Translate

maandag 31 maart 2014

Wintersoldaat

Gisteren ben ik met vriend +D en R. naar de volgende film uit het Marvel Universum geweest, Captain America: The Winter Soldier. Enige tijd geleden heb ik ook de eerste Captain America film gezien. Die vond ik wel aardig, maar niet heel sterk. Captain America is net iets te braaf en kleurloos vergeleken met andere superhelden. Hij heeft geen moeilijk, gekweld verleden waar hij mee worstelt, geen gimmicks behalve zijn kracht en zijn Amerikaans patriotisme slaat gewoon niet zo aan wanneer je geen Amerikaans burger bent. Maar dan is er natuurlijk altijd nog een vervolgfilm.

Captain America: The Winter Soldier (2014) is gemaakt door Anthony en Joe Russo. Chris Evans (The Avengers, Snowpiercer), Scarlett Johansson (The Avengers, Under the Skin) en Samuel L. Jackson (The Avengers, Pulp Fiction), keren weer terug in hun oude rollen. Maar er is dit keer ook ruimte voor Robert Redford (A Bridge too Far, Out of Africa) en Anthony Mackie (Abraham Lincoln: Vampire Hunter, The Adjustment Bureau).



De poster van de film. 

Spoilers Ahoi

De film start ermee dat Captain America (Evans), na ontdooid te zijn en de avonturen die hij met de andere Avengers beleefde, probeert te integreren in de 21e eeuw. Het gaat maar matig. Iedereen met wie hij een veelzeggende band had, is inmiddels dood. En hij heeft moeite om aansluiting te vinden bij nieuwe mensen. Hij leidt een teruggetrokken bestaan. Alleen zijn werk voor SHIELD geeft hem nog enige zin en hij werkt met graagte voor Nick Fury (Jackson).
Maar nadat hij een gijzelingssituatie moest oplossen op een boot van SHIELD, samen met de Black Widow (Johansson), realiseert hij zich dat Nick Fury ook niet alles met hem deelt en dat er ontwikkelingen gaande zijn binnen SHIELD (complete surveillance van de gehele wereld, pre-emptive strikes op iedereen die verdacht uitziet), die hij niet kan accepteren. 

Terwijl Captain America worstelt met zijn eigen rol en de rol van het leger en spionagediensten in een wereld die steeds chaotischer lijkt te worden en waar het niet meer duidelijk is wie goed is en wie slecht, wordt Nick Fury aangevallen en is het al snel duidelijk dat de aanval vanuit SHIELD zelf kwam. Maar de beruchte, mythische krijger Winter Soldier is ook betrokken bij de aanval op Fury. Welke mol is er actief binnen SHIELD? Nick Fury sleept zich naar het huis van Captain America, geeft zijn boodschap van verraad binnen SHIELD af en sterft. 

Samen met Black Widow gaat Captain America op zoek naar de mol(len) binnen SHIELD. Ze hebben geheime info van de boot uit de openingsscene. Maar de baas van Nick Fury, Alexander Pierce (Redford) wil ook graag weten wat die informatie inhield. Na enige ruzie daarover moet Captain America op stel en sprong SHIELD verlaten, behoorlijk wat chaos en destructie achterlatend. Samen met Black Widow onderzoekt hij de informatie steeds verder en komt erachter dat een kwade genius uit het verleden, Emile Zola (Jones), het wetenschappelijk brein achter het nazistische HYDRA uit de eerste Captain America film, zichzelf voorbij de dood heeft weten te bewaren in een zeer archaïsch aandoende computer (alles staat op tape). Hij heeft SHIELD geïnfiltreerd met het gedachtegoed van HYDRA. 
Binnenkort zullen drie gloednieuwe, tot de tanden toe bewapende Helicarriers boven America vliegen en alles en iedereen ombrengen die het niet eens is met het fascistische gedachtegoed van HYDRA. 

Dan natuurlijk een climactische finale waarin Captain America met zijn vrienden ten strijde trekt tegen het gecorrumpeerde SHIELD en onder begeleiding van wel heel veel explosies die vreselijke drama weet af te wenden. In de finale blijkt dat de ouderwetse moraal van onze Captain nog best een rol kan hebben in de moderne post- Koude Oorlog, post-9/11 wereld. Soms moet je het juiste doen, ook al kost dat flink wat offers. 

Oh en de Winter Soldier blijkt zijn gehersenspoelde, doodgewaande vriendje uit de eerste film te zijn (Stan (Black Swan)). Maar dat was voor niemand echt een verrassing. 

Oh en Pierce is ook een moderne, kwade genius achter alle ellende. Niet echt een verrassing, maar het werd extra duidelijk toen hij zijn huishoudster doodschoot, omdat ze terugkwam voor haar sleutels en hem zo betrapte. 

Al met al een aardig film. Beter dan Captain America I, zeker beter dan Thor en The Hulk. Maar minder sterk dan de Iron Man films of de Avenger films. Het karakter van Captain America wordt wat meer uitgebouwd en wordt wat echter. 

zondag 30 maart 2014

Vroege lente

Narcissen, altijd lekker opzichtig.
De lente valt natuurlijk niet echt vroeger dan voorgaande jaren, het moment dat de weer boven de evenaar staat en de dag even lag is als de nacht, valt iedere keer op hetzelfde moment in het jaar.
Maar het is wel ongewoon warm voor de tijd van het jaar. Aan de tuin kan ik dat al goed merken. Allerlei planten lopen uit en laten hun blaadjes en bloesems zien. Ik ben een beetje bang voor nog een vorstperiode, waarin dan alles stukvriest. Maar daar kan ik natuurlijk weinig aan doen (behalve me zorgen maken).

In de voortuin is goed te zien dat de planten, die er vorig jaar, na de verbouwing, nog een beetje sprietig bijstonden, hun draai goed hebben gevonden. De bollen lopen flink uit en ik heb al genoten van sneeuwklokjes, krokussen en nu van enorme narcissen. De monnikskap is ook al weer flink opgekomen, wat fijn is, dat waren best dure plantjes om te kopen. Verder steken de lelies ook alweer hun stengeltjes boven de grond uit.
In de achtertuin heb ik al radijsjes en tuinbonen uitgezaaid en ook die steken hun blaadjes al boven de grond. De tuinbonen heb ik verdeeld in drie groepen. Een groep ging in februari de grond in en de komen nu net boven de grond. Een groep ging in februari een kasje in de woonkamer in, en die zijn al zeker 15cm hoog. Die staan inmiddels ook in de tuin. En een laatste groep, waar ik niets meer van gezien heb, is onlangs pas de grond in gegaan. Op die manier hoop ik de oogst een beetje te kunnen spreiden. Verder komt de Rabarber ook al enorm opzetten. Het is duidelijk dat de ondergrondse wortelstok flink gegroeid is. Maar ik denk dat ik hem volgend jaar pas ga delen. verder staan de bessenstruiken ook al weer flink in het blad.
De kruiden komen ook weer op en vorige week nog een zalmtaart gemaakt met bieslook en dragon uit eigen tuin. Heerlijk weer.



zondag 23 maart 2014

Pendragon XIV - Naar Oxford

We zijn in het jaar 495 na Christus. De Saksen zijn vernietigend verslagen, maar tegen een hoge prijs. De rust keert even weer in het rijk van Logres, maar gevaar blijft op de loer liggen. De Saksen in het zuiden zijn nog niet verslagen, Koning Uther lijkt niet altijd even betrouwbaar en Salisbury wordt in naam geregeerd door een jongen van 11, Robert en in praktijk door zijn moeder, Vrouwe Ellen.

Maart 495, Salisbury

Het is lente en er hangt een vreemde sfeer in Salisbury. De Saksen zijn voorlopig verslagen en geen bedreiging meer, maar Sir Roderick is dood en zijn grondgebied wordt nu geregeerd door een kleine jongen, die binnenkort ergens als schildknaap geplaatst zal moeten worden. Vele andere vooraanstaande ridders zijn ook gesneuveld in de slag bij Eburacum, waaronder Sir Gerhard. Zijn broer, Sir Gilbert, is nu heer van Berwick St. James.

Salisbury

Sir Eliot is ook druk bezig geweest. Hij heeft de jonge Robert geplaatst in het huishouden van Sir Bellias van Winterbourne. En hij heeft na meer dan 6 jaar opsluiting op zolder zijn moeder, vrouwe Alis, eindelijk vrijgelaten. Nu Sir Roderick dood is, is er geen reden meer haar daar nog langer te laten. Waarschijnlijk heeft ook het oprichten van de paganistische tempel vorig jaar ertoe geleid dat hij zich wat religieuzer voelt.

3 april 495, Sarum

Op Paaszondag verzamelen alle ridders zich in Sarum om van vrouwe Ellen te horen wat zij van haar ridders verlangt voor dit jaar. In de grote zaal is zij vergezeld van een nieuw gezicht. Het is een jongeman die eruit ziet als een klerk. Hij vertelt dat hij Pertoines heet en uit Cornwall komt. Hij heeft een droom gehad, waarin hem werd opgedragen om naar Oxford te trekken en daar een school te stichten voor iedereen die maar wil leren. De ridders kunnen zich hier weinig bij voorstellen. Alles wat een man moet weten leert hij toch van oudere ridders? Waarom zouden stoere, Britse jongemannen meer willen weten? En daarvoor ook nog stil willen zitten in een koude, donkere kamer?
Maar goed, een droom van de Here valt niet te negeren natuurlijk. De ridders vervelen zich wat en besluiten allen om Pertoines te begeleiden naar het obscure dorpje in Silchester. 


Mei, Donnington

Terwijl de ridders met hun schildknapen en Pertoines door Salisbury en Silchester rijden, komen zij ook langs de steden van Levcomagus en Silchester. In Donnington houden zij even halt en horen daar het tragische verhaal van Regan, Gravin van Rydychan. Zij en haar man, Graaf Bledri hielden de landen van Rydychan vanuit Wallingford. Maar haar man viel in een van de vele gevechten die Koning Uther de laatste jaren voerde. En terwijl het land in oorlog was, hebben drie broers, Basile, Beleus en Bege, de weduwe verdreven uit haar huis en haar land overgenomen. Koning Uther of Hertog Ulfius hebben geen stappen ondernomen om de rechten van Vrouwe Regan te herstellen. Nu zwerft zij van kennis naar kennis en blijft bij iedereen maar kort. Van gravin is zij vervallen tot niet veel meer dan een bedelares. 

Sir Ignaeus Livius, van Broughton

De ridders vinden het vreselijk wanneer zij dit horen. Het is tegen alle wetten van beschaafde mensen (en dan vooral Romeinen) volgens Sir Ignaeus. Het is tegen alle wetten van de ridderlijkheid volgens Sir Bavo. Sir Eliot vindt het ook vreselijk. Sir Gilbert vraagt zich af of zij misschien wil trouwen, als weduwe zijnde. Dat zou ook een oplossing zijn voor haar armoede. 
De ridders besluiten om door te rijden en te bezien wat zij kunnen betekenen voor de vrouwe van Rydychan, tijdens hun missie voor Pertoines.     

Wallingford

Eenmaal in de regio Rydychan komen de ridders al snel drie andere ridders tegen. Zij zijn mannen van Sir Basile en vragen op hooghartige toon wat de ridders komen doen. Sir Eliot en de zijnen laten zich dat niet zomaar zeggen en na wat gescheld over en weer komt het tot een gevecht. Een van de roofridders had de tegenwoordigheid van geest om zijn schildknaap weg te sturen met een boodschap om versterking. 
Het gevecht wordt natuurlijk snel gewonnen door Sir Eliot, Sir Bavo en Sir Gilbert. Sir Bavo neemt zelfs nog de tijd om de ridders uit te schelden voor de lafaards die zij zijn. Terwijl de overlevende schildknapen zich bekommeren om hun gevallen heren, nemen de ridders als trofee de schilden van de gevallen ridders mee en reizen verder naar Wallington. Pertoines ziet wat bleekjes, die had nooit gedacht dat het vervullen van een droom van de Here gepaard zou gaan met zoveel bloed. 

Inmiddels is de eerste gevluchte schildknaap aangekomen in het kasteel van Wallingford. Sir Basile is niet dom en zendt meteen boodschappers uit naar Shirburn en Oxford, waar de andere, kwade broers verblijven.

Wanneer de ridders aankomen bij het stadje van Wallingford, zien zij dan men daar al op hun komst is voorbereid. De poorten zijn dicht en soldaten staan op de muren. Sir Ignaeus scheldt de soldaten uit en Sir Eliot laat door middel van een uitgebreide pantomime zien dat de ridders van Wallingford vechten als vrouwen en vielen als lafaards in de slag. 
Sir Basile kan dit niet meer aanzien en komt naar buiten om de eer van Wallingfords ridders te verdedigen. Hij neemt het op tegen Sir Bavo. Na een kort, maar hevig gevecht (Beiden waren gepassioneerd over hun eer) sneeft sir Bavo!
Terwijl Sir Basile staat te juichen boven het lichaam van Sir Bavo, wordt Sir Eliot wild (passion critical). Hij doodt Sir Basile met een houw, stormt Wallingford binnen en doodt alles wat hij tegenkomt. De verdedigers van Wallingford zijn totaal overrompeld. Sir Ignaeus en Sir Gilbert staan al snel hun broeder bij. Zij weten het bloedbad enigszins te beperken wanneer de overlevende ridders en soldaten zich overgeven. 

De lichamen van Sir Bavo en Basile worden Wallingford ingehaald en het kasteel zo goed mogelijk verdedigd. De ridders verwachten dat de broers van Basile binnenkort verhaal zullen komen halen!
De ridders doorzoeken het kasteel en vinden in de kerkers vele gevangenen in erbarmelijke omstandigheden. Onder hen zijn ook verschillende ridders die deze kant zijn opgekomen en slachtoffer zijn geworden van de roofridder Basile. Onder hen bevindt zich ook een ridder uit Salisbury, Sir Benno van Steeple Langford. Met de dood van Sir Bradwen en Sir Bavo en het feit dat Brandaan in het klooster leeft, is Sir Benno de enige volwassen man van de familie Steeple Langford. Hij voegt zich bij de andere ridders uit Salisbury. 


De volgende dag

De roofridders en jongere broers van Basile, Beleus en Bege arriveren de volgende dag met hun gevolg bij Wallingford. Zij hebben een leger van wel 30 ridders en hun gevolg bij zich, wel 100 gevechtsklare mannen in totaal. Hoe kunnen de ridders uit Salisbury zich hier ooit tegen verdedigen?
Sir Eliot probeert de ridders Beleus en Bege te verleiden tot dommigheden door beledigingen te schreeuwen vanaf de muur van het kasteel, hierbij geholpen door Sir Benno, die in zijn huidige toestand niet veel anders kan. 

"Je moeder wint prijzen bij de hondenraces en je vader eet haver!"   

Dit leidt tot niets en de manschappen van Beleus en Bege gaan naar de bossen rondom Wallingford en kappen bomen voor primitieve trebuchets. Die zouden flink wat schade kunnen doen en dan zouden de ridders uit Salisbury diep in de problemen zitten. Sir Eliot besluit om Beleus uit te dagen tot een duel. Beleus stemt toe, maar het gevecht verloopt niet zoals Sir Eliot dat hoopt, hij wordt al snel bewusteloos geslagen en in het kamp van de valse broers gevangen gehouden. Hoe moet het nu verder voor de ridders in Wallingford?

Sir Benno besluit om nog meer scheldkannonades over Beleus uit te storten. Deze verliest zijn hoofd en stormt op het dorpje van Wallingford af, om net als Sir Eliot de dag ervoor over de brug te rijden en alles en iedereen die hem voor de voeten komt, over de kling te jagen. Maar Sir Benno is oud en zwak en daarom slim. Hij saboteerde de valbrug van Wallingford, waardoor Beleus in het water van de gracht valt. 

Hoe zal he aflopen met de belegering van Wallingford, de queeste van Pertoine en wat zal het lot van vrouwe Regan van Rydychan zijn?

donderdag 20 maart 2014

Phone sleeve

Definitieve sleeve

Vriend +J heeft onlangs weer een mobiele telefoon gekocht en bewaarde het ding in een afgeknipte sok, om hem te beschermen tegen stoten en krassen. Dat kon natuurlijk niet, dus ik bood aan om een phone sleeve te breien, zoals ik een tijdje geleden ook al en kindle sleeve had gebreid voor hem. En met dit project kon ik twee hobbies verenigen, breien en borduren.


