Moeder!

Vorige week heb ik weer een weirde film gekeken via Netflix. Het gaat om mother! (2017) van Darren Aronofsky (Black Swan). Nou staat hij natuurlijk bekend om zijn vreemde films en ik heb ook best een voorliefde voor vreemde film (meer dan mijn man). Maar deze wist bij mij geen snaar te raken, wat toch gek is.

mother!

Deze film is met een rits aan beroemde acteurs zoals Jennifer Lawrence (Winter's Bone), Javier Bardem (No Country for Old Men), Ed Harris (A History of Violence, Westworld) en Michelle Pfeiffer (Murder on the Orient Express, Ant-Man and the Wasp). En ook Brian Gleeson en Domnhall Gleeson (zonen van Brendan Gleeson) maken hun opwachting. Allemaal erg sterke acteurs en toch wilde het verhaal me maar niet aanspreken.

Spoilers

Het verhaal begint met een ernstig verbrande, stervende vrouw en een ruïne van een huis. Dan wordt met het plaatsen van een kristal het huis weer hersteld.

Dan wordt een (andere?) jonge vrouw wakker in bed (Lawrence). Zij gaat op zoek naar haar man (Bardem) en vindt hem in het huis, werkend aan zijn schrijfwerk. Het gaat maar matig en Hij is daar behoorlijk gefrustreerd over. De vrouw gaan aan de slag met het verder opknappen van het huis. Het is al vrij snel duidelijk dat de relatie tussen deze twee erg ongelijkwaardig is. Hij is veel ouder dan Zij en Hij gaat helemaal op zijn werk, en zij laat zich afbluffen en slooft heen en weer om het huis in te richten. Ze heeft nauwelijks tijd om zich behoorlijk aan te kleden. 

Dan melden zich twee mensen bij het huis, een Man (Harris) en een Vrouw (Pfeiffer). Zij wil ze eigenlijk niet binnen laten, want Ze is gesteld op haar privacy. Maar Hij maakt de beslissing dat de Man en even later de Vrouw ook mogen blijven. De twee nieuwkomers zijn meteen een verstorende invloed in het huis. Ze moeten eten, ze moeten slapen, ze zetten de verhoudingen tussen Hem en Haar op scherp. 

De Man door de aandacht van Hem af te leiden van Haar en hem nog meer tijd te laten besteden aan het werk. En de Vrouw door heel cynisch te zijn over relaties en aan te tonen dat Hij en Zij ook niet zo heel gelukkig leven hier, al denkt Zij van wel. 

De situatie loopt steeds verder uit de hand en uiteindelijk wil Zij de Man en de Vrouw het huis uit zetten. Maar dan komen de zonen van de Man en Vrouw opdagen (Gleeson en Gleeson). Zij maken ruzie over de erfenis en een zoon raakt gewond en overlijdt. In de nasleep daarvan komen steeds meer mensen naar het huis om Man en Vrouw bij te staan in deze moeilijke periode. Hij lijkt te genieten van het gezelschap en de aandacht, maar Zij ziet alleen maar hoe alle mensen haar huis steeds verder vernielen. 

Na deze crisis raakt Zij zwanger, waar Hij en Zij al lang op hoopten. In de nasleep daarvan, doorbreekt Hij zijn writers block en wordt weer een gevierd schrijver. Fans komen naar het huis om Hem te zien en Hij blijft ze maar binnen laten, ondanks dat Zij dat niet wil. De zaken lopen steeds verder uit de hand, de fans stelen en vernielen spullen en worden steeds fanatieker. Hij laat het zich allemaal aanleunen, omdat Hij niet zonder hun aanbidding kan. Ondertussen baart Zij een kind. Het Kind sterft echter door een ruwe behandeling van de fans. En als Zij verhaal wil halen, vallen ze haar ook nog aan. 

Zij gaat uit pure woede naar de kelder en vernielt daar de benzine voorraad van het huis. Het huis gaat in vlammen op, iedereen sterft en Zij blijft zwaar verbrand achter. Hij blijft ongedeerd en tilt Haar op en vraagt om Haar liefde. Zij rukt haar eigen hart uit, waar weer een kristal in zit. Als Hij dat op de goede plek legt, hersteld het huis ook weer en ligt er een nieuwe Zij in het bed.

Conclusie

Ik kon hier niet zoveel mee. Terwijl ik over het algemeen Aronofsky een leuke regisseur vindt. Black Swan en The Wrestler vond ik beiden erg goed. Requiem for a Dream heb ik een keer gezien en daar wil ik het bij laten. Maar dit sprak maar niet aan.

Misschien was het omdat de allegorie er gewoon te dik op lag voor me. Bardem en Lawrence zijn duidelijk God en Moeder Natuur, die samenleven in een niet al te best huwelijk, waar alles in het teken van zijn creatieve uitspattingen staat. Dat zij ondertussen het mogelijk maakt dat hij zo comfortabel mogelijk kan werken, krijgt zij nauwelijks waardering voor.
Dan staan Harris en Pfeiffer op de stoep en blijkt al snel dat God de aandacht van mensen nodig heeft. Het maakt hem niet uit dat zij zich allerlei vrijheden veroorloven ten aanzien van de bezittingen van zijn vrouw. Wanneer Moeder Natuur dan eindelijk terugslaat met totale vernietiging, begint het verhaal gewoon weer opnieuw.

En als je dan weet dat Aronofsky en Lawrence een relatie hadden ten tijde van de film, wordt het allemaal nog wat ongemakkelijker. In hoeverre kon zij zichzelf zijn in die relatie en in hoeverre had Aronofsky gewoon een muze nodig, maakt niet uit wie?

Tuin verbouwen

Al jarenlang had ik kruiden in bakken staan in de achtertuin. En daar hebben we heel veel van genoten. De kruiden gaan in kruidenboter, ik maak olijfolie met rozemarijnsmaak, ik maak zalm met dragon. Maar nu had ik er ineens genoeg van De kruiden waren uitgegroeid tot flinke bossen, maar toch nog erg beperkt in hun bakken. En eigenlijk namen de bakken nog best veel ruimte in.

Salie
Op de achtergrond, lege bakken

Dus ik heb de kruiden uitgegegraven en in mijn moestuintje gezet. De echt grote planten, die ik daar vroeger kweekte, gaan tegenwoordig toch naar de volkstuin. Dus in mijn moestuintje in de tuin heb ik nu veel meer ruimte over. Ik heb vorig jaar de braam teruggeplaatst. En de Lavas is ook stevig gesnoeid. Nu is er ook meer ruimte voor de rozemarijn, thijm en bieslook om lekker uit te groeien.

Nu nog zien hoe ze allemaal de verplanting overleven. En ik heb nog ruimte over om de peterselie en kervel uit te zaaien en een enkel tomatenplantje op te kweken.

De nieuwe Dief van Bagdad

Jaren geleden keken we eens de film The Thief of Bagdad (1924) met Douglas Fairbanks in de hoofdrol. Mijn oudste kinderen vonden dat toen een hele leuke film. Maar vriend D. leende nog een verise van de The Thief of Bagdad aan mij uit. Deze was zo mogelijk nog populairder.

The Thief of Bagdad

The Thief of Bagdad (1940) is geregisseerd door een hele hoop regisseurs, waaronder Michael Powell (Black Narcissus). De belangrijkste rollen zijn voor Conrad Veidt (Das Cabinet des Dr. Caligari), Sabu (Balck Narcissus), June Duprez en John Justin in zijn eerste rol. 

Spoilers

Deze film open met een blinde man (Justin) die op een marktplein zijn verhaal vertelt aan ieder die het horen wil. Een jongedame krijgt medelijden met hem en neemt hem mee naar het paleis, waar hij op krachten kan komen en zijn verhaal kan vertellen. 

Eigenlijk is hij Ahmed, Sultan van Bagdad. Zijn vizier Jaffar (Veidt) overtuigde hem ervan om eens te horen wat zijn volk werkelijk van hem dacht, door verkleedt als boertje tussen de gewone mensen te leven. Dat was een mooi moment voor de verraderlijke vizier om een arm boertje in het gevang te gooien en zo zelf de troon als Sultan te kunnen bestijgen. 

In de kerkers ontmoet Ahmed de jongen Abu (Sabu), de beste dief van Bagdad. Samen weten ze te ontstnappen en trekken ze naar Basra (Een tripje van dik 500 km). In Basra treft Ahmed een mooie prinses (Duprez) en wordt meteen verliefd op haar. 

Maar Jaffar is ook naar Basra gekomen, op zoek naar een mooie prinses om mee te kunnen trouwen. En Jaffar beschikt over allerlei mooie apparaten, waarmee hij de verder wat zwakke Sultan van Basra (Malleson) weet in te palmen. Het huwelijk tussen de prinses en Jaffar lijkt al in kannen en kruiken. Wanneer Ahmed hier wat aan probeert te doen, verblindt Jaffer hem en veranderd Abu in een hond. De prinses eindigt als een comateuze slavin van Jaffar (Oriëntalisme for the win! Prinsessen in verhalen gesitueerd in het Midden Oosten zijn altijd comateus, ziek of gedrogeerd). 

Een slavin van het huishouden van Jaffar kan dit allemaal niet aanzien. Zij brengt Ahmed en de Prinses weer samen, waar door in elk geval de prinses weer ontwaakt. De prinses krijgt dan Jaffar zo ver dat hij de vervloeking van Ahmed en Abu opheft. De prinses smeekt daarna Jaffar om haar weer terug te brengen naar haar vader. Tijdens deze zeereis, zetten Ahmed en Abu de achtervolging in, maar leiden schipbreuk als gevolg van meer magie van Jaffar. 

Eenmaal in Basra vraagt de prinses haar vader de Sultan om niet te hoeven trouwen met Jaffar. De Sultan stemt in, maar wordt kort daarna gedood door weer een robotisch speeltje van Jaffar. De prinses is nu helemaal alleen...

Ondertussen komt Abu alleen bij op een strand. Daar vindt hij een fles met een Djinn (Ingram). Deze helpt hem met drie wensen en een side-quest om het Alziend Oog te vinden. Daarmee weten ze ook Ahmed weer te vinden. Maar de laatste wens was dat Ahmed in Bagdad zou zijn. En nu is Ahmed in Bagdad en Abu alleen in de wildernis. De Djinn is weer vrij na het vervullen van de wensen. 

Abu weet met hulp van het Alziend Oog uit tekomen bij een koning. Hij steelt een kruisboog en vliegend tapijt en komt zo net op tijd aan in Bagdad om Jaffar te doden en Ahmed en zijn Prinses aan de troon te helpen. 

Conclusie

Een enige film en het is goed te zien waarom dit een klassieker is! De mensen zijn knap om naar te kijken. Er is romantiek, actie, humor en spanning en daarmee voor iedereen wat wils. Dat werd vaker gedaan in deze tijd. In bijvoorbeeld Prince Valiant of The Court Jester zien we hetzelfde, de film was echt voor de hele familie. De effecten zijn soms lachwekkend gedateerd, maar deze film is dan ook uit 1940, dan ben ik bereid een hoop te vergeven. 

June Duprez als prinses

Een groot pluspunt is wel dat er veel tijd en moeite is gestoken in de aankleding van de film. De scenes in Bagdad en Basra zijn vol mensen, die zijn aangekleed in passende kledij voor middeleeuws Midden Oosten. Dat draagt altijd bij aan de kwaliteit van de film. 

Conrad Veidt als Jaffar

Verder was ook wel duidelijk hoezeer deze film een inspiratie is geweest voor Aladdin (1992). Het uiterlijk van Veidt, Malleson en Ingram was duidelijk een inspiratie voor Jafar, de Djinn en de Sultan in de tekenfilm. Ook waren er een paar scenes die duidelijk als inspiratie hebben gediend.

Een minpunt was wel hoe zeer normen en waarden verschoven zijn in de loop der tijd. De jonge Sultan Ahmed is een vrij passieve en naïeve mooie jongen. De enige reden dat hij en de prinses verliefd zijn, is omdat ze elkaar tegenkomen. De Vizier Jaffar ziet dan tenminste nog in dat een metropool als Bagdad geregeerd moet worden, dat er banden met naburige sultanaten gesloten moeten worden, hij bouwt ook nog de mooiste robots en gebruikt machtige magie. Al met al een stuk aantrekkelijker als partner dan iemand die alleen een beetje kan smachten. Het zelfde probleem had ik ook met Tristan + Isolde (2002). Daarin was Rufus Sewell als Koning Mark ook een stuk interessanter dan de kwijnende James Franco als Tristan.  

Pendragon LXVIII - Flaunt it!

De ridders komen weer bijeen. Dit keer een wat luchtige aflevering! De speler van Sir Perin heeft zijn deelname even stopgezet. Onze groep wordt steeds kleiner.

