Translate

woensdag 28 oktober 2020

We hebben altijd in het kasteel gewoond

In de aanloop naar Halloween (en omdat Corona me zoveel binnenhoudt) heb ik weer wat meer zin om te griezelen. En een heel goed boek om dat mee te doen is We hebben altijd in het kasteel gewoond van Shirley Jackson. Ik kon het zonder problemen lenen van de Bibliotheek. En zeker in deze tijden zijn algemene voorzieningen als een bieb belangrijk.  


Spoilers

Het is een vrij korte roman en het wordt al snel duidelijk dat er iets heel ernstig mis is. We volgen Mary Katherine (Merrykat) Blackwood, die samen met haar oudere zus Constance en haar bejaarde oom Julian in het huis van de Blackwoods wonen. Ze leven heel geïsoleerd in hun eigen huis. Constance heeft het terrein al in geen jaren verlaten en Oom Julian is zo verzwakt dat hij het terrein ook niet kan verlaten. Dus het komt neer op Merrykat om de boodschappen te doen en de contacten met de buitenwereld te onderhouden. 

En de verhouding tussen de Blackwood familie en de buitenwereld is heel slecht. Jaren geleden zijn kort na een etentje veel leden van de Blackwood familie overleden, vergiftigd. Constance was de hoofdverdachte, maar is uiteindelijk vrijgesproken. Maar iedereen denkt nog steeds dat zij al haar familieleden, waaronder de ouders van Merrykat en haarzelf, heeft vermoord. En daarom mijdt iedereen de Blackwoods. 
De Blackwoods leven in isolatie en deze isolatie heeft beroerde gevolgen voor hen. Oom Julian is nooit helemaal hersteld van de avond waarop al zijn familieleden dood neervielen en hij heeft daar een fysieke en een mentale beperking aan overgehouden. Hij wil zijn memoires publiceren, maar hij is eigenlijk keer op keer bestaande notities aan het herschrijven en nieuw informatie aan het toevoegen. Hetzelfde geldt voor Merrykat, zij beschermt haar familie met magische handelingen en magie. 

Op een dag krijgt Merrykat het gevoel dat er gevaar dreigt en steeds dichterbij komt. En al snel staat er een neef op de stoep, Charles Blackwood, zoon van een broer van Julian en de vader van Merrykat en Constance. Deze neef lijkt de familiebanden aan te willen halen en hij vindt een gewillig oor in Constance. Maar hij zet ook de verhoudingen op scherp. Constance ziet onder invloed van Charles in dat zij niet voldoende zorg kan bieden aan Merrykat en Julian. En er zal iets moeten veranderen. Dit is zeer tegen de zin van Merrykat, die probeert Charles weg te werken. 

Uiteindelijk komen alle spanningen binnen de Blackwood familie en tussen de Blackwoods en de buitenwereld tot een hoogtepunt. 

Conclusie

Dit is een korte maar heel erg leuke roman. De dreiging wordt langzaamaan steeds meer opgebouwd. Merrykat is overduidelijk een onbetrouwbare verteller. En wat is er nou werkelijk gebeurd, al die jaren geleden dat de Blackwood familie een voor een neervielen?
En wat wil Charles, wil hij werkelijk de familiebanden aanhalen? Wil hij uit de goedheid van zijn hart een beter leven voor Merrykat, Constance en Oom Julian? Of is hij uit op het fortuin van de Blackwoods?
En de bevolking in het dorp? Zijn zij werkelijk kleingeestige bekrompen zielen, jaloers op het geld, de geschiedenis en de stijl van de Blackwoods? Of hebben zij gelijk met hun haat voor deze verknipte familie?

Het verhaal is kort, zet je aan het denken over de spanningen in kleine gemeenschappen en heeft nog een verrassende ontknoping. Zeker leuk in deze donkere dagen. 

maandag 26 oktober 2020

Dracula

Het is momenteel binnen zitten en films kijken. Dan heb ik gelukkig wel kans om oude klassiekers te kijken als Dracula (1958), de film die in zijn eentje een heel nieuw filmgenre een boost gaf. 


Deze film is van Terence Fisher (The Devil Rides Out) en met belangrijke horror acteurs als Christopher Lee (The Devil Rides Out, Horror Express) en Peter Cushing (Horror Express, Star Wars). In een klein rolletje zagen we ook nog Michael Gough (Batman 1989). 

Spoilers

Het verhaal is natuurlijk gebaseerd op een zeer oude roman uit 1897 en al veel vaker verfilmd (in 1922, in 1992, in 2020). Dus spoilers zouden niet meer nodig hoeven zijn. Desondanks pakt deze film het verhaal net weer even anders in. 

We beginnen met Jonathan Harker (van Eyssen), die arriveert in het Kasteel van Dracula, nabij Klausberg. Daar ontmoet hij een mooie jonge dame (Gaunt), die niets liever wil dan het Kasteel verlaten. Maar dan komt Graaf Dracula (Lee) zelf op het toneel. De vrouw gaat weg en Jonathan wordt geïnstalleerd in zijn kamer. 
Dan blijkt dat Jonathan met een geheime missie naar Klausberg is gekomen. Hij en zijn compaan Van Helsing (Cushing) weten dat Dracula een vampier is. En Jonathan moet hem nu ontmaskeren en hopelijk ook uitschakelen (Maar waarom schrijf je dat allemaal in je dagboek?). Jonathan heeft weer een confrontatie met de vreemde vrouw, maar zij is een vampier! En probeert Jonathan te bijten. Maar dat vindt Graaf Dracula maar niets. Er ontstaat een gevecht om Jonathan, Dracula wint dat uiteraard en de volgende morgen wordt Jonathan wakker in zijn eigen bed. 

Jonathan gaat meteen op zoek naar de schuilplaats van Dracula en zijn vrouw. Hij vindt hen in de Crypte. En dan doet hij wel heel dom. Hij blijft veel te lang koekeloeren naar de mooie vampiervrouw, voor hij haar doodsteekt met een staak. En als hij dan eindelijk tijd heeft voor Dracula, is deze natuurlijk al lang wakker, en gevlucht. Jonathan sterft in de Crypte van Dracula. 

