De Vikingen komen!

Onlangs keek ik weer een film uit de oude doos: The Vikings (1958), van Richard Fleischer (Ashanti, 20.000 Leagues under the Sea) en met Kirk Douglas (20.000 Leagues under the Sea, Paths of Glory) en Tony Curtis (Spartacus) in de twee hoofdrollen. Verder nog Janet Leigh (Prince Valiant (1954), Psycho), als vrouw, waar alle mannen om vechten. En in wat fijne bijrollen zagen we Ernest Borgnine (The Dirty Dozen) en Alexander Knox (Tinker, Tailor, Soldier, Spy).

Stoere mannen, mooie vrouwen,
wat wil je nog meer?

Spoilers

De film opent met een stukje (Hollywood) geschiedenis. De woeste, heidense, barbaarse vikingen roven en plunderen heel Engeland leeg. Dit wordt mooi weer gegeven met wat beelden van het Tapijt van Bayeux (dat wij in het verleden ook nog wel gezien hebben) en verteld door Orson Welles. Maar dan zien we hoe dat in de praktijk uitpakt. Een woeste Ragnar (Borgnine) leidt zijn mannen bij een overval. Daarbij komt de Koning van Northumbria om en zijn vrouw Enid (Audley) wordt verkracht door Ragnar. Later wordt zij gevonden door geestelijke Godwin (Knox). 

Alleen de tekst is anders.

Aangezien de koning geen kinderen had, wordt zijn neef AElla (Thring) de nieuwe koning van Northumbria. Maar Enid weet dat zij nu zwanger is van Ragnar. Voor haar ongeboren kind, maakt zij een plan met Godwin, zodat het kind een veilig heenkomen kan krijgen. Hij krijgt wel een versiering van het zwaard van de Koningen van Northumbria mee. De Vikingen roven het schip met de baby van Enid. Baby Eric wordt door Ragnar en zijn Vikingen opgevoed als een krijgsgevangen slaaf. Hij groeit op tot een stoere jongeman (Curtis) en heeft ambities die voorbij zijn leven als slaaf gaan. 

Een jonge Tony Curtis,
focus op het plot mensen. 

Inmiddels heeft Ragnar nog een zoon gekregen, die hij opvoedt als zijn erfgenaam. Deze woeste  Einar (Douglas) is alles wat een leider van Vikingen voor zijn opvolgers zou wensen. Hij is stoer, dapper en wreed. Geen van de drie beseft dat Eric ook een zoon is van Ragnar en dat Eric en Einar halfbroers zijn.

Ondertussen in Northumbria wil AElla huwen en heeft daarvoor Morgana, een Christelijke Prinses van Wales (Leigh) uitgekozen. Ondertussen is hoveling Egbert (Donald) niet tevreden over de koers van AElla. AElla verbant Egbert en hij gaat naar het hof van Ragnar. Daar ziet hij Eric en de steendie hij nog altijd om zijn nek heeft. Egbert realiseert zich dat hij Eric kan gebruiken in zijn machinaties tegen AElla. Egbert houdt voorlopig zijn mond. 

Na een gevecht tussen Eric en Einar, waarbij Einar een oog verliest, wordt Eric gestraft. Maar men is bang voor de wraak van Odin. Dus ze besluiten om Eric maar vast te binden bij de zeekust, in de verwachting dat hij bij vloed zal verdrinken. Eric wordt gered door het aanroepen van Odin en met wat hulp van Egbert, die hem vertelt over zijn afkomst.

Op advies van Egbert ontvoeren Einar en zijn mannen Morgana. Een prinses en de verloofde van AElla,die kunnen zij verkopen voor losgeld. Maar Morgana is beeldschoon en Einar en Eric worden beiden verliefd op haar. Wanneer Einar het met zijn vader Ragnar over zijn gevoelens heeft voor de mooie prinses, geeft Ragnar zijn plan voor losgeld op. Als Einar de prinses wil verkrachten, moet hij dat vooral doen. Einar heeft wel zin in een vrouw die zich gepassioneerd verzet en voegt meteen de daad bij het woord (Nee, ik verzin dit niet, het was echt heel creepy). Maar Morgana heeft geen zin in een vechtpartij met Einar en gedraagt zich als een willoos slachtoffer, wat Einar totaal niet opwindend vindt (Brrrr!). Ondertussen komt Eric haar redden. Samen ontsnappen zij. 

Het was echt onaangenaam. 

De Vikingen zetten onder leiding van Ragnar en Einar natuurlijk de achtervolging in. Eric durft met een primitief kompas de mist in te zeilen. Ragnar en Einar wagen het erop, maar de Drakar van Ragnar raakt de rotsen en zinkt. Eric weet Ragnar uit het water te vissen. 

Wanneer Eric aankomt bij AElle, wordt hij ontvangen met alle egards, hij brengt de verloofde van de Koning terug en ook nog de ergste aartsvijand als krijgsgevangene. Maar al snel slaat de situatie weer om natuurlijk. Ragnar zal voor de hongerige wolven gegooid worden. Maar Eric, opgevoed als Viking, kan dat niet aanzien. Hij geeft Ragnar een zwaard, waarna Ragnar blijmoedig in de wolvenkuil springt en zijn dood tegemoet gaat met een zwaard in de hand. Uit woede hierover laat AElle de hand van Eric afhakken. (De paralellen tussen de broers worden sterker, beiden verliefd op dezelfde vrouw, beiden permanent gehandicapt, hoe zal dit zich verder ontwikkelen?)

Eric keert terug naar de Vikingen om te vertellen hoe Ragnar is gestorven en hoe zij met behulp van het kompas naar Northumbria kunnen varen om wraak te nemen. Einar en Eric bundelen hun krachten bij deze missie en nemen het kasteel van AElle in. Eric gooit AElle in dezelfde wolvenput als Ragnar. Ondertussen vindt Einar Morgana. Hij claimt haar als zijn bruid, maar zij wil liever Eric en vertelt over de afkomst van Eric. 

Het komt natuurlijk tot een gevecht tussen de twee broeders, maar Eric weet van niets. Op een cruciaal moment aarzelt Einar, als hij de overeenkomsten ziet tussen zijn halfbroer en zijn vader. Dat geeft Eric de kans om Einar te doden en met Morgana verder te kunnen. 

Conclusie

Dit is een hele leuke film, kijk deze zeker eens als je de kans krijgt. 

Dit is een epische avonturenfilm in de trant van Prince Valiant (de 1954 - versie) of 20.000 Leagues under the Sea. Er zit van alles in, dappere mannen, vuige konkelaars, mooie vrouwen. Maar er zijn ook intriges, strijd en hilariteit. 

Verder zitten er natuurlijk een paar acteer-kanonnen in, die de conflicten en drives van de toegegeven wat over de top-karakters prima uit kunnen beelden. En de plaatjes zijn prachtig. De scenes zijn opgenomen in Noorse Fjorden, er is een viking-dorp gebouwd voor opnamen, er zijn veel extra's aanwezig op de achtergrond, er was ook voor details op de viking-boten. 

Enige minpunten die ik heb is dat het lang onduidelijk is wiens film dit nou is. Kijken we naar Einar die van woeste barbaar getransformeerd wordt tot een goed christen (door de liefde van een goede vrouw)? Of kijken we naar Eric, onwetend over zijn afkomst, die wacht op het juiste moment om zijn lotsbestemming waar te maken? 

En de seksuele politiek was ook ronduit eng. AElle wil trouwen en kiest daarvoor Morgana, die geen enkele stem heeft in die beslissing. Dan later is zij slachtoffer van de aanranding van Einar, die alle interesse verliest wanneer zij niet terugvecht. En dat werd dan gebracht als een stukje romantische karakterontwikkeling van Einar, in plaats van doodeng en bedreigend voor Morgana. Brrrr. 

Nieuwe zaadjes

De dagen worden al weer merkbaar langer en dat betekent dat ik om ga kijken naar zaad! Om in de tuin te planten natuurlijk, voor het komende tuinierseizoen.

In mijn zoektocht naar het verminderen van afval in mijn huishouden stuitte ik laatst ook op Luffa. Dit is een plant die familie is van de courgettes (waar ik natuurlijk al jarenlang ervaring mee heb). Maar wanneer de courgette-achtige vruchten rijpen, worden ze vezelig en verharden de vezels. Deze kun je dan gebruiken als een soort natuurlijke schuursponjes. Ik heb wat zaadjes besteld en ik zal eens kijken wat ik daarmee kan maken dit jaar.

Verder vond ik ook zaden voor Okra bij de Intratuin in ons dorp. Dus die heb ik ook meteen maar meegepakt. Eens kijken wat er gebeurt wanneer ik die plant in onze tuin. Het is heerlijk in curry's en ik hou daar wel van. Hopelijk kan ik de kleine eters in het gezin ook zover krijgen dat ze dit durven.

En ik heb me natuurlijk ook weer laten gana met de courgettes, pompoenen en bonen. Hopelijk wordt dit jaar niet zo waanzinnig heet als 2019 en kan ik rekenen op een lekkere oogst. Ik kijk er al naar uit.

Murder on the Orient Express

Zoals ik al eerder zei, tijdens Oud & Nieuw 2019 keken we met vrienden de briljante Murder on the Oriënt Express (1974) naar een verhaal van Agatha Christie en geregisseerd door Sidney Lumet. Deze film staat bekend om zijn sterrencast. We zien Albert Finney, Lauren Bacall (The Big Sleep), Ingmar Bergman, Jacqueline Bisset, Jean Pierre Cassel (Vader van Vincent Cassel), Sean Connery (First Knight), John Gielgud (Brideshead Revisited, First Knight), Anthony Perkins (Psycho) en Vanessa Redgrave (Camelot)

Geen spoilerwaarschuwing dit keer, het verhaal is stokoud, wereldberoemd en ik heb een andere verfilming, Murder on the Oriënt Express (2017) hier al eens eerder besproken. Er zijn geen verrassingen meer.

Het verhaal opent met een aantal krantenartikelen over de kidnap en moord op peuter Daisy Armstrong en de gevolgen die dat heeft voor haar ouders en andere naasten. Het is een beetje primitief gedaan met krantenartikelen en nieuwsbeelden, maar de druk van de publieke opinie, die de ouders gevoeld moeten hebben, wordt zo wel voelbaar.

Dan keert Hercule Poirot (Finney) van het Midden Oosten terug naar huis, met de Oriënt Express. Ondanks dat het niet het toeristische seizoen is, is de trein toch vol met passagiers van allerlei nationaliteiten en pluimage. In een paar mooie scenes zien we de passagiers, met al hun eigenaardigheden en kenmerken voorbij komen, wanneer ze arriveren op het station in Istanboel. Ze zoeken naar de trein, naar hun slaapplaats en hannessen met hun bagage.

De vindt natuurlijk de moord plaats en Poirot gaat op onderzoek uit. Hij spreekt alle passagiers en medewerkers één voor één en allemaal blijken zij het slachtoffer te kennen. Hoe langer hij doorvraagt, hoe meer de verhalen een voor een instorten. En Poirot speelt ook mooi in op de onzekerheden van mensen. Hij belaagt Mary Debenham (Radgrave), zodat Kolonel Arbuthnot (Connery) hun relatie verraadt en ook Prinses Dragomiroff verspreekt zich.

Uiteindelijk weet Poirot de juiste conclusie te trekken en iedereen vervolgt zijn reis.

Conclusie

Meteen maar door naar de conclusie. Deze film is briljant! Als je hem niet gezien hebt, moet je daar zo snel mogelijk wat aan doen. Bijna alle acteurs die hierin zitten zijn perfect. De plaatjes van de interactie tussen de karakters, de prachtige, luxueuse Oriënt Express en de woeste natuur zijn ook fantastisch om naar te kijken.

