Ondanks dat ik het laatste boek van Kazuo Ishiguro niet zo heel leuk vond (Klara and the Sun), heb ik er laatst toch weer één van zijn hand gepakt. Het is The Buried Giant. Het verhaal speelt in de nadagen van het Koninkrijk van Koning Arthur, dus dat kon ik niet laten liggen. En gelukkig bood de bieb ook hier weer uitkomst. Ga vaker naar de bieb mensen (en wordt lid). Het is een publieke voorziening waar we allemaal wat aan hebben en die ernstig onder druk staat.
Spoilers
Het verhaal is vrij traag en ingewikkeld, maar wanneer je even volhoudt en doorleest, erg boeiend. Het begint met Axl en Beatrice, twee oudere, Britse mensen die in een vage, vroeg - middeleeuwse periode in Brittannië wonen, in een dorpje. Zij hebben een zoon, en die woont niet langer bij hen en zij willen hem bezoeken, hoewel zij niet goed meer weten waar hij woont of zelfs hoe hij er uit ziet. Deze geheugenproblemen zijn redelijk normaal, iedereen heeft daar last van. Wat mensen niet direct kunnen zien, vergeten zij vrij snel; hun andere dorpsgenoten, de wereld voorbij het dorp en zelfs hun eigen kinderen.
Axl en Beatrice gaan op reis en op hun reis naar hun zoon komen zij allerlei mensen tegen, zoals de Saksische krijger Wistan, de jongen Edwin, de ridder Gawaine, kloosterlingen en vele anderen. En langzaam wordt duidelijk dat het hele land last heeft van de geheugenproblemen en dat deze het gevolg zijn van een magische spreuk van Merlijn.
Er heerst nu vrede in het land tussen de Saksen en de Britten, waar er vroeger een eindeloze strijd was, waarbij mensen elkaar over en weer moordden, plunderden en brandschatten. Koning Arthur wist de vrede te bewaren, maar is al een tijd dood. Het lijkt erop dat de geheugenproblemen er ook voor zorgen dat de mensen vergeten zijn waarom zij ook alweer oorlog voerden. Dus is deze spreuk van Merlijn nou een zegen of een vloek?
Hoe dichter Axl en Beatrice bij het antwoord op hun vragen komen, hoe meer er duidelijk wordt. Er ligt een magische spreuk over het hele land, en die spreuk verbergt iets. En wanneer de spreuk opgeheven wordt, zullen alle vergeten herinneringen weer herinnerd worden. Beatrice lijkt dat wel een goed idee, dan kan zij zich haar zoon weer herinneren, maar Axl realiseert zich dat sommige zaken misschien maar beter verborgen kunnen blijven.
Conclusies
Het is een erg traag en dromerig boek. De hoofdpersonen hebben echt problemen met hun geheugen, soms zelfs midden in hun queeste. Maar het is ook duidelijk dat lang niet alles goed gaat in het land. De flarden van geheugen die terugkeren zijn niet altijd even leuk. En het is duidelijk dat tot voor kort verschillende bevolkingsgroepen elkaar naar het leven stonden.
Het verhaal stelt daarmee wat interessante vragen over leven in tijden van oorlog en geweld, en daarna in vrede met elkaar verder kunnen leven. Zullen mensen in staat zijn om hun wraakgevoelens opzij te zetten? Of zal men geweld uit het verleden niet kunnen vergeten?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten