Nosferatu

Vanwege mijn rollenspel blijf ik me (na Das Cabinet des Dr. Caligari) nog even verdiepen in films uit Weimar - Berlijn. Dit keer keek ik Nosferatu (1922) van F. W. Murnau met natuurlijk Max Schreck in de iconische titel-rol en met rollen van onder andere Gustav von Wangenheim en Greta Schröder.

Het verhaal is natuurlijk gebaseerd op het beroemde verhaal van Bram Stoker, Dracula. Maar toen F. W. Murnau dit verhaal wilde verfilmen, staken de erven Stoker daar een stokje voor. Dus de namen  en plaatsnamen zijn veranderd, maar verder is het verhaal grotendeels hetzelfde. 

Spoilers

Het verhaal open met Thomas Hutter (Von Wangenheim) die door zijn werkgever Knock (Granach) naar Graaf Orlok (Schreck) wordt gestuurd in Transsylvanië. Deze graaf wil bezit kopen in Wisborg, waar Knock en Hutter wonen en werken. 

Hutter laat zijn lieve vrouwe Ellen Hutter achter bij een vrienden broer en zus Harding en vertrekt daarna. Al snel blijkt dat Graaf Orlok een slechte naam heeft. De dorpelingen in Transsylvanië waarschuwen Hutter tegen verder reizen. Zij geven hem nog een boek mee, met informatie over vampieren. Uiteindelijk kan hij ook niet verder reizen en wordt hij opgehaald door een bediende van Graaf Orlok zelf, in een verduisterde koets. 

Eenmaal in het kasteel van Graaf Orlok wordt als snel duidelijk dat de boerenkinkels gelijk hadden. Graaf Orlok is een engerd. Hij ziet er doodeng uit met zijn kale hoofd, puntige tanden en lange nagels. Bovendien heeft hij een enge obsessie met de geliefde van Hutter en het bloed van Hutter. Ook komt Hutter erachter dat hij zijn kamerdeur niet kan sluiten. In de nacht kan Graaf Orlok gewoon binnenkomen!
Maar Hutter laat het er niet bij zitten. Overdag gaat hij op onderzoek uit en ontdekt dat Graaf Orlok in een grafkist slaapt! Verder blijkt het boek van de boerenkinkels ook erg accuraat voor zijn huidige probleem. Zou Graaf Orlok een vampier zijn?

Graaf Orlok handelt zijn zaken af en vertrekt naar Wisburg, terwijl hij Hutter als gevangene achterlaat in zijn kasteel. Maar Hutter laat zich niet voor een gat vangen en ontsnapt. Terwijl een gewonde Hutter bijkomt in een lokaal hospitaal, volgen we Graaf Orlok die via een lange bootreis aankomt in Wisburg. Ondertussen zijn alle zeelui op de boot gedood door Orlok. Zijn vracht bestaat uit kisten, gevuld met aarde en ratten (en erg nare scene).
Eenmaal aangekomen in Wisborg, betrekt Graaf Orlok zijn gekochte pand, wat recht tegenover dat van Hutter en zijn vrouw is. De ratten aan boord van het dodenschip verspreiden meteen de pest in Wisborg en veel mensen sterven daaraan.
Thomas Hutter probeert weer naar huis te komen en is blij om zijn vrouw weer te zien. Maar dan ziet hij dat Graaf Orlok tegenover hem woont. Hutter raakt in paniek en zijn vrouw leest zijn boek uit transsylvanië. Zij besluit zichzelf op te offeren, zodat de dreiging van Graaf Orlok voorgoed vernietigd kan worden. Dat werkt. Graaf Orlok sterft in de eerste stralen van de zon, maar Ellen sterft ook als gevolg van de aanval van de Graaf.

Conclusie

Ondanks dat deze film bijna 100 jaar oud is en sommige scenes lachwekkend (de Hyena die dienst doet als lokale weerwolf), is hij toch best eng, de fantastische muziek helpt daar zeker aan mee. Maar de acteurs zijn ook erg goed. Max Schreck is erg eng als de misvormde Graaf Orlok met de vuige plannen. En Gustav von Wangenheim geeft de naïeviteit van Hutter ook goed weer. 

Verder zijn er ook een paar echt beklemmende scenes, zoals de periode voor Hutter in het kasteel of het oplopende dodental op het schip naar Wisburg. En men experimenteerde ook met special effects. Af en toe worden de bewegingen van Orlok versneld afgedraaid, wat hem een onwerelds effect geeft.

 

Kijk deze film als je de kans eens krijgt, want hij is natuurlijk gratis te zien tegenwoordig. 

De kleine prins

Tijdens onze vakantie in België bezochten we ook het doolhof in Barvaux. Dat was een groot maisdoolhof en had in dat jaar het thema van Le petit Prince, naar het beroemde boek van Antoine de Saint-Exupéry. Mijn kinderen herkenden het verhaal wel, maar ik had het nog nooit gelezen. Na afloop van de vakantie vond ik dat daar een einde aan moest komen. Met wat hulp van de Bibliotheek, heb ik dat gelukkig kunnen regelen.

Spoilers

Je zou denken dat deze waarschuwing niet nodig was, maar ik had het boek dus ook nog nooit gelezen. 

Het verhaal begint met de verteller, die vertelt over het verschil tussen volwassenen en kinderen. Dan blijk dat de arme man, die geen naam krijgt, is neergestort in de Sahara (net als De Saint-Exupéry zelf). Zijn vliegtuig heeft motorpech en wanhopig probeert hij zijn vliegtuig te repareren, voor het water opraakt. Terwijl hij daarmee bezig is, komt er een kleine prins langswandelen. Het is onduidelijk waar deze vandaan komt, maar hij stelt wel allemaal vragen. 

Er ontstaat een vriendschap tussen de piloot en de prins. De prins komt van een andere planeet. Daar zorgde hij voor zijn roos, maar de relatie was niet heel fijn. De prins vertrok en nu wil hij wat ontdekken van alle werelden. Op zijn reizen komt hij steeds nieuwe mensen tegen en doet steeds nieuwe ervaringen op, waar hij allemaal kinderlijke vragen bij stelt. Maar deze vragen leiden de piloot wel naar allerlei filosofische inzichten over het doel van het leven en het belang van liefde en vriendschap. 

Wanneer de piloot zijn vliegtuig heeft gerepareerd, is het water bijna op. De kleine prins staat op het punt om terug te keren naar huis met hulp van een giftige slang. Wanneer de piloot vertrekt, kan hij de kleine prins nergens meer vinden. Hij hoopt dat deze zijn weg naar huis heeft gevonden.

Conclusie

Het is een dromerig verhaal over het belang van liefde, vriendschap en verwondering. Ook de verschillen tussen volwassenen en kinderen komen aan bod. Op zijn reis door het universum komt de prins steeds volwassenen tegen die vreemde dingen doen, omdat het zo hoort. Of omdat het geld oplevert, of macht. Maar de prins vindt al die doelen maar leeg en zinloos. 

Aan de andere kant eindigt het verhaal wel met de dood van in elk geval het lichaam van de prins. Hij wordt gebeten door de gifslang, zodat hij weer terug naar huis kan keren. Dat was even een schok voor me. 

Vergeet niet dit verhaal te lezen, maar misschien niet voor de allerkleinsten. 

Das Cabinet des Dr. Caligari

Aangezien ik nu een rollenspel speel dat in de jaren '20 van Weimar - Berlijn speelt, moet ik me natuurlijk ook een beetje verdiepen in de cultuur van die tijd. Dan is Das Cabinet des Dr. Caligari (1920) met Conrad Veidt (The Thief of Bagdad) in een van de hoofdrollen natuurlijk fantastisch. Deze film van Robert Wiener en met Werner Krauss, Friedrich Feher, Lil Dagover en Hans Heinrich en natuurlijk Veidt in de hoofdrollen.

Deze film is gemaakt in 1920 en daarmee inmiddels dus 100 (honderd!) jaar oud. Het is een stomme film en vrij langzaam, maar door het goede acteerwerk van Veidt, Krauss en Feher wordt het verhaal toch spannend. De bevreemdende decors vallen na een tijdje niet meer op, waardoor je je op het verhaal concentreert. Tot de twist natuurlijk. In 1920 dachten filmmakers al na over plot-twist mensen.

Een oude film als deze valt natuurlijk in het publieke domein, dus kijk hem hier.

Spoilers

Franzis (Feher) zit op een bankje te praten met een oude man. Deze geeft aan dat hij wordt omringd door de geesten van de doden. Dan passeert een jongedame met een erg afwezige blik (Dagover). Franzis geeft aan dat zij zijn verloofde is, en dat hun verhaal vreemder is dan dat van de oude man. Franzis vertelt zijn verhaal. 

In het dorpje Holstenwall (vol met vreemde, schuinhangende huizen, kromme straten en scheve deuren) wonen de vrienden Franzis en Alan (Heinrich). Zij houden beiden van dezelfde vrouw, Jane. Zij bespreken hun plannen om samen naar de kermis te gaan. 