Maar het verhaal zit ook ingenieus in elkaar. De scene waarin alle passagiers instappen geeft meteen een heel goed beeld van hun karakter en komt toch heel geloofwaardig over. Ook de scenes aan boord, voor de moord en de interviews na de moord zijn allemaal kort, maar zeer gelikt. Ieder karakter (en acteur) heeft even een moment om te schitteren. Dat vond ik een nadeel aan de verfilming van Kenneth Branagh, die was veel minder evenwichtig en werd duidelijk meer aandacht besteed aan de populaire acteurs van dat moment.

Zijn er dan helemaal geen nadelen. Nou, ik vond Poirot wat hysterisch druk overkomen af en toe. Geef mij dan maar Peter Ustinov uit Death on the Nile, die een stuk kalmer alles observeert. Desondanks, geen wonder dat deze film zo in de prijzen is gevallen. Ga kijken. 

Pendragon LXXVI - Het Rode Zwaard des Doods

Het nieuwe jaar is weer begonnen en daarmee ook weer een aflevering van Pendragon. We zaten een beetje klem met de afwezigheid van een cruciale speler, maar ik bedacht me dat het misschien tijd was voor een klein tussen avontuurtje. The Quest of the Red Blade is onlangs uitgebracht ter herinnering aan Greg Stafford, de ontwerper van Pendragon. In 2018 is hij overleden. 

Pendragon pagina
Geschiedenis van Logres
Benno van Steeple Langford
Marcus Livius van Broughton
Turquine van het Quinqueroi Forest (Afwezig)

Late zomer 539, in de buurt van Stafford

Toen de ridders de vorige keer terugkeerden van het Kasteel der Vreugde, waar de Graal wordt bewaard (of Gungnir en het water van de bron van Mimir, net wat je gelooft), kregen zij te horen dat Koning Ysolde en een groot deel van de juniore leden van haar hofhouding niet waren teruggekeerd van een vroege lente-picknick. Hierbij horen ook leden van de families van de ridders. Dus al vrij snel raakten zij in paniek en reden rond als een kip zonder kop. Net als de rest van de Ridders van Logers. 

Uiteindelijk komen de ridders aan in het Kasteel van Sir Gregor van Stafford, nabij Stafford. Daar worden zij als vooraanstaande ridders natuurlijk met alle egards ontvangen. Sir Gregor hoort zichzelf graag praten en al snel vertelt hij over het verschil tussen Avonturen en Queesten. Bij avonturen rennen ridders maar een beetje rond, als een kip zonder kop en overkomt hen van alles. Maar het is natuurlijk eervoller en dus beter om van te voren te zweren een bepaalde uitslag te behalen of doel te bereiken. Pas dan kan een ridder echt laten zien waar hij voor staat. 

Misschien is het de recente religieuze ervaring, misschien is het de goede maaltijd, maar de ridders gaan in elk geval helemaal mee in de ideeën van Sir Gregor. Sir Gregor gaat verder en hij vertelt over het Rode Zwaard, de Angau Coch, dat magische krachten heeft en wordt bewaard door de laaghartige Koning van het Kasteel van de Wouw.

Een Rode Wouw

De reis naar het Kasteel van de Wouw

De ridders volgen de aanwijzingen van Sir Gregor en trekken eerst naar de stad Stafford, dan naar het zuiden naar Penkridge. Daar overnachten zij als gasten van Koning Leodegranz van Cameliard. Sir Benno de Jongere is natuurlijk een stiefzoon van zijn dochter Guinefach. Dus Leodegranz is als een soort stief-grootvader voor Benno. Leodegranz hoort van het verhaal van Sir Gregor en waarschuwt hen dat Sir Gregor al wat ouder is en alleen nog leeft voor de verhalen van jongere ridders. Het is niet de bedoeling dat zij in de problemen komen, omdat Sir Gregor's dagen van avonturen achter hem liggen. 

Belinans
Koning van Powys

Leodegranz
Koning van Cameliard

Orofoise
Graaf van Shrewsbury

De ridders trekken verder naar Shrewsbury, daar worden zij onthaald door Graaf Orofoise, die leenman is van Koning Belinans van Powys. Dit is echt een ander land, waar de gebruiken anders zijn. Wanneer Graaf Orofoise hun verhaal en missie hoort, waarschuwt hij hen ook voor sir Gregor en zijn praatjes. Het is niet alsof hij het risico loopt.
Graaf Orofoise stuurt hen verder Powys in, naar het land van de Cedewain, een ander graafschap van de Koning Belinans. Daar in Kasteel Dolforwyn krijgen de ridders meer te horen. Er zijn twee Koningen, een in het Kasteel van de Kraan en een in het Kasteel van de Wouw. Beiden hebben al lang ruzie met elkaar. En de bewoners van het Kasteel van de Kraan zijn niet te vertrouwen! Bovendien is de reis erheen lang en gevaarlijk. De landen van Meirionnyd en Cy Feiliog zijn gevaarlijk, de bewoners niets anders dan rovers en bandieten. 

De volgende dag trekken de ridders weer verder, met hulp van Dogmael, een heilige man. Deze weet hen naar de vallei van het Kasteel van de Kraan te leiden, diep in het land van de Cy Feiliog. Daar worden zij opgevangen door een aantal achterdochtige ridders. Maar aangezien Sir Benno en Sir Marcus alleen maar op bezoek zijn, en redelijk bekend zijn, worden zij beleefd meegenomen naar het Kasteel van de Kraan. 

Koning Garan regeert over het Kasteel van de Kraan. Deze is vernoemd naar een enorme mechanische vogel die op de top van de hoogste toren staat. Deze vogel waarschuwt voor naderend gevaar. Dat is maar goed ook, want in het nabij gelegen Kasteel van de Wouw, woont Koning Cadwallader, een tovenaar die met behulp van het Rode Zwaard des Doods langer blijft leven dan normaal. 

Het liefst zou Koning Garan zien, dat Cadwallader zijn zwaard verliest, maar hij weet dat hijzelf niet genoeg mannen heeft om de heer van het Kasteel van de Wouw te verslaan. Dus zelf heeft hij zijn mannen verboden om daar nog heen te gaan, om geen confrontatie uit te lokken. 

Koning Garan vertelt over de voorgeschiedenis van de problemen in het gebied. Koning Cunedda kwam naar Wales, met zijn zoon Einon de Onbesuisde en Meirchion ap Typipion, zijn kleinzoon bij een andere zoon. Nadat zij de Ieren versloegen, werd Meirchion Koning. Meirchion vestigde zich met het Rode Zwaard des Doods, dat hij van zijn vader kreeg in het land en noemde het Meirionnyd. Toen Meirchion stierf liet hij zijn land na aan zijn oudste zoon, Cadwallader. Het Rode Zwaard des Doods liet hij na aan Cadwallon, zijn jongste zoon. 

Al snel ontstond er twist tussen de broers om het zwaard. Cadwallon verdween en Cadwallader bleef achter met land en zwaard. Gordon ap Cadwallon eiste het zwaard terug van zijn oom, maar moest dat bijna met de dood bekopen. Dit leidde tot een lange oorlog. Gordon ap Cadwallon ap Meirchion ap Typipion ap Cunedda trouwde met een oog op de strijd en sloot een alliantie met Gomeret. 

Zijn zoon Guiard ap Gordon zette de strijd voort en bouwde de mechanische Kraanvogel, die waarschuwt tegen de komst van Cadwallader. Guiard kreeg een zoon Gilvathon, en deze kreeg weer Garan, de huidige Koning. Nog altijd zit de verdorven Cadwallader met steun van de vuige god Idris op de troon in het Kasteel van de Wouw. 

De ridders zijn onder de indruk van dit lange verhaal van broedertwist. En het is wel duidelijk dat het Rode Zwaard des Doods magisch is, anders had Cadwallader nooit zo lang kunnen leven. Beide ridders zweren dat zij een poging zullen wagen om het Rode Zwaard des Doods te verkrijgen van Cadwallader. Het is duidelijk dat hier wat aan gedaan moet worden. 

Dan is het tijd om wat verhalen te vertellen. Sir Marcus en Sir Benno kunnen natuurlijk verhalen vertellen die qua drama net zo veel impact hebben als het verhaal rond het Rode Zwaard des Doods. Sir Marcus vertelt over zijn stoere avonturen bij de Franken. Praktisch in zijn eentje wist hij Prins Philip op de knieën te dwingen. Sir Benno verhaalt over de Rebellie van Salisbury, waar zijn familie een prominente rol in speelde. 

Meirionnyd

De volgende morgen trekken de ridders weer verder, onder leiding van Dogmael. Onderweg komen zij weer ridders tegen. Deze nieuwe ridders vragen naar de bedoeling van Sir Marcus en Sir Benno. Het blijkt dat zij op weg zijn om het Kasteel van de Wouw te belegeren, in naam van de Maelgwyn, Koning van Gomeret. Willen Sir Marcus en Sir Benno zich misschien aansluiten. Sir Marcus en Sir Benno besluiten dat zij te belangrijk zijn om gewoon maar als voetvolk aan te sluiten. Zij besluiten om in overleg te gaan met Maelgwyn, Koning van Gomeret.
In overleg met Koning Maelgwyn weten Sir Marcus en Sir Benno hem ervan te overtuigen, dat het beter is wanneer zij naar het Kasteel van de Wouw gaan en eens in kaart brengen, wat er allemaal precies gaande is. Dan kunnen zij later verslag uitbrengen. Koning Maelgwyn gaat daarin mee, voornamelijk omdat hij zulke belangrijke ridders niet voor het hoofd wil stoten.

Bij het Kasteel van de Wouw

Uiteindelijk arriveren Sir Marcus en Sir Benno bij het Kasteel van de Wouw. Het kasteel ligt op een hoge bergtop. En hoewel het niet het modernste kasteel is, zal het toch moeilijk te belegeren zijn, aangezien het leger eerst de hele bergtop op moet sjouwen, terwijl de verdedigers iedere keer gesmolten kaas naar beneden gooien. 

Koning Cadwallader zit niet echt te wachten op gasten, maar wijst hen toch niet de deur. De ridders worden aan hem voorgesteld. Sir Benno vertelt een afgrijselijke leugen, Hoge Koning Arthur overweegt een plaats aan de Ronde Tafel voor de Koning Cadwallader en zijn magie. Koning Cadwallader vindt dit moeilijk te geloven, maar is toch gevleid. 

Al vrij snel komt het gesprek op het Rode Zwaard des Doods. Sir Marcus en Sir Benno gaan op een opzichtige manier name-droppe. Zo vraagt Sir Benno of hij het mag zien. In de loop der tijd heeft hij namelijk een interesse ontwikkeld voor magische wapens. Er is natuurlijk Excalibur van Hoge Koning Arthur. Maar ze hebben ook verschillende keren de Zwaardbrug naar het land van Faerie gezien. En het Zwaard in een blok rood marmer, dat bedoeld is voor de beste ridder. Dus dit Rode Zwaard des Doods heeft wel wat curiositeitswaarde. 

Koning Cadwallader laat zich meeslepen en laat het zwaard zien. Het is inderdaad groot, rood en waarschijnlijk ook wel dodelijk. 

Die avond worden de ridders ongebracht in een ruimte naast de varkensstallen. De stank is niet te harden, maar echt klagen gaat ook niet. Ondertussen hebben de ridders hun ogen goed de kost gegeven. Tegen een zware aanval is dit kasteel waarschijnlijk niet bestand. Maar ja, het ligt zo geïsolleerd. Ook de  soldaten zijn niet de besten die er tegenwoordig te krijgen zijn. 

Wanneer de ridders de volgende morgen wakker worden, horen zij een klagelijke stem. Een jongeman beweent zijn grimmig lot, later deze dag zal hij sterven. Hij zegt de zoon van de Koning te zijn, maar toch gedwongen worden te leven in de modder van de varkensstal. 

Ook is er onrust. De ridders van Gomeret hebben het land van Cadwallader binnengevallen. Zij trekken rond en vernielen de boel. Koning Cadwallader stuurt zijn manschappen erop af. Zijn fort is ineens veel minder goed verdedigd. 

Oud en Nieuw 2019

Na de Kerstdagen met al het lekkere eten en de Spellendag is het nu dan toch echt tijd voor Oud en Nieuw. En niet alleen luiden we een oud jaar uit. De jaren '10 zijn ook voorbij. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat de jaren '20 van deze eeuw net zo waanzinnig zullen worden als de Roaring Twenties, maar wie weet.

In ieder geval, wij hielden onze tradities in ere. In de middag haalde Sander vrienden D. en J. op, die het oorlogsgeweld vuurwerkgeweld in Nijmegen wilden ontvluchten en ook geen zin hadden in loterijen en conferences.

We begonnen de middag met een film, dit keer Murder on the Orient Express (1974), waarover later meer. Daarbij knabbelden we lekker van wat soep van de gans van de kerstdagen. En nog wat andere restantjes die we hier en daar zo over hadden. Na alle overdaad van de afgelopen dagen, was dat meer dan genoeg. We konden nog afsluiten met wat Christmaspudding uit een pakje, die veel beter was, dan ik van te voren had gedacht.

En in de avond speelden wij een rondje Tales of the Arabian Nights. Dat hebben we in het verleden ook veel gespeeld, maar de laatste jaren nog wel eens vervangen door iets anders. Vooral omdat vriend D. altijd won, ondanks dat het een spel voor kans is. Maar dit keer won ik! Klinkend zelfs.

En toen was het alweer tijd om het glas te heffen, de jongste wakker te maken en te kijken naar het mooie vuurwerk. Dit keer wilde onze zoon zonder ons de straat op met zijn vrienden. Ondanks dat ik het wat spannend vond, was hij snel veilig thuis.
Sander, daarentegen wilde mensen naar Nijmegen brengen, door muren van mist! Het was werkelijk een van de spannendste dingen die hij ooit deed, maar iedereen kwam veilig thuis.

Oud & Nieuw 2013 - 2014
Oud & Nieuw 2014 - 2015
Oud & Nieuw 2015 - 2016
Oud & Nieuw 2016 - 2017
Oud & Nieuw 2017 - 2018
Oud & Nieuw 2018 - 2019

De Stilte van de Vrouwen

In deze donkere dagen is er niets heerlijkers dan vroeg naar bed te gaan met een goed boek. Zo heb ik ook De Stilte van de Vrouwen van Pat Barker gelezen. Ik ben na Circe, Mythos en Heroes duidelijk op een of andere Griekse Mythen- binge.

Spoilers

De Stilte van de Vrouwen (The Silence of the Girls) is een hervertelling van de Ilias, de strijd om Troje, maar dan verteld vanuit het perspectief van de vrouwen. Het verhaal mag na al deze eeuwen bekend zijn. 

Maar wat betekende deze strijd van tien lange jaren nou voor de vrouwen? Het verhaal volgt Briseïs, een Koningin van een van de cliënt - staten van Troje. Ze moet eerst toekijken hoe haar stad aangevallen wordt door de Grieken. Haar man, broers en andere familie wordt vermoord en zij wordt als buit meegeroofd door de Grieken. Uiteindelijk wordt zij aan Achilles gegeven. 

Wanneer Agamemnon, de leider van de Grieken zijn eigen buit Chriseïs moet opgeven om een plaag van Apollo te bezweren, legt hij claim op Briseïs, wat leidt tot de twist met Achilles, die daarna weigert om nog deel te nemen aan de strijd. Uiteindelijk valt ook Troje en ondergaan de vrouwen van Troje hetzelfde lot als eerder Briseïs. 

In de roman volgen we Briseïs en af en toe Achilles. En de gruwelen van de oorlog voor de burgers worden wel heel duidelijk gemaakt. Briseïs is met de dood van al haar familieleden en de dagelijkse verkrachting door eerst Achilles en later Agamemnon nog relatief goed af. Vrouwen van minder hoge status of met een minder mooi uiterlijk overkomt exact hetzelfde, maar worden misbruikt door alle soldaten, mogen als krijgsgevangene nog allerlei andere vrouwen-taken verrichten en hebben geen enkele zekerheid dat iemand voor hun kinderen zal zorgen. 

Bovendien is er altijd de dreiging van geweld. De vrouwen zijn slaven en van generlei waarde. Als de mannen hun dag niet hebben, onderling ruzie hebben of gewoon zin hebben om iemand half-dood te slaan, dan doen ze dat. Briseïs is dan ook constant bezig met het tevreden houden van de mannen in haar leven. Ze zorgt ervoor dat ze eten hebben, dat ze geen last van haar hebben, dat ze stil en onopvallend alles doet om de mannen maar rustig te houden. 

Conclusie

Een zeer deprimerend verhaal, maar nog steeds actueel. Het toont maar weer eens aan hoe kwetsbaar vrouwen toen en nu nog steeds zijn wanneer er een oorlog uitbreekt. De mannen praten allemaal reuze nobel over eer en belangen. Maar ondertussen worden er kleine ruzietjes uitgevochten, botsen er karakters en daartussen worden ongeschuldige burgers en dan met name vrouwen en kinderen gemangeld. 

Ook de scenes in Lyrnessus waarin Briseïs zich bedenkt dat alle zichtbaar zwangere vrouwen ook vermoord zullen worden. Door hun buiken te doorboren en daarmee ook hun ongeboren kinderen te doden. Hoe alle jongens, hoe jong ook, ook vermoord zullen worden. Alles om te voorkomen dat deze jongens zullen opgroeien tot mannen om later wraak te nemen. Oorlog was genocide. 

