The Gay Divorcee

Onlangs was er weer een screwball-comedy op TV, The Gay Divorcee (1934) van Mark Sandrich met Fred Astaire en Ginger Rogers. In deze film werd ruimte gemaakt voor liedjes en dans en is daarmee meer een musical. 

The Gay Divorcee

Enige tijd geleden zag ik Bringing Up Baby, ook een screwball-comedy uit dezelfde tijd. Kenmerk van deze films is dat ze komisch zijn, romantische verwikkelingen kennen, maar daarbij ook sociale conventies op hun kop zetten. En dat gebeurt in deze film ook allemaal. 

Spoilers

De film opent met de Amerikaanse Guy Holden (Astaire) en Britse Egbert Fitzgerald (Everett Horton), twee vrienden die in Parijs hun vakantie afronden. In een restaurant blijken ze beiden geen geld bij zich te hebben. Gelukkig is Guy Holden een beroemd danser en hij geeft een korte show weg om de rekening te kunnen betalen. 

Eenmaal aangekomen in de haven van Londen ziet Guy Holden een jongedame die met haar rok vastzit aan een koffer van haar tante. Guy maakt haar los, maar scheurt daarbij de rok. De dame in kwestie is boos en neemt de overjas van Guy mee om nog fatsoenlijk over straat te kunnen. Guy is diep onder de indruk van haar. 

Een dag later wordt de jas terugbezorgd, maar zonder kaartje of gegevens van de jongedame. En Guy realiseert zich dat hij geen mogelijkheid heeft om haar terug te vinden. Hij besluit om heel Londen af te struinen, in de hoop haar tegen te komen (De bevolking van London was meer dan 8 miljoen mensen in de jaren '30 van de 20ste eeuw. Dus Guy kon kiezen uit meer dan 4 miljoen vrouwen.). Uiteindelijk botst hij met zijn auto tegen haar auto. De vrouw vlucht weg en Guy zet de achtervolging in. In een park even buiten Londen weet hij haar klem te zetten en een aanzoek te doen. De vrouw weet weer te vluchten, maar geeft wel haar naam, Mimi. Guy kan Mimi niet meer terugvinden. 

Maar ondertussen heeft zijn vriend Egbert, een advocaat, een nieuwe zaak gekregen. De tante van Mimi, Hortense (Brady) wil haar nicht Mimi helpen met het verkrijgen van een scheiding van haar echtgenoot. Dat is in deze periode nog niet makkelijk en mag alleen wanneer overspel aantoonbaar is. Egbert regelt dat Mimi naar een toeristisch oord aan zee gaat, zodat zij betrapt kan worden met een "professionele vreemdganger", in dit geval Italiaan Tonetti (Rhodes). Mimi en Hortense gaan naar de badplaats. En Egbert zal er ook zijn, met Guy, om de zaak van dichtbij te kunnen volgen. 

In het hotel komen Guy en Mimi elkaar natuurlijk tegen. En meteen beginnen de verwarringen. Mimi denkt dat Guy de "professionele vreemdganger" is, omdat hij rondhangt met Egbert. Guy denkt dat Mimi ineens heel wat hartelijker tegenover zijn avances staat. Maar in de loop van de avond loopt alles in het honderd. Mimi valt voor Guy, Guy realiseert zich dat zij nog getrouwd is, de echte Tonetti duikt op en uiteindelijk ook de aanstaande ex-echtgenoot. 

Gelukkig wordt alles snel opgelost en is Mimi vrij om het aanzoek van Guy te accepteren. 

Conclusie

Deze film vond ik maar meh. 

En dat ligt voornamelijk aan het feit dat Fred Astaire hier overkomt als een enge stalker. Wanneer er een vrouw in de problemen zit, weigert hij om er op haar verzoek een professional bij te halen. Daarna vernielt hij haar kleding, zodat ze niet fatsoenlijk over straat kan. Dan geeft hij haar een jas in de hoop haar haar naam of adres te kunnen ontfutselen. Daarna struint hij de straten van Londen af op zoek naar haar. Daarna achtervolgt hij haar en rijdt haar klem om haar een totaal ongepast aanzoek te doen. Als hij haar dan per toeval weer tegenkomt, gaat hij vrolijk verder waar hij gebleven was. 

Vroeger werd hardnekkig belagen nog gezien als romantisch, maar ik kreeg er maar een nare smaak in mijn mond bij, waardoor ik de hoofdpersoon erg onaangenaam vond. 

Verder was een scheiding krijgen in die tijd ook nog niet makkelijk. Er moet overspel aangetoond worden. Maar wanneer Mimi alleen is met Guy, terwijl zij denkt dat hij de "professionele vreemdganger" is, is zij toch bang dat hij de zakelijke afspraak niet begrijpt en haar aan zal randen. Guy denkt hetzelfde, wanneer zij later de avond door moeten brengen met Tonetti. Vandaar dat Tonetti wordt vastgebonden. 

Allemaal erg eng en beklemmend en niet echt passend bij een luchtige musical. 

Maar het musical gedeelte is prachtig. Er zitten wat leuke liedjes tussen en de dansers zijn fantastisch. Fred Astaire en Ginger Rogers voorop natuurlijk, maar er zijn ook danspartijen met grote groepen en die zien er fantastisch uit, en dan natuurlijk vooral het meer dan 17 minuten durende nummer The Continental. 

En de snedige conversaties tussen Guy en Egbert zijn hilarisch, net als Hortense als vergeetachtige dame met een oog voor leuke mannen. 

Ik kan zien waarom het een klassieker is geworden, maar inmiddels is het plot van de film te zeer verouderd om nog echt leuk te zijn.