Lawrence of Arabia

Nadat ik onlangs de Zeven Zuilen van Wijsheid heb geleden, kon ik de film natuurlijk niet laten liggen. Gelukkig kon ik deze ook makkelijk in de bieb krijgen. Het gaat natuurlijk om Lawrence of Arabia (1962) van David Lean. We zien Peter O'Toole (Stardust) in een van zijn eerste rollen voor de film, samen met Alec Guinness (Tinker, Tailor, Soldier, Spy, Scrooge), Anthony Quinn, Jack Hawkins, Omar Sharif (Ashanti), José Ferrer (Cyrano de Bergerac), Anthony Quayle (The Six Wives of Henry VIII, The Eagle has Landed), Claude Rains (Casablanca, The Adventures of Robin Hood), I. S. Johar (Death on the Nile) en Zia Mohyeddin (Ashanti). 

De laatste tijd ben ik wel op een enorme Midden Oosten Binge, met ook de film Saladin. 

Spoilers

De film doet zijn best om de historische gebeurtenissen en het verslag uit de Zeven Zuilen van Wijsheid (en andere bronnen) zo goed mogelijk te volgen, maar het was natuurlijk een lange periode, met ontzettend veel deelnemers, dus het verhaal wordt flink ingedikt. 

De film opent met Lawrence (O'Toole) die gaat motorrijden en daarbij omkomt. Tijdens de begrafenis probeert een reporter allemaal reacties van rouwenden te krijgen (misschien niet het beste moment) en iedereen zegt iets anders over T. E. Lawrence. 

Deel I

Dan gaan we terug naar Lawrence, die in een kelder in Caïro kaarten maakt. Al snel wordt hij daar weggeroepen en krijgt hij een opdracht om contact te leggen met Prins Faisal, die in de Arabische woestijn strijd levert tegen de Ottomanen en maar matig succesvol is. Dan wordt ook meteen duidelijk dat er een soort richtingenstrijd gaande is tussen het leger en de Inlichtingendienst. Het leger, onder leiding van Generaal Murray (Wolfit) vindt de Arabieren en hun opstand maar een zooitje ongeregeld, dat zij niet in hun reguliere leger in kunnen passen. Mr. Dryden (Rains) ziet wel potentieel in de Arabieren met hun snelle kamelen en kennis van het landschap. 

T. E. Lawrence gaat op pad met gids Tafas (Mohyeddin). Het reizen door de woestijn van Arabië is pittig, maar het gaat Lawrence wonderbaarlijk goed af. Maar dan wordt hij geconfronteerd met de wreedheid van de woestijn wanneer Tafas water put uit een put die niet van hem is. Hij wordt meteen gedood door Sharif Ali van de Harith (Sharif). Sharif Ali biedt Lawrence nog aan om hem naar Prins Faisal te brengen, maar Lawrence denkt dat hij zijn eigen weg kan vinden.  

T. E. Lawrence weet op eigen kracht Prins Faisal (Guinness) te vinden en daar blijkt dat Faisal en de Arabische Opstand aardig in de problemen zit. Zijn leger is erg primitief en heeft geen verweer tegen de beter bewapende Ottomanen. Daarnaast krijgt hij ook maar weinig steun van zijn Britse bondgenoten. Een andere liason, Brighton (Quayle) adviseert Lawrence om zich nergens mee te bemoeien en snel terug te keren naar Caïro, maar Lawrence heeft andere plannen. 
Lawrence stelt voor dat Faisal hem 50 mannen leent, zodat hij hen mee kan nemen naar Akaba, het innemen en zo de strijd een nieuwe impuls geven. Met Akaba in handen, hebben de Britten een belangrijke haven en kunnen zij de Arabische Opstand beter ondersteunen. Akaba is vooral gericht op aanvallen vanaf de zee, maar vanaf land is het slecht verdedigd. Faisal zit het plan niet zitten, omdat de Nefud Woestijn niet te doorkruisen is, zelfs met een kleine legermacht. 

T. E. Lawrence probeert het toch, samen met Sharif Ali en een paar andere mannen van Faisal. De tocht door de woestijn is lang en zwaar. T. E. Lawrence weet het respect van de Harith Arabieren te winnen door een van hen, Gasim, (Johar) te redden. Hiermee wordt de vriendschap tussen Lawrence en Ali ook beklonken en Lawrence krijgt prachtige, witte Arabische kledij, die hij zijn verdere tijd in Arabië zal dragen. 

Aan de andere kant van de Nefud Woestijn treffen de strijd een andere stam van Bedoeïnen, onder leiding van Auda Abu Tayi (Quinn), de Howeitat. Het komt bijna tot een oorlog, maar met wat handig geklets weet Lawrence Auda Abu Tayi over te halen zich aan te sluiten bij de strijd en te delen in de plundering van Akaba. Akaba wordt tot ieders verrassing ingenomen de Arabieren zijn blijk met alle spullen die ze kunnen roven. 

T. E. Lawrence keert terug naar Caïro om verslag uit te brengen over zijn missie. Eenmaal terug onder de andere Britten wordt duidelijk hoeveel T. E. Lawrence is veranderd als gevolg van zijn tijd in de woestijn. Hij wordt bevorderd tot Majoor en wordt met een nieuwe missie teruggestuurd, hoewel hij daar zelf geen zin in heeft. 

Deel II

T. E. Lawrence maakt nu deel uit van de Arabische Opstand en helpt bij het aanvallen van de Ottomanen en het opblazen van belangrijke spoorlijnen. Hij vindt het allemaal fantastisch en doet enthousiast mee. Zijn ster is rijzende en Sharif Ali ziet het maar met lede ogen aan. 

Dan gaan Lawrence en Ali naar Deraa om de Ottomanen te bespioneren. Lawrence wordt opgepakt door de lokale Ottomanen en hij is bang ontmaskerd te worden als een Britse/ Arabische spion. Maar de lokale Bey (Ferrer) heeft hele andere plannen met Lawrence. Hij denkt dat Lawrence met zijn lichte huid van Circassische afkomst is. Wanneer Lawrence doorkrijgt welke kant de interesse van de Bey uitgaat, verzet hij zich, wat alleen maar leidt tot een afranseling met de zweep. Als een grondig afgeroste Lawrence naar buiten gegooid wordt, wordt hij weer opgelapt door Sharif Ali. 

Een diep geschokte Lawrence keert terug naar Caïro, waar hij nu weer probeert op te gaan in de Britse Cultuur, maar door zijn ervaringen lukt dat niet meer. Hij wil niet terugkeren naar de Arabische Opstand, maar hij wordt toch gevraagd om met de Arabieren op te trekken naar Damascus. Ondanks dat hij zowel geestelijk als lichamelijk er steeds slechter aan toe is, geeft hij toch toe en voegt zich weer bij het leger van Sharif Ali en Auda. 

De strijd om Damascus gaat niet zo makkelijk als van te voren gehoopt. De Ottomanen zijn al een tijdje aan het terugtrekken (als gevolg van alle eerdere vernielingen en strijd) en de Duitsers hebben het in Europa ook niet makkelijk en kunnen geen steun meer bieden in het Midden Oosten. Wanneer het Arabische leger bij Tafas aankomt, blijkt dat het zicht terugtrekkende Ottomaanse leger er een slachting heeft aangericht en iedereen over de kling heeft gejaagd. 

Waar Lawrence zich tot deze tijd steeds inzette om de Arabieren te weerhouden van al te veel wreedheden, jaagt de aanblik van Tafas hem over het randje. De Arabieren storten zich op het Ottomaanse leger en Lawrence doet mee en stopt pas wanneer er niemand meer is om dood te steken. 

Uiteindelijk weten de verschillende Arabische stammen onder de banier van Faisal Damascus in te nemen. En de verschillende stammen proberen leiding te geven aan Damascus. Maar dat gaat maar matig, aangezien zij allemaal Bedouïnenstammen zijn en geen ervaring hebben met het leven in moderne steden. Als het uiteindelijk allemaal in de soep dreigt te lopen, nemen de Britten het leiden van Damascus over, waarna zij meteen een stuk sterker staan om het voormalige Ottomaanse Rijk over te nemen en te besturen, in plaats van Faisal. 

Prins Faisal heeft al lang begrepen dat dit altijd het originele plan van de Britten was en heeft zich hierop voorbereid, maar Lawrence is verrast. 

Conclusie

Prachtige film! Hij zit vol met allemaal even goede acteurs, prachtige beelden van de woestijn en fantastische muziek. Daarbij komen dan ook nog eens geloofwaardige karakters en briljante onliners. Geen wonder dat deze film 7 Oscars kreeg. 

Het verhaal van de Arabische Opstand en de herinneringen daaraan van T. E. Lawrence zelf zijn wel flink ingedikt. Zo wordt er hier maar weinig aandacht besteed aan de interne politiek van de verschillende Arabische Stammen en volgen de verschillende strijdtonelen elkaar wel erg snel en rechtlijnig op. In werkelijkheid was de Arabische opstand een stukje chaotischer. 

Verder is het soms ook een beetje onduidelijk naar wat voor soort film ik nu kijk. Kijk ik naar de ontwikkeling en morele worsteling van een Britse man met een opdracht waar hij niet langer achter kan staan, terwijl hij meer en meer betrokken raakt bij de strijd van de mensen die hij eigenlijk moet bedriegen en gebruiken als pionnen? Zoiets is natuurlijk al vaker verfilmd, maar in deze film gaat de held ten onder aan deze ontwikkeling. Door zijn brute ervaringen vervalt hijzelf steeds verder in trauma en barbarij. 

Of dat ik zit te kijken naar de tragische, interraciale, gedoemde romance tussen Lawrence en Sharif Ali, tegen de achtergrond van een "World gone mad". De relatie tussen de twee mannen, die oppervlakkig wordt gebracht als een diepe vriendschap, raakt eigenlijk aan alle hoogtepunten van een (gedoemde) romance. 

Zo ontmoeten zij elkaar in gespannen omstandigheden (bij de bron van de Harith, waar Sharif Ali de gids doodt) en hebben meteen een hekel aan elkaar. Dan laat Lawrence zien dat hij toch over meer diepgang beschikt dan Sharif Ali eerst dacht. Ze vinden elkaar in een gedeeld doel en komen elkaar steeds nader. Dan raakt Lawrence getraumatiseerd en in plaats van dat hij dat goed verwerkt, kiest hij een pad waar Sharif Ali uiteindelijk niet meer kan volgen. En ze gaan uit elkaar. En Auda abu Tayi probeert als oudere, wijzere man steeds maar verstandig relatie advies te geven, maar wordt volledig genegeerd door de heethoofdige geliefden. 

De seksuele oriëntatie van T. E. Lawrence in het echte leven was een beetje onduidelijk. In zijn eigen boek zijn de enige referenties aan seksueel contact homoseksueel contact. Ook wordt bij de afranseling in Deraa seksueel geweld gebruikt tegen T. E. Lawrence. In de film wordt dit in allemaal veel bedektere termen gebracht. 

De Britten zien hem (en T. E. Lawrence zichzelf) als "anders" dan de meeste Britten en als "buitengewoon". De Turkse Bey denkt dat hij Circassisch is, een bevolkingsgroep waarvan de vrouwen eeuwenlang als slavinnen verkocht werden aan rijke mannen in het Midden Oosten, wat ook meteen duidelijk maakt, wat de Bey van plan was met Lawrence (en kennelijk vaker deed). 

Waarschijnlijk waren dit de meest vergaande hints die een film in de jaren '60 kon geven over afwijkende seksuele oriëntaties. 

In ieder geval, kijk deze film als je de kans krijgt. 

Een nieuwe lente

De temperaturen stijgen, de vogeltjes fluiten en de Corona maatregelen zijn weer afgeschaft. Het wordt weer Lente. En in de tuin kan je dat al goed zien. Alle vroege bloeiers zoals de sneeuwklokjes en krokussen zijn inmiddels we uitgebloeid, maar daar komt inmiddels een hoop voor terug. Zoals de Narcissen en de Blauwe Druifjes. 

Narcis

Het is ook altijd leuk om te zien hoe planten zich, helemaal vanzelf, vermeerderen. Enige tijd geleden heb ik op deze plek twee narcissen geplaatst. En nu zijn het er al weer vier. En als dat zo doorgaat zijn het er volgend jaar misschien wel acht. 

Blauwe Druif 

Hetzelfde geldt voor mijn grasveld, waar ik twee jaar geleden ook flink wat bollen in geplant heb. Die komen nu allemaal alweer omhoog en met meer dan de vorige keer. En de kruiptijm heeft de winter overleefd, ik hoop dat die deze keer ook flink terugkomt, hoewel het momenteel flink droog is. misschien toch maar even wat water geven binnenkort. 

Ribes met Dagpauwoog

En in de moestuin moet ik ook flink aan de slag. Er moet blad van vorige herfst worden verwijderd, er moet mest in de grond gespit worden en erg moeten erwtjes en boontjes gezaaid worden voor het komende jaar. Al jaren probeer ik mijn eigen paprika te kweken, wat altijd maar heel matig gaat. Maar dit keer heb ik geïnvesteerd in een wat grotere plastic kas, dus wie weet gaat het daarbinnen dit jaar wel goed. We blijven hopen. 

To the Devil a Daughter (alweer)

Een tijdje geleden zag ik via Netflix de film To the Devil a Daughter, dat gebaseerd was op het gelijknamige boek van Dennis Wheatley. Ik kon het boek lenen van vriend D. en wilde nu eens weten waar de film precies op gebaseerd was. 

Spoilers

Het boek begint in de Franse Rivèra, waar de Britse Molly Fountain overwintert. Zij was betrokken bij WOII, maar is inmiddels in ruste. Ze maakt zich een beetje zorgen om haar buurvrouw, een zeer teruggetrokken jongedame. Wanneer haar zoon John langskomt om haar te bezoeken, besluiten ze om wat meer contact te leggen met de jongedame. 

Het blijkt dat de jongedame onder een geheime naam leeft, Christina, en door haar vader undercover naar Frankrijk is gebracht, omdat haar vader betrokken is bij louche zaakjes. Hij is bang dat zijn vijanden zijn dochter willen gebruiken om hem onder druk te zetten. Molly en John vinden dit allemaal een beetje onwaarschijnlijk, maar dan zijn er toch verschillende gebeurtenissen, die hen laten denken dat er meer achter het verhaal van hun buurvrouw zit. 

Molly besluit de hulp in te roepen van een oude vriend uit het leger, Colonel Verney. Deze concludeert al snel dat er een Satanische cultus achter Christina aanzit. Zij hebben haar jonge maagdelijke lichaam nodig voor een gruwelijk ritueel, dat, wanneer het succesvol is, wel eens de gehele wereldorde zou kunnen bedreigen. 

John en Colonel Verney doen hun best om dit ritueel te stoppen en dat betekent dat ze terugreizen naar Groot Brittannië, waar een enorme cultus van Satansvereerders woont. Maar uiteindelijk vindt de climax plaats in Frankrijk. Zullen de helden het meisje en de wereld kunnen redden?

Conclusie 

Dit boek komt uit 1953 en dat blijkt. Net als de boeken van James Bond dreunt WOII nog na in de wereld en tekenen de eerste contouren van de Koude Oorlog zich ook af. Verder is er wel erg veel nadruk op luxe en goed eten. Een groot deel van het verhaal speelt zich af aan de Franse Rivèra, iedereen beschikt over snelle auto's en grote boten en de alcohol stroomt rijkelijk. 

Verder blijkt ook wel hoe ontzettend conservatief Dennis Wheatley eigenlijk is. Een jonge vrouw die 's avonds graag uit gaat, alcohol drinkt, kaart speelt en mannen versiert, oh horror, die is bezeten van de duivel! En hetzelfde geldt voor mensen uit de armere klassen die zich ook willen ontwikkelen en geld verdienen. Dat kunnen zij alleen met hulp van de duivel. Op eigen kracht falen al hun plannen wegens hun beroerde karakter.  

