What lark, eh?

Zoals altijd na het krijgen van een kind, kreeg ik ook dit keer weer een hele stapel DVDs van vriend +D. Om te kijken tijdens het geven van borstvoeding. Nu kijk ik de serie Rivals of Sherlock Holmes. Een verfilming van verhalen, geschreven door tijdgenoten van Sir Arthur Conan Doyle. Maar waar Sherlock Holmes een held is geworden, die de tand des tijds heeft doorstaan, zijn deze helden en hun schrijvers in de vergetelheid geraakt.

De serie is met aandacht en liefde gemaakt, wat te zien is. Maar helaas is ook vrij goed te zien dat er wat weinig geld over was voor sets, aankleding en camerawerk. Deels valt dat misschien ook toe te schrijven aan de jaren '70. Bij I, Claudius en de verfilming van de Father Brown verhalen, merkte ik dat ook. in de jaren '70 hadden mensen nog hele andere ideeën over hoe een scene eruit hoorde te zien en hoeveel actie het publiek in een keer aankon. 

Verder kan ik maar moeilijk in de verhalen komen. De verschillende afleveringen van de serie staan allemaal op zich, er zijn geen overlappende karakters, locaties of plots. Dus ik voel me ook maar matig verbonden met de hoofdrol-spelers. Daarnaast zijn de hoofdrolspelers, die dus detectives zijn als Sherlock Holmes, ook moreel zeer ambigu. Soms zijn zij niet zozeer detectives, alswel oplichters en dieven. Zij willen eerder een deel van de opbrengst, dan dat zij de cliënt willen helpen. 

De serie was indertijd wel zeer ambitieus en veel jonge, Britse acteurs hadden hier hun eerste (bij)rol. Zo heb ik al een piepjonge Jeremy Irons (Brideshead Revisited) gespot, die een omstander speelt (What larks, eh) en een heel jonge Paul Eddington, die ik beter ken uit Yes Minister en The Good Life. Dus ik kijk nog even door. Wie weet wie ik nog meer tref.