The Scarlet Pimpernel

Afgelopen zaterdag was het weer tijd voor film. Dit keer was het The Scarlet Pimpernel (1982) van Clive Donner (Merlin and the Sword). The Scarlet Pimpernel was de eerste van een serie boeken van Barones Orczy. Scarlet Pimpernel was de schuilnaam van een Britse edelman, die ten tijde van het Schrikbewind van de Franse Revolutie zijn best doet om Franse edelmannen van de guillotine te redden. 

De hoofdrollen waren voor Anthony Andrews (Brideshead Revisited), Jane Seymour en Ian McKellen (Stardust). Verder zagen we ook nog Denis Lill (Merlin and the Sword) in een bijrol. 

Spoilers

De film begint in een kerker, waar de verschillende leden van de Franse aristrocratie in gruwelijke omstandigheden gevangen worden gehouden, mannen, vrouwen en kinderen. Ze worden een voor een opgehaald om naar de guillotine gebracht te worden. 

In een afgrijselijk gruwelijke en suggestieve scene worden er aristocratische hoofden afgehakt met de guillotine. Maar één lijk wordt gebruikt door een koetsier om andere doodskisten ook Parijs uit te smokkelen. Waar dan een stel geredde edelen uit komen. Dit is natuurlijk de Scarlet Pimpernel (Andrews), een Britse edelman, die met zijn vrienden steeds van Groot Brittannië naar Frankrijk gaat om daar Franse edelen te redden en naar Groot Brittannië te smokkelen. 

De Franse leiders van de revolutie hebben een hekel aan De Scarlet Pimpernel. Niet omdat hij nou zoveel mensen redt, maar omdat hij de revolutionairen er belachelijk uit laat zien. Hij moet gestopt worden. Die opdracht wordt gegeven aan Paul Chauvelin (een doodenge en piepjonge McKellen). 

Chauvelin

De Scarlet Pimpernel is in het echte leven de Britse Aristocraat Percy Blakeney, die zich in het echt veel dommer voordoet dan hij is, om spionnen van de Fransen beter om de tuin te kunnen leiden. Tijdens zijn avonturen in Frankrijk ontmoet hij ook Armand St. Just (Jamieson), zijn mooie zuster Marguerite St. Just (Seymour) en Chauvelin. 

Marguerite heeft al een affaire met Chauvelin. Maar Percy laat zich daar niet door weerhouden en weet Marguerite te verleiden en trouwt met haar. Vlak na het huwelijk krijgt Percy te horen dat Marguerite's naam onder een arrestatiebevel voor de hele adelijke familie St. Cyr staat. Deze hele familie verdwijnt in de guillotine. 

Blakeney

De relatie tuseen Marguerite en Percy bekoelt snel. Zij begrijpt niet waarom hij niet meer van haar houdt. Hij durft niet te vragen waarom zij de St. Cyrs tot de guillotine veroordeelde en iedereen blijft maar smachten (Snif snif). 

Ondertussen zit Chauvelin ook niet stil. Hij heeft nu sterke vermoedens dat de Scarlet Pimpernel een hoge Britse edelman moet zijn. Hij gaat zonder problemen Frankrijk in en uit, hij moet wel rijk en slim zijn. Daar zijn er niet zoveel van. Hij zet Marguerite onder druk om uit te vissen wie de Scarlet Pimpernel kan zijn. Hij moet haast wel in haar kringen verkeren. Tijdens dit spannende dubbelspel realiseert Percy zich dat zijn vrouw onschuldig is. Even later realiseert Marguerite zich dat haar man, de dommige Percy, de slimme Scarlet Pimpernel moet zijn. Zijn familie wapen draagt de Rode Pimpernel! 

(Dat gebeurt er wanneer niemand in Heraldry investeert!). 

Tijdens eens missie om de Dauphin en Armand St. Just te redden komt alles samen. Percy en zijn dappere kameraden komen een heel eind. Maar Marguerite heeft weet van verraad en wil haar man helpen. Dus ook zij reist naar Frankrijk, om haar man en zijn missie als de Scarlet Pimpernel te redden. 

Daar lijkt bijna alles fout te lopen! Maar gelukkig weten de helden van het verhaal te onkomen en is de Dauphin ook gered. 

Conclusie

Het is een film gemaakt voor TV, dus de kwaliteit is niet altijd even hoog. Maar de drie hoofdpersonen zijn een gouden greep. Anthony Andrews is perfect zowel als de geslepen Scarlet Pimpernel en als de domme upper class twit (dat was hij ook al in Brideshead Revisited natuurlijk). Ian McKellen is ook doodeng als jonge griezel (Wij doopten hem meteen maar Gandalf the Black). En Jane Seymour is ook goed gecast als mooie en slimme vrouw, die de mannen in haar leven naar haar hand moet zetten, om te overleven in een wereld verscheurd door burgeroorlog. 

Verder was er duidelijk geen geld om bloederige executies te laten zien. En dat is maar goed ook. Nu werd er een hoop gesuggereerd met bange veroordeelden, vallende guillotines en juichende mensen. En dat was al erg genoeg. Het was echt naar om de zien hoe veel mensen er vermoord werden in deze periode en hoezeer dat ook werd gezien als een uitje voor het hele gezin. 

Als je eens een film wil zien over een van de allereerste superhelden en de inspiratie voor Batman (overdag een rijke vent, 's nachts boven in elkaar slaan en onschuldigen redden), kijk deze dan vooral eens. Hij is beter dan ik van te voren verwachtte. 

