Things to Come

Het was weer tijd voor vreemde films! Dit keer Things to Come (1936), gebaseerd op een verhaal van H. G. Wells, de beroemde science fiction schrijver. Dit was een verfilming van zijn verhaal The Shape of Things to Come. De film is geregisseerd door William Cameron Menzies (Invaders from Mars, The Thief of Bagdad (1940)). In de hoofdrol zien we Raymond Massey (High Treason). 

Spoilers

De film is uit 1936 en het verhaal waarop het gebaseerd is uit 1933. Dus het kan allemaal geen nieuws zijn, toch?

De film begint met Kerstmis in Everytown, Groot Brittannië. John Cabal (Massey) bereidt zich voor op Kerstmis, net als al zijn buren en vrienden, zoals Pippa Passworthy (Chapman). Maar ondertussen zien we via verkochte kranten, dat men zich zorgen maakt om een nieuwe oorlog (WOI lag natuurlijk nog vers in het geheugen en in 1936 hing WOII natuurlijk ook al in de lucht). Die avond nog barst de oorlog los en John Cabal wordt gemobiliseerd. 

De oorlog duurt lang en uiteindelijk vergeet iedereen waarom men met elkaar vocht. De samenleving stort volledig in, natie - staten vallen uiteen in elkaar bevechtende stadstaten en het technologisch niveau valt terug naar dat van de middelleeuwen. Ook waren er nieuwe ziekten rond, die nog meer schade aanrichten. 

In 1970 heeft een nieuwe leider, Boss Rudolf (Richardson, A Doll's House) de macht gegrepen in Everytown. Hij heeft de zieken met harde hand uitgeroeid en wil nu een naburig dorp aanvallen, om hun grondstoffen te kunnen stelen en zo een technologisch overwicht te kunnen krijgen. Maar dan vliegt er ineens een vliegtuig door de lucht! Het blijkt een oudere John Cabal te zijn. 

Samen met andere wetenschappers en ingenieurs heeft hij zich teruggetrokken in Basra, Irak. Daar hebben zij een nieuwe staat gesticht, onder leiding van wetenschappers, Wings over the World. Zij willen vanuit Basra de beschaving redden en bieden Boss Rudolf aan, dat hij zich aan mag sluiten. Boss Rudolf heeft daar geen zin in en begint een oorlog tegen Wings over the World. Maar hij heeft zich ernstig vergist in de capaciteiten van Wings over the World en hij en zijn kleine koninkrijkje worden eenvoudig verslagen.  

John Cabal en de Wings of the World nemen Everytown in en richten een nieuwe, moderne samenleving in. De levensstandaard gaat met sprongen vooruit en de mensheid herstelt zich. En dan springen we weer vooruit naar 2036 (nog 13 jaar te gaan mensen). De moderne mensheid leeft in ondergrondse steden en onder leiding van Oswald Cabal (kleinzoon van en weer gespeeld door Massey) bereidt de mensheid de eerste misse naar de maan voor.

Catherine Cabal (dochter van, Argyle) en Maurice Passworthy (ook een nazaat van, Villiers) zullen de missie naar de maan bemensen. Maar er is ook tegenstand. Theotocopulos (Hardwicke, Around the World in 80 Days, The Ten Commandments) vindt dat alle ontwikkelingen veel te snel gaan. Hij leidt een volksoproer. Maar Oswald Cabal laat zich niet afleiden en vervroegt de missie naar de maan. Samen met Raymond Passworthy (vader van Maurice, weer Chapman) kijkt hij de missie na. Oswald is van mening dat de lotsbestemming van de mensheid ligt in het veroveren van het universum. 

Conclusie

Leuk idee, maar matig uitgewerkt. Deze film wil eigenlijk te veel in één keer. We volgen een eeuw lang een familie, terwijl de beschaving instort en weer wordt opgebouwd. Maar we leren niemand echt goed genoeg kennen om mee te leven. Verder blijven we ook te kort in elke tijdsperiode om daar mee te leven met de mensen. 

Verder was de kwaliteit van de film, zeker in de stukken die in 1940 plaats moesten vinden behoorlijk beroerd. Erg donker, onduidelijk te zien wat er gebeurde of wie er aan het woord was. 

Aan de andere kant was de film ook redelijk visionair. De situatie van de wereld in 1970, met een ineengestorte samenleving en beschaving en mensen proberen uit alle macht oude technologie aan de praat te krijgen en te houden, deed erg denken aan Mad Max. En de mensen die leidden aan de ziektes, gedroegen zich als zombies en hadden ook eenzelfde soort oplossing. 

En in de moderne periode deed de film ook wel denken aan Metropolis, met een bijzonder gladgestreken samenleving, met een hoop onderhuidse spanningen. Maar Metropolis deed het toch beter. 

Een beetje een vreemd punt is wel dat in de late jaren '20 en de vroege jaren '30 vrouwen als astronauten die de ruimte ingaan, geen enkel probleem zijn (zie ook Frau im Mond). Maar de eerste vrouwen in de ruimte gingen pas in de jaren '60. En nog steeds zijn vrouwen ook in de ruimte enorm in de minderheid. 

Alleen interessant als je erg geïnteresseerd bent in science fiction films. 

En vacances en Pas de Calais - Cap Gris Nez

Onze vakantie in Ambleteuse sloten we af met een bezoekje aan de Cap Gris Nez, waar we in 2017 ook al eens zijn geweest. Op onze laatste dag in Ambleteuse vonden we dat we toch enigszins in stijl afscheid moesten nemen. In de morgen laadden we al onze spullen in de auto en leverden de sleutel van het huisje in. 

Vertrekken

Daarna reden we in een kwartiertje naar Cap Gris Nez. Daar konden we de auto parkeren en even rondwandelen. De zon brak gelukkig door en we hebben heerlijk uitgewaaid en naar het Britse Eiland kunnen kijken. De schepen voeren door het smalle kanaal en de golven rolden woest tegen de rotsen. Cap Gris Nez is ook de plek waar mensen aankomen, als ze het kanaal willen overzwemmen. En dat vond ik er toch wel spannend uit zien. 

Wandelen

Toen we uitgekeken waren, pakten we de auto en reden naar het strand onderaan de klif. Daar hebben we nog even toegekeken hoe het tijd erg snel eb werd en klauterden de meisjes nog even over de rotsen. Zo konden ze nog wat energie kwijt, terwijl ik nog even in het zonnetje kon zitten. 

Op de rotsen

Toen iedereen al zijn energie weer kwijt was, was het ook wel weer tijd voor lunch. Gelukkig stond er een erg lekkere Belgische frietkraam bij het strand. Dus daar hebben we nog even gebruik van gemaakt. En toen was het weer tijd om in de auto te stappen en naar huis te gaan. En Noord Frankrijk is dan helemaal niet ver weg. Aan het einde van de middag waren we weer thuis. 

A Haunting in Venice

Nu ik weer terugben in Nederland, is het ook meteen tijd voor een nieuwe film. A Haunting in Venice (2023) van Kenneth Brannagh (Death on the Nile, Murder on the Orient Express (2017)). Het is weer een verfilming van een (kort) verhaal van Agatha Christie. Agatha Christie heeft ook verschillende korte verhalen geschreven, en een daarvan was Hallowe'en Party. 

Deze film zit iets minder bomvol ster-acteurs dan de eerdere verfilmingen van Brannagh, maar we zien wel De Snor van Kenneth Brannagh, Michelle Yeoh, Jamie Dornan, Tina Fey Camille Cottin, Kelly Reilly (Sherlock Holmes) en Jude Hill. 

Spoilers

Deze film is heet van de naald, dus kijk uit voor je verder leest. 

Na de verwikkelingen van Poirot (de Snor van Kenneth Brannagh) in Egypte (Death on the Nile), leidt hij in 1947 een teruggetrokken leven in Venetië. Hij neemt geen zaken meer aan, maakt zich alleen maar zorgen om de grootte van zijn eieren bij het ontbijt en doet verder niets meer. 

Maar dan staat op een dag oude vriendin Ariadne Oliver (Fey) op de stoep. Zij is een schrijfster en beroemd geworden met boeken over een Finse detective. Zij kan niet geloven dat Poirot echt gelukkig is zo zonder uitdaging. Zij haalt hem over om later op de avond een feest voor weeskinderen bij te wonen, en daarna een sessie van een medium, het is tenslotte Hallowe'en. (Ik had hier zo mijn twijfels bij Halloween is natuurlijk de avond voor Allerheiligen en een dag voor Allerzielen. En de Katholieke Italianen zullen daar heus wel bij stil staan, maar niet met een verkleedpartijtje met pompoenen en spoken. Dat is toch echt iets moderner en meer iets voor het Engels taalgebied). 