Pendragon pagina
Geschiedenis van Logres
Marcus Livius van Broughton (afwezig)
Ygritte, Dochter van Eliot de Wispelturige en Inga met de Grote Vlechten, Dochter van Octa, Cynning van Kent, Zoon van Hengest van de Saksen
Benno van Steeple Langford

Salisbury, vroege lente 534

De ridders maken hun plannen voor het komende jaar. Het huwelijk van prinses Caelwina van Anglia en Koning Radiger van de Varni in Varna staat gepland. Aangezien Sir Benno en Vrouwe Ygritte vorig jaar zo een belangrijke rol speelden bij het tot stand komen van dit huwelijk, zijn zij van plan om dit jaar zich bij prinses Caelwine in Guinnon. Hiervoor zullen zij door het Quinqueroi Forest moeten trekken. Juist dit jaar blijkt daar een machtige roofridder te wonen. Eenieder die door dat woud trekt, delft het onderspit. Het gaat om Turquine van de Smartelijke Toren, een woeste Saks. 

Turquine de Roofridder

Maar Sir Benno en Ygritte zijn niet bang. In hun tijd hebben ze al zoveel ridders, bandieten en monsters over de kling gejaagd. Hoeveel problemen kan één roofridder nou geven?

Wanneer Sir Benno en Ygritte vanuit Londen naar Guinnon willen trekken, horen zij steeds meer verhalen over de woeste Turquine, die huishoudt in het Quinqueroi Forest. Keuterboertjes, kolenbranders, houthakkers en varkenshoeders durven de wouden niet meer in. Turquine en zijn rovers verjagen en beroven iedereen. Uit Anglia komen er ook geen handelaren meer naar Londen. Zij kunnen niet door het woud komen. Sir Benno en Ygritte zijn nog steeds niet bang.

Quinqueroi Forest

Eenmaal op weg van Londen naar Guinnon merken sir Benno en Ygritte inderdaad dat het stil is in het woud. Er zijn geen andere mensen in het woud. 

Dan komen zij bij een hinderlaag. Een boom ligt over de weg en een stel viezige boogschutters denken dat zij Sir Benno en Ygritte kunnen beroven. Maar hun pijlen halen weinig uit en de lans en bijl van de ridders zien er vervaarlijk uit. De rovers zetten het op een lopen. Sir Benno en Ygritte denken er weinig van, zo gaat het meestal wanneer men hen probeert te beroven. 

Later komen Sir Benno en Ygritte bij een kruising van wegen. Hier staat op een heuvel een eenvoudig motte en bailey fort. Een heuvel, droge gracht en palisade zijn voor de meeste mensen toch een onneembare hindernis. Al snel komen er vier strijders te paard uit het fort, die op hoge toon eisen dat Sir Benno zich overgeeft en Ygritte haar plaats in de keuken inneemt. Deze belediging laten de ridders niet passeren natuurlijk en het komt tot een strijd. 

Sir Benno weet één ridder neer te slaan, maar dat geeft een ander de kans om flink naar hem uit te halen. Ygritte denkt aan hoe haar vader Sir Eliot dit soort conflicten oploste en knipoogt naar een van de ridders (flirting succes). Deze is daarvan zo van de kaart dat hij haar probeert te zoenen. Dat geeft haar een uitgelezen kans om hem neer te slaan. 

In een volgende ronde wordt Sir Benno van zijn paard geworpen door een ridder, maar Ygritte weet een tweede ridder ook bewusteloos te slaan. De laatste ridder ziet hoe het ervoor staat en gaat terug naar het fort om versterking te halen. Sir Benno en Ygritte trekken snel verder, vanuit een hinderlaag kunnen zij deze rovers misschien nog de baas. 

Dieper in het woud hakt Ygritte snel een boom om. Sir Benno kan zich daar achter verschuilen. Zij staat ervoor om de roofridders zo lang mogelijk tegen te houden. Met haar bijl in haar handen en haar grote vlechten, wapperend in de wind, maakt zij indruk als Axe Maiden. 

Van Banjiu E'Vik

Al snel komt Turquine van de Smartelijke Toren zelf te paard aangestormd, aan het hoofd van zeker een twintigtal ridders. Hij is enorm! Groter nog dan Sir Marcus Livius, die uit een zeer grote familie komt. Hij kan alleen maar te paard rijden, omdat hij op een gigantisch paard rijd. Ygritte en Benno moeten even slikken wanneer ze dit zien. Verder lijkt hij ook een soort aandoening te hebben, zijn huid is helemaal hard en dik. 

Turquine wil met zijn strijders aanvallen en Benno en Ygritte aan zijn gevangenen toevoegen. Maar Ygritte daagt hem uit tot een één-op-één gevecht. Zij is tenslotte, Ygritte, dochter van Inga met de Grote Vlechten, dochter van Octa, Cyning van Kent, zoon van Hengest van de Saksen. Puur Saksisch bloed vloeit door haar aderen! Is Turquine niet mans genoeg om haar aan te kunnen? Dit raakt Turquine toch wel in zijn trots (Honour critical). Hij stijgt af en gaat het duel met Ygritte aan. 

Ygritte en Turquine stortten zich op elkaar. Hij haalt uit met zijn zwaard en zij met haar bijl. Maar ondanks een verhitte uitwisseling van slagen, weten ze elkaar nauwelijks te verwonden (beiden een sword en axe critical). Maar Ygritte weet dat ze het tegen deze reus niet lang vol zal houden. Ook nu gebruikt ze weer haar vrouwelijke charmes. Terwijl ze een druppel bloed van haar verwondde hand likt, kijkt ze Turquine uitdagend aan (Flirt critical). Turquine heeft hier nauwelijks verweer tegen (Lustful Critical, Amor Ygritte 3d6+10=24). Zijn hele leven stond in het teken van de strijd. Op het slagveld heeft hij iedere achterbakse truc gezien, maar dit soort vrouwelijke subtiliteiten komen direct door zijn verweer heen. 

Turquine roept uit dat hij geen strijd wil leveren met een Saksische krijger als deze. Ze moet mee naar zijn fort, als zijn geëerde gast! Samen met haar hulpjes. Ygritte slaakt een zucht van verlichting. Tegen deze reus had ze het zeker af moeten leggen. Ook Sir Benno besluit niet te klagen wanneer hij wordt gereduceerd tot het hulpje van Ygritte, als ze hier maar levend uit komen!

Turquine is diep onder de indruk van Ygritte. Zij rijdt te paard naast hem, terug naar het fort. Binnen is het fort ingericht als een Saksisch huis en Ygritte voelt zich helemaal thuis. Turquine plaatst haar in een positie van grote eer, aan zijn rechterhand. Hij schenkt haar zelf de beste mede in, in een met zilver beslagen hoornen beker. Zijn manschappen kijken verbaasd toe, maar durven niets te zeggen. Sir Benno heeft een veel lagere positie aan de tafel, bij de oudere ridders en vrouwen. 

Turquine probeert voorzichtig terug te flirten met Ygritte, maar dat wordt niets (flirting fail). Dan probeert hij met haar te dansen. Ondanks dat zij van de passen weinig bakken, hebben zij samen toch plezier op de dansvloer (dancing fail). Turquine maakt aan een stuk door complimenten aan Ygritte, maar wanneer hij haar vertelt dat hij voor het eerst in zijn leven zicht heeft op een ander doel dan strijd leveren tegen de Britten, weet hij toch een snaar bij haar te raken. Ygritte laat zonder dubbelzinnigheid weten, dat zij Turquine vannacht in haar kamer verwacht. Dan draait zij zich om een vertrekt naar haar slaapvertrek. Van pure zenuwen bijt Turquine door de rand van een drinkhoorn heen. 

Later die avond schrikt Benno plotseling wakker (Energetic succes), maar wanneer hij het gegiechel uit de kamer van Ygritte hoort, draait hij zich weer om en droomt verder. 

De volgende morgen laten Turquine en Ygritte aan iedereen weten dat zij nu verloofd zijn. Volgend jaar zal het huwelijk plaatsvinden in de Oecumenische kathedraal van Salisbury, gebouwd door haar vader, Sir Eliot. Als blijk van goede trouw, laat Turquine zijn Britse gevangenen vrij, waaronder Sir Kay. 

Guinnon

In Guinnon halen Sir Benno en Ygritte Prinses Caelwina op. Zonder noemenswaardige problemen reizen zij naar het land van de Varni, waar het huwelijk met Radiger plaatsvindt. Caelwina belooft om volgend jaar naar Salisbury te komen, om daar het huwelijk van haar vriendin Ygritte bij te wonen. 

Winterphase 534/ 535

Er gaat een roddel rond dat Sir Mordred zichzelf bewezen heeft in het Toernooi van Peningues, maar dat hij als een woesteling tekeer ging. Links en rechts smeet hij ridders neer, ook wanneer zij zich hadden overgegeven bleef hij op hen inhakken. Er zat hem duidelijk iets dwars. Verder was er een komeet aan de hemel te zien. Iedereen geeft hier zijn eigen interpretatie aan. 

Benno en zijn vrouw krijgen een dochter en noemen haar Morgana. Verder wordt een zuster van Benno beschuldigd van het stelen van paarden, wat natuurlijk onwaarschijnlijk is. 

