Herfst is hier

Het is weer herfst. De zomer is voorbij. En daarmee ook het tuinierseizoen. Vlak na de vakantie heb ik nog de laatste oogst uit de tuin gehaald. Een paar pompoenen en wat laatste courgettes. En nu worden de nachten langer dan de dagen. We nemen afscheid van zonneschijn en warmte...

Mijn pompoenen zijn groter dan mijn hoofd. 

Maar niet te lang getreurd. De herfst en de winter hebben zo hun eigen charmes. Het wordt bijvoorbeeld weer tijd om lekkere herfst gerechten te eten. Lekkere soep van pompoen, appeltaart met zwarte bessen of iets met stoofpeer. 

Echt heel groot.

En ik heb gelijk gekregen! De zonnebloemen werden inderdaad groter dan vrienden +D en +M! Hier staat Vivian bij een uitgebloeid exemplaar. De bloemen hangen al een beetje en de zaadjes worden al opgegeten door de vogels.

Gevallen held

In een ver verleden werkte ik voor het Burma Centrum Nederland en zo heb ik een hoop geleerd over Birma en de problemen aldaar. In het verleden schreef ik daarover ook op mijn blog hier. En het leek zo goed te gaan. De militaire overheersers organiseerden verkiezingen, die gewonnen werden door de National League for Democracy. Aung San Suu Kyi mocht haar huis weer verlaten en zij bekleedt nu een belangrijke positie in de regering.

Vluchteling
Foto van Htet Htet Oo

Maar de etnische spanningen bleven en de laatste weken zijn de spanningen tussen de Birmezen en Rohingya, een islamitische minderheid, weer enorm opgelaaid. In het verleden werden de spanningen tussen de Birmezen en andere etnische minderheden gevoed door het militaire regime (verdeel en heers). En er was ook veel (gewapend) verzet tegen de Birmese militaire overheerser, georganiseerd naar etnische lijnen. Maar met de eerste stappen richting democratisering, leken die spanningen juist af te nemen.

Een grote bevolkingsgroep is nu op drift in eigen land of vlucht naar Bangladesh en Thailand. Er vinden grove schendingen van de mensenrechten plaats, door het leger (lees het VN rapport hier, of Human Rights Watch hier, of Amnesty International hier). Dit overstijgt intern geweld en begint op etnische zuivering te lijken. De Rohingya vechten terug, voor zover zij dat kunnen, maar de meesten vluchten weg.

En Aung San Suu Kyi doet niets. Ze zegt niets, veroordeelt het geweld niet, niets. Onlangs werd de druk wat meer opgevoerd en kwam er een verklaring over nepnieuws, wat de spanningen maar aanwakkert. En de wereld is groter geworden. Anderen bemoeien zich nu met Myanmar, die dat eerst niet deden. Zo worden moslims in andere landen ook boos over de ellende die hun geloofsgenoten aangedaan wordt, en roepen op tot actie. Collega-winnares van de Nobelprijs voor de Vrede, Malala Yousafzai roept Aung San Suu Kyi op om actie te ondernemen.

Zucht.

Aung San Suu Kyi heeft bekend gemaakt om niet naar de Algemene Vergadering van de VN te gaan, omdat de crisis in haar eigen land te groot is. Het is toch jammer om te zien dat ze zo door de mand valt. Wat betekent haar jarenlange geweldloze verzet tegen het militaire regime. Zodra ze er deel van uitmaakt, doet ze hetzelfde.

Het leger leeft zich uit in Rakhine
Achtergronden in de NRC
Aanvallen op Myanmarese politie en leger
Rohingya en Islamitisch extremisme in de Volkskrant
Etnisch zuiveren volgens de VN
In de Volkskrant
Opinie in de Volkskrant
Veroordeling door de VN in de NRC
Aung San Suu Kyi niet naar de UNGA 2017

Rillingen van Kevin Bacon

Eerder zei ik het ook al, +Netflix France heeft heel andere (en betere?) films in het aanbod dan +Netflix België/Belgique, Nederland en Luxemburg. Laten we hopen dat dat snel verandert! Tijdens onze vakantie keken we dan ook Tremors, een monster-horrorfilm met Kevin Bacon uit 1990. Kevin Bacon heeft natuurlijk al een respectable carrière achter de rug, zozeer zelfs dat hij gezien kan worden als het kloppend hart van Hollywood.

Spoilers ahoi

In deze film gaat het om een klein dorpje in Nevada waar Valentain (Bacon) en Earl Basset (Ward) klusjesmannen zijn. Het dorpje is heel klein en zeer geïsoleerd. Wanneer zij het dorp willen verlaten, omdat zij in het naburige Bixby moeten zijn, zien zij een buurman in een electriciteitsmast zitten. Hij blijkt dood te zijn, gestorven van uitputting. Dit bevreemdt en beangstigd iedereen, waarom klom hij niet naar beneden?

Al gauw sterven er meer mensen, op gruwelijke wijze (het is een b-film, mensen). Ook kunnen de bewoners van het dorpje, nu niet meer weg. De enige weg en telefoonkabels zijn ook vernield. Maar door wat of wie? En waarom?

Uiteindelijk wordt duidelijk dat het een soort monsterlijke, vleesetende wormen zijn, die reageren op de schokken van mensen (en dieren) die op het aardoppervlak wonen. De dappere bewoners van het dorpje weten een voor een de monsters uit te schakelen, maar het kost ze veel moeite. En er zijn spannende momenten als de monsters leren van hun ervaringen. 

Al met al een vermakelijke film om een verloren avondje op een vakantie mee door te brengen. Maar ik hoef hem niet nog eens te zien.