Doem der Verdenking

Doem der Verdenking klinkt meteen lekker omineus, het is der vertaling van Ordeal by Innocence, een roman van Agatha Christie. En deze roman is een paar jaar geleden verfilmd tot de serie Ordeal by Innocence (2018) van Sandra Goldbacher. De serie is geschreven door Sarah Phelps, die ook betrokken was bij The Pale Horse, The ABC Murders en And Then There Were None. 

Doem der Verdenking

De belangrijkste rollen worden vertolkt door Bill Nighy (Hot Fuzz), Anna Chancellor (Four Wedding and a Funeral), Morven Christie, Anthony Boyle, Christian Cooke, Matthew Goode (Watchmen), Luke Treadaway, Crystal Clarke, Ella Purnell en Eleanor Tomlinson. Verder zagen we ook nog Brian McCardie, Alice Eve en Frances Grey (Vanity Fair). 

Spoilers

Een waarschuwing is wel op zijn plek. Het oorspronkelijke verhaal van Agatha Christie is al uit 1958 en het is sindsdien meerdere keren verfilmd. Maar dit keer is het verhaal wat omgegooid, zodat de intrige weer helemaal nieuw en fris is. 

De film open met de vondst van het lichaam van Rachel Argyll (Chancellor) in het kantoor van haar man in hun landgoed. Bediende Kristin (Christie) draait helemaal door en al snel komen haar man Leo (Nighy) en hun kinderen aanrennen. Hun geadopteerde zoon Jack (Boyle) wordt gearresteerd voor de moord, maar sterft in de gevangenis voor het tot een rechtzaak kan komen. Maar het bewijs was overweldigend en iedereen is overtuigd van zijn schuld. 

Dan gaan we anderhalf jaar vooruit in de tijd. Leo Argyll staat op het punt om te trouwen met zijn secretaresse Gwenda (Eve). Zijn overlevende kinderen vinden dit maar niks, maar kunnen niet veel doen. Dan duikt ook plotseling Dr. Arthur Calgary (Treadaway) op. Deze heeft een alibi voor Jack en wil graag zijn naam zuiveren. Omdat hij het land uit was, had hij geen idee van de moord. Maar gek genoeg is het nieuws van Dr. Calgary helemaal niet welkom. Als Jack Rachel niet heeft vermoord, wie dan wel? Bovendien wordt het de moordenaar nu snel te heet onder de voeten. Als er gegraven wordt in de moordzaak, zouden er wel eens meer dingen boven kunnen komen, die niet kloppen. 

Niemand is meer veilig en door de spanningen die dat oplevert, komen de verhoudingen in het gezin ook onder druk te staan. 

Conclusie 

Dit is weer een briljante verfilming van een verhaal van Agatha Christie. Het verhaal is complex genoeg om uitgesmeerd te kunnen worden over drie afleveringen. En zo is er tijd om in te zoomen op de verziekte familie-verhoudingen. 

Het verhaal en het leven van de hoofdrolspelers draait om Rachel Argyll. Ze is een rijke weldoener, die vijf kinderen adopteerde. Ze heeft er haar levenstaak van gemaakt om een façade van een gelukkig, succesvol gezin te presenteren en verwacht daarbij totale gehoorzaamheid en dankbaarheid van haar kinderen. Maar daarbij heeft ze totaal geen oog voor het feit dat haar geadopteerde kinderen langzaam volwassen worden en hun eigen wensen ontwikkelen. Haar oudste dochter Mary (Tomlinson) heeft nooit kunnen accepteren dat haar moeder andere kinderen wilde adopteren en zit vast in een diep ongelukkig huwelijk met haar verlamde man Philip (Goode). Haar zoon Micky (Cooke) heeft zijn arbeidersachtergrond nooit achter zich kunnen laten en zou liever werken voor de kost. Dochter Tina (Clarke) is zwart en heeft te maken met discriminatie. Dochter Hester (Purnell) wil een zelfstandig leven opbouwen buiten de familie. En tot slot lijkt zoon Jack te kampen met een persoonlijkheidsstoornis, waardoor hij altijd ruzie zoekt met iedereen en een fel licht laat schijnen op alle disfunctie in en buiten het gezin. En vader Leo houdt zich afzijdig van het gezinsleven.

Deze disfunctie is allemaal tot uiting gekomen in de moord op Rachel. Maar de rangen sloten zich weer snel toen Jack de gevangenis in verdween. En toen kwam Dr. Calgary en alle barsten sprongen weer open, wat leidde tot een nieuwe moord.  

Verder gaat deze film ook mensen, die hun angsten proberen te bezweren met het leiden van een zo normaal mogelijk leven. Maar het lukt niet en iedereen springt uit de band met drank, drugs en ongepaste verhoudingen. Geen wonder dat dit op termijn leidt tot moord. De angsten komen voort uit de oorlog. Het verhaal speelt in 1954, de Korea Oorlog is net voorbij, maar de dreiging van de Koude Oorlog neemt toe. Leo en Rachel hebben een atoomschuilkelder onder hun huis, waar haar hele familie kan schuilen. Dr. Calgary heeft meegewerkt aan het ontwikkelen van de atoombom en voelt zich zo verantwoordelijk voor de slachtoffers die daarbij zijn gevallen, dat hij er psychische problemen aan overhoudt. En Mickey is een veteraan van de Korea oorlog en heeft daar ook lichamelijke en psychische littekens aan overgehouden. Al deze spanningen en angsten worden niet opgelost met therapie en artsen, maar met drugs en drank, wat de stabiliteit van het gezin nog verder ondermijnt. 

 Een prima serie om eens te kijken. 

Scharlaken en Zwart

 In de donkere winterdagen is er weinig meer te doen dan film kijken. Met vrienden keek ik The Scarlet and the Black (1983) van Jerry London. De hoofdrollen zijn voor Gregory Peck en Christopher Plummer (Knives Out). In belangrijke bijrollen zien we ook nog John Gielgud (Murder on the Orient Express, Brideshead Revisited), Kenneth Colley (Star Wars) en Walter Gotell (Prince Valiant, Lancelot and Guinevere). 

Het verhaal is min of meer waargebeurd en de belangrijkste personen hebben echt bestaan. Hugh O'Flaherty heeft daadwerkelijk in de oorlogsjaren in Italië (voormalig) krijgsgevangen en joden helpen onderduiken en beschermd tegen de Duitse overheersers. En zijn tegenstrever SSer Herbert Kappler heeft ook echt bestaan. En tussen hen vond in Rome lange tijd een kat- en muisspel plaats met de onderduikers en de neutraliteit van het Vaticaan. 

Spoilers

Ondanks dat het allemaal echt gebeurd is, is het toch al weer lang geleden en is het een obscuur stukje van WOII. Een waarschuwing is op zijn plaats. 

De film opent in de herfst van 1943. Mussolini is afgezet, de Italianen sluiten zich bij de Geallieerden aan en Nazi-Duitsland valt Italië binnen. Ook Rome wordt bezet en Paus Pius XII (Gielgud) krijgt te horen van Generaal Helm (Gotell) en Luitenant Colonal Kappler (Plummer) dat hij zich maar beter kan voegen naar de Duitse overheersing. Ze zijn vooral bang dat vluchtelingen, krijgsgevangenen, geallieerde strijders en joden zullen proberen asiel te vragen in het Vaticaan. En dat kan niet de bedoeling zijn. Het Vaticaan heeft maar beperkte macht in Italië en die kunnen ze maar beter niet overschrijden. Buiten wordt al een lijn op de grond geschilderd, waar de neutrale zone ophoudt. 

Maar Kappler heeft niet gerekend op Monseigneur O'Flaherty (Peck), deze Ierse priester start bijna meteen een operatie om mensen die naar het Vaticaan vluchten onder te brengen bij vrienden, kennissen en gelovigen in de stad. En O'Flaherty is een beetje een playboy (voor zover dat kan als priester) en loopt alle golfbanen, theaters en opera's af. Hij heeft dus veel vrienden op hoge posities die hem helpen met woonruimte, geld, voedsel en valse papieren voor alle vluchtelingen. De Paus is hier wel van op de hoogte, maar staat er niet echt achter, bang dat de Duitsers het als excuus zullen aangrijpen om ook het Vaticaan binnen te vallen. 

Na verloop van tijd realiseert Kappler zich hoe het komt dat hij zo weinig succes boekt in Rome. Hij ontwikkelt een steeds persoonlijker vendetta tegen O'Flaherty. En O'Flaherty moet steeds stiekemere maatregelen nemen om zijn mensen veilig te houden. 

Uiteindelijk is de situatie voor de Duitsers onhoudbaar. In de zomer van '44 trekken de Geallieerden op naar Rome. Kappler weet dat hij ten onder zal gaan, maar maakt zich zorgen om zijn vrouw en kinderen. Hij smeekt O'Flaherty om zijn best te doen ook deze onschuldigen te redden. Maar O'Flaherty heeft teveel ellende gezien door de handen van zijn aartsvijand en weigert. 

Maar na afloop krijgt een krijgsgevangen Kappler te horen dat zijn vrouw en kinderen veilig in Zwitserland zijn. Weggesmokkeld uit Rome door O'Flaherty, die toch naastenliefde boven woede en wraak liet prevaleren. 

In de aftiteling zien we de O'Flaherty Kappler in de gevangenis bleef bezoeken en dat Kappler zich uiteindelijk bekeerde tot het Katholicisme. 

Conclusie

Dit is een vrij gemengde film. Eerst de goede dingen maar. De plaatjes van Rome en het Vaticaan zijn prachtig! De film opent met een shot van het Colosseum en mijn jongste dochter herkende het meteen uit Arles. Alle mooie highlights uit Rome komen aan bod, net als het Vaticaan. Wat dat betreft zijn kosten nog moeite gespaard om het er allemaal zo getrouw mogelijk uit te laten zien. Daarnaast is ook Ennio Morricone (Django Unchained) aangetrokken voor de muziek. Zeker bij de beelden van Rome geeft dat toch even iets extra's mee aan de film.

Maar de acteurs zijn wisselend. Christopher Plummer is goed als doodenge Nazi-SSer die steeds meer geobsedeerd raakt door de tegenstand van O'Flaherty. En wanneer op het einde alles instort en zijn eigen familie (waar hij veel om geeft) bedreigt wordt, is zijn wanhoop en angst ook invoelbaar. Gregory Peck daarentegen is een stuk minder sterk. Die blijft ondanks alle risico's een soort schelmenaura om zich heen hebben. En hij heeft maar weinig gezichtuitdrukkingen. Dat haalt de spanning van zijn rol toch flink omlaag. 

Daarnaast lijkt het in de eerste helft van de film alsof niemand bezetting door Duitse troepen erg serieus neemt. We zitten dan toch al echt in de tweede helft van WOII en dat de Duitsers niet erg aardig zijn, was toen toch al wijd en zijd bekend. Maar O'Flaherty en zijn samenzweerders en onderduikers flaneren door Rome en het Vaticaan, ze hebben idiote en herkenbare codenamen, ze schrijven hun plannen in dagboekjes en nemen die mee wanneer ze op date gaan met de dochters van mensen die onderduikadressen hebben.   

Wanneer het conflict met Kappler escaleert en O'Flaherty allerlei vermommingen moet gebruiken wordt dat ook gepresenteerd als hilarisch. O'Flaherty als non (zeker 50 cm groter dan alle andere nonnen), O'Flaherty als straatveger, maar zijn samenzweerders blijven knixjes geven aan de monseigneur. 

Maar dat werd minder in de tweede helft van de film. Onderduikers worden opgespoord en afgevoerd, samenzweerders worden opgepakt en gedood en langzaam lijkt het besef door te dringen dat het de Duitsers allemaal menes is. Daar wordt de film wel sterker van. 

Geinig om eens te kijken, voor stukje obscure geschiedenis. Plummer, Gielgud, Morricone en Rome tillen het wel naar een hoger plan, maar het is geen heel goede film. 

De heksenketel

Met Corona en inmiddels ook een avondklok kunnen we alleen maar binnenzitten. Alleen maar film kijken is natuurlijk ook niet goed. Dus we hebben er maar weer eens een spelletje bijgepakt. De Kwakzalvers van Kakelenburg dit keer. We hebben het spel al wat langer en afgelopen zomer was het tijdens onze vakantie in Frankrijk een enorme hit. 

Het is een vrij eenvoudig spel, met een hoop stukjes, dus de kids vinden het enig om geconcentreerd hun taakjes uit te voeren in het spel. Je bent een kwakzalver en roert allemaal vieze dingen door elkaar in je heksenketel. Denk aan spinnen, vogelschedeltjes, giftige paddenstoelen en knalerwtjes. Deze trek je steeds uit je eigen zakje. Als je te weinig trekt verdien je geen punten, als je teveel trekt, kan je ketel ontploffen. Het is een spannend evenwicht.

En met de punten die je verdient, kan je meer vieze dingen kopen om in je zakje te steken. En uiteindelijk wint dan degene die het handigst is met het samenstellen van zijn of haar zakjes en het meeste geluk heeft met het trekken.  

Het spel duurt niet te lang, heeft mooie stukjes en een fijne afwisseling tussen geluk en strategie, waardoor ook ons kleinste gezinslid het een leuk spel vindt. Het is zelfs zo een hit in ons huishouden dat Sander een tijdje geleden de eerste uitbreiding heeft gekocht, De Kruidenheksen. 

Desondanks kijk ik uit naar een moment om weer lekker veel vrienden over de vloer te hebben en daarmee weer een spelletje te spelen. 

