De lente is nu echt goed onderweg en overal in de tuin groeien en bloeien de bloemen en planten. Inmiddels heb ik al meerdere keren de rabarber geoogst en heb ik er ook al weer een rabarberschuimtaart mee gemaakt voor de verjaardag van Sander. Maar de rest groeit ook enorm hard momenteel. De dagen zijn warm en zonnig, dus de planten willen wel groeien. Maar vanwege de extreme droogte ben ik ook erg druk met water geven. De bijen en hommels vinden het fantastisch. Inmiddels staan de Kattenkruid en Spierstruik in bloei, en die worden aan een stuk door bezocht door allerlei hommels en bijen.
Ook in de moestuin groeit alles nu als een speer. Een tijd geleden had ik mijn courgette, pompoen en Luffa al uitgeplant. De laatste koude nachten hebben ze goed overleefd en nu groeien ze heel snel. Net als alle bonen en erwten die ik ook heb ingezaaid.
Een deel van mijn moestuin ligt langs een heg, waar ook wat grote bomen staan. Deze houden behoorlijk wat zonlicht tegen, dus vorig jaar besloot ik om in dat gedeelte geen groente of fruit meer te kweken, het was de moeite niet. Dus nu laat ik daar planten groeien die van schaduw houden, zoals Varen en Vrouwenmantel en ik heb er ook wat planten uit eigen uit uitgezet, zoals Bieslook, Lelietje van Dalen en wat Sierdistel. En tot mijn stomme verbazing komt er ineens ook een hele grote Vingerhoedskruid opzetten, die ik daar ook nooit heb geplant.
Ondertussen blijf ik maar druk water geven. Hopelijk komt er binnenkort gewoon weer wat uit de lucht vallen.
Traditioneel organiseren Sander en ik ieder jaar op de vrijdag na Hemelvaart een spellendag. Dat doen we al een lange tijd. Maar dit keer niet, want Corona gooide roet in het eten! Wanneer je maar maximaal 3 mensen mag uitnodigen en dat die binnenshuis eigenlijk ook nog 1,5 meter afstand moeten houden, dan is een huis voor enthousiaste spellenspelers geen goed idee.
Maar Sander en ik besloten om er met de kinderen toch nog een gezellige dag van te maken. Onze oudste twee kinderen vinden spellen inmiddels ook wel leuk. En onze jongste kan inmiddels ook wat spannender dingen dan alleen memory. Dus we hebben in gezinsverband wat spelletjes gespeeld in de middag.
Sander had onlangs een klein nieuw spel gekocht, Love Letter, waarbij je moet proberen om jouw liefdesbrief zo dicht mogelijk bij het object van je affectie te krijgen. Dat hebben we een paar keer gespeeld. En later hebben we ook nog de klassieker Dier op Dier gespeeld, altijd een hit bij de kleuter-crowd.
En zo was het dan wel geen echte spellendag, maar de dag is tenminste niet onopgemerkt voorbij gegaan. En we richten onze hoop maar op de spellendag tussen Kerst en Oud & Nieuw.
Deze film is net als Nosferatu en Das Cabinet Des Dr. Caligari een voorbeeld van de Duitse Expressionistische film, die zo populair was in de jaren '20 en '30 van de vorige eeuw. Maar deze film gaat over een serie-moordenaar. Omdat ik nog steeds het rollenspel in de Weimar - jaren van Berlijn af wil maken, zie ik dit als belangrijke achtergrond-kennis.
Spoilers
De film is inmiddels 89 jaar oud, maar was nog steeds een verrassing voor mij, dus een waarschuwing is wel op zijn plek.
De film opent met een stel kinderen die een gruwelijk Iene Miene Mutte spelen, waarbij het rijmpje gaat over vermoord worden met een bijl (dit kan verwijzen naar een aantalserie-moordenaarsactief inDuitslandin deze periode). Het rijmpje werkt de moeders uit de omliggende woningen op de zenuwen. En het is terecht dat de moeders zenuwachtig zijn, want er is een kinderlokker en -moordenaar actief in de stad.
Een werkende moeder wacht totdat haar dochter Elsie Beckman thuiskomt uit school, maar Elsie komt onderweg een vriendelijke man (Lorre) tegen, die een ballon voor haar koopt en Elsie komt uiteindelijk nooit thuis (Een paar hele suggestieve shots van een wegrollende bal, een verdwaalde ballon en een leeg kinderbordje werkten mij als moeder ook wel op de zenuwen).
En dan krijgt de film wat meer vaart. De paniek slaat toe in de stad, Elsie is niet het eerste kind dat verdwenen en vermoord is. En iedereen die nu met een kind spreekt is verdacht, een oude man wordt bijna gelyncht door een woedende menigte als hij een meisje naar huis wil sturen. De politie staat ook onder enorme druk om de moordenaar te binden. En ze worden overspoeld door meldingen van mensen en getuigenissen die elkaar tegenspreken. Ze halen alles uit kast om de moordenaar te vinden, de modernste technieken worden gebruikt (Nee echt, ik dacht dat ik keek naar CSI: Berlin).
