Translate

zondag 28 februari 2021

Fargo

Samen met de kinderen heb ik weer een klassieker uit mijn jonge jaren gekeken, Fargo (1996) van de Coen broers dit keer. In de film zagen we William H. Macy, Steve Buscemi, Peter Stormare (American Gods, Hansel and Gretel) en Frances McDormand (Good Omens, Wonderboys) in de belangrijkste rollen. 


Fargo sloeg indertijd in als een bom en was waarschijnlijk wel de doorbraak van de Coen broers bij het grote publiek (hoewel ze al een tijdje aan de weg timmerden). De film is daarna ook een Netflix serie geworden, maar daar heb ik nooit naar gekeken. 

Spoilers

Voor een film van 25 jaar oud zou het eigenlijk niet hoeven, maar goed. Kijk uit met verder lezen. 

De film begint bij niet zo succesvolle autoverkoper Jerry Lundegaard (Macy). Hij licht zijn klanten op en blijkt nog steeds financiële problemen te hebben. Met twee criminelen, Carl Showalter (Buscemi) en Gaear Grimsrud (Stormare) heeft hij het plan opgevat om zijn vrouw te laten ontvoeren en zijn rijke schoonvader losgeld van $ 80.000 te laten betalen. Carl en Gaear krijgen samen $ 40.000 en Jerry de andere $40.000. Maar Jerry is van plan meer te vragen aan zijn schoonvader en dat geheim te houden voor Carl en Gaear. 
De ontvoering loopt snel uit de hand. Carl en Gaear worden (met de ontvoerde mevrouw Lundegaard) aangehouden door een politieman. In plaats van mee te werken, probeert Carl de politieman om te kopen en uiteindelijk schiet Gaear de man neer. En dat wordt natuurlijk weer gezien door een stel passanten, die ook maar vermoord moeten worden. 

En dan vindt er een verandering in de film plaats. Marge Gunderson (McDormand), lokale politievrouw, komt in beeld. Zij onderzoekt de vermoorde politieman en de passanten. Snel concludeert zij dat de dood van de politieman een afrekening was en de passanten gewoon op het verkeerde moment op de verkeerde plek waren. De politieman heeft nog wel aantekeningen gemaakt over een auto met de tijdelijke nummerborden van een garage. Dus Marge heeft meteen een aanknopingspunt dat leidt naar Jerry. 

Ondertussen gaat Jerry verder met zijn plannen om zijn rijke schoonvader te laten betalen voor terugkrijgen van zijn ontvoerde vrouw. De "kidnappers" eisen $1 miljoen. Jerry is van plan Carl en Gaear af te betalen en de rest zelf te houden. Maar schoonvader Wade doet moeilijk, hij wil het geld zelf afleveren bij de kidnappers. 
Carl neemt het geld aan van Wade, maar dat leidt tot ruzie wanneer Wade zijn ontvoerde dochter wil zien. Carl schiet Wade neer en raakt zelf gewond. En dan ontdekt hij dat het om $ 1 miljoen gaat, in plaats van $80.000. Carl begraaft het grootste deel van het geld en keert terug naar Gaear. Ze moeten nu snel vertrekken. Maar Carl kan het niet laten om weer ruzie te maken en hij wordt vermoord door Gaear.
En dan betrapt Marge Gaear terwijl hij zich probeert te ontdoen van het lichaam van Carl. Marge weet Gaear te arresteren en zo valt het hele kaartenhuis in elkaar. Alleen de $ 920.000 is voor altijd verdwenen en blijft begraven in de sneeuw.    

Conclusies

Wat een film! Dit is met recht een klassieker. De acteurs zijn allemaal prima en de personages zijn fascineren. 
De film speelt zich grotendeels af in Minnesota, een staat, die bekend staat om zijn aardige mensen. Zij leven in kleine, hechte gemeenschappen samen. Bovendien is er in de winter veel sneeuw. De cultuur van Minnesota en de sneeuw zijn personages op zich in deze film. 
De film zit vol shots van eindeloze witte landschappen met bewolkte hemels erboven. En dat benadrukt nog maar eens de isolatie van de regio en hoezeer mensen van elkaar afhankelijk zijn om te overleven. De aardigheid is nodig om in de strenge winters te blijven samenwerken. En de goede mensen doen dat ook. Marge is getrouwd en werkt aan haar gezin, ze ondersteunt haar collega's en ze is aardig. En omdat ze aardig is, zijn de mensen bereid haar te vertellen wat ze nodig heeft om de zaak op te lossen. En ondanks dat ze geconfronteerd wordt met de nare kanten van het menselijke bestaan (hebzucht, woede en agressie), verliest zij nooit haar vriendelijke, maar vasthoudende karakter. 

De hebzucht en ongevoeligheid van Jerry is daarom ook zo schokkend. Bij al zijn plannen maakt hij zich niet één keer zorgen om de veiligheid van zijn vrouw of de gevolgen voor zijn zoon. Hij denkt alleen aan het geld dat hij kan krijgen, terwijl niet eens duidelijk is wat hij ermee wil doen. En hetzelfde geld voor Carl en Gaear, zij zijn zo gewelddadig en agressief dat zij totaal niet passen in Minnesota. Overal waar zij gaan vallen zij op en bijna iedere interactie die zij hebben loopt fout vanwege hun onaangepastheid. Als zij ook maar iets minder agressief waren geweest, hadden ze kunnen vertrekken met de opbrengst. 

Als je deze film nog ooit hebt gezien, hoog tijd om dat wel te gaan doen. 

 

zaterdag 27 februari 2021

Ploeteren in de tuin

Na alle sneeuw van de afgelopen maand, is het weer ineens helemaal omgeslagen. De zon schijnt, de temperaturen lopen op en het lijkt wel lente (hoewel de start daarvan nog zeker drie weken duurt!). En dat betekent dat ik in de tuin hard aan het werk moet. Restanten van de planten van vorig jaar moeten opgeruimd, blaadjes moeten geharkt. De bolletjes die ik vorig jaar gepoot heb, leveren wat op. De winterakoniet steekt zijn eerste bloemetjes al boven de grond uit en her en der schieten de bladeren van de narcissen en tulpen ook al naar boven. 


Maar niet alleen in mijn eigen tuin moet er hard gewerkt worden. Ook in mijn moestuin moet ik weer aan de bak. Het blad van de bomen van vorig jaar moet weggeharkt worden. En onder de bladeren komen alweer de eerste spruiten van de nieuwe planten te voorschijn. De rabarber laat zijn eerste knopjes alweer zien en ook planten voor de bijen, die ik laat staan, zijn al druk bezig met het maken van nieuwe blaadjes voor het nieuwe seizoen. Ik moet mest en compost in de tuin strooien. Gelukkig kon ik dit jaar rekenen op de hulp van een stoere vent om alle zware kruiwagens heen en weer te sjouwen. 

Met deze snelle start van de lente (en het eeuwige thuiswerken) heb ik hopelijk tijd om me goed voor te bereiden op de start van het tuinierseizoen. De bonen kunnen binnenkort de grond in en dan moet ik ook in de vensterbank weer het een en ander gaan opkweken voor het komende jaar. Maar dat kan pas in mei de grond in. Want hoewel het nu warm is, kan het altijd weer gaan vriezen. 

zaterdag 20 februari 2021

A Bridge Too Far

Een hele tijd geleden was de film A Bridge Too Far (1977) van Richard Attenborough (acteerde ook in Jurassic Park) op TV. Ik heb nu eindelijk de kans gekregen om hem eens te kijken. Ik kende de film van naam als oorlogsfilm met een enorme sterrencast. Ik zag Sean Connery (Murder on the Oriënt Express, First Knight), Ryan O'Neal (Barry Lyndon), Gene Hackman (The Young Frankenstein), Edward Fox (Shaka  Zulu), Michael Caine (The Muppet Christmas Carol, Ashanti), Anthony Hopkins (Bram Stoker's Dracula, Westworld), James CaanAlun Armstrong (In the Red), Laurence Olivier (Rebecca, Spartacus, Brideshead Revisited) en Robert Redford (The Winter Soldier) voorbij komen. De film gaat over de gefaalde Operation Market Garden, in de later zomer van 1944. 



Ik woon al jaren in de buurt van Nijmegen (sinds 2010 alweer), en daarvoor in Nijmegen zelf (sinds 2000), de locatie van Operation Market Garden. Dus ik wilde ook eens wat van mijn woonomgeving terugzien op film. Bovendien leeft WOII herdenking nog steeds behoorlijk bij ons de in omgeving. We hebben de herdenkingen van Operation Market Garden in 2014 en 2019 bijgewoond. In 2014 waren we zelfs bij de nieuwe brug de Oversteek, waar een groot deel van de film ook plaatsvindt. 

Spoilers
In de herfst van 1944 zijn de geallieerde troepen langzaam maar zeker opgetrokken van de Normandische stranden naar Nederland. Daar moet nu een offensief plaatsvinden om Nijmegen en Arnhem te bevrijden en een aantal belangrijke bruggen in handen te krijgen. Dan kan Duitsland direct aangevallen worden. 
In een gezamenlijke actie van Britse, Amerikaans en Poolse troepen moeten Nijmegen, Arnhem en de bruggen ertussen veroverd worden op de Duitsers. En op de achtergrond spelen er veel intriges. De opmars van de Geallieerde troepen is vertraagd en kwetsbaar door de lange bevoorradingslijnen. Verschillende recente missies zijn mislukt, dus een succes is nu hard nodig. 
Verschillende legerleiders op de grond hebben zo hun twijfels bij de missie. Paratroepen moeten wel erg ver van hun uiteindelijke doel landen, het is maar afwachten of ondersteuning snel ter plaatse kan zijn, het lokale Nederlandse verzet heeft informatie doorgegeven dat het gebied rond Arnhem misschien beter bewapend en bewaakt is dan de legerleiding misschien wil denken. Maar alle bezwaren worden weggewuifd, deze missie moet doorgaan. 

Aan het begin van de missie lijkt alles nog goed te gaan. De paratroepen landen en hebben het voordeel van de verrassing en weten snel Duitsers te verdrijven. Maar daarna wordt het moeilijk. Een belangrijke brug wordt opgeblazen door de terugtrekkende Duitsers. Generaal Urquheart (Connery) moet constateren dat de radio's die hij meekreeg niet sterk genoeg zijn om contact te houden met de andere leden van de wijd-verspreide missie. Hij kan zijn vertraging niet doorgeven en mensen rekenen op hem. 
Ondertussen gaat het in Nijmegen ook niet makkelijk. Om de Waal over te komen, moeten mensen dat doen in kleine bootjes. Ook deze missie raakt ernstig vertraagd. En de Poolse troepen onder leiding van Generaal Sosabowski (Hackman) lopen ook vertraging op. 
De troepen die in Arnhem geland zijn, onder leiding van Lieutenant Colonel Frost (Hopkins) raken steeds meer in het nauw door de sterke Duitse bezetting die daar toch nog aanwezig is. Ze wachten op hun kameraden, maar die komen dus niet. Communicatie is nog steeds niet mogelijk. Uiteindelijk worden zij gevangen genomen door de Duitsers. 

Conclusie

Dit is een overdonderende film, waarbij kosten nog moeite gespaard zijn om het er allemaal zo realistisch mogelijk uit te laten zijn. Alle rollen met een naam worden gespeeld door een bekende (en dus dure)acteur. Er worden acteurs uit verschillende landen bij elkaar geschraapt om verschillende nationaliteiten te kunnen spelen. Er wordt heel veel op locatie opgenomen en er weren zoveel mogelijk historische vliegtuigen en voertuigen gebruikt om het geheel zo realistisch mogelijk te maken.  
En toch kon het niet boeien. Ik weer niet waarom. Misschien was het gewoon wel teveel. Er werden vier groepen en hun avonturen gevolgd. En binnen die groepen waren er weer verschillende personen die belicht moesten worden. Het verhaal sprong daarmee teveel heen en weer en was niet meer te volgen voor me. 
En door de vele, vele verschillende hoofdpersonen met wie ik mee moest leven, kon ik eigenlijk met niemand meeleven. James Caan probeert zijn vriendje te redden, nadat hij is neergeschoten, racet ermee door een veldslag, bedreigt een arts om behandeling af te dwingen. En het deed me niets, want ik had ze net 10 minuten eerder leren kennen. En zo ging het met wel meer dramatische momenten. 
Het was misschien allemaal wat te veel van het goede. Desondanks natuurlijk een mooi staaltje van een historische verfilming van een spannende periode op een bekend stukje terrein. 


vrijdag 19 februari 2021

The Body Snatchers

Ik ben nog niet klaar met enge verhalen over buitenaardse wezens, die de wereld over willen nemen. Onlangs las ik ook The Body Snatchers van Jack Finney. Dit verhaal uit 1955 is meerdere keren verfilmd, maar die heb ik nooit gezien. 


Spoilers

Het verhaal speelt zich af in Santa Mira, Californië, waar Miles Bennell een huisartsenpraktijk runt. En hij krijgt een paar patiënten met hetzelfde vreemde verhaal op spreekuur. Zij claimen dat hun partner, kinderen of collega's niet de echte partner, kinderen of collega's zijn. Ze zien eruit en gedragen zich als normale mensen, maar zijn het niet. Miles verwijst hen door naar een bevriende psychiater, Mannie Kaufman. 
Betty Driscoll, een vriendinnetje van Miles, begint ineens ook te twijfelen aan de echtheid van haar vader. En dan vinden vrienden Jack en Theodora een lichaam in hun kelder. Als ze Miles erbij roepen, ziet iedereen dat het langzaam de vorm van Jack aan probeert te nemen. Miles gaat op onderzoek uit en vindt in de kelder van het huis van Betty ook een lichaam van Betty. Hij redt de echte Betty en samen met Jack en Theodora proberen ze Santa Mira te ontvluchten. 

Maar de volgende dag vinden ze hun angsten toch weer irrationeel en keren ze weer terug naar Santa Mira. Miles en zijn vrienden vinden steeds meer van de vreemde nep-mensen in een soort zaadhulzen. Miles doodt deze nepmensen wanneer hij maar kan, maar er zijn er teveel. Ook wanneer Miles probeert contact te leggen met mensen buiten Santa Mira of met het leger, lukt hem dat niet. Het is duidelijk dat de telefoondiensten al zijn geïnfiltreerd door de vreemde wezens. 

Miles doet nog meer onderzoek en vindt een oud krantenbericht, voordat de eerste mensen begonnen te denken dat hun geliefden en naasten niet meer "echt" waren, over de vreemde zaadbollen. Een wetenschapper suggereerde dat ze niet van de aarde kwamen. Wanneer hij met dit nieuws naar buiten wil treden, wordt duidelijk dat hij en Betty de laatsten in Santa Mira zijn die nog niet zijn overgenomen door de vreemde wezens. 
Nu de buitenaardse wezens in de meerderheid zijn, dwingen zij andere mensen om ook overgenomen te worden door de vreemde zaadbollen. Ook Miles en Betty worden gevangen genomen. Door de zaadbollen te koppelen aan twee skeletten uit de spreekkamer van Miles, weten ze genoeg afleiding te veroorzaken om te kunnen ontsnappen. Miles en Betty komen bij hun uitbraak langs een veld vol zaadbollen. Dit steken ze in de fik. 

Geconfronteerd met al deze weerstand besluiten de buitenaardse wezens om het op te geven en te vertrekken van de aarde, het is teveel moeite. De mensen die zijn overgenomen zijn beroofd van hun menselijke verstand en van hun buitenaardse parasieten. Zij sterven snel.

Al snel is het alsof de invasie nooit heeft plaatsgevonden. 

Conclusie

Geen wonder dat dit een klassieker is en al zeker vier keer verfilmd is (in 19561978, 1993 en 2007) en het hele idee van een een doppelganger in hedendaagse cultuur populair heeft gemaakt! De horror van het dagelijks leven dat steeds vreemder en bedreigender wordt, bekenden en instituties die worden overgenomen door buitenaardse machten en een bedreiging zijn voor alles wat je belangrijk vindt is heel erg beklemmend. Dat is een ervaring die natuurlijk voor iedereen bedreigend aanvoelt. 
Maar er speelt natuurlijk ook het tijdsgewricht mee. De jaren '50 zaten vol met verhalen over een buitenaardse (buitenlandse?) invasie die de bestaande (Amerikaanse?) normen en waarden ondermijnt. Denk bijvoorbeeld ook aan The Day of the Triffids van J. Wyndham ('51), The Puppet Masters van R. A. Heinlein ('51) en The Father Thing van P. K. Dick ('54).  
Jaren geleden zag ik eens de BBC serie Tomorrow's Worlds, die escapistische science fiction bekeek tegen de achtergrond van de politieke, economische en sociale ontwikkelingen uit dat tijdvak. En als je met die bril naar the Body Snatchers kijkt dan zie je ook veel ongemak met een snel veranderende wereld. In 1955 was WOII nog maar 10 jaar eerder afgelopen. Veel mensen hadden gevochten aan het front en keerden terug naar een samenleving, die snel veranderde. De oude normen en waarden gingen het raam uit en er kwam iets nieuws en onbekends voor terug. Ook de angst voor het communisme vierde in deze tijden hoogtij natuurlijk. Iedere buurman kon stiekem een communist zijn en de veiligheid van de samenleving ondermijnen. 

In dit boek komen die angsten ook naar voren. Miles en Betty wonen al hun hele leven in Santa Mira en kennen alles en iedereen. En zij voelen zich op hun gemakt in het kleinsteedse leventje. Maar toch worstelen zij ook met ongemak, beiden zijn gescheiden in een tijd dat dat niet gebruikelijk was. En zij trekken naar elkaar toe omdat zij beiden de enigen zijn die zij kennen, die ook gescheiden zijn. 
Wanneer Miles begrijpt dat zijn hele gemeenschap is overgenomen door de buitenaardse indringers, wordt hij ook steeds angstiger als hij naar zijn buurt en buren kijkt. Hij lijkt ze niet meer te herkennen. En bekende uitzichten en gezichten worden ineens vreemd en bedreigend. 

Zeker lezen als je de kans krijgt. 

 

woensdag 17 februari 2021

Invasie van Mars!

Tijdens een verloren avond keek ik met een vriend (via Jit.si) weer een film uit de oude doos, Invaders from Mars (1953) van William Cameron Menzies (Gone with the Wind, The Thief of Bagdad). De hoofdrol was voor Jimmy Hunt. Verder zag ik nog Helena Carter, Arthur Franz, Leif Erickson en Hillary Brooke


David McLean (Hunt) is een kleine jongen met een interesse voor astronomie en hij kijkt met zijn telescoop graag naar de avondhemel. Op een nacht vol onweer ziet hij een UFO neerstorten in een braakliggend veld achter zijn huis. De volgende morgen gaat zijn vader (Erickson) op onderzoek uit. Wanneer hij terugkomt, gedraagt hij zich vreemd; koud, emotieloos en boos. Het valt David op dat zijn vader een wondje heeft in zijn nek. 
In de loop van de dag ziet David dat steeds meer mensen in de buurt komen van het braakliggende terrein een tijdje verdwijnen en dan terugkeren als koude, emotieloze mensen. Zijn moeder (Brooke), een aantal politieagenten, een vriendinnetje. David wordt steeds banger en probeert de autoriteiten in de te lichten. Maar die zijn ook al onder de invloed van de buitenaardse wezens op het braakliggende terrein. 
Uiteindelijk is er een soort GGD arts (Carter) en astronoom (Franz) die hem wel geloven. Zij vinden zijn verhaal ook vreemd en schakelen meteen het leger in. Het leger komt als een soepele, geöliede machine in actie. In deze tijd werkten ambtenaren van verschillende overheidsorganisaties nog soepel en zonder miscommunicatie samen (Zo gaat het altijd, ambtenaren hebben niets anders dan het publieke belang scherp voor ogen en zijn allemaal hyper-competent! Bovendien werken verschillende overheidsonderdelen naadloos samen met elkaar in tijden van nood. Ik spreek uit ervaring!).
Er wordt een onderzoek ingesteld naar het braakliggende terrein. Daaronder blijken zich buitenaardse wezens te bevinden, die mensen ontvoeren en implanteren met een kristal, waardoor ze onder de invloed van de buitenaardse wezens komen. Maar met welk doel zijn deze wezens naar aarde gekomen? Het leger, samen met de GGD arts en David (om de een of andere reden) gaan op onderzoek uit in de gangen onder het braakliggende terrein. Het leger plant overal bommen, met het idee de hele installatie te laten ontploffen. 
Uiteindelijk lukt het, en gaat de hele invasie van buitenaardse wezens op in een explosie. Maar dan wordt David weer wakker in zijn eigen bed, tijdens een enorm onweer. Gelukkig! het was allemaal maar een droom! David rent naar zijn ouders, verward over de nachtmerrie. Maar zij stellen hem gerust, het was inderdaad niets meer dan een nachtmerrie, veroorzaakt door de bliksem en de donder. Als David weer gaat slapen, ziet hij weer een UFO van buitenaardse wezens landen op het braakliggende terrein achter zijn huis. 

Conclusie

Dit is geen hele goede film, maar toch de moeite van het kijken waard. Het is duidelijk te zien dat de film in de jaren vijftig met een niet al te groot budget is gemaakt. De special effects en kostuums van de buitenaardse wezens zijn lachwekkend. Maar Jimmy Hunt is prima als kleine jongen, die verstrikt raakt in een wereld waarin volwassenen niet meer te vertrouwen zijn. De scenes waarin hij door zijn dorp rent, op zoek naar een betrouwbare volwassene, terwijl zijn ouders, agenten en vrienden al beïnvloed zijn door de buitenaardse wezens en de andere volwassenen hem niet geloven zijn echt beklemmend en nachtmerrie-achtig. 



Ook de scenes in de kleine tunnels onder de grond, waar men maar rondrent en rondrent op zoek naar de buitenaardse mastermind en ieder moment bommen kunnen afgaan zijn ook erg beklemmend en nachtmerrie-achtig. 
En met het uiteindelijke einde lijkt het net of arme David vastzit in een soort Goundhog Day van H. P. Lovecraft. 

Zeker de moeite van het zien eens waard. 

dinsdag 16 februari 2021

Nieuw tuinseizoen

De sneeuw van vorige week smelt nu wel heel snel weg. En de temperaturen zullen de komende week flink gaan stijgen. Dat betekent dat het tuinier-seizoen weer begonnen is. Ik zal weer spierpijn krijgen van het spitten en bemesten, maar dat levert dan straks wel weer een mooie oogst op. Mijn bestelling van zaadjes is al binnengekomen, dus de eerste tuinbonen kunnen al snel de grond in. 

Bestelling is binnen

Naast de tuinbonen heb ik dit keer ook gekozen voor broccoli. Niets is lekkerder dan verse broccoli uit de tuin, die binnen een uur na het oogsten op je bordje ligt. En er zijn nog genoeg zaadjes over van de courgettes en pompoen van vorig jaar. De courgettes gingen vorig jaar heel goed, maar de pompoenen weer niet. Hopelijk heb ik daar dit jaar meer succes met de pompoenen. 

De tuin in de vroege morgen van zondag 7 feb. 

En hoe snel de sneeuw kan smelten is ook verbazingwekkend. Er lag echt een dik pak vorige week, dat een week lang is blijven liggen. Maar toen de temperatuur eenmaal steeg, smolt de sneeuw als ... eh... sneeuw voor de zon. 

16 feb in de morgen
14 feb
15 feb


En hoe langer de zon bleef schijnen, hoe sneller het ging. Onder een dikke laag sneeuw kwamen ineens de plantjes van de vroege lente weer te voorschijn. Die hebben helemaal geen last gehad van de kou en de sneeuw en komen gewoon bloeiend onder de sneeuw vandaan. 

krokussen

Nu maar afwachten tot het echt warm wordt en dan eens zien wat er in onze tuin gebeurt. Ik heb natuurlijk in de herfst allemaal bollen geplant, daar wil ik nu wel wat eer aan beleven de komende tijd. 


zondag 14 februari 2021

Pendragon LXXIX - Het Kasteel van de Zwarte Heremiet

Voor het eerst in jaren komt er weer een extra speler bij ons groepje. Dankzij zeer beroerd agendabeheer meldde iemand zich voor een Jit.si sessie, zonder te weten dat we een heel ander rollenspel zouden spelen. Maar goed, hoe meer zielen, hoe meer vreugd natuurlijk. 

