Deze film heeft Daniel Day Lewis (man met de meeste Oscars voor beste acteurs), Winona Ryder (Bram Stoker's Dracula, Black Swan) en Michelle Pfeiffer (Murder on the Oriënt Express, Ant-Man and the Wasp, Mother) in de hoofdrollen, dus dan ga je niet snel verkeerd. Verder zag ik ook nog Richard E. Grant (Bram Stoker's Dracula) en Miriam Margolyes (Vanity Fair).
Spoilers
Het verhaal is naar een roman van Edith Wharton. En zodra de bieb opengaat, sta ik daar vooraan om Edith Wharton te reserveren natuurlijk.De film begint met een avondje in de opera. Daar zien alle vooraanstaande leden van het New York van rond 1870 elkaar. Ze zijn er niet om naar de opera te kijken, maar om naar elkaar te kijken. En zo zien we Newland Archer (Day - Lewis), die May Welland (Ryder) ontmoet. Zij zijn van plan om zich te verloven en nog wat later te trouwen. Voor het eerst in lange tijd is een nicht van May, Gravin Ellen Olensky (Pfeiffer) ook aanwezig. Zij is een jeugdvriendin van May en Newland en trouwde met een Poolse Baron, maar dat huwelijk bevindt zich in zwaar weer en Ellen vluchtte naar haar familie in New York.
Door haar lange verblijf in Europa is Ellen de manieren van de New Yorkers ontgroeit. Zij overtreedt keer op keer de verstikkende regels en veroorzaakt schandaaltje na schandaaltje (en gescheiden leven van je echtgenoot is al erg genoeg). Maar May en haar familie wenden hun invloed aan om Ellen op te nemen in de New York Society. Terwijl Ellen de ene na de andere conventie van de New Yorkse elite met de voeten treedt, vindt Newland haar steeds aantrekkelijker worden. Met haar kan hij zijn voorliefde voor kunst delen en zij opent zijn ogen voor de verstikkende, pietluttige etiquetteregels.
Maar wanneer Ellen aangeeft daadwerkelijk te willen scheiden van haar man, vinden de Wellands dat zij te ver gaat. Het is prima om een verre nicht met wat huwelijksproblemen voor een "langdurige logeerpartij" onderdak te bieden, maar niemand wil een gescheiden vrouw in huis nemen. De Wellands schakelen advocaat Newland in om Ellen van dit plan af te houden, omdat hij zich inmiddels verloofd heeft met May, zal hij toch ook willen dat Ellen geen schandaal veroorzaakt en terugkeert bij haar man?
Newland wordt heen en weer geslingerd tussen een betrouwbare en veilige toekomst in de vorm van May en echt zijn passies volgen in de vorm van Ellen. Na een hoop gehannes kiest hij dan uiteindelijk voor May en huwt haar. Newland en May settelen in een redelijk gelukkig huwelijk, terwijl Ellen op een nieuw voet met haar man verder gaat.
Dan keert Ellen weer terug naar New York om voor haar grootmoeder (ook die van May) te zorgen (Margolyes). Newland wil de affaire met Ellen weer oppakken, maar voordat dat kan gebeuren besluit Ellen om weer terug te keren naar Europa. May onthult dat het haar zwangerschap was, die Ellen deed besluiten om terug te keren naar Europa.
Nog vele jaren later is er een hele nieuwe generatie van vooraanstaande New Yorkers, die weer door dezelfde stappen gaan als Newland Archer en zijn generatiegenoten. May is inmiddels overleden, maar Newland durft het niet aan om weer contact op te nemen met Ellen.
Conclusie
Het is heel bijzonder om eens een kostuumdrama te zien van de man die ik verder alleen maar ken van zeer gewelddadig maffiafilms. En dan noemt hijzelf dit zijn meest gewelddadige film. Op het eerste gezicht lijkt het weer een romantisch kostuumdrama te zijn, maar onderhuids gebeurt er heel veel. De leden van de vooraanstaande New Yorkse families zitten allemaal gevangen in een web van eisen, verwachtingen en regels. Het is al lang van te voren duidelijk wie er met wie kan trouwen, waar je je vrije avonden doorbrengt, wat je eet en met wie. En zonder invloed van buiten kan die carrousel jaar na jaar doordraaien.De verstikkendheid is met een paar herhalende scenes erg mooi weergegeven. Zo gaat iedereen keer op keer, jaar na jaar naar dezelfde opera. En daar genieten ze niet van de muziek, maar kijken ze alleen maar naar elkaar. Verder worden er ook verschillende diners gegeven, maar ik kon ze niet uit elkaar houden, de maaltijden waren hetzelfde, net als de gasten. De enige variatie zat in het gekozen bestek. Tijdens een van de diners was er ook een mooie scene waarbij de spreker iedere keer gefilmd werd tussen twee kandelaren met kaarsen door, om nog maar eens aan te geven hoezeer iedereen op elkaar lijkt en gevangen zit in een bepaald frame.
Maar dan komt Gravin Ellen Olenska langs en ondanks dat zij niet veel lijkt te doen, zet zij toch het delicate evenwicht van verwachtingen op zijn kop. Ze heeft geen man, ze draagt kleren in opzichtige kleuren (rood, de horror), ze lijkt de regels niet te zien, ze heeft andere hobbies, ze stelt daarbij vraagtekens bij alle regels van de samenleving. En de samenleving reageert snel, door haar buiten te sluiten, ze zou alles nog eens op zijn kop kunnen zetten.
Het enige echte minpunt vond ik eigenlijk het karakter van Newland Archer. Hij drentelt eerst een beetje mee met de verwachtingen en is van plan om een voorspelbaar, maar redelijk gelukkig huwelijk te sluiten met May Welland. Dan komt Gravin Ellen en ziet hij in dat zij beter bij elkaar passen en zou hij liever met haar verder willen. Maar onderdruk van de verwachtingen keert hij toch weer terug naar May. Dan komt Ellen weer in beeld en wil weer met haar verder. Dan maakt May dat met haar zwangerschap onmogelijk en keert hij weer terug naar May.
Halverwege de film wilde ik toch wel "kies dan iets man!" naar het scherm brullen. Hij kijkt neer op May en haar gebrek aan opleiding en wereldwijsheid, maar is ook niet bereid om haar die bij te brengen. Maar hij durft ook niet te kiezen voor geluk en Ellen, wanneer hem dat het aanzien van zijn gelijken zou kosten. Dus hij doet maar niets, laat de vrouwen alles oplossen en blijft dan een leven lang mokken.
Toen ik jonger was had iets meer geduld met dit soort ruggengraatloze amfibieën.
Dus, kijk deze film, omdat je een keer een kostuumdrama van Martin Scorcese moet hebben gezien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten