik).

Witchfinder General


Spoilers 

De film begint met de introductie van de Witchfinder General zelf, die een vrouw naar de galg laat leiden. Daar wordt zij, beschuldigd van hekserij, opgehangen. De opgewekte burgers, die maar wat blij zijn dat een buurvrouw uit hun midden wordt opgehangen, zijn erg naargeestig. Dan wordt ook een stukje achtergrond bij het conflict gegeven. 
In de tweede helft van de 17e eeuw vindt de Engelse Burgeroorlog plaats. Koning Charles II wil absolute macht als koning, maar hij wordt tegengewerkt door het Parlement, die meer macht voor het Parlement wil. Een religieus conflict tussen de Church of England en andere christelijke denominaties loopt hier ook doorheen. Door het voortdurende conflict, stort het hele systeem van orde en recht in en mannen zonder scrupules zien de kans om hun eigen driften uit te leven op de samenleving. Matthew Hopkins, de zelfbenoemde Witchfinder General, is zo een man. Het is al snel duidelijk dat hij niet echt gelooft in hekserij, maar het prettig vindt om gewone mensen tot vreselijke dingen aan te zetten en hij krijgt duidelijk een kick uit geweldpleging. Hij wordt bijgestaan door John Stearne, die ook graag mensen martelt. 

Dan wordt Richard Marshall geïntroduceerd, een frisse jonge soldaat in het leger van het Parlement. Hij brengt een bezoekje aan zijn vriendinnetje, nicht van een lokale priester. Hij maakt van de gelegenheid gebruik om haar oom te vragen of hij met haar mag trouwen, de oom is geeft zijn toestemming. En voor we het wisten keken we naar een vrij lange seksscene, die verder niets toevoegde aan het verhaal. De volgende morgen blijkt dat het meisje en haar oom bedreigd worden door de lokale dorpelingen, mensen zijn onaardig en kladden dingen op de muren van hun huis. Richard zegt haar zich geen zorgen te maken en vertrekt weer naar zijn regiment. 
Na het vertrek van Richard arriveert Matthew Hopkins met zijn gevolg in het dorp. Hij laat al snel een paar mensen oppakken en martelen, op verdenking van hekserij. Daaronder is ook de dorpspriester. Die wordt vrij langdurig en onaangenaam gemarteld, door hem naalden in zijn lijf te steken, om te zien of daar een duivelsplek zit. Zijn nichtje (die we de avond ervoor nog zagen met haar geliefde) overtuigd Matthew ervan om daarmee te stoppen, door hem haar lichaam aan te bieden. Daar gaat de corrupte Matthhew maar al te graag in mee en voorlopig is haar oom veilig voor marteling.

Wanneer Matthew na een paar dagen wordt weggeroepen naar een ander dorp, maakt zijn handlanger John Stearne, boos dat hij de priester niet langer mag martelen, verkracht het meiske prompt in een weiland (aan het begin van de week ben je nog maagd en een paar dagen later heb je een keer vrijwillige seks gehad, een hebben twee verschillende mannen misbruik van je gemaakt!). Wanneer Matthew daar achter komt, hoeft hij het meiske niet meer. Hij laat haar in de steek en geeft zijn handlanger de opdracht om de priester weer verder te martelen, tot hij bekent een heks te zijn. Kort daarna wordt de priester, samen met twee andere vrouwen geëxecuteerd door te kijken of ze drijven of zinken.

Richard Marshall keert na een paar dagen terug in het dorp en is diep geschokt wanneer hij ziet wat er met zijn verloofde is gebeurd. In een prive-ceremonie trouwt hij haar en stuurt haar dan naar een naburig dorp, waar zij op hem moet wachten, terwijl hij op zoek gaat naar Matthew en John. In het naburige dorp blijkt Matthew al aanwezig te zijn en te doen waar hij goed in is. We krijgen te zien hoe een jonge vrouw, vastgebonden aan een kruis in een brandend vuur wordt neergelaten. Haar haar vat als eerste vlam. Ook dit was weer een heel erg naargeestige scene. 
Matthew krijgt al snel door dat de nicht van de priester uit het vorige dorp ook hier aanwezig is, hij neemt haar gevangen, als lokaas voor Richard. Als snel heeft hij beiden gevangen en hij martelt het meisje, terwijl Richard toe moet kijken. Wanneer het meisje bedreigd wordt met een gloeiend brandijzer, weet Richard zich los te maken en hakt met een bijl in op Matthew. De getraumatiseerde man blijft maar doorslaan, ook al is Matthew geen bedreiging meer (ook erg naar, moet ik zeggen). 
Dan komen de soldaten-vrienden van Richard hem bevrijden. Zij zijn diep geschokt wanneer zij hun collega zien, die blijft inhakken op een vijand die niet meer terug kan vechten. Zij verlossen Matthew uit zijn lijden met een pijl, waarna Richard boos is dat zijn vijand hem ontsnapt is door die genadige dood. Zijn vrouw, die al die tijd nog op de pijnbank was vastgebonden, begint te gillen en blijft gillen tijdens de aftiteling, suggererend dat ook haar geest gebroken is door alles wat ze heeft meegemaakt. 

Een heel naargeestige film, maar erg genoeg, redelijk op waarheid gebaseerd. Matthew Hopkins, zelfbenoemde Witchfinder General heeft echt bestaan, net als zijn collega John Stearne. Gezien het aantal vrouwen dat hij ter dood gebracht, had hij waarschijnlijk andere motieven dan het opsporen van hekserij.   

zondag 12 januari 2014

Pendragon XII - Alweer naar Malahaut

Het is een jaar geleden dat we gestart zijn met het Pendragon rollenspel. Voor de 12e keer komen we nu bij elkaar om met de ridders te rollenspelen. En wat is er veel gebeurd. Van de oorspronkelijke groep ridders is alleen Sir Eliot nog in leven, verder is iedereen al aan een tweede ridder begonnen.
We proberen de Great Pendragon Campagne te volgen, maar ik denk dat ik die nu voorlopig even opzij moet leggen. De groep van zes ridders is druk bezig om af te wijken van wat er in het boek staat (Prins Madoc is nog steeds niet dood!) en ik ben ook niet echt blij met de manier waar op de schrijver het Arthurverhaal vormgeeft. Dus ik wil ook afwijken. En deels vasthouden aan de campagne en het deels loslaten werkt ook niet, dus ik heb besloten om het maar even opzij te leggen.

Geschiedenis tot nu toe
Bavo de Stoute
Bellias van Winterbourne Gunnet
Caulas van Tisbury
Eliot van Burcombe
Gerhardt van Berwick St James
Ignaeus Livius van Broughton (afwezig)

Maart 494, Sarum, Salisbury

De ridders Caulas en Eliot beschikken over een aardig inkomen, dankzij hun huwelijken met rijke vrouwen. Zij willen hun geld inzetten om hun eigen positie te versterken en hopelijk ook Salisbury. Vorig jaar nog hebben zij opdracht gegeven om hun landgoed te versterken tot een modern Motte en Bailey kasteel. Dat willen zij eigenlijk ook met al hun andere landgoederen doen. Maar Sir Caulas besluit ook om te investeren in een groepje toneelspelers en artiesten, die in heel Logres en Brittannië rondreizen. Zo kan hij op de hoogte blijven van alle laatste nieuwtjes. Sir Eliot beseft dat hij zijn middelen ook in kan zetten om zijn religie mee aandacht te geven (deze wickerman wordt u gebracht door Sir Eliot van Burcombe en de Druiden van Salisbury).
Sir Roderick roept zijn trouwste ridders weer bijeen. Hij heeft van Koning Uther de opdracht gekregen om een missie samen te stellen voor Prins Madoc. Prins Madoc zal naar Malahaut reizen met het tribuut, vorig jaar gevraagd van de Centurion Koning. In Eburacum zal Prins Madoc laten doorschemeren dat hij zich afscheidt van zijn vader en zelf koning wil worden over Logres, als vazal van de Centurion Koning. Sir Roderick wil graag dat de ridders zich bij Prins Madoc voegen en hem begeleiden naar Eburacum en hem daar beschermen. Koning Uther zal dan later met zijn leger optrekken naar Malahaut om de Centurion Koning een lesje te leren. Prins Madoc en zijn gevolg kunnen dan Eburacum van binnenuit aanvallen. 
De ridders stemmen hiermee in en bereiden zich voor op hun tocht naar Malahaut (Dit levert hen allen een deceitful check op).

April, Eburacum


Wapen van Heraut de Apres, de Centurion Koning, Koning van Malahaut.

Na enige tijd reizen komt de groep van Prins Madoc aan in Eburacum. Het gevolg van de Prins bestaat uit de ridders uit Salisbury, nog 10 andere ridders uit verschillende delen van Logres, hun schildknapen en bedienden en nog een aantal mannen die de karren met het tribuut voor de Centurion Koning mennen en de ossen verzorgen. Al met al zijn er ongeveer 40 mannen en hun paarden op weg. Onderweg willen Sir Bavo en Sir Caulas hun verhalen afstemmen. Ze besluiten dat ze in alle gevallen het voorbeeld van Sir Madoc moeten volgen, om niet door te mand te vallen. Het verhaal is dat Prins Madoc met de geboorte van de legitieme Arthur is onterfd en niet langer de opvolger van zijn vader is. Hij wil nog steeds de macht over Logres en eventueel met steun van de Koning van Malahaut het land houden. Prins Madoc doet voorkomen dat hij vindt dat zijn vader zich gediskwalificeerd heeft als koning, door de afgelopen jaren strijd te leveren tegen zijn eigen Hertogen, zijn taken als beschermer van het Rijk te verwaarlozen door zich te verliezen in zijn mooie, gestolen vrouw Ygrainne. Tijdens het afstemmen van dit verhaal wordt het de ridders Eliot, Grigor, Caulas en Bavo duidelijk dat Prins Madoc zich werkelijk zorgen maakt over de beslissingen die zijn vader de laatste jaren genomen heeft.
Madoc, Prins van Logres

Onder de banier van Prins Madoc (en niet die van Uther) gaat de groep de stad Eburacum en het kasteel van de Centurion Koning in. Aldaar worden zij heel wat beter ontvangen dan Sir Eliot vorig jaar, wat prettig is. In de grote zaal vertelt Prins Madoc aan de Centurion Koning waarom hij naar Eburacum is gekomen. De Koning is geschokt wanneer hij hoort dat Prins Madoc zijn vader wil verlaten en wil nog even goed nadenken over de compli,caties hiervan, voor hij antwoord geeft.
De groep is opgelucht. Nu moeten ze alleen nog goed oplettn en zichzelf in de hand houden bij de verschillende vormen van entertainment die ze deze periode zullen krijgen. Sir Bavo drukt iedereen op het hart om niet te veel te drinken.

Die avond organiseert de Centurion Koning een feestmaal, Prins Madoc zit aan de hoofdtafel en de andere ridders zitten aan een lagere tafel, maar wel erg prominent. Sir Bellias weet zich in te houden met het bier, tot ieders grote opluchting (Temperate check), maar laat zich toch gelden bij de jonge, aantrekkelijke dienstmeisjes. Hij begint zelfs vreselijke dubbelzinnige opmerkingen over mosselen en schorseneren te maken naar de onschuldige meisjes. Hij weet een van de meisjes zover te krijgen dat zij naar zijn kamer komt, wanneer iedereen slaapt.
Na een paar biertjes papt Sir Eliot aan met een vooraanstaande Malahautse ridder, Sir Bob. Deze vertelt Sir Eliot dat de Malahautse ridders niet blij zijn met de alliantie tussen hun koning en de Saksen. Daarvoor hebben ze niet gevochten bij de Slag van Lindsey! Om nu samen met Saksen aan de dis te moeten zitten en daarna broeder - Cymrics over de kling te jagen. Want dat is wat de Saksen van plan zijn. Zeker nu Koning Octa en zijn neef Eosa weer terug zijn bij hun onderdanen!
Ook hoeven zij van de Saksen geen giften te verwachten, met de alliantie zoals die nu is. Dus wat is het voordeel precies, over een paar jaar spreken we allemaal Saksisch, als de Centurion Koning niet uitkijkt.
Het vertrouwen in de koning neemt af onder de oudere ridders van Malahaut.