Na een aantal dagen komt Doctor van Helsing aan in Klausberg, hij zoekt zijn assistent Jonathan Harker. Hij vindt het dagboek van Jonathan en de fotolijst waar een fotootje van Lucy Holmwood (Marsh), verloofde van Jonathan in zat. In de Crypte vindt Van Helsing het lichaam van Jonathan, die nu een vampier is. Ook Jonathan wordt permanent uitgeschakeld. Dan moet Van Helsing in Karlstadt aan Arthur (Gough) en Mina Holmwood (Stribling)en Lucy uitleggen dat Jonathan niet meer terug zal komen.
Maar ook Dracula heeft niet stilgezeten. De jonge Lucy is al onder zijn invloed en is ziek en verzwakt. En bij nacht wordt zij bezocht door Dracula, die haar steeds leegzuigt. De inspanningen van haar famili en vrienden om haar te redden zijn voor niets en Lucy sterft. Maar snel herrijst zij weer als gruwelijke vampier. Zij heeft het zelfs voorzien op kleine kinderen. Doctor van Helsing en Arthur Holmwood weten wat hen te doen staat, Lucy moet definitief gedood worden. 

Van Helsing en Holmwood zetten de achtervolging in. Dracula probeert weer terug naar huis te keren en zij willen hem tegenhouden. Maar ondertussen is Mina ook slachtoffer geworden van Dracula. En Dracula blijkt zelfs te verblijven in de kelder van de Holmwoods! Wanneer de helden daar aankomen, is hij al gevlogen natuurlijk, met Mina!
In zijn kasteel in Klausberg komt het tot een strijd tussen Van Helsing en Dracula. Uiteindelijk weet Van Helsing de gordijnen weg te trekken en het zonlicht binnen te laten. Dracula vergaat tot stof!

Conclusie



Tjee wat een film zeg! Erg gemixt. Aan de ene kant was het verhaal nauwelijks eng of geloofwaardig te noemen. De enige twee die echt aan het acteren waren, waren Cushing en Lee. De rest van de cast hing er wat omheen en gedroeg zich als te stom om te overleven. Hoe komt Harker erbij om naar het kasteel van een verdachte te gaan, overduidelijk geen bibliothecaris te zijn en TIJDENS zijn verblijf daar zijn gedachten op te schrijven? En de Holmwoods waren niet veel slimmer. 



Aan de andere kant, het was wel heel erg leuk om een jonge Cushing en Lee te zien, die overduidelijk lol hadden in hun werk en hun best deden. Verder werd alles ook omlijst met zeer indrukwekkende muziek, die de film naar een hoger plan tilde. 

Dus, voor ons, cynische en uitgebluste overlevers van 2020, niet heel spannend. Aan de andere kant, wel een film die je eens gezien moet hebben. 

zondag 25 oktober 2020

Bloemenweide

Sinds de ongelofelijke hete en droge zomer van 2018 (en die van 2019 en 2020 waren ook niet mals) is ons gazon nooit meer helemaal hersteld. Het gras is verdroogd en komt lang niet overal terug. Toen hebben Sander en ik besloten om dan maar met de nieuwe trend mee te gaan en het gazon gewoon maar op te geven. 

Bolletjes voor het nieuwe seizoen

Op advies van artikelen uit The Guardian, maaien we ons gazon een stuk minder en stellen we het maaimes hoger in, waardoor de planten die we afmaaien hoger afgemaaid worden en sneller herstellen. En dat had al snel effect. De klaver verspreid zich snel door het gras, net als de viooltjes en paardebloemen. En her en der zie ik ook wat kaasjeskruid opkomen. 

In de nadagen van deze zomer heb ik nog wat kruiptijm geplant. Deze plant wordt niet hoog, kan goed tegen droogte en bloeit leuk, wat weer goed is voor de bijtjes. Maar de bijtjes hebben het vooral in de vroege lente moeilijk, wanneer de dagen koud zijn en er nog niet veel in bloei staat. Dus ik heb me bij het tuincentrum even uitgeleefd en ga nu ook wat bolletjes gekocht. De kleinsten kunnen in het gazon, dan gaat het om Winterakoniet en Blauwe Druifjes. Voor de borders heb ik wat Tulpen en Narcissen gekocht. 

Hopelijk geven deze bonte planten wat meer schwung weer aan de tuin. Als de kerstdagen dan voorbij zijn, maar het nog niet echt lente is en we tegen heel veel sombere wolken en kou aankijken in januari en februari. 

dinsdag 20 oktober 2020

Frankenstein in Baghdad

Corona is natuurlijk geen lolletje, maar aangezien ik toch bijna nergens heen kan, lees ik wel veel meer. Dus ik ben blij dat mijn Bibliotheek in Malden voorlopig nog open is. Deze keer heb ik daar een boek weggehaald, Frankenstein in Bagdad van Ahmed Saadawi


Spoilers

Zoals de titel al suggereert gaat dit over een lichaam, samengesteld uit de delen van andere lichamen, dat verschrikkelijke dingen doet.

Het verhaal speelt in Bagdad in 2003, kort na de invasie van Irak. De stad verkeert in chaos en we volgen verschillende mensen die proberen om in de ruïnes het dagelijks leven voort te zetten. Een van hen is de voddenraper Hadi Al-Attag. Hij heeft een nieuw handeltje ontdekt, lichaamsdelen van slachtoffers van bomaanslagen verzamelen, deze aan elkaar naaien en dan een "compleet" lichaam verkopen aan het mortuarium. 
Op een avond gaat het mis. De geest van een slachtoffer van weer een andere bomaanslag vaart in een samengesteld lichaam en laat het herrijzen. En het lichaam waart rond in Bagdad en wordt al snel bevangen door de geesten van de lichamen waar het van gemaakt is. En het is uit op wraak. Iedereen die betrokken was bij de dood van een lichaamsdeel, moet ook vermoord worden uit wraak. Maar al snel loopt het plan uit de hand. Het lichaam rot weg, onderdelen moeten vervangen worden door weer nieuwe onderdelen, dus er moet weer meer wraak genomen worden. En na een tijdje is niet meer duidelijk wie slachtoffer en wie dader is. 

