De nieuwe Dief van Bagdad

Jaren geleden keken we eens de film The Thief of Bagdad (1924) met Douglas Fairbanks in de hoofdrol. Mijn oudste kinderen vonden dat toen een hele leuke film. Maar vriend D. leende nog een verise van de The Thief of Bagdad aan mij uit. Deze was zo mogelijk nog populairder.

The Thief of Bagdad

The Thief of Bagdad (1940) is geregisseerd door een hele hoop regisseurs, waaronder Michael Powell (Black Narcissus). De belangrijkste rollen zijn voor Conrad Veidt (Das Cabinet des Dr. Caligari), Sabu (Balck Narcissus), June Duprez en John Justin in zijn eerste rol. 

Spoilers

Deze film open met een blinde man (Justin) die op een marktplein zijn verhaal vertelt aan ieder die het horen wil. Een jongedame krijgt medelijden met hem en neemt hem mee naar het paleis, waar hij op krachten kan komen en zijn verhaal kan vertellen. 

Eigenlijk is hij Ahmed, Sultan van Bagdad. Zijn vizier Jaffar (Veidt) overtuigde hem ervan om eens te horen wat zijn volk werkelijk van hem dacht, door verkleedt als boertje tussen de gewone mensen te leven. Dat was een mooi moment voor de verraderlijke vizier om een arm boertje in het gevang te gooien en zo zelf de troon als Sultan te kunnen bestijgen. 

In de kerkers ontmoet Ahmed de jongen Abu (Sabu), de beste dief van Bagdad. Samen weten ze te ontstnappen en trekken ze naar Basra (Een tripje van dik 500 km). In Basra treft Ahmed een mooie prinses (Duprez) en wordt meteen verliefd op haar. 

Maar Jaffar is ook naar Basra gekomen, op zoek naar een mooie prinses om mee te kunnen trouwen. En Jaffar beschikt over allerlei mooie apparaten, waarmee hij de verder wat zwakke Sultan van Basra (Malleson) weet in te palmen. Het huwelijk tussen de prinses en Jaffar lijkt al in kannen en kruiken. Wanneer Ahmed hier wat aan probeert te doen, verblindt Jaffer hem en veranderd Abu in een hond. De prinses eindigt als een comateuze slavin van Jaffar (Oriëntalisme for the win! Prinsessen in verhalen gesitueerd in het Midden Oosten zijn altijd comateus, ziek of gedrogeerd). 

Een slavin van het huishouden van Jaffar kan dit allemaal niet aanzien. Zij brengt Ahmed en de Prinses weer samen, waar door in elk geval de prinses weer ontwaakt. De prinses krijgt dan Jaffar zo ver dat hij de vervloeking van Ahmed en Abu opheft. De prinses smeekt daarna Jaffar om haar weer terug te brengen naar haar vader. Tijdens deze zeereis, zetten Ahmed en Abu de achtervolging in, maar leiden schipbreuk als gevolg van meer magie van Jaffar. 

Eenmaal in Basra vraagt de prinses haar vader de Sultan om niet te hoeven trouwen met Jaffar. De Sultan stemt in, maar wordt kort daarna gedood door weer een robotisch speeltje van Jaffar. De prinses is nu helemaal alleen...

Ondertussen komt Abu alleen bij op een strand. Daar vindt hij een fles met een Djinn (Ingram). Deze helpt hem met drie wensen en een side-quest om het Alziend Oog te vinden. Daarmee weten ze ook Ahmed weer te vinden. Maar de laatste wens was dat Ahmed in Bagdad zou zijn. En nu is Ahmed in Bagdad en Abu alleen in de wildernis. De Djinn is weer vrij na het vervullen van de wensen. 

Abu weet met hulp van het Alziend Oog uit tekomen bij een koning. Hij steelt een kruisboog en vliegend tapijt en komt zo net op tijd aan in Bagdad om Jaffar te doden en Ahmed en zijn Prinses aan de troon te helpen. 

Conclusie

Een enige film en het is goed te zien waarom dit een klassieker is! De mensen zijn knap om naar te kijken. Er is romantiek, actie, humor en spanning en daarmee voor iedereen wat wils. Dat werd vaker gedaan in deze tijd. In bijvoorbeeld Prince Valiant of The Court Jester zien we hetzelfde, de film was echt voor de hele familie. De effecten zijn soms lachwekkend gedateerd, maar deze film is dan ook uit 1940, dan ben ik bereid een hoop te vergeven. 

June Duprez als prinses

Een groot pluspunt is wel dat er veel tijd en moeite is gestoken in de aankleding van de film. De scenes in Bagdad en Basra zijn vol mensen, die zijn aangekleed in passende kledij voor middeleeuws Midden Oosten. Dat draagt altijd bij aan de kwaliteit van de film. 

Conrad Veidt als Jaffar

Verder was ook wel duidelijk hoezeer deze film een inspiratie is geweest voor Aladdin (1992). Het uiterlijk van Veidt, Malleson en Ingram was duidelijk een inspiratie voor Jafar, de Djinn en de Sultan in de tekenfilm. Ook waren er een paar scenes die duidelijk als inspiratie hebben gediend.

Een minpunt was wel hoe zeer normen en waarden verschoven zijn in de loop der tijd. De jonge Sultan Ahmed is een vrij passieve en naïeve mooie jongen. De enige reden dat hij en de prinses verliefd zijn, is omdat ze elkaar tegenkomen. De Vizier Jaffar ziet dan tenminste nog in dat een metropool als Bagdad geregeerd moet worden, dat er banden met naburige sultanaten gesloten moeten worden, hij bouwt ook nog de mooiste robots en gebruikt machtige magie. Al met al een stuk aantrekkelijker als partner dan iemand die alleen een beetje kan smachten. Het zelfde probleem had ik ook met Tristan + Isolde (2002). Daarin was Rufus Sewell als Koning Mark ook een stuk interessanter dan de kwijnende James Franco als Tristan.