Ondertussen probeert kermisklant Dr. Caligari een vergunning te krijgen om ook op de kermis te mogen staan, met zijn attractie, de slaapwandelaar Cesare (Veidt). De gemeentelijke ambtenaar is erg bot en onbeleefd (hoogst onwaarschijnlijk, gemeenteambtenaren zijn altijd heel gedreven en klant-vriendelijk) en Dr. Caligari wordt daar boos over. Later die nacht wordt de ambtenaar vermoord.

Op de kermis laat Alan zijn toekomst voorspellen door de slaapwandelaar Cesare. Deze voorspelt de dood van Alan, diezelfde nacht nog. Enigszins bedrukt keren de mannen weer huiswaarts, waar Alan inderdaad die nacht vermoord wordt in zijn eigen bed. Franzis laat het er niet bij zitten en stelt een onderzoek in de naar de dood van zijn vriend. Zijn eerste aanknopingspunt is de circus-act van Dr. Caligari en Cesare.
Ondertussen wordt er een crimineel aangehouden. Deze probeerde een vrouw te beroven en vermoorden. Wanneer de politie concludeert dat de man slechts de moorden op de ambtenaar en Alan probeerde te gebruiken om zijn eigen berovingen te maskeren, weten ze dat ze verder moeten zoeken.

De volgende nacht waakt Franzis bij het huis van Dr. Caligari en Cesare. Hij ziet dat Cesare de hele nacht in zijn kist ligt. Toch wordt Jane ontvoert uit haar eigen huis, door Cesare. Na een wilde achtervolging over de daken van Holstenwall door woedende dorpsbewoners moet Cesare Jane achterlaten, waarna hij even later overlijdt.
Ondertussen heeft Franzis ontdekt dat de Cesare in de kist van Dr. Caligari slechts een pop is. Samen met de politie stormt hij naar binnen. In de verwarring van de politie-overval weet Dr. Caligari te ontsnappen en hij vlucht naar het nabijgelegen Krankzinnigengesticht. Wanneer Franzis en de politie aldaar onderzoek doen, ontdekken zij dat Dr. Caligari de directeur is van het gesticht! In de privé-papieren van de directeur vinden ze bewijs dat de directeur geobsedeerd raakte door de oorspronkelijke Caligari, een mysticus die met een andere slaapwandelaar, genaamd Cesare, moorden pleegde in Italië. De directeur denkt dat hij deze Caligari kan worden. De directeur wordt overmeesterd door zijn ondergeschikten en eindigt in zijn eigen gesticht.

Maar dan volgt te twist. Het is Franzis zelf die in een gesticht verblijft. De angstaanjagende Caligari is de gemoedelijke directeur van het gesticht en alle mensen uit zijn verhaal zijn patiënten in het gesticht. Wanneer Franzis de directeur aanvalt, eindigt hij in een isoleercel.

Dus wat was nu waar van het hele verhaal van Franzis? Hebben de moorden echt plaatsgevonden? Werden ze dan gepleegd door Franzis zelf? Is alles verzonnen?

Conclusie

Dit is een film die iedere filmliefhebber gezien moet hebben, al was het alleen maar omdat de film zo oud is! Maar de film is ook fantastisch.

Er is natuurlijk al veel gezegd en geschreven over de visuele, Expressionistische stijl van de film. De buitenwereld van de film geeft de innerlijke wereld van de hoofdpersonen weer. En zoals we kunnen zien in de film is de hoofdpersoon knettergek. Vandaar de scheve huizen, vreemde schaduwen en chaotische decoratie op de muren. Dus daar hoef ik niet veel meer aan toe te voegen. 

Holstenwall

Verder speelt WOI op de achtergrond ook een rol. Deze was in 1920 natuurlijk nog maar net voorbij en in Duitsland had het verliezen van deze oorlog een hoop problemen gegeven zowel op nationaal als individueel niveau. De vreemde bochtige straten en schuine huizen roepen de loopgraven en vlammen op. Is Franzis krankzinnig geworden als gevolg van zijn ervaringen in de oorlog (als gezonde jongeman zal hij strijd moeten hebben geleverd)? En wat drijft Alan ertoe om tijdens een gezellige avond uit een lugubere vraag te stellen als "Hoe lang heb ik nog te leven?"?