Zelfs de criminele onderwereld van de stad krijgt last van deze moordenaar. De politie doet steeds maar invallen om de moordenaar te vinden. Ze vinden de moordenaar niet, maar voeren wel steeds criminelen voor andere feiten af. Dit verstoord de operaties maar, bovendien zijn de meeste criminelen zelf ook vader, ze willen hun eigen kinderen ook beschermen.
En dan wordt het een race tussen de politie en de criminelen om de man te vinden. De politie zet steeds meer middelen in om de kindermoordenaar te vinden. Ze doorzoeken patiëntgegevens van psychiatrische instellingen. Maar de criminelen laten zich ook niet onbetuigd, zij sturen alle bedelaars de straat op om kinderen in de gaten de houden. Beide methoden hebben succes. De politie vindt de woning van de moordenaar, waar hij zijn brieven naar de pers schreef. Maar de bedelaars vinden de moordenaar zelf en zetten de achtervolging in.
Uiteindelijkvlucht de moordenaar een kantorencomplex in, onmiddellijk infiltreren de criminelen het pand om de moordenaar te vinden. De politie wacht in het huis van de moordenaar tot hij weer thuiskomt.
De moordenaar kan niet vluchten en wordt door de criminelen meegenomen naar een soort informeel gerechtshof, waar zij recht willen spreken. De moordenaar houdt nog een vlammende toespraak over zijn problemen, hij heeft een duivel in zich, waar hij niets aan kan doen. Maar de criminelen zijn alleen maar crimineel omdat ze lui en slecht zijn. Zij hadden nog de keuze voor een eerbaar leven. Ook de advocaat van de moordenaar houdt nog een betoog, de andere criminelen hebben ook allemaal gruwelijke misdaden op hun geweten, bovendien is het overduidelijk dat deze moordenaar gek is. Hij hoort thuis in een instituut, hij hoort geen straf te krijgen.
Maar voordat de straf van de criminelen uitgevoerd kan worden, komt de politie toch de moordenaar en de criminele bende op het spoor en de moordenaar wordt volgens het gewone strafrecht bestraft. Maar wat maakt dat uit? Elsie is nog steeds dood.
Conclusie
Whew! Wat een film! En hij is gratis te kijken, met ondertiteling.
Dit is een hele aangrijpende film en ik heb een paar keer echt op het puntje van mijn stoel gezeten. Door nooit te laten zien wat er met de kinderen gebeurd, slaat je fantasie volledig op hol. De suggesties die gewekt worden met een wegrollende bal en een leeg kinderbordje zijn vreselijker dan wat je je voor kan stellen.
Verder is Peter Lorre ook fantastisch in zijn rol als moordenaar Hans Becket. Hij lijkt een gewone, onopvallende man, nauwelijks een gevaar. Maar in hem huizen demonen die hem drijven tot het keer op keer weglokken van kinderen en hen dan te vermoorden. Wanneer hij eindelijk kan vertellen wat hem drijft, wordt ook duidelijk hoe diep de waanzin gaat bij hem.
Maar niet alleen is dit een film over een seriemoordenaar, het is ook een film over de problemen in Duitsland kort na WOI. Er is veel armoede, vrouwen staan er alleen voor bij de opvoeding van hun kinderen, wat ze moeten combineren met het verdienen van geld. Hierdoor kunnen zij te weinig toezicht houden op hun kinderen, die zo slachtoffers worden van mensen met slechte bedoelingen. Bovendien zijn er kennelijk zoveel bedelaars (vaak verminkte oorlogsveteranen), dat zij alle kinderen in een vrij grote stad zo goed in de gaten kunnen houden dat zij snel een kindermoordenaar kunnen lokaliseren.
Daarnaast tiert de criminaliteit welig. De criminelen kunnen zich organiseren in bendes die hun criminele operaties inrichten alsof het een bedrijf is. Bedreigingen voor de bedrijfsvoering, zoals een moordenaar die teveel aandacht van de politie trekt, moeten collectief worden uitgeschakeld.
Tot slot zijn de eerste tekenen van een politiestaat ook al zichtbaar. Aan de ene kant doet de politie steeds invallen bij bekende verzamelplaatsen van criminelen, zonder dat zij aanwijzingen hebben, dat de crimineel die zij zoeken ook daadwerkelijk daar te vinden. Mensen die niet kunnen bewijzen wie zij zijn (en verder niets anders verkeerd doen) worden meteen opgepakt en gestraft. Daarnaast wordt er zonder problemen geneusd in medische dossiers, in de hoop uit de honderden dossiers aanwijzingen over een moordenaar te vinden.
Aan de andere kant zijn de criminelen ook geen opgewekte groep anarchisten die daartegen in opstand komen. Ook zij staan onder strakke leiding van de Schränker, die met harde hand de zoektocht naar de moordenaar leidt. De opbrengsten van de verschillende criminele ondernemingen moeten weer op peil gebracht worden. Dat de meeste criminelen alsnog levens vol armoede en gevaar leven, interesseert de leiding ook niet.
Oh en iedere film over serie-moordenaars of politie onderzoek die je ooit hebt gezien is schatplichtig aan deze film, vooral eens kijken dus.
De regels om Corona in te perken worden langzaamaan wat versoepeld en het weer wordt steeds beter, dus ik had bedacht dat ik eens een mooie wandeling met een van mijn dochters zou gaan maken. Ik wilde weer eens naar Plasmolen gaan. In het verleden hebben we veel gewandeld op en over de St. Jansberg en het blijft een prachtig gebied.
Omgevallen boom met een enorme paddenstoel
En dit keer ging ik alleen met mijn jongste dochter. We hadden bedacht dat we onderweg ook nog wat wilden picknicken. Dus we namen ook een kleedje en wat broodjes mee. En het was een prachtige wandeling. De bomen hadden nog het echte frisse lentegroen in de blaadjes, de beek stroomde mooi langs het pad en met 2,6 km. over een grote berg, is het een leuke wandeling, maar niet te lang. Ideaal dus voor de kleine kinderen.
En na afloop had onze dochter hele verhalen te vertellen aan haar vader.
De maatregelen om ons te beschermen tegen Corona blijven maar duren, dus we halen het ene na het andere spel weer uit de kast om de dagen door te komen. En in de loop der tijden hebben we toch wel heel wat leuke dingen verzameld.
Uit de oude doos
Met ons tweeën speelden we Agricola, een spel uit de oude doos. We hebben het al heel lang en ging vroegernog wel eens mee met een vakantie. En vroeger vond onze zoon het ook een leuk spel. Maar het was al een tijdje niet gespeeld, want met alle stukjes en regels is het een beetje een gedoe om op te zetten. Maar nu hadden we zoveel tijd over, dat het weer eens kon. En het was nog net zo leuk als altijd, en inderdaad een hoop gedoe om op te zetten en daarna weer op te ruimen.
Met onze jongste dochter hebben we verschillende keren Potion Explosion gespeeld, een leuk aanschouwelijk spel, waarbij je knikkertjes verzameld en zo drankjes samenstelt. En tot onze verbazing speelt onze jongste met het mes op tafel. Er wordt diep nagedacht over de te pakken knikkercombinaties en de samen te stellen drankjes. Die daarna ook zorgvuldig worden gesorteerd.
Wi gaat er als eerste de afgrond in?
En we hebben ook Tsuro gespeeld, maar een activiteit dan een spel, waarbij we een heel doolhof aan wegen leggen en zodra jouw weg je naar de afgrond of een tegenstander leidt, heb je verloren. Degene die het langst overeind blijft heeft gewonnen.
Binnenblijven wegens Corona is niet altijd even gezellig, maar op deze manier komen we de dagen wel door.
De film vertelt het verhaal van de Derde Servile Oorlog ten tijde van de Romeinse Republiek. Onder leiding van Spartacus wisten een aantal slaven zich te bevrijden en een aardige bedreiging voor de Romeinse Republiek te zijn. In de nasleep ervan wist Julius Ceasar zich omhoog te werken en luidde daarmee ook het einde van de Republiek in.
Spoilers
Het verhaal begint met een Romeinse Republiek in zijn nadagen. Veel van het werk wordt gedaan door slaven, waaronder de Thracische Spartacus (Douglas). Deze Spartacus vertoont als slaaf steeds veel verzet. Hij wordt veroordeeld om te sterven van de honger, maar wordt dan opgepikt door de opkoper Batiatus (Ustinov). In de gladiatorenschool van Batiatus in Capua leert Spartacus te strijden als een gladiator en sluit vriendschappen met Crixus (Ireland), Draba (Strode) en Varinia (Simmons).
Op een kwade dag komt de steenrijke Marcus Licinius Crassus (Olivier) langs met zijn vriend Glabrus (Dall) en hun vrouwen (Foch en Barnes). En dan krijgen we ook een kijkje in de bredere politieke context waarin dit verhaal zich afspeelt. Binnen de Romeinse Republiek is een strijd gaande tussen Crassus en Gracchus (Laughton). Deze strijd sleurt Batiatus en de slaven mee.
Crassus en Glabrus willen graag een strijd tot de dood van de gladiatoren zien, Batiatus is het daar niet mee eens, want hij runt een school, geen arena. Het sterven van studenten zal leiden tot een enorm verlies van moraal. Maar Crassus snoert hem de mond met heel veel geld. De vrouwen kiezen de gladiatoren uit en willen graag dat die zo bloot mogelijk strijden. Crassus besluit ook nog even Varinia te kopen, waar Spartacus nog altijd een oogje op heeft.
De gladiatoren leveren hun strijd, maar Draba kan uiteindelijk Spartacus niet doden, voor het plezier van een paar rijke nitwits. Wanneer hij Crassus aanvalt, sterft hijzelf. De sfeer is bedrukt in de ruimten van de slaven. Wanneer de volgende dag blijkt dat Varinia vertrekt naar het huis van Crassus, komt Spartacus in opstand, samen met de andere gladiatoren. De bewakers van Batiatus kunnen geen weerstand bieden aan de getrainde, woedende gladiatoren.
Onder leiding van Spartacus besluiten de slaven dat zij de Romeinse Republiek willen verlaten en naar hun huizen terug willen keren. Ze besluiten naar het zuiden te trekken en schepen te kopen van piraten, zodat zij naar huis gebracht kunnen worden.
Het nieuws over de revolte van Spartacus verspreid zich en steeds meer slaven voegen zich bij hem. Hieronder zijn ook Antoninus (Curtis), die het huishouden van Crassus ontvluchtte, bang voor seksueel geweld (de beroemde oesters en slakken speech). Ook Varinia komt aan, zij ontvluchtte Crassus ook. De relatie tussen Spartacus en Varinia wordt weer opgepakt.
