Color Out of Space

Afgelopen weekeinde keken we Color Out of Space (2019) van Richard Stanley. Verder zien we Nicolas Cage (Renfield), Joely Richardson en Madeleine Arthur in de belangrijkste rollen. 

Deze film is natuurlijk gebaseerd op The Colour Out of Space uit 1927 van H. P. Lovecraft. In dat verhaal gaat een hele familie ten onder vanwege een ongeluk met een meteoriet. En in deze film is het niet veel beter. 

Spoilers

De film begint met de stem van een verteller, die terugblikt op zijn avonturen. Hij treft een meisje (Arthur) in het woud, die bezig is met een of ander heidens ritueel (maar charmant, met blote voeten en een lange jurk). Dit doet zij kennelijk om de kanker van haar moeder te bezweren. 

Het meisje is Lavinia Gardner en samen met vader Nathan (Cage) en moeder Theresa (Richardson) en haar twee broers Benny (Meyer) en Jack (Hilliard) woont zij op een geïsoleerde boerderij. Moeder Theresa is herstellende van borstkanker en vader Nathan probeert een Alpaca - fokkerij te beginnen. Het gaat allemaal nog niet makkelijk, maar het gezin is gelukkig. 

Dan op een avond stort er iets, misschien een meteoriet, uit de lucht neer op het terrein van de Gardners. En dan gaat alles al snel mis. Het begint met het water, dat besmet lijkt te worden door de kleur van de meteoriet. En dan veranderen de planten ook, en daarna de dieren. En ook de Gardners zelf raken bevangen door de meteoriet. Ze maken steeds meer ruzie met elkaar en gedragen zich steeds irrationeler. 

En wanneer je denkt dat het niet erger kan worden, neemt het drama nog meer toe. Theresa en Jack worden geraakt door een straal van licht van de meteoriet en ze fuseren tot een wezen. Nathan is niet meer in staat om hulp te gaan halen en alle electrische apparaten werken ook niet meer. 

Uiteindelijk blijft er niets over en wordt de boerderij en de vallei waar deze inlag overspoeld door water van een nieuw gebouwde stuwdam. De verteller kijkt uit over het stuwmeer en blijft bang voor het water, dat waarschijnlijk niet voldoende was om de invloed van de meteoriet te verdunnen. 

Conclusie

Deze nare film weet het verhaal prima naar onze eigen tijd te verplaatsen. De vallei waar de Gardners wonen is nog grotendeels onaangetast door invloed van de mensheid. De meteoriet is al snel een probleem. En de isolatie is beklemmend. Verder begint de waanzin ook langzaam en speelt vooral in op de problemen die er toch al waren in het gezin (de ziekte van een ouder en de financiële problemen). 

En na verloop van tijd gaat de psychologische horror toch echt over in echte horror, waarbij niemand meer op elkaar kan rekenen. 

Nicolas Cage acteert hier weer redelijk ingetogen, maar kan zich na verloop van tijd in zijn waanzin toch weer lekker laten gaan. En Madeleine Arthur blijft nog het langst overeind als Voice of Reason, waarmee haar ondergang dan ook extra treurig is. 

De invloeden voor het oorspronkelijke verhaal van H. P. Lovecraft zijn ook nog goed te zien. Zo hangt de invloed van de meteoriet sterk samen met de plannen om een stuwmeer te bouwen. En tijdens het schrijven waren er verschillende plannen voor stuwmeren in de omgeving van Lovecraft. De Gardners waren ook gedoemd geweest, als ze meteoriet niet was gevallen, aangezien ze zouden overstromen.  

Tijdens het schrijven van het verhaal was het lot van de Radium Girls ook net een groot schandaal geweest. En de problemen met de flora en fauna van de boerderij van de Gardners doet ook denken aan stralingsziekte en kanker. En in de film worstelt de moeder met kanker en de nasleep daarvan. 

Een prima film, die de horror van Lovecraft goed weet te vangen.