Naast dat de film een horrorverhaal is over een onderzoeker die zaken ontdekt die hem waanzinnig maken (of confronteren met zijn al bestaande waanzin), is dit ook een film over gezagsdragers en hun ondergeschikten. Dr. Caligari stuurt Cesare aan, zonder dat deze zich kan verzetten tegen de opdrachten. Hij lijkt het niet fijn te vinden om mensen te vermoorden, en in het geval van Jane weigert hij, maar dat wordt zijn dood. Aan de andere kant, ook Dr. Caligari moet buigen voor gezag. Wanneer hij een vergunning nodig heeft, wil de relevante ambtenaar hem nauwelijks te woord staan. Andere gezagsdragers, zoals de politiemannen, bevinden zich ook fysiek ver boven het publiek dat zij dienen. Zij zijn te vinden in kantoren bovenaan bochtige trappen en zitten daar op vreemde hoge stoelen achter verhoogde bureaus. 

Franzis lijkt dan een soort rebel die de autoriteit van gezagsdragers aan de kaak stelt, door een onderzoek in te stellen naar Dr. Caligari en te ontdekken dat hij een crimineel is. Maar uiteindelijk wint de autoriteit. Franzis blijkt waanzinnig en wordt opgesloten, terwijl de directeur aankondigt stappen te nemen om Franzis te genezen. Zal Franzis zich dan conformeren aan de eisen van de autoritaire samenleving?

Verder leiden veel spelers in de film ook een soort dubbelleven. Iedereen die in het waanzinnige verhaal van Franzis voorkomt, leeft ook in het Gesticht. Franzis is een held, die onderzoek doet naar de moord op zijn vriend in de droomwereld, maar een patiënt in het echte leven. Hetzelfde geldt voor Jane, Cesare en Dr. Caligari. 

Dr. Caligari is zelfs nog veel complexer. Ook in het waanzinnige verhaal van Franzis leidt hij een dubbelleven, als hardvochtige directeur overdag, maar bij nacht een kermisklant en moordenaar. En als hardvochtige directeur wil hij eigenlijk lijken op een 18e eeuwse mysticus. 

Al met al een complexe en overdonderde film, zeker het kijken waard.

Cthulhu Berlin

Al jaren speel ik rollenspellen (Ravenloft, Pendragon, Prince Valiant, Call of Cthulhu) en nu speel ik weer iets dat ik hier toch even wil delen. Het gaat over Call of Cthulhu, maar dit keer is de setting Weimar - Berlijn. In een setting van politieke, militaire en economische chaos worden de spelers geconfronteerd met Things form Beyond the Stars...

Het materiaal is heel mooi. Een gelikt boek, overzichtelijke regels en lekker veel achtergrondinformatie over de voorzieningen en inwoners van Berlijn in een tijd dat Berlijn een hotspot was voor mensen op zoek naar een feestje. En de avonturen die erin uiteengezet zijn, zijn ook erg onaangenaam, precies wat je wil bij een avondje Call of Cthulhu. 

Ik heb een stel spelers bij elkaar kunnen krijgen die eens in de twee weken Berlijn veilig/ onveiliger willen maken en ook zij hebben zich helemaal op de mogelijheden gestort. Zo is daar Rietje, die de kost verdient als Table- Lady voor de rijke heren, maar denkt dat zij de weduwe is van Baron Manfred von Zorbo (uit de Adventure - setting). We hebben te maken met Beate, die de kost verdient als Boot- Girl, een soort dominatrix. Dan is er nog Mina die de kost verdient met de verkoop van drugs. Hilde laat haar prostitutie-verleden achter zich en probeert als verpleegster aan de bak te blijven het Institut für Sexualwissenschaf. En Petra en Greetje hebben een stabiele, lesbische relatie en zijn uitbaatsters van een winkeltje, soms verdien ze in avonduren bij als Half-silks. 

Al deze karakters zijn een re-boot van karakters waarmee ik jaren geleden ook al eens een Adventure! rollenspel heb gespeeld. Dat was toen hilarisch, toen deze vrouwen door Europa van de jaren '20 reisden, onder begeleiding van hun boekingsagent, Mevrouw Zelle. En nu moeten deze zelfde karakters zich door het veel somberder Call of Cthulhu - Europa heen slaan. Het begon leuk natuurlijk, in het avontuur The Devil Eats Flies weet Rietje zoveel indruk te maken op Erwin Kern, dat hij haar volgt naar de Rio Rita Bar, maar de decadentie wordt hem daar te veel. Maar wanneer de groep erachter komt wat Großmann met zijn slachtoffers deed, worden ze allemaal spontaan vegetariër. 

We hebben nog een paar sessies te gaan en ik kijk ernaar uit. 