Ondertussen in Rome wordt men steeds banger voor het groeiende leger van Spartacus. Het conflict tussen Crassus en Gracchus loopt hiermee ook op. Gracchus wil eerst de slaven het grondgebied gewoon maar laten verlaten, dat is waarschijnlijk het goedkoopst, maar Crassus weet de zaken zo naar zijn hand te zetten dat het tot een strijd tegen de slaven moet komen en het een politieke nederlaag voor Gracchus wordt.
Uiteindelijk wordt het leger van Spartacus verslagen. Crassus blijft op zoek naar Spartacus om heel persoonlijk wraak te kunnen nemen. Maar iedereen claimt Spartacus te zijn (I am Spartacus!) Een woedende Crassus besluit dan iedereen maar te kruisigen langs de Via Appia. Maar nog is het niet genoeg voor Crassus. Hij wil ook Varinia (met zoon van Spartacus) nu eindelijk de zijne maken. En wanneer hij Spartacus en Antoninus onder de krijgsgevangenen ziet, wil hij hen tot de dood laten strijden. Spartacus doodt Antoninus, om hem zo een dood aan het kruis te besparen en Spartacus wordt gekruisigd.
Inmiddels heeft Batiatus Varinia gered uit het huis van Crassus en met hulp van Gracchus weten zij te ontvluchten naar Frankrijk. Gracchus heeft het politieke spel van Crassus verloren en staat op het punt om zelfmoord te plegen. Varinia krijgt nog de kans om afscheid te nemen van Spartacus en hem te beloven dat zijn zoon in vrijheid zal opgroeien.
Conclusie
Whew, wat een film! De film duurt lang en is een aaneenschakeling van emotionele hoogte- en dieptepunten. En aangezien dit een film van Stanley Kubrick is, is er ook nog een hele lading aan politieke boodschap te vinden.
Dat begint meteen al. Deze sword and sandal film vertelt een verhaal over slavernij en ander onrecht ten tijde van de Romeinse Republiek. Meestal wordt dit toch gezien als een periode waarin burgers inspraak hebben en de Romeinen de "goeden" zijn. Maar ook deze economie is gebaseerd op eindeloze oorlogen, onderdrukking van andere bevolkingsgroepen en keiharde uitbuiting. Daarnaast legt de verteller een verband tussen de slavernij in het Romeinse Rijk en de afschaffing van de slavernij bijna 2000 jaar later, dat gaat dus over de slavernij van zwarte mensen in de Verenigde Staten, die ook een economie ondersteunden, waarbij zij bruut werden uitgebuit.
En tijdens de film zien we ook de vele verschillende manieren waarop de slaven steeds weer worden uitgebuit. Ze moeten werken in de mijnen, tot ze er dood bij neervallen. Ze worden gefokt, om meer slaven te krijgen (echt een nare scene waarbij de vrouwelijke slaven worden toegewezen aan gladiatoren). Ze zijn slachtoffer van de seksuele avances van hun meesters en kunnen zich daaraan alleen onttrekken wanneer ze vluchten (zowel Varinia als Antoninus). Ze moeten vechten tot de dood voor het plezier van rijkelui, die niet eens de moeite nemen om op te kijken van hun politiek gekonkel om de slaven te zien sterven. En het gaat maar door.
Maar ook anderen worden aan een stuk door uitgebuit. Batiatus heeft zijn zaakjes aardig voor elkaar, hij is een vrij man en beheert een succesvolle school. Maar ook hij wordt meegesleurd in de machinaties van de hoge heren en verliest daarbij zijn school, zijn inkomen en zijn slaven. Wanneer hij zich weer omhoog probeert te werken, vinden de hoge heren het geen probleem om hun afspraken met hem niet na te komen, zonder hem daarvoor te compenseren.
En verder zijn de acteurs goed. De dialogen tussen Gracchus, Batiatus en Crassus zijn hilarisch en geven goed weer hoever de allerrijksten en allermachtigsten afstaan van de dagelijke beslommeringen van de armen. Douglas is goed als man die ongepland ineens aan het hoofd van een leger staat en iedereen kijkt naar hem op voor de verstandige beslissingen. De verantwoordelijkheid voor al die mensen weegt zwaar voor hem.
Al met al een goede film, die zeker wat te zeggen had over de wereld van de jaren '50 en ook nu nog relevant is. Wie heeft het goed voor elkaar en wie wordt uitgebuit?
Voor het eerst in lange tijd weer eens een post over een lekker maaltje. En verdikkie, dit was toch wel heel erg lekker. Wij eten al lange tijd niet meer elke dag vlees. Maar wanneer we dan wel eens vlees eten, wil ik ook iets heel erg lekkers eten. En vorig weekeinde was het weer zover. Aangezien het lente was, besloot ook meteen maar eens een lekkere lamsbout te eten. Ik haalde bij het Vleesch Lokaal een lamsbout met been van 2 kilo.
Rauw!
