I see dead knights

Pendragon is vorige maand afgerond en ik vind het een beetje moeilijk dat ik de eerste zaterdag van de maand in de avond niks te doen heb. Dan is het nu tijd om eens terug te blikken op meer dan 10 jaar King Arthur Pendragon RPG spelen. 

Trouwe companen, met slijtage
(dat geeft karakter)

De Boeken

Het basisboek en de Great Pendragon Campaign zijn in die tijd mijn trouwe companen geweest. Iedere keer opnieuw doorbladeren en bestuderen voor een nieuwe aflevering. Meer dan 10 jaar geleden kreeg ik het basisboek voor mijn verjaardag. En om te beginnen leende ik eerst The Great Pendragon Campaign van één van de spelers. Maar ik maakte me altijd zorgen dat daar iets mee zou gebeuren (een gesigneerd exemplaar, mensen!). Dus ik was blij en opgelucht toen ik een eigen exemplaar kreeg (waar nooit iets meer gebeurde). 
Deze twee boeken waren de belangrijkste om ons door de campagne heen te slepen. Maar ik heb ook een hoop gehad aan Gamemaster Characters, Tales of Chivalry and Romance, Tales of Magic and Miracles en Saxons!. Daar heb ik verschillende avonturen uit geplukt en sommige mensen hebben ze gebruikt om hun Saksische karakters te kunnen bouwen (met Nordic Charm). 
Enige minpunt dat ik op de (verschillende!) boeken heb aan te merken, is dat er te weinig is geïnvesteerd in een goede editor (met als dieptepunt toch wel Tales of Chivalry and Romance en Saxons!). Binnen vrij complexe verhalen vergeet de schrijver soms wie er met wie getrouwd is of wie het oudste kind is. Ook was een goede index niet altijd het sterkste punt van de oudere boeken. 

De Cijfers

Vanaf het prille begin heb ik alles bijgehouden. En wat leren wij daar dan van? Zo hebben we 10 jaar en 6 maanden gespeeld, eens per maand (dat zijn 126 maanden). In dit tijd hebben we 117 keer gespeeld, dus maar11 keer uitval (vooral toe te schrijven aan de geboorte van mijn laatste kind en drukke zomervakanties). In die 117 bijeenkomsten zijn we door 80 speeljaren heengegaan, dus we deden ongeveer 1,5 sessie per jaar, met uitschieters, waar we 3 jaar over deden. 

En wat betekende dit nou voor de ridders? Pendragon is een rollenspel waarbij het verglijden van de tijd en het maken van een familie-dynastie een belangrijk onderdeel is . En er gaan dus ook karakters dood. Het spel en vooral het combat-systeem is vrij dodelijk. Ik bewaarde alle charactersheets van dode en anderszins uitgespeelde ridders (er werden er een aantal waanzinnig). Soms komen ze weer terug of wil je weten met hoeveel Glory ze daadwerkelijk doodgingen. Uiteindelijk heeft meer dan 10 jaar rollenspelen me 3 cm aan Dode Ridders opgeleverd. 

Ik zie dode ridders

De familie van Steeple Langford heeft uiteindelijk 8 ridders geleverd. De gemiddelde leeftijd van deze ridders bij overlijden was 43 jaar en de ridders hebben gemiddeld 9,3 jaar per ridder aan de campagne deelgenomen. Dat gemiddelde werd nog flink omhoog getrokken door de inzet van Sir Benno II van Steeple Langford, hij heeft het 35 jaar volgehouden in de campagne. 

De familie Livius van Broughton heeft ook 8 ridders geleverd met een gemiddelde leeftijd van 49, voornamelijk vanwege de waanzinnig hoge leeftijd van Sir Antonius. Maar het gemiddeld aantal jaar dat zij deelnamen aan de campagne was 8,2, vooral omlaag getrokken door Sir Gaius en Sir Ignaeus II, die alleen deelnamen aan de Slag bij Camlann en daar ook prompt stierven. 
De familie van Burcombe heeft 10 ridders geleverd met een gemiddelde leeftijd van 43 jaar, omhoog getrokken door Sir Turquine, die nog lang in vrede heeft geleefd in de Vallei van de Gouden Cirkel. het gemiddeld aantal jaar in de campagne was slechts 7. 

