En Vacances à Beaune - Hospices de Beaune

 Zoals eerder hebben we ook dit jaar onze vakantie opgedeeld in twee delen. Eerst gingen we naar Arles, maar na een week was de pret daar voorbij en reisden we terug naar het noorden, naar Beaune. Dat was gelukkig niet zo een helletocht als naar Arles, en geheel op tijd kwamen we aan in Challanges, een voorstadje van Beaune. Daar hadden we een huisje met een zwembad, wat de kinderen heerlijk vonden. 

Afzien was het. 

In Beaune hebben we verschillende tripjes gemaakt. Zo hebben we natuurlijk de beroemde Hospices de Beaune met de gekleurde dakpannen bezocht met de kinderen. Het was nog een heel gedoe, zo met de corona maatregelen, de afstand die gehouden moest worden en de mondkapjes die we allemaal moesten dragen. 

Met de karakteristieke dakpannen. 

Het Hospices van Beaune zijn in de vijftiende eeuw gebouwd door een man, Nicolas Rolin, die wat wilde doen voor de armen. Na afloop van de Honderdjarige oorlog was er veel ellende en honger en de armen konden nergens zorg krijgen. Dus met hulp van zijn vrouw, verschillende hoogwaardigheidsbekleders en veel geld, bouwde hij het Hospices. En dit gebouw moest groot en imposant zijn, om indruk te maken op zijn omgeving en af te stralen op de opdrachtgevers.  

Versierde dakbalken in Zaal van de Armen

En die investering zie je overal terug. Dus vandaar de omvang, de geglazuurde dakpannen, maar ook de ruim opgezette zalen voor de armen. Daarmee deed het ons ook denken aan het Ursulinnenklooster dat we in de buurt van Mechelen bezochten. Dit was een klooster met een meisjesschool. Door de investeringen van de rijke ouders van meisjes uit het diplomatenwereldje, konden ook lokale meisjes naar school gaan. En datzelfde zagen we hier een beetje terug. Dit Hospice werd ingericht met het mooiste van het mooiste en de meest moderne methoden om armen te genezen.   

Armenzaal

Apotheek

Zo had iedere patiënt een eigen bed en waren er verschillende zalen voor verschillende typen patiënten. Zo konden verschillende zieken ook verschillende soorten zorg krijgen en konden ze elkaar niet besmetten. Zeer modern eigenlijk. En er was ook een enorme apotheek, waar kasten en kasten vol stonden met potten en potten vol kruiden en mineralen. En deze werden in de Apotheek ook verwerkt tot allerlei medicijnen. 

Oudere dakpannen, ze blijven niet altijd goed. 

Verder konden we ook een hoop leren over hoe het Hospice nou eigenlijk tot stand was gekomen. De kleurstoffen voor de glazuur van de dakpannen kwamen bij verschillende bronnen uit de omgeving vandaan. Zo gaf de bouw en het onderhoud van het Hospice ook een economische boost aan de omgeving, waar veel armoede heerste. 

Het Laatste Oordeel van Rogier van der Weyden

Een prestigieus project als het Hospice van Beaune moest er natuurlijk ook mooi uitzien. Dus er is ook flink wat kunst te zien. De bekendste is waarschijnlijk Het Laaste Oordeel van de Nederlandse schilder Rogier van der Weyden. Dit hing vroeger in het Hospice zelf, maar tegenwoordig, om het te beschermen, in een aparte ruimte. We mochten daar helaas maar kort blijven. De Polyptiek was erg indrukwekkend. Op de de laatste dag herrijzen de mensen uit de dood en dan wordt de beslissing gemaakt of ze naar de hemel of de hel gaan. Een opwekkende gedachte, als je straatarm en doodziek bent. 

Het paard van Sint Eligius

Ook hangt er een groot wandkleed dat een legende van Sint Eligius uitbeeld. Deze Eligius was ook smid, voor hij tot een religieus leven werd geroepen. En hij had de gave om een paardenbeen af te nemen, het te voorzien van een hoefijzer en het daarna zonder problemen weer aan het paard te zetten. Toen anderen hem dat na wilden doen, zaten zij met een paard met maar drie benen en heel veel bloed. Ook niet echt prettig om naar te kijken. 

Het bezoek aan het Hospice van Beaune is de moeite zeker waard. Doen als je in de buurt bent.