Dief in Bagdad

Zoals jullie weten kijk ik graag film en een bron van gekke oude films is natuurlijk vriend +Daniel. Dit keer had hij in het kader van een Al-Qadim rollenspel de film The Thief of Bagdad meegenomen. Dit is een stomme film uit 1924, van Raoul Walsh, waarin Douglas Fairbanks als Thief of Bagdad een leven vol misdaad en corruptie leidt. Gelukkig komt hij door de liefde van een goede vrouw tot inkeer.

De Dief van Bagdad. 

Spoilers

Ahmed, de Dief van Bagdad besteelt alles en iedereen en toont totale minachting voor de Moskee en de goede Imam die daar leiding geeft aan zijn kudde. Dan probeert hij de Prinses van Bagdad te bestelen in haar kasteel. Hij raakt onder de indruk van haar schoonheid en goedheid en probeert haar voor zich te winnen (hij steelt een slipper, creepy!). Het komt goed uit dat net op dat moment de prinses een echtgenoot moet kiezen.

Met gestolen kleding, sieraden en paarden doet Ahmed zich voor als een verre prins en dingt naar haar hand. Aangezien alle andere prinsen eng, dik (gespeeld door een vrouw!) of Mongools zijn, kiest de prinses voor de dief Ahmed. Maar zijn bedrog wordt natuurlijk ontdekt en onthuld. Hij wordt zwaar gestraft en uit het paleis gegooid. De prinses moet een andere man kiezen. Zij vraagt om 7 maanden uitstel en zal dan trouwen met de man die haar het mooiste geschenk kan brengen. De drie overgebleven prinsen gaan allemaal op weg om een schat voor de prinses te vinden. Alleen de Mongoolse prins is handig genoeg om de andere prinsen in de gaten te houden. 

Ahmed komt inmiddels tot inkeer en met behulp van de Imam, die hij eerder nog belachelijk maakte, gaat hij op weg om ook een schat te vinden voor de prinses. Deze reis wordt er deels ook een van spirituele groei, waarbij hij zijn oude, diefachtige wegen achter zich laat.

Wanneer de andere drie prinsen hun schatten hebben gevonden (een vliegend tapijt, een kristallen bol en een genezende appel), zien zij in de kristallen bol van de Indiase prins, dat de prinses vergiftigd is (door de handlangers van de Mongoolse prins). Met het tapijt van de Perzische prins vliegen zij naar Bagdad en met de appel van de Mongoolse prins redden zij haar. Terwijl er ruzie ontstaat over wie het belangrijkste cadeau had en dus met de prinses mag trouwen, valt het leger van de Mongoolse prins Bagdad aan en neemt het in. 

Maar gelukkig keert Ahmed dan net terug met zijn schatten. Een doos met toverpoeder, dat je geeft wat je maar nodig hebt en een mantel der onzichtbaarheid. Met het toverpoeder maakt hij een enorm leger dat Bagdad weer herovert op de Mongoolse horde. Als dank krijgt hij de hand van de prinses. 

Oordeel

Het was een leuke film om te zien en het is goed te zien dat er veel moeite is gestopt in het maken van een goede film. Er is aandacht besteed aan de sets, de massa-scenes en de special effects. Ook is goed te zien hoe Douglas Fairbanks een achtergrond heeft als athleet.

Het verstoppen van de Mongoolse horde van 20.000 man in Bagdad, zonder dat men het merkte is nog redelijk waarschijnlijk te noemen. Op haar culturele hoogtepunt had Bagdad 1,2 miljoen inwoners. Kort daana werd de stad inderdaad aangevallen en grotendeels verwoest door Mongoolse horden. 

Een ander fenomeen dat naar voren kwam in de film, was het oriëntalisme. Er is een periode geweest dat Westerse kunstenaars gefascineerd waren door het Midden Oosten. Er is toen ook veel kunst geproduceerd die afbeeldingen waren van het leven in de harem. Vrouwen en prinsessen werden daarbij bijna altijd liggend of slapend afgebeeld, in hangende (halfnaakte, uiteraard) poses, waaruit totale lamlendigheid sprak. Oosterse prinsessen deden niets en konden niets en maakten altijd een slaperige of gedrogeerde indruk. Ook in deze film (hoewel het hoogtepunt van het Oriëntalisme allang weer voorbij is in 1924) is de prinses van Bagdad meer dan de helft van de tijd in slaap, flauwgevallen of op sterven na dood. 

The Thief of Bagdad op de Wiki

The Thief of Bagdad op de TVtropes

Een leuke film om eens te zien en hoort echt bij onze culturele opvoeding.