De volgende dag vraagt Prins Madoc of het mogelijk is zijn resterende manschappen binnen de muren van Eburacum te brengen. De ridders wandelen rond in Eburacum en proberen kijk te krijgen op de manier waarop de Centurion Koning zijn mannen heeft gestationeerd in Eburacum zelf en in de vesting die daarbij hoort. Zijn er zwakke plekken te vinden, waar zij gebruik van kunnen maken, wanneer Koning Uther verschijnt met zijn leger? Zal Uther wel komen?
Sir Caulas wil contact leggen met de Saksen in Eburacum. Het is hem duidelijk dat Malahaut geen partner is van de Saksen maar juist een vazal. Er moet dus een Saksische aanwezigheid in Eburacum zijn om de Centurion Koning in de gaten te houden en verslag uit te brengen aan de Saksen in Deira.

Mei, Eburacum

De banier van Uther is gezien door Malahautse scouts. Hij komt, met zijn leger om strijd te leveren met Malahaut of met Prins Madoc?
Prins Madoc en de Centurion Koning besluiten om de banier van Prins Madoc te hijsen, naast (en lager dan) de banier van de Centurion Koning. De prins geeft adviezen aan de koning, maar vraagt hem om niet deel te hoeven nemen aan de strijd tegen zijn vader. Hij wil in Eburacum blijven, met zijn erewacht van ridders. Ook de Centurion Koning is niet van plan om Eburacum te verlaten en binnen de verdediging van de stad te blijven. 

Koning Uther valt gelukkig niet meteen aan. Hij wil eerst onderhandelen met de Centurion Koning en zijn zoon Madoc. De heraut van Koning Uther laat weten dat wanneer de Centurion Koning het tribuut en Prins Madoc laat gaan, hij en Koning Uther geen problemen meer zullen hebben. Dit klinkt erg aantrekkelijk, vooral aangezien er momenteel geen Saksisch leger voor de deur van Eburacum staat. 
De Centurion Koning wil nader spreken met Koning Uther. Ze besluiten om elkaar te ontmoeten voor de muren van Eburacum, maar wel binnen schootsafstand van soldaten op de muren van Eburacum. Om Uther ervan te weerhouden smerig trucjes uit te halen. 
De Koningen onderhandelen. Uther laat zijn zwaard zien en de Centurion Koning is zo onder de indruk van de magie die dit zwaard omgeeft, dat hij toegeeft (ik vind het allemaal erg freudiaans, maar goed). De Koningen keren terug van hun overleg en de Centurion Koning brengt verslag uit. 
De Centurion Koning en Koning Uther gaan een alliantie aan. Geen van beide partijen zal tribuut betalen aan de ander. De dochter van de Centurion Koning, de jonge maagd Gwennith, zal huwen met Prins Madoc. zodat Prins Madoc na verloop van tijd de troon van Malahaut zal erven en erover zal regeren. 

Sir Bavo is erg tevreden over deze uitslag. Een burgeroorlog tussen twee Cymrische Koninkrijken is voorkomen, waardoor iedereen zijn energie weer kan richten op de strijd tegen de Saksen. Die na dit slechte nieuws waarschijnlijk hoog zal oplopen. Sir Eliot realiseert zich dat Prins Madoc nu meer gevaar loopt dan ooit. Zijn positie is nog nooit zo aanzienlijk geweest. Hij besluit om voorlopig niet van Madocs zijde te wijken. 
De rest van de ridders realiseert zich hoe belangrijk het is om de Saksische ambassadeur ervan te weerhouden om zijn Saksische meesters te informeren over deze razendsnelle ontwikkelingen. 

dinsdag 7 januari 2014

Het Wakkere Woud

Het klinkt als een Suske en Wiske album, maar Wake Wood was eigenlijk een doodenge film die laatst op de BBC was. Sander en ik hebben hem toen opgenomen en laatst gekeken. De film is uitgebracht door de beroemde Hammer Film Productions, die in de jaren '50, '60 en '70 zoveel verschillende horror-films hebben gemaakt en het genre heeft gedefineerd. Inmiddels is Hammer Film Productions herrezen uit het graf en maakt weer films, waarvan Wake Wood de eerste is.

Met deze poster weet je natuurlijk wel wat je te wachten staat.

Wake Wood (2009) is geregisseerd door David Keating met belangrijke rollen voor Aidan Gillen (die ik nog ken uit Queer as Folk, maar ook speelde in The Dark Knight Rises en in Game of Thrones), Eva Birthistle, Timothy Spall (Still Crazy, Harry Potter, Sweeney Todd) en Ella Connolly.