Pendragon pagina
Geschiedenis van Logres
Benno van Steeple Langford

Lente 545, Old Sarum, Salisbury

Sir Marcus is de afgelopen winter overleden, na de dood van zijn geliefde vrouwe Alis in het kraambed. Dus daar kunnen zij niet op rekenen. Gelukkig heeft zijn jongere broer Romulus nu de belangrijkste taken als hoofd van de familie Livius overgenomen. Sir Romulus is de tweede zoon van Sir Ignaeus, die in 519 samen met Sir Edward, de vader van Vrouwe Edna, besloot om verder te leven in het land van Faerie. Sir Romulus is 524 getrouwd met Mary van Tisbury. Mary was de bastaarddochter van Arnold van Tisbury, een priester. Dus Sir Caulas van Tisbury was blij dat hij haar kon uithuwelijken aan een onbekende ridder van een verarmd geslacht. Maar nu is de familie Livius al jaren een belangrijke invloed aan het Hof en plotseling heeft Mary ook een belangrijke status gekregen. 

Sir Romulus Livius van Broughton


De avonturen van vorig jaar zitten Sir Benno en Vrouwe Edna nog steeds zeer dwars. De Wastelands zijn een groot probleem. En hoewel Hoge Koning Arthur er nu nog geen last van heeft, zal dat erger worden, wanneer de landen zich uitbreiden en in de rest van het land ook voor slechte oogsten zullen zorgen. Zij willen verder onderzoek doen naar de Wastelands en naar het Kasteel dat zij konden zien vanuit het dorp van het Meisje uit de Kookpot. De dorpelingen waarschuwden hen voor dat dorp. Maar dit kunnen zij niet alleen. Sir Benno en Vrouwe Edna benaderen Sir Romulus, die maar wat graag onderzoek doet naar de Wastelands, waar zijn oudere broer zijn grip op de realiteit begon te verliezen. Verder nemen zij ook Sir Brent mee, een jonge en ambitieuze ridder uit Salisbury. 

De Wastelands, Cumbria

De groep trekt weer naar het noorden, om daar weer het dorp van het Meisje in de Kookpot te vinden en van daar verder te trekken naar het Kasteel waar de bevolking zo bang voor is. Wanneer zij in de buurt van de Wastelands komen, zien Sir Benno en Vrouwe Edna tot hun schrik, maar niet hun verrassing, dat de Wastelands zich hebben uitgebreid. De grens lijkt nu wel twee dagreizen zuidelijker te liggen dan eerst. 

Geruïneerd dorp

Eenmaal in de Wastelands vinden de ridders al snel een dorpje dat volledig vervallen en verlaten is. Alleen Sir Romulus ziet een spoor van voetstappen (Hunting Succes). Wanneer hij het spoor volgt vindt hij een hongerende vrouw en kind. Toen de andere dorpelingen vertrokken, wilde zij niet meegaan. Maar nu kan zij nergens meer heen. Sir Romulus neemt de vrouw en het kind mee. 
Tot enige zorg van Edna dankt de vrouw niet eenmaal een hogere macht voor deze redding. Zij roept geen heidense of Christelijke God of geesten of engelen aan. Terwijl zij toch echt op weg was naar de hongerdood. Is haar gebrek aan religieus gevoel een gevolg of een oorzaak van de toestand in de Wastelands?

Dorp der waanzinnigen

De groep trekt verder. De volgende dag komen ze bij een dorp dat net zo vervallen is, maar niet verlaten. De bewoners zijn echter gek geworden. Zij rennen rond in de straten, zonder kleding. Ze jagen op ratten, hebben vechtpartijen en seks in de straten. Niemand lijkt te letten op de ridders. Vrouwe Edna moet denken aan de verhalen over de Fimbulvetr, waar de brute Saksen in geloven. Als voorteken van het einde der tijden zal er een jarenlange winter zijn. De zon verdwijnt, het eten raakt op en de banden van de samenleving tussen de mensen zullen verbroken worden. Is dat hier ook gebeurd? Is het einde der tijden nabij? En wat kan er dan daarna nog zijn? 
Sir Brent vraagt zich af of zij niet meer moeten doen voor alle mensen die in dit gebied wonen, maar Sir Romulus is wat pragmatischer. Het land is niet van hen of hun leenheer. Deze mensen zijn niet trouw aan hen of hun leenheer. Eigenlijk hebben zij hier geen enkele status of invloed. Zelfs de vrouw en kind weghalen uit haar dorp kan al gezien worden als ontvoering van een werkkracht. Bovendien hebben ze de middelen niet om de problemen hier op te lossen. Met een zwaar gemoed trekken de ridders verder. 

Dorp van de Kookpot

De groep komt aan in het dorp waar het Meisje uit de Kookpot woont. Hier lijkt de toestand iets beter te zijn, de natuur ziet er normaal uit, de akkers staan vol met jonge planten en de mensen gedragen zich zoals verwacht mag worden. In dit dorp laten zij ook de vrouw en het kind achter, die zij gevonden hebben. De dorpelingen waarschuwen hen nog dat zij in een Kasteel verderop een wreed tovenaar woont en dat ridders daar alleen schande kunnen vinden. De ridders en Vrouwe Edna gaan toch verder. 

Het Kasteel van de Zwarte Heremiet

Wanneer de groep het Kasteel nadert, zien zij allerlei slechte voortekenen. Er hangt bepaald een naargeestige sfeer. De akkers zijn slecht onderhouden en de gebouwtjes vervallen. De geur van zwavel hangt in de lucht. Heeft deze landheer een pact met de Duivel gesloten? 
Wanneer de ridders het Kasteel naderen, zien zij dat een ridder uit het kasteel komt rijden om hen te begroeten. Andere ridders maken zich ook klaar om het kasteel te verlaten. De onbekende ridder groet Vrouwe Edna, Sir Benno, Sir Brent en Sir Romulus. Hij stelt zich voor als Sir Arniduke, ridder van de Zwarte Heremiet. Terwijl Sir Arniduke met de groep praat, gedraagt hij zich raar. Zijn arm wil steeds zijn zwaard trekken en met zijn andere hand houdt hij zijn arm tegen (net zoals Peter Sellers in "Dr. Strangelove: Or How I Stopped Worrying and Learned to Love the Bomb"). De ridders zien in dat Sir Arniduke te maken heeft met een ziekte of een vervloeking. 
Sir Arniduke waarschuwt hen. Dit Kasteel van de Zwarte Heremiet is vervloekt. Wanneer de ridders verder zullen trekken, zullen zij vreselijke spijt krijgen van hun naïeve keuze. Ook zij zullen onder de vervloeking vallen en voor eeuwig spijt hebben. Sir Arniduke vertelt dat alleen de Vrouwe van de Wagen kan helpen met het opheffen van de vervloeking. 
In de verte ziet de groep de andere ridders naderen. Sir Arniduke klinkt oprecht en deze omgeving is duidelijk vervloekt. Sir Romulus zegt dat het geen schande is om te vluchten voor de Duivel. Sir Benno denkt dat de vervloeking van Sir Arniduke wel eens besmettelijk zou kunnen zijn. Vrouwe Edna denkt dat zij deze nieuwe ridders wel aankan. Maar zij is slechts een vrouw, zonder enig tactisch of strategisch inzicht. De groep trekt zich strategisch terug. 

