20.000 Mijlen onder de Zee

Zoals ik elders al vertelde, Tweede Kerstdag hadden +Sander en ik een rustige dag. De oudste kinderen waren uit logeren en wij zaten met alleen onze jongste. Een rustige dag om onder genot van een filmpje te wachten tot het kerstdiner klaar zou zijn.

Ik ben al onder de indruk!

En dankzij mijn Netflix abonnement zit ik nu nooit meer om een film verlegen. Een film die we deze dagen keken, was 20.000 Leagues under the Sea, naar een verhaal van Jules Verne, geregisseerd door Richard Fleischer (Soylent Green) en met acteerkanonnen als Kirk Douglas (Spartacus) en Peter Lorre (The Raven), James Mason (Evil under the Sun, Prince Valiant) en Paul Lukas.
Ik wist niet goed wat ik van de film kon verwachten. Het verhaal van Jules Verne ken ik in grote lijnen, de kinderen hebben het ook voorgelezen gekregen. Maar ik had het zelf nooit gelezen. De film is uit 1954, een tijd dat ze nog voor Epische Films gingen. Kirk Douglas is natuurlijk ook een naam van formaat. Aan de andere kant, de film was gemaakt door Disney.

Spoilers Ahoi!

De film opent met onrust onder zeelui in een havenstad. Kennelijk zijn er al verschillende schepen vergaan op zee de laatste tijd en de zeelui durven de zee niet meer op, bang als ze zijn voor een zeemonsters. Maar onze blonde Ned Land (Douglas.) is niet bang en hij durft wel te gaan. Ook Professor Aronnax (Lukas) wordt gevraagd onderzoek te doen naar de verdwijnende schepen. Toevalligerwijs komen Ned Land en de Professor aan boord van hetzelfde schip. 

Maanden vaart het schip heen en weer op zoek naar een monster of een vreemde mogendheid om de verdwijnende schepen te verklaren, maar er wordt niets gevonden. De zeelui hebben steeds minder zin in de missie. Gelukkig is daar Ned Land om hen op te peppen met een geinig liedje en een leuk dansje. Vooral het dansje moet gezien worden om geloofd te worden. 

Whale of a Tale. 

Check dat kontje. 

Maar goed, uiteindelijk wordt het monster natuurlijk gespot. En in wat echt enge scenes wordt het schip aangevallen, raakt beschadigd en de Professor en zijn bediende (Lorre) en Ned Land vallen van boord. Zij weten zichzelf te redden en vinden een vreemd metalen schip, dat onder water lijkt te kunnen varen. Zij gaan aan boord, maar worden uiteraard betrapt door de bestaande bemanning van het schip en hun Kapitein, Nemo (Mason).
Dan worden zij meegevoerd door Kapitein Nemo. En vooral professor Aronnax leert een hoop over het leven onder water (er zijn werkelijk prachtige scenes over onder water zwemmende vissen). Maar Nemo is niet alleen een briljante zonderling die onder water leeft. Hij strijd ook tegen een natie die hem naar een strafkolonie stuurde, die zijn vrouw en zoon doodmartelde en die nog steeds een gruwelijke oorlog voert. Professor Aronnax heeft daar moeite mee. Wanneer ben je een vrijheidsstrijder en wanneer een terrorist?

Ned voelt alle complexe, morele vraagstukken wat minder en wil gewoon naar huis. Hij probeert berichten in flessen met de locatie van het thuis-eiland van Kapitein Nemo in zee te gooien, in de hoop dat die dan gevonden zullen worden. Uiteindelijk gebeurt dat dan ook en wanneer een gehavende Nautilus naar de thuishaven vaart, liggen daar al de marine schepen van een vijandige natie klaar.
Een hevige strijd ontbrandt, waarbij Kapitein Nemo zijn thuisbasis opblaast, zodat niemand zijn geheimen kan misbruiken. Hijzelf raakt ook gewond en gaat ten onder met zijn schip. Maar Ned Land en Professor Aronnax weten te ontkomen.

Een prachtige film, met zeker voor zijn tijd mooie effecten. Bij vlagen ook daadwerkelijk griezelig. En de vraagstukken die worden opgeworpen in de film geven ook stof tot nadenken. Al met al met reden een klassieker.