Op de omzwervingen van het monster maken we ook kennis met allerlei inwoners van Bagdad, leden van verschillende religies, verschillende etnische groepen en uit verschillende delen van Irak. En zij krijgen allemaal te maken met het monster. maar het meest monsterlijk is nog wel de manier waarop ze moeten overleven in Bagdad. Veel gebouwen liggen in puin, werk is moeilijk te vinden en elk moment kan er weer een aanslag zijn, die onschuldige slachtoffers zal maken. 

Conclusie

Lees dit boek vooral eens voor een nieuwe kijk op het dagelijks leven in oorlogsgebied. Het leven vol waanzin en onzekerheid is monsterlijker voor de inwoners van Bagdad dan het onnatuurlijke monster dat in hun midden waart en bijdraagt aan het dodental. Ik vond het erg indrukwekkend.   



maandag 19 oktober 2020

Mad Max: Fury Road

Laatst was er weer een pareltje op Netflix te zien, Mad Max: Fury Road (2015). Ik ken de Mad Max serie natuurlijk uit mijn jonge jaren en ik heb deze vierde film in het verleden ook wel eens gezien. Maar dit keer keek ik hem met mijn zoon. En tot niemands verrassing was mijn zoon de ideale doelgroep voor deze film. 

Mad Max: Fury Road

Deze Mad Max is gemaakt door George Miller, die jaren geleden de hele serie gestart is (Mad Max). In de hoofdrollen zien we Charlize Theron en Tom Hardy (The Dark Knight Rises, Tinker, Tailor, Soldier, Spy). 

Spoilers

De film opent met een prachtig shot van een volstrekt verlaten, stoffige woestenij (De film zit vol met prachtige shots, een lust voor het oog). En een anonieme verteller (Hardy) komt in beeld en vertelt over de ondergang van de wereld. De verteller is alle binding met een samenleving kwijt en wil alleen maar overleven. 

De verteller had beter niet in nostalgie kunnen wegzinken, want hij wordt onmiddellijk gezien en opgepikt door de Warboys van een naburige Warlord, Immortan Joe (Keays - Byrne, ook in Mad Max). Deze door kanker verteerde Immortan Joe beheerst een waterbron en heeft dat feit volledig uitgebuit. In een Citadel regeert hij absoluut over de wanhopige, arme lui in de omgeving. De (redelijk) gezonde jongens en mannen zijn zijn krijgers, de knappe vrouwen zijn zijn seksslavinnen en de rest leeft ook om hem te dienen, als ze tenminste water willen. 

De verteller wordt medisch onderzocht en aan slavenleger van Immortan Joe toegevoegd. De verteller zit hier niet op te wachten en probeert te ontsnappen in een werkelijk hallucinante achtervolging door de tunnels van de Citadel van Immortan Joe (Nee werkelijk, er missen steeds seconden uit de achtervolging, wat het allemaal een zeer paniekerige sfeer geeft). Het lukt de verteller niet om te ontsnappen en nu wordt hij nog in een kooi opgesloten ook. 

Ondertussen gaat het leven in het Citadel gewoon door. Er moet gehandeld worden om voorraden. De beste chauffeur, Imperator Furiosa (Theron) zal de grootste vrachtwagen van Immortan Joe over de Fury Road naar een naburige nederzetting rijden en daar handelen. Hierbij wordt ze begeleid door een contigent van Warboys van Immortan Joe, als bescherming. Maar de eenarmige Furiosa heeft haar eigen plannen en wijkt af van de afgesproken koers. 

Als snel heeft Immortan Joe door dat Furiosa probeert te ontsnappen. En erger nog, ze neemt zijn vruchtbare vrouwen mee (Kravitz, Huntington - Whiteley, Keough, Lee (The Dark Tower) en Eaton)! Hij zet onmiddellijk de achtervolging in. Dat gaat met een hele hoop Warboys op autos en wapens. Maar ook met een vrachtwagen vol drummers en een blinde gitarist, om zijn eigen mensen op te jagen en slachtoffers angst aan te jagen. Ook de verteller moet mee, vastgebonden voorop een wagen, om de bestuurder, ziekelijke Warboy Nux (Hoult, Deadpool 2) te voorzien van vers bloed. Hiermee heeft hij mooi zicht op alle waanzin. 

Ja, dat is een double-necked gitaar met een vlammenwerper, hoezo?

Furiosa probeert haar achtervolgers voor te blijven en trekt daarmee ook de aandacht van andere aasgieren in de woestenij. Uiteindelijk rijdt ze een enorme zandstorm vol tornado's en onweer in, om aan haar achtervolgers te ontkomen. Alleen Nux is goed genoeg om haar bij te houden, samen met natuurlijk de verteller. Die zit nog steeds vast aan Nux. 

Als de storm gaat liggen, vindt de verteller samen met Nux Furiosa en de vrouwen. Ze weten een alliantie te sluiten en ze trekken verder. Furiosa weet een plek waar nog groen is, en vreedzame mensen wonen. Zij komt daar ook vandaan. Uiteindelijk vinden ze deze plek uit de herinneringen van Furiosa. Maar ook hier heeft het verval hard toegeslagen ook hier kunnen de vrouwen niet langer veilig wonen. De Vuvalini, de vreemdzame vrouwen, willen verder trekken over de Zoutvlakten. In de hoop dat aan de andere kant wel water te vinden is. Maar de verteller, die eindelijk wil vertellen dat hij Max heet, overtuigt de vrouwen ervan dat er aan de andere kant van de Zoutvlakten geen garanties zijn. Het enige water is te vinden in de Citadel van Immortan Joe. Het is waarschijnlijk makkelijker om terug te keren en Immortan Joe te onttronen en zelf beter gebruik te maken van alle water onder de citadel. 

De vrouwen keren terug, weten het gruwelijke regime van Immortan Joe omver te werpen en de regering van de Citadel over te nemen. Maar Max kan niet meer aarden in een samenleving en trekt weer verder. 

