Konmari op de spellencollectie

+Sander Hartogensis en ik spelen graag spellen. En in de loop der jaren hebben we zo, links en rechts, behoorlijk wat spellen verzameld. We kochten ze zelf, we kregen ze van vrienden cadeau, we kregen kinderen en die kregen ook weer spellen en voor je het weet heb je een aardige collectie opgebouwd.

Maar ik kreeg er een beetje genoeg van. Die spellen stonden in de woonkamer op verschillende plekken, op de kinderkamers, op de zolder op verschillende plekken. En het ergste was, de meesten speelden we nooit meer. Want ze waren bij nader inzien niet leuk, we hebben ze vaak genoeg gespeeld of de kinderen waren ze ontgroeid. Maar het was toch moeilijk om ze weg te gooien. Ieder jaar nomineer ik er wel een paar om weg te doen, maar Sander wist altijd weer argumenten te verzinnen om ze toch maar weer te houden.

Een tijdje geleden kwam ik in aanraking met een nieuwe manier om extreem op te ruimen. Ontwikkeld door een Japanse mevrouw, Marie Kondo, die een hele nieuwe kijk had op het opruimen van spullen. Je moet niet alleen beslissen wat je weg wil gooien, je moet vooral beslissen wat je wil houden. Hier heeft ze boeken over geschreven die ook weer als warme broodjes over de toonbank gaan. Ik heb het boek niet gekocht, maar op internet is genoeg te vinden over haar methode. En ik besloot om die ook eens los te laten op onze spellenverzameling.

De volledige collectie, ik vond het best veel. 

De eerste stap is om alles wat je wil opruimen te verzamelen op een plek. Dus dat deden we. En daar waren we nog langer mee bezig dan we dachten.
Dan is het de bedoeling dat je ieder individueel voorwerp vastpakt en besluit of dit je nog blij maakt. Omdat de spellen voor ons allemaal bedoeld zijn, kon één persoon niet beslissen of een spel moest blijven of gaan. Dus dat beslisten we samen. En zeer tegen de zin van Marie Kondo in besloten we ook dat we sommige spellen zouden bewaren tot als ons jongste kind wat groter zou zijn.

Dit kan weg!

En er kon nog een hele wasmand voor spellen weg! Veel meer dan waar ik Sander normaal toe wist te bewegen. Wat heerlijk! we bleken wat dubbele kinderspellen te hebben (hoeveel versies van memory heb je nodig?) en nog wat spellen die bij nader inzien niet zo leuk waren, toch nooit meer gespeeld worden of ook makkelijk electronisch te spelen zijn.

Morgenland

En wat ik ook een fijn bijkomend voordeel vond, was dat Sander nu weer eens goed zicht had op wat we in huis hadden en in de dagen erna heeft hij weer eens Morgenland gespeeld en besloten dat het bij nader inzien niet zo goed was en heeft het toen ook bij de wegbreng-stapel gelegd. Hij heeft met de kinderen ook weer eens Samurai gespeeld, dat ook al veel te lang in de kast lag te verstoffen. En hij heeft meteen al plannen om een paar spellen binnenkort weer eens te spelen met vrienden.  

Samurai

Dus ik zeg, die Konmari methode is ook prima toe te passen op spellen. Door alles eerst te verzamelen wordt je even geconfronteerd met hoeveel je hebt. En je afvragen of je ergens blij van wordt door het in je leven te houden, is ook een mooie afweging om iets te bewaren.