Memento

De ene klassieker na de andere komt voorbij. En het mooiste is, dat ik ze kan kijken met de kinderen. Lang geleden zagen wij al eens Memento (2000) van Christopher Nolan (The Dark Knight, The Dark Knight Rises), maar nu keken de oudste kinderen ook mee. In deze film zitten verder nog Guy Pearce (L. A. Confidential, Iron Man 3) en Carrie - Ann Moss (The Matrix) en Joe Pantoliano (The Matrix), die we onlangs ook al zagen.

Spoilers

Deze film is zo ingewikkeld, het wordt nog lastig om het verhaal te spoilen. We volgen een man, Leonard (Pearce). Deze man heeft een aandoening. Na een traumatische gebeurtenis, waarbij hij een hoofdwond opliep, is hij niet langer in staat om nieuwe herinneringen aan te maken. De hele dag lang probeert hij zich door het leven te slaan met ondersteuning van foto's, aantekeningen en tatoeages (voor de echt belangrijke dingen). Voor de meeste mensen zou dat al problematisch genoeg zijn, maar Leonard heeft het bijkomende probleem dat hij ook op zoek is naar de moordenaar van zijn vrouw (de traumatische gebeurtenis). 

Bij deze zoektocht wordt hij bijgestaan door vriendin Natalie (Moss) en sympatieke politieman Teddy (Pantoliano). 

Om deze aandoening en de problemen van Leonard over te brengen, krijgen we de film in achterwaartse volgorde. Zo lang Leonard zijn aandacht bij de zaken kan houden, leven we met hem mee. Zodra hij afgeleid raakt en de meest recente gebeurtenissen vergeet, springen we een scene terug in het verhaal. 

Aan de ene kant is het hilarisch. Soms vraagt Leonard zich af wat hij doet in een situatie en blijkt dat hij het volledig verkeerd heeft ingeschat. ("Ah, ik achtervolg iemand!" Na wat kogelschoten, "Nee, hij achtervolgt mij.") En soms is het ook diep tragisch, als duidelijk wordt dat mensen in zijn omgeving hem misbruiken voor zijn eigen doeleinden. De meest onschuldige is nog wel een hoteleigenaar, die hem steeds nieuwe kamers verhuurt. 

Uiteindelijk leiden al zijn inspanningen naar een ontknoping waar blijkt dat niets is zoals het was. Maar wie loog wie nou voor? Was Teddy wel zo zuiver op de graat? Was Leonard wel zo oprecht? Wie heeft nou werkelijk de vrouw van Teddy vermoord?

Conclusie

Een klassieker! Deze film moet je echt gezien hebben. De acteurs zijn prima en nog in hun jonge jaren. Het verhaal is complex en om over na te denken en de gebeurtenissen zijn allemaal zeer deprimerend. 

The Song of Achilles

Er komt maar geen einde aan mijn Griekse Mythen - binge. Na De Stilte van de Vrouwen,
Heroes en Mythos las ik dit keer The Song of Achilles van Madeline Miller, die ook Circe schreef. En ook dit boek was weer te leen uit de lokale bieb. Ga vaker naar je bieb mensen, er is een hoop leuks te vinden.

The Song of Achilles gaat over het leven van Achilles, verteld door Patroclus, zijn beste vriend. het verhaal betreedt daarbij begaande paden, net als in De Stilte van de Vrouwen en Circe, maar weet er toch weer een frisse draai aan te geven.

Spoilers

Achilles en Patroclus zijn beide koningszonen en in hun jonge jaren goed bevriend. Ze groeien samen op, ze gaan samen in de leer bij de Centaur Chiron en worden daar minnaars. Uiteindelijk komt natuurlijk de Trojaanse oorlog en beide mannen vervoegen zich bij de andere Grieken. 

En dan volgt het drama natuurlijk. Koning Agamemnon moet Chryseïs afstaan, om een vloek van Apollo op te heffen. Hij neemt de oorlogsbuit van Achilles, Briseïs. Achilles trekt zich terug uit de strijd. De Trojanen winnen en Patroclus doet de wapenrusting van Achilles aan. Dan wordt hij gedood door Hector, waardoor Achilles weer een reden heeft om de strijd te starten. De Trojanen worden verslagen, Achilles sterft en de Grieken keren weer naar huis. 

Conclusie

Dit verhaal kon me wat minder boeien. Misschien omdat ik eerder als Circe gelezen had, waar ik wat minder van wist en wat dus wat verfrissender voor me was. Misschien omdat ik eerder De Stilte van de Vrouwen heb gelezen en daarna is het moeilijk om de Trojaanse oorlog nog als een nobel mannen-feestje te zien. 