De titel refereert ook naar de positie van onmacht van de vrouwen. De vrouwen en met name Briseïs spreken bijna nooit. Al hun gedachten zijn een interne monoloog. Alleen wanneer zij onder elkaar zijn, spreken zij met elkaar. En al hun gesprekken gaan over de oorlog, overleven en hun overheersers. Ze hebben nauwelijks een mening meer en niemand is geïnteresseerd om die te horen. 

Verder deed de titel me ook denken aan de film The Silence of the Lambs, waarbij Clarice nog altijd nachtmerries heeft over de lammeren die geslacht werden. De vrouwen hebben nauwelijks een andere positie. Ze zijn buit, meer niet. 

Verder is Pat Barker niet de enige die de laatste tijd de Trojaanse Oorlog in een ander licht wil zien. Het British Museum heeft ook een tentoonstelling over de Trojaanse Oorlog. En volgens het NRC is deze tentoonstelling ook gruwelijk. Polyxena, prinses van Troje  wordt nog even geofferd aan het einde van de oorlog, Achilles doodt nog even 12 Trojaanse jongens om aan Patrokles mee te sturen in de dood. En het gaat maar door. 

Voer maar liever geen oorlog. 

Spellendag kerst 2019

Na de kerstdagen volgt natuurlijk altijd een spellendag. We vieren ze inmiddels al weer dertien jaar met vrienden. En soms lijkt het steeds drukker te worden. En zo ook dit keer. We hadden mensen al een tijd geleden uitgenodigd. En we begonnen de morgen vroeg met voorbereidingen. Het huis moet schoon, er moeten lekkere hapjes gemaakt worden, de spellen moeten gepakt worden. Gelukkig heb ik tegenwoordig grote en kleine helpers voor die taken.

Het was weer zover,
spellen spelen in de donkere dagen. 

En toen ging eigenlijk strak om 14:00 al de deurbel en kwamen de eerste gasten, K. en F. al meteen binnen. Die doken samen met Sander meteen op hip nieuw spel Magic Maze on Mars en zijn daar een lange middag mee bezig geweest. Ondertussen bleef de deurbel maar gaan. Twee vriendinnetjes van Vivian kwamen ook nog langs, met hun ouders. En vrienden N. en A. en K. met kinderen dienden zich ook al snel aan. Dus het huis zat vol.

helpertjes

Ik heb het spel Pandemic nog leren kennen, waarbij verschillende besmettelijke ziekten tegelijkertijd uitbreken en een groep dappere wetenschappers (yay wetenschap!) een race tegen de klok voeren om voldoende medicijnen te ontwikkelen. het lukte ons niet. We gingen uiteindelijk allemaal ten onder aan de Zwarte Ziekte. Daarna speelde ik nog een rondje Azul: Sintra, nadat ik daar eerder eens vernietigend mee was verslagen. Het was natuurlijk tijd voor revanche. Ondertussen ging met aan andere tafels verder met Het Verboden Eiland en Hive.

Mensen hadden ook weer de heerlijkste dingen meegenomen voor het avondeten. Wij zorgden voor wat soep, maar er was een Indonesisch stoofpotje, er waren lekkere, pikante spiesjes. De kinderen deden zich traditioneel tegoed aan een grote stapel pannenkoeken en de grote mensen konden ook hun buikjes rond eten. Rond etenstijd vertrokken er weer een hoop mensen die elders moesten zijn, of mensen met kleine kinderen, die vroeg naar bed moesten. Dus het werd snel rustiger.

Ik pakte er toen nog Marrying Mr. Darcy, een spel gebaseerd op het verhaar Pride and Prejudice van Jane Austen. Het doel is om zo een leuke, aantrekkelijke, charmante, rijke vrouw te worden, dat er zoveel mannen zijn die met je willen trouwen, dat je dan tenminste niet eindigt als een eenzame, oude vrijster. Het was een enig spel.

Maar daarna zakte ik al wel heel snel door mijn hoefjes en legde ik mij te rusten. Maar mijn oudste kinderen speelden gewoon door (Leeuwenhart, de bikkels). Dan weet je dat de cirkel van het leven rond is, als de kids langer wakker blijven dan de ouder tijdens een feestje.

Kerst 2007
Kerst 2009
Hemelvaart 2011
Kerst 2011
Hemelvaart 2012
Kerst 2012
Hemelvaart 2013
Kerst 2013
Hemelvaart 2014
Kerst 2014
Hemelvaart 2015
Kerst 2015
Hemelvaart 2016
Kerst 2016
Hemelvaart 2017
Kerst 2017
Hemelvaart 2018
Kerst 2018

Hemelvaart 2019

Dracula

De BBC is samen met Netflix weer met een prima serie op de proppen gekomen, Dracula (2020) van Mark Gatiss (Sherlock, In the Red) en Steven Moffat (Sherlock). Deze twee mannen hebben natuurlijk eerder Sherlock Holmes al in een succesvolle serie opnieuw vormgegeven. Dus ik was erg geïnteresseerd wat ze van het verhaal van de bekende bloedzuiger hadden gemaakt.

Naast een aantal nieuwe gezichten zoals Claes Bang en John Heffernan zag ik ook bekende koppen als Dolly Wells (Pride and  Prejudice and Zombies) en Jonathan Aris (Sherlock, The Night Manager).

Spoilers

Het oorspronkelijke verhaal is al erg oud natuurlijk. Dus daar valt niet veel meer aan te spoilen. En dat slaat deze serie dan ook meteen maar over. Het is vanaf het begin af aan wel duidelijk dat Graaf Dracula (Bang) een bloedzuigende griezel met snode plannen is. Maar welke snode plannen dan?
De serie is kort en bestaat maar uit drie afleveringen. Maar de afleveringen zijn dan weer wel lekker lang, bam, meteen anderhalf uur. Dan kun je nog eens een verhaal vertellen en karakters ontwikkelen.