Scrooge - De Musical

 De Corona houdt ons steeds meer binnen en uit wanhoop kijk ik dan maar hele oude kerstfilms, zoals Scrooge (1970). Deze Britse film is van Robert Naeme en volgt het verhaal van Charles Dickens vrij trouw, maar voegt er liedjes aan toe. Verder zit de film ook vol bekende koppen uit de Britse filmwereld van de jaren '70, zoals Albert Finney (Murder on the Orient Express), Alec Guinness (Tinker, Tailor, Soldier, Spy, Star Wars), Kenneth More (Father Brown) en Laurence Naismith (Camelot, Jason and the Argonauts). 

De Musical is natuurlijk gebaseerd op A Christmas Carol in Prose, Being a Ghost Story of Christmas, beter bekend als A Christmas Carol  van Charles Dickens uit 1843. Met dit verhaal heeft Dickens waarschijnlijk eigenhandig Kerstmisvieringen zoals we die nu kennen gered. In de negentiende eeuw was er onder Protestanten weinig reden om Kerstmis te vieren, het werd vooral gezien als een Katholiek feest vol overdaad. En met de snelle industrialisering in deze periode ging de betekenis van Kersmis als periode van rust in de donkerste dagen van het jaar voor rurale gemeenschappen ook snel verloren. Maar met dit boek werd dat helemaal omgedraaid. 

Spoilers

Deze zullen eigenlijk niet nodig zijn. De musical volgt het boek vrij trouwe. Ebenezer Scrooge (Finney) is een hebzuchtige geldschieter, die Kerstmis alleen maar ziet als een periode om geld binnen te halen bij de mensen die van hem geleend hebben. Hij is onaangenaam naar zijn jonge klerk Cratchit (Collings) en zijn neef Harry (Medwin). Maar dan krijgt hij bezoek van de geest van zijn overleden zakenpartner Jacob Marley (Guinness), die hem waarschuwt voor de gevolgen van zijn levensstijl en geeft hem nog een laatste kans via de geesten, die hem zullen bezoeken. 

En die geesten komen in rap tempo langs. De Geest van Voorbije Kerstmissen (Evans) is een oude vrouw en laat hem zijn leven als kind en jongeman in dienst van Fezziwig (Naismith) zien. Toen was hij wel gelukkig en had zelfs een verloofde (Neve), maar door zijn ambities bloedde dat dood. 

De Geest van de Huidige Kerstmis (More) laat hem zien hoeveel plezier zijn neef Harry en werknemer Cratchitt hebben met kerstmis en hoezeer zij een hekel hebben aan Scrooge. 

En dan komt de Geest van de Toekomstige Kerstmis. Er staan veel mensen voor de deur van het kantoor van Scrooge en Marley en zij zijn uitzinnig van vreugde. Het duurt veel te lang voor Scrooge door heeft dat hij dood is en dat al deze mensen blij zijn met hun overlijden en het verdwijnen van hun schulden. En dan beland hij zelf nog in de Hel, waar hij net als Marley zijn straf moet ondergaan. 

Maar uiteindelijk wordt Scrooge wakker in zijn eigen bed en hij begint zijn leven als een herboren man, die niet bang is om geld uit te delen en zijn rijkdom met anderen te delen, allemaal in de geest van kerstmis. 

Conclusie

Het is leuk om het verhaal van A Christmas Carol eens als Musical te zien. En de liedjes zijn niet slecht en de acteurs doen ook hun best. Albert Finney is wat te jong voor zijn rol als oudere Scrooge en zit duidelijk zwaar in de makeup. Maar Evans en More als de geesten zijn goed getroffen. Ook Collings als zwaar overwerkte en onderbetaalde Cratchitt is leuk getroffen. 

Verder zit er ook nog best wat humor in de film. Scrooge wordt dronken van de Melk der Menselijke Goedheid van de Geest van de Huidige Kerstmis, maar hij is zo onaangenaam dat het iedere keer stopt met werken en een verbaasde geest blijft hem maar Melk geven. Ook wanneer Scrooge maar niet doorheeft dat de juichende mensen bij zijn kantoor juichen om zijn dood is hilarisch. 

Aan de andere kant is de film bij vlagen wat al te zoetig en is vooral de aankleding af en toe net zo kitischerig als een goedkope kerstkaart. 

Kijk alleen als je een voorliefde hebt voor Kerstfilms of Britse films uit de jaren '60 en '70. A Muppet Christmas Carol vond ik persoonlijk beter. 

Vertigo

Het was weer tijd voor een film van Alfred Hitchcock, Vertigo (1958) met James Stewart en Kim Novak in de hoofdrollen. Hitchcock kennen we natuurlijk van allerlei films met een psychologisch horror-randje, zoals Rebecca. Verder zagen we nog Tom Helmore (The Time Machine) in een bijrol. 

Vertigo

Spoilers

De film opent met verwarrende beelden van een angstige vrouw en hallucinante draaiende spiralen en bevreemdende muziek. Je weet meteen vanaf het begin dat je naar een film met psychologische bodems kijkt. 

Dan gaan we door naar een politieachtervolging op het dak. Twee agenten zitten een dief na. Wanneer politieman John Ferguson (Stewart) uitglijdt en bijna valt, komt zijn collega hem redden. Maar het is zijn collega die naar zijn dood valt. 

Een maand of wat later zit de getraumatiseerde John nog steeds thuis. Hij komt weer in contact met een oude vriend, Gavin Elster (Helmore). Gavin heeft zijn eigen problemen. Zijn vrouw, Madeleine, gedraagt zich de laatste tijd raar. Ze zwerft door San Francisco, maar kan zich niet herinneren waar ze is geweest. Gavin vraagt John om haar in de gaten te houden en te kijken wat zij uitspookt. John heeft er weinig zin in, maar laat zich overhalen. 

John volgt Madeleine (Novak) een dag lang. Ze lijkt een obsessie te hebben met ene Carlotta Valdez, een vrouw die al lange tijd dood is. Na enig onderzoek blijkt dat Carlotta zelfmoord pleegde nadat haar kind haar werd afgenomen. En deze Carlotta is de overgrootmoeder van Madeleine Elster. Wordt Madeleine bezeten door Carlotta, wil ze opnieuw zelfmoord plegen? Het lijkt er wel op, Madeleine springt in de Baai van San Francisco en kan maar net gered worden door John. Waarna zij bijkomt in zijn appartement.  

(Eh? Hallo, je vist een bewusteloze vrouw uit het water, neemt haar mee naar je eigen huis, kleedt haar uit en steekt haar in je eigen bed. Wanneer was je van plan om een arts/ ambulance/ politie/ HAAR MAN! te bellen? Ronduit creepy) 

De volgende dag gaan John en Madeleine samen op pad. Ze proberen het mysterie van Madeleines vreemde gedrag te ontrafelen. Maar inmiddels is John ook verliefd geworden op Madeleine. 

(Kerel, ze is de vrouw van je baas en onderwerp van je onderzoekswerk. Doe even of je een professional bent) 

Uiteindelijk komen ze uit in het dorp waar Carlotta al die jaren geleden opgroeide. Daar is een kerk en de kerktoren heeft een enorme aantrekkingskracht op Madeleine. Ze stormt de toren in en werpt zich er van af. En voor de tweede keer kan John, terwijl hij op grote hoogte is, iemand om wie hij veel geeft niet redden. 

Dit keer stort John volledig in. Het duurt lang voor hij weer een beetje normaal kan functioneren. Hij denkt Madeleine steeds overal te zien. En op een dag loopt hij tegen Judy Barton (ook Novak) aan, een brunette uit Kansas, aan. Hij vraagt zich eerst af of het niet toch Madeleine is, maar zij overtuigt hem dat dat niet het geval is. Ze beginnen een relatie en John probeert Judy om te bouwen naar het evenbeeld van Madeleine, wat verbazingwekkend makkelijk gaat. 

In de flashbacks van Judy zien we dat zij de vrouw was, die John volgde. Gavin Elstar had een plot om Madeleine te vermoorden en Judy hielp daaraan mee, door de echte Madeleine na te doen en zo John een getuige te maken van haar "zelfmoord". Judy is inmiddels ook gevallen voor John, maar wordt verteerd door schuldgevoel. 

Uiteindelijk realiseert John zich wat er gaande is, wanneer Judy een ketting draagt, die Madeleine ook had. Samen keren ze terug naar de kerktoren waar Judy/ Madeleine John heen lokte, zodat de echte Madeleine dood uit het raam gegooid kon worden. John sleurt Judy mee de toren in, zodat hij zijn trauma en hoogtevrees kan overwinnen. Judy wordt steeds banger van hem en bekent hoe de moord op de echte Madeleine plaatsvond. 

Na deze catharsis lijkt alles goed te komen. Maar een non verschijnt plots op de zolder van de toren. Judy is zo verteerd door schuldgevoel dat zij zich van de toren werpt en voor een tweede maal "sterft". Een vertwijfelde John blijft achter. 

Conclusie

Whew! Wat een film! De spanning wordt vakkundig opgebouwd. Eerst lijkt het een detective mysterie te zijn. Wat spookt die Madeleine eigenlijk uit? Is ze echt bezeten door de geest van een voorouder? Licht ze de boel op? Maar waarom dan?

Maar dan stappen we over op de geestelijke gezondheid van John Ferguson. Het lukt hem niet om zijn trauma met hoogtes achter zich te laten. En dan ontwikkelt hij ook een obsessie met Madeleine. Hoewel hij haar niet kent en zij eigenlijk alleen maar een opdracht is, ontwikkelt hij toch gevoelens voor haar. Maar die zijn natuurlijk niet meer dan projectie, aangezien hij nooit echt betekenisvolle contacten met haar heeft. Later blijkt zelfs dat zij niet is, wie hij (en wij) denkt dat zij is. 

Dan als Madeleine dood lijkt te zijn, ziet hij haar overal lopen. Vrouwen die ook maar enigszins op haar lijken, roepen haar meteen weer op in zijn gedachten. Wanneer Judy dan ten tonele komt, projecteert John meteen al zijn herinneringen van Madeleine op haar. En hij heeft nooit door dat Judy en "Madeleine" dezelfde vrouw zijn. En hij waardeert Judy ook nooit voor wie zij werkelijk is. Hij ziet haar alleen maar als een paspop voor zijn beeld van Madeleine, wat ook niet echt was. 

En als dan blijkt dat de Madeleine die hij kende, ook niet "echt" was, maar een vrouw gevormd naar de eisen van Gavin, voor een specifiek doel, draait hij volledig door. Dan wordt hij zo boos dat hij Judy meesleurt naar de plek waar zij naar haar dood viel en weet hij zijn trauma te overwinnen. Wat natuurlijk onmiddellijk slecht afloopt.  

Verder experimenteerde Hitchcock hier ook met nieuwe cameratechnieken om het gevoel van duizeligheid, dat hoort bij hoogtevrees aansprekend te maken voor de kijker. Iedere keer dat John naar beneden kijkt, zoomt de camera in, maar beweegt juist weg. En dan word je erg duizelig. 

Enige punt van kritiek is dat het moordcomplot van Gavin Elster ongelofelijk ingewikkeld was. Hij wil van zijn vrouw af, huurt zijn minnares in om zijn vrouw na te doen, zet oude kennis John met hoogtevrees op haar spoor. Dan lokt de minnares John naar een herbeleving van zijn trauma en ondertussen gooit Gavin zijn vrouw van uit de toren. 

Er had maar iets mis hoeven gaan, als de echte Madeleine niet zo makkelijk stierf, als John iets was opgevallen aan het lichaam van Madeleine, als hij niet voor de nep-Madeleine was gevallen, als hij geen aanval van hoogtevrees had gekregen. Dan was het hele plan in duigen gevallen. 

Desondanks is het wel duidelijk waarom dit een klassieker is. Vooral kijken als je de kans krijgt.  

The Gay Divorcee

Onlangs was er weer een screwball-comedy op TV, The Gay Divorcee (1934) van Mark Sandrich met Fred Astaire en Ginger Rogers. In deze film werd ruimte gemaakt voor liedjes en dans en is daarmee meer een musical. 

The Gay Divorcee

Enige tijd geleden zag ik Bringing Up Baby, ook een screwball-comedy uit dezelfde tijd. Kenmerk van deze films is dat ze komisch zijn, romantische verwikkelingen kennen, maar daarbij ook sociale conventies op hun kop zetten. En dat gebeurt in deze film ook allemaal. 

Spoilers

De film opent met de Amerikaanse Guy Holden (Astaire) en Britse Egbert Fitzgerald (Everett Horton), twee vrienden die in Parijs hun vakantie afronden. In een restaurant blijken ze beiden geen geld bij zich te hebben. Gelukkig is Guy Holden een beroemd danser en hij geeft een korte show weg om de rekening te kunnen betalen. 

Eenmaal aangekomen in de haven van Londen ziet Guy Holden een jongedame die met haar rok vastzit aan een koffer van haar tante. Guy maakt haar los, maar scheurt daarbij de rok. De dame in kwestie is boos en neemt de overjas van Guy mee om nog fatsoenlijk over straat te kunnen. Guy is diep onder de indruk van haar. 

Een dag later wordt de jas terugbezorgd, maar zonder kaartje of gegevens van de jongedame. En Guy realiseert zich dat hij geen mogelijkheid heeft om haar terug te vinden. Hij besluit om heel Londen af te struinen, in de hoop haar tegen te komen (De bevolking van London was meer dan 8 miljoen mensen in de jaren '30 van de 20ste eeuw. Dus Guy kon kiezen uit meer dan 4 miljoen vrouwen.). Uiteindelijk botst hij met zijn auto tegen haar auto. De vrouw vlucht weg en Guy zet de achtervolging in. In een park even buiten Londen weet hij haar klem te zetten en een aanzoek te doen. De vrouw weet weer te vluchten, maar geeft wel haar naam, Mimi. Guy kan Mimi niet meer terugvinden. 

Maar ondertussen heeft zijn vriend Egbert, een advocaat, een nieuwe zaak gekregen. De tante van Mimi, Hortense (Brady) wil haar nicht Mimi helpen met het verkrijgen van een scheiding van haar echtgenoot. Dat is in deze periode nog niet makkelijk en mag alleen wanneer overspel aantoonbaar is. Egbert regelt dat Mimi naar een toeristisch oord aan zee gaat, zodat zij betrapt kan worden met een "professionele vreemdganger", in dit geval Italiaan Tonetti (Rhodes). Mimi en Hortense gaan naar de badplaats. En Egbert zal er ook zijn, met Guy, om de zaak van dichtbij te kunnen volgen. 

In het hotel komen Guy en Mimi elkaar natuurlijk tegen. En meteen beginnen de verwarringen. Mimi denkt dat Guy de "professionele vreemdganger" is, omdat hij rondhangt met Egbert. Guy denkt dat Mimi ineens heel wat hartelijker tegenover zijn avances staat. Maar in de loop van de avond loopt alles in het honderd. Mimi valt voor Guy, Guy realiseert zich dat zij nog getrouwd is, de echte Tonetti duikt op en uiteindelijk ook de aanstaande ex-echtgenoot. 

Gelukkig wordt alles snel opgelost en is Mimi vrij om het aanzoek van Guy te accepteren. 

Conclusie

Deze film vond ik maar meh. 

En dat ligt voornamelijk aan het feit dat Fred Astaire hier overkomt als een enge stalker. Wanneer er een vrouw in de problemen zit, weigert hij om er op haar verzoek een professional bij te halen. Daarna vernielt hij haar kleding, zodat ze niet fatsoenlijk over straat kan. Dan geeft hij haar een jas in de hoop haar haar naam of adres te kunnen ontfutselen. Daarna struint hij de straten van Londen af op zoek naar haar. Daarna achtervolgt hij haar en rijdt haar klem om haar een totaal ongepast aanzoek te doen. Als hij haar dan per toeval weer tegenkomt, gaat hij vrolijk verder waar hij gebleven was. 

Vroeger werd hardnekkig belagen nog gezien als romantisch, maar ik kreeg er maar een nare smaak in mijn mond bij, waardoor ik de hoofdpersoon erg onaangenaam vond. 

Verder was een scheiding krijgen in die tijd ook nog niet makkelijk. Er moet overspel aangetoond worden. Maar wanneer Mimi alleen is met Guy, terwijl zij denkt dat hij de "professionele vreemdganger" is, is zij toch bang dat hij de zakelijke afspraak niet begrijpt en haar aan zal randen. Guy denkt hetzelfde, wanneer zij later de avond door moeten brengen met Tonetti. Vandaar dat Tonetti wordt vastgebonden. 

Allemaal erg eng en beklemmend en niet echt passend bij een luchtige musical. 

Maar het musical gedeelte is prachtig. Er zitten wat leuke liedjes tussen en de dansers zijn fantastisch. Fred Astaire en Ginger Rogers voorop natuurlijk, maar er zijn ook danspartijen met grote groepen en die zien er fantastisch uit, en dan natuurlijk vooral het meer dan 17 minuten durende nummer The Continental. 

En de snedige conversaties tussen Guy en Egbert zijn hilarisch, net als Hortense als vergeetachtige dame met een oog voor leuke mannen. 

Ik kan zien waarom het een klassieker is geworden, maar inmiddels is het plot van de film te zeer verouderd om nog echt leuk te zijn. 

 

Puzzelend de winter door

In de winter zit ik toch wat meer binnen, zeker deze winter. Dan vind ik een legpuzzel maken om wat af te leiden toch wel erg leuk. Jaren geleden heb ik al eens geïnvesteerd in een puzzelmat. Op die manier kan ik de puzzel weer eenvoudig oprollen als ik er even klaar mee ben en we de eettafel weer nodig hebben. En dit jaar kreeg ik van de Sint ook een mooie puzzel met 1000 stukjes met een tekening van M. C. Escher. Het was een afbeelding van zijn litho Belvedere, over mensen die een onmogelijk gebouw betreden. 

Belvedere

En dat was nog niet makkelijk. Want niet alleen was het een puzzel van 1000 stukjes. Het was ook nog eens een puzzel van een onlogisch gebouw. En om het nog erger te maken, grotendeels in grijstinten. Het heeft me een paar dagen met wat frustratie gekost. Aan de andere kant, hoe meer stukjes er lagen, hoe makkelijker de rest werd. 

M. C. Escher heeft nog een lange tijd gewoond in het dorp waar Sander en ik zijn opgegroeid. En in mijn middelbare school hebben altijd twee pilaren gestaan die bekleed waren met enigszins kromme tegels met bekend oppervlakte bedekkend werk van zijn hand. De ene was het vogels en vissen patroon, en de andere eenvoudige bloemen. Dus Escher heeft altijd een warm plekje in mijn hart gehad. 

Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen

En ik ben niet de enige de puzzels leuk vindt. Ook onze jongste dochter kreeg een puzzel van de Sint. Het ging over Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen. Het was een puzzel van wel 500 stukjes. Best een uitdaging nog. Gelukkig kon haar moeder helpen. 

Een middagje puzzelen is misschien niet heel spannend, maar wel knus bij een regenachtige wintermiddag, als je toch niet naar buiten mag. 

Bringing up baby

Onlangs keken Sander en ik weer eens een film uit de hele oude doos, Bringing up baby (1938) van Howards Hawks en met Cary Grant en Katharine Hepburn in de hoofdrollen. In een kleinere rol zien we nog Leona Roberts (Gone with the Wind). 

Spoilers

De film is natuurlijk al erg oud (82 jaar!) maar een waarschuwing is misschien wel op zijn plek. 

De film opent met Paleontoloog David Huxley (Grant) en zijn verloofde Ms. Swallow (Walker). Beiden werken in het museum aan het reconstrueren van een skelet van een enorme Brontosaurus en zij wachten met smart op een laatste bot, de Intercostal Clavicle. Het aanstaande huwelijk zal niet erg gepassioneerd zijn, aangezien Ms. Swallow leeft voor haar wetenschappelijke werk. 

Verder moet David die middag golfen met Advocaat Peabody (Irving), die geld van een zeer rijke weduwe Elizabeth Random beheert. Zij overweegt een miljoen te doneren aan het museum. Hun rondje golf wordt onderbroken door Susan Vance (Hepburn), een onhandige, rijke jongedame, die alles in het honderd laat lopen. De golfpartij komt voortijdig tot een einde. 

Die avond probeert David het nog een keer in een duur restaurant met Peabody. Maar weer komt hij Susan tegen en na een hoop verwisseling van identiteiten, handtasjes, gescheurde kleding en nog meer hilariteit weet hij nog niet de miljoenendonatie voor zijn museum te regelen.  

De volgende dag krijgt Susan een Luipaard (Baby) afgeleverd in haar hotelkamer. Hij is van haar broer, een onderzoeker in Zuid Amerika. De stad is geen plek voor een Luipaard en zij wil hem naar de boerderij van haar tante brengen. Zij heeft geen enkele mogelijkheid om de Luipaard naar haar tante te krijgen. Maar gelukkig kent ze iemand...Ze denkt dat David Zoöloog is, in plaats van een Paleontoloog. Met een telefoontje waarin ze doet of ze wordt aangevallen, lokt ze David naar haar kamer. Waarna ze de Luipaard laat ontsnappen. Voor David goed en wel begrijpt wat er gaande is, is hij met Susan en de Luipaard op weg naar haar tante, Elizabeth Random (Robson), de potentiële donor voor het museum van David. 

Susan heeft besloten dat ze verliefd is op David en probeert hem bij haar te houden. Ze steelt zijn kleren en dwingt hem zo in haar badjas rond te lopen. Inmiddels is ook de Intercostal Clavicle geleverd. Maar deze wordt onmiddellijk gestolen en begraven door George, het hondje van Elizabeth Random. 

Na nog veel meer hilariteit en onduidelijkheden en de introductie van nog een Luipaard (ontsnapt uit een circus en met gedragsproblemen) besluit Elizabeth om het miljoen niet aan het museum te geven, maar aan Susan en besluit Ms. Swallow dat zij niet langer wil trouwen met David, aangezien hij op stap ging met Susan. Ook is de Intercostal Clavicle verdwenen, begraven als bot door George. David zit in zak en as, zijn levenswerk is ingestort. 

Maar dan verschijnt Susan weer. Zij heeft het bot gevonden, door George drie weken lang in de gaten te houden. Bovendien heeft zij het geld van haar tante gekregen. En na alle hulp van David wil zij het aan zijn museum schenken. En de liefde tussen hen bloeit alsnog op. 

Conclusie

Dit is een hilarische film! Susan Vance is waarschijnlijk het eerste voorbeeld van een Manic Pixie Dream Girl, een meisje dat met haar opgewekte, chaotische levensstijl de saaie en suffe mannelijke held van het verhaal wat laat ontdooien. En ze is ook werkelijk knettergek, ze kan niet onthouden welke auto van haar is (ze steelt er tot twee keer toe één!), ze heeft geen enkel probleem met diefstal van kleding en gijzeling van de man die ze liefheeft. Maar uiteindelijke komt ze wel over de brug voor de mensen waar ze om geeft. 

En Cary Grant is ook hilarische als wat saaie, maar betrouwbare man die tot het uiterste gedreven wordt door een vrouw en haar gekke familieleden. Als hij uit de bocht vliegt is fantastisch om te zien. 

Mocht deze film nog eens voorbij komen, mis hem niet. 

 

Pendragon LXXXVIII - Het meisje in de kookpot

Het is de eerste sessie Pendragon in het nieuwe jaar. We zijn ooit gestart in 2013, 8 jaar geleden alweer. Toen was mijn jongste nog niet eens geboren. En nu komt langzaam het einde van de campagne wel in zicht. Het Hof in Camelot is groots en schitterend, maar de rot lijkt toch ook al in te zetten. En dat wordt deze aflevering wel duidelijk.  

Pendragon pagina

Geschiedenis van Logres
Benno van Steeple Langford
Edna van Burcombe
Marcus Livius van Broughton

Old Sarum, Lente 544

De afgelopen winter hebben Sir Marcus en Sir Benno samen met Vrouwe Edna te horen gekregen dat er in het noorden van het land een vreemde plaag heerst. Oogsten verdorren op het land en het vee sterft. Een hongersnood dreigt. Zij besluiten op pad te gaan. In het begin is het een eenvoudige reis. De ridders en Vrouwe Edna rijden met hun gevolg over goed onderhouden wegen door een van de rijkste delen van Brittannië. De vrede van Arthur zorgt voor rijkdom en voorspoed. 

Maar wanneer zij Logres verlaten en steeds verder noordwaarts trekken, wordt duidelijk dat zij de beschaving steeds verder achter hen laten. Wegen worden paden, steden worden kleine dorpjes en er zijn steeds minder mensen en de natuur wordt woester en wilder. 

Wastelands, Cumbria

Uiteindelijk valt het niet meer te ontkennen. De ridders en Vrouwe Edna zijn aangekomen in de Wastelands. De planten zijn allemaal verdort en verdroogd, er zijn nauwelijks dieren te zien. In plaats van jong en fris lentegroen, is alles grijs en bruin, alsof het nog midden in de winter is. Vrouwe Edna gebruikt haar krachten om te achterhalen wat hier gaande is (Sight succes). Zij ziet met haar Tweede Gezicht dat bijna alle levenskracht hier verdwenen is. Normaal moeten alle planten, aarde en dieren bruisen van levenskracht, juist in de lente! Maar hier is alle levenskracht verdwenen. Zelfs in de winter is er nog levenskracht te vinden, hoewel die dan meestal rust, in voorbereiding op de lente. Maar hier is niets meer aanwezig. Dit is heel erg verontrustend, wanneer Dood voorkomt in de natuur, leidt dat tot Rotting en dat herbergt weer de bron van nieuw leven in zich. Hier is geen enkele energie meer. 

Wanneer Vrouwe Edna probeert de Ley lijnen en de plekken van magische kracht te vinden, kan zij die ook niet vinden. Door een vallei als deze had toch een Ley lijn moeten lopen, die de levenskracht uit de omgeving kanaliseert, maar die is niet te vinden (Geomantic Lore). Wanneer zij met haar krachten een plant tot leven probeert te wekken, lukt dat. Zodra zij stopt met de ondersteuning van de plant, verschijnen de eerste bruine plekje op de bladeren. 

Sir Marcus en Sir Benno zijn zeer verontrust door de boodschap van Vrouwe Edna over de toestand van het land (Pious Succes). Als er geen levensenergie meer is, als er geen nieuw leven meer na de dood is, dan gaat dit niet alleen om een fysiek einde van het leven, maar ook om een spiritueel einde van alle leven. Welke hoop is er nog op genade of verlossing? Op een leven na de dood? Dan is dit het einde van alles. 

Na deze deprimerende gedachten, begint het te regenen. Maar in plaats van zuiver water valt er dit keer zwarte modder uit de hemel. Als snel zit alles en iedereen onder. De groep trekt verder. 

Verlaten dorp

Wanneer de groep verder trekt, komen zij al snel uit bij een dorp. Dit dorp is geheel verlaten en boven het dorp hangt een grote zwarte wolk. Wanneer de ridders en Vrouwe Edna dichterbij komen, zien zij dat de wolk een enorme zwerm dikke, zwarte vliegen is. Het is echt heel smerig. De paarden van Sir Marcus en Vrouwe Edna vluchten weg. Alleen Sir Benno weet zijn paard in bedwang te houden. 

Vrouwe Edna en Sir Marcus gaan op onderzoek uit. In dit dorp zijn verder geen mensen te vinden, ook geen lichamen. In de kleine kapel vinden zij een klein kerkregister met overzichten van de geboortes, dopen, huwelijken en begrafenissen, met tussendoor wat commentaar over het wel en wee van het dorpje. Sir Marcus leest het door en hij leest zo tussen de regels dat de problemen een jaar over 6 á 7 geleden zijn begonnen. De oogst viel tegen, de schapen waren minder vruchtbaar dan gehoopt en jaar na jaar werden de problemen erger. En dat is vreemd, een slechte oogst kan, twee achter elkaar ook, maar meer dan 5 jaar achter elkaar slechte oogsten duidt op opzet. Maar hoe dan?

De groep trekt gauw verder, door een diepe laag modder, die het reizen enorm bemoeilijkt. 

Uitgebrand dorp

De groep trekt verder. Een volgende dag zien zij in de verte weer een dorp. Ook dit dorp is verlaten, maar in tegenstelling tot het vorige dorp is het volledig uitgebrand. Er staan alleen nog wat verbrandde houten skeletten van eenvoudige vakwerkhuisjes overeind. Wanneer de groep het dorpje inrijdt, zien zij dat er drie lijken op de grond aan staken zijn vastgebonden. Aan de toestand van de lichamen is te zien dat zij hier al zeker een jaar liggen. Aan de kleren is te zien dat zij Rooms Christelijke priesters moeten zijn geweest. 

De problemen hebben niet alleen effect op de fysieke wereld, kennelijk reageren mensen hun frustraties ook af op hun spiritueel en religieus leiders. Wat kan hier toch gaande zijn? De groep rijdt verder. 

Geruïneerd dorp

De groep arriveert een dag of wat later in een volgend dorp. De huizen zijn allemaal verwaarloosd en staan op instorten. Er zijn eindelijk wel mensen aanwezig, maar deze zien er zeer verwaarloosd uit. Sir Benno realiseert zich dat er geen kinderen onder de vijftien jaar aanwezig zijn. Wanneer hij erop doorvraagt, vertelt een vermoeid boertje hem dat een paar jaar geleden alle kinderen zijn overleden aan een ziekte. Sindsdien zijn er geen kinderen meer geboren. Het dorp is gedoemd, zonder kinderen. Dus waarom zou je je huis nog onderhouden, je akker bewerken of zelfs nog maar opstaan. 

Het gebrek aan levenskracht zorgt voor verregaande depressie en apathie. De bewoners hebben alle hoop opgegeven. Zij zien geen toekomst meer en hebben de hoop op een oplossing opgegeven. Zij voeren de dagelijkse handelingen nog uit, maar zien daar eigenlijk geen reden meer voor. 

De ridders en Vrouwe Edna rijden verder. Zij kunnen geen hoop bieden aan deze mensen. 

Het Meisje in de Kookpot

De ridders en Vrouwe Edna rijden verder en komen op een open plek. Zij zien in de verte een dorpje, met daarachter een kasteel. Maar op de open plek staat een enorme kookpot. Er onder brandt een enorm vuur, dat geen brandstof nodig heeft. En de stoom kolkt uit de pot. Wanneer de groep dichterbij komt, zien zij dat er een jong meisje in het kokende water dan de kookpot zit. Zij smeekt om bevrijding. 

Kookpot

De ridders staan even raar te kijken. Om haar eruit te tillen, zullen de ridders in een vreemde houding over de pot moeten hangen. Dit gaat nog niet makkelijk worden. Vrouwe Edna geeft Sir Benno extra krachtige schouders. En het is Sir Benno's eer te na om een jongedame in de problemen te laten (Honor passion succes). Maar Sir Benno is niet sterk genoeg om de vrouw uit haar benarde positie te bevrijden. Hij kan alleen brandwonden voor de moeite laten zien. 

Dan probeert Sirt Marcus het ook. Hij voelt zich behoorlijk roekeloos (reckless succes). Hij weet wat er kan gebeuren wanneer men zich verlaat op zijn diepste gevoelens. Zijn vader Ignaeus van Broughton heeft tot twee keer toe vreemde episodes gehad, waarbij alle stress hem teveel werd en hij een tijd in de wildernis verdween (In 488, toen zijn broer Sir Marcus nog regeerde over Broughton en in 500).  

Maar de doodse omgeving, de achteloze wreedheid en de spirituele leegte van dit land grijpen hem aan. Waar is het allemaal goed voor? Wie stopt een mooi meisje in een kookpot? Welke zin heeft het om haar te redden? Sir Marcus wordt gek (Passion Honor fumble, maddened) en hij vlucht weg. Vrouwe Edna heeft nog de tegenwoordigheid van geest om een glamour op hem te werpen, waardoor hij denkt weg te rennen, maar eigenlijk alleen maar rondjes rent in een weide. 

Vrouwe Edna gebruikt haar krachten. Een jong boompje naast de kookpot wordt nu een flinke boom en de takken groeien de kookpot in en grijpen het meisje vast en tillen haar uit de pot. Het naakte meisje is erg dankbaar en krijgt een jurk van Vrouwe Edna. 

Het meisje vertelt dat zij door Vrouwe Morgana le Fay in de pot is gestopt, omdat zij mooier was de Vrouwe Morgana en zij is erg blij dat zij nu gered is. Sir Benno kan dit maar moeilijk geloven. Voor hem en zijn familie is Vrouwe Morgana niets dan goed geweest. 

Het meisje neemt de ridders en Vrouwe Edna mee naar het dorp. Dan kunnen zij daar in de kapel dankzeggen aan de Heer voor een behouden redding van het meisje. Sir Benno en Vrouwe Edna lopen mee. Zij zien dat het dorp verarmd is, maar niet zo erg als de andere dorpen die zij zagen. Bovendien is de natuurlijk rondom de kapel en het bijbehorende hofje normaal, als een soort oase. 

Na de dankzegging vertellen de dorpelingen over het nabijgelegen kasteel. Daar kunnen goede ridders niets dan schande en problemen verwachten. Zij waarschuwen Sir Benno en Vrouwe Edna om er niet heen te gaan. Aangezien de problemen in dit deel van de wereld ernstig zijn en Sir Marcus momenteel niet aanspreekbaar is, besluiten zij om terug te keren naar huis. Volgend jaar kunnen zij opnieuw proberen de problemen op te lossen. 

Winterphase 544/ 545

Onder invloed van een vredige, huiselijke omgeving komt Sir Marcus weer bij zinnen. Maar hij is nu een diep religieuze ridder geworden. Hij heeft ingezien dat zijn wereldse kijk op de wereld de verkeerde was. Vanaf nu zal hij een oprecht gelovig Romeins Christelijke ridder zijn. 

Maar dan sterft zijn vrouw Alis in het kraambed, terwijl hun zoon Romulus blijft leven. Sir Marcus wordt wederom waanzinnig (Passion Love Alis fumble)  en met het lichaam van zijn vrouw springt hij uit het raam van hun echtelijke slaapkamer, waar zij haar laatste strijd heeft geleverd, naar zijn dood. Na hun lange hofmakerij en zo kort na hun huwelijk, kan Sir Marcus het niet aan om zonder haar verder te leven. 

De jongere broer van Sir Marcus, Sir Romulus zal vanaf nu de eer van Broughton verdedigen. 

Verder geeft Sir Turquine, de leenheer van Vrouwe Edna haar de opdracht om een huwelijk voor haar broer Sir Eliot te organiseren. Zij ziet een geschikte bruid in Adora Livius van Broughton en zet een huwelijk in gang. 

Sir Benno en zijn vrouwe Benna krijgen weer een zoon, Bernard. Maar dit maakt Vrouwe Benna zo trots dat zij werkelijk onuitstaanbaar wordt. Overal waar zij komt schept zij op over haar geluk. 

The Hogfather

In de kerstvakantie heb ik weer een toepasselijke film, of eigenlijk mini-serie gekeken. Het ging om The Hogfather (2006), gebaseerd op het gelijknamige verhaal van Terry Pratchett (Good Omens). 

Hogfather

De film is geregisseerd door Vadim Jean en de belangrijkste rollen zijn voor Marc Warren (Gawain and the Green Knight), Ian Richardson (Tinker Tailor, Soldier Spy, Gawain and the Green Knight) en Michelle Dockery. In kleinere rollen zien we nog andere bekende gezichten uit de Britse filmwereld, zoals: David Warner (Penny Dreadful), Tony Robinson (The Black Adder), Nigel Planer en Peter Guinness (King Arthur: Legend of the Sword, Sleepy Hollow, The Legend of King Arthur). Het verhaal is een parodie op alles wat met kerstmis te maken heeft. 

Spoilers

Het verhaal opent met de Auditors van de Realiteit. Zij willen een einde maken aan het bestaan van de Hogfather (een variant op de Kerstman, met als belangrijkste totem-dier het zwijn), omdat het slordig staat in een netjes georganiseerd universum. Zij benaderen hiervoor the Guild of Assasins onder leiding van Lord Downey (Warner). Deze kent precies de juiste persoon, de knettergekke en overenthousiaste huurmoordenaar Mr. Teatime (spreek uit Te-ah-ti-mee, erg belangrijk) (Warren).

Mr. Teatime heeft al een plan klaarliggen om de Hogfather uit te schakelen en hij brengt een team van inbrekers en moordenaars (o.a. Planer en Guinness) samen om een aanval uit te voeren. Maar hij gaat niet naar het Castle of Bones, waar de Hogfather woont. Hij gaat naar het huis van de tandenfee. Daar verzamelt hij alle tanden en gebruikt magie om de gedachten van kinderen te beïnvloeden. Erg oude magie natuurlijk. 

Het geloof in de Hogfather begint te wankelen. Kinderen stellen steeds meer moeilijke vragen over de Hogfather, de Hogfather lijkt verdwenen en iemand heeft zijn werk overgenomen. Het is de Dood (Richardson). Hij gaat langs bij zijn kleindochter Susan (Dockery) en drukt haar op het hart dat hij weet waar hij mee bezig is en zich nergens mee te bemoeien. Dat laat Susan zich natuurlijk niet zeggen en zij stelt haar eigen onderzoek in. Ook zij komt snel op het spoor van de Hogfather en Mr. Teatime en zijn plannen. 

Uiteindelijk komt alles tot een grote confrontatie tussen de Dood en de Auditors en hun agenten, Susan en Teatime.

Conclusie

Een erg leuke TVserie. Ik had hem nog nooit gezien, maar het boek is een van mijn favorieten. En het verhaal van het boek wordt vrij trouw gevolgd. Verder is ook wel goed te zien dat deze productie vrij weinig te besteden had, maar wat ze hadden is verstandig besteed aan goede acteurs voor de drie hoofdrollen. Vooral Warren is dood-eng als Mr. Teatime, maar ook Susan en Death zijn goed gecast. Zeker de moeite van het kijken waard. 

  

Oud & Nieuw 2020

Zo! Het Corona jaar zit er weer op. En ik mag hopen dat 2021 wat gezelliger wordt. Onze traditionele Oudjaarsviering kon ook niet doorgaan. Al sinds 2013 komen we op oudejaarsavond bij elkaar voor een filmpje, een maaltijd en een spelletje met vrienden. Maar dat kon dit jaar ook niet doorgaan. 

Maar we hebben toch ons best gedaan om er wat van te maken. Sander heeft lekker eten gekookt, de kinderen mochten een film kijken. Vivian is inmiddels oud genoeg voor wat van de vroege Harry Potter - films (de latere worden echt eng). En vriend J. zorgde voor een video verbinding via Tabletop Simulator, zodat we toch nog het traditionele Tales of the Arabian Nights konden spelen. Het spel verliep wat stroef, het spel kent veel kaartjes en stukjes, maar we hebben toch een paar ronden kunnen spelen. Mijn Karakter stierf helaas tijdens zijn avonturen. 

En toen was het 00:00. Bij ons werd er behoorlijk wat vuurwerk afgestoken, maar aanmerkelijk minder dan voorgaande jaren. Onze achterbuurman, die ieder jaar een mooie show weggeeft met prachtige vuurpijlen, deed dit jaar ook niets. Dus om 00:30 was het grootste geknal wel weer voorbij. En ik kon veilig naar mijn bedje. De rest volgde iets later. 

Hopelijk is er in het nieuwe jaar meer mogelijk. Gelukkig zijn er verschillende vaccins ontwikkeld en wordt vaccinatie langzaam over de wereld uitgerold. En dan alle gemiste feestjes in 2021 inhalen natuurlijk. 

Oud & Nieuw 2013 - 2014
Oud & Nieuw 2014 - 2015
Oud & Nieuw 2015 - 2016
Oud & Nieuw 2016 - 2017
Oud & Nieuw 2017 - 2018
Oud & Nieuw 2018 - 2019

Oud & Nieuw 2019 - 2020