Kerst is alweer voorbij en ik heb natuurlijk weer mijn best gedaan om iets lekkers op tafel te zetten. Voor mijn verjaardag had ik al twee mooie boeken van EetVerleden gekregen, Taarten en Pasteien en het Vegetarische boek. En in het verleden heb ik al eens het Historisch Bakboek Brood gekregen. Dus ik heb daar wat recepten uit gemaakt.
Ik heb wat Romeins brood gemaakt, het zogenaamde Panis Quadratus uit het historisch bakboek brood. Het was een erg lekker en vrij luchtig brood, dat door de lekkere anijs en venkelkruiden ook nog iets weghad van taaitaai. Dit kan zeker terugkomen op het menu.
Verder maakte ik ook nog een hele hoop middeleeuwse Paddenstoelpastei, uit Taarten & Pasteien (dit is een iets ander recept dan in mijn kookboek). Deze smakelijke pasteitjes vulden enorm, dus we hadden de volgende dag nog flink over. Maar in een dikke omelet is het net zo lekker.
Tot slot maakte ik kaas - saffraan maantjes, ook uit taarten en pasteien, een renaissance recept. Deze smaakten ook heerlijk en bleef gelukkig ook genoeg van over.
Deze taarten en pasteien zijn redelijk eenvoudig om te maken, smaken heerlijk en zijn nog makkelijk mee te nemen in de auto. Ideaal voor een kerstdiner eigenlijk. Ik denk dat deze nog wel eens terug zullen komen voor een ander feestelijk etentje.
De film opent met Grace Stewart (Kidman), die wakker wordt uit een nachtmerrie. Zij woont met haar twee kinderen Anne (Mann) en Nicholas (Bentley) in een groot landhuis op het eiland Jersey. De Tweede Wereldoorlog is net voorbij, maar Grace's man Charles is niet teruggekeerd uit de oorlog en het leven als weduwe valt haar zwaar. Daar komt nog bij dat haar kinderen gevoelig zijn voor licht en dat zij dus krampachtig alle daglicht bij hen weghoudt met zware gordijnen en het sluiten van deuren. Tot overmaat van ramp hebben de bedienden ook nog ontslag genomen. Alleen haar Katholieke geloof geeft Grace nog enige steun.
Gelukkig staan op een dag Mevrouw Mills (Flanagan), Meneer Tuttle (Sykes) en Lydia (Cassidy)op de stoep. Zij waren vroeger huishoudster, tuinman en kamermeisje en zijn op zoek naar werk. Grace is blij met hun komst, om zo het huis beter te kunnen onderhouden. Maar met de komst van de nieuwe bedienden, beginnen er ook allerlei spookachtige problemen. Grace hoort geluiden in huis op momenten dat er niemand kan zijn. Anne zegt dat zij praat met de jongen Victor, die niemand anders kan zien. Op het terrein van het huis bevinden zich ook verschillende graven. Grace vindt dit allemaal maar niets en wil naar het dorp om steun en advies te vragen van de lokale pastoor.
Eenmaal onderweg verdwaalt Grace in de dichte mist die steeds rond het huis en op het hele eiland hangt. dan hoort zij voetstappen en tot haar stomme verbazing blijkt het haar man Charles (Eccleston) te zijn, die nu pas weer zijn weg naar huis heeft gevonden. Grace en haar gezin zijn heel blij met de terugkeer van hun man en vader. Maar Charles doet raar. Hij lijkt zich niet helemaal te realiseren dat de oorlog voorbij is. En hij lijkt ontevreden over het gedrag van Grace tijdens zijn afwezigheid. Uiteindelijk vertrekt Charles ook weer. Hij wil zijn maten uit het leger bijstaan. Na zijn vertrek worden de problemen in huis alleen maar groter. Grace laat het er niet bij zitten en gaat op zoek naar antwoorden. Maar de antwoorden zullen haar wereld op zijn kop zetten.
Conclusie
Geen wonder dat deze film een klassieker in het horror genre is geworden. De situatie is beklemmend met de eindeloze mist en isolatie en de beperkte mogelijkheden van een weduwe met zieke kinderen. En dan wordt Grace ook nog afhankelijk van een stel bedienden die duidelijk een hun eigen plannen hebben. En uiteindelijk blijkt alles anders te zitten dan je dacht, maar niet minder gruwelijk.
Verder is ook duidelijk dat ook zonder de spookachtige activiteiten de situatie tot problemen had moeten leiden. Grace staat er als weduwe alleen voor, haar kinderen zijn ernstig en chronisch ziek. Er is geen duidelijk bron van inkomsten, er is geen netwerk, geen medische zorg. Moeder en kinderen zullen elkaar in de toekomst steeds meer in een wurggreep houden. Dat moet wel leiden tot problemen. De relatie met dochter Anne gaat al achteruit. Bovendien hint Anne de hele tijd op een of andere crisis in het recente verleden, die Nicholas niet onder ogen wil zien.
En het acteerwerk van Nicole Kidman en de kind-acteurs is ook heel erg goed gedaan. Je gelooft echt in de eenzaamheid en isolatie die langzaam zullen leiden tot depressie en andere ongezonde manieren van omgaan met stress. En ook Christopher Eccleston is heel goed als vader en veteraan met PTSS die niet meer kan aarden in het vredige leven van burgers.
Met recht een klassieker en kijk hem vooral als je de kans krijgt.
Voor mijn verjaardag kreeg ik meerdere boeken, waaronder November van Thomas Olde Heuvelt. Na de Alpenhorror van Echo, moest ik even bijkomen met wat lichtere kost. Maar inmiddels durfde ik een nieuw horror - rondje wel aan, en dat werd dus November, heet van de naald uit 2022.
Spoilers
Dit boek is net aan een jaar oud, heet van de naald, kijk uit voor spoilers.
De boek begint met een aantal gezinnen die in Bird Street in Washington leven. Alle gezinnen zijn rijk, gezond, welvarend en vooral heel erg gelukkig, onwaarschijnlijk gelukkig. En langzaamaan wordt duidelijk hoe het kan dat ze zo gelukkig zijn. Achter Bird Street ligt een klein, bosrijk reservaat. En daar waart een monster rond. En eens per jaar brengen de bewoners van Bird Street een mensenoffer, eens per jaar krijgen zij alle ongeluk over zich heen in November. En in ruil daarvoor gaat het hen de andere elf maanden van het jaar voor de wind. Een prima deal, vinden de volwassen bewoners van Bird Street.
Maar in de loop van het eerste deel blijkt dat de volwassenen van Bird Street hun zaakjes misschien niet zo goed in de hand hebben als zij zelf denken. Zo ontdekken de ouder wordende kinderen de deal met de duivel die hun ouders gesloten hebben en daar hebben ze als echte pubers ook meteen een mening over. En met de moderne media (altijd een thema bij Olde Heuvelt) is het geheim van de volwassenen wel heel snel te delen met de rest van de wereld). Verder knaagt het schuldgevoel over het offer dat ze ieder jaar moeten brengen aan iedereen. En als dan in November van dat jaar het offer ook nog eens helemaal fout loopt, komen alle onderdrukte problemen naar de oppervlakte.
In het jaar daarop blijft het rommelen in Bird Street. Het offer van het nieuwe jaar moet goed gaan, en men is niet vergeten wat er in het vorige jaar allemaal gebeurd is. Vooral de nieuwe generatie twijfelt erg of zij wel mee willen doen aan de afspraken met de duivel, gezien de prijs die hun ouders ervoor betalen. Is de jongere generatie in staat om een nieuwe keuze te maken, of zullen zij toch ook weer hun eigen deal met de duivel moeten maken?
Conclusie
Een leuk boek om te lezen, het leunt wat meer op de psychologische horror dan de gruwelijke body-horror van Echo. De beklemmende sfeer van wonen aan Bird Street met een onuitgesproken geheim wordt goed weer gegeven. De kinderen van Bird Street stellen nauwelijks vragen over de vreemde rituele van hun ouders en gaan er gehoorzaam in mee, ondanks dat zij wel de problemen van die rituelen ervaren. En de volwassenen houden elkaar in een wederzijdse wurggreep, iedereen weet van elkaar dat zij betrokken zijn bij een moord, alleen maar om geluk voor zichzelf veilig te stellen. Je kan eigenlijk nooit meer weg uit Bird Street, je kan er met niemand over praten en je kinderen zullen ook nooit kunnen vertrekken. Dan komt alle ongeluk dubbel zo hard terug.
Aan de andere kant, het boek deed ook wel erg denken aan Needful Things van Stephen King. Een klein dorpje, waar mensen kunnen krijgen wat ze willen, maar daarvoor moeten ze wel hun integriteit en ziel in de uitverkoop doen. En de duivel die daarachter zit, geniet van de chaos en ellende die wordt veroorzaakt door zijn deals. Maar deze interpretatie is weer eens lekker fris, voor de 21e eeuw.
Tot slot is November een metafoor voor ons eigen leven in de moderne westerse samenleving. We beschikken over alle luxe van warme huizen, voldoende eten uit de hele wereld en meer spullen dan we opkunnen. En in ruil daarvoor laten we andere mensen in ellende leven, zonder voldoende behuizing, voedsel of veiligheid. En zullen generaties na ons dat onrecht wel recht kunnen zetten, of zullen zij hun eigen deal met de duivel sluiten? De moeite waard om nog eens over na te denken.
Het heeft even geduurd, maar de Sint is al lang weer vertrokken en de dagen zijn nu wel heel erg kort. De Winter is hier. En dat betekent korte dagen, lange nachten en om de een of andere reden heel erg veel regen. Maar ik ben niet bang. De kerstboom is opgezet, overal in huis brand licht, de kerstcakes krijgen hun drank en ik kom de winter wel door.
En ondertussen tel ik af naar de lente. De Vuurdoorn die ik vorig jaar kocht is nog groen en zorgt voor leven in de tuin. Maar verder is alles in rust. Maar nog een paar maanden en de bolletjes lopen weer uit en de natuur komt dan weer tot leven. Dan begint alles weer op nieuw.
Maar eerst nog Kerst, een Spellendag en Oud en Nieuw.
Deze film is gebaseerd op een boek, Das Geduldige Fleisch van Willi Heinrich, zelf een veteraan van het Oostfront. Het is daarmee een grimmig verhaal.
Spoilers
De film begint aan het Oostfront. De strijd om de Caucasus is losgebarsten en het leger van Nazi - Duitsland heeft land ingenomen op het Taman - schiereiland. De Sovjets laten dit er natuurlijk niet op zitten en proberen hun gebied te heroveren.
Korporaal Steiner (Coburn) geeft leiding aan zijn eenheid en zorgt voor zijn manschappen als een vader. Zij verslaan een Sovjet - eenheid en keren met een piepjonge krijgsgevangene terug naar hun basis, waar Kolonel Brandt (Mason) hen opwacht. Kolonel Brandt heeft zijn eigen problemen. Een ambitieuze Kapitein, Stransky (Schnell) heeft gevraagd om overplaatsing naar het Oost - front. Hij wil glorie behalen, het liefs in de vorm van een Ijzeren Kruis. Dat kan alleen aan het Oost - front. Stransky wurmt zich meteen in de commandostructuur in, en blijkt een arrogante zak te zijn, die zijn ondergeschikten alleen ziet als een middel tot een doel.
Ondertussen vonden de Sovjets de aanval van Korporaal Steiner op hun positie maar niks en gaan in de tegenaanval. Die verloot dramatisch. Juniore leden van het leger gaan dood, Steiner raakt ernstig gewond en Stransky blijkt een lafbek eerste klas. Maar de aanval van de Sovjets is niet alleen kommer en kwel. Steiner raakt gewond en mag revalideren in een rustig hotel, met nog een vriendelijke verpleegkundige/ minnares.
Wanneer zijn ondergeschikten weer terug gaan naar het front, kan Steiner hen niet achterlaten en gaat mee. Aan het front blijkt dat Stransky alle eer en glorie (en een Ijzeren Kruis?) wil claimen van een dramatische tegenaanval. Maar die werd niet geleid door Stransky, maar door de dapper ongekomen Meyer. Steiner is de enige die met zijn getuigenis uitsluitsel kan geven, maar hij wil nadenken over zijn antwoord. Ondertussen moet hij weer op een missie.
Tijdens deze nieuwe missie gaat alles dramatisch fout. De Sovjets rukken weer op en Steiner en zijn groep zitten vast achter de vijandelijke linies en zijn afgesneden van ondersteuning. Dapper proberen zij hun weg naar huis te vinden. Eenmaal aangekomen bij de Duitse linies, wil Stransky van deze lastpost afkomen en hij laat zijn eigen mannen denken dat Steiner en zijn groep Sovjets zijn. Zij worden een voor een gedood en uiteindelijk is het alleen Steiner en twee van zijn laatste manschappen die de Duitse linies weten te halen.
Ondertussen rukken de Sovjet troepen ook weer op. De Duitse positie is onhoudbaar geworden en de Duitsers trekken zich terug. En Steiner laat aan Stransky zien hoe je een Ijzeren Kruis verdiend. Door de strijd juist in te gaan.
Conclusie
Dit is wel een hele heftige en deprimerende film. Je weet van het begin af aan al dat het Oost front een enorme slachtpartij gaat worden. En dat gebeurt ook. Iedere keer moeten de Duitsers meer terrein opgeven, meer verliezen incasseren en meer vrienden begraven. En niet alleen zijn de Sovjets geduchte tegenstanders, ook in de eigen gelederen is niet iedereen te vertrouwen. En alleen Steiner lijkt een man met enige morele integriteit te zijn.