Poirot geeft aan dat hij niet in mediums gelooft. Hij heeft er in zijn carrière een hoop gezien, en het waren allemaal oplichters die misbruik maakten van het verdriet en zwakheden van andere mensen. Hij hoeft niet mee te gaan, want hij weet al dat het een oplichtster is. Maar Ariadne blijft zeuren en een avondje uit kan geen kwaad. 

Het feest voor de weeskinderen vindt plaats in het Palazzo van voormalig operazangeres Rowena Drake (Reilly). Deze heeft contact gelegd met het Medium Reynolds (Yeoh), omdat zij contact wil leggen met haar overleden dochter Alicia (Robinson), die een jaar eerder stierf door zelfmoord, nadat haar verloofde Maxime Gerard (Allen) de verloving verbrak. Sindsdien leeft Rowena in haar vervallen palazzo. Zij heeft nog een huishoudster Olga Seminoff (Cottin), verder is dokter Leslie Ferrier (Dornan) en zijn zoontje Leopold (Hill) ook te gast. Even later komt Maxime Gerard ook langs, hij zegt te zijn uitgenodigd. 

De kinderen worden vermaakt met een spookverhaal over hoe het palazzo vroeger een weeshuis was. Ten tijde van een pestuitbraak besloten de verpleegkundigen en de dokters de kinderen op te sluiten in de kelder en zelf te vluchten. Sindsdien spoken de kinderen door het huis en wordt iedere verpleegkundige of dokter die in het huis verblijft gedood! De kinderen griezelen gepast en spelen daarna allerlei spelletjes. 

Als het entertainment voor de kinderen ten einde is, vertrekken zij en arriveert Mevrouw Joyce Reynolds (Yeoh). Zij lijkt meteen te weten wat er allemaal gaande is in het palazzo en maakt zich klaar om een seance ten beste te geven. Maar Poirot gelooft haar nog steeds niet. Tijdens de seance ontmaskert hij ook al haar trucs. Zij bedot de boel. Om de avond toch nog enigszins te redden, spreekt zij in de stem van Alicia en laat zij weten dat zij vermoord is, door een van de aanwezigen. Dit zorgt voor enige sensatie. Kort daarna wordt Joyce Reynolds van een verdieping gegooid en landt zij wel heel ongelukkig op een standbeeld en sterft. 

Poirot is niet gelukkig met deze ontwikkelingen en besluit om iedereen maar op te sluiten in het palazzo en dit mysterie meteen op te lossen (voor de lokale politie de boel komt verstieren). Hij gaat alle aanwezigen interviewen en al snel blijkt dat iedereen zo zijn geheimen heeft en dat niets is wat het lijkt. De relatie tussen moeder Rowena en dochter Alicia was niet zo harmonieus als Rowena doet voorkomen. Ex - verloofde Maxime was niet zo kil en harteloos als iedereen nu denkt. Dokter Leslie is niet geheel ongeschonden uit de oorlog gekomen en heeft nauwelijks nog patiënten. Zelfs onopvallende huishoudster Olga heeft haar geheimen. Hoe meer vragen Poirot stelt, hoe meer de spanning stijgt en in de loop van de avond vallen er meer doden. 

Maar met de zonsopkomst volgt ook een oplossing.   

Conclusie

Van de drie Agatha Christie - verfilmingen van Kenneth Brannagh vind ik deze misschien de beste. Ik denk dat het komt omdat hij dit keer niet hoeft op te boksen tegen de eerdere verfilmingen van Murder on the Orient Express (1974) en Death on the Nile (1978), dus enig vergelijk was niet mogelijk. Verder had deze film een wat kleinere cast dan zijn eerdere Agatha Christie verfilmingen, dus er was wat meer tijd voor plot en sfeer, in plaats van steeds ieder karakter even een piepklein beetje aandacht geven. Dat kwam de film ook wel ten goede. En tot slot probeert iedereen hier heel hard een spookverhaal van de te maken. Tijdens Hallowe'en, met dode weeskindertjes op de achtergrond, en een vloek en een onrustige ziel die genoegdoening eist. En Poirot snijdt daar lekker doorheen met zijn rationele argumenten. 

