Het Menu

Afgelopen weekeinde ging ik naar The Menu (2022) van Mike Mylod in de Cinetwins. In de hoofdrollen zagen we Ralph Fiennes (Spectre) en Anya Taylor - Joy (Last Night in Soho, The Northman). Nicholas Hoult (Mad Max: Fury Road, Deadpool 2) speelde een belangrijke bijrol en verder zagen we ook nog Judith Light (uit Who's the Boss?, god ik word oud) en Janet McTeer (The Woman in Black). 

Spoilers

De film is heet van de naald, dus wees gewaarschuwd! 

De film opent met Tyler (Hoult) en vriendin Margot Mills (Taylor - Joy) die, samen met andere gasten, op een boot stappen om naar een verlaten eiland te gaan en daar een diner te hebben in zeer exclusief restaurant Hawthorne van zeer beroemde kok Slowik (Fiennes). 

Eenmaal aangekomen op het eiland blijkt het een zeer vreemde bedoening te zijn. Margot is eerder een soort escort, aangezien de medewerkers van restaurant Hawthorne iemand anders hadden verwacht en nu niet weten hoe zij met Margot om moeten gaan. Tijdens een rondleiding over het eiland wordt ook duidelijk dat de medewerkers van Hawthorne het eten zelf op en rond het eiland verzamelen. Chef Slowik lijkt ook eerder een sekteleider te zijn, dan een gewone chef en al zijn medewerkers zijn fanatiek trouw aan hem. 

Wanneer de maaltijd dan begint, blijft de vreemde sfeer. Het lijkt alsof de chef een boodschap wil overbrengen met zijn maaltijd. De maaltijden worden steeds buitennissiger en de begeleidende verhalen van Chef Slowik worden ook steeds dreigender. Uiteindelijk vallen er slachtoffers. Zal iemand deze avond nog overleven?

Conclusie

Deze film stelt vorm wel boven inhoud. Dat een stuk of twaalf gasten gevangen gehouden kunnen worden door een kok en zijn personeel en gedwongen worden om mee te gaan in zijn waanzin, is een beetje onwaarschijnlijk. Maar de vorm is wel fantastisch. Ralph Fiennes is perfect als doorgedraaide Chef, die zijn visie niet alleen uit in de vorm van nieuwe maaltijden, maar zijn klanten en zijn medewerkers meesleurt in zijn visie. Ook de snobistische gasten, die het heerlijke eten dat voor hun neus staat niet kunnen waarderen, zijn allemaal perfect gecast. 

En verder heeft deze film veel weg van andere ensemble - films, waar iedereen even kort mag schitteren. Zo doet de bootreis en rondleiding over het eiland wel erg denken aan de openingsscene van Murder on the Oriënt Express (1974), waarbij in een zeer kort tijdsbestek de verhoudingen tussen de spelers meteen duidelijk worden. En iedereen zit met elkaar vast op een eiland, en niet alles is wat het lijkt, is ook al eerder gedaan, bijvoorbeeld in And Then There Were None. 

En vorm boven inhoud verheffen kan goed werken, zoals we ook al in High Rise zagen. Ook daar sleurt de waanzinnige visie van een leider iedereen mee de afgrond in. 

Een beetje een vreemde film, maar zeer de moeite waard.