Zomer 545, Logres

Eenmaal terug in Logres gaat de groep op zoek naar de Vrouwe van de Wagen. Van Sir Arniduke hebben zij een beschrijving gekregen. Een Vrouwe zonder haar, maar in rijke kledij loopt voor een Wagen uit. Deze Wagen wordt gemend door een Vrouwe met kort haar en de kledij van een edele dame. Achter de Wagen loopt een Vrouwe met zeer lang haar, maar armoedige kledij. Deze vrouwen zoeken iets of iemand, maar het is onduidelijk wat zij zoeken. 
De ridders hebben veel connecties in Logres en al snel krijgen zij berichten over waar de Vrouwe van de Wagen is gezien. Wanneer zij haar opzoeken is de Vrouwe en haar vriendinnen heel meedeelzaam. Zij zijn op zoek naar een bevrijder, iemand met een diep en standvastig geloof in de waarden van Christus, met name in vergevingsgezindheid en bescheidenheid. De ridder moet zich laten slaan door de vervloekte ridders, zonder terug te slaan. Dat is de meeste ridders niet gegeven. De ridders denken even na, zo iemand kennen zij wel, Sir Percival. 

Sir Percival van Norgales

Tien jaar geleden maakte Sir Percival grote indruk met zijn aankomst aan het Hof van Camelot. Sindsdien heeft hij indruk gemaakt met zijn wat naïeve, maar zeer oprechte geloof in de waarden van Christendom en Ridderlijkheid. En Sir Percival is ook weer familie van de vreemde ridders die in het land van Faerie wonen en daar de Graal beschermen. Of misschien is het een ander waardevol, religieus object. Sir Benno heeft nog met Sir Percival tijd doorgebracht in het Graal kasteel
Waarschijnlijk is Sir Percival de ridder die zij nodig hebben voor de problemen in de Wastelands. Zonder al te veel problemen weten de ridders ook Sir Percival te lokaliseren. Na enige uitleg is hij zonder meer bereid om mee te gaan met zijn vriend Benno om te bekijken wat hij kan dan doen aan het Kasteel van de Zwarte Heremiet in de Wastelands. 

Herfst 545, Het Kasteel van de Zwarte Heremiet

Wanneer Sir Benno, Sir Romulus, Sir Brent en Vrouwe Edna weer aankomen bij het Kasteel van de Zwarte Heremiet, zijn zij met een veel grotere groep. Ook Sir Perival is mee, en de Vrouwe van de Wagen en haar vriendinnen zijn er ook. En dan zijn aanhangers als schildknapen, junior priesteressen, dienstmeisjes, koks en paardenverzorgers nog niet meegeteld. 
Weer komt Sir Arniduke naar buiten en vertelt hij over de gevaren die de ridders te wachten staan. Maar Sir Percival is niet bang, hij gaat de uitdaging aan. Sir Percival laat zich slaan door Sir Arniduke en slaat niet terug. Gelukkig is zijn wapenrustig zo stevig dat Sir Arniduke er alleen wat deuken in zijn wapenrusting te maken. Door het vertoon van Christelijke opoffering raakt Sir Arniduke helemaal van slag. De vreemde spiertrekkingen in zijn armen worden minder en hij lijkt wat meer tot zichzelf te komen. Hij bedankt Sir Percival en vertrekt meteen. 
Een aantal andere ridders uit het Kasteel van de Zwarte Heremiet komt ook aanstormen om Sir Percival aan te vallen. Maar Sir Percival kan het in zichzelf vinden om deze ridders te vergeven voor hun daden, als hij denkt aan de lessen van Christus. Een voor een weten ook deze ridders zichzelf te hervinden. Maar voor het zover is, weet een van hen wel een gruwelijke klap uit te delen aan Percival. 

Er zijn nog meer ridders in het Kasteel van de Zwarte Heremiet. En de Zwarte Heremiet zelf moet ook verslagen worden. Sir Romulus, Sir Benno en Sir Brent denken dat het beter is wanneer de ridders zich terugtrekken en de volgende zomer terugkeren. Alleen Vrouwe Edna wil nu doorpakken, terwijl zij het geluk aan hun zijde hebben. Maar zij is slechts een vrouw en wat weet zij nou van verstandige, tactische beslissingen?
Terwijl iedereen start met de terugtocht, neemt Sir Benno nog even de tijd om de Zwarte Heremiet uit te dagen en hem te laten weten dat zij terug zullen keren. 

Winterphase 545/ 546

Sir Brent heeft zoveel evaring opgedaan door op pad te gaan met de beroemdste ridders van Salisbury, dat hij volgend jaar weer mee wil, om te bezien hoe het afloopt. Een van zijn broers overlijdt dit jaar. 

Sir Benno huwelijkt zijn dochter Vanessa uit aan Sir Eliot de Jongere van Burcombe. Hiermee voldoen hij en Vrouwe Edna aan het verzoek van Sir Turquine om een echtgenote te zoeken voor Sir Eliot. 

Sir Romulus heeft ook problemen. Twee ridders vechten om de hand van zijn jongere zuster Flavia. Hoewel er na het duel een van de mannen als winnaar uit de strijd komt, wijst Vrouwe Flavia beide mannen af. Zij heeft tenslotte al een kind van een onbekende vader en is niet op zoek naar een andere man. 

Vrouwe Edna leert haar familie beter kennen en ontdekt dat haar nicht Mildred, Prinses van Logres en oudste dochter van Hoge Koning Arthur en Hoge Koningin Ysolde vrij oppervlakkig is. Wanneer er een beroep op haar gedaan wordt, betwijfelt Vrouwe Edna of Prinses Mildred zal kunnen leveren. 

zaterdag 13 februari 2021

Evil under the Sun

 Het was weer tijd voor een klassieke verfilming van een Agatha Christie verhaal, Evil Under the Sun (1982) ditmaal, van Guy Hamilton. In de hoofdrollen zien we Peter Ustinov (Spartacus, Death on the Nile en Ashanti), Colin Blakely (Murder on the Orient Express), Jane Birkin (Death on the Nile), Nicholas Clay (Excalibur), Maggie Smith (Death on the Nile), James Mason (20.000 leagues Under the Sea, Prince Valiant), Denis Quilley (Murder on the Orient Express) en Diana Rigg (Black Narcissus). 


Deze film is gebaseerd op de gelijknamige roman van Agatha Christie uit 1941. Het boek is gebaseerd in Dorset, maar deze film vindt plaats in een klein koninkrijkje in de Middellandse Zee, waarschijnlijk om wat meer tropische plaatjes te kunnen filmen. En we zien Peter Ustinov weer terug in zijn rol van Poirot. 

Spoilers

Het verhaal begint met een dood gevonden vrouw in de Moors van York. Dan stappen we over naar Hercule Poirot (Ustinov) die een onderzoek instelt naar mevrouw Arlena Stuart Marshall (Rigg), een beroemde actrice. Zij heeft een diamant van haar minaar, Sir Horace Blatt (Blakeley), vervangen voor een nep-exemplaar. Sir Blatt wil begrijpelijkerwijs de echte terug. 
Arlena zal haar vakantie doorbrengen op een eilandje in de Adriatische zee, samen met haar man Kenneth (Quilley) en stiefdochter Linda (Hone). Maar er verblijven meer mensen op het eiland, en allemaal hebben ze een connectie met Arlena. Zo zijn daar ook Odell (Mason) en Myra Gardener (Miles), producenten van theaterproducties, die alleen maar last hebben gehad met Arlena. Patrick (Clay) en Christine Redfern (Birkin) zijn er ook, Patrick is de minnaar van Arlene en Christine zijn muizige vrouwtje dat het allemaal aan moet zien. Op het eiland wonen Daphne Castle (Smith), die het vakantie oord uitbaat en Rex Brewster (McDowall), die een biografie over Arlena heeft geschreven, maar nu geen toestemming heeft het uit te geven. Iedereen heeft een reden om haar uit de weg te willen ruimen. 

En dan wordt natuurlijk op een gegeven moment Arlena Marshall vermoord. Maar iedereen heeft een alibi. En ze lag op zo een geïsoleerde plek, wie kon haar vermoorden en het hele eiland over rennen om weer onder de ogen van anderen te kunnen zijn? Maar gelukkig is Poirot aanwezig en als hij even goed nadenkt, weet hij de moordenaar van Arlena te vinden, de door haar gestolen diamant terug te vinden en ook de eerdere moord in Groot Brittannië op te lossen. 

Conclusie

Ook deze film zit net als Death on the Nile of Murder on the Orient Express weer vol met de grootste acteer-kanonnen van hun tijd en dat maakt de film reuze leuk om naar te kijken. Vooral Ustinov, Rigg en Smith schitteren. En ook Clay is erg goed als gladde minnaar van Arlene en onaardige echtgenoot. Verder was het ook een goede keus om de locatie te verplaatsen naar de Middellandse Zee met zijn felle licht, blauwe lucht en blauwe zee en indrukwekkende rotspartijen. 
Maar ik vond hem toch iets minder dan Death on the Nile. Bij deze tweede verfilming met Ustinov als Poirot wilden de makers er duidelijk iets meer humor instoppen en dat werkte maar matig. Bovendien werden sommige hints ook wel erg opzichtig tentoon gespreid, zoals de opvallende sieraden waar Rigg aan te herkennen was, of het kanon dat iedere dag om stipt 12u. werd afgeschoten. 
Dus, zeker een leuke aanvulling, maar niet de sterkste verfilming.  

dinsdag 9 februari 2021

De Graaf van Monte Cristo

Met Corona heb ik eens echt een dikke pil ter hand kunnen nemen, De Graaf van Montecristo, een klassieker van de hand van Alexandre Dumas (met dank aan de Bibliotheek van Malden). Dit verhaal is gepubliceerd in serie-vorm in de periode 1844 - 1846. Het gaat over de onterechte gevangenneming van een onschuldig man, zijn ontsnapping en wraak - oefening tegen iedereen die hem ooit heeft dwars gezeten. 


 

Het verhaal spreekt aan en het is een literaire klassieker. Het boek is talloze malen in verschillende talen uitgegeven. En het is ook verschillende malen verfilmd voor het witte doek en als serie. De eerste verfilming was een stomme film uit 1908. 

Spoilers

Het verhaal is zo oud en zo bekend, het hoeft hier eigenlijk niet herhaald te worden. Het bestaat uit drie delen. In en om Marseille verdwijnt een jonge, onschuldige Edmond Dantes onterecht in de gevangenis van het gruwelijke Chateau d'If. Daar leert hij Abbé Faria kennen, die hem helpt ontdekken hoe hij in de gevangenis terecht is gekomen en wie daaraan schuldig zijn. Ook vertelt een stervende Abbé Faria over een enorme geldschat, die te vinden is op het eiland Montecristo. Edmond weet te ontsnappen in de lijkzak van Abbé Faria en keert na veertien jaar terug naar Marseille, om uit te vinden hoe het met zijn geliefden is vergaan. 
De mensen die Edmond in het ongeluk hebben gestort, Danglars, Mondego en Villefort hebben carrière gemaakt en zijn nu allemaal erg rijk. Zijn verloofde, Mercédès is getrouwd met Mondego, de vader van Edmond is overleden en zijn voormalige baas staat aan de rand van de financiële afgrond. Edmond vat het plan op om de mensen die hem hebben bijgestaan te helpen. Dan verdwijnt hij voor lange tijd naar de Oriënt om nog rijker te worden een plan voor wraak uit te broeden. 

In Rome verschijnt negen jaar later een vreemde Italiaanse Graaf op het toneel, de Graaf van Montecristo. Hij heeft zijn titel duidelijk gekocht, maar is echt onmetelijk rijk. Hij raakt bevriend met twee Parijzenaars en zorgt ervoor dat zij hem kunnen introduceren bij andere vooraanstaande Parijzenaars. 
In Parijs wurmt de Graaf zich snel naar binnen bij de families van Danglars, Moncerf (voorheen Mondego) en Villefort. Met zijn manipulaties ruïneert hij hun levens. Maar hun kinderen raken daar ook bij betrokken. Zij zijn over het algemeen redelijk onschuldige, jonge mensen, die nooit iets te maken hebben gehad met de machinaties van hun ouders. Als een onschuldig kind ook nog eens omkomt, als gevolg van de acties van de Graaf, vraagt hij zich af waar hij mee bezig is. 
Uiteindelijk gaan al zijn tegenstanders ten onder. 

Uiteindelijk keert de Graaf weer terug naar Montecristo. Daar brengt hij nog twee geliefden samen, die bijna ten onder waren gegaan aan de machinaties van de Graaf. De Graaf besluit een wat rustiger leven te gaan leiden en keert terug naar de Oriënt. 

Conclusies
Wauw, geen wonder dat deze klassieker al meer dan 150 jaa populair is. Het verhaal is vlot en zit vol actie. Ieder hoofdstuk gebeurt er weer een nieuwe ramp, die het hoofd geboden moet worden. Daarnaast heeft Dumas het verhaal ook verbonden aan de geschiedenis van Frankrijk in die periode. Napoleon was net verbannen naar Elba en de Koning weer geinstalleerd in Parijs. Maar de spanningen tussen de Bonapartisten en de Koningsgezinden waren de wereld nog niet uit en Edmond Dantes wordt daartussen gemangeld.
Daarnaast zijn er ook veel beschrijvingen van de steden en landsdelen waar de hoofdrolspelers hun avonturen beleven. Marseille, Rome en Parijs worden uitvoerig beschreven en de hoofdrolspelers bezoeken markante locaties. Hierdoor komt het allemaal wat meer tot leven. 

En verder zijn de intriges ook spannend, vooral wanneer in de laatste hoofdstukken de verschillende machinaties van de Graaf op elkaar in beginnen te spelen en hij zelf ook de controle verliest over zijn pionnen. Hij zet de tweede vrouw van Villefort aan tot een campagne van vergiftiging, om zo een schandaal te veroorzaken voor Villefort, die steeds hoger is op geklommen binnen de rechterlijke macht van Frankrijk. Maar hij realiseert zich totaal niet dat daarmee Valentine de Villefort, dochter uit het eerste huwelijk van Villefort en Edouard de Villefort, zoon van het tweede huwelijk (met de gifmengster) ook gevaar lopen. Dat de Markies en Markiezin de Saint Merain en Barrois, een bediende, omkomen bij deze campagne, interesseert de Graaf totaal niet. 

Als je nog eens een lange tijd binnen moet zitten en wil dromen over mooie landschappen in Zuid Frankrijk en Italië, pak deze er dan eens bij.  


zondag 7 februari 2021

Zwarte Narcissus




Het is een verfilming van een boek van dezelfde naam van Rumer Godden uit 1939. En in 1947 is het boek ook al eens verfilmd


Spoilers

Het verhaal begint in een klein koninkrijkje in het hooggebergte van de Himalaya. Een prinses stort zich in wanhoop van een hoge toren in de diepte. 

Dan gaan we over naar een Angelicaanse geloofsgemeenschap in Darjeeling. De ambitieuze Zusters willen  een nieuw klooster openen in het hooggebergte van de Himalaya, in Mopu Palace, beschikbaar gesteld door een lokale heerser, Generaal Toda Rai (Ghir). Zuster Clodagh (Arterton) zal de nieuwe gemeenschap leiden. En zij neemt Zusters Philippa (Bryson), Blanche (Ferran), Briony (Cavaliero) en Ruth (Franciosi) mee. Vanaf de start wordt Zuster Clodagh al gewaarschuwd door haar Moeder Overste (Rigg) voor haar trots en de uitdagingen van het starten van een nieuwe gemeenschap. Ook Vader Roberts (Broadbent) waarschuwt haar. Eerder hebben monniken geprobeerd om een geloofsgemeenschap in Mopu Palace te organiseren. Maar zij faalden. Waarom denkt Zuster Clodagh dat zij wel zal slagen?

De Zusters gaan op reis en trekken steeds dieper en steeds hoger het Himalaya gebergte in. Eenmaal aangekomen op hun bestemming, leren zij de belangrijke personen in hun omgeving kennen. Generaal Toda Rai verwelkomt hen en vraagt hen om zijn zoon Dilip Rai en de kinderen uit het dorp te onderwijzen. Voor vragen kunnen zij zich wenden tot Mr. Dean, een WOI veteraan en Angu Ayah die het paleis beheert. Een broer van de Generaal, Sanyassi, leeft als een asceet vlakbij het Paleis. 

De Zusters installeren zich in het Paleis en dat geeft meteen al problemen. Het Paleis was vroeger de harem van de vader van de huidige generaal. Zij dochter Srimati Rai (Gonsalves) pleegde zelfmoord door van de toren de diepte in te springen. Daarnaast zijn de hoogte, de eindeloze wind, het overweldigende uitzicht en het erotische decor van het Paleis erg verwarrend. Zuster Clodagh denkt steeds vaker terug aan een affaire van voor zij toetrad tot de orde. Zuster Phillipa wordt verleid door de schoonheid van haar omgeving en wil een bloementuin maken, in plaats van een groentetuin. Zuster Ruth krijgt mentale problemen, veroorzaakt door de hoogte en xenophobie. Alleen Zuster Briony en Zuster Blanche lijken hun draai redelijk te vinden. 
De aanwezigheid van Mr. Dean zet de verhoudingen nog meer onder druk. Hij is niet onder de indruk van de Zusters, hun status en hun onderlinge verhoudingen. En bovendien is hij rete - aantrekkelijk. Ook Dilip Rai (Kular), de zoon van de huidige Generaal veroorzaakt problemen. Ook hij is arrogant en geeft de Zusters niet het respect dat zij verwachten. Dan nemen de Zusters ook nog Kanchi op, een lokale wees, maar wel een jonge en bloedmooie jongedame. Zij is dankbaar voor de lessen van de Zusters maar overtreedt met haar ambities om Engels te leren ook weer de lokale mores. 
Wanneer de winter komt en de Zusters meer tijd binnen doorbrengen, lopen de spanningen alleen maar verder op. Zuster Clodagh moet steeds meer consessies doen aan de voorschriften van haar Orde om te blijven functioneren. Wanneer dan ook nog Vader Roberts langskomt om te controleren hoe het gaat, heeft hij veel commentaar. Hij kiest de kant van Zuster Ruth en ondermijnt de posities van Zuster Clodagh verder. In reactie gaat Zuster Clodagh de regels van haar Orde nog strenger handhaven, waardoor de Zusters onder nog meer druk komen te staan. 

Zuster Ruth draait helemaal door en trekt de oude kleren van Srimati Rai aan en vlucht weg van het Paleis naar Mr. Dean. Mr. Dean beantwoordt haar liefde echter niet. Zuster Ruth ziet dan nog maar een uitweg, in de voetstappen van Srimati Rai volgen. Het komt tot een confrontatie met Zuster Clodagh in de toren van het Paleis. 
Zuster Clodagh moet erkennen dat het haar niet gelukt is om een nieuwe geloofsgemeenschap te stichten en zij en de andere Zusters vertrekken weer naar Darjeeling. 

Conclusie 

Deze serie was het net niet voor mij. En waar het aan ligt kan ik ook niet de vinger op leggen. De plaatjes van de Hoge Himalaya waren prachtig en de achtergrondmuziek met de eeuwige wind creëerden een beklemmende sfeer. 
Het was denk ik toch een combinatie van het verhaal en de belangrijkste acteurs. Aan de ene kant vond ik het een beetje ongeloofwaardig dat vijf relatief jonge en onervaren Zusters zonder al te veel begeleiding een nieuw klooster uit de grond moeten stampen in minder dan een jaar. Ze arriveren ergens in de late herfst, brengen er de winter door en vertrekken op het moment dat de Moesson start (in Juni in India). Waarschijnlijk zijn ze er hooguit negen maanden geweest. Bij deze onderneming krijgen ze nauwelijks begeleiding, behalve wat brieven van hun Moeder Overste en Vader Roberts. Ik zou denken dat er in dat geval een grotere groep gestuurd zou worden, die een plan van aanpak zouden maken voor de eerste vijf jaar of zo. Zeker omdat een eerdere missie van monniken het ook hebben opgegeven.  Maar nee, een stel bij elkaar geraapte vrouwen, zonder enige ervaring wordt naar een of andere uithoek gestuurd en moeten het maar zien te redden. 

Aan de andere kant hing het verhaal van clichés aan elkaar. Natuurlijk komen alle onderdrukte sensuele en erotische kanten van de Zusters explosief naar boven op het moment dat ze geconfronteerd worden met een andere culturele beleving van seksualiteit. Alsof ze in Darjeeling niet geconfronteerd werden met andere culturen. En alsof ze niet achter hun keuze staan om toe te treden tot een Orde die geloften van Kuisheid oplegt. 
Natuurlijk komen de Zusters in de problemen met de lokale bevolking, omdat ze proberen hun normen en waarden aan hen op te leggen, door de wees Kanchi een kans op een beter leven te geven. Natuurlijk gaan er ook kindertjes dood nadat er medicijnen zijn verstrekt door de Zusters en krijgen de Zusters daar ook meteen de schuld van. 
Natuurlijk gaan de Zusters twijfelen aan alles waar ze hun leven aan gewijd hebben op het moment dat ze geconfronteerd worden met mensen die andere geloven aanhangen en net zulke offers brengen als zijzelf, zoals de asceet Sanyassi. Of mensen die alle geloof volledig afwijzen en toch een zinvol leven weten op te bouwen, zoals Mr. Dean.

Het lag er allemaal net iets te dik bovenop, waardoor het allemaal een beetje ongeloofwaardig werd. Bovendien werden de worstelingen van de Zusters gebracht op een manier die ons als kijker ook moest prikkelen. Vooral Zuster Clodagh dacht wel heel erg veel terug aan alle keren dat ze met haar minnaar bloot in het gras lag. 

Ik ben nu wel benieuwd naar de eerdere verfilming uit 1947.   

vrijdag 5 februari 2021

Droge januari

Februari is begonnen en daarmee is een einde gekomen aan Dry January, waar ik dit jaar aan mee heb gedaan. In Nederland wordt Dry January georganiseerd door Ik Pas en vanuit mijn werk heb ik er in het verleden wel mee te maken gehad, maar ik deed er nooit zelf aan mee. Dit jaar had ik daar wel zin in. Ik heb me niet aangemeld, dus ik ben niet één van de 32.555 deelnemers van 2021.
 
Met de kerst heb ik toch veel gerechten gemaakt waar alcohol in zit, bovendien drink ik tijdens een uitgebreide, feestelijke maaltijd toch wat meer dan normaal. En daar zijn er in december (ondanks Corona) toch een aantal van geweest. Even een maandje een reset en eens kijken of ik ook zonder kan leek me niet verkeerd. 

Op 2 januari ben ik begonnen (op 1 januari heb ik nog een glaasje champagne bij Oud en Nieuw gehad) en ik heb het braaf volgehouden tot 2 februari. Sander had na een paar dagen door dat ik geen alcohol meer dronk en deed braaf mee. Ik heb geen alcohol gedronken, maar ik deed niet moeilijk over eten waar nog alcohol inzat, zoals restjes van het kerstdiner en de kerstcake. Daar zat maar heel weinig in en was in de loop van de eerste week van januari ook wel op. 

Ik vond het geen hele grote uitdaging. Een of twee keer leek een glaasje wijn na een lange dag hard werken (vanuit huis en met de schoolsluiting een extra uitdaging) of bij een lekker bord pasta met stevige tomatensaus me wel lekker, maar daar kon ik makkelijk weerstand aan bieden. Wat ik lastiger vond, was in de avond iets te drinken te vinden, waar geen alcohol in zit. 
Koffie is geen goed idee, want dan slaap ik niet. Thee heb ik overdag al veel van gedronken en hoeft dan niet meer zo, zeker niet naast een kaasje of een chipje. Limonade of fris is ook niet gezond en hoeft na één glas ook niet meer. 
Gelukkig hebben we een tijdje geleden geïnvesteerd in een Sodastream, waarmee we onze eigen water met bubbels kunnen maken. Daarnaast is tonic (zonder gin), maar met een schijfje citroen ook prima. En ik heb Crodino ontdekt. Ik herinner me nog de reclame uit de jaren '90. Verdund met wat bruiswater en wat citroen is dat ook een heerlijk drankje met een volwassen smaak. 

Verder werden mij allerlei gezondheidsvoordelen beloofd, die ik direct zou merken als ik zou stoppen met drinken, zoals fysiek fitter voelen, beter slapen en afvallen. Daar heb ik weinig van gemerkt, maar ik denk dat ik "normaal" al zo weinig drink dat stoppen maar weinig effect heeft. Ik drink (buiten de decembermaand) niet dagelijks, maar hooguit 2 à 3 keer per week (vrijdag en zaterdag) en ik drink per keer meestal maar 1 glas. Twee glazen alcohol is alleen bij feestelijke gelegenheden als een verjaardag of feestje. Dat komt ook overeen met het advies over alcohol drinken

Binnenkort start er in ons deel van het land weer een nieuwe Ik Pas campagne, die samenvalt met de vastenperiode na Carnaval. Die laat ik aan me voorbij gaan. Carnaval met veel drinken vier ik toch al niet en ik merk weinig van de voordelen van stoppen. Maar volgend jaar in januari doe ik weer mee. 

donderdag 4 februari 2021

The Gift

Onlangs heb ik met mijn gezin The Gift (2000) van Sam Raimi gezien. De hoofdrollen zijn voor Cate Blanchett  (Thor: Ragnarok), Katie Holmes (Wonder Boys) en Greg Kinnear. In de bijrollen zien we nog Giovanni RibisiKeanu Reeves (The Matrix, Dangerous Liaisons), Hilary Swank en J. K. Simmons (Spider - Man: Far From Home). 


Sam Raimi is van oorsprong een horror-regisseur en dat is in deze film ook goed te zien. Hoe wel het op het eerste gezicht een film is over relatieperikelen onder arme mensen in het Zuiden van de VS, zitten er toch flink wat horror elementen in. 

Spoilers

De film opent in Brixton, Georgia. De jonge weduwe Annie Wilson (Blanchett) verdient haar geld als waarzegster en kaartleester. En de vrouwen en mannen uit Brixton komen bij haar met hun zorgen, waaronder Valerie Barksdal (Swank), die regelmatig in elkaar geslagen wordt door haar man Donnie (een doodenge Reeves) en Buddy Cole (Ribisi), die een ongezonde relatie met zijn vader heeft. Met haar kaarten geeft ze hen adviezen. 
Annie heeft drie zoons, waarvan er één problemen heeft op school en zo komt ze in contact met schoolhoofd Wayne Collins (Kinnear). Annie voelt zich wel aangetrokken tot Wayne, maar hij staat op het punt te trouwen met Jessica King (Holmes), de verwende dochter van de rijkste man van de stad. 

En dan verdwijnt Jessica. De politie kan haar niet vinden, maar Annie heeft visioenen van Jessica in de vijver van Donnie Darksdale. Daar wordt Jessica ook gevonden en Donnie is meteen de hoofdverdachte. Zeker als bekend wordt dat Jessica en Donnie een affaire hadden. Donnie verdwijnt de gevangenis in, wat voor iedereen een opluchting is. 
Ondertussen draait Buddy door. Als Annie geen tijd voor hem heeft, neemt hij het heft maar in eigen handen en probeert zijn vader te vermoorden. Dan wordt ook duidelijk waarom Buddy het zo zwaar heeft, hij is slachtoffer van seksueel geweld door zijn vader. Buddy wordt ook afgevoerd naar de gevangenis. 

Dan krijgt Annie een visioen waaruit blijkt dat Donnie niet de dader is. Hoewel ze een hekel heeft aan Donnie, is ze niet van plan een onschuldige in de gevangenis te laten zitten. Zeker niet als de echte moordenaar of moordenares nog vrij rondloopt. En dan gaat Annie zelf graven. En dat zit de ware moordena(a)r(es) niet lekker, natuurlijk. 

Conclusies

Zo op het eerste oog lijkt deze film van clichés aan elkaar te hangen. De weduwe die nog steeds treurt om haar man, het slettige verwende nest, de bruut en zijn muizige vrouwtje, de labiele schlemiel en het nobele schoolhoofd verwerken al hun drama tegen een broeierige achtergrond van moerassen, meren, cicada's en bomen behangen met mossen. 
Maar onder leiding van Raimi en de prima cast wordt deze film echt naar een hoger plan getild. Je leeft mee met Annie die na een groot ongeluk probeert de eindjes aan elkaar te knopen en haar kinderen op het rechte pad te houden en ook nog een zinvol lid van de samenleving te zijn. En Keanu Reeves als doodenge vrouwenmepper was ook een openbaring. Hij had natuurlijk naam gemaakt als actieheld of romantische lead. En hier laat hij zien dat hij ook een engerd met woedeaanvallen geloofwaardig kan spelen. 
En behalve het centrale moord-verhaal stipt deze film ook nog wat andere thema's aan. Zoals de benauwdheid van kleine dorpjes in het Zuiden, waar op het oog iedereen nog naar elkaar omkijkt, maar onder het oppervlak broeien de problemen. Huiselijk geweld en seksueel geweld maken slachtoffers onder volwassenen en kinderen. Mensen gaan vreemd bij het leven. De armoede is ernstig en raakt veel volwassenen en hun kinderen. 
En vrouwen worden weer in een extra beroerde positie geduwd. Na het overlijden van haar man moet Annie als waarzegster de eindjes aan elkaar knopen, in plaats van een echte baan met een stabiel inkomen te krijgen (dat waarzeggen altijd nog in de avonduren). Valerie wordt regelmatig aan gort geslagen door haar man, maar durft geen aangifte te doen, want ze kan niet alleen zijn. Jessica lijkt het als dochter van een rijk man voor elkaar te hebben, maar zij doet ook niets nuttigs met haar leven, behalve van de ene man naar de andere stuiteren. Ondanks alle voordelen die zij gehad heeft, is ze nog steeds afhankelijk van de mannen in haar leven. En zodra ze oud wordt, zal die invloed ook vergaan. 

Dus, zeker kijken als je de kans krijgt voor wat echt gegriezel en een deprimerende schets van het leven in kleine dorpjes. 

maandag 1 februari 2021

Myanmar weer in het nieuws

In het verleden heb ik gewerkt voor het Burma Centrum Nederland (hoewel ze tegenwoordig niet meer bestaan) en sindsdien volg ik het nieuws over Myanmar altijd met extra aandacht. Het nieuws van de vrijlating van Aung San Suu Kyi (in 2010) was natuurlijk een hele positieve ontwikkeling. En vijf jaar later won zij ook de verkiezingen (in 2015). Maar daarna ging de situatie weer hard achteruit. Aung San Suu Kyi kon of wilde niet voldoende weerstand bieden aan de militaire machthebbers. Een genocide op de Rohingya bevolkingsgroep werd vormgegeven, met afgrijselijke gevolgen voor de slachtoffers. En Aung San Suu Kyi deed daar niets aan. Het was erg zuur om te erkennen dat zij uiteindelijk geen haar beter was dan de mensen die haar jarenlang huisarrest hebben gegeven. 

Myanmar op de wereldkaart

Maar nu zijn er weer nieuwe ontwikkelingen. Het leger, de voormalige machthebbers, hebben een coup gepleegd. Aung San Suu Kyi en haar democratisch verkozen collega's zijn gearresteerd en er is een noodsituatie afgekondigd in het land. De macht ligt nu weer in handen van de hoogste generaal van het leger van Myanmar. 
Aanleiding voor de coup waren de verkiezingen van november 2020, waarbij de National League for Democracy van Aung San Suu Kyi een nog grotere meerderheid in het parlement wisten te verkrijgen dan ze al hadden (van de verkiezingen in 2015). De partij van het militaire apparaat verloor juist zetels. De militaire machthebbers willen nieuwe verkiezingen uitschrijven en de uitslag daarvan afwachten. 
Het lijkt erop dat we weer teruggaan in de tijd, naar de verkiezingen van 1990, waarbij de NLD onder Aung San Suu Kyi ook een enorme winst boekte. Dat eindigde toen ook met een staatsgreep en huisarrest van Aung San Suu Kyi. En misschien gaan we zelfs terug naar 1962, toen het leger ook eens staatsgreep deed en voor 12 jaar lang een noodtoestand afkondigde.

En met deze staatsgreep ziet het er niet naar uit dat de situatie voor de Rohingya's snel zal verbeteren. Waarschijnlijk wordt het alleen maar erger. En voor de andere etnische minderheden ziet het er natuurlijk ook niet best uit.