Translate

woensdag 30 juli 2014

What lark, eh?

Zoals altijd na het krijgen van een kind, kreeg ik ook dit keer weer een hele stapel DVDs van vriend +D. Om te kijken tijdens het geven van borstvoeding. Nu kijk ik de serie Rivals of Sherlock Holmes. Een verfilming van verhalen, geschreven door tijdgenoten van Sir Arthur Conan Doyle. Maar waar Sherlock Holmes een held is geworden, die de tand des tijds heeft doorstaan, zijn deze helden en hun schrijvers in de vergetelheid geraakt.


De serie is met aandacht en liefde gemaakt, wat te zien is. Maar helaas is ook vrij goed te zien dat er wat weinig geld over was voor sets, aankleding en camerawerk. Deels valt dat misschien ook toe te schrijven aan de jaren '70. Bij I, Claudius en de verfilming van de Father Brown verhalen, merkte ik dat ook. in de jaren '70 hadden mensen nog hele andere ideeën over hoe een scene eruit hoorde te zien en hoeveel actie het publiek in een keer aankon. 
Verder kan ik maar moeilijk in de verhalen komen. De verschillende afleveringen van de serie staan allemaal op zich, er zijn geen overlappende karakters, locaties of plots. Dus ik voel me ook maar matig verbonden met de hoofdrol-spelers. Daarnaast zijn de hoofdrolspelers, die dus detectives zijn als Sherlock Holmes, ook moreel zeer ambigu. Soms zijn zij niet zozeer detectives, alswel oplichters en dieven. Zij willen eerder een deel van de opbrengst, dan dat zij de cliënt willen helpen. 
De serie was indertijd wel zeer ambitieus en veel jonge, Britse acteurs hadden hier hun eerste (bij)rol. Zo heb ik al een piepjonge Jeremy Irons (Brideshead Revisited) gespot, die een omstander speelt (What larks, eh) en een heel jonge Paul Eddington, die ik beter ken uit Yes Minister en The Good Life. Dus ik kijk nog even door. Wie weet wie ik nog meer tref. 

dinsdag 29 juli 2014

Looming

Er is een nieuwe rage voor scholieren en het heet looming. Met elastiekjes, haaknaaldjes en een soort punnik-bord knoop je armbandjes, kettingen en vormpjes. Mijn oudste kinderen hebben het stevig te pakken en gaan er volledig in mee. Eerst maakte mijn zoon op school wat mooie armbandjes, maar toen wilde mijn dochter natuurlijk ook. En voor we het wisten werden we geprest tot het aanschaffen van de elastiekjes. En natuurlijk ook geprest tot het helpen bij het maken van de armbandjes.

Onze zoon heeft al twee armen vol. 
Onze zoon is met zijn 7 jaar redelijk handig en sterk en kan de eenvoudiger bandjes zelf maken. En experimenteert ook het een en ander met eigen ontwerp. Maar onze dochter is nog wat te klein en heeft ook niet voldoende kracht in haar vingers om de haaknaaldjes goed vast te houden en de elastiekjes heen en weer te trekken. Dus dan moeten we helpen. Heel veel helpen. Heel lang helpen. Maar het resultaat ziet er leuk uit, en over een tijdje is het vast weer voorbij.

Zo brengen wij onze zondagmiddagen door.
En via You-tube kunnen we ook filmpjes bekijken met instructies voor het maken van de ingewikkelder armbandjes en vormpjes. Die we dan ook weer moeten maken. Maar goed, ik zou natuurlijk blij moeten zijn dat de kinderen net zo graag als ik willen fröbelen met naaldjes en draadjes. En dan iets nuttigs willen doen met het resultaat. Ze lijken op hun moeder.

maandag 28 juli 2014

Hoogzomer in de tuin

Lelies!
De zomer is nog lang niet voorbij, integendeel, het echte warme weer komt er nu pas aan. Dus terwijl de eerste planten alweer uitgebloeid zijn (zoals de klaproos en stokroos), komen andere planten nu pas lekker in bloei. Zoals bijvoorbeeld de lelies en de sierdistels.

Sierdistel!
Ik ben erg blij met beide planten. Ze zijn beiden prachtig om te zien en trekken ook veel vlinders en bijen aan. En de lelies verspreiden ook nog eens een heerlijke geur. Het is fijn om te weten dat het me vorig jaar gelukt is om de lelies te redden. En het zijn er dit jaar beduidend meer dan vorig jaar. Volgend jaar maar eens proberen om de knollen op te graven en te splijten, voor nog meer, bedwelmende lelies.

Tot mijn verrassing is de lelie nog van aardige economische betekenis voor Nederland ook. Er worden hier erg veel lelies geteeld, verkocht en internationaal verhandeld. Na de tulp het belangrijkste bolgewas in Nederland.

Ik vind ze gewoon mooi.
 En de tuin zorgt ook nog steeds voor verrassingen. In het stripje moestuin dat ik heb (en dat dit jaar niet zo grondig wordt ontdaan van onkruid), kwamen ineens allemaal kleine viooltjes opzetten. Ik wilde al een tijd viooltjes in een pot in de tuin. Maar in de tuincentra kon ik alleen grote, doorgekweekte viooltjes vinden. Daar was ik niet naar op zoek.

Klein maar fijn, dat is wat ik wil. 
Dus ik ben blij dat ik een stuk of vijf viooltjes heb kunnen vinden. Ik heb ze opgegraven en in een pot gedaan. Daar kunnen ze de komende jaren lekker doorgroeien. Veel smaakvoller dan die hele grote viooltjes.


donderdag 17 juli 2014

dinsdag 15 juli 2014

Andere familie

Deze post is verplaatst naar Jennifers Gezinsblog, lees daar verder over alles wat mijn gezin en familie aangaat. 


zondag 13 juli 2014

Oogsten

Rode bessen, een kilo!
Ondanks dat er een nieuwe baby is, gaat het leven gewoon verder. En een van de dingen die niet te stoppen zijn, is de opbrengst van de moestuin. Ik schreef laatst al over de tuinbonen, die we met smaak gegeten hebben. Inmiddels hebben we daar al weer voor een tweede keer van gegeten. Dit keer heel eenvoudig met wat balsamicoazijn. En de broccoli hebben we inmiddels ook geoogst en gegeten. Met een lekker pikant ansjovis-mosterdsausje.
Maar de echt grote opbrengst komt dit jaar toch van de bessenstruiken. In de achtertuin staan er een paar. Een met rode bessen en een met zwarte bessen en beiden gaven ieder bijna een kilo aan bessen. Dus dat was weer een hoop gedoe met oogsten, wassen, invriezen en in zakjes doen. En na de keizersnee mag ik me eigenlijk helemaal niet inspannen, bukken of tillen. Dus ik heb man en kinderen maar geprest om mee te helpen en dat deden ze met liefde.
Ik heb ook twee kruisbessenstruiken. Daar hebben we in eerdere jaren al heerlijk van gegeten. Dus ook die weer geoogst. Het is dit jaar zeker geen goed kruisbessenjaar geweest, want de oogst viel mij wat tegen. Maar er is vast genoeg voor een lekkere taart.

Kruisbessen!
Nu is het alleen nog wachten op de opbrengst van de bramen. De doornloze braam zit dit jaar flink vol met bloesems en onrijpe vruchtjes. Maar de wilde braam heeft dit jaar helemaal niet in bloei gestaan. Die woekert alleen maar door dit keer. Maar goed, dat levert volgend jaar vast een hoop op dan.