Spoilers ahoi

De film begint met de vrij gruwelijke dood van een klein meisje (Connolly), door een wilde/ gekke/ bloeddorstige hond die onder behandeling stond bij haar vader Patrick (Gillen), de dierenarts. Een vrij gruwelijke scene die meteen de toen zet voor de rest van de film. 
De rouwende vader en moeder Louise (Birthistle) kunnen geen afscheid nemen van hun dochter en hun verlies niet verwerken. Ze besluiten te verhuizen naar een ander dorp, maar toch drijven ze verder uit elkaar. 

In het dorp zijn vreemde dingen gaande. Een vrouw heeft een nichtje op bezoek dat zich in de loop van een paar dagen steeds vreemder gaat gedragen. Dorpelingen lijken vreemde rituelen te houden, waarbij offers worden gebracht en er veel met bloed en vuur gewerkt wordt. Dan wordt duidelijk dat de dorpelingen onder leiding van lokale lord Arthur (Spall) de recent overledenen voor korte tijd tot leven kunnen wekken, om op een juiste manier afscheid te kunnen nemen. Dit gaat gepaard met verschillende helder in beeld gebrachte gruwelijkheden. Zo is er een recent overleden lichaam nodig om een begraven lichaam weer tot leven te wekken. 

Patrick en Louise grijpen deze kans aan om hun dochter weer tot leven te wekken. Daarbij besluiten ze meteen om maar alle regels die Arthur hen uitlegt te negeren. 
Hun dochter is inmiddels al meer dan een jaar overleden en zou dus niet meer uit de dood opgewekt mogen worden. Ze mogen met haar de grens van het dorp niet over, maar dat proberen ze wel. Wanneer de dochter vreemd gedrag zou vertonen, zou ze eerder dan de afgesproken drie dagen weer begraven moeten worden. De dochter vertoont zeer vreemd gedrag, een obsessie met de dood, die uiteindelijk leidt tot het doden van allerlei boerderij dieren en dorpelingen uit Wakewood. Ook deze moorden worden vrij bloederig en direct in beeld gebracht.  

Uiteindelijk worden Patrick en (een inmiddels opnieuw zwangere) Louise gedwongen hun dochter opnieuw te doden en te begraven. Maar dan blijkt dat wat eenmaal tot leven is gewekt niet zo makkelijk opnieuw sterft en Louise wordt door haar wraakzuchtige dochter mee de dood ingetrokken. Waarna Patrick alleen achterblijft.
Maar gelukkig woont Patrick in een dorp waar ze weten hoe ze de recent overledenen tot leven moeten wekken. Patrick wekt na een maand of acht een nu heel hoogzwangere Louise weer tot leven, voor drie dagen. 
Het laatste shot is van Patrick die kijkt naar al zijn instrumenten voor het verrichten van een keizersnee op koeien. Hij is van plan om zijn herrezen vrouw te doden en het kind te houden. 

Een zeer enge film met wat nare shots en een zeer verziekt einde. Het kijken zeker waard en ik ben nieuwsgierig naar andere films van de herrezen Hammer Films. 

zondag 5 januari 2014

Verbouwen

Er moet meer topless geklust worden!

Een eigen huis is nooit af. Daar ben ik me maar al te goed van bewust. Ondanks dat we inmiddels al weer drie jaar in ons huis wonen en we het niet echt meer 'nieuw' kunnen noemen, zijn er toch nog heel veel dingen die we graag anders zouden willen zien aan ons huis. Om de een of andere reden was hemelsblauw in de jaren '80 een prima kleur om de woning mee in te richten en er zijn nog steeds veel kozijnen, deurposten en trappen in ons huis die die vreselijke kleur hebben. Wij hebben hele andere ideeën over hoe een huis eruit moet zien en langzaam, stap voor stap, wordt het beter.

Zelfs na alleen een laag grondverf was het resultaat al beter.



