The Raven

Onlangs vertelde ik al over de laatste keer dat mijn rollenspelgroepje Ravenloft speelde. Omdat we dat toch niet zonder een afscheid voorbij wilden laten gaan, kwamen we zaterdag voor het laatst bijeen om gezamenlijk te eten en een film te kijken.
Het eten was heerlijk, rundvlees gestoofd in port en Guiness met aardappeltjes (de aardappeltjes gebakken in het laatste ganzevet van vorig jaar) en spruitjes. Toe hadden we stoofpeertjes. Zeer hollandsch maar wel erg lekker.

Stoofpeertjes zijn erg makkelijk en ik vind het altijd heerlijk om te maken in de winterse, donkere dagen.

• Stoofpeertjes - (giezer wildeman, 1 per persoon)
• Kaneelstokje
• Citroenschil
• 3 scheppen suiker
• beetje foelie
• 1 kruidnagel
• 3 jeneverbessen

• Doe alles behalve de stoofpeertjes in een pan met water (niet te veel, de peertjes moeten net onder staan) en breng aan de kook, tot de suiker is opgelost.   
• Schil en halveer de peertjes.
• Doe de peertjes in het water en laat een minuut of 20 zachtjes koken tot de peertjes zacht zijn en amberkleurig worden (langer kan ook). 
• Laat afkoelen en serveer.

De film die we keken was The Raven, uit 1963, gemaakt door Roger Corman. Alle grote griezelfilm acteurs uit die tijd hebben rol. We zien Boris Karloff en Vincent Price (The Ten Commandments, The Witch Finder) en Peter Lorre (20.000 Leagues under the Sea).
De film claimt gebaseerd te zijn op het werk van Edgar Allen Poe, the Raven. Hierin vertelt een jonge man over zijn verloren liefde, Lenore, en een raaf die met zijn cryptische worden (nevermore!) hem tot waanzin drijft. De film was wat anders. 

Spoilers ahoi!

De film begint met het gedicht van E. A. Poe, maar verandert dan al snel van toon. Een eenzame man (Price) denkt aan zijn dode vrouw Lenore, een raaf komt binnen en prest hem om hem weer in een mens te veranderen. De man, Dr. Craven gaat daar vrij makkelijk in mee, ondertussen grafschennis plegend op het lichaam van zijn vader. De man die eerst een raaf was, stelt zich voor als Dr. Bedloe (Lorre). Hij is door Dr. Scarabus (Karloff) veranderd in een raaf aan het eind van een tovenaarsduel. Dr. Scarabus was een gezworen vijand van de oude heer Craven. Dr. Bedloe claimt dat hij Lenore zag in het huis van Dr. Scarabus. Dr. Craven wil onmiddellijk de geest van zijn vrouw bevrijden uit de klauwen van Dr. Scarabus. 

Persoonlijk vond ik dat Dr. Craven alles wel erg makkelijk voor zoete koek slikt en meegaat in de wilde plannen van een man die hij nauwelijks kent. 

Bij Dr. Scarabus aangekomen blijkt dat deze een zeer slechte smaak heeft op het gebied van interieur ontwerp, maar verder een zeer aimabel gastheer is. Dr. Bedloe ontpopt zich juist als een dronken braller die zijn gastheer voor het hoofd stoot. Uiteindelijk komt het aan op een duel, waarbij Dr. Bedloe om het leven komt. Dr. Craven, zijn dochter en de zoon van Dr. Bedloe (een piepjonge Jack Nichelson) mogen wel blijven slapen. 

Die avond blijkt dat Dr. Scarabus en Dr. Bedloe onder een hoedje speelden om Dr. Craven naar het huis van Dr. Scarabus te lokken, zodat Dr. Craven gedood kan worden. Maar ondanks dat Dr. Craven zich gedraagt als een watje, beschikt hij toch over flinke magische krachten en zonder al te veel moeite verslaat hij Dr. Scarabus. 

Oh en Lenore bleek een ambitieus kreng die haar eigen dood in scene zette om Dr. Craven verder te verzwakken en ondermijnen. 

Ik vond het matig. Maar de film was niet bedoeld als horror, maar als komische deconstructie van horror clichés. Misschien dat ik het met de verkeerde insteek bekeek.