En verder vond ik de karakters ook wat vlak. Achilles is een jonge blaag, waarbij alles meezit in het leven. Hij is een gerespecteerd Prins en mag verwachten later Koning te worden. Hij krijgt de beste opvoeding en iedereen wil met hem rondhangen. Omdat hij van zijn moeder Thetis goddelijk bloed in zijn aderen heeft, is hij ook bijzonder sterk en snel. En hij heeft een nobele lotsbestemming, dat is iedereen wel duidelijk. 

Patroclus is bijna volledig het tegenovergestelde. Ook hij is een koningszoon, maar hij is een teleurstelling voor zijn vader. Daardoor wordt hij een verlegen en bedeesde jongen, die zichzelf nooit op de voorgrond zet. Ook in zijn relatie met Achilles laat hij alle belangrijke beslissingen over aan zijn partner. 

Verder zat er wel erg veel vrouwenhaat in het boek. Het begint al met Thetis die wordt verkracht door Peleus, zodat Achilles verwekt wordt. Ook het huwelijk tussen de ouders van Patroclus is niet gelukkig en het heeft er de schijn van dat zijn moeder een beperking heeft. Verder is Thetis ook een manipulatieve moeder, die haar zoon niet los kan laten en hem zijn eigen leven kan laten leiden. Zij dwingt (een wederom ongelukkig) huwelijk af tussen Achilles en Deidameia. Maar het wordt allemaal een beetje weggewuifd als onderdeel van de samenleving in die tijdsperiode (terecht natuurlijk). Desondanks voelt het niet lekker. 

Leuk, maar net niet je dat. 

Rebecca

Onlangs keek ik weer een klassieker met Sander, Rebecca (1940) van Alfred Hitchcock. Deze film is naar een boek van Daphne du Maurier, dat ik lang geleden ook eens gelezen heb. Ik weet dat ik me toen heel erg ergerde aan de hoofdpersoon. Deze verfilming is met acteer kanonnen uit deze tijd als Laurence Olivier (Brideshead Revisited), Joan Fontaine (zus van Olivia de Havilland) en Judith Anderson (The Ten Commandments).

Spoilers

De film opent met het leven van een jonge, anonieme gezelschapsdame (Fontaine) die met haar werkgeefster, Mw. Van Hopper (Bates) tijd doorbrengt in Monaco, waar wel meer rijke mensen overwinterden in deze tijd. Daar weerhoudt de hoofdpersoon een man (Olivier) ervan om zelfmoord te plegen. Als snel krijgen ze een relatie en kort daarna moet de hoofdpersoon bedenken of ze met haar werkgeefster naar New York wil vertrekken of wil trouwen met Maxim de Winter. Ze kiest voor een huwelijk. 

Wanneer de nieuwe Mw. De Winter zich installeert in het huis van haar nieuwe man, wordt al vrij snel duidelijk dat Rebecca, de eerste, overleden Mw. De Winter nog zeer aanwezig in het huishouden. Zij was een sprankelende, overheersende persoonlijkheid. De nieuwe Mw. De Winter wordt steeds onzekerder. Haar nieuwe man lijkt haar initiatieven af te keuren, Mw. Danvers de huishoudster steekt niet onder stoelen of banken dat Rebecca een veel betere partner en vrouw des huizes was.
Wanneer de nieuwe Mw. De Winter bijna bezwijkt onder de druk om een perfecte echtgenote en vrouw des huizes te zijn, vindt er een scheepsramp plaats. Deze werpt een nieuw licht op de eerste scheepsramp, waar bij Rebecca de Winter omkwam. Een diepgravend politie onderzoek vindt plaats. Heeft Maxim zijn eerste vrouw vermoord?

De spanning blijft oplopen, maar uiteindelijk komt alles toch nog goed. Rebecca bleek te lijden aan ongeneeslijke kanker. Het verdachte ongeluk met haar boot wordt gezien als een zelfmoord en Maxim en de nieuwe Mw. De Winter zijn vrij om aan hun leven te beginnen. Maar dan steekt Mw. Danvers het landgoed van de De Winters in de fik.

