I, Monster

Via Netflix zijn er nu wat oude horror films beschikbaar, waaronder I, Monster (1971) van Stephen Weeks en met Peter Cushing en Christopher Lee in de belangrijkste rollen. Dit is weer een film waarin ze samenwerken, net als in The Horror Express, Dracula, the Hound of the Baskervilles, The Creeping Flesh en Dr. Terror's House of Horrors. In wat kleinere rollen zagen we ook nog Richard Hurndall (The Father Brown Mysteries) en George Merrit (Dracula). 

Ik mis de Coronalockdowns, toen ik nog met vrienden slechte films keek en becommentarieerde via Jitsi. Nu moet ik ze helemaal in mijn eentje kijken, en niemand lacht om mijn scherpe opmerkingen. Verder zeggen sommige mensen wel dat ze helemaal weg zijn van Benedict Cumberbatch en zijn scherpe jukbeenderen. Maar de laatste jaren kijk ik echt meer horrorpulp met Peter Cushing, en ik heb zijn scherpe jukbeenderen ook wel leren waarderen.

Spoilers

Deze film is een zeer trouwe adaptatie van The Strange Case of Dr. Jekyll and Mr. Hyde van Robert Louis Stevenson. Om de een of andere reden was het nodig om alle belangrijke spelers andere namen te geven en de titel te veranderen, het is mij een beetje onduidelijk waarom dat nodig was. En dat boek is alweer uit 1886, dus spoilers zouden niet meer nodig hoeven zijn.

De film begint met Charles Marlowe (Lee), die als rijke, alleenstaande psycholoog onderzoeken doet naar de aard van goed en kwaad in de mens. Met zijn vrienden Frederick Utterson (Cushing) en Hastie Lanyon (Hurndall) heeft hij discussie over of karaktereigenschappen zijn aangeboren (nature) of het gevolg zijn van de ervaringen van mensen tijdens hun leven (nurture). 

Charles Marlowe ontwikkelt een serum waarmee hij denkt dat hij de inhibities van mensen kan wegnemen. En heel verstandig experimenteert hij maar meteen op zijn eigen huisdier, zijn patiënten en zichzelf. En het serum lijkt te werken. Zijn kat wordt agressiever (en hij slaat het arme beest dood) en hijzelf heeft ook het idee dat hij een andere persoon wordt, de vervelende en agressieve Edward Blake. 

Edward Blake is onaangenaam en lelijk, maar kan die dingen doen die Charles Marlowe niet kan en mag doen. En Charles vindt dat wel prettig en injecteert zichzelf steeds vaker met het serum. Maar de uitspattingen van Edward Blake blijken niet onopgemerkt. Links en rechts worden mensen in Londen dood aangetroffen. En ook Frederick Utterson heeft door dat er iets ernstig mis is met zijn goede vriend Charles Marlowe. 

Frederick Utterson stelt een onderzoek in. Hij vermoedt dat Charles Marlowe op de een of andere manier een slachtoffer is van chantage door Edward Blake. Uiteindelijk komt het tot een gruwelijke ontknoping. 

Conclusie

Christopher Lee en Peter Cushing zijn weer prima op elkaar ingespeeld en spelen deze film ook goed samen. En het verhaal van Dr. Jekyll en Mr. Hyde is natuurlijk niet voor niets een klassieker. Het vraagstuk over nature versus nurture blijft natuurlijk altijd interessant. 

En deze film stelt ook weer de obsessie van mannen met wetenschap aan de kaak. Binnen de kortste keren nadat Charles Marlowe wordt gevraagd naar de aard van goed en kwaad, is hij bereid om (zeer onwetenschappelijk) zijn serum te testen op een huisdier (dat onmiddellijk afgemaakt moet worden), een patiënte (die van niets weet) en zichzelf. En dat eindigt vreselijk natuurlijk. 

En is Edward Blake echt slecht? Of heeft Charles Marlowe nu eindelijk een excuus om zijn duistere zijde ruim baan te geven? Na de episode met het huisdier en de patiënte was toch wel duidelijk dat verdere experimenten misschien geen goed idee zijn. Waarom dan toch doorgaan. 

Zeker de moeite van het kijken waard!