Conclusie

Wauw, wat een film! De prachtige, prachtige plaatjes zijn wel een belangrijk onderdeel van de film. Als de ondergang van de wereld er zo uitziet, kan ik niet wachten! De woestijn met het zand, het stof, de zandheuvels en de stofstormen is werkelijk fantastisch in beeld gebracht. Maar ook de auto's en de achtervolgingen zijn allemaal even imposant. 
En dan de karakters! Imperator Furiosa heeft duidelijk een heel leven voor tegenslag achter zich, voor zij zich opwerkte tot belangrijkste chauffeur van Immortan Joe. En hoe is hij geworden tot een gruwelijke tiran, die vrouwen houdt als seksslavinnen en melkkoeien. Hij heeft de War Boys aan zich gebonden met een of andere persoonlijkheidscultus, gebaseerd op de Noorse Mythen. Eigenlijk steekt Max zelf hier maar bleekjes bij af, ondanks dat hij de hele tijd visioenen heeft van de mensen die hij in de steek heeft gelaten. 
En alles wordt omlijst door de passende muziek van Junkie XL, die ook niet te versmaden is. 

zondag 18 oktober 2020

Kaarsen maken

Nu de dagen weer donkerder worden, brand ik weer graag kaarsen in huis. Vooral de brede kaarsen, een paar bij elkaar op tafel geeft naar mijn idee meteen sfeer in huis. Maar ik houd dan altijd veel stompjes over en weggooien is een beetje jammer natuurlijk. We bewaren altijd wat om de open haard mee aan te steken, maar ook dan houd je veel over. 

Nieuwe kaarsen, van oude kaarsen

Van restjes kaarsen kan je makkelijk nieuwe kaarsen maken. Je smelt de restjes en als je een container en een lont weet te vinden, heb je zo weer een nieuwe kaars die weer licht kan geven. Daar zijn genoeg instructies over te vinden. Ik besloot om WC rolletjes te gebruiken. Nu we wegens Corona allemaal meer thuis blijven, heb ik er daar ook veel meer van. 

Eerst heb ik een kant van de WC rolletje afgedekt met een papiertje en wat plakband, zodat de hete was daarlangs niet kon ontsnappen. Daarna de lont door de bodem van het papiertje rijgen en aan de bovenkant van de WC rol vaststellen met knijper. 


Daarna in een bakje water de was gesmolten au bain marie gesmolten. Dat duurde nog best lang, maar uiteindelijk smelt alle was. En dan heel voorzichtig in de rolletjes gieten. Eerst een klein beetje en dat uitharden. Dan druipt er niet meteen een hele grote plas hete was weg. Daarna meer was smelten en de rolletje helemaal opvullen. Een nachtje laten staan en laten afkoelen. En dan kan je de volgende dag de WC rolletjes eraf peuteren en heb je weer een mooie kaars. 

In de loop der tijden heb ik nog een hoop verschillende kleuren aan kaarsen verzameld. Dit keer heb ik de kleuren een beetje bij elkaar gehouden. Maar je kan natuurlijk besluiten om kleur bij kleur te houden of te mixen. Het is een wat tijdrovend klusje, maar wel erg leuk. 

dinsdag 13 oktober 2020

Thriller in Baskenland

Met Corona zit ik wel weer heel veel thuis en ik heb meer tijd over om te lezen. En zo kwam ik laatst thuis uit de Bieb van Malden met een thriller trilogie die zich afspeelt in Vitoria in Baskenland. Het gaat om De Stilte van de Witte Stad, De Riten van het Water en De Heren van de Tijd, allemaal van Eva Gárcia Sáenz de Urturi


De verhalen spelen zich allemaal af in Vitoria - Gasteiz, een oude stad in Baskenland. De stad zelf en de hedendaagse cultuur en het verleden van de regio spelen allemaal een grote rol in het verhaal en zijn bijna een karakter op zicht. Er wordt veel aandacht besteed aan de stad met zijn historische restanten en hoe die nog steeds gebruikt worden, maar ook aan de eetcultuur van de regio en de manier waarop de mensen met elkaar omgaan. 


Spoilers

In de Stilte van de Witte Stad maken we kennis met Unai López de Ayala, een profiler van de politie van Vitoria. Hij wordt geconfronteerd met een stel bizarre moorden, waarbij steeds een stel slachtoffers wordt gevonden, een man en een vrouw, van dezelfde leeftijd op een historische significante plaats in of om Vitoria. Op zich al zorgwekkend genoeg, maar deze moorden zijn dezelfde als een serie van 20 jaar geleden. De dader daarvan bevindt zich in de gevangenis en komt binnenkort vrij. Dus hij kan het niet zijn, toch? Is de juiste persoon wel veroordeeld dan? Waarom is deze dan 20 jaar lang gestopt met moorden?
Ook volgen we een aantal ontwikkelingen in het verleden. Wat gebeurde er 40 jaar geleden en waarom is dat belangrijk voor de problemen van nu?

De vervolgen zijn wat minder, maar nog steeds spannend en ingewikkeld. In de Riten van het Water worden er weer een aantal moorden gepleegd, die weer ernstig dichtbij het persoonlijke leven van Unai López de Ayala komen en die ook weer een verband houden met gebeurtenissen uit het verleden en de historie van de regio. En in de Heren van de Tijd wordt dat truckje weer herhaald. 

