Bram Stoker's Dracula

Onlangs zette Netflix Bram Stoker's Dracula (1992) van Francis Ford Coppola (The Godfather films) in de streaming. In het verleden heb ik deze wel gezien, toen hij net nieuw was (ja, oma vertelt). Ik was als jong meiske erg onder de indruk van die enge Gary Oldman (De Batman films, Tinker, Tailor, Soldier, Spy) en verleidelijke Monica Belluci (The Matrix, Spectre). En dan als stoere helden Keanu Reeves (The Watcher, 47 Ronin, The Matrix), Anthony Hopkins (De Thor films, WestWorld), Richard E. Grant en Cary Elwes (The Princess Bride) die alles uit de kast haalden om Winona Ryder (Black Swan) te redden.

Spoilers

Het boek van Bram Stoker is natuurlijk alweer uit 1897 en het verhaal is al vele malen verfilmd, dus er kan niet veel meer te spoilen zijn. Om het een beetje fris te houden voegt deze verfilming er een liefdesverhaal aan toe, wat niet in het oorspronkelijke boek zat, verder is het een vrij trouwe verfilming. 

De film opent met een stukje geschiedenis over Vlad Tepes (Oldman) en zijn strijd tegen de Turken in de vijftiende eeuw. Wanneer hij na een lange strijd thuiskomt, blijkt dat zijn vrouw Elizabetha (Ryder), denkend dat de oorlog verloren was, zelfmoord heeft gepleegd. Vlad ontsteekt in woede, zijn hele leven heeft hij geofferd aan de strijd voor God en als dank heeft bij nu een dode vrouw, die naar de hel zal gaan wegens zelfmoord. Hij keert zich af van God en wordt een vampier. 

Wanneer 400 jaar later Jonathan Harker (Reeves) naar Transsylvanië komt om zaken te doen voor Count Dracula (Oldman), lijkt het erop dat Elizabetha herboren is als de verloofde van Jonathan Harker, Wilhelmina Murray (Ryder). De Count besluit om Jonathan uit de weg te ruimen en Mina in te pikken. Jonathan blijft achter met de Vampier - bruiden (waaronder Belluci) in Transsylvanië). 

Eenmaal in Engeland probeert Count Dracula eerst Lucy Westenra (Frost) tot vampier te maken en Mina te verleiden tot een wat normalere relatie. Mina en de aanbidders van Lucy (Elwes, Grant en Campbell) hebben door dat er iets niet klopt en schakelen Dr. van Helsing (Hopkins) in.
Mina geeft ook toe aan de verleiding van Count Dracula. Maar wanneer er bericht komt van Jonathan uit Roemenië, laat zij zonder aarzelen haar nieuwe vriendje in de steek en gaat naar Jonathan toe. Terwijl Lucy sterft en herrijst, trouwen Jonathan en Mina in het verre Roemenië.

Eenmaal terug in Engeland zijn de problemen nog niet voorbij. Lucy veroorzaakt nog steeds problemen als ondode gruwel. En Jonathan denkt dat hij de Count Dracula, volledig verjongd in Londen ziet lopen. Wanneer de mannen onder leiding van Dr. van Helsing de vampier bestrijden, valt hij juist Mina aan, die hem duidelijk wat spannender vindt dan haar eigen man. Een race tegen de klok naar Roemenië volgt, waarbij Mina steeds meer onder invloed van Count Dracula komt te staan.

Maar uiteindelijk weten de mannen Count Dracula te verslaan en Mina bezorgt hem nog een moment van vrede, in zijn eigen kerk.

Conclusie

Dit is een hele leuke film om weer eens te zien en hij is prachtig gemaakt. Vooral de eerste helft, waarbij Jonathan Harker verblijft bij Count Dracula en de situatie steeds gekker wordt. De schaduw van Count Dracula leidt een geheel eigen leven. Dat zakt wat in in de tweede helft van de film, als de dreiging van Count Dracula wat duidelijker wordt. 

Verder zijn de belangrijkste acteurs ook goed gecast. Gary Oldman speelt natuurlijk altijd een betrouwbare engerd en Anthony Hopkins stelt ook nooit teleur. Winona Ryder en Sadie Frost als slachtoffers van Dracula spelen hun rollen ook met verve. 

Wat ik wel wat minder vond wat de toevoeging de expliciete seksuele ondertoon. In het midden van de film is er ineens een softe lesbische scene tussen Mina en Lucy in de stromende regen. Het slaat werkelijk nergens op. Mina en Lucy zijn beiden duidelijk alleen geïnteresseerd in mannen en het voelt een beetje goedkoop om de komst van Dracula aan te kondigen met de seksuele transgressie van vrouwen. Verder moeten de vrouwen in het verhaal ook ineens veel seksuelere wezens worden, die iedere keer maar met blote borsten in beeld komen. Dat is nergens voor nodig om de horror van de invloed van Count Dracula voelbaar te maken. 

Het boek heb ik natuurlijk ook gelezen. En deze verfilming volgt het verhaal vrij trouw. De hoofdrolspelers komen allemaal terug (de verschillende aanbidders van Lucy worden meestal verwijderd en Lucy en Mina vaak samengevoegd) en de beklemming komt vooral terug in het eerste deel van het verhaal. Maar het liefdesplot door de eeuwen heen voegt maar weinig toe aan het verhaal en doet zelfs enigszins af aan de horror.
De horror in het oorspronkelijke verhaal zat hem er juist in dat Dracula niet alleen bloed zoog, maar een buitenlander was, die vrouwen aanzette tot onvrouwelijk gedrag, zoals (seksuele) agressie. Door de introductie van de eeuwig durende liefde, worden de acties van Dracula en Mina begrijpelijker en daarmee minder eng.

Desondanks, een leuke, oogstrelende verfilming.   

Schoonmaakwoede

Corona houdt me nog steeds binnen en april is wel buitengewoon warm en droog. En in plaats van films kijken, besloot ik me dit keer eens op de schuur te storten. We hebben een schuurtje in onze tuin en met vijf gezinsleden die allemaal fietsen, speelgoed voor de kinderen en mijn tuinierhobby, wordt de schuur veel gebruikt natuurlijk.

Meer speelgoed

Potten, heel veel potten

Gereedschap en speelgoed

En nu had ik tijd om de schuur eens helemaal leeg te halen, schoon te maken en weer te vullen. En mijn hemel wat kwam daar een hoop spul naar buiten! We gebruiken in onze auto de hoedenplank niet en die hadden we in de schuur staan. Maar daar kwamen ineens twee hoedenplanken naar buiten, terwijl we toch echt maar één auto hebben. Verder bleken we ook veel strandspeelgoed dubbel te hebben. En er was wel meer spul dat we ooit eens hadden aangeschaft, maar nu niet meer werd gebruikt.
In het verleden heb ik met met de methode van Marie Kondo al eens op onze spellencollectie losgelaten, met veel succes. Dus die methode hanteer ik nog steeds. En zo kon ik makkelijk beslissen wat behouden moest blijven en wat weg kon.

En na een middag ploeteren en ploeteren en ploeteren heb ik nu dan weer een nette schuur. Ook heb ik nog even de kans genomen wat kleine reparaties uit te voeren aan een fietsje hier of daar. En binnenkort ga ik maar weer eens een tripje maken naar de milieustraat in ons dorp en hopelijk gaat de kringloop binnenkort ook eens open. Wie weet kunnen we iemand anders blijk maken met onze spullen.

Night of the Living Dead

De Corona crisis houdt maar aan, dus wij kijken meer en meer film. Waaronder het toepasselijke Night of the Living Dead (1968) van George Romero. Dit was de film die Zombie-films weer helemaal op de kaart zette. Hoewel er natuurlijk eerder zombies op film verschenen waren, zoals White Zombie. Toen ik de film keek, kwam hij me vaag bekend voor. En dat klopt ook. Toen Sander en ik 7 jaar getrouwd waren, besloten we dat dit een leuke film was om te kijken!

Spoilers

De film opent met een broer en zus Johnny (Streiner) en Barbra (O'Dea)die een bezoek brengen aan een begraafplaats waar hun vader begraven ligt. Johnny vindt het allemaal een beetje nutteloos en Barbra is bang van de naargeestige sfeer van de begraafplaats. Dan worden Johnny en Barbra aangevallen door een vreemde man (Hinzman). Johnny sterft, maar Barbra kan vluchten naar een nabij gelegen woning. In deze woning ligt ook een dode en aangevreten vrouw (Schon). De vreemde mensen verzamelen zich rond het huis. 

Gelukkig arriveert er ook een daadkrachtige man, Ben (Jones). Hij barricadeert het huis, vindt wapens en ontdekt dat deze vreemde, kannibalistische mensen bang zijn voor vuur. Ondertussen zakt Barbra steeds verder weg in een soort catatonische shock en doet niets meer. 

In de kelder van het huis blijken zich meer mensen te bevinden. Harry (Hardman) en Helen Cooper (Eastman) met hun zieke dochter Karen (ook Schon). Zij waren eerder aangevallen door de vreemde mensen en vluchtten naar dit huis. Ook zijn er nog Tom (Wayne) en Judy (Ridley), twee tieners die naar aanleiding van de radio-berichten een schuilplaats zochten in het huis. 

Ondanks dat de zombies voor de deur staan en naar binnen willen, ontstaat er onmiddellijk ruzie tussen de mannen. Ben wil boven blijven, het huis verdedigen en mogelijk zien te ontsnappen. Harry wil in de kelder blijven, hij denkt dat die beter te verdedigen is. 

Dan komt er een nieuwsbericht via de radio. De afgelopen uren herrijzen de doden uit het graf en gaan op zoek naar mensenvlees om te eten. Zij zijn alleen te stoppen door het hoofd te vernietigen of het hele lichaam, door het te verbranden. De overheid heeft inmiddels al patrouilles georganiseerd om de ghouls te vernietigen en heeft veilige havens voor haar burgers ingericht. 

(Dat is toch wel verdomd snel, aangezien de eerste gevallen minder dan 24 uur eerder werden gesignaleerd. Het is al duidelijk wat er aan de hand is, wat de juiste respons moet zijn en de respons is al georganiseerd ook. Kijk eens wat je kan bereiken in crisis-tijd als je echt wil!)

Ben wil een uitbraakpoging doen. Hij wil meer benzine voor zijn eigen vrachtwagen, en dan met iedereen naar de dichtstbijzijnde veilige haven van de overheid gaan. Daar zijn ze veilig en kunnen ze ook medische hulp krijgen voor Karen, die achteruit gaat. Maar dit plan gaat mis. Eerst zullen Ben en Tom samen gaan, maar om de een of andere reden wil Judy mee, die voor vertraging zorgt. Bij de benzinepomp, blijken ze niet de goede sleutels te hebben. Door nog meer geklungel ontploft de benzine, zet de vrachtwagen in brand en Tom en Judy sterven. Ben vlucht weer terug naar het huis, waar Harry hem eerst niet binnen wil laten. 

De aanvallen van de ghouls worden ernstiger en in de chaos schiet Ben Harry dood. Ondertussen is Karen gestorven aan haar verwondingen en herrijst als een zombie. Prompt begint zij haar vader op te eten en doodt even later haar moeder. Barbra komt weer bij uit haar catatonische staat en wordt prompt meegesleurd door de ghouls. Alleen Ben overleeft de nacht in de kelder (waar hij eerst zo op tegen was). 

Ondertussen wordt de aanpak van het ghouls probleem steeds efficiënter. Groepen bewapende mannen trekken door het gebied en schieten alle ghouls neer en verbranden de lichamen van ghouls en overleden slachtoffers. In de morgen komen zij bij het huis aan. Een van hen ziet Ben lopen en schiet hem neer, denkend dat het een ghoul is. Terwijl de aftiteling draait, wordt het lichaam van Ben, samen met dat van andere ghouls en slachtoffers op een brandstapel gegooid.  

Conclusie

Wat een film! 

Het is duidelijk dat er weinig geld was. Vandaar de keuze voor Zwart-Wit, onbekende acteurs en opnames die zich voornamelijk afspelen in en om één huis. Maar verdorie wat is het verhaal beklemmend. Vooral om dat lang niet duidelijk is wat er gaande is. De ghouls zien er aan het begin van de film niet heel eng uit, maar gedragen zich om onduidelijke reden wel vreemd en gewelddadig. 

Dan zit iedereen langdurig met elkaar opgesloten in een huis en lopen de spanningen tussen de mensen ook op. Dus niet alleen is er het gevaar van buiten, het zit ook binnen (vertel mij niets, die intelligente lockdown komt me aardig de keel uit). 

En uiteindelijk loopt het slecht af ook nog! Je hebt nog het meeste te vrezen van de mensen die je zouden moeten komen redden? 

En verder geeft deze film nog wel wat stof tot nadenken. Het is duidelijk een product van de jaren '60. De vrouwen hebben werkelijk niets te doen behalve aanwezig zijn. Barbra wordt aangevallen en raakt door de overweldigende gebeurtenissen in een soort shock en draagt niets meer bij aan de film. Niet geheel onbegrijpelijk natuurlijk in een situatie waarin er verschillende traumatische dingen gebeuren (aangevallen worden, broer zien sterven, een ander lijk zien, belegerd worden door ondode horrors). Judy is niets anders dan het vriendinnetje van Tom en heeft helemaal niets bij te dragen. Haar aanwezigheid maakt de missie van Ben en Tom zelfs gevaarlijkers en leidt tot een mislukking. Helen heeft nog wel een brein en een mening, maar haar man en Ben luisteren daar niet naar. Ze voegt zich uiteindelijk naar de wensen van haar man. En Karen gaat alleen maar dood en onderneemt pas dingen wanneer ze herrijst als ghoul. 

