Trouwen in het hoge noorden

Afgelopen woensdag trouwden zo een beetje het laatste ongetrouwde stel in onze vriendenkring (wat hebben we een hoop huwelijken afgelopen de laatste jaren). Ze wonen in het verre Groningen, dus het was nog wel een onderneming om er te komen.

De taart

Allereerst is onze zoon tegenwoordig leerplichtig, dus we moesten officieel vrij vragen van school. Formeel mag hij alleen vrij krijgen voor een huwelijk van familie tot in de derde graad (volle neven en nichten). Daar heb ik minder contact mee dan met S. en J., die afgelopen woensdag in het huwelijksbootje stapten. Maar goed, ik heb op de aanvraag in het midden gelaten wat precies de relatie van de trouwlustigen was ten opzichte van onze zoon, dus hij kreeg gewoon vrij.

Omdat Sander nog steeds met zijn achillespees zit, mag hij geen autorijden. Dus ik mocht heenrijden en weer terug rijden. En ik rijd helemaal niet zo vaak, en ik vind het ook niet leuk! Maar ja, voor je vrienden doe je dat dan toch.

En dan de reisafstand! Meer dan twee uur! Maar ja, voor je vrienden doe je dat dan toch (hoe vaak zullen ze trouwen?)

Dus, toen ging op woensdagmorgen om 05:30 de wekker, waarna wij vrij snel opstonden, bammetjes smeerden, douchten, kids in de kleren hesen, iedereen in de auto hesen, ook Sander met zijn kreupel voetje. En om 06:40 gingen we in het donker en de winterse kou op weg.
Na twee uur stevig doorrijden was het inmiddels licht en reden we de stad Groningen binnen. Toen was het nog even paniekerig zoeken naar een parkeergarage, parkeerplek en het stadhuis.
Na wat gestrompel door de kou vonden we het stadhuis. We moesten met twee kids en een kreupele man een grote, gladde, enge trap op. Om te horen te krijgen dat het huwelijk beneden plaats zou vinden. Dus we konden de grote, gladde, enge trap ook weer af. Met kids en kreupele man. Waarna bleek dat er ook binnen een trap was, waar men ons naar had kunnen verwijzen. Ik was niet onder de indruk van de behulpzaamheid van mijn Groningse collega's.

Maar het huwelijk zelf maakte alles goed. S. zag er keurig uit in zijn pak, J. Stralend met haar mooie jurk en zwangere buik. De ambtenaar van de burgelijke stand hield een leuk verhaal over het prille begin van de relatie tussen S. en J. met details die ik nog niet kende. De kids waren engeltjes, na een lange rit, zaten ze toch nog stil tijdens de korte ceremonie.
Daarna weer door de ijzige kou naar de parkeergarage en toen reden we naar het huis van het kersverse echtpaar, alwaar wij prosecco, zelfgemaakte taart en allerlei andere lekkere hapjes konden krijgen. We waren niet de enigen van de Nijmeegse vriendenkring, dus we hebben nog gezellig bij zitten kletsen met mensen die we niet vaak genoeg zien.
Rond 14:00 begon ik aardig in te storten en voorzag dat ik nog meer dan 2 uur in de auto zou moeten zitten, terwijl ik verantwoordelijk moest autorijden. Dus we vertrokken vlot. De kids vielen in de auto in slaap en Sander en ik hebben weer eens wat ouderwets met elkaar kunnen praten over belangrijke zaken. Rond 16:30 waren we weer thuis en konden we de kids achter de TV installeren en konden wij ons aan het avondeten weiden.

Ik was bekaf na meer dan 4 uur autorijden op een dag en viel ook vrij vroeg als een blok in slaap.

Het huwelijk