Ygritte heeft een nicht, Cornelia, die nu eindelijk ook gaat trouwen. 

Het eindspel

Eindelijk is het dan zoveer. Na 11 jaar en 21 eerdere films, is nu dan Avengers: Endgame (2019) in de bioscopen. En ik heb hem gezien, met een vriendin. Sander is met de oudste kinderen en vrienden J. en D. eerder geweest. En de kinderen hebben braaf hun mond gehouden (Hoe was de film? Zeg ik niet! Was het leuk? Misschien... Wat het spannend? Misschien...). Gelukkig kon ik hem een dag later zien.

Iedereen staat erop

Deze film is natuurlijk de grote finale van de hele MCU. Alle films hebben hier langzaam naar toe gewerkt, links en rechts werden hints gedropt over de Infinity Stones die allemaal samenkwamen. En vorig jaar was er natuurlijk Avengers: Infinity War, waarin het voorwerk voor deze film gedaan werd. Iedereen uit de eerdere films laat weer even zijn snuitje zien en draagt zijn steentje bij aan de film.

Spoilers

Ik meen het, wegkijken als je nog iets verrassends wil hebben in de film!

Het is een film in drie delen, met ieder deel een eigen thema en spanningsboog.

Deel 1: Verslagenheid
De helden moeten omgaan met het succes van Thanos en zijn "Snap". De mensheid is gehalveerd, iedereen heeft geliefden verloren en de samenleving heeft een enorme schok te verwerken gekregen. Dat zien we ook terug in de helden. Iedereen is boos, (Tony), teruggetrokken (Thor, Natasha, Clint) of probeert met veel werken te compenseren voor de leegte (Steve, James Rhodes). Maar de sfeer is teneergeslagen. Thanos heeft gewonnen en er is geen manier meer om dat ongedaan te maken.

(Ik vraag me dan toch af hoe vaak Thanos van plan was om dit te doen. Volgens de Wiki zijn er momenteel 7,7 miljard mensen op aarde. Na de "Snap" zijn daar dus nog 3,85 miljard van over. Maar er zijn niet zoveel mensen overleden dat we een enorme achteruitgang van technologie zien. De crisis zal eerder psycho - sociaal en economisch van aard zijn. Verworvenheden als internet, wetenschappelijke kennis en medische zorg zijn er nog min of meer. 
In 1974 hadden we een wereldbevolking van 4 miljard, in 1987 was dat al 5 miljard, in 1999 6 miljard en in 2011 zaten we op 7 miljard. Dus moet Thanos dan iedere 30, 40 jaar opnieuw een "Snap" doen? In andere delen van het Universum zagen we zo mogelijk een hoger niveau van technologie, dus daar zou de bevolking zich ook snel kunnen herstellen.)

Deel 2: Hoop
Maar dan, vijf jaar later, hoop! Aan het einde van Ant-Man and the Wasp zagen we dat dat Scott Lang opgesloten zat in het Quantumrijk. Hij kon niet teruggehaald worden, want zijn partner en schoonouders waren tot stof vergaan. Maar een verdwaalde rat drentelt over de knoppen en Scott keert terug. En hij heeft nieuwe kennis. Via het quantumrijk zou tijdreizen mogelijk moeten zijn. Met het idee van Scott, input van Tony en Professor Hulk wordt het idee van tijdreizen werkbaar.
Een wat luchtiger deel volgt waarin de helden terugreizen naar verschillende plaatsen en perioden om de Infinity Stones te verzamelen. Helden zien hun vroegere zelf, of vroegere versies van anderen dat leidt tot hilariteit alom.
Maar ook hier zijn wat zwaardere momenten. Voor de Soul-Stone moet nog steeds een geliefde geofferd worden. In vroeger tijden is Thanos ook nog steeds actief. Het is niet makkelijk om de Stenen te verzamelen.
Maar dit deel eindigt in succes. Alle verloren mensen worden weer teruggehaald.

(Ik denk teveel na over dit soort dingen. Vijf jaar is een lange tijd. Als ik mijn man zou verliezen in een traumatische gebeurtenis als de "Snap" zou ik na een jaar of 2 á 3 van intensieve rouw een van de overgebleven 1,9 miljard mannen uitzoeken om mee verder te gaan. Hoe moet dat wanneer Sander dan weer terugkeert, en hij het idee heeft dat er geen tijd voorbij is gegaan? Hoe leg je dit uit?)