De belangrijkste personen zijn Graaf Dracula (Bang) zelf en een dappere Non, Zuster Agatha (Wells). Zuster Agatha is geen hele religieuze Non, maar ze doet al wel jarenlang onderzoek naar Dracula en zijn werkwijze. Ondertussen heeft Dracula het een beetje gehad met wonen in het achterland van Roemenië en hij wil zich onder de mensen begeven in Londen.
Dus hij schaft bezit aan in Londen, laat zich informeren door onschuldige Londenaren (Heffernan) en gaat op reis. Maar zowel Dracula als Zuster Agatha staan verschillende verrassingen te wachten.

Graaf Dracula ontdekt dat mensen die niet met hem bekend zijn, niet altijd even makkelijk te manipuleren zijn. En de mensen zijn nog best intelligent ook en denken na over wat er om hen heen gebeurt. Dus soms is hij totaal verrast door de weerstand die mensen bieden. Aan de andere kant laat Zuster Agatha zich soms verblinden door haar eigen intelligentie en brengt daarmee haar omgeving in de problemen.

Conclusie

Dit is weer een juweeltje. Een flink stuk bloederiger en naargeestiger dan Sherlock of Dr. Who, dus ik denk voor een minder groot publiek. De eerste aflevering is wel veruit de beste. Bij de tweede en de derde willen de makers meer hun eigen draai geven aan het verhaal. Leuk, maar minder sterk. Ga kijken als je een variatie op het Dracula verhaal wil. 

Circe

De laatste tijd heb ik wel heel veel tijd om weer boeken te lezen en ik doe het dan ook met overgave. Circe van Madeline Miller trof ik in de bibliotheek van Malden. En het boek is een hervertelling van het verhaal van de heks Circe in de Griekse Mythologie. De laatste tijd heb ik verschillende hervertellingen van griekse mythen (Mythos) en heldenverhalen (Heroes) gelezen en mijn interesse was meteen gewekt natuurlijk.

Spoilers

Het verhaal begint bij het begin van het leven van Circe. Ze is een dochter van de Titaan Helios. Hij is de zonnegod. Maar als Titaan verslagen door de Olympische goden. Ondanks dat de Titanen de oorlog verloren, zijn er nog steeds spanningen met de Olympische goden. Circe groeit op aan het hof van Helios en is een buitenbeentje. Ze is niet mooi en knap als de andere meisjes, maar ook niet intelligent en gehaaid. Ze wordt met regelmaat voor het karretje van anderen gespannen. 

Maar dan ontdekt zij haar krachten. Zij kan met behulp van planten tovenarij bewerkstelligen. Eerst verandert zij een menselijke man in een god. Daarna een liefdesrivale in een monster. Maar zij doet dit zonder al te veel na te denken en trekt de aandacht. De Titanen en de Olympische goden realiseren zich dat Circe zo wel erg veel macht heeft. Haar broers Aeëtes en Perse en haar zuster Pasiphaë hebben deze krachten ook. Maar zij zijn politiek wat beter onderlegt en worden koningen en koningin onder de stervelingen. 

Ondanks dat Circe op een eenzaam eiland woont, blijft zij toch op de hoogte van de ontwikkelingen in de wereld van de mensen en de Goden. In de loop der eeuwen leert zij meer over zichzelf en haar vreemde machten. Maar uiteinlijk zal zij moeten kiezen tussen de wereld van de Goden en hun eindeloze, verziekte machtsspelletjes en intriges of haar eigen weg onder de mensen. 

Conclusie

Een fascinerend boek om eens te lezen. Circe is een interessant karakter dat eerst totaal niet berekend lijkt te zijn op haar positie als dochter van Helios. Zij zal waarschijnlijk eindigen zoals zoveel Nymphen, als speeltje voor een machtiger man. En zij wordt ook slachtoffer van de machinaties van de mannen om haar heen. Maar in eenzaamheid vindt zij haar eigen weg en weet het lot uiteindelijk naar haar hand te zetten. 

Kerstdiner

Dit jaar hebben Sander en ik weer flink ons best gedaan op het kerstdiner. Er was natuurlijk eerst een diner bij de ouders van Sander, waar we met de rest van de familie samen zouden eten. Daar moesten we een bijdrage aan leveren. Maar thuis wilden we ook lekker eten.

Eerste kerstdag

Voor het diner bij de ouders van Sander namen we een vegetarische Boeuf Bourguinon mee. Sander heeft daar de laatste tijd wat mee geëxpermenteerd en het was heerlijk. Ik had me gestort op iets nieuws van Delia Smith (oud en vertrouwd in tijden van nood). Een Christmas Log. Het ziet er ook uit als een boomstammetje.

van de site van Delia, mijne was minder mooi,
maar niet minder lekker. 

Het was nog een heel gedoe om te maken, maar voor de kerst (en de dankbare blikken van familie) doe je dat. Ik begon in de morgen met het maken van de cake. Het was heel gek, er ging geen bloem in, maar alleen veel ei en cacao-poeder.
Toen nog een chocolade mousse gemaakt. En pruimen, geweld in armagnac, gepureerd met yoghurt (dat moest eigenlijk creme fraiche zijn, maar je kan niet alles hebben). Ik smeerde de mousse op de deegflap, daaroverheen de yoghurt met pruimen. En toen moest ik als een soort sushi - rolletje de deegflap oprollen. Dat ging maar matig. Dat heb ik nog de hele middag in de koelkast laten opstijven en 's avonds uitgeserveerd aan een dankbaar publiek.

Tweede kerstdag

Sander stond erop dat er weer een gans op tafel zou komen, dus, tsja, wat doe je dan? Dan doe je wat er gezegd wordt. In het verleden maakte ik de gans altijd gevuld met appels en ui. Maar dit keer wilde ik eens wat anders. Dus we vulden de gans met appel, ui en pruimen. En we serveerden er nog meer pruimen bij. 