Maar ik heb ook genoeg te mekkeren. Zo moet er in iedere film een "Thema" aangesneden worden, dat alle interacties rondom de intrige kleurt. Dit keer was dat "kindermishandeling kent vele vormen en is verkeerd". En dat wist ik al. Zo was er wel erg veel aandacht voor de kinderen die tijdens de pestuitbraak aan hun lot werden overgelaten, de weeskinderen die slachtoffers zijn van de oorlog, de verziekte relatie tussen Rowena en Alicia, de verziekte relatie tussen Dokter Leslie en zijn zoon Leopold en de relatie tussen Joyce Reynolds en haar medewerkers is ook niet fris. Het ligt er allemaal net iets te dik bovenop en draagt niet echt bij aan het plot. 

 

En vacances en Pas de Calais - Wimereux

Vanuit Ambleteuse zijn we ook verschillende malen naar nabijgelegen badplaats Wimereux gegaan. We zijn daar in 2017 ook al eens geweest en waren toen onder de indruk van het prachtige, grote strand. Dus op een mooie, zonnige dag gingen we weer. We hebben heerlijk genoten van de zee, onder toezicht van de reddingzwemmers, want er stond een sterke stroming. En daarna heerlijk opgewarmd in de zonneschijn. 

zandkasteel

Later hebben we nog een wandeling over de boulevard gemaakt (met een ijsje) en wat herinneringen opgehaald. We hebben zelfs nog geprobeerd om wat foto's opnieuw te maken, maar dat was nog ingewikkelder dan gedacht. 

Bij Wimereux ligt ook een mooi duingebied, dus daar hebben we op een dag dat het weer wat somberder was ook nog een mooie wandeling gemaakt. We hebben een rondje door de duinen en het strand gelopen. We gingen vanuit Wimereux door de duinen richting Ambleteuse, met mooi uitzicht over de baai. En daarna weer terug over het strand (met af en toe best enge rotsen). 

Over het enorme strand weer terug.

En dat was een heerlijke wandeling. Bovenop de duinen konden we lekker een beetje uitwaaien en genieten van de prachtige natuur. En op het strand konden we doorlopen en door het water lopen. Verder zagen we ook de enorme meeuwen-kolonies die leefden van de mosselen die zich vastzetten op de rotsen. 

Wat ik altijd zo bijzonder vindt, is hoe rustig de stranden zijn. Zodra je weg bent bij de directe omgeving van de badplaatsen, heb je het strand bijna geheel voor jezelf. 

De herfst is hier

De tijd vliegt en ineens is het al herfst. In de tuin loopt het seizoen al weer af. De meeste planten zijn uitgebloeid en ik heb de laatste oogsten inmiddels ook wel binnen gehaald. Maar de herfst is ook een seizoen met zijn eigen charme. Zo heb ik dit jaar een bijzonder goede tomatenoogst gehad. Ik heb al verschillende keren kunnen oogsten. Maar nu heb ik ook de laatste tomaten (niet allemaal even rijp) weggehaald, zodat ze op een bord in het zonnetje kunnen narijpen. 

Als de tomaten na een paar dagen verder gerijpt zijn, snijd ik ze doormidden en gaan ze met een paar hele tenen knoflook en veel olijfolie de oven in. Na 30 tot 40 minuten op 180 graden zijn ze dan helemaal lekker gaar. Nog even de staafmixer eroverheen en de puree kan in bakjes de vriezer in. Daar mogen ze dan rustig afwachten tot ze verder verwerkt worden in een tomatensaus of -soep. En met de courgettes heb ik dat dit jaar ook kunnen doen. Dus nu de avonden weer donkerder en kouder worden, komen er weer warme soepen met gesmolten kaas of spekblokjes aan. Samen met zelf gebakken brood is er niets lekkerders. 

Verder hebben we vorig jaar de tuin ook enigszins moeten opknappen na een vreselijke storm (Eunice). Toen heb ik een vuurdoorn tegen de schutting geplaatst. Deze is dit jaar lekker aangeslagen en heeft een paar bescheiden trosjes bessen gemaakt. Hopelijk hebben de vogels daar wat aan, komende zomer.  

En ik bereid me voor op harde wind, regen, appeltaart en warme soepen. 

En vacances en Pas de Calais - Batterie Todt

In Ambleteuse hebben we niet alleen genoten van de mooie natuur. We hebben ons ook verdiept in de lokale geschiedenis. Vrienden uit Nederland waren toevallig in de buurt en tijdens een gezellige middag raadden zij ons aan om naar Musee du Mur de l'Atlantique te gaan. Daar konden we rondlopen in Batterie Todt, onderdeel van de Atlantikwall om bezet Frankrijk (en de rest van bezet Europa) te beschermen tegen invallen van geallieerde troepen vanuit Groot Brittannië. 

De ingang

Het museum was gevestigd in het fort dat ooit de Batterie zelf was. Dus het was een enorm intimiderende betonnen kolos, die wel bijzonder naargeestig overkwam. En de omgeving was niet veel beter. Overal stonden intimiderende borden met waarschuwingen voor mijnen. Het werd meteen duidelijk dat dit een onderdeel is geweest van een zware oorlog.  

Waarschuwing vermarkt tot een magneet

Buiten stond nog één van de enorme Krupp K5 kanonnen, die ook veel dood en verderf hebben gezaaid op verschillende plekken in Europa. Deze monsters waren gemonteerd op treinwagonnen en konden zo makkelijk vervoerd worden en ingezet worden in heel Europa. 

Krupp K5

Binnen was het fort niet minder intimiderend. Het bestond uit allemaal beton, dikke muren, kleine gangen en veel metaal. En het centrale plein is nu vrij, maar indertijd stond daar een enorm kanon dat het kanaal bestreek en zo Duitse schepen beschermde en Geallieerde schepen aanviel. 

Het binnenplein.

Een maquette met kanon. 

En de oorlog was niet alleen gruwelijk vanwege de gevechten. Ook de lokale burgerbevolking werd onderdrukt en gedwongen om te werken voor de bezetters, zowel tijdens de bouw van het fort, als daarna voor de troepen die er gestationeerd waren. En er was ook verzet tegen. En dat werd ook weer gruwelijk onderdrukt. 

En verder werd Batterie Todt vernoemd naar de bouwer, Fritz Todt. Hij leidde een bouwonderneming, Organisation Todt, die voor het Nazi - regime veel verschillende bouwwerken realiseerde, waaronder verschillende Autobahnen, maar ook verdedigingswerken. Na een conflict met Hitler over nut en noodzaak van de oorlog aan het Oostfront, kreeg hij een fataal vliegtuigongeluk. De Batterie, die eerst Batterie Siegfried heette, werd hernoemd naar Fritz Todt. 

Al met al een interessant museum over een specifiek deel van WO II. Zeker een bezoekje waard, als je toch in de buurt bent. 

En vacances en Pas de Calais - Dunes de Slack

In Ambleteuse hebben we ook heerlijk in de prachtige omgeving gewandeld, onder andere door de Duinen van Slack. De Slack is een riviertje dat bij Ambleteuse in het Kanaal stroomt en daaromheen ligt een natuurgebied waar je kan wandelen. En op een warme morgen hebben we een mooie rondwandeling gemaakt. 

Begin van de wandeling

Het strand bij eb, Ambleteuse

We startten langs het strand. Bij eb (wel goed opletten wanneer dat is, vanwege het getij) liepen we over het strand naar het zuiden, in de richting La Garennes. Daar was weer een strandopgang, waar we het strand verlieten. En toen liepen we een route door de duinen weer terug naar Ambleteuse. Ondertussen waren er in de duinen nog wat mooie uitkijkpunten met uitzicht, vanaf waar we de krijtrotsen van Engeland konden zien liggen. 

Dunes de Slack en Engeland, in de verte. 

En even later waren we weer terug bij ons startpunt, vermoeid maar voldaan. Het was uiteindelijk een wandeling van een kilometer of zes, net niet te lang voor onze jongste. En na afloop van de wandeling was het weer heerlijk opgewarmd en zijn we nog even naar het strand gegaan. 

Base fruit of burning lust

Met vrienden keek ik een hele vreemde film, Titus (1999) van Julia Taymor. Het is een verfilming van Shakespeare’s Titus Andronicus. Shakespeare heeft vroeg in zijn carrière een korte, maar heftige Quentin Tarantino - fase gehad en dat leidde tot deze wel heel bloederige tragedie. Of is het een inktzwarte komedie? Ook critici zijn daar nog niet over uit. 

In ieder geval, de titelrol is voor Anthony Hopkins (Bram Stoker's Dracula, The Lion in Winter). Verder zien we Jessica Lange en een piepjonge Jonathan Rhys Meyers (Vanity Fair (2004)). Ook speelt Harry Lennix (Dollhouse, The Matrix Films) nog een belangrijke rol en verder komen Angus Macfadyen, Alan Cumming en Colm Feore (Thor) ook nog voorbij. 

