Never let me go

Corona heeft als enig voordeel dat ik wel heel veel lees de laatste tijd. Want er is echt niets anders te doen. Dit keer was het Never let me go van Kazuo Ishiguro. Ik had lang geleden de film al eens gezien, maar ik had me nooit gerealiseerd dat dit gebaseerd was op een boek. Gelukkig kon ik terecht bij onze bieb. 

Spoilers

Het verhaal wordt verteld door Kathy H., die terugblikt op haar leven en jonge jaren in Hailsham, een tehuis voor kinderen. Terwijl zij vertelt en heen en weer springt tussen belangrijke passages in haar leven, wordt langzaam duidelijk dat het tehuis van Hailsham geen tehuis was voor wezen of moeilijk opvoedbare kinderen. In Hailsham worden de kinderen opgevoed die later hun organen zullen moeten doneren aan mensen die dat nodig hebben. Hierdoor zullen de kinderen jong sterven. 

Maar voor Kathy (en de rest) is dat geen onthulling meer. Zij is veel meer bezig met de relaties van de leerlingen van Hailsham. Zo heeft zij een vriendin Ruth en een vriend Tommy. En hoewel het iedereen duidelijk is dat Tommy en zij al jarenlang verliefd zijn op elkaar, wurmt Ruth zich altijd weer naar binnen. Uiteindelijk verlaten Kathy, Tommy en Ruth Hailsham. Ze leven nog een tijdje samen in de Cottages, een andere faciliteit voor mensen als hen. Maar uiteindelijk gaan zij ieder hun weegs. 

Na een tijdje treffen Kathy, Tommy en Ruth elkaar weer en veel spanningen uit het verleden worden opgelost. Maar de wolk van hun jonge dood hangt nog steeds boven heb. Zowel Ruth als Tommy hebben al organen gedoneerd en hebben daardoor een verzwakte gezondheid. Uiteindelijk blijft alleen Kathy alleen achter. 

Conclusie

Ik kende het verhaal al, dus de onthullingen die zo af en toe gedropt worden, waren voor mij ook niet nieuw meer. Desondanks is dit nog een steeds een heel beklemmend boek met de dreiging die zo boven de kinderen en de jongvolwassenen hangt. Vooral omdat zijzelf zo goed geconditioneerd zijn, dat zij helemaal geen vragen meer stellen en nauwelijks in verzet komen tegen dit wrede systeem. 

De focus van de hoofdpersonen zelf ligt bijna helemaal bij hun interpersoonlijke relaties. Veel anders hebben ze ook niet in het leven. Ze werken niet, ze hebben nauwelijks hobbies, ze hebben zeker geen relaties met mensen buiten hun kring van donoren of verzorgers/ bewakers. Hun bestaan dient een bepaald doel en hun geluk of welzijn doet er nauwelijks toe. 

Haal dit boek zeker eens uit de bieb, het is erg beklemmend.