Het is weer tijd voor een boekbespreking. En tijd geleden zag ik via Netflix de film Annihilation, uit 2018 alweer. Maar die film was gebaseerd op het gelijknamige boek (uit 2014) van Jeff Vandermeer en is het eerste deel van een trilogie.
Spoilers
Het verhaal van het boek en de film komen op hoofdlijnen overeen en spoilers voor de een zijn ook spoilers voor de ander.
Er is in een verder niet nader genoemd gebied iets vreemds gebeurd. En er wordt een missie uitgezonden om te onderzoeken wat er aan de hand is in dit Area X. We lezen het dagboek/ verslag van een van de leden van de missie, de bioloog van de groep. Door het lezen van het verslag wordt duidelijk wat er aan de hand is. En er zijn verschillende vreemde dingen gaande.
De missie, die Area X moet onderzoeken, is de twaalfde missie. De elf eerdere missies zijn nooit teruggekeerd, hebben elkaar vermoord of keerden wel terug maar konden niets nuttigs vertellen en stierven kort daarna aan kanker. De echtgenoot van de Bioloog maakte deel uit van de 11e missie. En zijn dood was de reden dat zij zich aanmeldde voor de 12e missie.
De missies worden georganiseerd door de (overheids?)organisatie Southern Reach en die doen erg geheimzinnig. Zo wordt het gebied niet bij naam genoemd, alleen Area X. De leden van de missie kennen elkaar nauwelijks, ze noemen elkaar niet bij naam en ze weten ook alleen van elkaar wat ze op onderzoeksgebied bij kunnen dragen aan de missie (maar weten zij wel alles van elkaar?). En Southern Reach is ook niet scheutig met de informatie over Area X en de eerdere missies.
De Bioloog, de Antropoloog, de Psycholoog en de Landmeter trekken Area X en noteren braaf alles wat zij tegenkomen. Al snel komen zij uit bij een ruïne van een gebouw. De Antropoloog, Psycholoog en Landmeter denken dat het een ondergrondse tunnel is. Maar de Bioloog denkt dat het een toren is (die ondergronds is). En dit is het begin van de uiteenlopende percepties die de leden van het team denken te hebben over het gebied dat zij onderzoeken.
In de toren (of is het tunnel?) onderzoekt de Bioloog een plant of plantaardig materiaal. Het groeit op de muren van de toren in de vorm van woorden. Terwijl zij dit nader onderzoekt en probeert om specimens te nemen, ademt zij per ongeluk stuifmeel of sporen van de plant in (dat hier geen mondkapjes werden gedragen vond ik in het post Corona tijdperk buitengewoon onwaarschijnlijk). Deze sporen gaan meteen aan het werk in het lichaam en geest van de Bioloog en zij voelt zich meteen anders dan haar collega's.
Die avond blijkt dat er inderdaad meer gaande is. De Psycholoog is de leider van de missie. En zij hypnotiseert met regelmaat de andere leden van de missie om hen zo geheime orders te kunnen geven. Maar de hypnose werkt niet meer op de Bioloog, waarschijnlijk vanwege de ingeademde sporen. De volgende morgen worden de problemen alleen maar groter. De Antropoloog is verdwenen. De Psycholoog zegt dat zij is teruggekeerd naar de gewone wereld, maar de Bioloog vertrouwt het niet. Later verdwijnt ook de Psycholoog. De Bioloog wil haar gaan zoeken, maar de Landmeter blijft liever in het basiskamp.
Uiteindelijk ontdekt de Bioloog steeds meer informatie over de missie, de eerdere missies, de plannen van Southern Reach en over het lot van haar man. Maar nog niet alle vraagstukken zijn opgelost.
Conclusie
Dit is een interessant en vernieuwend boek! Het plot is niet zo heel vernieuwend (onschuldig lid van een missie komt er tijdens de missie achter dat niets is wat het lijkt dat de opdrachtgever niet geheel oprecht was), maar de manier waarop het gebracht wordt wel.
Het doel van de missie is te achterhalen wat er gaande is in Area X en dat is vanaf het begin af aan onduidelijk. Vroeger was het een dunbevolkt stuk land, maar nu is het geheel verlaten. Er woont niemand meer, en de ruïnes van de gebouwen getuigen van de ineenstorting van de menselijke beschaving. En het is een tikje zorgwekkend hoe snel de natuur de symbolen van menselijke aanwezigheid hebben overgenomen. Allemaal al creepy genoeg.
Maar dan blijkt dat er een vreemde macht invloed heeft in Area X. De natuur die terugkeert is niet helemaal de natuur die we kennen. De planten doen raar (groeien in de vorm van woorden), het is niet altijd duidelijk of iets een plant, een schimmel of een dier is. Hoe is deze vermenging ontstaan? Is het een buitenaardse invloed? Is het toeval? Is het opzet?
Het boek had iets weg van H. P. Lovecraft. De mensheid probeert iets te begrijpen wat niet te begrijpen is en gaat er ondertussen aan ten onder. En ze kunnen het ook niet gewoon met rust laten. In die zin deed het denken aan The Colour out of Space.
En aangezien we een dagboek lezen van een onderzoeker is de toon van het verhaal zeer introspectief en dromerig. We komen van alles tegen, maar we lezen vooral over wat de Bioloog daarbij denkt en voelt. Het voelt erg langzaam en dromerig aan allemaal, en dat draagt alleen maar bij aan de vervreemding.
Een aanrader.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten