De tuin van Allah

Het was weer tijd voor een filmavond via Jitsi (Ik wil zo graag weer eens in het echie mensen op bezoek hebben). Dit keer was het tijd voor The Garden of Allah (1936) van Richard Boleslawski. In de hoofdrollen spelen Charles Boyer (Around the World in 80 Days) en Marlene Dietrich (Around the World in 80 Days). In kleinere rollen zagen we ook nog Basil Rathbone (The Hound of the Baskervilles, The Court Jester), John Carradine (Around the World in 80 Days, The Ten Commandments, The Hound of the Baskervilles) en Henry Brandon (The Searchers). De film werd geproduceerd door David. Selznick, die later ook Gone with the Wind en Rebecca zou produceren. 

De film is gebaseerd op het gelijknamige boek uit 1904 van Robert Smythe Hichens. Het boek was meteen een sensatie en is wel drie keer verfilmd, in 1916, 1927 en dan deze versie uit 1936. Deze versie was genomineerd voor de muziek en won voor de cinematografie (in kleur!). 

Spoilers

De film opent met Domini Enfilden (Dietrich), die na een lange tijd zorgen voor haar zieke vader, na zijn dood niet goed weet wat zij aanmoet met haar leven. Zij is diep religieus en keert terug naar nonnen waar zij les van heeft gehad als jong meisje, de enige plek waar zij ooit gelukkig was. Deze adviseren haar om de woestijn in te gaan. Daar, in alle eenzaamheid, zal zij vast nader tot God komen wordt het duidelijk wat haar doel verder moet zijn. 

Ondertussen krijgt een klooster in Noord Afrika bezoek van Kapitein de Trevignac (Marshal) van het Franse Leger. De Abt ontvangt hem hartelijk en schept op over de lokale likeur Le Garnine. Deze wordt alleen gebrouwen door een Monnik, die het recept pas deelt op zijn sterfbed. Wanneer de Kapitein deze Monnik Antoine wil spreken, blijkt dat hij het klooster verlaten heeft. De Abt pakt dit nog redelijk flegmatiek op en hoopt dat de Monnik door invloed van God zijn weg terug zal vinden naar het juiste pad. 

In de trein naar het stadje van Ben Mora ontmoet Domini Enfilden een wat verlegen jongeman, Boris Androvsky. later redt hij haar van een opstootje. Boris begeleid Domini veilig naar buiten en terug naar haar kamer. Daar blijkt hij in hetzelfde hotel te logeren als zijzelf. Domini maakt ook kennis met Graaf Fedinand Canteoni (Rathbone), die wel geïnteresseerd is in deze mooie dame. Hij leeft half in de woestijn en vertelt haar hoe mooi deze Garden of Allah kan zijn.

Ondertussen doet ook een Zand Waarzegger (Carradine) voorspellingen dat Domini haar geluk zal vinden in de woestijn, maar dat haar reis slecht af zal lopen. 

Domini en Boris worden verliefd en trouwen snel. Hun wittebroodsweken brengen zij door in de woestijn. Daar treffen zij ook Kapitein de Trevignac. Hij herkent de likeur die Boris serveert en confronteert Boris alleen met zijn verbroken beloften. Kapitein de Trevignac vertrekt boos en informeert Graaf Canteoni, die ook op Boris komt inpraten. Ondertussen krijgt Domini door dat er iets speelt uit het verleden van haar nieuwe man. 

Boris bekent alles aan zijn vrouw, hij wil met haar verder, ondanks het schuldgevoelens. Maar Domini vindt de geloften aan God en de kloosterorde even belangrijk als zijn huwelijksgeloften. En die huwelijksgeloften heeft hij later afgelegd. Er zit niets anders op dan terug te keren naar het klooster en weer als monnik te gaan leven. 

 Conclusie

Deze film was het net niet. Wat gek was, er zaten verschillende goede acteurs in uit die tijd. Dietrich, Boyer, Rathbone en Carradine kunnen niet zoveel verkeerd doen. De muziek en de beelden waren prachtig. Maar ergens kwam het toch niet lekker samen. 

Dietrich moest een overkomen als jong, onschuldig, gelovig en zeer gepassioneerd. Maar ze kwam toch te oud en te werelds over, waardoor haar conflict tussen haar eigen wensen en de hemelse wetten, die zij ook na wil leven, niet lekker uit de verf kwam. Ze was 35 ten tijde van de film, waarschijnlijk toch iets te oud. En ook de verschillende zeer moderne en stadse outfits die ze droeg in de binnenlanden van Algerije droegen niet bij aan het beeld van een beschut opgegroeide jongedame. 

Boyer was ook iets te beschaafd en gepolijst om overtuigend een eveneens beschut opgegroeide monnik te kunnen zijn. Bovendien was zijn acteerwerk eerder bloedeloos en houterig dan verlegen en onwerelds, waar ze kennelijk voor wilden gaan. De bedoeling was dat hij werd overvallen door de openlijke sensualiteit van het Algerijnse leven, en zijn gevoelens voor Domini. Maar het kwam over alsof hij ziekelijk was. 

Verder is het verhaal ook niet geheel geloofwaardig. Het is overduidelijk dat Boris iets te verbergen heeft over zijn verleden. Ik was daar toch even dieper ingedoken, voor ik op stel en sprong met zo iemand zou trouwen. 

Zelfs filmposters liegen, 
er is geen dreigende woestijnprins.

De film deed me wel erg denken aan de andere woestijn-romance, die ook verfilmd is, The Sheik. Hier was gelukkig geen sprake van geweld, seksueel misbruik of andere enge zaken. Maar veel racisme zat er toch nog wel in. Het "Arabisch" dat gesproken wordt is niet meer dan gebrabbel en het is duidelijk dat wanneer je in Algerije buiten de invloed van de blanke mensen komt, het verderf meteen om zich heen grijpt. De Arabieren zijn verstandelijk beperkt (Hadj, Brandon), lichamelijk gemankeerd (Caradine, onder andere) of seksueel losbandig. Het is het beste voor goede, blanke mensen om zich daar zover als mogelijk van te houden. 

De film is best aardig om naar te kijken en met vijf kwartier duurt het ook niet lang. Maar de film is geen hoogvlieger. Kijk dit alleen als je geïnteresseerd bent in het complete oeuvre van Dietrich, Boyer of Rathbone, of in imposante filmmuziek.