Conclusies

Dit is wel een heel aangrijpende film. De jonge, naïeve hoofdpersoon wordt bedolven onder de druk van haar omgeving. Eerst haar werkgeefster, dan haar man en de geest van zijn eerste echtgenote. Dan volgt de druk van een moordonderzoek met haar man als hoofdverdachte, als hij de gevangenis in verdwijnt, heeft zij niets meer. En uiteindelijk zijn zij en haar man hun huis kwijt. En hoe langer de film voortgaat, hoe onzekerder het arme kind wordt.
Verder is het vreemd om te zien dat deze film slechts één jaar na Gone with the Wind uitkwam, beiden uit de stal van David Selznick., maar toch zo verschillend zijn. Waar Gone with the Wind een enorm dramatisch spektakelstuk is met veel verschillende karakters, enorme sets en een dramatisch verhaal, is Rebecca heel ingetogen, met eigenlijk maar drie karakters. En het verhaal gaat over twee partners die een nieuw evenwicht in een relatie moeten vinden.
Daarnaast maakt het gebruik van zwart/wit film en het gebruik van schaduwen deze film ook bijzonder. De hoofdpersoon lijkt, zeker in het begin, helemaal te bezwijken onder de druk die op haar wordt gelegd. En dat wordt verbeeld in de schaduwen van trappen, gordijnen en bomen die de hele tijd over haar heen vallen.

Dan is er natuurlijk ook nog de hele lesbische ondertoon met Mw. Danvers. Rebecca en Mw. Danvers waren werkgever en werknemer, maar Mw. Danvers had toch een obsessive relatie met Rebecca. Niemand kan ooit in haar schaduw staan, haar spullen blijven na haar dood onaangeraakt, als een altaar voor de overledene. Ook hoe Mw. Danvers aan de bontjassen en het ondergoed van Rebecca zit is ronduit eng.

Tot slot blijf je je met moderne ogen zorgen maken om de jonge hoofdpersoon. Als gezelschapsdame van Mw. Van Hoppper wordt ze volledig ondergesneeuwd. Later is haar echtgenoot niet veel beter, hij ziet haar als een jong, dom ding en steekt dat niet onder stoelen of banken. En wanneer hij wordt beschuldigt van moord, is ze tevreden. Het betekent dat haar man tenminste niet van de vorige vrouw houdt, maar van haar. Eh, ik vraag me dan toch af wat hij met me doet, als ik hem een keer teleurstel.

Een aangrijpende en beklemmende film, kijk zeker eens wanneer je de kans krijgt.

De dag van de peulvrucht

Gisteren was de Internationale Dag van de Peulvrucht. Jaren geleden heb ik al eens stilgestaan bij het Internationale Jaar van de Peulvrucht en ik heb toen veel recepten met peulvruchten gemaakt. En vandaag maak ik maar weer een oude klassieker, een zoetige soep van groene Linzen met Kaneel en Cardemom.

Peulvruchten moeten echt wat meer gegeten worden. Ze zijn lekker, ze zijn toe te passen in allerlei soortgen gerechten en ze zijn een bron van voedingsstoffen. Zeker nu we in het kader van klimaatverandering zelf ook wat veranderingen door moeten voeren, zijn ze een goede vervanger voor vlees in een maaltijd. Sander heeft al veel succes geboekt met een Boeuf Bourgignon zonder vlees, maar met linzen (en paddestoelen). En daarnaast zijn peulvruchten ook wat toleranter voor de klimaatverandering zelf. Zij kunnen met veel minder vocht toe dan granen en kunnen ook tegen hetere temperaturen.

Dus, eet meer peulvruchten.

The Matrix

Je weet dat je een dagje ouder wordt als de hit-films van vroeger de klassiekers van nu zijn. Onlangs keken we met onze oudste kinderen de film The Matrix (1999). Ik kan me nog herinneren dat we deze revolutionaire film in de bios keken met vrienden en inmiddels is hij meer dan twintig jaar oud! Waar blijft de tijd.

In ieder geval, deze film van Lana en Lilly Wachowski (toen nog The Wachowskis) en met Keanu Reeves (The Watcher, 47 Ronin), Laurence Fishburne (Ant-Man and the Wasp), Carrie - Anne Moss (Memento) en Hugo Weaving (Captain America) in de belangrijkste hoofdrollen.

Spoilers

Een vrouwelijk terrorist (Moss) wordt achtervolgd door de politie. Maar zij beschikt duidelijk over bovenmenselijke krachten en weet te verdwijnen.
Dan springt de actie naar Thomas Anderson (Reeves) die overdag een kantoorslaaf is, maar bij nacht een populair computerhacker onder de naam Neo. En hij is de Matrix op het spoor gekomen. Maar hij weet niet wat het is. Uiteindelijk wordt hij in contact gebracht met Trinity, een vrouwelijke hacker (de terrorist uit de openingsscene) en Morpheus (Fishburne). Maar nu trekt Thomas Anderson ook de aandacht van de sinistere Agent Smith (Weaving). Deze laat weten dat Trinity en Morpheus terroristen zijn en dat verdere bemoeienis met hen voor problemen zal zorgen. En dan wordt de film echt eng, wanneer Thomas zijn mond kwijtraakt en ook nog geïnfecteerd wordt met een of ander mechanisch wezen. 

Thomas wordt weer opgepikt door Trinity en de haren en ontmoet Morpheus. Dit leidt tot de beroemde Red pill - Blue pill scene en Thomas wordt wakker in een soort life-support-pod in een viezige verwaarloosde wereld, waar machines regeren en mensen niet meer zijn dan een bron van energie voor de machines. De "echte" wereld waar Thomas tot voor kort in dacht te leven was niet meer dan een simulatie om zijn lichaam rustig te houden.
Thomas nu Neo leert de "echte" wereld kennen en zijn positie daarin. Wanneer hij zich daarmee voldoende op zijn gemak voelt, moet hij, zoals iedereen, kennis maken met het Orakel. Morpheus is op zoek naar de One, die voor altijd de machines zou kunnen verslaan. En het Orakel zou deze kunnen herkennen.

Bij het Orakel krijgt Neo te horen wat hij nodig heeft, maar de missie loopt verkeerd door een verrader in de eigen gelederen. Morpheus wordt gevangen genomen en hij weet teveel over het verzet tegen de machines. Een reddingsmissie wordt op poten gezet. Deze verloopt goed, Morpheus wordt gered en Neo laat steeds meer krachten zien, waardoor meer mensen geloven dat hij de voorspelde redder van de mensheid is.
In de echt wereld gaat het verraad echter door. Mensen die aan de Matrix gekoppeld zijn worden een voor een gedood. Maar ook daar lijkt een mirakel plaats te vinden. Neo hervindt zijn krachten en kan nu op gelijke voet met de vertegenwoordigers van de Matrix de strijd aangaan.

Een lange weg ligt nog voor de verzetsstrijders om alle mensen te bevrijden van de Matrix

Conclusie

Na al deze jaren (damn, wat is iedereen nog jong!) heeft deze film nog niets aan impact ingeboet. Tjeee zeg. Het verhaal is lekker compact en het tempo ligt hoog. Desondanks weet het verhaal toch een eindeloze hoeveelheid filosofische vragen op te roepen over de realiteit en onze perceptie van de realiteit. En het was leuk om te zien dat onze oudste kinderen inmiddels ook oud genoeg zijn om dat soort vragen te stellen. 

Verder was de actie ook gewoon ronduit spannend en overdonderend in beeld gebracht. Neo, Morpheus en Trinity hebben eigenhandig een nieuwe vorm van cool geïntroduceerd. En hetzelfde geld voor de bullet-time vechtscenes, die sindsdien eindeloos geparodiëerd zijn, maar toen natuurlijk revolutionair waren. 

Deze film zit op verschillende niveaus heel goed in elkaar, wat nogmaals kijken echt de moeite waard maakt. Als je nog eens de kans krijgt om deze film (weer) te zien, zeker doen. Hij is echt fantastisch. 

Spellenavond februari 2020

Al een paar jaar heeft Sander de goede gewoonte om op de laatste zaterdag van de maand een spellenavond voor vrienden te organiseren. En deze eerste maand van het nieuwe jaar was natuurlijk geen uitzondering. We hadden alleen een beetje onderschat hoe populair deze avondjes inmiddels zijn. We hadden natuurlijk net nog een spellendag gehad rond Kerst 2019. En we dachten dat iedereen nog wel een beetje aan het bijkomen was van de wilde feestdagen.

Maar nee, er kwamen meer mensen dan we soms zien op een spellendag! We hebben op drie tafels zitten spelen! We hebben de extra tafel van zolder moeten halen!

Het was in elk geval heel gezellig. Sommige mensen speelden Lords of Waterdeep met de Skullport uitbreiding, een vertrouwde klassieker inmiddels. Andere mensen speelden nog Terraforming Mars. Maar ik kon Sander eindelijk eens kennis laten maken met Sintra, een variant op Azul. Azul hebben we zelf in huis en is een moderne favoriet. En Sintra geeft daar een leuke variatie op.

De grote kinderen speelden ook nog even mee. En gek genoeg hebben we op een eenvoudige zaterdagavond tot na middernacht spellen zitten spelen, met een hele hoop vrienden. Erg gezellig en zeker voor herhaling vatbaar.