De volledige lap.
Eerst een lange lap gebreid van zwarte katoen, met een zogenaamd honingraatpatroon. Een serie kabels die elkaar nooit kruisen. Door af te wisselen met recht en averecht onstaan er toch dikteverschillen. En doordat de kabels wel kruisen met de averechte achtergrond, is wel rek in de breedte van het patroon, waardoor het strak om de phone sluit.

De maat voor de sleeve.
In een zeer eenvoudige patroon heb ik de lap net zo breed als de phone gebreid, maar wel meer dan twee keer zo lang. Opgevouwen zodat de phone er volledig inpast en zorgen dat er dan nog een stukje overblijft, voor de sluiting.

Alles past precies.
Vriend J. is fan van de werken van Lovecraft en het leek me leuk om een drukknoopje te maken met een piepklein Cthulhu monster erop. Daarvoor wilde ik iets borderen op gaas. Gelukkig kon ik borduurgaas krijgen en met twee draadjes borduurgaren kon ik het raster mooi bedekken. Via Pinterest een leuk, klein patroontje gevonden. 

Cthulhu en Link, voor het eerst samen. 
Dat gaas kon ik toen uitknippen en ik heb het nog een beetje bijgeknipt. Het knoopje was niet groter dan een munt van € 0,50 en dat was precies goed. Een drukknoopje aan beide kanten van de sleeve gemaakt, nog door een stukje vilt heen geborduurd. En toen het knoopje op het vilt geplakt. 

Cthulhu! Maar dan heel klein. 
En zo kom je dan een sleeve die lekker origineel is en niet is gemaakt van een ouwe sok.

woensdag 19 maart 2014

Vakantie - L'eau d'Heure III

We zijn tijdens onze vakantie ook nog op bezoek geweest bij het Fotomuseum in Charleroi, wat ook redelijk dichtbij lag. Daar hebben we verschillende tentoonstellingen bekeken.

Het museum zelf

Als eerste was er een tentoonstelling van de politiek geëngageerde fotograaf Gilles Caron die allemaal zeer naargeestige foto's maakte van allerlei conflictgebieden in de late jaren '60, tot hij verdween tijdens zijn werk in Cambodja. Op dat moment was the Rode Khmer daar bezig met een opstand en we weten wat die vonden van westerlingen en intellectuele types. Zijn fotos waren allemaal erg naargeestig en vol geweld en conflict. Maar wat het erger maakte was ook de honger van de rest van de wereld om zo dicht mogelijk op het geweld en het conflict te zitten, vanuit de veiligheid van de leunstoel.

Er was ook een tentoonstelling over Charleroi zelf. Een fascinerende stad met een lange geschiedenis, die de laatste decennia toch ook gedomineerd wordt door economisch verval. Ook deze foto's waren niet erg opwekkend.

De permanente tentoonstelling was nog het leukst, over de geschiedenis van de fotografie en de verschillende stijlen die in de mode zijn geweest. Zo is het ongelofelijk hoe snel fotografie zich ontwikkelde van ingewikkeld gedoe met daguerro-typen naar een Kodak toestel dat door iedere amateur gebruikt kon worden. Ook was al zeer kort na de ontdekking van de foto de naakt-foto ontdekt. Gek genoeg alleen fotos van blote vrouwen en niet van blote mannen.

Ook dit was een leuk tripje, wat we weer afsloten met een heerlijk maaltje in het museumrestaurant.

dinsdag 18 maart 2014

Vakantie - L'eau d'Heure II

Zeer inspirerend voor de jongste kerkgangers.



We hebben natuurlijk nog meer gedaan dan alleen rondhangen en kindle lezen in een piepklein huisje, toen we op vakantie waren. We zijn er ook lekker op uit geweest. Naar het nabijgelegen Maredsous bijvoorbeeld. Maredsous zelf is een piepklein gehucht, maar het is bekend van een groot klooster dat daar gebouwd is. Het klooster staat ook bekend om het bier en kaas die daar door de monniken zelf gemaakt werdt. Inmiddels doen ze dat niet meer, maar kerk en klooster zijn nog te bezoeken. 

De Abdij, de kerk is links (niet te zien op de foto).  
Een van de kerktorens en de zijkant van het klooster, opgetrokken in NeoGotische stijl. 
Het hele complex is in een keer opgetrokken in Neo Gotische stijl. Dit maakt het wel extra indrukwekkend en imposant. Het complex is geen verzameling van kleine gebouwtjes die na verloop van tijd bij elkaar gevoegd zijn. Hier is echt in één keer flink was inzet (en waarschijnlijk geld) tegenaan gegooid, om een statement te maken.

We zijn alleen naar de kerk geweest, die vrij toegankelijk was. Er werden ook rondleidingen door de abdij gegeven, maar dat was net op een beetje een ongelukkig moment toen wij er waren. Dus dat hebben we aan ons voorbij laten gaan. De kerk was erg mooi en sober ingericht, met een paar prachtige glas-in-lood ramen. Maar helaas ook erg in verval. Er was duidelijk een vochtprobleem en hier en daar kwam het pleister werk behoorlijk los van de muren.




Vriend D. wees ons er eens op dat de katholieke kerk soms best het een en ander weg heeft van Disney-land, zeker wanneer je naar bedevaartsoorden als Lourdes gaat. Toen wij in het museumwinkeltje bij het complex stonden, kregen wij dat gevoel ook erg sterk. Er was ontzettend veel geld uit te geven aan allerlei kerkelijke en minder kerkelijke (aromatische oliën!) spullen, en de opbrengste zou natuurlijk naar de kerk gaan.

De kaas.
Ook konden we nog kazen en bieren, zoals die ooit gebrouwen werden door de monniken (maar nu al jaren niet meer) kopen in het winkeltje. Samen met de bijpassende broden, worsten en glazen.

Ik had forel en Sander had Waterzooi.
We hebben zeer uitgebreid gelunched in het bijbehorende bezoekerscentrum. Daar verbaas ik me altijd over in België, de kwaliteit van het eten dat je nog kan krijgen in de meest eenvoudige eet-tentjes. Zoals bijvoorbeeld een kantine-achtig lokaal in een bezoekerscentrum van een kerk met abdij. En tegen een zeer betaalbare prijs. Ik snap niet waarom een McDonalds nog voet aan de grond krijgt in België. En waarom Belgen niet veel dikker zijn.

En dat ging dus (met enige moeite) helemaal op. 
Een koffiebeker. 





maandag 17 maart 2014

Vakantie - L'eau d'Heure

Het was weer tijd voor ons jaarlijkse uitje, zonder kinderen. Sinds 2008 doen we dat toch met jaarlijkse regelmaat. En het is wel fijn om weer eens tijd met elkaar door te brengen zonder iedere keer onderbroken te worden door stemmetjes die beginnen met: 'Mahaaam!' En België is toch wel een favoriete vakantiebestemming, ook dit keer zijn weer weer in Belgë geweest, bij de meren van L'Eau d'Heure, helemaal bij de Franse grens.

Zo'n Kindle voegt ook echt wat toe aan de vakantie ervaring.
Onze kinderen zouden vrijdag in de morgen naar school gaan en in de middag dan opgehaald worden door de ouders van Sander en daar dan een paar nachtjes blijven logeren. Maandag zouden ze weer thuisgebracht worden. En wij reden vrijdagmorgen met een lekker gangetje naar het Landal-parkje in Zuid-België. Daar installeerden we ons laat in de middag in ons kleine, maar fijne huisje. 

Klein maar fijn.

Het weer was tijdens ons weekeindje weg wat slechter dan wat we achterlieten in Nederland. Maar gelukkig hebben we genoeg mooie dingen kunnen doen en zien, dat het ons niets uitmaakte. We hebben nog uitstapjes gemaakt naar Maredsous (van het bier en de kaas) en Charleroi.

Regendrupjes op het raam, op de laatste dag zelfs nog wat natte sneeuw.


zondag 16 maart 2014

Carnaval

Deze post is verplaatst naar Jennifers Gezinsblog, lees daar verder over alles wat mijn gezin en familie aangaat.