Apocalypse Now

Laatst hebben we met onze oudste weer eens klassieker gekeken, die je echt gezien moet hebben. Apocalypse Now (Redux) (1979) van Francis Ford Coppola (Bram Stoker's Dracula). In de belangrijkste rollen zagen we Martin Sheen en Marlon Brando. En in de vele bijrollen schitterden verschillende acteurs, zoals Robert Duvall, Laurence Fishburne (The Matrix Trilogie, Antman and the Wasp), Harrison Ford (Star Wars, Blade Runner 2049) en Dennis Hopper, 

Zelfs de poster is iconisch

De film is gebaseerd op het boek The Heart of Darkness van Joseph Conrad uit 1899. Dat gaat over een vertegenwoordiger van een handelsonderneming die uitgezonden wordt om poolshoogte te nemen in het wingewest van Congo, naar een handelsagent waarmee het contact verloren is. Apocalypse Now heeft het verhaal verplaatst naar de jungle van Vietnam. 

Spoilers

De film is meer dan 40 jaar oud en zo'n bron van citaten, dat het eigenlijk geen verrassing meer mag zijn. 

Het verhaal opent met Kapitein Willard (Sheen), die een eindeloos drankgelag in Saigon, Vietnam heeft. Hij is al eerder in Vietnam geweest, kon in de VS niet meer aarden en is na zijn scheiding teruggekeerd voor een volgende missie. Hij wordt naar Nha Trang gebracht om een nieuwe opdracht te krijgen. Hij krijgt te horen dat Colonel Kurtz (Brando) verraad heeft gepleegd door in Cambodja (en niet in Vietnam) een eigen basis te stichten en daarover te regeren als een soort koning. Hij moet uitgeschakeld worden. 

Willard komt terecht op een patrouilleboot voor rivieren, onder leiding van Chief Philips (Hall) en met Lance (Bottom), Chef (Forrest) en Clean (Fishburne) als andere crewleden. Zij moeten via de Nung rivier naar Cambodja varen, tot zij bij Kurtz uitkomen en dan kan Willard hem uitschakelen. Maar de weg is lang en vol gevaar. 

Eerst moeten zij de juiste rivier nog maar op zien te komen. De riviermonding is in handen van de Viet Cong. Maar de in de buurt gestationeerde luchtmacht - eenheid zal hem de rivier op kunnen krijgen. De dienstdoende Luitenant Kolonel Kilgore (Duvall) heeft er weinig zin in. Zijn eigen basis wordt net onder vuur genomen als Willard en de zijnen arriveren, er zijn geen opdrachten van zijn superieuren die het vreemde verhaal van Willard kunnen bevestigen. 

Maar dan ziet hij Lance, een beroemde surfer in de VS! En Kilgore is ook een fanatieke surfer. Hij zou het dorp en post van de Viet Cong plat kunnen bombarderen, zodat ze samen kunnen surfen! Dat is wel een goede reden om een missie te starten. Het dorpje wordt vakkundig platgebombardeerd, maar net als Kilgore met zijn grote idool wil gaan surfen, weet Willard er snel vandoor te gaan met zijn mannen, om zijn missie op de rivier voort te zetten. 

Wanneer ze over de rivier varen, ontstaan er steeds nieuwe conflicten. De kapitein van de boot heeft een eigen missie, namelijk patrouilles uitvoeren en andere schepen controleren. Dat botst met de missie van Willard, die vooral snel naar Cambodja wil, zonder al te veel de aandacht te trekken. 

En ondertussen komen ze langs posten van het Amerikaanse leger. En hoe verder ze van Saigon verwijderd raken, hoe meer de discipline en moraal van de soldaten breekt. Er wordt gevochten, maar de Amerikaanse soldaten weten eigen niet meer tegen wie. Hoe verder ze van Saigon verwijderd zijn, hoe minder contact er is. 

En ook het team op de boot valt steeds verder uit elkaar. De stress en frustraties over de oorlog zorgt voor conflicten onderling. En uiteindelijk sterven ook een voor een de leden van de crew, tot alleen Chef en Lance nog over zijn. En Willard heeft het ook niet makkelijk. Hij verdiept zich meer en meer in Colonel Kurtz. Kurtz was een briljant militair, uit een lange lijn van militairen. Hij was op weg om een belangrijke generaal te worden. Maar na zijn eerste missie in Vietnam, nam hij een totaal ander carrière pad, waarmee hij zijn kansen verknalde. Maar zag hij nou een weg uit het drama van Vietnam?

Uiteindelijk komt het tot een confrontatie tussen Willard en Kurtz diep in de jungle van Cambodja. Kurtz heeft daar een soort koninkrijk gesticht met de lokale bevolking. Maar ook verschillende westerlingen zijn hier terecht gekomen, zoals een fotograaf (Hopper) en een eerdere soldaat met een missie om Kurtz uit te schakelen (Glenn). Willard en Kurtz draaien nog een tijdje om elkaar heen, maar uiteindelijk schakelt Willard Kurtz en zijn basis uit. Maar waartoe?

Conclusie

Whew! Geen wonder dat dit een klassieker is! Alles aan deze film is goed. Zo zijn Martin Sheen en Marlon Brando goed gecast, beiden zetten obsessieve, zwaar gemankeerde mannen neer. Zij lijken beiden de enigen te zijn, die de waanzin van de oorlog volledig begrijpen. Maar naar aanleiding van dat inzicht hebben beiden een andere keuze gemaakt.

Ook de belangrijkste bijrollen zijn fantastisch. Duvall is als Kilgore volledig doorgedraaid en leeft van het geweld dat hij kan plegen. En de oorlog maakt hem eigenlijk ook niet meer uit. Als hij maar geweld kan gebruiken. Ook de CIA - man, die de opdracht geeft om Kurz uit te schakelen, is maar kort in de film, maar maakt wel enorme indruk. En hetzelfde geldt ook voor Hopper als overactieve fanboy van Kurtz. 

 

Het landschap is ook prachtig. De rivier domineert het hele verhaal en is meteen een soort gevangenis. Willard en zijn mannen kunnen de rivier nooit verlaten. In de jungle dreigt meteen gevaar van wilde dieren of inboorlingen, beide zijn dodelijk. En daarmee zijn Willard en de zijnen eigenlijk gedwongen hun missie uit te zitten tot het einde, hoewel sommigen er niet meer in geloven of nauwelijks kunnen bevatten wat het doel is. 

En de boodschap over de waanzin van de oorlog en de arrogantie van mensen komt ook goed naar voren. Er wordt veel actie ondernomen, die volstrekt zinloos is. Mensen verliezen op gruwelijke manieren het leven en niemand weet meer wat het hogere doel is. De leiders zitten ver weg in Saigon (of nog verder weg) en begrijpen niet meer dat ze onmogelijke opdrachten geven. En degenen die de opdrachten uitvoeren sterven of ontwikkelen ernstige geestelijke problemen. 

Kijk deze film vooral. Hij is fantastisch.   

Spellenavond juli 2021

Waren we de vorige keer nog helemaal euforisch dat de Corona maatregelen versoepeld waren, inmiddels zijn ze wel weer aangehaald. Maar we mogen nog steeds bezoek ontvangen en inmiddels zijn Sander en ik ook twee keer gevaccineerd. Dus we deden weer een spellenavond.  

Pandemic: Rising Tide

Vriend M. had Pandemic: Rising Tide meegenomen. We hebben in het verleden al verschillende Pandemic spellen en varianten daarvan gespeeld, dus in deze was ik ook geïnteresseerd. Rising Tide gaat over het stijgende water dat Nederland bedreigt, dappere Nederlanders proberen met het bouwen van dijken en waterwerken het water tegen te houden. Gezien de gebeurtenissen van vorige week wel erg toepasselijk natuurlijk. 

Het spel speelt zoals de klassieke Pandemic, maar de ziekten zijn vervangen door het stijgende water. En de wetenschappers zijn vervangen door dappere dijkenbouwers. De kusten zijn redelijk verdedigd met dijken, maar het water is woelig en met steeds meer stormen, komt het water het land binnen. Om het spel te winnen, moeten er geen medicijnen ontwikkeld worden, maar grote waterwerken, zoals de Afsluitdijk (1932), de Normaliseringswerken, de Deltawerken (1997) en Ruimte voor de Rivier (2019). En terwijl er gewerkt wordt aan de grote waterwerken, zijn de spelers natuurlijk druk bezig Nederland droog te houden met kleine dijkjes en pompen. 

De tomeloze energie van de Nederlanders in hun strijd tegen het water kwam lekker naar voren in dit spel. Je zou je bijna afvragen, wat we zouden kunnen bereiken als Nederland veilig zou zijn voor het water. 

Het was een leuk spel om te spelen. We hebben de eerste keer net aan gewonnen, terwijl Nederland inmiddels behoorlijk nat was geworden. Het was enig om eens een spel te spelen, waarbij Nederland en de geschiedenis van Nederland een belangrijke rol speelden. Een veel ervan ken ik ook. Zo hebben we de Deltawerken eens bezocht, de bouw van de Afsluitdijk komt altijd terug bij Vroeger of Later en ik herinner me de overstromingen van '93 en '95 als aanleiding voor Ruimte voor de Rivier heel goed. 

Aan de andere tafel werd nog Mechs vs Minions gespeeld. En daarna sloten we af met een rondje Koehandel. Niet mijn favoriete spel, maar dit keer werkte iedereen lekker door met de biedingen. 

Al met al weer een heerlijk avondje, waarin we even lekker wat spellen konden spelen, met echte mensen. Dat is toch heel wat fijner dan via een webcam. 

Huis van Bladeren

Onlangs heb ik weer een boek uit de Bieb gehaald, House of Leaves van Mark Z. Danielewski. En dit was me een raar boek!

House of Leaves

Spoilers

Ten eerste het verhaal. 

Het zijn eigenlijk drie verhalen in één. Het eerste verhaal gaat over de familie Navidson, beroemde fotograaf Will, zijn vrouw, model Karen Green en hun twee kinderen en andere familie en vrienden. Will en Karen kopen een huis, en Will volgt de verhuizing van zijn gezin met een hele hoop camera's om er een documentaire van te maken. Maar al snel blijkt dat dit huis raar is. Het lijkt van vorm te veranderen, groter en kleiner te worden. En dan ontdekt de familie een gang in het huis, die er eigenlijk niet kan zijn. Will en zijn familie en vrienden proberen deze nieuwe ruimte verder te onderzoeken, wat leidt tot alleen maar meer problemen. 

Deze nieuwe ruimte onder het huis is onmogelijk groot, steenkoud, oeroud en lijkt bewoond te zijn door een monster. Wanneer Will en zijn naasten proberen deze ruimte op wetenschappelijke wijze te onderzoeken (met camera's, professionele zaklampen, klimmersgerei) leidt dat tot de dood van drie personen en de overlevers zijn ook diep getraumatiseerd. De filmbeelden maken het er niet duidelijker op. Deze definitieve documentaire staat bekend als de Navidson Records.  

De Navidson Records maken een bescheiden indruk in de wereld van de art-house films. De blinde filmrecensent (ja, ik weet het) Zampano maakt een overzicht van de wetenschappelijke studies en recensies over de Navidson Records en wat het allemaal betekent. Hij analyseert de personages in de documentaire en verbindt dat aan allerlei wetenschappelijke studies over families, samenleven, psychologische studies van de deelnemers en architectuur. Zampano kon zijn overzichtsstudies echter niet publiceren voor zijn dood. Bovendien leefde de blinde Zampano als een kluizenaar. 

De notities van Zampano worden, na zijn dood, gevonden door Johnny Truant, die zijn appartement overneemt. Johnny raakt gefascineerd door de vele aantekeningen en probeert ze te schikken naar een te volgen verhaal. Maar daarbij geeft hij via voetnoten ook commentaar op zowel de documentaire als de inzichten van Zampano. Hij ontdekt dat veel van de referenties van Zampano nooit bestaan hebben. Als zij wel bestaan hebben, claimen zij nooit van de Navidson Records gehoord te hebben. 

Verder verbindt Johnny de gebeurtenissen in de documentaire met gebeurtenissen in zijn eigen leven. En zijn eigen leven is een chaotische mix van drank, drugs, psychische problemen, een problematische jeugd en verkeerde vrouwen. Johnny wordt langzaam aan ook steeds gekker. Maar komt dat door de invloed van alle drank en drugs, of laat het huis via een documentaire (die Johnny nooit ziet) en aantekeningen van een blinde man (opgeschreven door een serie secretaresses) zijn corrumperende invloed gelden?

Maar dan de vormgeving. 

Het boek probeert de toenemende waanzin van het huis, Zampano en Johnny weer te geven door te spelen met de opmaak van de pagina's. Letters worden groter of kleiner. Het woord huis is steeds in blauw getypt, referenties aan een minotaurus in paars. Maar ook lopen de zinnen soms raar over de pagina, lijken de letters door de pagina heen te drukken. Daarmee deed het verhaal me denken aan Het Oneindige Verhaal van Michael Ende. Daar wordt ook gespeeld met lettertypen en kleur om de verschillende perspectieven van het verhaal weer te geven. 

Conclusie

Al met al een een boeiende ervaring om eens te lezen. Het duurde even om er in te komen. Je raakt afgeleid van het hoofdverhaal over Will Navidson en zijn familie, door de eindeloze commentaren van de steeds onbetrouwbaardere Johnny. Maar uiteindelijk wordt je wel gegrepen door de beklemming van het gezinnetje en het huis aan de ene kant en de mentale ineenstorting van Johnny, die wanhopig probeert de aantekeningen weg te leggen. 

Het boek deed ook wel denken aan The Haunting of Hill House, ook een huis dat zijn invloed laat gelden op de bewoners en zijn tentakels verder wil uitstrekken. En gewoon uit de bieb te halen he? Probeer het zeker eens, wanneer je wil zien hoever het medium van een boek gepusht kan worden. 

Jo Jo Rabbit

Dit keer is het tijd voor Jojo Rabbit (2019) van Taika Waititi (Thor Ragnarok, What We Do in the Shadows). In de hoofdrollen zien we Roman Griffin Davis, Taika Waititi, Scarlett Johansson (Iron Man 2, Captain America: The Winter Soldier), Sam Rockwell (Iron Man 2) en Alfie Allen. 

Spoilers

Deze film gaat over Johannes "Jojo" Betzler (Griffin Davis) die in de nadagen van WOII bij de Hitlerjugend zit. Hij is te jong om te doorzien wat er precies gaande is in Duitsland en de rest van de wereld en hij slikt de Nazi - propaganda voor zoete koek. Het is een enigszins getroubleerde jongen, hij is een schriel jongetje in een tijd dat alleen stoere mannen gewaardeerd worden, hij leeft in oorlogsgebied en zijn vader is weg om strijd te leveren. Om daar mee om te gaan, heeft hij een fantasie - vriend, Adolf (Waititi), die zijn interpretatie is van de grote leider Hitler. 

Tijdens een Hitlerjugendkamp raakt Jojo gewond. Zijn moeder Rosie (Johansson) zorgt ervoor dat hij dan wel niet mee kan doen met de Hitlerjugend, maar toch wat klusjes kan doen voor Kapitein Klenzendorf (Rockwell) en zijn ondergeschikte Finkel (Allen). Zo is Jojo tenminste een groot deel van de dag op pad en heeft Rosie ook haar handen vrij voor allerlei klusjes. 

Wanneer Jojo op een dag alleen thuis is, ontdekt hij een Joodse onderduiker in zijn huis. Dit meisje, Else, was een klasgenoot van zijn overleden, oudere zus Inge. Jojo spuit eerst de hatelijke propaganda die hij geleerd heeft. Maar uiteindelijk leert hij Else beter kennen en hij twijfelt steeds meer aan de lessen die hij leert van de hitlerjugend. 

Op een dag worden Jojo en Else in hun huis overvallen door de Gestapo. Deze zijn op zoek naar informatie over verraders. Bijna wordt Else ontdekt, maar zij doet zich voor als Inge. De Gestapo trappen in deze leugen en vertrekken weer onverrichter zake. Maar later die dag vindt Jojo zijn moeder opgehangen als een verraadster. Zij pleegde al die tijd verzet tegen Hitler en de zijnen. En zijn vader is ook niet aan het front, maar pleegt vanuit het buitenland verzet. 

Met de strijd gaat het ook slecht. Er is steeds minder te eten. Zijn (gezonde) vrienden uit de Hitlerjugend moeten in het leger dienen en zijn daar zeer slecht op voorbereid. Jojo stelt steeds meer vragen over wat waar is en wat niet. Zijn relatie met de fantasie - Adolf verslechterd ook zienderogen. 

Uiteindelijk gaat het Duitse Rijk natuurlijk ten onder. In een paar gruwelijke scenes worden de laatste leden van de Hitlerjugend de dood ingejaagd door hun superieuren, Jojo weet te ontkomen. Uiteindelijk overleeft Jojo de komst van de geallieerden en probeert hij samen met Else een nieuw leven op te bouwen in een verwoest Duitsland. 

Conslusie

Dit is een inktzwarte komedie, die de juiste toon weet te treffen. De acteurs zijn goed gecast. Griffin - Davis is goed als wat dommig, inschuldig jongetje die zich teveel laat meeslepen door wat hem verteld wordt. Johansson is ook goed als liefhebbende moeder, die wel doorheeft wat er gaande is. En Waititi is hilarisch als een interpretatie van Hitler door de ogen van een klein jongetje. 

Veel van de humor komt doordat wij met kennis van nu en volwassen ogen kijken naar de belevingswereld van een jongetje van een jaar of tien. Voor hem is de Hitlerjugend niet meer dan een spannend scoutingkamp, waar hij vrienden maakt en spannende dingen meemaakt. Al zijn onzekerheid gaat over vrienden maken en voldoen aan het ideaal van zijn grote vriend, Hitler. 

Jojo heeft totaal niet door dat Kapitein Klenzendorf en andere leden van het leger een gruwelijk wereldbeeld schetsen en dat zijn moeder heel anders denkt over de propaganda die hij te verwerken krijgt. 

Uiteindelijk krijgt Jojo van andere kanten informatie en gebeuren er dingen die niet langer te ontkennen zijn. Hij weet uiteindelijk wel het rechte pad te kiezen. 

Een erg mooie film over opgroeien in moeilijke omstandigheden. Kijk zeker als je de kans krijgt. 

De oogsttijd is weer begonnen

In juni en juli zijn altijd de druktste maanden in de moestuin en ieder jaar verkijk ik me er weer op. Het weer is eindelijk warm, dit jaar hebben we eindelijk veel regen en alles explodeert! Inmiddels heb ik de laatste rabarber wel geoogst en nu is het dan tijd voor de bessenstruiken. En ondanks heftig snoeien vorig jaar, hangen de takken weer helemaal vol. En ik haal bakken met bessen binnen. 

Rode Bessen en Tuinbonen

Eerst heb ik de tuinbonen geoogst. Daar kon ik wel merken dat de nattigheid van begin dit jaar niet goed voor ze geweest is. Veel bonen waren toch aangetast door schimmel. Maar er bleef nog genoeg over. Daarna heb ik ook de kapucijners geoogst en ben ik met mijn jongste dochter twee avonden bezig geweest om ze allemaal te doppen en in te vriezen. 

En toen de bessen. Ik heb inmiddels drie keer geoogst van de struiken met de rode bessen en bakken en bakken met bessen binnen gehaald. Hierboven is de oogst van een avondje. En die verwerk ik meteen tot limonade en jam. Dus ook de potten van vorig jaar moeten leeg, want ik heb ze weer nodig. Tegenwoordig maak ik liever gelei van de bessen, met een passeerzeef. Op die manier raak ik het volume van de pitjes en velletjes kwijt.

Maar tjee mensen, de zwarte bessen en kruisbessen moeten ook nog geoogst worden. En verwerkt worden tot taart en jam. Ik ben nog wel even bezig. Gelukkig gaat het met Corona met horten en stoten de goede kant op. Dus ik kan weer vrienden over de vloer hebben, die helpen met opeten. 

Pendragon XCIV - De begrafenis van Loholt

Voor het eerst in een jaar speelde we weer in het echt Pendragon. Aan een tafel, met dobbelstenen en zo. Heel wat beter dan via Jitsi naar mijn idee. Hopelijk helpen alle vaccinatie en worden de regels niet weer aangehaald in het najaar. 

Pendragon pagina
Geschiedenis van Logres
Benno van Steeple Langford
Brent van Dinton
Edna van Burcombe
Romulus Livius van Broughton (afwezig)

Late zomer 548, Camelot

Na de schokkende gebeurtenissen met de Vergulde Kist moet Loholt, zoon van Hoge Koning Arthur nu begraven worden. Sir Benno en Sir Brent maken deel uit van de eregarde die met Vrouwe Jeanette meegaan naar het graf van Sir Loholt. Zij vinden hem in een afgelegen woud. Iemand heeft nog de moeite genomen om hem een bescheiden graf mee te geven, met zijn schild als grafsteen. In de buurt liggen nog de botten van de reus waar hij mee gestreden had, voor hij werd vermoord door de lafhartige Sir Kay. 

Loholt van Escavalon

En hoewel Sir Kay zonder al te veel fanfare wordt begraven op zijn voorvaderlijk landgoed van Winterbourne Stoke, krijgt Loholt een enorme uitvaart. Zijn lichaam wordt eerst naar Camelot gebracht. Daar voegen Hoge Koning Arthur en zijn vrouw Ysolde zich bij hem. En met hun volledige gevolg en allerlei familie en aanhang trekken zij naar de vlakte van Salisbury, naar Stongehenge, waar alle mannen uit de Pendragon familie begraven worden. Ambrosius Aurelius en Uther Pendragon liggen daar al. Ook de lichamen van Prins Herrindale van Logres en Sir Borre van Bedegraine zijn hier al begraven. En in de toekomst zal Hoge Koning Arthur hier ook liggen. 

Arnold, Prins van Logres

Elaine, Prinses van Logres

En nu heeft Hoge Koning Arthur nog maar één levende zoon, Prins Arnold van Logres (26) bij zijn eerste vrouw Clare. Verder heeft hij nog een aantal dochters, Prinses Elaine van Logres (27) bij Clare en Prinses Mildred van Logres (16) en Prinses Hilda van Logres (15) bij Ysolde. Een paar jaar geleden leek de dynastie nog zo zeker, maar nu staat het er toch een stuk zwakker voor. 

Hilda, Prinses van Logres

Mildred, Prinses van Logres

Iedereen uit Brittannië komt naar de begrafenis. Loholt leidde een wat teruggetrokken bestaan, maar door zijn afkomst waren een hoop mensen in hem geïnteresseerd. Daarnaast is dit voor de meeste mensen natuurlijk een mooi moment om elkaar weer eens te ontmoeten en plannen te smeden. Iedereen is aanwezig. Hoge Koning Arthur met zijn volledige hofhouding en al zijn ridders natuurlijk. Maar ook Cynning Octa en zijn Cwene Guinevere zijn gekomen. Octa is een broer van de huidige Hoge Koningin en zij hebben de afgelopen jaren ook de nodige verliezen moeten verwerken. Maar ook uit Wales en het verre Noorden van Brittannië komen de hoogwaardigheidsbekleders. 

Het valt Sir Benno en Vrouwe Edna op dat er toch wel erg veel mensen er beroerd uitzien en veel hoesten. Gezien de eerdere verhalen over de zieke havenwerkers in Kent, maakt vrouwe Edna zich zorgen. Zij ziet dat haar familieleden ziek zijn en met haar spreuken probeert zij hen te genezen. Zo wordt vrouwe Vanessa, de vrouw van haar broer Eliot ziek, maar overleeft gelukkig. Dat geldt ook voor haar oom, Cynning Octa en haar nicht, Prinses Rowena van Kent. Verder zorgt zij ook dat Hoge Koningin Ysolde en PRinses Hilda niet ziek worden. Maar deze ziekte kan zich op deze enorme begrafenis natuurlijk over het hele land verspreiden. 

Vrouwe Edna maakt zich grote zorgen, maar ziet ook kansen. Zij geeft haar priesteressen instructie om in het hele land zoveel mogelijk mensen te genezen van deze ziekte en aan te geven dat alleen religieuze overgave aan de godin ervoor zal zorgen dat de ziekte te genezen is. Zij hoopt zo wat meer zieltjes te winnen voor haar godin. 

Winterphase 548/ 549

De ziekte die onder verschillende namen de ronde doet, de Pest van Justinianus, de Gele Pest of de Pest van Rhos, maakt heel veel slachtoffers. Vrouwe Edna deed wat zij kon, maar als de ziekte ergens uitbreekt, sterven de mensen bij bosjes. Ook in de families van de ridders sterft de een na de ander. 

Maar het leven gaat door. Sir Brent en zijn vrouwe Hilda krijgen een meisje en noemen haar Lunet. Verder gaat zijn neef Hernison trouwen, met een lief meisje, Melior. 

Sir Benno van Steeple Langford wordt door zijn zuster Leah (al sinds 542 concubine van een naburige ridder) gevraagd of hij niet iets kan regelen voor een nichtje. Kan hij niet zorgen dat Vrouwe Buxus van Botley, altijd ongetrouwd gebleven, niet naar het hof van Hoge Koning Arthur kan? Dan heeft zij tenminste iets meer aanspraak dan in Botley. 

Nadat zij een fijne avond heeft doorgebracht met Rider Irvin van Bamburgh, blijkt vrouwe Edna zwanger. Het gaat echter niet goed met de zwangerschap. Maar Vrouwe Edna gebruikt haar magie om haar kind te redden. Uiteindelijk zet zij een gezond meisje op de wereld en noemt haar Elestren

 

What We Do in the Shadows

De Bieb leent niet alleen boeken uit, maar ook film. Zo zagen we laatst What We Do in the Shadows (2014) van Taika Waititi (Thor Ragnarok) en Jemaine Clement. 

Spoilers

De film is een soort reality show à la MTV The Real World (God, ik ben oud), maar in plaats van een stel jonge mensen worden er nu een stel vampieren in Wellington, Nieuw Zeeland gevolgd. Viago (Waititi), Vladislav (Clement), Deacon (Brugh) en Petyr (Fransham) zijn hele verschillende vampieren en ze leven met elkaar samen in een huis. Ze proberen zo onopvallend mogelijk te leven en hebben ondertussen allerlei conflicten over wie het huis moet schoonmaken. 

Op een goede nacht hebben ze een stel slachtoffers op bezoek. Het is de bedoeling dat zij zullen worden leeggezogen van hun bloed. Maar één van hen, Nick (Gonzalez - Macuer) weet te vluchten. In de kelder komt hij de monsterlijke Petyr tegen, die hem tot vampier maakt. 

Na wat strubbelingen mag Nick zich bij de andere vampieren voegen. En hij neemt zijn vriend Stu (Rutherford) mee. Nick en Stu introduceren allerlei moderne technologiën bij de vampieren, wat ze erg handig vinden. Maar Nick zorgt ook steeds voor problemen, door maar te blijven babbelen over zijn vampierkrachten. Dit zorgt ervoor dat zij de aandacht trekken van lokale vampierjager, wat leidt tot de dood van Petyr, een vampier van 8.000 jaar oud. In de nasleep hiervan wordt Nick het huis uitgezet. 

Tijdens een groot feest voor alle ondoden van Wellington komen de spanningen tot een hoogte punt. Vlad wordt geconfronteerd met zijn ex-vriendin "The Beast". Nick blijkt zich best goed aan te passen als alleenstaande vampier en heeft een volgeling van Deacon tot een echte vampier gemaakt, wat kennelijk en faux-pas is. Maar wanneer de ondoden zich realiseren dat de camera-crew, die nog altijd de vampieren volgt, echte mensen zijn, breekt de pleuris pas goed uit. Iedereen wil de mensen eten. 

De vampieren vluchten met de mensen en worden onderwerg overvallen door een lokale troep weerwolven. 

Uiteindelijk worden veel spanningen opgelost en gaan de vampieren op een iets gelijkwaardiger voet verder met hun leven. 

Conclusie

Deze film is hilarisch en kijk hem vooral eens. De film mixt op briljante wijze de clichés van reality TV, mockumentary en nare horrorfilm. 

Verder zijn de acteurs ook goed getroffen in hun parodiën op bestaande bekende vampieren en een bepaalde stijl van vampirisme. Viago is duidelijk een soort Lestat uit Interview with the Vampire, Vlad is duidelijk Dracula, vooral uit Bram Stoker's Dracula. Deacon lijkt op Kiefer Sutherland uit Lost Boys en Petyr moet duidelijk de monsterlijke Nosferatu voorstellen. 

En verder is de combinatie van horror en zwarte humor fantastisch. Er zijn meer vampieren in Wellington, waaronder twee minderjarige meisjes. Zij vinden hun bloed door steeds maar weer afspraakjes te maken met pedofiele mannen, op een gegeven moment zie je ze op de achtergrond ook een man een steegje insleuren. 

Maar op een ander moment krijgt een zeer lieve herdershond de schuld van de aanvallen van de weerwolven. En terwijl de hond vrolijk om de agenten heen springt, vertellen zij de cameracrew dat hij wegens agressie afgemaakt zal moeten worden. 

Hilarisch en zeker de moeite van het kijken waard. 

A Farewell to Arms

Onlangs heb ik A Farewell to Arms van Ernest Hemingway gelezen. Het is mijn tweede Hemingway, nadat ik eerder al The Sun Also Rises heb gelezen. Door Corona is de bieb een van de weinige uitlaatkleppen die ik nog heb. 

Spoilers

In dit verhaal volgen we Frederic Henry, die tijdens WOI een ambulance rijdt voor het Italiaanse leger. Hij leert een Britse verpleegster, Catherine Barkley kennen en ze beginnen een affaire. Wanneer Frederic gewond raakt tijdens een mortieraanval, wordt hij verplaatst naar een ziekenhuis waar ook Catherine werkt. Tijdens zijn herstel verdiept hun relatie zich. 
Na zijn herstel keert Frederic terug naar het front. Maar het gaat slecht met de oorlog en het moreel van Italiaanse troepen. Uiteindelijk weten de Duits - Oostenover de Alpen te komen en de Italianen vluchten weg. In de chaos die daarop volgt raakt Frederic al zijn collega's kwijt. En de Italianen hebben het niet op officieren, omdat die de slag verloren hebben. 
Frederic worden gevangen genomen en weet weg te vluchten. Hij vlucht naar Milaan, waar hij Catherine weer vindt. Catherina is inmiddels in Stresa. Wanneer hij haar daar vindt, wil hij met haar verder vluchten naar Zwitserland, aangezien hij nu gezien wordt als een deserteur. 
Inmiddels is Catherine zwanger van Frederic, hoewel ze nog niet getrouwd zijn. De bevalling verloopt beroerd en zowel het kind als Catherine overleven het niet. 

Conclusie

Dit is een wel heel deprimerend boek. Lees alleen bij zonnige dagen en niet voor het slapengaan. 

Frederic is dan wel betrokken bij de oorlog, maar hij vindt het eindelijk maar zinloze onzin. En hij heeft gelijk. Links en rechts gaan goede mensen dood en raken ze gewond. Ook Frederic raakt ernstig gewond, terwijl hij bezig is met het koken van (een zeer mager) avondmaal voor zijn team. Wanneer hij eenmaal hersteld is van zijn verwonding, moet hij terugkeren naar het front, waar het slecht gaat met de strijd. De overwinning van de Oostenrijkse troepen komt als een verrassing en de terugtocht wordt een zooitje, waar ook weer de nodige slachtoffers bij vallen. Uiteindelijk vlucht hij gewoon maar weg. 

De relatie met Catherine hangt ook van tragedies aan elkaar. Catherine heeft een verloofde al verloren aan de oorlog en heeft nu moeite met welke relatie dan ook. Frederic en Catherine proberen hun relatie lang oppervlakkig te houden, maar wanneer zij eenmaal zwanger is, moeten er toch wat keuzes gemaakt worden. En wanneer ze dan eindelijk gelukkig zouden moeten zijn, in Zwitserland, blijkt het leven samen toch ook saai. En dan gaat ze dood. 

Dus er is eigenlijk geen uitweg te vinden voor Frederic. Het leven in de mannelijke wereld van oorlog en strijd vindt hij zinloos en is gevaarlijk. Maar een leven in een vredige samenleving, met vrouw en kind, biedt hem ook geen rust en uitdaging. Uiteindelijk blijft er niets anders over dan alcohol, leven in hotels en regen. 

Erg deprimerend, maar wel mooi geschreven.