And then there were None...

Onlangs heb ik weer een prima BBC serie gekeken. Het gaat om And Then There Were None (2015) van Agatha Christie (Murder on the Orient Express, Murder on the Orient Express, Death on the Nile, The Pale Horse). De BBC verfilmt al een aantal jaar achter elkaar verschillende boeken van Agatha Christie (laatst nog The Pale Horse). Deze is al wat ouder en ik kreeg nu pas de kans te kijken.

In de hoofdrollen zien we Maeve Dermody, Charles Dance (Pride and Prejudice and Zombies), Toby Stevens, Burn Gorman (Pacific Rim, Crimson Peak, The Dark Knight Rises), Miranda Richardson (Good Omens), Sam Neill (Jurassic Park) en Douglas Booth (The Pillars of the Earth, Pride and Prejudice and Zombies).

Spoilers

Het boek van Agatha Christie is uit 1939 en is een van de meest succesvolle boeken aller tijden en zeker het meest succesvolle moord-mysterie. En er zijn veel verschillende verfilmingen, TV-series en Theater-producties van gemaakt, dus er valt nog maar weinig te spoilen. 

Tien mensen worden met een uitnodiging naar een eiland voor de kust van Engeland gevraagd. In iedere kamer in het huis hangt een gedicht over tien kleine soldaatjes (of negertjes of indiaantjes in wat minder politiek correcte tijden). Wanneer iedereen eenmaal geïnstalleerd is en men elkaar heeft leren kennen, begint er een grammofoon te spelen, die aangeeft dat alle betrokkenen schuldig zijn aan een misdaad, maar daarvoor niet gestraft zijn. Hier op dit eiland zullen zij hun straf niet ontlopen. 

En inderdaad, op streeds gruwelijker manieren gaat de ene na de andere gast dood. En allemaal volgens het gedicht over de tien kleine soldaatjes. De spanning stijgt, de gasten verdenken elkaar, mensen proberen te ontsnappen van het eiland of juist elkaar scherp in de gaten te houden. En uiteindelijk gaat iedereen dood. En wie heeft al deze moorden nou gepleegd en waarom? Het boek heeft een antwoord en de verschillende verfilmingen en andere adaptaties wisselen soms de dader om, om het spannend te houden. 

Conclusie

Ook dit was weer een oogstrelende verfilming van een oud verhaal (net als The Pale Horse). De aankleding was prachtig en het huis en de inrichting was een karakter op zich. Ook werd er ruim de tijd genomen om de verschillende karakters, hun misdaad en hun moord even goed in het zonnetje te zetten. Dat hierbij een fijne mix is gemaakt van wat oudere acteurs van naam en jong fris talent, helpt ook mee.

De spanning loopt ook snel op. In de eerste aflevering zien we alleen de eindeloze rijkdom van de upper-class in de vroeg-twintigste eeuw, met mooie tafelkleden, kristallen glazen, bedienden overal. Maar de nare kantjes worden ook meteen duidelijk. Dankzij verregaand seksisme worden vrouwen ernstig beperkt in hun carrières en daarmee levenskeuzes en zijn ze afhankelijk van de mannen in hun leven. Maar er is ook veel klassenverschil en racisme, wat het er ook niet gezelliger op maakt.

En dan beginnen er mensen dood te gaan. Bij de eerste paar doden (Booth en Maxwell Martin) is het nog niet duidelijk of het nu moord of ongelukken zijn. Maar dan realiseert men zich dat de ongevallen in lijn zijn met het alomtegenwoordige gedicht en dat de tien standbeeldjes op de dinertafel een voor een verdwijnen.
Angst en achterdocht regeren, maar dat helpt niet. Links en rechts blijven mensen dood neervallen. De flashbacks worden meteen ook duisterder. Mensen hebben echt vreselijke dingen gedaan en moeten dat, misschien voor het eerst, onder ogen zien. De spanningen onderling blijven ook steeds verder oplopen en de angst en hysterie is voelbaar.

Zeker eens kijken wanneer je de kans krijgt.