Ik was een beetje huiverig om het klaar te maken. Ik heb wel vaker lamsbout gemaakt, maar dat was dan een veel kleiner stuk, zonder been en dat ging uit de pan. Maar ik vaarde op een recept van Francesca Kookt. Dat was heel eenvoudig en leverde iets heerlijks op.
Benodigdheden
1 lamsbout van circa 2 kilo (haal deze bij een goede (Turkse) slager)
10 teentjes knoflook
6 takjes rozemarijn
1 citroen
0,5 kilo vastkokende of rode aardappelen
1 bos peentjes
1 koolraap (ik nam broccoli)
4 takjes tijm
4 takjes oregano
olijfolie extra vergine
suiker
zeezout (fijn en grof)
zwarte peper
Bereiding
Verwarm de oven voor op 200gr. (mijn oven is wat aan de hete kant, na 30 minuten zette ik hem terug naar 180gr).
Zet ongeveer halverwege een rek en plaats daaronder een diep bakblik waar straks alle aardappelen en groenten in passen. Zowel het rek als het bakblik moeten ook opwarmen.
Spoel de lamsbout goed af en dep deze droog met keukenpapier. Rits de blaadjes van de takjes rozemarijn af en doe deze in een hakmolen. Rasp de schil van de citroen en doe dit er ook bij. Pel 3 teentjes knoflook voor erbij en giet er olijfolie bij totdat alle ingredienten onder staan. Hak dit helemaal fijn. Bestrooi de lamsbout helemaal met peper en fijn zeezout en smeer ‘m daarna helemaal in met het olijfoliemengsel. (ik deed dit een avond van te voren, zodat alles lekker in kon trekken).
Leg de lamsbout daarna op het rek in de voorverwarmde oven. Qua timing moet je rekenen op circa 1 uur en een kwartier als je het lam rosé wilt en circa 1,5 uur voor meer garing. (ik deed een uur en dat was perfect!)
Schil de aardappels, Broccoli wortelen en snijd deze in medium grove stukken. Was de peen, snijd de onderkantjes eraf en het loof.
Doe groenten bij elkaar in een grote schaal. Doe daar de overgebleven teentjes knoflook zonder schil bij. Voeg de tijm en oregano toe zeezout en olijfolie over. Meng alles met je handen goed door elkaar. Ik had nog een laatste beetje ganzenvet over van de kerstgans, dit heb ik er ook doorgedaan.
Dan gaan de groenten in de bak onder de lamsbout, zodat de vetten van de bout in de groenten druipen.
Gaar!
En na dik een uur was de lamsbout gaar. Het was nog even een gehannes om de bout te snijden, want er zat natuurlijk een dik bot in. Maar met wat geduld heb ik daar nog mooi omheen gesneden. De broccoli ging misschien iets te hard in de oven, maar was nog steeds erg lekker. En het was heerlijk. Precies wat een mens wil met een lekkere lamsbout.
We hebben er met de kinderen nog twee dagen van gegeten, er was nog voldoende over wat lamsbout op brood bij de lunch en op de derde dag hebben we nog soep getrokken van het bot. En met de laatste restjes vlees erbij werd dat nog een heerlijk soepje.
Het laatste botje.
En zelfs toen hebben we er nog plezier aan gehad. Want de twee ratjes waren dolgelukkig met het bot om op te knagen en echt de allerlaatste stukjes vlees eraf te knabbelen.
En op deze manier hebben we dan van een keer vlees kopen drie dagen prima kunnen eten. en daarna hoefden we niets weg te gooien, wat de restjes werden de huisdieren nog blij van ook.
Wegens Corona spelen we nog steeds via Jit.si. De ridders waren vorige keer aanwezig bij een toernooi, en ditmaal willen zij de geruchten over het graf van een onbekende ridder in het Woud van Arroy eens onderzoeken.
De ridders hebben indruk gemaakt tijdens het toernooi van Lonazep en nu willen zij nog niet naar huis terugkeren. Aangezien er nergens oorlog lijkt te zijn, besluiten zij om naar het Woud van Arroy te gaan, in Warwickshire. Wie weet komen zij iets interessants op het spoor.
De ridders rijden door het zomerse, Britse landschap en er schijnt geen vuiltje aan de lucht te zijn. De bomen met hun groene blaadjes waaien in de wind, de vogels fluiten. Het voelt meer als een uitje dan als een queeste.
(Door Corona kom ik echt te weinig buiten...)
Woud van Arroy
Eenmaal in het Woud van Arroy volgen de ridders een pad. Uiteindelijk komen zij uit bij een kluizenaar die zich in dit eenzame woud heeft overgegeven aan contemplatie. Hij kan hen meer vertellen. Een aantal jaar geleden was hij in het woud, op zoek naar hout, kruiden en voedsel toen hij op een open plek getuige was van een lafhartig gevecht. Vier ridders vielen een vijfde aan. Deze delfde natuurlijk al snel het onderspit, waarna de andere ridders weer vertrokken. De kluizenaar deed wat ieder goed Christen zou doen en begroef de arme man.
De ridders vragen naar de naam van het slachtoffer en de daders, maar die weet de kluizenaar niet. Als de vier wrede ridders hadden geweten dat hij hen had gezien, was hij ook gedood. Wel heeft hij het schild van de overleden ridder bewaard. Hij haalt het tevoorschijn.
