Bringing up baby

Onlangs keken Sander en ik weer eens een film uit de hele oude doos, Bringing up baby (1938) van Howards Hawks en met Cary Grant en Katharine Hepburn in de hoofdrollen. In een kleinere rol zien we nog Leona Roberts (Gone with the Wind). 

Spoilers

De film is natuurlijk al erg oud (82 jaar!) maar een waarschuwing is misschien wel op zijn plek. 

De film opent met Paleontoloog David Huxley (Grant) en zijn verloofde Ms. Swallow (Walker). Beiden werken in het museum aan het reconstrueren van een skelet van een enorme Brontosaurus en zij wachten met smart op een laatste bot, de Intercostal Clavicle. Het aanstaande huwelijk zal niet erg gepassioneerd zijn, aangezien Ms. Swallow leeft voor haar wetenschappelijke werk. 

Verder moet David die middag golfen met Advocaat Peabody (Irving), die geld van een zeer rijke weduwe Elizabeth Random beheert. Zij overweegt een miljoen te doneren aan het museum. Hun rondje golf wordt onderbroken door Susan Vance (Hepburn), een onhandige, rijke jongedame, die alles in het honderd laat lopen. De golfpartij komt voortijdig tot een einde. 

Die avond probeert David het nog een keer in een duur restaurant met Peabody. Maar weer komt hij Susan tegen en na een hoop verwisseling van identiteiten, handtasjes, gescheurde kleding en nog meer hilariteit weet hij nog niet de miljoenendonatie voor zijn museum te regelen.  

De volgende dag krijgt Susan een Luipaard (Baby) afgeleverd in haar hotelkamer. Hij is van haar broer, een onderzoeker in Zuid Amerika. De stad is geen plek voor een Luipaard en zij wil hem naar de boerderij van haar tante brengen. Zij heeft geen enkele mogelijkheid om de Luipaard naar haar tante te krijgen. Maar gelukkig kent ze iemand...Ze denkt dat David Zoöloog is, in plaats van een Paleontoloog. Met een telefoontje waarin ze doet of ze wordt aangevallen, lokt ze David naar haar kamer. Waarna ze de Luipaard laat ontsnappen. Voor David goed en wel begrijpt wat er gaande is, is hij met Susan en de Luipaard op weg naar haar tante, Elizabeth Random (Robson), de potentiële donor voor het museum van David. 

Susan heeft besloten dat ze verliefd is op David en probeert hem bij haar te houden. Ze steelt zijn kleren en dwingt hem zo in haar badjas rond te lopen. Inmiddels is ook de Intercostal Clavicle geleverd. Maar deze wordt onmiddellijk gestolen en begraven door George, het hondje van Elizabeth Random. 

Na nog veel meer hilariteit en onduidelijkheden en de introductie van nog een Luipaard (ontsnapt uit een circus en met gedragsproblemen) besluit Elizabeth om het miljoen niet aan het museum te geven, maar aan Susan en besluit Ms. Swallow dat zij niet langer wil trouwen met David, aangezien hij op stap ging met Susan. Ook is de Intercostal Clavicle verdwenen, begraven als bot door George. David zit in zak en as, zijn levenswerk is ingestort. 

Maar dan verschijnt Susan weer. Zij heeft het bot gevonden, door George drie weken lang in de gaten te houden. Bovendien heeft zij het geld van haar tante gekregen. En na alle hulp van David wil zij het aan zijn museum schenken. En de liefde tussen hen bloeit alsnog op. 

Conclusie

Dit is een hilarische film! Susan Vance is waarschijnlijk het eerste voorbeeld van een Manic Pixie Dream Girl, een meisje dat met haar opgewekte, chaotische levensstijl de saaie en suffe mannelijke held van het verhaal wat laat ontdooien. En ze is ook werkelijk knettergek, ze kan niet onthouden welke auto van haar is (ze steelt er tot twee keer toe één!), ze heeft geen enkel probleem met diefstal van kleding en gijzeling van de man die ze liefheeft. Maar uiteindelijke komt ze wel over de brug voor de mensen waar ze om geeft. 

En Cary Grant is ook hilarische als wat saaie, maar betrouwbare man die tot het uiterste gedreven wordt door een vrouw en haar gekke familieleden. Als hij uit de bocht vliegt is fantastisch om te zien. 

Mocht deze film nog eens voorbij komen, mis hem niet.