Conclusie

Als je je eens helemaal onder wil dompelen in de Baskische cultuur en geschiedenis, gecombineerd met intelligente detectiveverhalen, is dit een fantastische serie. Net als de film Errementari geeft dit eens een geheel andere kijk op een genre dat ik ken en een regio die mij nog volstrekt onbekend was. 
Verder werd er ook ingezoomd op de Baskische cultuur. En tjee wat is die verstikkend! Dat is al horror op zich. Zo blijven mensen sterk hangen aan vriendengroepen uit hun jeugd, ook al kunnen ze elkaar eigenlijk niet uitstaan en zitten ze elkaar steeds dwars. Het is nauwelijks mogelijk om nieuwe mensen te leren kennen en daar een diepe vriendschap mee op te bouwen, dat blijft altijd op het niveau van kennissen. 
Verder hebben vrouwen ook nog steeds te maken met heel veel discriminatie. In de Stilte van de Witte Stad zit een vrouw, die in de jaren '60 en '70 haar gewelddadige man drogeert om maar niet steeds in elkaar geslagen en verkracht te worden. Hij heeft daar het volste recht toe, want ze is een keer, voor haar huwelijk, meegelopen met een jongeman naar zijn huis. In de Riten van het Water kan een man jarenlang zijn dochter misbruiken en iedereen, die hulp wil verlenen, om te tuin leiden. En ook in de Heren van de Tijd is het moeilijk voor vrouwen om voor hun eigen veiligheid te zorgen. 
De manieren waarop vrouwen in alle tijden monddood worden gemaakt was bijna net zo erg als in de Stilte van de Vrouwen. Zeer beklemmend en deprimerend allemaal. 

Leuk en verfrissend, maar vooral het eerste deel was het beste. 

dinsdag 6 oktober 2020

Us

Uit de Bieb van Malden hebben we laatst Us (2019) gehaald. Een paar jaar geleden zagen we Get Out! van regisseur Jordan Peele. Die film maakte zo een indruk op ons dat we deze regisseur sindsdien in de gaten houden. Dus toen zijn nieuwste film met de eveneens indrukwekkende Lupita Nyong'o (Black Panther) uitkwam, stond hij meteen hoog op ons lijstje. In deze film zien we ook Winston Duke (Black Panther) en Elisabeth Moss (High Rise). 


Spoilers

Het verhaal zit ingenieus in elkaar, dus blijf opletten. 

We beginnen met wat bevreemdende beelden van heel veel konijnen in veel te kleine hokjes, zoals in een medisch test-lab, nooit leuk natuurlijk. Maar dan gaan we over naar jaren '80 waar we de jonge, zwarte Adelaide (Curry) zien, die met haar ouders een kermis bezoekt in Santa Cruz. Haar ouders worden in beslag genomen door hun eigen sores en letten niet op, terwijl Adelaide afdwaalt en een spookhuis vol met spiegels inloopt. Daar komt zij haar dubbelganger tegen. 

In de huidige tijd is Adelaide opgegroeid tot een volwassen vrouw (Nyong'o), die met haar man Gabe (Duke) en kinderen Zora en Jason op vakantie gaat. Ze gaan weer naar Santa Cruz, maar dit keer brengt hun bezoek nare herinneringen boven bij Adelaide en ze gedraagt zich steeds gespannener en nerveuzer. Het contact met hun witte vrienden Josh (Heidecker) en Kitty Tyler (Moss) helpt ook niet. Deze zijn een stuk rijker, maar ook vervelender. Er is een soort competitie gaande tussen Josh en Gabe en het huwelijk tussen Josh en Kitty functioneert alleen maar met heel erg veel alcohol. 

Die avond vertelt Adelaide wat meer over wat haar is overkomen in Santa Cruz en hoe lang zij daar als kind last van heeft gehad. Zij denkt dat er een dubbelganger van haar rondloopt. Gabe neemt het allemaal niet zo serieus en slaat daarmee de plank volledig mis. Dan blijken er mensen rond het huis te scharrelen, die binnen willen komen. 
Deze mensen zijn exacte kopieën van het gezin van Adelaide en Gabe. Maar een stuk animalistischer en wilder. De vrouw van het stel, Red (ook Nyong'o) legt uit dat er onder de grond door heel de Verenigde Staten kopieën zijn van mensen, klonen. Deze klonen zitten vast aan de originelen, via hun ziel en zijn daarmee gedwongen het leven van hun tegenhangers na te doen. En Red wil daar nu een einde aan maken. 
De klonen willen de leden van de echte familie delen. En dit leidt tot veel spannende achtervolgingen en gevechten. En deze gevechten vinden niet alleen plaats bij de familie Wilson, maar bij alle families. Ook de Tylers worden afgeslacht door hun kloon-zombies. 

De Wilsons proberen weg te vluchten, maar eindigen uiteindelijk weer bij de kermis van Santa Cruz, waar het allemaal begonnen is. Red heeft Jason ontvoerd en meegenomen naar de ondergrondse tunnels. En Adelaide zet de achtervolging in. In de sinistere tunnels, vol konijnen, komt het tot een confrontatie tussen Adelaide en Red. En Adelaide weet uit de tunnels te komen, met Jason en weg te vluchten met haar gezin. De hele VS lijkt last te hebben van de klonen. Hoe zal dit eindigen en hoe zit het werkelijk?

Conclusie

Dit is weer een prachtfilm van Jordan Peele, die natuurlijk met Get Out ook al zo een indruk maakte. Het verhaal is doodeng en speelt ook in op allerlei volwassen angsten. Wat als je zo veilige leventje zo kwetsbaar is? Het ene moment ben je lekker op vakantie met je gezin, het volgende moment vecht je voor je leven als een stel griezels je huis binnendringen. Trauma's van vroeger kunnen zomaar weer de kop opsteken en je leven en dat van je gezin op hun kop zetten. 

En Jordan Peele zou Peele niet zijn als hij met zijn film niet ook allerlei sociale zaken zou willen aanstippen. Zo is de overheid wel weer heel sinister en voert zij geheime experimenten uit op haar burgers, maar is het doel niet duidelijk. Wilden zij extra goedkope werkkrachten in de vorm van de klonen of wilden zij de "normale" mensen beïnvloeden door middel van de klonen. De klonen zijn duidelijk achtergebleven in hun ontwikkeling, ze kunnen niet praten en gedragen zich beestachtig. Maar is dat omdat zij als kopieën van echte mensen gewoon minder "goed" zijn? Of komt dit door het feit dat zij aan hun lot zijn overgelaten in de donkere kelders onder de VS, levend van konijnenvlees?
Uiteindelijk zien we dat de klonen die bovengronds zijn gekomen en masse vernietigd worden door de overheid. Was de revolutie van Red dan voor niets?
Maar de klonen zijn ook gruwelijk slachtoffer. Zij zijn gedwongen alle handelingen van hun "originelen" na te doen. Ook als zij daar, zoals Red, geen zin in hebben. Zo heeft Red twee kinderen moeten krijgen van de kloon van Gabe, maar het is duidelijk dat deze kloon een woeste barbaar is, in tegenstelling tot de wat suffige, maar vriendelijke Gabe. Hoeveel vrijheid hebben de klonen dan? Is het gek dat zij in een bloederige opstand naar boven komen en hun plek opeisen?
Verder zitten er ook nog flinke spanningen in de huwelijken die we zien. Russel (Abdul - Mateen II) en Rayne Thomas (Diop), de ouders van de jonge Adelaide, zijn niet in staat om samen te werken en tijdens een kermis een oogje op hun kind te houden. Dan heeft Gabe totaal niet door dat Adelaide worstelt met ernstige trauma's uit het verleden, hij verliest zich in een competitie met de Tylers. En de Tylers kunnen elkaar helemaal niet uitstaan. Alleen alcohol en geld houden hen bij elkaar. 

Een briljante film, misschien niet zo fris als Get Out!, maar zeker erg goed. 

maandag 5 oktober 2020

Pendragon LXXXV - I regret nothing

Wegens opvlammende Corona spelen we weer via Jit.si. Ik vind het niet ideaal, maar ik kan wel in bed zitten met al mijn rollenspelboeken om mij heen uitgespreid. Deze keer ronden we het avontuur van de Gouden Cirkel definitief af. 

Pendragon pagina
Geschiedenis van Logres
Benno van Steeple Langford
Marcus Livius van Broughton
Turquine van het Quinqueroi Forest

Later zomer, Kasteel van het Gele Spook

Sir Varnangis, Baron van het Kasteel van het Gele Spook heeft de vorige avond uitgelegd dat de ridders verder kunnen trekken naar de Stad van de Gouden Cirkel, maar eenmaal daar aangekomen, zullen zij strijd moeten leveren met Farion de la Fontaine, Koning van de Vallei van de Gouden Cirkel. Deze strijd zal tot de dood zijn. Willen de ridders wel verder trekken?

Farion de la Fontain, 
Koning van de Gouden Cirkel

Sir Benno en Sir Marcus besluiten dat zij dit te spannend vinden. Zij willen gebruik maken van het aanbod van Sir Varnangis om via een geheime route langs de rozentuin te kunnen ontsnappen aan de Vallei van de Gouden Cirkel. Op een ander moment willen zij dan nog eens langskomen om nogmaals te proberen koning van de Vallei van de Gouden Cirkel te worden. 

Maar Sir Turquine wil verder trekken naar de Stad van de Gouden Cirkel. Hij hoopt dat hij in de strijd tegen Koning Farion zal sneuvelen. Sinds de dood van zijn vrouw Ygritte in het kraambed (in 537) heeft hij eigenlijk alle wil om te leven verloren. Hij zocht alleen naar een eervolle manier om te sterven op het slagveld, zodat hij zijn vrouw in Valhalla weer zou kunnen zien. 
(Poterverdikkie, Sir Turquine heeft met zijn eeuwige gekwijn en gestaar naar de zonsondergang al een hele generatie jonge meisjes verpest met een onhaalbaar romantisch ideaal. Als hij nou ook nog ritueel zelfmoord pleegt wordt het Die Leiden des jungen Werthers all over again. Heb ik eindelijk, eindelijk een romantisch drama in mijn Pendragon, is het een deprimerend drama.)

Sir Marcus neemt huilend afscheid van een van zijn beste vrienden. Graag zou hij Turquine in zijn laatste dagen bijstaan, maar hij heeft ook een verplichting naar Alys, zijn verloofde. Sir Benno neemt ook afscheid, maar hij denkt dat het plan van Turquine zal falen. Wanneer Turquine dan koning is van de Vallei van de Gouden Cirkel, wil hij als eerste de nieuwe koning ontvangen op Steeple Langford. Sir Turquine reist met de Baron van het Kasteel van het Gele Spook naar de Stad van de Gouden Cirkel. Sir Benno en Sir Marcus laten zich door mannen van de Baron leiden naar de Rozentuin. 


De Rozentuin

Sir Benno en Sir Marcus komen aan bij een vallei waar een grote haag doorheen groeit. In de haag staat een poort. Vlakbij de poort ligt een roestende maliënkolder. Daarnaast ook een rottend zadel. Aan de taken van de haag hangt een omgekeerd schild, waarschijnlijk van Sir Dordracole van Malahaut. Maar waarom hangt het ondersteboven? Is Dordracole overleden of heeft hij het ridderschap opgegeven?

Dordracole van Malahaut

Wanneer Sir Benno en Sir Marcus de poort doorgaan, staan zij in een doolhof van heggen en hagen. In de verte horen zijn stemmen en gezang. Al snel zien zij ook een dame die een aantal kinderen begeleidt. Zij verwelkomt de ridders en haalt snel een paar gastvrouwen. Deze jongere dames zijn bloedmooi en heten de ridders welkom in de Rozentuin. 
De dames stellen zich voor als Calypso en Plexaura en zij leiden de helden naar een kamer of een ruimte. De muren zijn heggen en hagen, maar met doeken is er toch een afgesloten ruimte van gemaakt. Hier kunnen de ridders zich even opfrissen en wat eten. Sir Marcus is meteen nerveus. Hij weet dat Calypso een Griekse Nymph was, die Odysseus jarenlang gevangen hield op haar eiland. Zal hij hier wel kunnen vertrekken. 

Dan nemen Sir Marcus en Sir Benno deel aan een feestmaal, dat onder een sterrenhemel wordt gevierd in een zaal van Rozenstruiken. De Graaf van de Rozentuin zit het feest voor en er is gebraad en lekker eten voor iederen. Ook vloeit heerlijke wijn rijkelijk. Sir Marcus is verstandig en gebruikt alleen brood en water. Maar Sir Benno laat zich alles smaken. 
Sir Marcus denkt aan het Glazen Kasteel waar ridders alles kunnen vinden wat hun hart begeert. De Rozentuin doet daar aan denken. Als de ridders niet snel vertrekken, zullen zij misschien niet meer willen vertrekken. Het is zaak hier niet te lang te blijven. Sir Marcus licht Sir Benno in over zijn vermoedens en beiden besluiten om snel te vertrekken. 

Maar onderweg naar hun kamer in het doolhof van heggen en hagen, raken ze toch verdwaald. Sir Marcus komt terecht bij een aantal ridders en dames die spreken over allerlei sporten en krachtmetingen. Ook word er op sportieve wijze geworpen met speren en discussen. Sir Marcus doet mee en raakt helemaal betrokken in een discussie over de beste speren. 
Sir Benno komt terecht bij een groep ridders en monniken die spreken over de beste leefregels om een hoge leeftijd te bereiken. Verschillende dieten en oefeningen en manieren van vasten passeren de revue, maar uiteindelijk houdt Sir Benno toch voor ogen dat zij nog een missie hebben. Hij gaat terug om Sir Marcus te halen. En dan gaan ze snel op zoek naar een uitgang. Deze Rozentuin is een leuke plek, maar moeilijk te ontsnappen. 
Na een tijdje dwalen door de gangen van hagen en heggen, vinden de ridders uiteindelijk weer een poort die naar buiten leidt. Ze staan plotseling ergens in het midden van Brittanië en het is al aardig herfstig weer. Snel keren de ridders terug naar huis. 

Stad van de Gouden Cirkel

Sir Turquine is op weg naar de Stad van de Gouden Cirkel en de Baron van het Kasteel van het Gele Spook reist met hem mee. Het is uiteindelijk een groot gezelschap dat arriveert in de Stad van de Gouden Cirkel. En de inwoners van de stad weten wat er te gebeuren staat. Langs de kanten van de straten staan rijen mensen en uit de ramen hangen jonge kinderen. En iedereen roept aanmoedigingen naar Sir Turquine, hoewel ze weten dat hij zal sterven. Er worden bloemblaadjes geworden. Het lijkt wel alsof de inwoners van de burgers dit als een feestelijke dag zien, terwijl zij weten dat deze dat zal eindigen met de dood van een dappere ridder of hun Koning. 

Uiteindelijk komt Sir Turquine aan met het centrale marktplein van de stad. Soldaten van de Koning Farion houden de mensen al op afstand. Juniore ridders helpen hun Koning in het zadel en verzorgen alles voor een strijd op leven en dood. In het midden van het plein staat een pilaar van 9 meter hoog. Bovenop ligt een blinkende gouden ring. Dat is de Gouden Cirkel die dit hele land veilig houd. 

Sir Turquine treedt ook in het strijdperk. Hij stelt voor om meteen maar met handwapens te strijden en de nobele rossen van beider ridders erbuiten te laten, die kunnen alleen maar gewond raken. Koning Farion stemt hiermee in. Hij treedt in het strijdperk met een zwaard in zijn rechterhand en een bijl in de linker. Sir Turquine gebruikt zijn vertrouwde Great Axe. Sir Turquine denkt aan zijn overleden vrouw en hoopt snel bij haar te zijn. Koning Farion verdedigt zijn leven en koninkrijk. Dit wordt een titanenstrijd. 
Terwijl het publiek de adem inhoudt, halen deze twee mannen met hun machtige wapens naar elkaar uit. Met zijn zwaard deelt Koning Farion een machtige houw uit, Sir Turquine moet de enorme klap incasseren en valt hevig bloedende achterover. Maar Koning Farion kwam binnen het bereik van de enorme Great Axe en Sir Turquine hakt terwijl hij valt nog het hoofd van Koning Farion af. Tegelijkertijd storten de twee strijders ter aarde. Maar na enige momenten krabbelt er maar eentje weer overeind. Tot zijn grote verdriet is Sir Turquine nog steeds niet dood en heeft hij nu ook de verantwoordelijkheid over een koninkrijk gekregen. 

Sir Turquine, 
Koning van de Vallei
van de Gouden Cirkel


De herauten van de gevallen Koning Farion controleren of Farion echt dood is. Zijn hoofd is verwijderd van zijn romp. Er is geen twijfel mogelijk. De Koning wordt doodverklaard en een nieuwe Koning wordt aangenomen. Sir Turquine heeft nauwelijks tijd om na te denken. Hij moet met een speciale haak de Gouden Cirkel pakken van de pilaar en dat blijkt een kroon te zijn, bezet met parels en smaragden. 

Zoiets, denk ik 

Wanneer de situatie eenmaal wat gekalmeerd en Sir Turquine tijd heeft om na te denken en met zijn nieuwe adviseurs te overleggen, besluit hij om in het komende jaar trouw te zweren aan Arthur als Hoge Koning van heel Brittannië. De hele situatie met betrekking tot de dreiging in de Vallei en de noodzakelijke bescherming van de Gouden Cirkel is ontstaan omdat Koning Falegantis geen trouw wilde zweren aan Uther, Hoge Koning van Brittannië. Waarschijnlijk zijn de problemen opgelost wanneer de Vallei van de Gouden Cirkel onderdeel wordt van Brittannië. 
En ondertussen zal Sir Turquine wachten tot er een nieuwe uitdager komt, die hem eindelijk in staat zal stellen zich bij zijn vrouw te voegen. 

Winterphase 542/ 543

Sir Turquine stuurt bericht naar Hoge Koning Arthur Pendragon dat hij trouw wil zweren als lagere Koning van de Vallei van de Gouden Cirkel. Verder stuurt hij ook bericht naar Sir Marcus dat hij hem benoemt tot Graaf van Quinqueroi Forest en dat het zijn wens is dat met de opbrengsten van het Quinqueror Forest eindelijk de bruidsprijs voor Alis kan betalen en zo ook het geluk kan vinden. Een broer van Turquine, Carados met de Brede Armen neemt eindelijk een vrouw. 

Sir Benno en zijn vrouwe, Benna krijgen een zoon en noemen hem Brutus, naar de te vroeg overleden broer van Sir Benno. De dochter van Sir Benno, Bethan raakt eerst betrokken bij een aanval door bandieten. Maar dat loopt gelukkig goed af. Uit dankbaarheid doneert zij een aantal juwelen. Zij vraagt haar vader deze te verdelen onder de armen. 

Adora Livius, zuster van Sir Marcus huwt met Oberon, zoon van Brikus van Botley, een verre neef van Sir Benno. Ook wordt er gezegd dat Sir Brikus elfen-bloed had. 

zondag 4 oktober 2020

Things fall apart

Een tijdje geleden las ik Heart of Darkness van Joseph Conradt, over de avonturen van een blanke man in diep, donker Afrika en de verschrikkingen die hij daar meemaakte. Maar het was natuurlijk wel weer de kijk van een blanke man op Afrika, de mensen die er al woonden waren niet meer dan een onderdeel van de bevreemdende omgeving. Vandaar dat ik daarna ook eens Things Fall Apart van Chinua Achebe er heb bijgepakt. Things Fall Apart is het debuut van de Nigeriaanse schrijver Chinua Achebe en is sinds zijn publicatie in 1958 de populairste Afrikaanse roman.


Spoilers

In Things Fall Apart volgen we het leven van Okonkwo. Okonkwo had een vader die niet wilde deugen. Deze Unoka bracht zijn tijd liever door met drinken en gokken. Hij verwaarloosde zijn vrouw en kinderen en was geen dappere krijger. Na zijn dood liet hij links en rechts schulden achter. Okonkwo wilde die schandelijke herinneringen uitwissen, maar sloeg daarmee door de andere kant op. 
Okonkwo was als jongeman een beroemd worstelaar, een dapper krijgt en hij werkte hard op zijn akkers. En als zijn harde werk had ook resultaat. Hij werd steeds rijker, huwde meerdere vrouwen en steeg in het aanzien van zijn dorps- en clangenoten. Maar zijn ambities hadden ook een keerzijde. Hij wilde koste wat kost vermijden dat hij werd gezien als zwak. Dus hij toonde zijn familie maar weinig affectie, hij had vaak ruzie met zijn buren en hij was rechtlijnig in het oplossen van dilemma's en problemen in zijn leven. 
Wanneer er na een strijd met een naburige clan een jongen van die clan bij Okonkwo komt wonen als een gijzelaar, bouwt Okonkwo een band op met deze Ikemefuna. Maar wanneer na jaren het conflict tussen de twee clans weer oploopt, wordt besloten om Ikemefuna alsnog te doden. Okonkwo wordt gewaarschuwd om niet bij de executie van Ikemefuna aanwezig te zijn, hij is tenslotte een pleegvader voor de jongen. Maar uit angst om als zwak, emotioneel of verwijfd gezien te worden, doodt hij zelf Ikemefuna. Na afloop hiervan raakt Okonkwo in een depressie. 

Dan op een dag gebeurt er een ongeluk. Tijdens een begrafenis wordt er met geweren geschoten. En een verdwaalde kogel van Okonkwo doodt een omstander, een zoon van de man die begraven wordt. Dit is natuurlijk een transgressie van jewelste en Okonkwo en zijn familie wordt verbannen, om de woede van de goden af te wenden. 

Tijdens zijn verbanning in Mbanta, het dorp waar een van zijn vrouwen vandaan komt, houdt Okonkwo wel contact met zijn oude dorpsgenoten. Zij beheren zijn akkers voor hem en brengen hem nieuws. Er zijn blanke mensen in de buurt komen wonen. Zij introduceren ook een nieuwe religie, die hier en daar wat volgelingen van de lokale bevolking trekt, maar altijd mensen die laag in de rangorde staan. Maar een van de mensen die aangetrokken zijn tot het nieuwe geloof is Nwoye, zoon van Okonkwo. 
Okonkwo was altijd teleurgesteld in Nwoye, omdat deze niet aan het ideaalbeeld van een mannelijke zoon en krijger van Okonkwo kon voldoen. Nwoye werd veel geslagen door zijn vader. En het wordt Nwoye teveel en nu ziet hij in het nieuwe geloof een uitvlucht. 

Na zeven jaar keert Okonkwo terug naar zijn eigen dorp. Hij verwacht snel weer zijn oude positie als vooraanstande dorpeling in te kunnen nemen. Maar er is veel veranderd. De positie van de nieuwe blanke mensen is belangrijker dan gedacht. En de religieuze conflicten lopen al snel op. Uiteindelijk bemoeit de nieuwe blanke regering zich er ook mee en Okonkwo en een paar andere leiders van het dorp worden gevangen genomen en vernederd. Wanneer de dorpelingen zich bij deze situatie neer willen leggen, en niet zoals vroeger ten strijde willen trekken, ziet Okonkwo in dat zijn manier van leven voorgoed voorbij is. 

Conclusie

Een prachtig kort verhaal over de verwoesting die wordt aangericht door het kolonialisme in een samenleving die al eeuwen op dezelfde manier functioneert. De aanwezigheid van blanke mensen en hun nieuwe religie zetten bestaande conflicten in de samenleving van Okonkwo op scherp. Maar hun destructieve invloed is al langer voelbaar. Het is een verouderd vuurwapen dat leidt tot het ongeluk, waarna Okonkwo elders moet gaan leven. 
Maar het persoonlijke drama wordt ook duidelijk. Okonkwo is zo rechtlijnig in zijn opvattingen over hoe hij en andere mannen zich zouden moeten gedragen, dat er nooit enig compromis mogelijk is. Ook al is het resultaat daarvan nadelig voor hemzelf, voor zijn buren en voor zijn familieleden. Hij is niet in staat om om te gaan met een situatie die volledig verandert. Zijn dorpsgenoten weten wel een modus te vinden om de komst van de blanken in te passen in hun wereldbeeld. En wie heeft er dan gelijk?

Een prachtig boek dat eens een hele andere kijk op zaken geeft.