Terugblik

En als ik dan terugblik, zijn er dan dingen die ik anders had willen doen? Yeah. Het systeem werkt het best wanneer de Ridders allemaal ongeveer even oud, rijk en beroemd zijn. Wanneer één ridder teveel uit de pas gaat lopen met de andere ridders, domineert hij het verhaal te veel. Daar had ik problemen mee met Caulas van Tisbury en later ook met Turquine en Benno II (Hoewel die twee wel aan elkaar gewaagd waren). Achteraf had ik wat strenger moeten zijn met gedwongen pensionering, om jongere ridders een kans te geven. 
Verder had ik misschien ook wat meer moeten doen met Percival en de ridders van het Graalkasteel. Daar zat een hele sekte van diep religieuze ridders, familie van elkaar en verbonden met de wereldlijke macht (via Koning Pellinore), die alleen maar aan het navelstaren waren. Een geheime sekte van Ridders met een eigen agenda hadden nog weer een machtsfactor van betekenis kunnen zijn in de chaos van de nadagen van het Hof van de Hoge Koning.

Aan de andere kant heeft Pendragon er wel voor gezorgd dat ik me ben gaan verdiepen in films en boeken over het hof van Koning Arthur. Zo heb ik in 2018 geprobeerd om elke maand 1 Koning Arthur film te kijken, wat in dat jaar aardig gelukt is. Verder heb ik me ook verdiept in allerlei boeken over Koning Arthur en zijn ridders. Wat ook het een en ander heeft opgeleverd. En ik heb me verdiept in heraldiek, de wapenschilden van de ridders waren een belangrijke manier om ze te identificeren en ik wilde de wapens uit de boeken na kunnen maken, dat deed ik via het programma van InkwelIdeas. 

Naweeën

En na al die jaren, wat gebeurt er nu dan met de families, die we al zo een lange tijd gevolgd hebben? Het Rijk van Koning Arthur is ingestort, zijn dochters zijn weduwen en halve Saksen, hun mannen zijn ook gevallen in de Slag van Camlann. Er zijn geen mannelijke erfgenamen meer. De Saksen onder leiding van Cwene Guinevere en haar schoonzoon, Cyning AElle van Deira staan op het punt om geheel oostelijk Brittannië over te nemen, terwijl Vrouwe Morgaine samen met Koning Cador van Cornwall het westelijk deel in kunnen nemen.

Sir Benno heeft de Slag bij Camlann overleefd, maar zijn vrouw heeft duidelijk gekozen voor haar Saksische familie. Vanwege zijn goede naam, zullen zijn landerijen misschien niet meteen aangevallen worden. Maar lang zal hij geen weerstand kunnen bieden aan de hordes Saksen. Hij zal zijn laatste jaren in een klooster slijten. 

Sir Eliot de Jongere van Burcombe heeft de Slag bij Camlann ook overleefd. Zijn familie was altijd politiek vaardig. Hij is getrouwd met een Prinses van Ganis, Clarissa, dochter van Sir Bors de Jongere. Als de grond in Brittannië hem te heet onder de voeten wordt, kan hij altijd nog in Ganis gaan wonen, bij zijn schoonfamilie. Verder zal de rest van zijn familie ook wel op hun pootjes terecht komen, aangezien die allemaal gelieerd zijn aan het Koninklijk huis van Kent. 

Sir Romulus heeft de Slag van Camlann niet overleefd en verschillende van zijn familieleden ook niet. Gelukkig leeft Sir Romulus de Jongere nog wel. Deze zal er ongetwijfeld op toezien dat zijn neefjes en nichtjes, die tenslotte ook weer de kinderen zijn van Rowena, Prinses van Kent, goed terechtkomen in de nieuwe Saksische indeling van Brittannië. 

En wanneer Cwene Guinevere uiteindelijk overlijdt, zullen de mensen die haar afleggen onder haar lijfje, tegen haar hart, verschillende stukken perkament vinden. De tekst erop is inmiddels onleesbaar (á la Cyrano). Maar zij vond het toch nodig om deze stukken altijd te bewaren. Het waren natuurlijk de liefdesbrieven van Eric van Burcombe, die viel in de Slag van Badon. Zij huwde daarna zijn halfbroer, Octa van Kent, maar kon haar eerste liefde nooit vergeten. 

En aangezien ik nu halverwege de 40 ben, kan ik hooguit nog drie keer door de GPC heenwerken, voor het doek ook voor mij definitief valt. Misschien dat ik toch maar weer eens een ander rollenspel kies.