Spoilers 

Het toneelstuk is uit de zeer laat 16e eeuw, maar redelijk onbekend, dus kijk uit. 

De film opent met een jongetje dat aan de ontbijttafel een enorme bende maakt van zijn ontbijt en zijn speelgoed. Zijn oorlogszuchtig spel wordt steeds wilder en ook buiten lijkt een oorlog gaande te zijn. Dan barst er een Romeinse Soldaat door zijn keukenraam, die hem ontvoert naar een Romeins Amfitheater. En dan wordt de film pas echt raar (Ja, het is zo een soort film). 

De Romeinse Generaal Titus Andronicus (Hopkins) keert terug van oorlog tegen de Goten. Hij heeft de Goten overwonnen, maar tegen een gruwelijke prijs. Wel 21 van zijn 25 zonen zijn omgekomen in de strijd. Maar hij heeft gewonnen, glorie gebracht aan Rome en nog krijgsgevangenen gemaakt in de vorm van Koningin Tamora (Lange), haar 3 zoons, Alarbus (Degan), Chiron (Rhys Meyers) en Demetrius (Rhys) en haar dienaar Aaron de Moor (Lennix). Titus laat Alarbus ombrengen als offer aan de goden en wraak voor de dood van zijn 21 doden. Tamora smeekt nog om genade. Maar als Titus niet te vermurwen is, zweert zij eeuwige wraak, het hele geslacht van de Andronici moet ten onder gaan!

Al snel krijgt Tamora haar kans. De oude Romeinse Keizer is ook overleden. Zijn zonen Saturninus (Cumming) en Bassianus (Frain) strijden om de troon. Voor het tot een burgeroorlog komt, wijst de senaat Titus Andronicus aan als nieuwe keizer. Deze weigert, vanwege zijn leeftijd en wijst Saturninus aan als nieuwe Keizer. Saturninus wil als dank huwen met Lavinia, dochter van Titus. Zij was echter al verloofd met jongere broer Bassianus. 

Bassianus schaakt Lavinia. De nog levende zonen van Titus, Lucius (Macfadyen), Quintus (Doughty), Mutius (Ritson) en Martius (Wells), steunen de keuze van Bassianus en Lavinia. Titus ziet dit als verraad aan de Keizer en aan Rome en zet de achtervolging in. Hij doodt daarbij zijn eigen zoon Mutius (Het is niet alsof hij nog zwemt in de zonen, kijk toch uit man). Saturninus besluit om (de veel oudere) Tamora te huwen. En zij begint meteen met haar wraakplan tegen de nog levende Andronici. Zij adviseert Saturninus om vrede te sluiten met zijn broer Bassianus en met Titus en zijn familie. 

Later blijken Aaron de Moor en Tamora geliefden te zijn, en zij gebruiken Saturninus voor hun eigen doeleinden, Tamora uit wraak, Aaron de Moor omdat hij gewoon in- en inslecht is. Zij laten Bassianus ombrengen en laten daar de zonen van Titus, Quintus en Martius voor op draaien. Haar zoons Chiron en Demetrius ontvoeren, verkrachten en verminken Lavinia en laten haar voor dood achter. Het plan werkt naar verwachting. Keizer Saturninus laat Quintus en Martius arresteren. Titus stuurt zijn laatste zoon Lucius naar de Goten, om samen met hen op te trekken tegen Rome en tegen deze valse keizer. Al dit slechte nieuws maakt Titus waanzinnig (of doet hij alsof?). 

Maar in het huis van de keizer gaat ook niet alles volgens plan. Tamora bevalt van een kind. Het kind is zwart en de zoon van Aaron de Moor en niet van Saturninus. Aaron de Moor wordt overvallen door liefde voor zijn zoon. Hij doodt de vroedvrouw (geheel in stijl, mag ik wel zeggen) en vlucht met zijn kind. Al snel valt hij in handen van Lucius en het leger van de Goten. Om zijn kind te redden, vertelt hij alles wat hij weet van de intriges aan het hof. 

Titus doodt de zonen van Tamora. Hij tapt hun bloed af en slacht hen. Zij zullen de hoofdmaaltijd worden van het vredesoverleg tussen Lucius en Saturninus. Tijdens het diner (als iedereen al eet van de vleespastei), komt Lavinia binnen. Titus vraagt nog advies aan Saturninus over wat een vader met een verkrachtte dochter moet doen. Het (historische) advies is dat een vader dan in zijn recht staat zijn dochter te doden. Wanneer Titus dat doet aan de dinertafel is iedereen geschokt. Saturninus vraagt nog naar de daders, een lachende Titus vertelt dat dat Demetrius en Chiron waren en dat iedereen die nu heeft opgegeten. 