Dit is er dan over

Het resultaat was heerlijk. En voor een gezin van vijf is een gans een beetje veel. Maar de volgende dag aten we er weer van. En daarna hebben we nog bouillon getrokken van de botten, en met de laatste restjes vlees soep gemaakt voor onszelf en vrienden bij Oud en Nieuw. En de botjes zijn daarna nog voor de ratjes. 

Maar een mens kan niet leven van vlees alleen. Dus we startten de kerstmaaltijd met een heerlijk licht uiensoepje. Toen een flink stuk gans, heerlijk met de gedroogde pruimen in armangac. En de frissige vulling van appel en ui werkt ook erg lekker. En we sloten af met een favoriet van de kinderen, tiramisu. 

Het is een hoop gedoe, maar als je een beetje handig bent, is een kerstdiner best te overzien. Ik blijf erbij. Maak het jezelf gemakkelijk met soep (ruim van te voren te maken), iets groots uit de oven (van te voren te maken en geen omkijken naar) en met een dessert dat ook van te voren te maken is. En maximaal één nieuwe schotel per jaar. Dan heb je tenminste ervaring met de rest. 

Death on the Nile

Laten we het nieuwe jaar meteen maar aftrappen met een film bespreking. Dit keer weer een klassieker, Death on the Nile (1978) van John Guillermin. Dit is een verfilming van de roman van Agatha Christie, net als Murder on the Oriënt Express, die we twee jaar geleden gezien hebben.

Verder zit de film vol met bekende koppen uit de jaren '70, zoals Peter Ustinov (Ashanti),
Lois Chiles, Bette Davis, Mia Farrow, Angela Lansbury (The Court Jester), Simon MacCorkindale, David Niven en Maggie Smith.

Spoilers

Als een spoilerwarning nodig is, schaam je! En ren naar de bieb om daar de roman te halen. Dan mag je hier terugkomen. Maak je geen zorgen, ik wacht wel. 

...
...

De film opent met Jacqueline "Jackie" de Bellefort (Farrow), die op bezoek gaat bij haar veel rijkere vriendin Linnet Ridgeway (Chiles). Na wat gebabbel vraagt Jackie of Linnet misschien een baantje heeft voor haar verloofde, Simon Doyle (MacCorkindale). Deze kan wel een kruiwagen gebruiken. Linnet stemt toe. Maar voor Jackie het doorheeft, heeft Linnet haar vriendje ingepikt en huwen Simon en Linnet. Ze gaan op huwelijksreis naar Egypte. 

In Egypte hangen de kersverse meneer en mevrouw Doyle de toeristen uit en ze bezoeken alle toeristische trekpleisters, waaronder de piramiden bij Gizeh. Dat pakt echter niet zo leuk uit als ze hadden verwacht, Jackie (Farrow is echt goed als hysterica) blijkt hen gevolgd te zijn en valt hen steeds lastig. Om aan haar te ontkomen, boeken meneer en mevrouw Doyle een reisje langs de Nijl met een rivier-boot. Zo kunnen ze ook alle trekpleisters aan doen. 

Wanneer de boot stopt in Karnak, ontsnapt Linnet aan de dood door een vallende steen van de geruïneerde tempel. En dan blijkt dat Jackie toch ook aan boord van de rivierboot te zijn! Duwde zij de steen? Later die avond is Jackie dronken en valt weer Simon en Linnet lastig. Nadat Linnet vertrokken is, ontstaat er ruzie tussen Jackie en Simon en Jackie schiet Simon in zijn been. Terwijl iedereen druk is met die crisis, schiet iemand Linnet dood, die in haar hut lag te slapen.

De volgende morgen wordt Linnet ondekt. Mensen hebben liever geen problemen met de lokale politie, dus de manager van de boot vraagt gast Hercule Poirot (Ustinov) en zijn vriend Kolonel Race (Niven) om de moord te onderzoeken. Dan blijkt dat bijna alle gasten aan boord een connectie hadden met Linnet Doyle - Ridgeway. En natuurlijk een reden om haar dood te willen. Zoals haar Amerikaanse notaris Pennington (Kennedy), die haar fortuin probeert te roven. De schrijfster Salome Otterbourne (Lansbury) en haar dochter, die al hun geld kwijt kunnen raken, wanneer Linnet Doyle een smaadzaken tegen Otterbourne wint. Maar ook Mme Schuyler (Davis), die een kleptomane obsessie heeft met juwelen. Zij heeft haar gezelschapsdame Bowers (Smith) bij zich, wier vader financieel geruïneerd werd door de vader van Linnet. De lijst is lang.

Hoe meer vragen Poirot en Race stellen, hoe nerveuzer iedereen wordt. En er vallen uiteraard meer doden. Als eerste het dienstmeisje van Linnet, die wilde kunnen huwen met een getrouwd man. Linnet keurde dat niet goed. Dan zegt Salomé Otterbourne in haar overdramatische, dronken stijl dat zij weer wie het gedaan heeft. Maar zij wordt op dat moment ook neergeschoten.

Uiteindelijk volgt de verrassende ontknoping.

Conclusie

Prachtige film. Alle acteurs zijn goed gecast, Ustinov is een prima Poirot. Je ziet hem de hele tijd  iedereen observeren en zelfs advies geven. Farrow speelt de manische verlaten geliefde met verve. Lansbury is hilarisch als oversekste, dronken tor. En het verhaal is nog best tragisch ook. Ondanks dat Linnet Ridgeway rijk, jong en mooi is, heeft bijna iedereen om haar heen een oogje op haar fortuin of heeft een hekel aan haar.

Verder speelt Egypte niet zo een heel belangrijke rol in het verhaal. Maar de plaatjes van de belangrijkste toeristische trekpleisters zijn prachtig en dragen bij aan de exotische sfeer.

Zeker kijken als je de kans krijgt. Ik ben ook erg benieuwd naar de verfilming van dit verhaal van Kenneth Branagh die later dit jaar uit zal komen.