En dan de keuze voor een zwarte man als pro-actieve held en protagonist in de jaren '60. In 1955 werd Emmett Till nog gruwelijk vermoord, in 1963 was de Mars naar Washington voor Werk en Vrijheid en segregatie was pas in 1965 afgeschaft, in 1967 was er nog een rechtszaak over interraciale huwelijken. En The Heat of the Night (1967) was ook nog een baanbrekende film in deze tijd. Dus de keuze voor een zwarte held van het verhaal, die ook nog eens als capabel wordt afgebeeld was ook een politieke keuze. En dat zegt dat dan over het einde, wanneer hij gedood wordt, door de mensen die hem hadden moeten redden?

Kijk deze film als je eens de kans krijgt!

Gejaagd door de Wind

Een hele tijd geleden zag ik met vrienden de film Gone with the Wind, een film waarvan ik niet goed wist wat ik ervan moest denken. Het maakte me wel nieuwsgierig naar het boek waar het op gebaseerd was. En een tijdje terug kon ik dat op de kop tikken, bij een tweedehands boekenmarkt hier in het dorp. En vanwege Corona zit ik wat meer binnen dan normaal, dus het kan hard gaan.

Het kostte me € 3 mensen.

Het ging om de Nederlandse vertaling, Gejaagd door de Wind, uit 1939, met illustraties van Anton Pieck. Die kennen we natuurlijk van de Efteling (we waren er in 2012, 2015 en 2018) en de Sprookjes van Grimm, maar hij heeft dus ook dit verhaal geïllustreerd. Verder is het taalgebruik in deze editie natuurlijk ook behoorlijk gedateerd (gichelden, in plaats van giechelden).
Deze editie was gepubliceerd als een trilogie, "Vuur over Land", "Als een Vlam in de Storm" en "Het Zaad Ontkiemt". De boeken zijn vertaald door W. J. A. Roldanus.

Spoilers

Voor een boek zo oud als dit en omdat ik onlangs ook de film besproken heb, zou het niet nodig moeten zijn. Maar goed, spoilers!

De geïllustreerde titelpagina, met Scarlett in haar beroemde jurk.

Vuur over Land

Dit is het begin van het verhaal. We leren Scarlett O'Hara, haar familie, vrienden, bekenden en slaven kennen. Iedereen woont genoeglijk samen op verschillende plantages op het platteland van Georgia. Op de achtergrond is de dreiging van een naderende burgeroorlog, maar daar kan Scarlett zich niet druk om maken. Zij moet haar aanbidders uit elkaar houden, terwijl haar grote liefde Ashley Wilkes huwt met zijn nicht, Melanie Hamilton. Ondertussen ontmoet zij ook Rhett Butler. 

De oorlog breekt uit. Om Ashley een hak te zetten en ook in zijn nabijheid te kunnen verkeren, huwt Scarlett met Charles Hamilton, de broer van Melanie. Scarlett heeft haar acties nauwelijks overdacht en voor zij het weet is zij zwanger van Charles, terwijl Charles omkomt nog voor de oorlog goed en wel begonnen is. Samen met Melanie woont zij nu in het huis van de familie Hamilton in Atlanta. Door haar huwelijk met Charles is het nu ook (deels) haar huis. 

In Atlanta wordt Scarlett opgenomen in de cirkel van Melanie en haar vrienden en familie, allemaal oude (voor Amerikaanse begrippen) families van plantage-eigenaren, Gentlemen en Ladies. Het leven als weduwe bevalt haar maar matig, ze mag niet uitgaan, praten met jongemannen of plezier maken. Ook het moederschap past haar totaal niet. In Atlanta treft zij ook Rhett Butler weer. Deze verdient grof geld aan de oorlog, door goederen te smokkelen door de blokkades van het Noordelijke leger. 

Tijdens een verlof komt Ashley terug naar huis. En dit is voor het eerst dat Scarlett geconfronteerd wordt met het feit dat hij van zijn vrouw Melanie houdt. En dat Ashley en Melanie een relatie onderhouden, zoals dat verwacht mag worden van een liefhebbende man en vrouw. Melanie raakt zwanger van dit korte verlof. 

Met de voortgang van de zwangerschap van Melanie wordt ook de situatie van de Zuidelijke staten steeds penibler. Er komen steeds meer gewonden en doden naar Atlanta, Scarlett werkt in het hospitaal.

Als een vlam in de storm
Terwijl Atlanta valt, bevalt Melanie van haar kind. Scarlett kan niemand vinden om Melanie bij te staan, en begeleidt de bevalling zelf. Dan trekken de noordelijke troepen het gebied binnen. Scarlett besluit met Melanie en de baby, haar eigen kind en de laatste slaven te vluchten, terug naar Tara. Rhett Butler helpt de dames door een paard en wagen te regelen.
Eenmaal aangekomen in Tara blijkt Scarlett alleen maar meer moeilijkheden te hebben. Haar moeder is overleden, haar vader is zwakzinnig geworden, haar zusters zijn ernstig ziek, de oogst is vernield of meegenomen door soldaten en de slaven zijn weggelopen. Scarlett gaat niet bij de pakken neerzitten en zij zet alles op alles om die mensen waar zij van houdt en kent van eten te voorzien. Hierbij treedt zij alle geschreven en ongeschreven regels van haar cultuur met de voeten. Zij ploegt, plant en verwerkt de oogst en weet de mensen die van haar afhankelijk zijn in  leven te houden.
Steeds wanneer Scarlett denkt haar zaakjes weer op orde te hebben, volgt er weer een nieuwe tegenslag. Meestal is dit als gevolg van het verliezen van de oorlog. De Noorderlingen maken nu de dienst uit. Ze eisen belastingen, er zijn geen slaven meer, er zijn geen mannen meer die hun vrouwelijke familieleden kunnen onderhouden.
Scarlett sluit een tweede huwelijk, met Frank Kennedy en met haar daadkracht zet ze hem onder druk om een succes te maken van zijn winkel. Daarnaast koopt ze ook een houtzaag-molen omdat ze inziet dat Atlanta opnieuw opgebouwd zal worden en iedereen zal hout willen hebben. Het wordt Scarlett niet in dank afgenomen dat ze zaken doet, een succes maakt van haar leven en zich niet langer gedraagt zoals dat van een Zuidelijke dame verwacht wordt. Maar Scarlett is diep getraumatiseerd door de periode van armoede en honger en financiële zekerheid is nu haar belanrijkste drijfveer.

Het zaad ontkiemt
De vader van Scarlett overlijdt ook. En nu wordt duidelijk dat het Zuiden nooit meer hetzelfde zal zijn. De oude elite zakt weg in armoede en kijkt neer op de mensen die wat proberen te maken van de nieuwe situatie. Ook kijken ze neer op de nieuwkomers uit het Noorden.
Scarlett is inmiddels rijk en succesvol en probeert het leven van een Zuidelijke dame op te pakken. Maar dat valt haar nog zwaar. Ze mist de charme en elegantie van haar moeder en haar tijd zal (zeer succesvol) zakenvrouw heeft haar harder en gewiekster gemaakt.
Ondertussen groeit de weerzin tegen de Noorderlingen. Haar tweede man, Frank Kennedy raakt betrokken bij de Ku Klux Klan en komt te overlijden. Nu is de weg dan eindelijk vrij voor een huwelijk tussen Scarlett en Rhett Butler. Maar dat is geen gelukkig huwelijk. Scarlett blijft een vrij oppervlakkige vrouw, die alleen geïnteresseerd is geld, rijkdom en status. Maar zij heeft niet door dat zij steeds meer uit de gratie valt bij de oude garde.
Het huwelijk tussen Scarlett en Rhett verloopt ook steeds slechter. Wanneer hun kind komt te overlijden, betekent dat het einde voor hun huwelijk. Kort daarna komt ook Melanie te overlijden. En eindelijk ziet Scarlett in wat voor een goede en trouwe vriendin Melanie altijd is geweest en hoe haar jarenlange verliefdheid voor Ashley ook niets meer dan een droombeeld was. Scarlett probeert de relatie met Rhett te herstellen, maar die heeft na al die jaren ook eindelijk genoeg van haar en vertrekt.

Conclusie

Net als de film vind ik dit een heel vreemd boek. 

Aan de ene kant is er een spannend verhaal, met een groot aantal karakters, die de meest vreselijke dingen meemaken en proberen te overleven. Net als je denkt dat het ene probleem is opgelost, dient het volgende zich weer aan.
En de problemen zijn ook van verschillende aard. Er is Scarlett en haar liefdesleven, er is Scarlett en haar verdriet om haar ouders, die overlijden en wiens voorbeeld zij nooit kan nalezen. Er zijn zorgen om de oorlog en de slachtoffers, er is te weinig te eten en te weinig geld. Dus de ene uitdaging na de andere volgt elkaar op.

Aan de andere kant is dit ook een extreem racistisch en sexistisch. En niet alleen zijn de hoofdpersonen racistisch en sexistisch (want niet gek is voor het tijdsgewricht waarin het zich afspeelt), maar de schrijfster is het duidelijk eens met alles wat de hoofdpersonen doen en beslissen. Ik denk dat het boek zelfs nog erger is dan de film (en dat was al behoorlijk beroerd). In de film hadden we tenminste nog de prachtige vertolking van Hattie MacDaniel, die met haar gezichtsuitdrukkingen nog een hoop commentaar meegaf aan haar rol en uitspraken als Mammy. Maar de Mammy in het boek is een stuk volgzamer en heeft geen andere ambities en karakter dan volgzaam Scarlett en haar familie dienen. Hetzelfde geldt voor de andere slaven en bedienden. De "goeden" doen niets liever dan een blanke familie dienen en de "slechten" willen niets liever dan stemrecht hebben, alcohol drinken en blanke vrouwen lastig vallen.

Verder zijn er sterk gescheiden rollen en taken voor mannen en vrouwen. De mannen geven leiding, nemen beslissingen en besteden het geld. De vrouwen zijn als ze ongetrouwd zijn mooi en volgzaam. Wanneer ze eenmaal getrouwd zijn, zijn de vrouwen volgzaam en besturen ze het huishouden. Wanneer de oorlog alle mannen uitschakelt, hebben de vrouwen er erg veel moeite mee om een nieuwe rol op zich te nemen. Ze zakken weg in armoede en honger, maar vinden dat te verkiezen boven werken om te kunnen eten.

Ook zijn de klassenscheidingen in de maatschappij verschrikkelijk. Er is een enorm verschil tussen de mensen van een goede klasse (de Ladies en Gentlemen) en de arme blanken. Op een gegeven moment komt oorlogsveteraan Will Benteen als vluchteling op Tara wonen. Hij is buitengewoon intelligent en capabel, is een enorme steun van Scarlett, hij runt Tara terwijl zij in Atlanta is om de zaagmolen te besturen. Maar toch is het een schande wanneer hij met een van Scarletts zussen trouwt, want hij is geen gentleman.
Sommige van de Gentlemen weten zich wel te handhaven na de Oorlog en tijdens de Wederopbouw. Zij worden ondernemers en verdienen voldoende geld om hun gezinnen en families te onderhouden. Maar toch wordt er op hen neergekeken, omdat zij niet langer profiteren van de arbeid van de slaven en de hele dag op de veranda drankjes drinken.

Dus...leuk om eens gelezen te hebben. Maar het was verschrikkelijk. Scarlett is dom en oppervlakkig en heeft geen enkel oog over de emotionele toestand van haarzelf of de mensen om haar heen. Haar daadkracht is haar enige positieve eigenschap. Iedereen om haar heen is diep racistisch en seksistisch. Een samenleving gebaseerd op brute exploitatie van een bevolkingsgroep gaat ten onder en dat moeten we verschrikkelijk vinden.
Erm, tjsa. De tijden zijn veranderd, zullen we maar zeggen. 

Death Race 2000

Onlangs heb ik met vrienden weer een foute film via Jit.si kunnen kijken. Dit keer was het Death Race 2000 (1975) van Paul Bartel en op de achtergrond Roger Corman (The Raven, Viking Women and the Sea Serpent en Masque of the Red Death) als producent. David Carradine speelde een hoofdrol, maar verder zagen we ook nog Sylvester Stallone (Rambo: First Blood, The Expendables, The Guardians of the Galaxy II).

Je weet nu al dat het foute boel is.

Spoilers

De film is al heel oud, maar was voor mij nieuw, dus spoilers!

Er is iets heel erg mis gegaan in de wereld. Om de aandacht daarvan af te leiden, wordt het publiek tevreden gehouden met de gruwelijke Death Race. Een race van New York naar Los Angeles, in drie dagen (tussenstops in St. Louis en Alberquerque). Wie het eerste aankomt, wint. Maar onderweg vallen punten te verdienen door andere verkeersdeelnemers overhoop te rijden. Hoe ouder, zwakker en hilarischer, hoe meer punten.
(Hmmm, van New York naar Los Angeles is een tripje van 4.400+ km, waar je volgens de Google Maps met de auto 41 uur over doet. De Death Racers houden zich natuurlijk niet aan de verkeersregels en zullen daar wel wat vanaf kunnen snoepen. Desondanks, drie dagen lang elke dag 12+ uur in de auto zitten lijkt me geen pretje)

De film opent met een introductie. De presentator (Steele) van de Death Race 2000 legt alles mooi uit aan het race-publiek en aan ons als kijker. In het jaar 2000 vindt de 20e editie van de Death Race plaats. Omdat dit de 20e editie is, mag de winnaar de hand drukken van Mr. President van de Verenigde Provincies van Amerika (het is kennelijk echt goed misgegaan in 1979). Ondertussen worden ook de raceteams geïntroduceerd. Het heeft allemaal een hoog Professional Wrestling gehalte. De teams hebben een thema en hun outfits, namen en vorm van de auto zijn daar ook op gebaseerd.

Van links naar rechts
Calamity Jane in the Bull
Mathilda the Hun en Herman the German in de Buzz Bomb
en Nero the Hero en Cleopatra.  

Maar de belangrijkste racer van allemaal is Frankenstein (Carradine)! Deze briljante chauffeur doet al mee vanaf het eerste begin. Hij verloor benen, armen en ogen in de verschrikkelijke gruwelijke ongelukken waar hij bij betrokken was. Maar steeds werd hij weer opgelapt. Inmiddels rijdt hij in een zwart leren SM pak met een masker. Niemand weet hoe hij eruit ziet!

Wanneer de race eenmaal van start is gegaan, blijkt dat de wereld behoorlijk complex in elkaar zit. Mr. President heeft kennelijk de hele wereld naar zijn hand gezet, met zijn zomerhuizen in Moskou en Peking. En er is ook een verzetsgroep, die een einde wil maken aan de Death Race en aan de President. Tijdens deze Death Race willen ze hun kans grijpen.
Het verzet weet de teams van Nero the Hero, Mathilda the Hun en Calamity Jane één voor één uit te schakelen. Alleen "Machine Gun" Joe Viterbo (Stallone) is nog over als uitdager van Frankenstein. Maar Frankenstein heeft ook zijn eigen agenda. Tijdens de pitstops in St. Louis en Alberquerque wordt duidelijk dat hij helemaal niet onder de littekens zit, zoals je zou morgen verwachten van een overlevende van verschillende ongelukken en limb-grafting. Nee, hij is opgevoed als een kind van de staat en getraind als chauffeur, zoals zoveel andere weeskinderen. En hij rijdt als Frankenstein. Als hij of zijn voorgangers een ongeluk krijgen, wordt hij gewoon vervangen door een ander. En ook Frankenstein heeft het plan om Mr. President uit te schakelen. Hij wil een einde maken aan de Death Races.

Uiteindelijk komt het allemaal tot een hilarische en ongeloofwaardige climax in Los Angeles, bij de finish.

Conclusie

Deze film is pulp, maar liefdevol gemaakte en leuke pulp. En de wereld die als achtergrond gebruikt wordt is nog behoorlijk interessant ook. In 1979 is er kennelijk een grote ramp geweest, de Verenigde Staten zijn daarbij kennelijk getransformeerd tot de Verenigde Provincies, maar ze hebben hun gebied kennelijk ook uit kunnen breiden. Mr. President regeert als een soort religieus leider, met de Bipartisaanse Partij als een soort religieuze organisatie. De Death Races zijn ingevoerd om het volk af te leiden van het feit dat ze nu in een soort theocratische dictatuur wonen. 

De races zijn verder te lachwekkend voor woorden. Er is wel wat jaren '70 naakt te zien, maar naar Nederlandse begrippen is dat allemaal erg braaf. 

Nieuwe spruitjes

Vanwege Corona breng ik momenteel veel tijd thuis door. En de bezoekjes aan de moestuin en werken in de tuin zijn fijne excuses om even de drukte thuis achter me laten. Dus mijn tuin en moestuin hebben er nog nooit zo netjes bijgelegen, zo vroeg in het jaar. Alle laatste blaadjes van de winter zijn weggeveegd, het terras is geschrobd met azijn en de eerste zaadjes ontkiemen al netjes in hun bakjes.

Okra

April is dit jaar wel bijzonder warm en droog. En dan betekent dan hard werken in de tuin. Alle planten die nu hun bloemen en blaadjes openen, moeten flink water krijgen. En ook in de moestuin gaat het hard. Binnenkort kan ik al de eerste rabarber oogsten. En de verschillende bonen steken hun eerste blaadjes ook al boven de grond. Dus ik probeer elke dag even langs te gaan en water te geven aan de groeiende planten. Hopelijk kan ik dan binnenkort weer verse tuinbonen en kapucijners eten.

Pompoen en courgette

Verder heb ik ook weer het een en ander in bakjes staan. Zoals ik al eerder vertelde, ik heb weer pompoenen en courgettes gekocht, en dit jaar experimenteer ik ook voor het eerst met Okra. Alles komt lekker naar verwachting op. Hopelijk blijft het weer goed, dan kan alles volgende maand de grond in.

De Rode Dood

In deze vreemde tijden van Corona wordt alles anders, zelfs de filmavondjes die ik regelmatig heb met vrienden. Dit keer keken we gezamenlijk een film via Jitsi, het was Masque of the Red Death (1964) van Roger Corman (The Raven, Viking Women and the Sea Serpent) en met Vincent Price ( in de hoofdrol (The Raven, The Witchfinder General, The Ten Commandments). Verder zien we nog wat andere namen uit die periode voorbij komen, zoals Hazel Court (The Raven), Jane Asher (Brideshead Revisited) en Nigel Green (Jason and the Argonauts).

Het verhaal is een combinatie van verschillende verhalen van Edgar Allen Poe (Masque of the Red Death en Hop Toad).

Spoilers

Het verhaal begint met een oud vrouwtje dat hout sprokkelt, dan komt zij een man tegen, geheel gekleed in rood. Hij geeft haar een Tarot-kaart mee en zegt haar dat haar verlossing nabij is. In het dorpje van keuterboertjes, ziet men dit als een voorteken dat zij zich eindelijk kunnen ontworstelen aan het juk van de wrede tiran Prins Prospero (Price). 

Wanneer Prins Prospero dan langs komt en bijna een kind doodrijdt in zijn koets, wordt hij aangesproken door de dorpelingen Gino (Weston) en Ludovico (Green). Redelijk voorspelbaar, wil Prins Prospero de twee ter dood veroodelen, maar wordt daarvan weerhouden door de mooie Francesca (Asher). Dan wordt duidelijk dat de oude vrouw uit het begin  al is gestorven aan de Rode Pest. Prins Prospero beveelt heel pragmatisch dat het hele dorp afgebrand moet worden. Hij neemt Gino, Ludovico en Francesca mee, voor zijn eigen sadistische doeleinden.

Eenmaal aangekomen in het kasteel, blijkt dat Prospero daar een zeer decadent feest met zijn mede - satanisten zal houden. Het zal een grote orgie worden van drank, geweld en seks. En alles wat god verboden heeft. En ze doen dit lekker met de deuren dicht. Het gepeupel buiten mag overlijden aan de Rode Pest, Prins Prospero en de zijnen zullen genieten van hun pleziertjes. 

Een van die pleziertjes is de corruptie van onschuldige mensen. Van Gino en Ludovic wordt verwacht dat zij als schoonzoon en schoonvader tegen elkaar zullen strijden. En Prosperso raakt meer en meer gefascineerd door Francesca, die niet te corrumperen lijkt. 

Ondertussen wordt de vaste vriendin van Prospero, Juliana (Court), steeds jaloerser op Francesca. Juliana besluit om net zo satanisch te worden als Prospero. En Juliana laat Francesca ook ontsnappen, zodat Prospero zich weer op Juliana zal richten. 

De daden van decadentie volgen elkaar steeds sneller op. Uiteindelijk beleeft Prospero maar weinig plezier aan de marteling van Gino en verjaagt hem uit het kasteel, om sterven aan de Rode Pest. Eenmaal buiten treft Gino weer de verpersoonlijking van de Rode Pest. Deze laat Gino weten dat Francesca snel naar buiten zal komen. 

De Rode Pest gaat het kasteel binnen, waar men inmiddels is begonnen aan een gemaskerd bal. Prospero ziet de nieuwe gast en denkt dat deze Satan zelf is, of anders een ambassadeur. De Rode Pest geeft ambigue antwoorden, zodat Prospero blijft geloven wat hij wil. Maar uiteindelijk volgt een ontmaskering en iedereen in het kasteel sterft, behalve Francesca. 

Buiten speelt de Rode Pest een kaartspelletje met een van de laatste overlevenden van het boerendorp. En dan wordt hij opgehaald door zijn collega's, de andere vormen van de pest. 

Conclusie

Dit is een hele effectieve en naargeestige horrorfilm. Prospero is overtuigend als in- en inslechte man die zich heeft overgegeven aan zijn laagste lusten en mensen om zich heen heeft verzameld die dat delen. En hij blijft ook slecht, hij is bruut naar zijn boertjes, onaardig naar zijn gelijken, wanneer zijn vriendin ambitie toont, vermoordt hij haar. 

En Francesca als onschuldig boerenmeisje moet het allemaal maar ondergaan. Ze is machteloos en wordt gevangen gehouden, ze is getuige van gruwelijkheden, haar vader en verloofde worden gemarteld en ze leeft in een staat van constante dreiging. 

En nu in tijden van Corona, is dit ineens een relevante film. Terwijl er een enge ziekte rondwaart, worden vooral de allerarmsten slachtoffer van beleid om de verspreiding van de ziekte tegen te houden. Ondertussen gaan mensen zonder moreel besef gewoon door met hun lekkere leventje. 

Aan de andere kant, het blijft allemaal vrij pulpy. Leuk om eens te kijken. 

Pendragon LXXVIII - Toernooiperiode

Wegens Corona speelden we dit keer maar via Jit.si. De voltallige groep ridders was sinds lange tijd weer eens bijeen. We beginnen nu aan het jaar 540, en laten daarmee de Romantische Periode achter ons en starten nu met de Toernooi Periode. In deze periode wordt de rot in het hart van het Rijk van Hoge Koning Arthur steeds duidelijker.

Pendragon pagina
Geschiedenis van Logres
Benno van Steeple Langford
Marcus Livius van Broughton
Turquine van het Quinqueroi Forest

Sarum, Vroege lente 540

Terwijl Sir Turquine nog altijd somber naar de opgaande zon staart, maakt Sir Marcus zijn vriendin Alis verder het hof met brieven. Hij vertelt haar over zijn avonturen in het Kasteel der Vreugde en in Gales, tijdens de zoektocht naar het Rode Zwaard des Doods. Alis is zeer onder de indruk en vraagt hem om te komen naar het Pinkstertoernooi in Peterborough in Lonazep, waar de Graaf van Lindsey een toernooi organiseert. Dat laat Sir Marcus zich natuurlijk geen twee keer zeggen. 

Deze Graaf Derfel is een neef van Corneus, de vorige Graaf van Lindsey. Hier hebben de voorouders van Sir Marcus en Sir Benno nog een vreselijke Slag geleverd. Heel wat jonge, goede mannen uit Salisbury zijn hier omgekomen.  

Derfel,
Graaf van Lindsey

Peterborough, Zaterdag 26 mei 540

De ridders arriveren in Peterborough en maken het zich gemakkelijk. Er zijn veel andere ridders afgekomen op dit toernooi. Nu de oorlogen voorbij zijn en de Romantiek zijn glans een beetje verloren heeft met het overlijden van Ygritte en de Ontvoering van de Ysolde, richten de mensen zich weer op een nieuw evenement, het toernooi. 

Terwijl Sir Marcus, Sir Benno en Sir Turquine rondlopen, horen zij allerlei rodders. Zo zou Prins Borre zich in Ganis hebben vervoegd bij de strijd van de Ganis ridders om hun thuisland te heroveren op de Franken. Zouden de woorden van Sir Marcus dan toch indruk hebben gemaakt? Verder is er een anoniem graf van een ridder gevonden in het Woud van Arroy, in het westen. 

Alle ridders schrijven zich in het voor het Toernooi. Morgen zal er op Pinksterzondag een druk programma zijn. Eerst begint men met een schilden- en helmenparade, zodat iedereen kan zien wie er mee doet. Daarna start de joust, waarbij de ridders met lansen op elkaar afrijden. En dan is er nog een melee. Er worden geen doden verwacht, maar ja, je weet maar nooit. Er is in elk geval veel veranderd, sinds het toernooi om het koningschap van Logres, zo lang geleden. 

Zondag 27 mei 540

Die morgen schrijven de ridder zich in om deel te nemen aan het toernooi. En dan begint het gedonder. Sir Turquine mag zich niet inschrijven. Hij is geen ridder. Sir Turquine begrijpt er niets van. Hij heeft een paard, hij weet hoe een lans werkt, hij heeft vaker gevochten. Maar er klinkt gemor uit de toeschouwers.

"Hij heeft mijn vader nog vermoord!" 

"Hij was een roofridder en gaf leiding aan huurlingen!"

"Hij heeft mijn hele familie kaalgeplukt!"

"Hij heeft kerken beroofd en vernield!"

"Hij is, wanneer het er op aankomt, niet een van ons."

Sir Turquine wordt geweigerd door de scheidsrechters van het toernooi. Dan geeft Sir Turquine een mooie speech te beste (Orate succes). Inderdaad, in het verleden heeft hij zich schuldig gemaakt aan alles waar hij van beschuldigd wordt. Hij roofde, plunderde en moordde. Maar toen ontmoette hij een goede Vrouw! En zij liet hem inzien dat hij op de verkeerde weg was, sindsdien heeft hij zijn leven gebeterd en vraagt hij zich bij alles af of zijn vrouw dit goed zou keuren. 

Graaf Derfel van Lindsey is geroerd door dit betoog en vandaar dat hij Sir Turquine zeer genadiglijk plaats laat nemen bij de toeschouwers. Onder enig protest vervoegt Sir Turquine zich bij de toeschouwers. Vanaf de tribune moedigt hij zijn vrienden aan.

Alis van Burcombe,
Prinses van Cameliard

Sir Marcus draagt natuurlijk opzichtig een sjaaltje van Vrouwe Alis. Nu hij weet dat zij toekijkt, is zijn hart vervuld van zijn liefde voor haar (Passion Love Alis Critical). Nog nooit eeder heeft zijn paard zo goed gereageerd op zijn commando's. Nog nooit eerder wist hij zijn lans zo goed te gebruiken. De eerste ridder bijt al snel in het stof. Een volgende ridder komt om de een of andere reden niet opdagen (Passion fumble). Een derde ridder bijt ook in het stof, geïntimideerd door de woeste blik in de ogen van Sir Marcus. Ook een laatste ridder bijt in het stof.

Sir Benno doet het ook goed. Ook hij wil de eer en goede naam van Salisbury verdedigen op dit veld van eer (Passion honor succes). Ook hij weet de ene ridder na de andere van het paard te stoten.

Aan het einde van de morgen blijkt dat Sir Marcus en Sir Benno in de finale tegenover elkaar komen te staan. Deze twee dappere ridders strijden aan een stuk door tegen elkaar en zijn zeer aan elkaar gewaagd. Uiteindelijk geeft Sir Marcus zich gewonnen, maar iedereen ziet hoe deze twee ridders even goed zijn. Het publiek wordt, opgezweept door Sir Turquine, helemaal wild. Sit Turquine gooit nog wat meer olie op het vuur door te spreken over de dapperheid en edelheid van deze twee mannen, zo aan elkaar gewaagd, zulk een broederband, dat zij niet verder willen strijden. Veel mensen pinken een traantje weg.

Sir Benno
van Steeple Langford

Dan is het tijd voor een melee. Sir Marcus en Sir Benno melden zich bij het team van de Graaf van Lindsey. Sir Benno besluit zijn speer te gebruiken en Sir Marcus zijn zwaard. Sir Marcus strijd tegen een paar ridders, totdat hij te veel verwondingen heeft, hij verlaat het veld van eer. Sir Benno wordt uiteindelijk bewusteloos geslagen door een tegenstander en wordt van het veld gedragen.
Na afloop van deze melee geeft Sir Turquine weer een toespraak. Hij roemt de heldendaden van Sir Marcus en Sir Benno, de bloem van Salisbury. En hij roemt de gastvrijheid van de Graaf van Lindsey. Dit soort gastvrijheid moet beantwoord worden. Volgend jaar (in 541) zal er een toernooi zijn in Salisbury, en iedereen is uitgenodigd! (Proud succes, reckless critical).
Sir Marcus maakt zich meteen zorgen. Wie mag dit gaan organiseren? En erger nog, wie financiert dit?

Westworld revisited

Enige tijd geleden keek ik de serie Westworld (2016), maar die was natuurlijk gebaseerd op een boek, dat al eens eerder verfilmd is, namelijk Westword (1973) van Michael Crichton (ook van het boek en van Jurassic Park). Deze versie is met Yul Brynner (The Magnificent Seven, The Ten Commandments), Richard Benjamin en James Brolin (vader van Josh) in de hoofdrollen.

Spoilers

De film opent met een soort lange reclame van het bedrijf Delos, waarin een man allerlei mensen interviewt die er net een vakantie in West World, Roman World of Medieval World op hebben zitten. Mensen kunnen hun fantasieën met betrekking tot Cowboys, Orgiën en Ridders en Jonkvrouwen mooi uitleven.
En dan gaan we naar de hoofdpersonen, vrienden John Blane (Brolin) en Peter Martin (Benjamin). Zij willen een weekje er tussen uit en gaan daarom naar West World van Delos. John is er al vaker geweest en Peter is als een nerveuze schooljongen allerlei vragen aan het stellen over wat hij kan verwachten.
Eenmaal in West World hebben ze de tijd van hun leven. Ze bezoeken een saloon, hebben een gevecht met de Gunslinger (Brynner, in zijn The Magnificent Seven outfit) en genieten van alles wat West World te bieden heeft.

Maar de medewerkers van Delos maken zich zorgen. De androïden gedragen zich niet zoals zou moeten. Ze vertonen steeds meer vreemd en afwijkend gedrag. Het begon in Roman World en Medieval World, maar het heeft zich nu ook verspreid naar West World. En zorgwekkend genoeg weet niemand precies hoe de machines werken, sommige onderdelen zijn weer gemaakt door andere computers.
(Eh? Je laat betalende klanten rondlopen in een themapark en je weet van de attracties niet precies hoe ze werken? En nu werken ze niet naar behoren? Wie verzint dit?)

In Westworld merken John en Peter ook dat er iets niet klopt. John raakt gewond door een slang, wat niet zou moeten kunnen. De androïden zouden mensen niet moeten kunnen verwonden. Maar zonder er al te veel over na te denken, gaan ze verder met hun avontuur en brengen de avond door met een gevecht in de saloon.

Ondertussen is de Gunslinger gerepareerd en weer losgelaten in West World. De problemen blijven echter toenemen. En zelfs de complexe androïden vertonen nu problemen. De leidinggevenden van Delos besluiten om alle systemen van het park volledig af te sluiten, omdat ze niet begrijpen waar het probleem zich precies voordoet. Gek genoeg betekent dat ook dat alle deuren in de personeelsruimten sluiten en dat de ventilatie ook niet meer werkt. De medewerkers van Delos sterven een langzame verstikkingsdood.
(Eh? Wie verzint dit? Waarom zou je de systemen die de androïden aansturen, koppelen aan de systemen die de personeelsgebieden beheersen? Waarom hebben de personeelslocaties geen handmatige aansturing? Wat had je precies gedaan in andere, vaker voorkomende noodgevallen als brand, electrische storing, overstroming of bommelding (niet lachen, ik maak dat nog wel eens mee))

John en Peter hebben geen idee wat er allemaal gebeurd is. Zij worden wakker en willen aan een nieuw avontuur beginnen. Maar dan treffen zij de Gunslinger weer. Dit keer schiet hij John dood, echt dood. Het virus heeft zich duidelijk verspreid.
En dan start het spannendste deel van de film. Peter vlucht weg en de Gunslinger zet de achtervolging in. Eerst door het woeste landschap van West World. Dan weet Peter de weg te vinden naar de personeelsgangen en daar ziet hij dat hij niet meer hoeft te rekenen op de hulp van het personeel van Delos. Ook in Roman World zijn alle gasten dood.

De Gunslinger blijft volgen. Peter probeert hem eerst uit te schakelen met zuur, maar dat verblind hem alleen maar. In Medieval World haalt de Gunslinger Peter weer in, maar hij ziet niets meer. Dan weet Peter hem in brand te steken. Nu lijkt de Gunslinger dan definitief uitgeschakeld. Peter probeert nog een dame in de kerkers van Medieval World te redden, maar ook zij blijkt een androïde. Nog is de Gunslinger niet dood en probeert een laatste maal Peter aan te vallen. Maar er is teveel schade aangericht. Hij stort in. En Peter blijft vertwijfeld alleen achter.

Conclusie

Dit is best een leuke film om eens te kijken, maar teveel een kind van de jaren '70 om echt te kunnen boeien. Wel werpt ook deze film leuke vragen op over de moraliteit van het idee van West World en het gebruik van androïden. Peter is een braafje, maar het is duidelijk dat John vaker in West World is geweest en gebruik heeft gemaakt van alles wat Delos te bieden heeft. Ook de andere gasten proberen seks te hebben met de androïden en nodeloze gevechten uit te lokken. Het voelt toch ongemakkelijk. 

Daarnaast is de Gunslinger een voorloper van de Terminator. Hij is goed in wat hij doet, maar hij doet maar één ding. En daar stopt hij niet mee. Niet als hij is neergeschoten, niet als hij verblind is, niet als hij verbrand is. En dat maakt het best wel eng. 

Dit is nu de tweede Michael Chrichton film die ik zie over een themapark, waar de organisatie de kantjes ervan af loopt en waar alles misgaat. En nog wel op zo een manier dat wij ons af kunnen vragen waar we nou helemaal mee bezig zijn. Het is kennelijk wel een thema bij die man. 

Dus, kijk eens als je de kans krijgt, maar blijf er ook niet voor thuis. 

Pendragon LXXVIIb - De redding van Ysolde

Terwijl de ridders Marcus en Benno druk waren met het Rode Zwaard des Doods en de Cultus van de Kannibalen in 539, heeft ridder Turquine zich gericht op het redden van zijn schoonzus, Hoge Koningin Ysolde. Vanwege de wereldwijde Corona - pandemie heeft deze aflevering zich afgespeeld via Skype en dat ging nog niet verkeerd.

Pendragon pagina
Geschiedenis van Logres
Benno van Steeple Langford (afwezig)
Marcus Livius van Broughton (afwezig)
Turquine van het Quinqueroi Forest

Zomer 539

Sir Turquine is teruggekeerd in Logres na zijn avontuur in het Kasteel der Vreugde. Hij heeft daar een visioen gehad van Gungnir de Speer van Odin en van het inspirerende water uit de Bron van Mimir, zoals dat bewaard wordt door Koning Pellam. Maar toen hij terugkeerde, hoorde hij dat Koningin Ysolde, samen met haar juniore hofdames en ridders niet was teruggekeerd van haar uitstapje begin mei. Het hele land is natuurlijk in rep en roer en Sir Turquine maakt zich nu ook zorgen om zijn schoonzus. Ook hij gaat op onderzoek uit. 

Ysolde, Hoge Koningin van Logres
Dochter van Sir Eliot de Wispelturige en Inga met de Grote Vlechten,
Dochter van Octa van Kent,
Zoon van Hengest van de Saksen

Op goed geluk trekt Sir naar zuidelijk Logres, waar Ysolde van plan was om haar uitstapje te houden. Daar vindt hij na wat zoeken (hunting succes) al snel de sporen van een grote groep mensen te paard. Wanneer hij deze sporen volgt, ziet hij in de verte een groep te paard. Het zijn voornamelijk dames en gewonde mannen, onder begeleiding of bewaking van een paar krijgers te paard. De groep beweegt zich maar langzaam voort, vanwege de dames en de gewonde mannen. 

Sir Turquine weet wat hem te doen staat en valt de krijgers in de achterhoede aan. Die hebben geen idee wat hen overkomt. De eerste ridder wordt meteen gedood door een langsrazende Sir Turquine met zijn Great Axe. 

Dit idee

De rest van de groep is meteen gealarmeerd natuurlijk en probeert weg te vluchten, maar de vrouwen en gewonde mannen zijn zo traag, dat dit maar matig werkt. Sir Turquine keert zijn paard en gaat weer op deze vuige ridders af. De ene na de andere bewaker gaat neer onder zijn enorme bijl. Wanneer Sir Turquine duidelijk heeft gemaakt wie hier de baas is, zijn de dames van het hof zeer blij met zijn redding. Zij kunnen ook meer vertellen. 

Hun aanvaller was Sir Meliagrance, Koning van Somerset. Zijn vader was Koning Bademagu, een trouw vazal van Hoge Koning Arthur. Zijn zoon werd wild van liefde voor de Hoge Koningin en heeft alle verstand en eerbaarheid uit het raam gegooid. Hij ontvoerde haar in zijn waanzin en heeft haar naar zijn Kasteel van de Vier Stenen gevoerd. 

Sir Meliagrance,
Koning van Somerset

Sir Turquine hoeft niet meer te weten. Hij stuurt de vrouwen naar Codford, dat is zijn dichtstbijzijnde landgoed. Daar kunnen zij op adem komen en hun familie informeren dat zij in orde zijn. Zelf reist Turquine verder naar het Kasteel van de Vier Stenen. Daar ziet Sir Turquine ook sir Lancelot, die ook op een missie is om Hoge Koningin Ysolde te bevrijden. Maar Sir Turquine en Sir Lancelot hebben een hekel aan elkaar. Terwijl Sir Lancelot voor de poort van het kasteel staat te brullen om Koning Meliagrance uit te dagen voor een duel tot de dood, sluipt Sir Turquine naar de achterkant van het kasteel.

Terwijl iedereen is afgeleid door Sir Lancelot aan de voorkant van het kasteel, weet Sir Turquine tegen de wanden van het kasteel op te klimmen. Eenmaal boven ondervindt hij weinig tegenstand. Iedereen kijkt naar het duel tussen Sir Lancelot en Koning Meliagrance. Vlotjes rent Sir Turquine naar de toren en bevrijdt snel Vrouwe Ysolde en haar bedienden, die maar wat blij zijn haar te zien.

Sir Lancelot de Ganis

Wanneer Sir Turquine weer wil vertrekken met Vrouwe Ysolde, komt Sir Lancelot ook net binnen, met zijn gevangene, Sir Meliagrance. Sir Turquine en Sir Lancelot besluiten hun antipathie jegens elkaar opzij te zetten en samen met Vrouwe Ysolde en Sir Meligrance terug te keren naar Hoge Koning Arthur, dan mag hij beslissen wat hij doet met deze onverlaat.

Wanneer de groep later die dag overnacht in het open veld, onderweg naar Camelot, hoort Sir Turquine dat Vrouwe Ysolde bezoek heeft die nacht in haar tent. Sir Turquine laat weten dat iedereen het kan horen. De volgende morgen beschuldigt Sir Meliagrance Vrouwe Ysolde van ontrouw aan haar Koning. Zij had een bezoeker, aangezien hijzelf vastgebonden was als gevangene kan het alleen Sir Lancelot of Sir Turquine zijn geweest. Sir Turquine zegt dat Lancelot als eerste de honneurs waar mag nemen. Sir Lancelot besluit om de leugens van Sir Meligrance te bewijzen met een duel.
Uiteraard wordt Sir Meliagrance in de pan gehakt door deze capabele ridder.

Voor de hele groep weer in Camelot arriveert heeft Sir Turquine nog een gesprekje met zijn schoonzus. Hij weet heus wel dat ze echt bezoek heeft ontvangen in haar tent. Aangezien Sir Turquine weet dat zij leiding geeft aan het hof der liefde kan het alleen Lancelot zijn geweest (Een combinatie van regel 1 (een huwelijk is geen excuus om niet lief te hebben) en regel 6 (Jongens beminnen niet)). En Turquine zegt dat hij achter de keuze van Ysolde zal staan, maar dat ze wel een keuze zal moeten maken. Hij baseert zich hierbij op regel 3 (Niemand kan gebonden zijn door dubbele liefde), regel 11 (wanneer openbaar gemaakt, sterft de liefde snel), regel 12 (wanneer de liefde makkelijk is, is zij weinig waard) en regel 30 (liefde gaat boven vereisten van politie, rijkdom of status).
Ysolde komt met een hele lijst smoezen, waarom zij Hoge Koning Arthur niet kan verlaten. met een somber gemoed laat Turquine Ysolde achter in Camelot.

Winterphase 539 / 540

In de familie van Turquine gebeurt dit jaar weinig.