Deel 3: Strijd
Niet alleen de verloren vrienden en familie keren terug. Maar ook Thanos heeft een tijdreis gemaakt. Hij ziet in dat het met de "Snap" niet op de goede weg was. Men is niet dankbaar, men is boos. Er zit niets anders op dan de hele schepping te vernietigen en opnieuw op te bouwen, naar zijn evenbeeld.
Een enorme strijd volgt waarin iedereen die ooit een kleine rol speelde in de MCU even mag schitteren. En dan weten de helden natuurlijk de Slag te winnen, maar niet zonder grote offers.

Conclusie

Deze film is eigenlijk niet los te zien van Avengers: Infinity War. Als je die niet hebt gezien, is dit verhaal te warrig om te kunnen volgen. Op zich niet erg, maar veel van de andere MCU films konden prima als een 'stand-alone' ervaring. 

Verder ben ik blij dat dit een iets meer gevarieerde film is. Infinity War was een eindeloze aaneenschakeling van tekortschieten en falen voor de helden een triomftocht voor Thanos. Dat was voor mij toen wat al te zwaar op de hand. Dit is iets evenwichtiger tussen verlies en winst. 

Dus, zeker een waardig afsluiter voor een lange reeks films. Als je ook maar iets gevolgd hebt van de MCU, kijk deze dan vooral ook. 

Weekeindje Gent

Het was weer tijd voor ons weekeindje weg zonder kinderen! We doen dit al jaren. In het verleden zijn wel al naar Maastricht, Haarlem, Domburg, Texel, L'eau d'Heure, Brugge, Drenthe, Burgh-Haamstede, Ardennen, weer Texel en Brussel geweest. We zijn zelfs wel eens eerder in Gent geweest, toen we onze huwelijksreis hadden. Maar dat is inmiddels ook al weer meer dan 10 jaar geleden.

De drie torens, v.l.n.r. St. Niklaaskerk, Belfort, St. Baafskathedraal

Vrijdag

Vrijdag dropten we de kinderen bij verschillende grootouders en daarna reden we snel door naar Gent. Helaas hadden we behoorlijk wat vertraging vanwege alle verbouwingen rondom Antwerpen. Maar hopelijk wordt het daar alleen maar mooier van.

Dat is dus de St Baafskathedraal, die ons mooie uitzicht blokkeert!

Toen we eenmaal aankwamen, bleken we dus echt vlak naast de St Baafskathedraal te zitten, in het Ibishotel aldaar. Dat was heerlijk. We parkeerde de auto en hebben de rest van de tijd alles te voet gedaan in Gent zelf.

Die middag waren we wel enigszins uitgeput en hadden we alleen zin in een wandelingetje en een hapje eten. Om te vieren dat we even alleen waren, hebben we lekker een biertje gepakt in de Dulle Griet en later een hapje gegeten bij Eetkaffee Multatuli. Samen met een wandelingetje door Gent, was ik toen wel weer klaar voor mijn bedje.

Ik zit met wat heerlijk stoofvlees en
Sander heeft een cheesburger bij Multatuli. 

Zaterdag

Zaterdag was voor ons een dag om Gent een beetje te verkennen. We begonnen met een ontbijt bij Caffè Rosario. En daarna hebben we lekker wat van de bezienswaardigheden bekeken. Zo was daar natuurlijk de St Baafskathedraal, waar we vlak naast zaten.

Die in Mechelen was ook imposant hoor!

In de kathedraal was ook nog een dubbel-tentoonstelling van de artist Kris Martin, "?Do Geese See God?". Het was een wat bevreemdende tentoonstelling en ik heb het idee dat Kris Martin erg onder de indruk is van zichzelf, maar er waren ook een paar stukken die wel stemden tot nadenken. 

Zo was er een standbeeld van een engel, waarbij je in een pompje kon knijpen, zodat je de adem van de engel kon voelen. Maar je kneep zelf in de pomp natuurlijk. En bij het altaar stond een zwarte doos, waarin een kaars brandde, verzekerde Kris Martin ons. Maar ja, kijken kon niet. En zo gaat het ook met het geloof natuurlijk. 

Fry Willy

Lunch!

Lunch was bij Fry Willy, een Fish & Chips restaurant waar we een heerlijke, verwarmende vette hap hebben gegeten. Soms is simpel gewoon het lekkerst. In de middag gingen we ook nog langs twee spellenwinkels, waar Sander nog even lekker rondsnuffelde en een mooi koopje deed. Dus die zal zeker op een spellenavond nog eens bij ons langskomen. 