De onbekende ridder
De ridders kijken hiernaar en proberen zich voor de geest te halen wie dit kan zijn. Gek genoeg is het Turquine die deze ridder meteen herkent (Heraldry critical). Het is Dornar van Gales, een van de velen zonen van Koning Pellinore. De ridders kennen Koning Pellinore wel. Deze Koning had weinig zin in het Koningschap en reisde rond in het land, waarbij hij een hoop heibel veroorzaakte, hij doodde bijna Bradwen Eenoog, de vader van Benno van Steeple Langford. En later sloten de ridders vriendschap met een van de vele zonen van Koning Pellinore, Ridder Percival en beleefden zij met hem nog vreemde avonturen.
Sir Pellinore,
Koning van Norgales
Sir Percival, Prins van Norgales
En nu is Sir Dornar dood. Zijn familie zal op de hoogte gesteld moeten worden. En wie zijn deze oneervolle ridders die met vier tegelijk en eenzame ridder aanvallen? Dat druist toch in tegen alle regels van de ridderlijkheid? Heeft het misschien te maken met de dood van Sir Pellinore, zijn dood is nooit opgelost. Een aantal jaar geleden daagde Sir Meliodiam, een zoon van Pellinore Sir Gawain uit voor een duel, omdat hij dacht dat Gawaine de hand had in de dood van Pellinore. Meliodiam stierf hierbij.
De ridders besluiten in elk geval eer te bewijzen bij het graf van Sir Dornar. Daarna soebatten zij even. Zullen zij verder trekken naar Norgales, om daar een van de zonen van Pellinore te vinden? of juist proberen Percival op te sporen, die onderzoek doet naar zijn eigen familie en hun band met de Graal? Uiteindelijk besluiten de ridders naar Oxford te trekken. Dit is een klein, maar belangrijk centrum van kennis. Als Percival meer wil leren over zijn vreemde familie, zal hij misschien daar zijn?
Oxford
Lang geledenhebben de verre voorvaderen van Sir Benno en Sir Marcus nog een jongeman, Pertoines geholpen om in Oxford kennis te verzamelen. Tegelijkertijd hebben zij toen ook het omliggende land van Rydychan ontdaan van een stel roofridders (in 495, 45 jaar geleden alweer). Sir Benno, Sir Marcus en Sir Turquine hebben zelfs nog landgoederen in dat gebied.
Inmiddels is Oxford een aardige plaats geworden. De bibliotheek heeft jongemannen aangetrokken die meer willen leren over de wereld. En na het leren willen ze natuurlijk graag eten en een biertje drinken en ergens slapen. Dus dat trekt ondernemers aan die dit allemaal leveren.
Percival is inderdaad hier. In de Hall van Eliot, waar boeken over verschillende religies te vinden zijn. Wanneer hij hoort over de dood van zijn neef Dornar is hij boos en bezorgd. Voert iemand een geheime campagne tegen zijn familie. Hij dankt de ridders voor hun nieuws en gaat naar Norgales om zijn familie op de hoogte te stellen.
Augustus 540, Silchester
Wanneer de ridders terugreizen door het zomerse landschap van Silchester ruiken zij plotseling een vreselijke stank. Zij passeren juist een begraafplaats. Wanneer zij daar gaan kijken zien zij dat de begraafplaats vernield is. Gedenkstenen zijn omvergegooid, lichamen zijn opgegraven en aangevreten en overal liggen uitwerpselen van een of ander dier. Dit kunnen alleen maar Hyena's zijn, deze gruwelijke, duivelse beesten komen af op overdadig gebruik van vuige magie! Deze lelijke en gevaarlijke beesten zijn de nakomelingen van Jachthonden en grote Katten. Ze veranderen continu van geslacht en voeden zich met het vlees van lijken.
Goede, Christelijke ridders (en zelfs Wotanische) kunnen dit niet aanzien natuurlijk. Wanneer zij zien hoe deze beesten zich tegoed doen aan de lijken van goede mensen, vallen zij aan. De woeste furie van de ridders verjaagd de Hyena's al snel. Maar de ridders maken zich zorgen, deze beesten moeten vernietigd worden.
De ridders laten hun schildknapen bij de paarden en trekken zelf het woud in, op zoek naar de Hyena's. Al snel merken zij deze magische wezens ook behoorlijk slim zijn. De groep Hyena's splitst in twee groepen. Een groep lijkt terug te keren naar de schildknapen en de paarden, terwijl de anderen de ridders weglokken. De ridders laten zich niet afleiden en proberen eerst hun schildknapen en paarden te beschermen. De Hyena's zijn niet heel sterk en nadat er een paar gedood zijn, vlucht de rest. De ridders zetten een achtervolging in, tot zij bij een rivier komen. De Hyena's hebben weten te ontsnappen.
Wanneer de Hyena's verjaagd zijn, doen de ridders hun best om de begraafplaats weer in orde te maken. Zij kijken verder rond en zien dat de begraafplaats hoort bij een dorpje dat verder volledig verlaten is. Dat is vreemd, wat ze zijn midden in Silchester, een van de meest vreedzame stukken van het Rijk van Hoge Koning Arthur. Wat kan hier gebeurd zijn dat de bevolking is vertrokken, niet meer is teruggekeerd en wat heeft de Hyena's aangetrokken?
