In mijn jonge jaren plunderde ik de bieb van Baarn, die toen een respectabele collectie aan fantasy boeken had. Daar leerde ik ook de boeken van Tanith Lee kennen. Het Relikwie kreeg ik ooit van een klasgenoot te lezen en daarna heb ik nooit meer omgekeken.
In de jaren '70 en '80 was Tanith Lee waanzinnig populair. Ze schreef trilogiëen en series, zoals The Birthgrave, The Stormlord (rijp voor een rollenspel lijkt me) en de korte serie Tales from the Flat Earth. Maar ook Young Adult boeken en science fiction. In de jaren '90 ging ze een andere kant op en schreef ze meer over psychologische en persoonlijke horror en vampieren. En het Bloed van Rozen uit 1990 is daar duidelijk een voorbode van.
Het is een dik boek en het pakt veel verschillende thema's in een keer mee. Heel oppervlakkig is dit een verhaal van een brute kerstening van een achtergebleven gebied. De oorspronkelijke bewoners wonen in een groot, oeroud Woud. De nieuwe kolonisten hebben overal kastelen gebouwd en onderdrukken de lokale bevolking en elkaar op een verschrikkelijke wijze. En de oorspronkelijke bevolking levert nog weerstand door de nieuwe Christos niet volledig aan te nemen, maar nog steeds offers te brengen aan de God van het Woud.
En wanneer het verhaal voortgaat, wordt eigenlijk steeds minder duidelijk wat nou precies de verschillen zijn tussen de Christos die aan een boom genageld is en de God van het Woud die hangt aan de Levensboom. Beiden zijn een offer aan de mensheid, beiden geven hun bloed als een sacrament en beiden beloven een leven na de dood. En de God van het Woud lijkt dat misschien te doen door mensenoffers en necromantie. Maar Christos eist wel in dit leven dat mensen alles opofferen voor zijn zegen. Dus wie is hier de goede en wie de slechte?
Maar het is ook een verhaal over vampieren. Het drinken van het bloed wordt door sommigen wel erg letterlijk genomen en zij ontlenen daar ook krachten aan. Een lang leven, een terugkeer uit de dood en het gebruik van magie worden allemaal mogelijk. En de slachtoffers van de eerste vampier hebben allemaal de grootste moeite om los te komen van hun heer en meester. En de eerste vampier staat op het punt om de hele wereld over te nemen met zijn plannen.
Maar maar het is ook een verhaal over de relaties tussen mannen en vrouwen en de ongelijkheid die daarbij altijd een rol speelt. Vrouwen zijn een speelbal van mannen en kunnen nauwelijks zelf iets beslissen. Zij worden gemaakt door mannen, uitgehuwelijkt door mannen aan andere mannen om allianties te smeden en verkracht door mannen om zonen te maken. Zelfs als nonnen hebben zij een ondergeschikte positie in de religie van Christos. Maar uiteindelijk zijn het vrouwen die de vampier weten te verslaan. Zij blijken toch onvermoede krachten te hebben en als hij hen niet in de gaten houdt, ondernemen ze actie om hem neer te halen.
Verder is het verhaal ook niet liniar opgebouwd. Het springt steeds heen en weer in de tijd, zodat je al lezende steeds meer te weten komt over de gebeurtenissen en de verhoudingen tussen de hoofdpersonen. En dat houdt de spanning er wel in.
Met die boek slaat Tanith Lee duidelijk een andere weg in. Weg van de epische verhalen in een dromerige, andere wereld. Dit is een grimmig verhaal over mensen die proberen te overleven in een harde wereld. En dan komt een bloedzuigende vampier ook nog eens roet in het eten gooien en mensen nog ongelukkiger te maken. Zeker de moeite waard en kijk of je hem te pakken kan krijgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten