The Sixth Sense

In de meivakantie was er tijd om eens The Sixth Sense (1999) van M. Night Shyamalan te kijken met ons middelste kind. En ik heb het al eens eerder gezegd, het fijne van kinderen hebben, is dat je allerlei dingen weer eens voor het eerst kan doen. The Sixth Sense stond indertijd natuurlijk bekend om zijn plottwist, maar dat was 10 jaar voor de middelste werd geboren en ze wist van niks. 

In de hoofrollen zien we natuurlijk Bruce Willis (Twelve Monkeys, Pulp Fiction) en Haley Joel Osment. Verder ook Toni Collette (I Am Thinking of Ending Things, Nightmare Alley) in een van haar doorbraakrollen. 

Spoilers

De film is inmiddels bijna 25 jaar oud en was indertijd populair, maar er zijn altijd mensen die nog van niets weten. Dus pas op. 

De film begint met gelukkig en succesvol koppel van kinderpsycholoog Malcolm (Willis) en antiekhandelaar Anna Crowe (Williams, Doll House) die net thuiskomen van een feestje. Maar wanneer zij thuiskomen worden zij opgewacht door een oude cliënt van Malcolm, die ontevreden is met zijn behandeling. Hij schiet Malcolm neer, en daarna zichzelf. 

Een paar maanden later is Malcolm hersteld, en hij heeft een nieuwe cliënt, de jonge Cole Sear (Osment). Maar de overval heeft wel zijn sporen nagelaten. Het huwelijk van Malcolm en Anna is enorm verslechterd en Anna is depressief. En Malcolm denkt dat als hij Cole succesvol kan behandelen, hij de fouten met zijn vorige cliënt kan herstellen en misschien ook zijn huwelijk. 

Het blijft lang onduidelijk waar Cole mee worstelt. Hij heeft weinig vrienden, hij heeft vaak ongelukken, is ontzettend angstig. Men denkt dat hij wordt mishandeld door zijn moeder Lynn (Collette), maar hij wil niets loslaten. Met veel moeite weet Malcolm het vertrouwen van Cole te winnen. Cole kan de geesten van overleden mensen zien. En aangezien niet iedereen overlijdt in zijn bed, is dat best eng. En de geesten zijn zich er niet altijd volledig van bewust dat zij dood zijn en raken gefrustreerd over het gebrek aan contact met de wereld van de levenden. 

Malcolm vindt dit moeilijk te geloven, maar gaat er in mee. En zo leert Cole om wat minder bang te zijn voor de geesten en ze zelfs een beetje te helpen met hun problemen. Hierdoor krijgt hij wat meer zelfvertrouwen en komt op school ook een beetje uit zijn schulp. Alle problemen lijken zo mooi opgelost.

Alleen de relatie van Malcolm met zijn vrouw lijkt steeds slechter te worden. Ze begint zelfs een affaire met de buurman! Hoe kan daar een oplossing gevonden worden?

Conclusie

Na 25 jaar heeft deze film nog niets aan kracht ingeboet en dat komt voornamelijk door de prima acteurs. Willis is heel overtuigend als competente kinderpsycholoog, die worstelt met zijn eigen zorgen maar ook oprecht voor zijn nieuwe cliënt wil zorgen. In de jaren '90 was hij nog vooral bekend van de verschillende actiefilms, maar een film als deze draagt hij ook prima. Osment was natuurlijk ook fantastisch als een beetje vreemd en getroubleerd kind en Collette heeft hier ook haar doorbraak in de Amerikaanse en internationale markt. 

Verder zit het verhaal ook ingenieus in elkaar. Het blijft lang onduidelijk waar Cole nou zo mee worstelt en waarom hij daar met niemand over kan praten. Als hij eenmaal openhartig durft te zijn met Malcolm, gaat de ontwikkeling snel. Cole fleurt op en wordt steeds meer een normale jongen. Maar de problemen van Malcolm blijven. Uiteindelijke weten ze elkaar te helpen. 

Met recht een klassieker en het is enig om te kijken met mensen die de twist nog niet kennen.