Maar nog is Titus niet klaar. Hij doodt Tamora, waarna Saturninus Titus doodt en Lucius in weerwraak Saturninus doodt. 

Het etentje is ten einde en dan blijkt dat we nog steeds in het Amphitheater uit het begin van de film zitten. De jonge jongen uit het begin van de film redt de baby-zoon van Aaron en samen lopen zij de zonsopgang tegemoet. 

 Conclusies

Waar heb ik naar zitten kijken?! Het verhaal van Titus Andronicus is natuurlijk al oud (en ik kende het al), maar deze verfilming maakt het verhaal zo mogelijk nog vreemder. De regisseur heeft het voor gekozen om de oorspronkelijke tekst van het toneelstuk te blijven gebruiken (net als in Romeo + Juliet (1996)), maar het te verplaatsen naar een min of meer moderne tijd. Er zijn auto's, modern wapentuig en moderne gebouwen. 

Verder had Saturninus bepaald een enge, fascistische esthetiek, om maar aan te geven dat het echt een hele enge kerel was. Hij kwam over als een tikje gay, een tikje een makkelijk te manipuleren moederskindje en een tikje een enge autoritaire fascist. Zijn looks leken regelrecht gejat uit The Fifth Element (1997), met name de rol van Gary Oldman. Ook was het meubilair soms raar, zo was de troon van Saturninus veel en veel te groot voor hem, ook erg symbolisch voor een leider die aan alle kanten gemanipuleerd wordt. Daarnaast dezen de scenes waarin waanzin (of extreem middelengebruik) getoond werden, ook denken aan de hysterische drukte van bijvoorbeeld A Clockwork Orange (1971). En Anthony Hopkins mocht na zijn iconische rol in The Silence of the Lambs (1991) weer iemand spelen, die geen moeite heeft met kannibalisme. 

Al met al net iets te vreemd om echt leuk te zijn. Aan de andere kant, ik kan wel begrijpen waarom men niet kan beslissen of dit verhaal een tragedie is, of juist een diepzwarte komedie. Vooral de commentaren van Aaron de Moor zijn soms hilarisch. Alleen kijken als je erg geïnteresseerd bent in het oeuvre van Anthony Hopkins of Shakespeariaanse toneelstukken. 

En Vacances en Pas de Calais - Ambleteuse

Na een heerlijk weekje in Fécamp, zijn we daarna doorgereden naar Ambleteuse, in Pas de Calais. Ambleteuse is een klein stadje met een lange geschiedenis en ligt ook weer aan een kust met kliffen, hoewel iets minder imposant dan in Étretat. Jaren geleden zijn we ook al eens in Pas de Calais op vakantie geweest, toen zaten we in Baincthun, even buiten Boulogne Sur Mer. 

Fort Mahon van Vauban

In Ambleteuse hebben we nog veel gewandeld langs het strand. Het Fort is mooi om te zien. En bij de opkomende vloed slaan de golven lekker imposant tegen de muren van het Fort aan, wat een hoop mooie plaatjes geeft. Als de vloed echt hoog wordt, komt de toegangsweg onder water te staan. En ook hier stromen de getijden snel in en uit. Dus met een kwartiertje toekijken kon je zien hoe snel de golven ineens over het voetpad gaan. 

We hadden weer een huisje gehuurd en dit keer was het een vrijstaand huisje met een tuin. Een stadsappartementje midden in het centrum van een stad is wel fijn natuurlijk. Maar je zit ook erg op elkaars lip. Dan is een tuin en ruime slaapkamers voor iedereen ook wel erg prettig. En een grote keuken, waar je niet meteen andermans drinken omgooit als je je omdraait. 

De omgeving van Ambleteuse is ook prachtig en we hebben nog een paar mooie wandelingen gemaakt over de duinen en het strand. Het weer werd gelukkig ook wat beter, dus we hebben ook nog een paar dagen op het strand doorgebracht en genoten van de zon en de golven. 

Orlando

Orlando (1992) is de grote doorbraak voor Tilda Swinton (3.000 Years of Longing, The Dead Don't Die, The Personal History of David Copperfield, Doctor Strange, Only Lovers Left Alive) bij het grotere publiek. Geen wonder dat hij dus op de agenda stond van het Lux Open Air Festival met als overkoepelend thema Tilda Swinton. 

Orlando is van Sally Potter en gebaseerd op het gelijknamige boek van Virginia Woolf. Orlando is het levensverhaal van een jonge edelman, Orlando, die in opdracht van Koningin Elizabeth I weigert te sterven. hij leeft vele eeuwen langen beleeft zo allerlei avonturen. 

Spoilers

Deze film is inmiddels meer dan 30 jaar oud. En het boek waarop het gebaseerd is is uit 1928, bijna 100 jaar oud dus. Een waarschuwing zou niet meer nodig hoeven zijn. 

De film begint met Orlando (Swinton), die worstelt met het schrijven van een gedicht, ter ere van het bezoek dat Koningin Elizabeth I (Crisp, met een bijzondere geschiedenis) aflegt aan het landgoed van zijn vader. Orlando laat met zijn onhandigheid bijna het bezoek in de soep lopen, maar Koningin Elizabeth lijkt dat wel amusant te vinden. Zij geeft Orlando het eigendom van een groot landgoed. Op voorwaarde dat Orlando belooft om nooit ouder te worden. En Orlando wordt niet ouder. 

We volgen een eeuwig jonge Orlando door de eeuwen heen. Eerst wordt hij verliefd op de dochter van een Russische diplomaat, Sasha (Valandrey), maar dat loopt op niets uit. Met een gebroken hart vertrekt Orlando naar Istanbul om daar ambassadeur te worden voor het Britse Rijk aan het Ottomaanse hof. Hij sluit een diepe vriendschap met de Ottomaanse Sultan. 

Maar de politieke situatie wordt steeds instabieler en Orlando raakt betrokken bij een opstand. Wanneer hij na deze incidenten in slaap valt en zeven dagen slaapt, wordt hij daarna weer wakker as een vrouw (nog steeds gespeeld door Swinton). Orlando zelf denkt dat een spontane geslachtsverandering niet veel zal veranderen in haar leven, zij is van binnen nog steeds dezelfde. 

Wanneer Vrouwe Orlando terugkeert naar Groot Brittannië, blijkt dat andere mensen haar geslachtsverandering wel heel opmerkelijk vinden (in tegenstelling tot het feit dat ze al eeuwen oud is). Haar (voormalige) mannelijke gelijken nemen haar niet meer serieus, zij heeft juridische problemen omdat ze een vrouw is en haar kasteel, grondgebied en inkomen niet zelf kan beheren. De enige oplossing is trouwen. 

Uiteindelijk trouwt ze niet, maar heeft wel een affaire met Amerikaan Shelmerdine (Zane), die uiteindelijk ook niet wil blijven. Hij vecht overal voor vrijheid, vooral zodat hij zichzelf niet vast hoeft te leggen. Orlando blijft zwanger achter (de hele 20e eeuw lang) en weet uiteindelijk haar draai te vinden in de laat 20e eeuw, met jonge dochter. 

Conclusies

Een beetje een rare film, waarbij boodschap duidelijk iets meer boven de inhoud gaat. Maar met wat leuke vondsten toch heel aardig om eens te bekijken. 

Tilda Swinton in haar jonge jaren (ze is hier ongeveer 30) is natuurlijk leuk om naar te kijken en laat hier ook al zien dat ze een fantastische actrice is. Ze draagt overduidelijk de hele film en doet haar best om als een wat androgyne man over te komen in de eerste helft (maar het lukt niet echt). 

Dan zijn de locaties waar alles gefilmd wordt ook prachtig, vooral de delen die zich in Istanbul en het gebied eromheen afspelen. Maar ook het landhuis in Engeland komt verschillende keren voorbij en is prachtig. 

Maar de film draait om de boodschap, dat je altijd jezelf moet kunnen zijn en dat daarbij de buitenkant er minder toe doet dan de binnenkant. Dus Orlando is in elke tijd en als man of als vrouw essentieel dezelfde persoon. En dan kan Koningin Elizabeth I ook gespeeld worden door een man. En met de reis door de tijd en de wereld van Orlando zien we ook dat er veel aandacht wordt besteed aan de kostuums en aankleding van de locaties. Maar de problemen waar Orlando mee worstelt, blijven essentieel dezelfde. 

Een geinige en vreemde film om eens te zien, maar alleen als je geïnteresseerd bent in het complete oeuvre van Tilda Swinton of in LHBTQI+ films.