En als je dan de hele film bent meegesleept door de avonturen van de nobele Steiner, meeleeft met hem en zijn manschappen, die hun dood tegemoet gaan, word je eraan herinnerd dat dit Nazi's zijn (de meesten niet heel ideologisch gedreven), en dat het goed is dat ze verslagen worden. Want ze streven een absolute horror na.
Deze film mag je niet missen. Maar misschien niet meteen voor het slapengaan.
Enige tijd geleden keek ik samen met mijn jongste kind de klassieker Willow. Ik had al gezien dat daar een boek van was, maar wat schetst mijn verbazing toen ik dit boek zag liggen bij de tweede hands boekverkoper in ons dorp? In ieder geval, dat boek pakte ik snel mee om eens te lezen. Het gaat om Het land van Nockmar van Wayland Drew.
Spoilers
Er valt natuurlijk weinig te spoilen als je de film een tijdje geleden nog gezien hebt.
Het boek is geschreven naar aanleiding van de film en volgt het script dan ook redelijk trouw. Maar in het boek kan iets meer de ruimte genomen worden voor wat achtergronden. En daarmee worden de verhoudingen tussen de belangrijkste personen in het verhaal (Koningin Bavmorda, Tovenares Fin Raziel, Prinses Sorsha) wat duidelijker. Ook de verschillende opdrachten die Willow krijgt worden zo wat begrijpelijker. En er is wat meer achtergrond over de wereld van de Nelwyns en de oorlogen waar zij bij betrokken raken.
Conclusie.
Het boek is niet heel erg goed, maar dat kan deels ook aan de vertaling liggen. Veel Engelse namen en termen worden niet vertaald. Zo blijft de Vallei waar de Nelwyn wonen de Nelwyn Valley heten en legt iedereen steeds leagues af, in plaats van mijlen. Na verloop van tijd begonnen dat soort zaken me steeds meer te irriteren. Verder is de Willow in het boek ook wat minder aimabel dan de Willow uit de film. Hij is duidelijk wat banger en betweteriger. Zo is hij bang om zich onder de mensen te begeven en laat hij veel beledigingen over zich heenkomen. Aan de andere kant vindt hij dat niemand zo goed voor Elora Danan kan zorgen als hij, terwijl ondertussen duidelijk is dat het kind aan alle kanten magische krachten kan oproepen.
Alleen lezen als je de film leuk vond, of om voor te lezen aan je kinderen. Er schijnt een hele serie over het leven van Willow te zijn verschenen, maar die hebben niet meer zoveel te maken met de film.
De dagen worden nu echt snel korter. Sint ligt alweer achter ons. Dat betekent dat de kerst er snel aankomt. En daar moet ik me op voorbereiden. Niet alleen eten wij kerstcake met kerst, maar ons bezoek voor de spellen-dag eet ook kerstcake (2008, 2014, 2015, 2017, 2018, 2020). Vorig jaar (2022) ging de spellendag voor het eerst sinds Corona weer door, en ik verwacht dit keer ook geen problemen.
Om het voor mezelf makkelijk te maken heb ik dit jaar twee dezelfde kerstcakes gemaakt. Ik heb een hoop van de krenten vervangen door ander soort fruit. En omdat ik nog erg veel over had, is de alcohol waar het fruit in weekt en waar de kerstcakes mee gevuld worden dit keer geen rum of wodka uit de winkel, maar rode bessen en zwarte bessen wodka, die ik ieder jaar zelf maak met de oogst uit de tuin.
Inmiddels ben ik niet meer zo een groot drinker als vroeger, dus ik moet een manier verzinnen om mijn fruit - alcohol - oogst op te maken. Hopelijk geeft de fruitsmaak een extra lekkere toevoeging aan de kerst.
De film is natuurlijk gebaseerd op het verhaal van Mary Shelley, Frankenstein; or the Modern Prometheus, een boek uit 1818. Dat gaat over een man (Victor Frankenstein), die met doorgedraaide wetenschap een wezen, gemaakt van dode lichamen, tot leven wekt. Het raakt aan een hoop thema's over leven, dood, de grenzen van menselijke kunde en menselijke arrogantie. Geen wonder dat het boek een Gothische Horror klassieker is en Frankenstein en zijn monster blijven sprekentot de verbeelding.
Spoilers
Deze film is een vervolg op de film Frankenstein (1931, ook van Whale en Karloff en Clive herhalen hun rollen) en vertelt het tweede deel van de roman.
De film opent met een genoeglijke scene van Lord Byron (Gordon), Percy Bysshe Shelley (Walton) en Mary Shelley (Lanchester), die de avond samen doorbrengen, terwijl buiten een storm woedt. Mary wordt gevraagd haar verhaal over Frankenstein en zijn monster verder af te maken. Mary begint te vertellen.
Dorpelingen zijn verzameld om een brandende molen. Het Monster (Karloff) heeft zojuist zijn maker Henry Frankenstein (Clive) naar beneden gegooid en lijkt nu zelf om te komen in de vlammen. Opgelucht vertrekken de dorpelingen. Maar twee dorpelingen willen zich ervan vergewissen dat het Monster echt vernietigd is, hij doodde tenslotte hun dochter. Het Monster blijkt nog te leven, doodt de nieuwsgierige dorpelingen ook en jaagt oudere bediende Minnie (O'Connor) de stuipen op het lijf.
Ondertussen is het lichaam van Henry Frankenstein naar zijn kasteel gebracht, waar zijn verloofde Elizabeth (Hobson) rouwt om zijn dood. Minnie komt waarschuwen over de aanwezigheid van het Monster, maar wordt niet geloofd. Even later blijkt Henry niet dood. Hij wil zijn obsessies achter zich laten, maar hoe meer hij erover nadenkt, hoe enthousiaster hij weer wordt. Elizabeth voorvoelt dat deze obsessies alleen maar tot problemen zullen leiden.
Dan komt Professor Pretorius (Thesiger) langs. Hij wil Henry spreken, want hij heeft succes gehad met het maken van kleine mensjes (Met een hele leuke scene waarin de kleine mensjes hun kunsten laten zien), terwijl Henry juist succes heeft gehad met het reanimeren van dood vlees. Als zij hun krachten bundelen, zal niets hen kunnen stoppen! Henry wijst dit af. Hij wil niet nog meer problemen.
Ondertussen probeert het Monster zich staande te houden in de wereld. Dat leidt tot zijn gevangenneming en ontsnapping uit de lokale gevangenis. De lokale bevolking weet nu ook dat het Monster nog leeft en dat zij bij de molen niet grondig genoeg waren. Het Monster leert een blinde kluizenaar kennen en leert van hem te spreken en de betekenis van vriendschap. Deze vredige situatie is van korte duur. Hij wordt weer gevonden en achtervolgd.
Op een begraafplaats schuilt het Monster in een crypte. Daar ziet hij Professor Pretorius en zijn handlangers, die zoeken naar lichamen om te gebruiken voor hun gruwelijke plannen. Pretorius is onder de indruk van het Monster en zegt dat hij een partner voor het Monster wil maken. En dat ze daar de hulp van Henry Frankenstein bij nodig hebben. Het Monster werkt hier graag aan mee.
In Huize Frankenstein wordt Henry onder druk gezet om mee te werken aan het ontwikkelen van een partner voor het Monster. Henry weigert, maar dan wordt zijn vrouw Elizabeth ontvoerd door het Monster. Onder deze druk werkt Henry wel samen met Professor Pretorius. Op een stormachtige nacht wordt een nieuw Monster tot leven gewekt, met de hulp van elektriciteit. Het experiment heeft gewerkt. De Bruid (weer Lanchester) leeft! Maar wanneer zij het Monster ziet, is zij ook bang van hem. Ook zij wil geen tijd met hem doorbrengen en wil niet zijn Bruid en Partner worden. Deze laatste afwijzing is te veel voor het Monster. Hij laat Henry en Elizabeth ontsnappen en vernietigd het lab, samen met de Bruid, Professor Pretorius en zichzelf.
Conclusies
Dit was een bijzondere film. Aan de ene kant is het duidelijk een horrorfilm, met het Monster dat in zijn onhandigheid en frustratie links en rechts mensen vermoordt en schade aanricht en de mensen om hem heen, die in hun ambitie, fanatisme en vooroordeel niet veel beter zijn. Aan de andere kant lijkt het soms ook een zeer duistere komedie. Minnie en verschillende andere dorpelingen zijn duidelijk bedoeld als comic relief, en de ervaringen die het Monster opdoet in de wereld van de mensen zijn bij vlagen ook hilarisch.
Daarnaast zit er ook behoorlijk wat Christelijke symboliek in de film. De kluizenaar is duidelijk zeer gelovig met een crucifix aan de muur. En de kluizenaar en het Monster eten tijdens hun laatste maal samen brood en wijn. Bij de kerkhof, voordat het Monster kennismaakt met Pretorius, zien we ook veel Christelijke symboliek. Verder wordt het Monster wordt bij vlagen afgebeeld als een vervolgde Christus figuur, die wordt gestraft voor de zonden van de mensen.
Tot slot zitten er ook nog wat homoseksuele ondertonen in het verhaal. Dr Pretorius probeert iedere keer Henry weg te houden bij zijn echtgenote Elizabeth, om als twee mannen samen leven te creëren (wat natuurlijk geen strak plan is). Verder is de enige situatie van huiselijk genoegen het leven van de kluizenaar en het Monster samen. Zij brengen samen tijd door, hebben een vriendschap en delen een tafel. Het Monster lijkt weinig verschil te zien tussen zijn relatie met de kluizenaar en met zijn Bruid. Beiden worden beschreven als een vriend.
Zeker een leuke film en de moeite van het kijken waard.
Voor mijn verjaardag heb ik een horrorboek gekregen, Echo van Thomas Olde Heuvelt. Eerder had ik al eens HEX van hem gelezen (en dat was behoorlijk griezelig). Hoe zou dit uitpakken?
Spoilers
Het verhaal gaat over een jong, fris, mooi, hip, gay stel, de Amerikaanse Sam Avery en de Nederlandse Nick Grevers. Ze wonen samen in Amsterdam en leiden een jong, fris, mooi en hip leven. Nick is een serieus bergbeklimmer en hij gaat met zijn klimmaatje, de Duitse Augustin, in Zwitserland bergen beklimmen. Het gaat gruwelijk mis! Augustin komt te overlijden, Nick wordt halfdood van de berg gered, is gruwelijk verminkt en zegt dat hij zich niet kan herinneren wat er is gebeurd. En Sam mag de brokstukken bij elkaar vegen.
En dan, tijdens het herstel en revalidatie van Nick blijkt langzaamaan dat een gruwelijk ongeluk op een berg in Zwitserland misschien niet het hele verhaal is. Houdt Nick iets achter? Wat is er werkelijk gebeurd? Wat is er met Nick mee naar beneden gekomen, van de berg af? Sam Avery wil het tot op de bodem uitzoeken. Hoe dieper Sam graaft, hoe meer hij te weten komt.
Conclusie
Dit is echt een heel erg naar boek, vol Zwitserse Alpenhorror. In die zin deed het wel denken aan Sennentuntschi. Ook hier gaat het sterk over het verschil tussen het Dal, waar de mensen wonen, de beschaving heerst en alles veilig is, versus de Berg, waar de natuur en de geesten heersen, waar mensen verworden tot barbaren en alles gaat over overleven. En als je een Berg opgaat, moet je goed nadenken over wat je weer mee naar beneden neemt.
En net als in Hex gaat het verhaal ook weer over kleine, gesloten gemeenschappen die in een wankel evenwicht met hun omgeving leven. En buitenstaanders, die dat met hun lompe plannen allemaal in de war schoppen en voor een hoop problemen zorgen.
Zeker de moete waard, vooral meepakken als je de kans krijgt, maar niet voor het slapengaan lezen.
Terwijl sommige mensen naar het Spellenspektakel waren, keek ik klassier Willow (1988) met mijn jongste kind. Ik heb goede herinneringen aan deze film en net als Conan the Barbarian blijft deze nog aardig overeind. En Willow behoort natuurlijk tot ieders culturele vorming.
De filmt begint vrij gruwelijk met een kerker in kasteel Nockmaar, waar een hoogzwangere vrouw bevalt van een baby. De wrede heksenkoningin Bavmorda (Marsh) wil deze baby meteen doden, want voorspellingen zeggen dat deze Elora Danan ooit Bavmorda zelf ten val zal brengen. Maar de wanhopige moeder weet de vroedvrouw Ethne (Dene) zover te krijgen dat zij vlucht met de baby. Deze vlucht weg, maar wordt uiteindelijk ingehaald door de woeste hond - monsters van Bavmorda. Ethne weet Elora Danan nog net op een drijvende hoop riet de rivier af te duwen, voordat zij te grazen wordt genomen door haar achtervolgers. Elora Danan ontkomt.
Koningin Bavmorda is niet tevreden met deze ontwikkelingen en stuurt haar bloedmooie dochter Sorsha (Whalley) er samen met wrede generaal Kael (Roach) erop uit om Elora Danan te vinden en terug te brengen.
Ondertussen is Elora Danan aangekomen in het vredige dorpje van de hobbit-achtige Nelwyn Willow (Davis) en zijn dorpsgenoten. Deze worden prompt aangevallen door de monsterlijke honden, die nog altijd zoeken naar Elora Danan. De Nelwyn zijn echter niet voor één gat te vangen en slaan de aanval af. Maar Elora Danan moet vertrekken, voor er nog meer problemen komen. Willow en een paar dorpsgenoten zullen haar afleveren bij de mensen, ze is tenslote ook een mens. Zij zullen weten wat ze met een baby moeten.
Willow gaat op pad, maar ook in de landen van de mensen is het onrustig. Legers zijn op de been en marcheren heen en weer. Uiteindelijk heeft niemand tijd om een baby over te nemen. Willow laat Elora Danan dan achter bij Madmartigan (Kilmer), een huurling en crimineel, niemand anders is geïnteresseerd in het kind. Maar ook Madmartigan blijkt onbetrouwbaar, nog voor Willow goed en wel kan beginnen aan de thuisreis, wordt Elora Danan ontvoerd door twee brownies (Pollack en Overton). En via hen leert Willow wat meer over Elora Danan, Heksenkoningin Bavmorda en de voorspelling. De tovenares Fin Raziel in Tir Asleen kan Willow verder helpen in de strijd tegen Bavmorda.
Prinses Sorsha en Kael en hun leger treffen uiteindelijk Elora Danan en Willow en het ziet er somber uit. Maar Madmartigan is ook in de buurt en veroorzaakt een gevecht. In de chaos weten Willow, Elora Danan, de brownies en Madmartigan te ontsnappen. Madmartigan zal iedereen naar Fin Raziel brengen.
Uiteindelijk gaan Madmartigan, Willow en de brownies Rool en Franjean samen op weg om de tovenares Raziel te vinden, de enige die bescherming kan bieden tegen Bavmorda. Maar eenmaal aangekomen in Tir Asleen zijn de problemen nog niet voorbij. Tir Asleen is geruïneerd en verlaten, Fin Raziel is lang geleden al veranderd in een buideldier en het leger van Sorsha en Kael komt eraan. De dappere helden verweren zich kranig, maar Kael weet Elora Danan te ontvoeren. De dappere helden zetten de achtervolging in.
Aangekomen bij kasteel Nockmaar blijkt Elora Danan terugkrijgen nog niet makkelijk. Fin Raziel is inmiddels weer in haar menselijke vorm (Hayes), maar Bavmorda verandert iedereen in varkens. Het ziet er somber uit. Maar Willow vindt eindelijk zijn magische krachten en weet zichzelf te beschermen, Fin Raziel te bevrijden van haar vervloeking en dan keert het tij. Met hulp van Fin Raziel weten ze Bavmorda te verslaan en de vrede in het land te herstellen. En zo kwam de voorspelling toch nog uit.
Conclusie
Dit is een enige film voor een wat jonger publiek. Het verhaal zit lekker eenvoudig in elkaar met een duidelijke queeste. De spanning, actie, humor en romantiek worden in een vlot tempo afgewisseld en de acteurs zijn leuk en fris. Davis is goed als verantwoordelijke huisvader die het op zich neemt om voor een ander kind te zorgen. Kilmer doet het leuk als brute huurling, die toch wel een ruggengraat en een klein hartje heeft en Whalley weet de ontdooiende prinses ook leuk te spelen.
Verder zijn de monsters echt eng en wordt er in typische jaren '80 stijl niet geprobeerd om de gruwelijkheden te verdoezelen. Er wordt in een hoekje van het beeld een vroedvrouw opgegeten, mensen worden gedood en verorbert door enge monsters of geofferd door enge heksen. En daar schaamt niemand zich voor.
Vooral nog eens kijken uit nostalgische overwegingen of met je (9+ dat wel) kinderen.
De spellenbeurs in Essen is nog maar net geweest, of het was alweer tijd voor het Spellenspektakel. Sander is hierheen geweest met onze oudste dochter en een paar vrienden. En dat was nog een hele onderneming. In alle vroegte gingen ze hier weg om met de bus en de trein naar de Jaarbeurs in Utrecht te gaan. Daar zijn ze de hele dag gebleven en na een lange reis terug, kwamen ze in de avond hier weer aan.
En ze hebben het leuk gehad. Ze dwaalden over de beurs en bekeken en speelden alle leuke, nieuwe spellen. Ze hebben nog gekeken naar alle mooie spulletjes die een echte spellenspeler moet hebben natuurlijk. Sander heeft nog geïnvesteerd in Sky Team, een coöperatief twee persoonsspel, waarbij je als piloot en co-piloot moet proberen om samen, veilig een vliegtuig te landen. En dat is nog niet makkelijk. Vlieg niet te hard, vlieg niet te langzaam, zorg dat de sufferds in de verkeerstoren alle andere vliegtuigen uit de weg halen. We hebben het een aantal keer thuis gespeeld en we vonden het beiden erg leuk.
Al met al was het een leuk dag. Inmiddels zijn de data van het spellenspektakel voor volgend jaar al weer bekend. Dus ongetwijfeld gaan ze dan weer.
De dagen worden nu echt donkerder en kouder. Het einde van de zomer is echt hier. En dat betekent Halloween. Niet echt een Nederlands feest natuurlijk, maar de laatste jaren wordt het steeds actiever gevierd bij ons in het dorp, vooral door de jonge jeugd, die langs de deuren gaat en om snoep bedelt (2016, 2019, 2020).
Halloween koekjes
En ik kan daar natuurlijk alleen maar aan toegeven. Dus ik heb weer koekjes gebakken, in de vorm van vleermuizen. Ik gebruikte hiervoor een eenvoudig boterkoekjesrecept en dat leverde prima koekjes op. En een oude koekjesvorm in de vorm van een vleermuis zorgt dan voor leuke thematische koekjes.
Recept boterkoekjes
Benodigdheden
350 gram bloem
250 gram boter
150 gram suiker
snufje zout
1 ferme theelepel koekkruiden.
Bereiding
zorg dat de boter zacht is.
Meng alle ingediënten in een kom door elkaar. Als het mengel te droog blijft, voeg dan een heel klein beetje water toe (eetlepels per keer).
Laat het deeg een half uur of langer rusten.
Rol het deeg uit tot ongeveer 5 mm dik. Steek met de steekvorm de vormpjes uit en leg ze op een bakplaat. Neem het deeg weer samen en rol opnieuw uit.
Bak de koekjes 15 tot 20 minuten in een voorverwarde oven op 180 graden.
neem uit de oven en laat afkoelen.
Op de bakplaat
Onze jongste ging verkleed als heks met vader op pad. En dit keer was het erg druk in de buurt. Er zijn sinds wij hier wonen meer jonge gezinnetjes komen wonen. En die hebben allemaal veel kinderen. Dus het was tussen 18:30 en 19:30 een komen en gaan van heksen, spoken en zombies.
Ons eigen heksje in het midden
En ze waren allemaal blij met een lekker koekje. Binnen de kortste keren was alles op. Volgende keer zal ik meer moeten bakken.
Het was weer eens tijd om iets nieuws te proberen in de keuken. Ik had via de kringloop een set ramekins op de kop getikt (misschien makkelijk voor mijn historische taarten), maar ik had nog geen geschikte taart of pastei gevonden voor de kleine vormpjes. Maar Crème Brûlée kan natuurlijk altijd! Sommige mensen vonden nog dat ik me teveel op de hals haalde met al dat gedoe met slagroom, eieren en suiker branden. Custard uit een pak was toch net zo lekker. Dat liet ik me geen tweede keer zeggen!
Gaar
Via 24 Kitchen kwam ik een eenvoudig en overzichtelijk recept op het spoor. Dus dat heb ik netjes gevolgd. Het was nog makkelijker dan ik dacht. De eieren moeten gesplitst worden en dat moet altijd secuur gebeuren, maar dat ging gelukkig goed. En er ging heel wat meer slagroom in dan ik dacht. Toen de warme slagroom gemengd was met de eieren moest de hele boel langzaam garen in warm water in de oven. Gelukkig heb ik een tijdje geleden ook een mooie bakvorm opgeduikeld, waar alle ramekins mooi inpasten. En de schaa was lekker diep, dus ik kon hem prima vullen met kokend water.
Leeg
Toen de crème brûlée eenmaal gaar was, moest nog het traditionele gesmolten suikerlaagje eroverheen. Sander heeft ooit eens een klein gasbrandertje/ aanstekertje gekocht om vuurwerk veilig aan te steken (toen dat nog mocht). En dit deed ook prima dienst om de suiker te smelten.
Met suiker
En later die avond kon ik mijn gezinnetje zelfgemaakte crème brûlée voorzetten. Misschien dat ik ze iets te lang heb laten garen in de oven. Maar de smaak en structuur waren heerlijk. Deze leuke toetjes komen zeker nog een keer op herhaling.
Het was weer tijd voor een spellenavond en dit keer kwam er een spel heet van de naald op tafel. Vriendin M. had het opgepikt in Essen en al een keer gespeeld. En nu werd het ook met ons gedeeld, onder haar bezielende leiding.
OZO!
Het gaat om Oranje Zal Overwinnen, een coöperatief bordspel over dappere verzetsstrijders tijdens WOII in Nederland die zich verzetten tegen de Duitse Nazi - overheersing. Het spel wil historisch accuraat zijn, dus je speelt mensen die daadwerkelijk verzet hebben gepleegd en leert ook nog wat over hun achtergrond. Ik speelde met Jacoba van Tongeren, een vrouw die naast haar kerkelijk maatschappelijk werk ook nog de tijd vond om een verzetsgroep op te richten, te leiden, geheim te houden en bonnenboekjes rond te brengen. Dat alles terwijl zij chronisch ziek was en samenleefde met een andere vrouw.
Het speelbord was een geïdealiseerde versie van Nederland met een deel stad en een deel platteland. En we hadden als missie om een aantal mannen, die ondergedoken waren om niet mee te hoeven doen aan de dwangarbeid, naar een veilige plek te brengen. We faalden jammerlijk. Links en rechts dook er steeds meer politie en soldaten op, ons moreel (of moraal, het spel kan niet beslissen) kelderde en we kregen de ene huiszoeking, na de andere te verwerken. We hebben uiteindelijk geen enkele onderduiker naar een veilige plek kunnen brengen. Misschien moeten we toch iets doen aan de samenwerking.
We hebben een genoeglijke avond doorgebracht met dit spel, maar jeminee wat was het ingewikkeld. Het lijkt heel erg op andere coöperatieve spellen als Pandemic, Pandemic Cthulhu en Rising Tide (ook lekker Nederlands), met missies, terwijl aan alle kanten de Nazi's en collaborateurs het bord op stromen. Maar het was een stuk uitgebreider met acties van bezetters, patrouilles en huiszoekingen. Bovendien heb je het moreel dat omlaag kan gaan, maar je individuele alibi en de lokale veiligheid ook. Het was allemaal net iets teveel van het goede (ik hou het liever bij wassend water).
Aan de andere kant, de vormgeving was prachtig, het thema was fascinerend en er is geprobeerd om verschillende mensen, die betrokken waren bij het verzet voor het voetlicht te plaatsen. Verzet plegen was niet alleen maar dappere (en blanke, gezonde, heteroseksuele) mannen van stavast, die spannende (en gewelddadige) dingen deden. Er waren ook (lesbische!) vrouwen die zich zwanger voordeden om zo spullen te smokkelen (Go Jacoba!) of zwarte mannen, die alles op het spel zetten om informatie te verspreiden (Go Anton de Kom).
Ik denk alleen voor de liefhebber van zwaardere spellen.
Als ik jarig ben, is er natuurlijk ook altijd een reden om een feestje te geven! En ik was nog jarig op de dag van het feest ook. Dus dat betekende in de morgen (na de felicitaties en cadeaus) hard aan de slag om het huis toonbaar te maken. Er werd opgeruimd, schoongemaakt en gekookt. En in de middag was het huis toonbaar. En dat was nodig ook, wat de gasten kwamen binnen. In de middag mensen met kinderen, zoals vrienden R. en M. met kleine kinderen N. en K. Gelukkig hebben wij nog wat oud baby - speelgoed over, zodat ook K. wat had om mee te spelen. Verder kwamen vrienden J. en M. met dochter R. ook nog langs, net als mijn schoonouders. Op die manier bleef de drukte in de middag nog een beetje behapbaar.
Echo
En Strange Minds Think Alike, zowel R. als J. dachten dat ik wel in zou zijn voor wat Nederlandse Horror van Thomas Olde Heuvelt. In het verleden heb ik HEX wel gelezen, over een Heks die rondwaart in Beek, waar we natuurlijk vlakbij wonen. Dus geen vreemde keuze, maar nu zit is dus wel met Echo en November, twee griezelboeken, net nu de dagen donkerder worden en het weer slechter. Dat wordt avond aan avond met een goed boek vroeg naar bed.
November
En dat was nog niet alles wat de boeken betrof. Ik kreeg ook weer twee mooie historische kookboeken. in het verleden heb ik wel eens het Historisch Bakboek: Brood gekregen, wat best een hit was. Daar mag ik nu het Historisch Kookboek: Vega en het boek met Taarten en Pasteien aan toevoegen. Ik heb er al in gebladerd en er staan wel heel erg leuke recepten in, die ongetwijfeld nog eens op tafel terug zullen komen.