Voor grondverf moet je natuurlijk wel netjes gekleed zijn. 
We hebben al veel blauw verwijderd toen we het huis introkken. In de loop der jaren hebben we ook her en der het een en ander veranderd. Vorig jaar nog hebben we het kozijn van de deur tussen de woonkamer en de gang aangepakt. En dit jaar was het tijd voor de trap. De onderkant van de trap naar de eerste verdieping is te zien in de woonkamer, en is (was!) hemelsblauw. Maar nu niet meer!
Het eindresultaat.
We zagen er een beetje tegenop. Bij de trap moet je toch boven je hoofd schuren en schilderen en dat is nooit makkelijk. Ook stond de TV op een vrij stevige kast onder de trap en die moest dus losgekoppeld en verwijderd worden. En dan moet eigenlijk bijna alle meubilair uit de woonkamer verplaatst worden. Allemaal wel te doen, maar een hoop gedoe. We hebben wel twee dagen geen TV kunnen kijken!
Sander is een flinke bikkel geweest en heeft de trap geschuurd, gegrond, nog eens gegrond en toen drie keer geschilderd met een kleur die beter past in onze woning. Ik ben enorm tevreden over het eindresultaat. De trap past veel beter in de kamer en het lijkt er vooral in de avond ook een stuk lichter op geworden te zijn.

Verder waren de muren in de woonkamer hier en daar ook erg vies geworden. Dus daar heb ik nog weer even een likje verf overheen gejaagd. Dus de muren zien er ook weer een heel stuk frisser uit. Heel fijn.

woensdag 1 januari 2014

Door naar Oud & Nieuw

Meestal staan Sander en ik niet zo stil bij Oud & Nieuw. We hebben niet zoveel met vuurwerk en (ik in elk geval) met laat opblijven. Er zijn tijden geweest dat we wakker werden van het vuurwerk, elkaar gelukkig nieuwjaar wensten en verder sliepen. Maar sinds we kinderen hebben, vinden zij het vuurwerk mooi en spannend besteden we wat meer aandacht aan het feest.

Onze zoon met een voetzoeker.
Deze keer hadden we in de middag nog even vriend +M langs met zijn twee kinderen. Met Sander, en onze kinderen hebben zij wat vuurwerk afgestoken in de tuin. Voorgaande jaren deden we dat ook met hen, dus nu is het een oververbreekbare traditie geworden, die we jaar na jaar vol zullen moeten houden. Jammer is wel dat vriend M. van plan is te verhuizen, dus volgend jaar zullen we bij hen op bezoek moeten om gezamenlijk vuurwerk af te steken.

In de avond kwamen vrienden +D en +J nog langs. Ook zij hebben niet veel op met Oud & Nieuw en probeerden eindeloze oudejaarsloterijen, conferences en Engelse sketches te vermijden.
Eigenlijk wilden we een rondje Call of Cthulhu spelen, maar daarvoor kregen we helaas niet iedereen bij elkaar. Het is toen Tales of the Arabian Nights geworden. Eerst heb ik een lekker midden-oosters maaltje gekookt en toen hebben we nog een korte instructie-video gekeken om te bezien hoe we TotAN eigenlijk moesten spelen.

Tales of the Arabian Nights
Het is eigenlijk schandalig, jaren geleden heb ik TotAN gekregen van vrienden voor mijn verjaardag, ik heb het een keer geprobeerd, samen met Sander. Maar dit was eigenlijk de eerste keer dat ik het echt volledig uitspeelde!

De verhalen van de Arabische Nachten halverwege de avond. 
Ik vond het een leuk spel. Veel is afhankelijk van geluk (dobbelstenen, kaartjes trekken) en er is weinig ruimte voor verregaande strategie. Maar door een combinatie van Quests, Treasures en Encounters, maakt iedere speler zijn eigen verhaal mee. We hebben gespeeld van 20:00 tot 00:00 met ons vieren en dat vond ik net mooi. Veel langer en het was saai geworden.

Sander maakte om 23:45 de kinderen wakker, die met enige tegenzin naar beneden kwamen. Maar toen er om 00:00 gekust kon worden en het vuurwerk begon, kikkerden ze weer een beetje op. Een van onze achterbuurmannen (of vrouwen) investeert ieder jaar enorm in vuurwerk, dus vanuit de woonkamer kunnen we kijken naar een prachtige show. Om 00:30 was het feest wel weer voorbij en heb ik mijn zoon naar bed gebracht, die zich eigenlijk helemaal niet lekker voelde. En ik dook er toen ook snel in.

Nu alleen nog de verjaardag van onze zoon, half januari en dan is het weer rustig.