En goed geschoolde, blanke Britse mannen zijn natuurlijk onverslaanbaar. Alleen zij kunnen (met hulp van God) de zwaarste uitdagingen aan, de slimste tegenstanders onderuit halen en de wereld redden. Dat er even capabele vrouwen ook rondrennen (Go Molly!) is eigenlijk alleen maar gevaarlijk, die willen niets liever dan het schiettuig uit de laatste Wereldoorlog nog eens in het echt gebruiken. En aan het eind van alle avonturen wordt er gelukkig fatsoenlijk getrouwd. Je zal als vrouw alleen blijven. 

Tot slot deelt dit verhaal maar heel weinig overeenkomsten met de film. Er is een bezeten meisje dat een gruwelijk lot tegemoet gaat en er is een Satanische sekte die dat maar wat graag ziet gebeuren. En er is een man die dat allemaal gaat tegenhouden. Maar dat was het wel zo een beetje, qua overeenkomsten. En dat maakt dat de rol van Natassja Kinsky nog meer tegen misbruik van een minderjarige aanschurkt. Er was echt geen enkele reden om een actrice van 14 jaar oud zo een expliciete rol te laten spelen. 

Desondanks een vermakelijk boek, maar vooral als relikwie van een bepaalde tijdsgeest. 

Pendragon CII - De Graal (Finale)

Het hoogtepunt van de campagne is nabij, de Heilige Graal! Vorige keer hebben we al een beginnetje gemaakt met de Graal queeste, maar nu kan hij natuurlijk echt losbarsten, met grote rollen voor onze dappere ridders. 

Pendragon pagina
Geschiedenis van Logres
Benno van Steeple Langford
Brent van Dinton (afwezig)
Edna van Burcombe
Romulus Livius van Broughton

Pinksterzondag 24 mei 554, Camelot 

Nadat Sir Galahad het Zwaard uit de Steen heeft getrokken en heeft omgegord, keert iedereen weer terug naar de zaal met de Ronde Tafel. Er zijn al zoveel wonderen geweest vandaag, zou Hoge Koning Arthur en zijn ridders nu dan aan tafel kunnen gaan?

Nee, weer is er een bijzondere gast, de Keizer van Gisteren komt binnen. Hij lijkt niet meer dan een jonge knaap in boerenkledij, maar hij weet toch ieders aandacht te trekken. Deze afgezant van de Faerie trekt ieders aandacht. Iedereen gaat staan, het valt Sir Benno op dat Sir Galahad geen aandacht aan deze belangrijke ambassadeur besteedt. Het lijkt alsof hij hem zelfs niet kan zien. En de vertegenwoordiger van de Faerie besteedt ook geen aandacht aan Sir Galahad.

De Keizer van Gisteren laat weten dat aan de samenwerking tussen Faerie en de wereld van de mensen nu een einde zal komen. De Faerie zullen zich meer terugtrekken en de mensen die in Faerie verblijven zullen ook weer terugkeren naar hun families. En dan verdwijnt hij. Maar in zijn plaats staan veel mensen die ooit naar Faerie vertrokken zijn. Zoals Sir Ignaeus Livius van Broughton, die samen met Sir Edward van Burcombe en Vrouwe Edna van en Sir Eliot de Jongere naar Faerie vertrokken in de zomer van 519, als gevolg van een afspraak met Koning Oberon van Faerie. Ook keren Boris, Zenobia, Leaf, Blossom en Puck (geen familie) van Steeple Langford weer terug. Zij waren met hun moeder Taxus naar Faerie vertrokken toen Sir Bradwen van Steeple Langford bij herhaling claimde niet getrouwd te zijn, zodat hij met Guinefach kon huwen (in 515). Deze nieuwe aanwezigen zorgen natuurlijk weer voor enige chaos. Maar dan, eindelijk kan men aan tafel. 

De verschijning van de Graal  

Dan wanneer iedereen weer wil gaan zitten om te eten, gebeurt er weer iets wonderbaarlijks. Een donderslag zorgt voor voor een trillende Ronde Tafel en een grote schrik. Een verblindende lichtstraal schijnt in de zaal van de Ronde Tafel. Iedereen lijkt te gloeien. Sir Benno realiseert zich dat dit licht van de Heilige Geest komt (Pious success). Iedereen is met stomheid geslagen, terwijl zij het geluid van zingende engelen horen. 

De Heilige Graal zweeft de ruimte binnen, begeleid door de heerlijke geuren van specerijen verspreidt de Heilige Graal een gevoel van vrede en liefde. De Heilige Graal komt uit het midden van het plafond en daalt langzaam naar beneden. Dan zweeft de Heilige Graal boven het hoofd van Sir Galahad. Daarna maakt de Heilige Graal een rondje over de hoofden van de Ridders van de Ronde Tafel. Dan verdwijnt de Heilige Graal weer. De ruimte blijft achter in duisternis, of nee, in het gewone aardse licht.Hoge Koning Arthur zegt dank aan God en de hele zaal herhaalt zijn uitspraak. 

Dan kan iedereen toetasten. Op ieders bord ligt zijn favoriete maaltijd. 

Dan staat Sir Gawaine van Lothian op en zegt: "Wij zijn bediend door het meest heilige, maar ondanks dit wonder, hebben wij de echte Heilige Graal nog niet aanschouwd. Zijn ware aard is voor ons verborgen gebleven. Morgenochtend zal ik uitrijden op een queeste om de Heilige Graal te vinden. Ik zal een jaar en een dag op reis gaan naar de Heilige Graal en ik zal niet naar dit hof terugkeren tot ik de Heilige Graal gevonden heb!"

Deze uitspraak resoneert bij de andere ridders en een voor een staan zij op om ook op zoek te gaan naar de Heilige Graal. Ook Sir Romulus, Sir Benno en Vrouwe Edna melden zich voor de queeste naar de Heilige Graal, net als bijna alle andere ridders van het hof van de Hoge Koning. Alleen de Hoge Koning zelf lijkt hier ongelukkig mee. Wanneer Sir Gawaine vraagt wat er scheelt, geeft Hoge Koning Arthur aan dat hij bang is dat hij veel van zijn vrienden en bondgenoten nooit meer aan dit hof zal zien. Sir Lancelot zegt: "Heer, troost uzelf. Sterven op deze queeste is beter dan elders te sterven. En onze dood is het enige waarvan wij zeker kunnen zijn."

Maandag  25 mei

De ridders bereiden zich voor op hun queeste. De meesten wonen een mis bij en gaan ter biecht voor hun zonden. Wanneer zij zich klaarmaken om te vertrekken is er een jonkvrouwe die haar ridder niet in de steek wil laten en zij wil haar geliefde vergezellen op deze gevaarlijke tocht. Maar dan spreekt Baudwin, een vroegere ridder, die nu als heremiet leeft.

"Deze queeste zal nooit vervuld worden door een ridder die reist met zijn Vrouwe. Jullie Hof der Liefde is geen Heilige Zaak, maar een Wereldse. En eenieder die niet vrij is van zonden zal nooit de mysteriën van de Heilige Graal doorgronden."

Vrouwe Edna gaat daar tegenin. Ook zij heeft de Heilige Graal gezien (in 546), die zij ziet als de Ketel van Overvloed, die zijn zegeningen over iedereen uitstort. Het is heel goed mogelijk voor vrouwen om te queesten naar de Heilige Graal en succesvol te zijn!" (Orate critical)

Sir Romulus, Sir Benno en Vrouwe Edna weten net als Sir Galahad en Sir Lancelot waar de Heilige Graal zich bevindt, in het Kasteel der Vreugde, waar zij allemaal al verschillende keren zijn geweest. Bovendien heeft Sir Lancelot daar een tijd gewoond met zijn vrouwe Elaine en is Galahad daar als haar zoon opgegroeid. Zij besluiten samen opnieuw naar het Kasteel der Vreugde te reizen en daar te bezien wat zij kunnen ontdekken ten aanzien van de Heilige Graal. 

De Zwaard Brug

Na een lange reis door de Wastelands, waar de hongersnood nu echt nijpend wordt, komen de ridders met Sir Lancelot en Sir Galahad aan bij de Zwaard Brug over de woest kolkende rivier. Sir Benno weet inmiddels hoe het werkt hier en gaat voetje voor voetje over de vlijmscherpe brug. Ondertussen probeert Sir Romulus iets slims te doen, maar valt in het water. Voor hij weggespoeld kan worden door de woeste stroom, bereikt Sir Benno al de overkant en kalmeert het water. 

Het blok rode marmer waar het Zwaard in stak is inmiddels weg, dat dobbert bij Camelot en het zwaard hangt inmiddels aan de zijde van Sir Galahad. De Tombe van Sir Balan en Sir Balin staat er nog wel. Voorbij het eiland zien de ridders de Glazen Stad liggen, waar Prinses Alis woont. Zij nodigt iedereen uit om te blijven dineren en slapen en de ridders wijzen dat niet af. 

Die avond wordt iedereen verleidt door de diensmaagd of -knaap die aan hen is toegewezen. Vrouwe Edna denkt nog aan haar Irvin, maar die relatie is voorgoed vertroebeld (Chaste fumble, Lustfull success). Zij beveelt de arme bediende praktisch haar bed in. "Waarom lig jij nog niet in mijn bed?" (Edna Amor servant 12, Servant Amor Edna 22). 

Sir Benno vindt dienstmaagd Belina misschien wel een aardige meid, maar laat zich door haar niet afleiden van de grootse queeste waar hij nu aan deelneemt en stuurt haar aan het einde van de avond naar haar eigen kamer (Amor Belina 4). Sir Romulus is ook niet onder de indruk van dienstmaagd Hermione en stuurt haar ook weg aan het einde van de avond (Amor Hermione 5). Sir Lancelot en Sir Galahad laten zich ook niet door de mooie dienstmaagden uit het veld slaan (Lancelot amor 12 en Galahad amor 3). 

Kasteel van Vreugde

De volgende morgen staat iedereen op en vertrekt uit de Glazen Stad. Vrouwe Edna neemt haar nieuwe vriend mee op de queeste. Na enige tijd arriveren zij bij het Kasteel der Vreugde, waar iedereen als een oude bekende onthaald wordt. 

In aanwezigheid van de zieke Koning Pellam vindt de Graal processie weer plaats. Een jonge knaap draag een witte speer, waar steeds bloed van afdruipt. Hij wordt gevolgd door twee andere knapen, die elk een kandelaar met 10 kaarsen dragen. Dan volgt een jonge maagd die de Graal draagt op een zijden kussentje. Zij wordt gevolgd door een andere jonge maagd met een zilveren schaal. 

De ridders en Vrouwe Edna herkennen de Heilige Graal in deze processie. Zij weten dat zij iets moeten zeggen, om de verwonding van Koning Pellam te kunnen genezen. Vrouwe Edna heeft een vraag op haar lippen, maar kan de woorden niet uiten (Religion success). 

Sir Galahad lijkt vandaag echter bijzonder gemotiveerd. Hij weet de juiste woorden te vinden Religion 23 critical), dan heeft hij ook nog de juiste spirituele overtuiging om de woorden te uiten (Pious 22 critical). Tot slot ontvangt hij ook nog de Goddelijke inspiratie om onderdeel te zijn van een wonder (Love God 39 critical). 

Galahad: "Grootvader, hoe kan ik u helpen?"

Pellam: "You vraag was alles wat ik nodig had, oh genezer. De aandacht en bezorgdheid van de profane wereld is wat ik nodig had voor mijn genezing." 

En de wond die al bloedde, sinds hij gemaakt is door Sir Balin met de Smartelijke Slag in 515, bijna 40 jaar geleden, sluit zich eindelijk! Sir Galahad neemt bloed van de bloedende speer en wrijft dit over de wond van zijn grootvader. Er is zelfs geen litteken meer te zien! 

Sir Benno vraagt zich af of het de gedegen opvoeding van een Steeple Langford was, die heeft bijgedragen aan de doortastendheid van Sir Galahad en de redding van Koning Pellam. 

Het oplossen van de Graal queeste was relatief eenvoudig. Hoe kunnen alle andere ridders van Hoge Koning Arthur geïnformeerd worden dat ze weer naar Camelot kunnen komen?

Winterphase 554/ 555

In de herfst van 554 huwt Sir Romulus met prinses Rowena van Kent in een sobere ceremonie, aangezien haar vader eerder dit jaar overleden is. Zij krijgen precies negen maanden later een dochter, Julia. 

Vrouwe Edna krijgt dit jaar een zoon van de bediende uit het Glazen Kasteel en zij noemt hem Eijck. Verder krijgt haar tante, Ysolde van Kent, voorheen de Hoge Koning, dit jaar ook een zoon. Het is onduidelijk wie de vader is, het vermoeden is dat Lancelot wel eens zijn vader kan zijn. Wil hij deze zoon dan wel? Zij noemt hem Ban.

Sir Benno krijgt een dochter bij zijn vrouwe Elaine en noemt haar Lygia.

De Weg van de Slang

Onlangs heb ik weer een boek uit de bieb gehaald en dit boek gaf me echt de diepe behoefte om de revolutie uit te roepen en het patriarchaat tot op de grond toe af te branden. Het boek dat me deze diepe gevoelens gaf was De Weg van de Slang van Torgny Lindgren, een Zweedse auteur. 

Spoilers

De Weg van de Slang speelt in een afgelegen gebied in Zweden in de negentiende eeuw. We horen de woorden van Johan, als hij tot God spreekt op de rand van een afgrond. Hij vertelt zijn levensverhaal en vraagt zich af wat de bedoeling nou allemaal is. 

Vroeger had de familie Johanson hun eigen land, maar tegen de tijd dat Johan geboren wordt, zijn ze dat allemaal kwijt en pachten ze hun land van de lokale ondernemer en grootgrondbezitter Ol Karlsa. Dan overlijdt Johans vader ook nog, waardoor zijn moeder Tea wel erg weinig inkomen heeft. Wanneer het tijd is om de pacht te betalen, besluit de lokale ondernemer dan maar om seks te hebben met Tea.  Tea durft niet te weigeren, want een schuld niet betalen, dat is wel het ergste dat er is. Ol Karlsa zou dan naar de rechter moeten gaan en wie weet wat er dan gebeurt. 

Dit leidt op termijn tot de geboorte van Eva, halfzus van Johan. Te zijner tijd overlijdt Ol Karlsa en zijn zoon Karl Orsa neemt zijn winkel en gronden over. Ook hij int de pacht en heeft seks met Tea als dat zo uitkomt (en verwekt kinderen bij haar). Na verloop van tijd stapt Karl Orsa over naar Eva, zijn halfzuster en uiteindelijk naar de vrouw van Johan (en verwekt bij haar ook kinderen). En Johan kan hier als kind niets aan doen, en later als man ook niet. Hij weet niet beter dan dat hij schulden hoort te betalen. Maar aangezien hij niet kan lezen of schrijven, weet hij ook nooit hoe hoog zijn schuld is en wanneer deze is afbetaald. 

Uiteindelijk komt er wel een einde aan de terreur van Karl Orsa, maar dit lost eigenlijk ook niets op. 

Conclusies

Mijn hemel wat is dit een deprimerend boek! En wat zijn vrouwen toch eeuwenlang slachtoffer geweest van mannen. Ze zijn overgeleverd aan mannen die hen niet kunnen onderhouden (hun echtgenoten), hun verbieden voor zichzelf te zorgen (hun vaders en de kerk) en die misbruik van hen willen maken (de grootgrondbezitters, en veel van de klanten vertrouw ik ook niet). En het enige wat ze kunnen doen is steeds maar weer seksueel misbruik ondergaan en ongewenste babies op de wereld zetten. 

En de mannen die hen zouden moeten beschermen zijn te laf om de juiste stappen te nemen. Kom op mensen, een vroege moderne, agrarische samenleving in een Godvergeten uithoek van Zweden! Een onverwacht ongeluk met wat agrarisch gereedschap zit in een klein hoekje. Het kan wel lente zijn voor ze die zak van een Karl Orsa vinden! Pak die schep en go. 

Oh en ze zijn te dom om de juiste stappen te zetten, zoals je verdiepen in je rechten en plichten, leren lezen en schrijven, of verdorie gewoon te vertrekken. Erger dan seksueel misbruik op afspraak kan het toch niet worden. 

Voor een klein boek wist het een hoop gevoelens op te roepen en ze hadden allemaal te maken met afbranden van het patriarchaat, het vernietigen van de macht van de kerk en het omverwerpen van de (vroeg)kapitalistische onderdrukkers. 

De plaats van de vrouw is in de revolutie!

Een fantastisch boek. 

 

Saladin

Netflix raadde mij laatst weer een film aan, Saladin (ook bekend als El Naser Salah el Dine, Saladin the Victorious en Saladin and the Great Crusades, 1963) van Youssef Chahine. Dit is een verfilming van de activiteiten van Saladin en de herovering van Jerusalem op de Christenen (na de de Tweede Kruistocht) en de daarop volgende Derde Kruistocht. 

Spoilers

De film opent met een mooi shot van een adviseur die op zoek is naar Saladin (Ahmad Mazhar). Terwijl hij de een na de ander vraagt waar Saladin kan zijn, krijgt de kijker een mooie, natuurlijke introductie van de belangrijkste spelers. Saladin is juist teruggekeerd van een campagne en het is onduidelijk waar hij is, of hij gewond is, of misschien wel dood is. 
In overleg met zijn adviseur krijgt Saladin te horen dat de Islamitische Arabieren in Jerusalem lijden onder het juk van de Christelijke overheersers. Het gaat niet aan dat een machtig man als Saladin dat maar laat passeren. Saladin stelt zijn adviseur gerust. Hij heeft nog niets gedaan aan de situatie in Jerusalem, omdat hij nog zat te broeden op een plan. 
En dan trekt Saladin ten strijde tegen de Christelijke overheersers en is behoorlijk succesvol in zijn campagne. Al snel valt de ene stad na de andere en wordt de ene na de andere veldslag gewonnen. De Christelijke overheersers zijn hier niet blij mee en starten een tegenactie. De Koningen uit Europa komen naar het Midden Oosten om daar dan de Derde Kruistocht te starten en Jerusalem wederom van Saladin te bevrijden. Koning Philip II van Frankrijk (El Hariri), Keizer Frederick I van het Heilige Roomse Rijk en Koning Richard Leeuwenhart van Engeland komen naar het Midden Oosten om daar hun geloofsgenoten bij te staan. 
Ondanks hun militaire macht en allerlei achterbakse plots, lukt het hen niet om Jerusalem te heroveren op Saladin. Uiteindelijk weet Saladin een overeenkomst te sluiten met Koning Richard Leeuwenhart. Jerusalem blijft in Arabische handen, maar de Christenen uit Europa zullen altijd welkom zijn als pelgrims in de Heilige Plaatsen van Jerusalem.

Conclusie

Het is altijd leuk om een film te kijken die volledig gemaakt is in een cinema - traditie waar ik verder helemaal niet mee bekend ben, met acteurs die ik niet ken, over een stukje geschiedenis waar ik niet mee bekend ben (zie ook Errementari). Deze film biedt dat zeker. De kruistochten zijn natuurlijk ook een belangrijk onderdeel van de Europese geschiedenis, maar ik krijg niet vaak iets te zien dat deze periode belicht vanuit het Arabisch/ Islamitisch perspectief. 

Verder werd deze film gemaakt in de jaren '60 en dat was wat politiek betreft een roerige tijd in het Midden Oosten en dat zie je ook wel terug in deze film. Er zitten zeer duidelijk hele Pan Arabische boodschappen in. Saladin wil een leider zijn voor alle Arabieren in het Midden Oosten, of ze nu Islamitisch of Christelijk zijn en benadrukt dat ook steeds. Pan Arabisme was een belangrijke stroming (Lawrence of Arabia maakte er ook al gebruik van) in de jaren '60, maar bestond als politiek - ideologische stroming niet in de 12e eeuw van Saladin. 

Verder heeft de film ook een duidelijke anti - imperialistische boodschap. De Europese overheersers horen niet thuis in het Midden Oosten, zullen daar ook nooit kunnen aarden en moeten zo snel mogelijk weer verjaagd worden, door de dappere bewoners van het Midden Oosten, de Arabieren. De imperialistische, Europese indringers zijn verder ook bijna allemaal moreel corrupt. Het begint al met Raynald van Châtillon en Prinses Virgina van Kerak (Fawzi), die ter eigen gewin Saladin en de Arabieren provoceren. Later konkelt Prinses Virgina vrolijk verder tegen Richard Leeuwenhart, als het er op lijkt dat hij vrede wil sluiten met Saladin. Daar staat tegenover dat Saladin dan weer zo nobel en goed is, dat het ook enigszins ongeloofwaardig is. 

Al met al een fascinerende film om eens te kijken. En het algoritme van Netflix biedt me nu ineens heel veel sociaal - maatschappelijk verantwoord Egyptisch drama aan. 

 

Minivakantie - Vennebos

Onze zomervakantie dit jaar was een beetje in het water gevallen, vanwege Corona. En omdat een beetje goed te maken, zijn we dit jaar tijdens de Carnavalsvakantie even een lang weekeinde weggegaan. we bleven in eigen land en gingen naar een Landalparkje met een Tropisch Zwemparadijs, je kunt de kinderen niet gelukkiger maken. In het verleden zijn we hier ook vaker geweest, in 2000, toen mijn schoonouders 30 jaar getrouwd waren en nog eens in 2010, toen ze 40 jaar getrouwd waren.  

Dus op vrijdagmorgen pakten we de auto in. In de middag kwamen alle kinderen vroeg uit school (vanwege Carnaval) en kieperden we ze allemaal de auto in. En iets van anderhalf uur later konden we weer uitstappen. Inchecken is ook steeds moderner en kon via een app op de telefoon van Sander. Dus we konden meteen door naar een schoon huisje. 