Vega
Er bleven verschillende mensen eten en die konden we blij maken met een soepje van Bleekselderij en stokbrood. De kleine kinderen kregen pannenkoeken die, heel volwassen, buiten werden opgegeten. Later op de avond vertrokken de mensen met de kinderen, en kwamen de mensen zonder kinderen. Het is altijd verbazingwekkend hoeveel herrie de kinderen produceren, al zijn ze nog zo lief.
En ik kreeg nog meer mooie oorbellen. De week ervoor waren mensen in Essen geweest en daar hadden ze een paar leuke oorbellen op de kop getikt. Deze d20 oorbellen zal ik nu natuurlijk op iedere spellendag en spellenavond moeten dragen! Ik kijk er al naar uit.
Het probleem met de feestjes is vaak dat ik te vroeg piek. Ik ben druk met het bakken van de taart, de soep en het opruimen. En dan ligt de drukte van de dag eigenlijk ook in de middag. En dan stort ik rond 22:30 toch echt in. Maar geheel tevreden ging ik die avond naar mijn bedje.
Sander is weer met vrienden naar de spellenbeurs Spiel in Essen gegaan. Inmiddels is het wel een aardige traditie dat hij ieder jaar met vrienden op de vrijdag gaat om rond te neuzen op de beurs (2018, 2021 en 2022 . En dit keer kon hij in ruil voor een lift aan de voorzitter van het Gesellschaft für historische Simulation ook gebruik maken van de parkeermogelijkheid bij de Messe zelf (in plaats van eentje verder weg). Als je de juiste kruiwagens maar kent natuurlijk.
Vaesen
Sander heeft zich een dag lekker beziggehouden. Hij heeft allemaal nieuwe spellen bekeken en geprobeerd en heeft zich nog heel aardig ingehouden met blind allerlei moois aanschaffen.
Thorgal
Uiteindelijk kwam hij thuis met een gratis Thorgal - rollenspel. Ik heb de strips van Thorgal in mijn jonge jaren nog wel bij de bieb van Baarn gelezen en ik vond de verhalen altijd wel leuk. Ik zal zeker eens een kortlopend Thorgal rollenspel proberen, binnenkort. Verder was er nog een mooie Star Wars Poster in Art Nouveau stijl, die nu op de kachel hangt (naast de kindertekeningen) en een nieuwe set dobbelstenen.
Mooie dobbelsteentjes
En er waren wat hints dat ik binnenkort een speciaal verjaardagscadeau van Spiel Essen kan verwachten. We zullen zien!
Het is een film gemaakt in de tijd dat expressionisme nog populair was en dat is ook wel in deze film terug te zien.
Spoilers
Het is een film uit de oude doos en gebaseerd op een nog ouder boek (Der Eid des Stephan Huller van Felix Hollaender), maar dat is allemaal redelijk obscuur. Dus let op.
De film begint met een man in de gevangenis, met alleen een rugnummer, '28' (Jannings). Hij wordt bij de directeur geroepen. In de tien jaar dat Nr. 28 nu in de gevangenis zit, heeft hij nooit met een woord willen reppen over zijn misdaad, een moord. Maar misschien dat hij dat nu wil doen. Nr. 28 geeft aan dat hij niets te zeggen heeft. Maar dan laat de directeur een kaart zien, deze zijn van de echtgenote en zoon van Nr. 28 en zij vragen om clementie voor de gevangene. Dan vertelt Nr. 28 zijn levensverhaal.
Ooit was hij Baas Huller en leefde hij met zijn vrouw (Delschaft) en kind een bescheiden maar gelukkig leven als uitbater van een erotisch getinte dansshow, een Varieté - act, samen met andere acts. Dat was nogal een stap achteruit, want ooit hadden hij en zijn vrouw een succesvol trapezenummer. Maar toen viel Baas Huller uit de trapeze en raakte zwaargewond. Zijn vrouw wilde niet dat hij het gevaarlijke trapezewerk nog deden. Deze dansshows brengen ook geld binnen, maar Baas Huller droomt nog altijd van de trapezes. Op een dag brengt een vriend (John) van hem een weesmeisje (De Putti) langs. Zij reisde met haar moeder op zijn schip, maar moeder overleed en een schip is geen geschikte plek voor een jong weesmeisje. Een erotische dansshow misschien wel! Baas Huller ziet het wel zitten, maar Frau Huller weet wel wat voor vlees ze in de kuip heeft met zo een soort wicht.
De bange vermoedens van Frau Huller komen al snel uit. Baas Huller wordt verliefd op Berthe Marie, laat zijn gezin in de steek en gaat met haar weg naar Berlijn (waar in deze tijd veel entertainment afgenomen werd!). Daar begint hij weer een succesvolle trapeze act. Ze worden zelfs zo succesvol dat zij de aandacht trekken van een internationaal beroemde trapeze artiest Artinelli (Ward). Met zijn drieën beginnen zij een nieuwe act. Baas Huller herleeft zijn gloriedagen en denkt helemaal nooit meer aan zijn vrouw en kind. Maar Artinelli versiert (of verkracht, zorgwekkend genoeg laat de film dat in het midden) de jonge Berthe Marie. Als Baas Huller erachter komt dat zijn vriendin, voor wie hij alles opgaf, in de armen ligt van de buitenlandse kunstenaar, wordt hij woest. Hij begint een duel met Artinelli en weet hem te doden. Daarna geeft hij zichzelf onmiddellijk aan bij de politie en belandt zo in de gevangenis. En nu blijkt dat zijn vrouw en kind hem niet zijn vergeten en hem zelfs zijn verraad vergeven. De gevangenisdirecteur verbindt hier nog een wijze les aan en het lijkt erop dat Nr. 28 binnenkort vrijgelaten wordt.
Conclusies
Dit was best een imposante film. Emil Jannings is natuurlijk een solide acteur en Lya De Putti is ook perfect als Femme Fatale, die meerdere mannen in het ongeluk stort. Verder hangen de acteurs veel in de trapezes en de cameraman moet flinke toeren uithalen om dat mooi in beeld te brengen. De doodsverachting van de trapeze artiesten komt mooi over.
Verder is het verhaal ook meeslepend. Een Man op leeftijd, misschien een beetje verveeld met het voorspelbare leven van een jong gezin, droomt nog altijd van zijn gloriedagen. Hij ziet met een jongere vrouw ook weer een kans om zijn jeugd te herbeleven en geeft daarvoor alles op. Maar als snel stort zijn droom in. Zijn nieuwe meisjes is niet zo trouw als zijn vrouw, en het eindigt in tranen.
Verder gaf deze film ook wel een mooi beeld van Duitsland in de jaren '20. De Eerste Wereldoorlog is net voorbij en er is veel armoede (Frau Huller loopt kleding die maar net beter is dan vodden), overal zijn wezen zonder familie om op terug te vallen en veel mensen verdienen hun geld met seksshows en ander laaggewaardeerd entertainmentwerk. En Berlijn is het kloppend hart van het decadente leven.