Enigszins bezorgd reizen de ridders verder naar huis.
Old Sarum
Eenmaal aangekomen in Old Sarum willen Sir Turquine en Sir Marcus beginnen met de voorbereidingen voor het enorme toernooi dat Sir Turquine in Peterborough heeft toegezegd. Maar hen wacht een grote schok, eerder dit jaar is Koning Arthur verdwenen uit zijn eigen slaapkamer! Niemand weet waar hij gebleven kan zijn. Eerst Vrouwe Ysolde en nu dan Koning Arthur? Wat is er toch gaande in het rijk.
Winterphase
Vrouwe Nimue van het Meer komt naar Sarum en verblijft bij Sir Turquine. Wanneer zij hoort van de ontmoeting met de Hyena's wil zij daar alles van weten en zij vraagt dat de ridders haar volgend jaar naar de plek brengen waar de Hyena's gezien zijn.
Een van de tantss van Sir Benno, Vrouwe Mercedes hertrouwt.
Sir Marcus had een neef, Sir Adrianus, die al lang in Wessex leeft. Deze heeft kennelijk een soort vreemde liefde opgevat voor Sir Marcus. Maar Marcus heeft alleen oog voor zijn vrouwe Alis.
Onlangs keken we met vrienden alweer een film via een internetverbinding. Dit keer ging het om The Age of Innocence (1993) van Martin Scorcese. Hijzelf noemde dit zijn meest gewelddadige film, en als dat komt van de man van Taxi Driver en Goodfellas, dan wil dat wat zeggen.
Het verhaal is naar een roman van Edith Wharton. En zodra de bieb opengaat, sta ik daar vooraan om Edith Wharton te reserveren natuurlijk.
De film begint met een avondje in de opera. Daar zien alle vooraanstaande leden van het New York van rond 1870 elkaar. Ze zijn er niet om naar de opera te kijken, maar om naar elkaar te kijken. En zo zien we Newland Archer (Day - Lewis), die May Welland (Ryder) ontmoet. Zij zijn van plan om zich te verloven en nog wat later te trouwen. Voor het eerst in lange tijd is een nicht van May, Gravin Ellen Olensky (Pfeiffer) ook aanwezig. Zij is een jeugdvriendin van May en Newland en trouwde met een Poolse Baron, maar dat huwelijk bevindt zich in zwaar weer en Ellen vluchtte naar haar familie in New York.
Door haar lange verblijf in Europa is Ellen de manieren van de New Yorkers ontgroeit. Zij overtreedt keer op keer de verstikkende regels en veroorzaakt schandaaltje na schandaaltje (en gescheiden leven van je echtgenoot is al erg genoeg). Maar May en haar familie wenden hun invloed aan om Ellen op te nemen in de New York Society. Terwijl Ellen de ene na de andere conventie van de New Yorkse elite met de voeten treedt, vindt Newland haar steeds aantrekkelijker worden. Met haar kan hij zijn voorliefde voor kunst delen en zij opent zijn ogen voor de verstikkende, pietluttige etiquetteregels.
Maar wanneer Ellen aangeeft daadwerkelijk te willen scheiden van haar man, vinden de Wellands dat zij te ver gaat. Het is prima om een verre nicht met wat huwelijksproblemen voor een "langdurige logeerpartij" onderdak te bieden, maar niemand wil een gescheiden vrouw in huis nemen. De Wellands schakelen advocaat Newland in om Ellen van dit plan af te houden, omdat hij zich inmiddels verloofd heeft met May, zal hij toch ook willen dat Ellen geen schandaal veroorzaakt en terugkeert bij haar man?
Newland wordt heen en weer geslingerd tussen een betrouwbare en veilige toekomst in de vorm van May en echt zijn passies volgen in de vorm van Ellen. Na een hoop gehannes kiest hij dan uiteindelijk voor May en huwt haar. Newland en May settelen in een redelijk gelukkig huwelijk, terwijl Ellen op een nieuw voet met haar man verder gaat.
Dan keert Ellen weer terug naar New York om voor haar grootmoeder (ook die van May) te zorgen (Margolyes). Newland wil de affaire met Ellen weer oppakken, maar voordat dat kan gebeuren besluit Ellen om weer terug te keren naar Europa. May onthult dat het haar zwangerschap was, die Ellen deed besluiten om terug te keren naar Europa.
Nog vele jaren later is er een hele nieuwe generatie van vooraanstaande New Yorkers, die weer door dezelfde stappen gaan als Newland Archer en zijn generatiegenoten. May is inmiddels overleden, maar Newland durft het niet aan om weer contact op te nemen met Ellen.
Conclusie
Het is heel bijzonder om eens een kostuumdrama te zien van de man die ik verder alleen maar ken van zeer gewelddadig maffiafilms. En dan noemt hijzelf dit zijn meest gewelddadige film. Op het eerste gezicht lijkt het weer een romantisch kostuumdrama te zijn, maar onderhuids gebeurt er heel veel. De leden van de vooraanstaande New Yorkse families zitten allemaal gevangen in een web van eisen, verwachtingen en regels. Het is al lang van te voren duidelijk wie er met wie kan trouwen, waar je je vrije avonden doorbrengt, wat je eet en met wie. En zonder invloed van buiten kan die carrousel jaar na jaar doordraaien.
De verstikkendheid is met een paar herhalende scenes erg mooi weergegeven. Zo gaat iedereen keer op keer, jaar na jaar naar dezelfde opera. En daar genieten ze niet van de muziek, maar kijken ze alleen maar naar elkaar. Verder worden er ook verschillende diners gegeven, maar ik kon ze niet uit elkaar houden, de maaltijden waren hetzelfde, net als de gasten. De enige variatie zat in het gekozen bestek. Tijdens een van de diners was er ook een mooie scene waarbij de spreker iedere keer gefilmd werd tussen twee kandelaren met kaarsen door, om nog maar eens aan te geven hoezeer iedereen op elkaar lijkt en gevangen zit in een bepaald frame.
Maar dan komt Gravin Ellen Olenska langs en ondanks dat zij niet veel lijkt te doen, zet zij toch het delicate evenwicht van verwachtingen op zijn kop. Ze heeft geen man, ze draagt kleren in opzichtige kleuren (rood, de horror), ze lijkt de regels niet te zien, ze heeft andere hobbies, ze stelt daarbij vraagtekens bij alle regels van de samenleving. En de samenleving reageert snel, door haar buiten te sluiten, ze zou alles nog eens op zijn kop kunnen zetten.
Het enige echte minpunt vond ik eigenlijk het karakter van Newland Archer. Hij drentelt eerst een beetje mee met de verwachtingen en is van plan om een voorspelbaar, maar redelijk gelukkig huwelijk te sluiten met May Welland. Dan komt Gravin Ellen en ziet hij in dat zij beter bij elkaar passen en zou hij liever met haar verder willen. Maar onderdruk van de verwachtingen keert hij toch weer terug naar May. Dan komt Ellen weer in beeld en wil weer met haar verder. Dan maakt May dat met haar zwangerschap onmogelijk en keert hij weer terug naar May.
Halverwege de film wilde ik toch wel "kies dan iets man!" naar het scherm brullen. Hij kijkt neer op May en haar gebrek aan opleiding en wereldwijsheid, maar is ook niet bereid om haar die bij te brengen. Maar hij durft ook niet te kiezen voor geluk en Ellen, wanneer hem dat het aanzien van zijn gelijken zou kosten. Dus hij doet maar niets, laat de vrouwen alles oplossen en blijft dan een leven lang mokken.
Toen ik jonger was had iets meer geduld met dit soort ruggengraatloze amfibieën.
Dus, kijk deze film, omdat je een keer een kostuumdrama van Martin Scorcese moet hebben gezien.
Nu wij moeten thuisblijven en de kinderen ook, hebben we wat meer tijd om spellen te spelen. En wat voor een spellen! Sander heeft het Nederlandstalige spel Pandemie op de kop weten te tikken, en dat is in deze tijden van Corona natuurlijk wel heel toepasselijk.
Maar dan de Nederlandse verie.
We hadden eerder al eens Pandemic, Reign of Cthulhu en Pandemic: Fall of Rome gespeeld, dus dit ging allemaal redelijk soepeltjes. Het opzetten is nog een beetje een uitdaging, maar oefening baart kunst. En ondanks dat het er even somber uitzag met een enorme uitbraak van de zwarte ziekte, wisten we de ziekten er uiteindelijk onder te krijgen en wonnen we. In één ronde wist Sander zelfs vaccins voor twee ziekten tegelijk te ontwikkelen, zijn naam is voor altijd gemaakt natuurlijk.
Later speelden we ook nog Clever. Gek genoeg is dit een heel licht dobbelspelletje, waarbij je met het handig kiezen van je dobbelstenen en je worpen punten kan verzamelen, maar ik draai er helemaal van door. De keuze stress wordt me te veel! Er zijn zoveel combinaties om te werpen, te kiezen, af te wijzen en te tellen, dat ik helemaal de kluts kwijtraak. En alsof dat niet vervelend genoeg is, in de twee keer dat ik het speelde, heb ik Sander beide keren helemaal van tafel geveegd. Dus alle stress levert me wel een enorme beloning op, maar het is het me bij nader inzien niet waard.
Ik krijg al stress door ernaar te kijken.
En ik heb Sander en onze zoon zover kunnen krijgen om een oude klassieker weer eens van stal te halen, Kardinaal en Koning. Dit spel leerden Sander en ik kennen toen we nog als jonge en onbezonnen studenten in Nijmegen woonden, toen we nog geen verantwoordelijkheden hadden met betrekking tot werk, hypotheek of kinderen. Toen we nog vrij waren! We hebben het toen vele avonden gespeeld met vrienden, en het is een heel leuk spel, enig om het in deze tijden weer eens met onze kinderen van stal te kunnen halen.
Ik ken het als Kardinaal en Koning.
En we spelen niet alleen in het echt spellen, met ons gezien. Maar via steam hebben we ook de mogelijkheid om een tabletop simulator te gebruiken. En zo kunnen we virtueel met wat vrienden afspreken om zo een spel te spelen. We hebben dat geprobeerd met Cards Against Humanity en Codenames. En het ging best aardig, maar het blijft toch het leukst om met zijn allen om de tafel te zitten en elkaar echt te zien. Hopelijk mag dat gauw weer.