De Trollekelder

In de avond hadden we niet heel veel behoefte meer aan zwaar tafelen, na de chips van de middag. Maar een lekker soepje van de Souplounge ging er nog wel in. Dan hadden we beiden toch nog het idee dat we min of meer gezond bezig waren, met groenten en zo. Nog later gingen we naar de Trollekelder voor alweer een heerlijk biertje. Wat later wandelden we verder naar Jiggers, een hippe cocktailbar, waar we een heerlijk cocktailtje dronken. Na wat soebatten over en weer wist ik Sander zelfs over te halen tot een tweede!

Zondag

Deze dag stond dan toch wat meer in het teken van bezinning en herstel. Daarom ontbeten we in de morgen bij Gust. En we waren net op tijd binnen, na ons werden nog meerdere mensen weggestuurd, omdat er gewoon geen ruimte meer was. En ik genoot van lekker wat fruit met yoghurt en granen. Sander ging daarentegen all-out met een ontbijt met ei, groente, avocado, spek en brood. Die had voorlopig niets meer nodig. 

Ouderwetse keukenspullen.
Ik herken de koffiemolen nog

Daarna was het tijd voor cultuur, dus we gingen op aanraden van een vriend naar het Huis van Alijn, over Belgische cultuur in de 20e eeuw. Het was ook nog eens Erfgoeddag, dus we mochten gratis naar binnen. 

Cadeaus voor communie.
Die mobiele telefoon had ik ook!

Het Huis van Alijn was echt een reuzeleuk museum. Veel dingen herkenden Sander en ik ook nog wel uit onze jeugd. Andere zaken waren toch echt anders. Het belang van communie en vormsel in het katholieke België is duidelijk wat belangrijker dan in Nederland. Verder vond ik het ook bijzonder hoeveel alcohol er werd gedronken door jonge kinderen.

Later in de middag gingen we nog even langs bij vrienden die in Roosdaal wonen. Als we op vakantie in België of Frankrijk zijn, wippen we meestal even bij ze aan. Het was gezellig om weer even met ze bij te praten en te zien hoe groot hun kinderen ook alweer worden.

Maandag

De laatste dag alweer. We wilden een beetje op tijd vertrekken uit Gent, want we moesten nog kinderen ophalen en daarna doorrijden naar Malden. Dus het zou nog een lang dag worden. We begonnen met een heerlijk zoet ontbijt in de Wasbar, een bizarre combinatie van wasserette en ontbijt-café.  

Wafels voor mij, pannekoeken voor Sander

Daarna wipten we nog even binnen bij de St. Niklaaskerk, om even onder de indruk te zijn van wat er allemaal mogelijk is wanneer je veel geld hebt. In de St. Niklaas kerk stonden werkelijk overal beelden van Sint Nicolaas en zijn grootste wonder, het tot leven wekken van drie dode kinderen. De kerk was ook erg licht en luchtig, wegens de erg grote ramen.

St Nicolaas

De kerk is ook erg imposant vanwege de enorme toren, de Lantaarntoren. Deze werd lange tijd ook als uitkijkpost gebruikt om de veiligheid van de stad te bewaken. Pas later werd het Belfort gebouwd. Dit geeft ook maar weer aan wat voor een enorm rijke stad Gent was. Ze konden zich dicht bij elkaar een kathedraal, een kerk en een belfort veroorloven en (in geval van de kerken) kennelijk vol krijgen.

Lantaarntoren

Daarna gingen we ook nog even langs bij het STAM. Daar was een kleine tentoonstelling te zien over misdaad en vervolging door de jaren heen. De gerechtelijke politie van Gent bewaarde een hoop spullen. In beslag genomen spullen van criminelen, maar ook informatie over misdaden en onderwijsmateriaal voor nieuwe agenten. En deze werden nu met uitleg tentoongesteld in het STAM.

Illegale abortus

Het was een tentoonstelling met een smalle focus, maar erg boeiend. Zo kon je zien hoe sommige misdaden na verloop van tijd maatschappelijk acceptabel werden. Zo werden vroeger tarot-kaarten in beslag genomen, omdat toekomst voorspellen niet mocht. Het zelfde gold voor porno en abortussen. 

Maar er was ook veel te vinden over opsporingsmethoden door de jaren heen. 

En toen was het tijd om de kinderen weer op te halen. En als we alle verhalen mogen geloven, hebben ze het nog leuker gehad dan wij.