Vooral eens kijken, als je geinteresseerd bent in Duitse Film uit de oude doos.
Al jaren organiseert mijn wederhelft eens per maand een spellenavond. En inmiddels is het wel een vaste prik in onze sociale kalender geworden. Dit keer kwam er een klassieker op tafel, Small World. We hebben dit spel al een aantal jaar in de kast staan en het kwam vroeger veel op tafel, maar het is een beetje in het slop geraakt. Volstrekt onterecht.
In Small World zoek je eerst een (fantasy)ras uit, met een aparte, kenmerkende eigenschap. Met dit ras storm je het speelbord op en verover je verschillende gebieden. Helaas zijn er allerlei andere rassen, die ook hun aparte, kenmerkende eigenschappen hebben. En die willen ook een deel van het bord! Hoogst onrechtvaardig natuurlijk, dus dat leidt tot oorlog. Uiteindelijk lukt het je niet meer om met je ras meer gebied te veroveren en behouden. Dan gaat je beschaving in verval, en mag je een nieuw ras met nieuwe, kenmerkende eigenschap uitkiezen en daarmee het bord proberen te veroveren.
Het spel gaat lekker snel, de regels zijn redelijk eenvoudig en de artwork is heel grappig. En de combinatie van de rassen en de kenmerkende eigenschappen is bij vlagen hilarisch (de drakenrijdende amazones). Het spel is niet heel evenwichtig, je kan geluk hebben en een hele sterke combinatie van ras en kenmerkende eigenschap hebben. Maar het spel duurt ook weer niet zo lang dat dit een echt probleem is.
Uiteindelijk heb ik nog gewonnen met twee vrij onopvallende, maar machtige combinaties. De Heuvel (+1 punt voor ieder heuvelgebeid) - Mensen (+1 voor iedere akker) en de Rijke (+7 punten) Ratmensen (heel veel volgelingen) zorgden ervoor dat ik wel heel veel gebied kon innemen. Maar de Drakenrijdende (Draak!) - Amazones (extra strijdsters) en de Ondergrondse (reis gratis door grotten) Meermensen (reis door zee) gaven nog flinke competitie.
De film is uit 1936 en het verhaal waarop het gebaseerd is uit 1933. Dus het kan allemaal geen nieuws zijn, toch?
De film begint met Kerstmis in Everytown, Groot Brittannië. John Cabal (Massey) bereidt zich voor op Kerstmis, net als al zijn buren en vrienden, zoals Pippa Passworthy (Chapman). Maar ondertussen zien we via verkochte kranten, dat men zich zorgen maakt om een nieuwe oorlog (WOI lag natuurlijk nog vers in het geheugen en in 1936 hing WOII natuurlijk ook al in de lucht). Die avond nog barst de oorlog los en John Cabal wordt gemobiliseerd.
De oorlog duurt lang en uiteindelijk vergeet iedereen waarom men met elkaar vocht. De samenleving stort volledig in, natie - staten vallen uiteen in elkaar bevechtende stadstaten en het technologisch niveau valt terug naar dat van de middelleeuwen. Ook waren er nieuwe ziekten rond, die nog meer schade aanrichten.
In 1970 heeft een nieuwe leider, Boss Rudolf (Richardson, A Doll's House) de macht gegrepen in Everytown. Hij heeft de zieken met harde hand uitgeroeid en wil nu een naburig dorp aanvallen, om hun grondstoffen te kunnen stelen en zo een technologisch overwicht te kunnen krijgen. Maar dan vliegt er ineens een vliegtuig door de lucht! Het blijkt een oudere John Cabal te zijn.
Samen met andere wetenschappers en ingenieurs heeft hij zich teruggetrokken in Basra, Irak. Daar hebben zij een nieuwe staat gesticht, onder leiding van wetenschappers, Wings over the World. Zij willen vanuit Basra de beschaving redden en bieden Boss Rudolf aan, dat hij zich aan mag sluiten. Boss Rudolf heeft daar geen zin in en begint een oorlog tegen Wings over the World. Maar hij heeft zich ernstig vergist in de capaciteiten van Wings over the World en hij en zijn kleine koninkrijkje worden eenvoudig verslagen.
John Cabal en de Wings of the World nemen Everytown in en richten een nieuwe, moderne samenleving in. De levensstandaard gaat met sprongen vooruit en de mensheid herstelt zich. En dan springen we weer vooruit naar 2036 (nog 13 jaar te gaan mensen). De moderne mensheid leeft in ondergrondse steden en onder leiding van Oswald Cabal (kleinzoon van en weer gespeeld door Massey) bereidt de mensheid de eerste misse naar de maan voor.
Catherine Cabal (dochter van, Argyle) en Maurice Passworthy (ook een nazaat van, Villiers) zullen de missie naar de maan bemensen. Maar er is ook tegenstand. Theotocopulos (Hardwicke, Around the World in 80 Days, The Ten Commandments) vindt dat alle ontwikkelingen veel te snel gaan. Hij leidt een volksoproer. Maar Oswald Cabal laat zich niet afleiden en vervroegt de missie naar de maan. Samen met Raymond Passworthy (vader van Maurice, weer Chapman) kijkt hij de missie na. Oswald is van mening dat de lotsbestemming van de mensheid ligt in het veroveren van het universum.
Conclusie
Leuk idee, maar matig uitgewerkt. Deze film wil eigenlijk te veel in één keer. We volgen een eeuw lang een familie, terwijl de beschaving instort en weer wordt opgebouwd. Maar we leren niemand echt goed genoeg kennen om mee te leven. Verder blijven we ook te kort in elke tijdsperiode om daar mee te leven met de mensen.
Verder was de kwaliteit van de film, zeker in de stukken die in 1940 plaats moesten vinden behoorlijk beroerd. Erg donker, onduidelijk te zien wat er gebeurde of wie er aan het woord was.
Aan de andere kant was de film ook redelijk visionair. De situatie van de wereld in 1970, met een ineengestorte samenleving en beschaving en mensen proberen uit alle macht oude technologie aan de praat te krijgen en te houden, deed erg denken aan Mad Max. En de mensen die leidden aan de ziektes, gedroegen zich als zombies en hadden ook eenzelfde soort oplossing.
En in de moderne periode deed de film ook wel denken aan Metropolis, met een bijzonder gladgestreken samenleving, met een hoop onderhuidse spanningen. Maar Metropolis deed het toch beter.
Een beetje een vreemd punt is wel dat in de late jaren '20 en de vroege jaren '30 vrouwen als astronauten die de ruimte ingaan, geen enkel probleem zijn (zie ook Frau im Mond). Maar de eerste vrouwen in de ruimte gingen pas in de jaren '60. En nog steeds zijn vrouwen ook in de ruimte enorm in de minderheid.
Alleen interessant als je erg geïnteresseerd bent in science fiction films.
.jpeg)