Never let me go

Corona heeft als enig voordeel dat ik wel heel veel lees de laatste tijd. Want er is echt niets anders te doen. Dit keer was het Never let me go van Kazuo Ishiguro. Ik had lang geleden de film al eens gezien, maar ik had me nooit gerealiseerd dat dit gebaseerd was op een boek. Gelukkig kon ik terecht bij onze bieb. 

Spoilers

Het verhaal wordt verteld door Kathy H., die terugblikt op haar leven en jonge jaren in Hailsham, een tehuis voor kinderen. Terwijl zij vertelt en heen en weer springt tussen belangrijke passages in haar leven, wordt langzaam duidelijk dat het tehuis van Hailsham geen tehuis was voor wezen of moeilijk opvoedbare kinderen. In Hailsham worden de kinderen opgevoed die later hun organen zullen moeten doneren aan mensen die dat nodig hebben. Hierdoor zullen de kinderen jong sterven. 

Maar voor Kathy (en de rest) is dat geen onthulling meer. Zij is veel meer bezig met de relaties van de leerlingen van Hailsham. Zo heeft zij een vriendin Ruth en een vriend Tommy. En hoewel het iedereen duidelijk is dat Tommy en zij al jarenlang verliefd zijn op elkaar, wurmt Ruth zich altijd weer naar binnen. Uiteindelijk verlaten Kathy, Tommy en Ruth Hailsham. Ze leven nog een tijdje samen in de Cottages, een andere faciliteit voor mensen als hen. Maar uiteindelijk gaan zij ieder hun weegs. 

Na een tijdje treffen Kathy, Tommy en Ruth elkaar weer en veel spanningen uit het verleden worden opgelost. Maar de wolk van hun jonge dood hangt nog steeds boven heb. Zowel Ruth als Tommy hebben al organen gedoneerd en hebben daardoor een verzwakte gezondheid. Uiteindelijk blijft alleen Kathy alleen achter. 

Conclusie

Ik kende het verhaal al, dus de onthullingen die zo af en toe gedropt worden, waren voor mij ook niet nieuw meer. Desondanks is dit nog een steeds een heel beklemmend boek met de dreiging die zo boven de kinderen en de jongvolwassenen hangt. Vooral omdat zijzelf zo goed geconditioneerd zijn, dat zij helemaal geen vragen meer stellen en nauwelijks in verzet komen tegen dit wrede systeem. 

De focus van de hoofdpersonen zelf ligt bijna helemaal bij hun interpersoonlijke relaties. Veel anders hebben ze ook niet in het leven. Ze werken niet, ze hebben nauwelijks hobbies, ze hebben zeker geen relaties met mensen buiten hun kring van donoren of verzorgers/ bewakers. Hun bestaan dient een bepaald doel en hun geluk of welzijn doet er nauwelijks toe. 

Haal dit boek zeker eens uit de bieb, het is erg beklemmend. 

Nogmaals Black Narcissus

Na de miniserie en het boek heb ik nu ook de film Black Narcissus (1947) van Michael Powell (The Thief of Bagdad) en Emerich Pressburger. In deze klassieker vertolken Deborah Kerr, Kathleen Byron (The Rivals of Sherlock Holmes) en David Farrar de belangrijkste rollen van de driehoeksverhouding. Verder zien we nog Jean Simmons (Spartacus), May Hallat (Ivanhoe) en Sabu (Thief of Bagdad) in belangrijke rollen. 

De film is in zijn geheel opgenomen in Groot Brittannië en behalve Sabu zijn er geen Indiase acteurs gebruikt. Dus alle rollen van de lokale bewoners van Mopu worden gespeeld door Britse acteurs met heel veel make-up. Dat maakt deze film al snel wat bevreemdend om naar te kijken. 

Spoilers

Het verhaal van deze film is al twee keer eerder besproken hier, dus een waarschuwing zou niet nodig hoeven zijn. 

De Nonnen van Saint Faith in Darjeeling krijgen een aanbod van een lokale machthebber om in Mopu een nieuw klooster te starten. Ze willen dit aanbod niet laten schieten en de Zusters Clodagh (Kerr), Philippa (Flora Robson), Blanche (Jenny Laird), Ruth (Byron) en Briony (Judith Furse) gaan naar Mopu. In Mopu blijkt het klooster vervallen, de lokale bevolking spreekt geen Engels en de enige Europese contactpersoon voor de Nonnen is de oneerbiedige Mr. Dean (Farrar), die het liefst rondloopt in korte broek en openvallend shirt. 

De Nonnen hebben moeite om hun klooster vorm te geven. Allemaal hebben ze te maken met verleiding. Zuster Clodagh door haar herinneringen aan een vorig leven, Zuster Ruth door de aanwezigheid van Mr. Dean, Zuster Philippa door de mooie omgeving, Zuster Blanche door de lokale kindertjes en Zuster Briony lijkt de enige te zijn die nog een beetje stabiel blijft. Als dan ook nog de jonge zoon van de Generaal (Sabu) lessen wil volgen van de Nonnen en de mooie, ambitieuze wees Kanchi (Simmons) ook onderdak zoekt, stapelen de problemen zich al snel op. 

Het lukt de Nonnen niet om het klooster tot een succes te maken. Mannen blijven in en uit lopen in het klooster. De kinderen en zieken willen niet meer naar de school en ziekenboeg komen. Het klooster kan ook niet zelfvoorzienend worden. En tot slot kunnen de Zusters zich niet richten op een spirituele opdracht. Het lukt ze niet om iemand te bekeren of om zelf hun focus op hun band met God te houden. Uiteindelijk geven ze het op en keren terug naar Darjeeling. 

Conclusie

Deze film is heel wat beter dan de serie, die ik eerder heb gezien. De acteurs zijn over de hele linie beter en de obsessie van Zuster Ruth met Mr. Dean wordt wat beter opgebouwd. Verder zijn de plaatjes ook prachtig, ondanks dat het allemaal in een studio is Groot Brittannië is gefilmd. 

De Nonnen verbeelden in deze verfilming ook wat beter de arrogantie en nutteloosheid van het Britse, koloniale beschavingsoffensief. Ze komen en gaan in Mopu en bereiken helemaal niets. Zelfs de jonge Generaal, die nog het meeste geïnteresseerd is in Christendom en het Britse Rijk, besluit uiteindelijk om verder te gaan met Kanchi en in de Himalaya te blijven. Uiteindelijk vertrekken de Nonnen en worden de herinneringen aan hun aanwezigheid weggespoeld met de monsoon. 

Aan de andere kant valt er ook heel wat af te dingen op deze film. Zo zijn de Zusters wel erg onvoorbereid (wat me ook irriteerde aan de serie en de film). Voor een complexe onderneming als het stichting van een nieuw klooster in een geïsoleerd gebied in de Himalaya, zou ik toch wat meer voorbereidingen treffen. Zoals het samenstellen van een groot en stabiel team, met leden met ervaring met het uit de grond stampen van een nieuwe leefgemeenschap in een geïsoleerd gebied. Het was van te voren al duidelijk dat er twijfels waren over de stabiliteit van Zuster Ruth en ook Zuster Clodagh had problemen met trots, als kind van rijke Ierse adel. Bovendien had zij als een van de jongste Nonnen geen ervaring met leidinggeven. 

Verder was het team dan ook nog eens slecht voorbereid. Ze hadden geen idee wat ze aan zouden treffen in Mopu, niemand sprak de lokale taal en ze hadden niet genoeg voorraden mee om het lang uit te houden. Als Philippa wel de goede zaden had gezaaid hadden ze alsnog een slechte oogst kunnen hebben, en ernstige problemen kunnen krijgen. 

Verder was ook het gebruik van blackface (brownface?) voor de Indiase karakters lachwekkend. Jean Simmons is geen Indiase, hoeveel schminck je er ook opsmeert en hetzelfde geldt voor May Hallat. 

Verder heeft deze film waarschijnlijk eigenhandig het nunsploitation - genre een kickstart gegeven. De sfeer wordt bij vlagen erg broeierig, vooral tussen Kanchi en de jonge Generaal en tussen Zuster Ruth en Mr. Dean, maar ook tussen Zuster Clodagh en Mr. Dean hangt een spanning. Aan de andere krijgt, krijgt de film ook bepaald wat horror elementen, zeker wanneer Zuster Ruth duidelijk waanzinnig wordt. Ze heeft bij vlagen een doodenge grijns, als ze haar seksualiteit wat meer omarmt gaat dat ook niet op een gezonde manier. En op het einde sluipt ze op de achtergrond steeds door het beeld. 

Deze film staat hoog aangeschreven, dus zeker de moeite van het kijken waard. Aan de andere kant, sommige zaken zijn tegenwoordig te gedateerd. 

De Vier Veren

Een tijdje geleden kreeg ik van een buurtgenoot een boek, De Vier Veren van A. E. W. Mason. Het boek is uit 1902 en verschillende keren verfilmd (in 1915, 1929, 1939, 1978 en 2002). Wat maar aangeeft hoe populair het boek indertijd was. Het verhaal gaat over de avonturen van een stel vrienden in de Britse militaire expedities nadat de Mahdi Karthoum had ingenomen, in de jaren '80 van de negentiende eeuw. 

Spoilers

Het verhaal start met Harry Feversham als jonge knul. Hij is de laatste nazaat van een eerzaam geslacht, waarvan de mannen altijd eer behaald hebben in de verschillende oorlogen van het Britse Rijk. Zijn vader heeft gevochten in de Krimoorlog. 

Wanneer Harry volwassen is, is hij onderdeel van het Britse leger. En aan de vooravond van de start van de oorlog tegen de Mahdi neemt hij plotseling ontslag. Zijn vrienden en verloofde denken dat dit uit lafheid is en sturen hem ieder een witte veer. Dit teken van veroordeling door zijn vrienden is zo schandelijk dat Harry zijn gezicht niet meer kan laten zien in beschaafd gezelschap. Hij probeert een weg te vinden om weer aanzien te verwerven in de ogen van zijn vrienden en verloofde. 

De rest van het boek is een verslag van zijn oude vrienden, die nog steeds in de Soedan actief zijn met verschillende militaire operaties. Harry is ook naar de Soedan vertrokken en probeert zijn vrienden bij te staan. Zo haalt hij brieven van Generaal Gordon uit een geheime bergplaats in Berber. Daarna redt hij één van zijn oude vrienden uit de helse gevangenis van Omdurman. 

Als zijn dapperheid bekend wordt, vragen zijn oude vrienden hun veren weer terug. Harry is gezuiverd van de smet van lafheid en hij kan zijn oude leven weer oppakken. 

Conclusie

Dit boek deed me veel denken aan The Age of Innocence. De tijdsperiode van The Four Feathers is iets, later, in de tweede helft van 1880's. Maar ook hier zit iedereen volledig klem in genderrollen en sociale verwachtingen. En als die rollen of verwachtingen niet bij je passen heb je gewoon pech. 

Zo wordt er van Harry verwacht dat hij het leger ingaat. Wat hij wil met zijn leven doet er niet toe, alle Fevershams zaten in het leger, Harry dus ook. Ook wanneer Harry zelf denkt dat hij niet het geschikte temperament heeft voor een legercarriere. 

Wanneer hij zich heeft verloofd met de Ethne, wil hij haar een leven van uitzendingen en reizen door het Britse Rijk besparen en neemt ontslag. Maar omdat zijn ontslag net samenvalt met een nieuwe oorlog, wordt zijn keuze gezien als lafheid. En dat moet bestraft worden met sociale uitsluiting. Er is eigenlijk ook geen manier om je te rehabiliteren na zo een straf, want je kan niet meer terug het leger om alsnog te bewijzen hoe dapper je bent. 

Dit boek laat zien dat mannen net zo goed volledig klem konden zitten in genderrollen en verwachtingen en een hoge prijs moesten betalen om zich daaraan te ontworstelen. 

Ethne, de verloofde van Harry probeert na zijn vertrek haar leven weer op te pakken en ze verlooft zich met Jack Durrance, een oude vriend van Harry en de enige die niet gelooft in zijn lafheid. Maar Jack vermoedt dat Ethne nog steeds gevoelens heeft voor Harry en Ethne wil niet nog een man teleurstellen door een verloving te verbreken. Dus ook zij blijven om elkaar heen draaien en nooit zeggen wat ze menen, wat dat zou maar pijnlijk zijn. 

Een erg goed boek, dus pak het zeker eens mee. 

De verovering van de Pool

Een film uit de hele oude doos, À la conquête du pôle (1912) van de Fransman Georges Méliès. Ik heb maar een keer eerder een film gezien, die zo oud was, Parsifal. 

George Méliès was een van de eerste die de mogelijkheden van film inzag en hij was vooral bekend om zijn avontuurlijke films, waarin hij pioneerde met allerlei Special Effects, om de mogelijkheden van de film als medium te verkennen. Veel van zijn vroege films hadden dan ook geen of weinig plot en waren alleen een verkenning van de mogelijkheden van het nieuwe medium. Maar A la conquête du pôle was één van zijn latere films, met een plot. 

Spoilers

Tijdens een internationaal congres discussiëren mannen van over de hele wereld (in stereotiepe klederdracht) over de beste manier om naar de Noordpool te reizen. Er worden voorstellen gedaan voor autos, ballonnen een een vliegtuig. De Franse ingenieur Maboul (Méliès) wint het debat met een voorstel voor een Aero-bus, waarbij de passagiers in een aparte ruimte zitten van vliegmachine, met een enorme vogelkop. De bijeenkomst wordt verstoord door een stel suffragettes, die ook naar de pool willen. Uiteindelijk wordt er een internationaal team samengesteld, dat met de machine van Maboul naar de Noordpool zal gaan. 

Onder leiding van Maboul worden eerst de plannen voor de Aero-bus besproken en daarna gaat men naar de fabriek waar de Aero-bus daadwerkelijk gebouwd wordt. Als Maboul en zijn vrienden eindelijk willen vertrekken met de Aero-bus, gaat er nog van alles mis. Een Suffragette wil aan boord komen, maar wordt weer weggejaagd en de Chinese wetenschapper komt te laat en wordt achtergelaten. Allerlei andere mensen willen met hun eigen vervoermiddel ook naar de Noordpool, maar zijn niet zo goed voorbereid als Maboul en de zijnen, dus zij treffen onderweg verschillende ongelukken. 

Uiteindelijk maakt de Aero-bus een lange reist langs de verschillende sterrenbeelden en landt dan op de Noordpool. Daar beleven de wetenschappers ook weer verschillende avonturen, met de daadwerkelijke magnetische pool en een ijsreus, die een deel van het team opeet. 

Uiteindelijk worden de overlevenden gered door een passerend schip en zijn ze in staat te vertellen over hun avonturen. 

Conclusie

Aangezien deze film gewoon op youtube te vinden is en niet te lang duurt, is er geen excuus om hem niet eens te kijken. Voor het acteerwerk hoef je het niet te doen. Maar het is leuk om eens een film uit de begindagen van de filmgeschiedenis te bekijken. 

Verder wordt er in de film heel ingenieus gebruik gemaakt van kartonnen decors, echte decors en geschilderder achtergronden om meer diepte te suggereren in de film. 

Verder snijdt de films ook wat actuele thema's aan. Er waren in de periode kort voor Georges Méliès deze film maakte verschillende expedities naar zowel de Noord- als de Zuidpool. Ze waren niet allemaal even succesvol. Verder was in Frankrijk en Europa de strijd voor vrouwenrechten ook echt goed losgebarsten. En niet alleen eisten groepen vrouwen hun plek op in verschillende mannenbolwerken, er waren ook vrouwen die pionierswerk verrichten door zelf op ontdekking uit te gaan en de laatste onontdekte stukken van de aarde in kaart te brengen. Ook de luchtvaart krijgt een belangrijke rol in deze film, wat niet gek is, want het was in 1903 dat de Wright broers hun eerste vlucht maakten. 

Kijk vooral eens als je de kans hebt. Een korte film uit de begindagen van het medium. 

Moestuinperikelen

Nu de koude dagen van de winter definitief achter ons liggen, de temperaturen stijgen en het lekker blijft regenen (heel wat beter dan vorig jaar), groeit alles in de moestuin ook hard. Ijsheiligen is voorbij, dus de Courgette, Pompoen en Broccoli die ik eerder heb ingezaaid, heb ik inmiddels ook uitgeplant en daar slaan ze nu lekker aan. 

Verder kreeg ik van een buurman vorig jaar ook wat aarbeiplantjes. Vorig jaar was de oogst nog niet veel, maar nu zijn er al lekker veel bloempjes te zien. En met een beetje geluk wordt iedere bloem een aardbeitje. 

En vorig jaar heb ik de bessenstruiken ook enorm teruggesnoeid. Maar wat er over is, heeft zo te zien alleen maar meer bloesem gemaakt. En ieder bloempje wordt ook weer een bes. Dus ik kan dit jaar weer uitkijken naar een enorme oogst. Hopelijk worden de Corona maatregelen dan ook opgeheven. Meestal voer ik alle fruit en andere oogst aan vrienden, als ze op bezoek komen. Maar in het afgelopen jaar hebben we nauwelijks bezoek gehad natuurlijk. 

Verder groeit de Rabarber inmiddels ook lekker en kan ik daar binnenkort van oogsten. En dat gaat dan weer in compote of taart. 

Mini spellenavond

Het zag er naar uit dat voor het tweede jaar op een rij onze spellendag op de dag na hemelvaart niet door zou kunnen gaan. En dat zat me wel dwars. Sinds de maatregelen vorig jaar maart zijn afgekondigd houden we ons daar zo goed als mogelijk aan alle maatregelen. En de lockdown van december viel me zwaar. Maar sinds kort waren de regels versoepeld, dus ik nodige twee vrienden uit voor eten en een spelletje. 

En het was fantastisch!
Voor het eerst in een jaar heb ik weer eens lekker gekookt voor mensen, die het konden waarderen! Ik maakte een ovenschotel van Jamie Oliver uit zijn boek VEG (erg fijn boek voor vegetariërs en mensen die wat willen minderen met vlees). En daarna was het tijd voor spellen. 

Vriend J. had Railroad Ink meegenomen, een geinig kort spelletje. Er worden de hele tijd met dobbelstenen verschillende weg- en spooronderdelen geworpen, en die moet je dan handig intekenen op een kaartje. Degene die met de worpen en intekenen de langste route kan maken, wint de meeste punten. We hebben twee rondjes gespeeld en dat ging lekker vlot. Een erg leuk spelletje om snel wat te kunnen puzzelen. 

Daarna was het tijd voor een favoriet van Sander, Concept. Dat hebben we nog eens opgepikt in een spellenwinkel tijdens een vakantie in Gent. Op het bord staan allerlei concepten (Man/ Vrouw/ Veel/ Weinig/ Fictief/ Echt) en op kaartjes staan allerlei zaken uit het echte leven zoals titels van films en boeken, namen van personen, uitspraken en gezegden. En door pionnetjes bij de verschillende concepten op het bord te zetten, geef je hints. De andere spelers moeten dan raden. Geen heel serieus spel, maar wel leuk om elkaar beter te leren kennen. 

En voor we het wisten was het alweer 23:00 geweest en stonden we na zoveel sociale interactie op instorten. Het was heerlijk om weer even bij te kunnen praten met mensen. Maar ik hoop wel dat we binnenkort allemaal gevaccineerd zijn en weer in grotere groepen bij elkaar kunnen komen. 

Kerst 2007
Kerst 2009
Hemelvaart 2011
Kerst 2011
Hemelvaart 2012
Kerst 2012
Hemelvaart 2013
Kerst 2013
Hemelvaart 2014
Kerst 2014
Hemelvaart 2015
Kerst 2015
Hemelvaart 2016
Kerst 2016
Hemelvaart 2017
Kerst 2017
Hemelvaart 2018
Kerst 2018
Hemelvaart 2019
Kerst 2019

Hemelvaart 2020

Ivanhoe - de film

Een tijdje geleden las ik Ivanhoe van Sir Walter Scott. En dat was fantastisch. Maar nu heb ik dan ook de film gezien, Ivanhoe (1952) van Richard Thorpe (Knights of the Round Table) en met Richard Taylor (Knights of the Round Table), Elizabeth Taylor en Joan Fontaine (Rebecca) in de belangrijkste rollen. Maar het was een film vol bekende koppen, dus ik zag ook nog George Sanders (Rebecca), Finlay Currie (Around the World in 80 Days), Felix Aylmer (Knights of the Round Table) en Francis de Wolff (The Hound of the Baskervilles).

Deze film is er een in een serie. De andere waren Knights of the Round Table en Quentin Durward. Alledrie waren van de hand van Richard Thorpe en met Richard Taylor en veel van de bij-acteurs waren ook dezelfde. 

Verder leunt deze film natuurlijk zwaar op het boek, maar om de vaart erin te houden zijn er veel bij-karakters verdwenen. Zo komt Aethelstane, de laatste Saksische prins en een romantische rivaal van Ivanhoe niet meer terug in de film. Verder is de rol van Ivanhoe ook iets actiever geworden. Hij wacht niet meer op de terugkeer van Richard Leeuwenhart, maar werkt hard aan zijn terugkeer naar Engeland. 

Spoilers

Alle hoogtepunten van het boek zitten ook in de film, maar soms zijn de scenes een beetje getweaked om er leuker uit te kunnen zien op de film. Het begint al met de openingsscene. Ivanhoe (Taylor) trekt na afloop van de derde Kruistocht verkleed als minstreel door Europa, op zoek naar de verdwenen Koning Richard Leeuwenhart (Wooland). Hij vindt zijn koning in een Kasteel in Oostenrijk en weet contact te leggen. Koning Richard moet een enorm losgeld betalen en Ivanhoe vertrekt naar Engeland om daar het losgeld bij elkaar te krijgen. Prins John (Rolfe) weet ook van de problemen van zijn oudere broer, maar doet er niets aan. 

Eenmaal in Engeland gaat Ivanhoe langs bij zijn vader en introduceert daar twee Normandische ridders, Hugh de Bracy (Douglas) en Brian de Bois - Guilbert (Sanders). Ook bezoekt hij Rowena (Fontaine), zijn vriendinnetje en een Saksische prinses. Isaac van York wordt hier ook geïntroduceerd. 

Het is uiteindelijk Isaacs mooie dochter Rebecca (Taylor) die Ivanhoe de middelen geeft om deel te nemen aan het toernooi van Ashby. Het toernooi verloopt bijna net zo als in het boek, alleen is Ivanhoe de enige onbekende ridder. Richard Leeuwenhart is nog steeds gevangen in Oostenrijk. Ivanhoe  raakt gewond en hij wordt meegenomen door de mannen van Robin Hood. 

Ondertussen ontvoert ridder Front de Boeuf (de Wolff) Cedric, Rowena, Isaac, Rebecca en andere belangrijke Saksen en houdt hen gevangen in zijn kasteel. Het zijn Ivanhoe en Robin Hood en zijn mannen die het kasteel van Front de Boeuf aanvallen. De Bois - Guilbert weet te ontsnappen met Rebecca als schild! 

De Joden van Engeland hebben de enorme losprijs voor Richard Leeuwenhart bij elkaar gekregen, maar Prins John is nog wreder dan zij dachten, om Rebecca terug te krijgen moeten zij hem het exacte bedrag van de losprijs betalen. Maar Isaac kiest ervoor om het geld in te zetten voor een groter belang dan zijn persoonlijke liefde voor zijn dochter. Cedric neemt het geld mee naar Oostenrijk en Ivanhoe zal Rebecca bijstaan in haar rechtzaak, zij wordt beschuldigt van hekserij. 

het komt tot een duel tussen Ivanhoe en de Bois - Guilbert. En net wanneer de Bois - Guilbert zijn laatste adem uitblaast, verschijnt Richard Leeuwenhart op het toneel. Prins John kiest eieren voor zijn geld en Richard belooft dat er voortaan geen verschil meer zal zijn tussen Saksen en Normandiërs. En zo kan iedereen in vrede verder leven. 

Conclusie

Wat een film! Zoals wel meer films in deze tijd, gingen ze echt voor een spannende avonturenfilm, met voor het hele gezin wat wils (The Court Jester, Prince Valiant, 20.000 Leagues under the Sea). Er zijn knappe mannen, stoere gevechten, mooie vrouwen en een spannend verhaarl. Verder is alles mooi aangekleed. Voor de scenes in kastelen en bij het toernooi zijn er kosten noch moeite gespaard om alles mooi na te maken.

Verder is iedereen ook wat ouder en actiever dan in het boek. Ivanhoe is een ruim volwassen man, die als een soort Spion probeert zijn baas vrij te krijgen. Daarmee is zijn vader ook een echt oude man geworden en zijn Rowene en Rebecca ook een stuk ouder geworden. 

Verder hebben de Joden ook een actievere rol gekregen in het verhaal. Ze zijn niet alleen instrumenteel in het ondersteunen van Ivanhoe (met geld en medicatie), maar in het hele Engelse Koninkrijk, door Richard Leeuwenhart vrij te kopen (ten koste van Rebecca). 

Misschien zelfs sterker dan het boek, zeker eens kijken. 

Black Narcissus - Het boek

Een tijdje geleden zag ik de BBC Serie Black Narcissus. Die deed me niet veel, maar de serie was wel gebaseerd op een boek. Dat ik uit de bieb kon lenen. Het gaat om Black Narcissus van Rumer Godden. Het boek is uit 1939 en Rumer Godden is opgegroeid in Narayanganj en woonde later ook in Calcutta Kashmir. Dus ze kende India van dichtbij, toen zij erover ging schrijven. 

Spoilers

Het zou eigenlijk niet nodig hoeven zijn. De TV serie volgt het verhaal van het boek vrij trouw. Maar er zijn wat kleine details anders. 

De Zusters van St. Faith in Darjeeling willen een missie starten in Mopu, een dorpje met uitzicht op de Kanchenjunga. De isolatie, de overweldigende natuur, de lokale bevolking met hun vreemde gebruiken en de eeuwige wind zorgen ervoor dat de Zusters al snel op hun eigen manier doordraaien. Zuster Clodagh heeft de leiding, maar moet steeds meer concessies doen om enige vooruitgang te kunnen boeken. Zuster Blanche beschouwt de lokale kinderen steeds meer als haar eigen kinderen (die ze natuurlijk nooit zal krijgen) en raakt veel te veel bij hen betrokken. Zuster Philippa wil de prachtige natuur terug laten komen in de kloostertuin en vergeet om voedsel te planten. En zuster Ruth draait helemaal door en wil een affaire beginnen met een lokale Engelsman, Mr. Dean. 

Uiteindelijk komt het klooster helemaal niet van de grond en vertrekken de Zusters weer. Al snel is het alsof zij er nooit geweest zijn. De Himalaya's, de natuur en de lokale bevolking zijn niet onder de indruk van de beschaving die gebracht wordt door de Zusters. 

Conclusie

Het boek is bepaald beter dan de serie. Dus kijk vooral of je dit eens op kan pikken bij de bieb. In het boek is wat meer ruimte om in te gaan op de motivaties van de Zusters en hoe snel zij afglijden. Zeker wanneer Zuster Philippa vertrokken is, en vervangen wordt door Zuster Adela. Zuster Adela heeft al eerder een klooster uit de grond gestampt en deed daarbij helemaal geen concessies aan de lokale bevolking of mannen. En behield daarbij wel haar geestelijke gezondheid. 

En er is ook wat meer tijd om in te gaan op de prachtige omgeving. De hoge piek van Kanchenjunga domineert alles. Iedere keer als mensen naar buiten kijken, zien zij die berg, met het felle licht, de wind en de sneeuw die daarbij horen. Alleen de mysticus Sanyassi is in staat de schoonheid van de omgeving in zich op te nemen, maar daarvoor heeft hij wel alle interactie met de normale wereld op moeten geven. 

En uiteindelijk gaan de Zusters aan hun eigen hoogmoed ten onder. Zij denken dat zij de wereld van Mopu naar hun hand kunnen zetten, maar uiteindelijk bereiken zij niets. Ze kunnen de kinderen niet onderwijzen, ze kunnen de zieken niet genezen, ze kunnen geen bekeerlingen werven, zelfs een moestuin kunnen ze nog niet inrichten (nou is dat hard werken). Het enige wat hen lukt zijn wat reparaties aan het paleis waar zij wonen. 

Zeker een aanrader. 

Pendragon XCII - Verslagen

Op de Dag van de Arbeid konden we gelukkig weer met ons volledige aantal ridders spelen. We lieten de intriges van Camelot achter ons en probeerden nogmaals de Zwarte Heremiet te verslaan.  

Pendragon pagina

Geschiedenis van Logres
Benno van Steeple Langford
Brent van Dinton
Edna van Burcombe
Romulus Livius van Broughton

Herfst 546, het Graalkasteel

Sir Brent van Dinton neemt is in de herfst van 546 in het Graalkasteel en neemt daar deel aan de Graal ceremonie. En hoewel Sir Brent erg onder de indruk is van de zieke koning en de rijkdom van de bewoners van het Kasteel, heeft hij totaal niet door wat hier gaande is en denkt hij dat hij kijkt naar een processie van profane voorwerpen (Religion fumble).

Zomer 547, Naar het Graalkasteel 

Na de avonturen in Camelot besluiten Sir Benno, Vrouwe Edna, Sir Romulus en Sir Brent dat de Zwarte Heremiet nog steeds een groot probleem is. Zij willen het Graalkasteel bezoeken om te bezien of Sir Percival inmiddels is hersteld van zijn morele en religieuze crisis en het weer op durft te nemen tegen de ridders van de Zwarte Heremiet. 

Via de Wastelands reizen de ridders weer naar het Graalkasteel. De route langs het Pad der Ridderlijkheid durven ze dit keer niet aan. Maar de Wastelands worden ook steeds erger. Het gebeid breidt zich nog steeds uit en de problemen daarbinnen lijken ook ernstiger te worden. Zo verschijnen er plotseling ravijnen op hun pad, waardoor de ridders worden gedwongen om om te rijden. Daarna komen zij langs een platgebrand dorp. Er zijn geen tekenen van de dorpelingen meer te vinden. Dan rijden zij een dag door een diepe aslaag. Door de stof en het gehoest verliezen zij weer reistijd. Dan regent het weer modder. Deze plek is werkelijk door de Goden verlaten. 

Dan komen de ridders en Vrouwe Edna langs een verwoest dorp, waar de skeletten in de straten liggen. Ridder Brent wil gewoon doorrijden (religious fumble, pious fumble, worldly fumble, de speler veranderde hierna van dobbelsteen), maar Vrouwe Edna wil deze arme mensen dan tenminste een crematie geven. Zij krijgt de andere ridders (Ook religious fails voor Benno en Romulus) zover dat zij haar helpen met het verzamelen van de lichamen en brandhout. Somber trekt het gezelschap weer verder. 

Wanneer de groep aankomt in het dorp waar het meisje uit de kookpot woont, zien zij daar juist dat het dorp er goed voorstaat. De planten en dieren zijn gezond en hetzelfde geldt voor de mensen. Een diep gevoeld en oprecht spiritueel leven, zorgt voor weerstand tegen de Wastelands. De groep trekt snel verder en vermijdt het Kasteel van de Zwarte Heremiet. Dan gebruikt Vrouwe Edna haar krachten (Geomantic Lore) en Sir Brent herinnert zich de reis van de vorige keer (Hunting Succes). 

Zomer 547, Het Graalkasteel

De ridders en Vrouwe Edna worden hartelijk verwelkomd door de bewoners van het Graalkasteel. Sir Percival is gelukkig helemaal hersteld van zijn inzinking van vorig jaar. Hij wil graag nogmaals proberen om de Zwarte Heremiet en zijn vervloekte ridders te verslaan. 

Sir Percival 
van Norgales

De ridders vragen zich af of Sir Percival misschien nog ondersteund kan worden bij deze moeilijke queeste. In dit Kasteel zijn tenslotte de Graal en de Speer aanwezig. 

De Speer

De Graal

  

Maar Koning Pellam wil deze twee heilige voorwerpen, die aan hem zijn toevertrouwd, niet uitlenen. Het is niet de bedoeling dat deze heilige voorwerpen het Graalkasteel zullen verlaten. De ridders besluiten uiteindelijk om met wat magie van Vrouwe Edna en hun eigen geloofsovertuiging Percival spiritueel te ondersteunen. De groep keert terug naar het Kasteel van de Zwarte Heremiet. 

Zomer 547, Kasteel van de Zwarte Heremiet

Wanneer de groep weer op het grondgebied van de Zwarte Heremiet komt, zet Vrouwe Edna meteen haar magie in. Zij zorgt ervoor dat het lijkt alsof Sir Percival een kleine halo heeft, en een zonnestraal altijd op hem neerschijnt. Verder zingen de andere ridders non-stop het Te Deum. Hopelijk kunnen zij zo extra inspelen op de religieuze gevoelens van de vervloekte ridders van de Zwarte Heremiet. 

En het lijkt te werken. De gedegenereerde ridders komen als eerste te voorschijn uit het kasteel van de Zwarte Heremiet. De eerste twee slaan in op Sir Percival, maar met zijn onwankelbare geloof in een hogere macht (pious succes), weet hij hun klappen te weerstaan. Deze ridders worden met kracht herinnerd aan de macht de Allerhoogste. Als dan ook Sir Benno nog op hen inpraat (Orate critical), voegen zij zich bij Sir Brent en Sir Romulus en heffen enigszins aarzelend ook het Te Deum aan.

De volgende twee gedegenereerde ridders slaan ook in op Sir Percival en zien in dat zij op de verkeerde weg zijn. Maar zij laten zich niet overhalen door Sir Benno en vluchten de Wastelands in. Het lijkt goed te gaan!

De vijfde ridder voegt zich na een klap te hebben uitgedeeld aan Sir Percival en een preek van Sir Benno ook bij het groeiende koor van religieus gezang. Zou de Zwarte Heremiet vandaag dan verslagen worden door de machten van het goede?

De volgende ridder slaat eerst zijn zwaard stuk op het harnas van Sir Percival. Deze vreemde gang van zaken brengt hem zo in verwarring, dat hij op het slagveld het leven laat. Zijn hart kon deze spanning niet aan. 

De zevende ridder hakt ook in op Sir Percival, maar voegt zich even later toch bij zijn collega's en heft het Te Deum aan. 

De laatste ridder hakt op Sir Pervival in, maar laat zijn zwaard vallen. Sir Percival geeft het hem zeer nobel terug, en staat klaar om nogmaals aangevallen te worden. Deze ridder vlucht daarop beschaamd weg. 

Maar dan komen er waarlijk vervloekte ridders uit het Kasteel van de Zwarte Heremiet gegalopeerd. Zij berijden geen gewone paarden, maar echte hellemonsters. Zal Sir Percival ook tegen hen stand kunnen houden. 

De eerste helle-ruiter hakt woest in op Sir Percival en doet hem daadwerkelijk schade! Maar Vrouwe Edna staat hem bij en neemt een deel van de schade over. Weer valt de ridder aan en weer doet hij schade. Maar door snel ingrijpen van Vrouwe Edna is het Sir Romulus die de schade ontvangt, in plaats van Sir Percival. De helle-ruiter vlucht weg. 

Een volgende ridder hakt op Sir Percival in, maar richt niets uit. Onder invloed van de heiligheid van Sir Percival vlucht hij ook weg. 

Maar de laatste helle-ruiter blijkt toch te sterk. De eerste klap die hij uitdeelt, weet vrouwe Edna nog op te vangen, door de schade naar Sir Benno over te hevelen. Maar de volgende klap doodt Sir Percival. Met een lijkwit gezicht en bloedend uit vele wonden, ligt Sir Percival op de grond. 

Vrouwe Edna, Sir Brent en Sir Romulus keren met een dode Sir Percival en een bewusteloze Sir Benno terug naar het Graalkasteel. Hun missie is mislukt. Het zal hen zonder Sir Percival niet lukken om de Zwarte Heremiet te verslaan. De familie van Percival, die in het Graalkasteel woont, zal Percival met alle egards behandelen. 

(Zonder gekheid, het is waarschijnlijk niet te doen om het Avontuur van het Kasteel van de Zwarte Heremiet tot een goed einde te brengen. Percival en de ridders hebben het verschillende keren geprobeerd en zonder een enorm hoge Forgiving score, zal men het slachtoffer worden van de vervloeking van de Zwarte Heremiet. Maar non-stop klappen incasseren is ook niet makkelijk.)

Winterphase 547/ 548

In de familie van Sir Brent van Dinton gebeurt dit jaar niets. 

Een Saksische delegatie komt naar Broughton. Zij laten Sir Romulus van Broughton weten dat zij zijn oom, Antonius gevangen houden en graag losgeld willen. Sir Romulus hoogst verbaast. Toen zijn vader, Sir Ignaeus in 519 vertrok naar Faerie, nam hij zijn lafhartige broer Antonius mee. Maar Antonius moet inmiddels ook al een jaar of 80 zijn. Sir Romulus wil niet betalen, maar zijn oom juist bevrijden. Hij rekt tijd en zegt dat hij het geld zal verzamelen. 

In de familie van Vrouwe Edna van Burcombe, krijgt haar jongere broer Sir Eliot de Jongere een dochter bij zijn vrouwe Vanessa van Steeple Langford. Ze noemen haar Egelantier.  

Sir Benno van Steeple Langford krijgt een zoon, maar zijn vrouw Benna sterft in het kraambed. Hij noemt hun zoon Bledri.