En nog even later lagen we met ons allen in het grote Tropische Zwemparadijs. Gelukkig heeft Vivian tegenwoordig ook al haar diploma's, dus kunnen we haar ook zonder problemen lekker laten rondzwemmen in de wildwaterbaan, in het golfslagbad en van de glijbanen. 

Omdat we ook een vakantie voor onszelf wilden, hebben we dit keer ook lekker uitgepakt met eten halen bij de verschillende beschikbare restaurantjes, in plaats van heel verantwoord iedere keer zelf koken. Verder hadden we ook een hoop geluk met het weer, het was fris, maar zonnig. Dus we hebben ons ook nog een ochtendje vermaakt met wat midgetgolf. Ik regeerde over al mijn andere gezinsleden, maar wreef dat natuurlijk niet in (zo bescheiden ben ik wel). 

Scores E, F en ikzelf.

Scores V en S

En voor we het wisten was het alweer maandag en tijd om te vertrekken. We pakten alles weer in en reden weer naar huis, waar voor de kinderen de rest van de Carnavalsvakantie kon beginnen, maar wij weer gewoon aan het werk moesten. 

De Zeven Zuilen van Wijsheid

Ondanks dat de Corona maatregelen zo goed als opgeheven zijn, heb ik mij toch vastgebeten in een hele dikke pil, De Zeven Zuilen van Wijsheid van T. E. Lawrence. De Bieb van Malden levert weer. 

T. E. Lawrence was een archeoloog en diplomaat die betrokken was bij de Arabische Opstand (1916 - 1918) en de Palestijnse Campagne (1915 - 1918). De Britten zochten samenwerking met de Arabische bevolking tegen het Ottomaanse Rijk, ten tijde van de Eerste Wereldoorlog. En T. E. Lawrence speelde daar als Britse diplomaat een belangrijke rol in. En dit boek bevat zijn herinneringen aan zijn bijdrage aan de Arabische Opstand en het strijdtoneel in Palestina. 

Spoilers 

Het is allemaal echt gebeurd!

T. E. Lawrence probeert redelijk precies zijn herinneringen aan zijn betrokkenheid bij de Arabische Opstand en de Palestijnse Campagne ten tijde van WOI op te halen. Zijn rol was belangrijk, het Ottomaanse Rijk had ten tijde van WOI de kant van Duitsland gekozen. Het idee van de Britten was om een Arabische Opstand te stimuleren, zodat het Ottomaanse Rijk werd afgeleid van de oorlog in Europa. 

Hiervoor werd T. E. Lawrence naar voren geschoven om bij de Sharif van Mekka, Hussayn bin Ali een opstand te stimuleren. Met zijn zoon Faisal begint hij een opstand. Eerst in de Hedjaz, om te proberen het Ottomaanse rijk af te snijden van Mekka en Medina. Hiervoor wordt de ene spoorlijn na de andere opgeblazen. 

Wanneer dat succesvol is, trekt T. E. Lawrence steeds verder naar het noorden, om uiteindelijk te eindigen in Damascus. Hiervoor moet hij steeds nieuwe allianties sluiten met verschillende stammen in het gebied. Hij raakt steeds meer verknoopt met de lokale stammen en de lokale belangen. Het conflict tussen zijn vriendschap met de lokale bewoners en zijn kennis van de plannen van de Britten zorgen voor steeds meer twijfel bij hem. Hij weet wel redelijk zeker dat de Britten hun beloften voor zelfbeschikking voor de Arabische bevolking van Aleppo tot Amman waarschijnlijk nooit na zullen komen. 

Conclusie

Een heel interessant, maar taai boek om te lezen. Het gaat om hele persoonlijke herinneringen van T. E. Lawrence zelf, dus hij voelt niet altijd de noodzaak om precies uit te leggen wie wie is, aangezien zijn tijdgenoten het waarschijnlijk wel wisten. Verder komen er heel heel heel erg veel Bedoeïen van verschillende stammen in het gehele Midden Oosten voorbij en soms is het wat veel. Een overzicht van namen en stammen was misschien handig geweest. Tot slot worstel T. E. Lawrence enorm met zijn opdracht, als zijn banden met de lokale bevolking sterker worden. Hij weet dat hij hen waarschijnlijk vreselijk gaat teleurstellen. Daarnaast raakt hij in de loop der tijd ook steeds meer direct betrokken bij de strijd. Ook hij blaast spoorrails op  en doodt mensen. 

T. E. Lawrence neemt ook de tijd om het gevarieerde landschap in het Midden Oosten zeer uitvoerig te beschrijven. Het is niet alleen maar zandwoestijn! Met dit soort enthousiaste beschrijvingen heb ik onmiddellijk zin om ook dik twee jaar door de verschillende landen in het Midden Oosten te reizen en alles te zien!

En het boek geeft een prachtig tijdsbeeld van een zeer korte, maar intensieve periode in het Midden Oosten ten tijde van WOI. De situatie zoals hij nu is, komt voort uit de naweeën van WOI. ZO is er alleen nog maar het Ottomaanse Rijk en Egypte. Alle andere landen (Saudi Arabië, Jordanië, Israel en Syrië) bestonden nog niet. T. E. Lawrence kon dan ook vrijelijk heen en weer reizen en hoefde alleen uit te kijken voor woeste Ottomanen.  

Al met al een zeer complex boek over een complexe periode.