Thunderbolts

Voor het eerst in lange tijd heb ik weer eens een MCU film gezien (de laatste was Love and Thunder). Dit keer ging ik met Sander naar Thunderbolts* ( 2025) van Jack Schreier. Verder zien we in deze film allerlei acteurs uit eerdere films en series in de MCU, waaronder Florence Pugh (The Wonder, Dune II en Black Widow), Sebastian Stan (Civil War, Black Swan), Julia Louis Dreyfus, Lewis Pullman (Bad Times at the El Royale), David Harbour (Black Widow), Wyatt Russell (Overlord), Hannah John - Kamen (Ant-man and the Wasp) en Olga Kurylenko (Black Widow). 

Deze film vindt plaats na verschillende films en series uit de MCU en de hoofdrolspelers hebben allemaal eerder een rol gespeeld in de films. De eerdere films zien is handig, maar niet echt nodig. 

Spoilers

De film begint met Yelena (Pugh), de (adoptie? pleeg?) zus van Natasha Romanoff, de Black Widow, die is overleden in Endgame. Ze werkt als huurling in dienst van Valentina Allegra de Fontaine (Dreyfus), maar van harte gaat het niet, ze is alle plezier in het leven en werk verloren en gaat op de automatische piloot door haar dag. Er moet iets veranderen, maar wat?

Ondertussen heeft Valentina het ook niet makkelijk. Zij is nu Directeur van de CIA, maar momenteel onderwerp van onderzoek door een overheidscommissie naar haar betrokkenheid bij duistere zaakjes. Die zaakjes moeten nu wel heel snel opgeruimd worden. Zij stuurt Yelena op een nieuwe missie, om de bewijzen op te ruimen, in een lege onderzoeksfaciliteit. Maar eenmaal daar treft Yelena ook U.S. agent John Walker (Russell), Ghost Ava Starr (John-Kamen) en Taskmaster Antonia Dreykov (Kurylenko). Zij hebben allemaal de opdracht om alle rotzooi in de faciliteit op te ruimen (waaronder elkaar). Tijdens alle chaos ontdekken zij ook Bob Reynolds (Pullman), die lag te slapen in een of andere stasis-kist. De groep begrijpt dat zij allemaal verraden zijn door Valentina, ze zullen moeten samenwerken om te kunnen ontsnappen en wraak te kunnen nemen op Valentina. 

Tijdens de ontsnappingspoging wordt al duidelijk dat Bob over verschillende krachten beschikt, die hijzelf maar nauwelijks kan beheersen en die lijken te komen en te gaan. Aan welk experiment werd hij precies onderworpen?

Na de ontsnapping uit de faciliteit, wordt de hele groep opgepikt door Red Guardian Alexei Shostakov (Harbour), de (adoptie? pleeg?) vader van Yelena. Ook Wintersoldier Bucky Barnes (Stan), die inmiddels door het leven gaat als politicus, heeft door dat Valentina smerige spelletjes speelt en hij gaat op onderzoek uit. Daarbij treft hij de rest aan, met hun fantastische verhaal. Ze besluiten allemaal naar New York terug te keren, om daar Valentina te confronteren. 

In New York heeft Valentina inmiddels Bob in vertrouwen genomen. Zij weet welk experiment hij heeft ondergaan, welke krachten hij heeft en welke lotsbestemming er voor hem ligt. Bob vindt dit allemaal erg aantrekkelijk klinken! En al snel realiseert hij zich dat hij Valentina niet nodig heeft (Een ernstige misrekening van haar kant moet ik zeggen). Hij verandert van de blonde, goudgeklede Sentry al snel in de duistere (en doodenge) Void, die heel New York dompelt in een nachtmerrie-achtige duisternis. 

Al snel realiseert Yelena zich dat dit gevecht niet in de echte wereld plaats moet vinden, maar in een innerlijke wereld van herinneringen en emoties. Daar vindt zij Bob uiteindelijk terug en komt zij in het reine met haar eigen beroerde jeugd en de problemen van haar collegas. Ook Bob leert dat hij steun van vinden bij zijn nieuwe vrienden. 

Conclusie  

Een hele leuke film. Het is leuk om eens een nieuw ensemble van acteurs te zien, die een superheldenteam moeten vormen. En omdat dit overduidelijk geen helden zijn (maar misschien wel kunnen worden), is het ook niet vreemd dat ze in het begin weinig vertrouwen hebben in elkaar en niet goed samenwerken. Dat stond me nog wel eens tegen van films als Civil War en Infinity War, de "goeden" hebben de grootste moeite om effectief samen te werken, vanwege conflicten die met een goed gesprek bij een kop thee waarschijnlijk wel op te lossen waren geweest. Bij deze mensen is het veel logischer dat zij moeite hebben met samenwerken en dat het vertrouwen moet groeien. 

Verder is het ook interessant om eens te zien wat er gebeurt wanneer iemand met ernstige psychische problemen superkrachten krijgt. Bob heeft duidelijk serieuze problemen, probeerde die te adresseren met allerlei soorten drugs en dan uiteindelijk onethische wetenschappelijke experimenten. En als hij dan zijn krachten leert beheersen, is zijn gebrek aan emotionele stabiliteit echt een ernstig probleem. 

Het einde deed me dan wel weer denken aan films uit mijn kindertijd. De oprukkende duisternis valt op te lossen met de kracht van vriendschap. 

Feestbeest

Onlangs is Sander 48 geworden en dat moest gevierd worden met een feest. En dat hebben we geweten. Er werden allemaal mensen uitgenodigd. En die kwamen ook nog allemaal! Het was enorm druk!

In de morgen waren we druk met boodschappen doen en het huis opruimen. Er werden taarten gehaald, bier gekocht en allerlei lekkere hapjes. En toen moest er nog gekookt worden. Ik maakte weer een doperwten - Lavas soep, die ik wel eens vaker maak. De lavas geeft echt een aparte smaak aan de soep, die je niet vaak tegenkomt. En ik sneed vast de komkommer en de worteltjes voor, terwijl Sander een enorme hoeveelheid pannenkoeken-beslag maakte. 

En toen kon de deurbel gaan en de een na de ander kwam binnen. Eerst een collega van Sander, daarna allerlei familie en voor we het wisten was de eetkamertafel te klein voor alle gasten. We voorzagen steeds nieuwe mensen van koffie, thee, taart en limonade. 

Op een gegeven moment kwamen er ook vrienden (R en M) met hun kleine kinderen (N van 5 en K van 3). En toen bleek ineens dat mijn jongste kind fantastisch is met kleine kinderen! Er werd oud kinderspeelgoed van boven gehaald. Toen werden er meteen leuke spelletjes verzonnen met het over rollen van een balletje en een autootje. Daarna zag ons kind erop toe dat de kleintjes voldoende te eten en te drinken hadden. 

In de avond bleek dat er veel meer mensen bleven eten dan van tevoren aangekondigd (dat probleem hebben we vaker gehad). Dus Sander zorgde nog dat er wat Chinees werd bezorgd. En toen was er wel genoeg om te eten. Iedereen kon zijn buikje rond eten van soep, eigen gemaakte Chinees, Chinees uit een restaurant en pannenkoeken. 

Na het eten vertrokken de mensen met de kleine kinderen weer. En de mensen die van ver kwamen vertrokken ook al vroeg. Maar er bleven nog genoeg mensen over, die in de avond weer een feestje wilden vieren (het liefst zonder de kindjes). Dus toen kon ik zitten en nog wat rustig napraten met een aantal mensen. 

De vijftig komt wel erg snel naderbij...

Sokken breien

Als kind leerde ik breien, een combinatie van mijn moeder en de basisschool. En dat ben ik altijd wel blijven doen. Maar mijn meeste breiwerkjes waren rechte lappen, zoals sjaals, kruikzakken of pannelappen. Nu heb ik voor het eerst geprobeerd om eens iets met een vorm te breien, sokken! Ik heb al eens een muts gebreid, voor de Carnaval en dat ging best goed. 

Gelukkig kan je via YouTube tegenwoordig alles leren, dus een eenvoudige video voor een eenvoudige sok was snel gevonden. Ik volgde met wat oud garen de instructies van New Leaf Design voor eenvoudige sokken, tot ik het idee dat dat ik het wel redelijk in de vingers had. 

En toen ging ik op zoek naar mooie, nieuwe sokkenwol. En die vond ik in een winkeltje in Venray, de Textielbeurs. En na een paar dagen breien, had ik dan twee mooie, warme sokken. Nu is het niet helemaal het weer ervoor, maar dat komt wel weer. 

Ik breide de sokken op een rondbreinaald met een draad. Ik zette op beide naalden 10 steken op en breide van daar uit verder. Ik vermeerderde steeds de eerste en een-na-laatste steek tot ik op beide naalden elk 28 steken had. En dan breide ik steeds 2r2av om een sok met een gehele boordsteek te maken. Bij de hiel volgde ik braaf de New leaf design instructies en toen breide ik nog eens flink verder (geen koude enkels voor mij). Het was uiteindelijk makkelijker dan ik dacht. En nu ik mijn eerste kledingstukken heb gemaakt, kan ik misschien ook eens iets groters proberen. 

Reanimator

Reanimator (1985) van Stuart Gordon (Dreams in the Witch House) staat op Youtube en mijn lieve man vond dat ik wel wat ontspanning kon gebruiken, dus die klassieker hebben we zondagavond gekeken. In deze film zien we Jeffrey Combs in zijn iconische rol. Verder zien we ook Bruce Abbott, Barbara Crampton, David Gale en Robert Sampson. 

Deze film kijk ik voor mijn uitdaging om eens in de maand een film gebaseerd op het werk van H. P. Lovecrafte te bekijken. Reanimator is gebaseerd op het verhaal Herbert West: Re - Animator van H. P. Lovecraft. Lovecraft schreef dit verhaal in 1921 en het werd gepubliceerd in 1922, in serie format. Iedere maand verscheen er een nieuw hoofdstuk van het verhaal. In dit verhaal worden voor het eerst zombies tot leven gebracht door middel van wetenschap (en niet magie, het monster van Frankenstein was niet echt een zombie). 

De roman omvat verschillende jaren, waarin de verteller steeds weer Herbert West tegenkomt, die steeds gekker wordt en steeds extremere experimenten op dode lichamen uitvoert, in een poging om mensen na de dood weer te reanimeren. Uiteindelijk loopt het allemaal gruwelijk verkeerd af.  

Spoilers

De film begint in Zwitserland. Herbert West (Combs) werkt samen met een Zwitsere arts, maar er gaat iets gruwelijk mis en de arts sterft, terwijl zijn ogen ontploffen. Met schande overladen vertrekt Herbert West naar Arkham, waar hij lessen volgt aan de Miskatonic Universiteit.

In Arkham zien we Dan Caine (Abbott), een dokter in opleiding aan diezelfde universiteit. Hij is bezig met het redden van het leven van een patiënt en wil maar doorgaan en doorgaan, tot een seniore dokter hem stopt. Soms gaan mensen dood en zijn ze niet meer te redden en een goede dokter kan maar beter leren wanneer het te laat is. 
Dan heeft een relatie met Megan Halsey (Crampton), dochter van Decaan Halsey (Sampson). Hun relatie moet een beetje stilgehouden worden. Haar vader zou het nooit goed vinden dat zij het aanlegt met een arme student. Verder krijgt Dan les van Dokter Carl Hill (Gale), een hersenchirurg. En op een dag komt daar ook nieuwe student Herbert West bij. Deze heeft duidelijk erg onorthodoxe ideeën over leven, dood en het verschil tussen die twee. Deze nieuwe student zoekt meteen ruzie met Dokter Hill en hij komt heel obsessief over.   

Dan verhuurt een kamer aan Herbert West. Deze neemt meteen ook de kelder over voor zijn vreemde, onorthodoxe experimenten. Dan verdwijnt op een dag de kat van Dan. Deze wordt teruggevonden in de koelkast van Herbert. Maar voor Dan met gerechtvaardigde woede Herbert zijn huis uit zet, laat Herbert zien hoe hij de kat weer tot leven kan wekken met een experimenteel goedje, waar hij aan heeft zitten werken. De dode kat komt daadwerkelijk weer tot leven! En nu is het hek werkelijk goed van de dam. 

Decaan Halsey dreigt met het van de universiteit trappen van Dan en Herbert, als zij niet stoppen met hun rare praatjes over leven na de dood. Dan en Herbert besluiten dan maar te gaan experimenteren met de lichamen in het mortiarium van de universiteit. Maar dat loopt ongeveer net zo goed af als met de kat. De herrezen lichamen zijn buitengewoon sterk en agressief. In de chaos komt Decaan Halsey ook om, die prompt ook weer gereanimeerd wordt (lekker vers, namelijk). Megan komt net op tijd voorbij om te zien dat haar vader krankzinnig lijkt te zijn geworden. 

Met het verwijderen van Decaan Halsey wordt Dokter Carl Hill ineens veel invloedrijker aan de universiteit. Hij heeft wel altijd geloofd in de krankzinnige theorieën van Herbert West en hij heeft er zelf ook mee geëxperimenteerd. En nu wil hij met alle eer gaan strijken. Dat kan Herbert niet accepteren natuurlijk. Binnen de kortste keren is ook Carl Hill gedood, onthoofd en gereanimeerd. Maar Carl Hill lijkt iets meer controle over zijn (gesepareerde) hoofd en lichaam te hebben. Hij zet meteen zijn eigen plannen in werking. Hij onderwerpt de gereanimeerde zombies aan zijn wil, neemt Megan gevangen en werkt het onderzoek van Herbert West verder uit. 

De chaos blijft maar toenemen. Dan redt zijn vriendinnetje Megan uit de klauwen van Carl Hill, maar zij sterft toch. En net als in de openingsscene reanimeert Dan wanhopig zijn dode vriendin. Maar wanneer het weer tijd is om op te geven, heeft hij nu een alternatief...

Conclusie

Dit is geen goede film, maar wel een hele leuke. Jeffrey Combs, Bruce Abbott en David Gale zijn prima als obsessieve onderzoeker, naïeve meeloper en doodenge griezel. Verder zijn de zombies en gereanimeerde lichaamsdelen lekker vies in beeld gebracht. Overal zijn afgehakte ledematen, bloederige troep en vieze, soppende geluiden van dood, gemanipuleerd vlees. En wanneer de waanzin toeneemt, neemt het verhaal een nachtmerrie - achtige sfeer aan, waarbij de ene gruwel wordt opgevolgd door de andere.   

En dan het verhaal. De filmmaker blijft vrij trouw aan het verhaal van H. P. Lovecraft, alleen wordt het verhaal naar de moderne tijd gehaald. Maar universiteiten zijn nog altijd plekken waar obsessieve jongemannen hun kleine machtspelletjes kunnen uitspelen, zonder dat zij echt worden tegengehouden. De regels van de normale samenleving lijken soms niet van toepassing. Er wordt wel wat tijdsverdichtingen toegepast. Het verhaal van H. P. Lovecraft omvatte jaren, en hier lijkt alle acties zich in een paar dagen na de komst van Herbert West naar Arkham af te spelen.  

Deze is zeker de moeite van het kijken waard. 

Call of Cthulhu - Musketeers versus Cthulhu

De vorige keer hebben we Cthulhu Dark Ages afgerond. Dat betekent dat weer weer een sprong in de tijd maken naar het jaar 1626. In Parijs is Koning Louis XIII verwikkeld in een eindeloze machtsstrijd met Kardinaal Richeleu over het bestuur van Frankrijk. Daarbij zijn ook de persoonlijke gardes van de Koning en van de Kardinalen verwikkeld geraakt in de strijd. En dit keer zijn onze onderzoekers natuurlijk Musketiers in de Garde van de Koning. Één voor allen en Allen voor één!

Musketeers versus Cthulhu is een rollenspel avontuur van Claudia Christian en Chris McAuley en gebaseerd op de regels van Call of Cthulhu. En het gaat over de dappere avonturen van de Musketiers in Parijs van 1626. En de gevaren komen niet alleen van de samenzweringen van de Kardinaal Richeleu, maar ook van monsters van voorbij de sterren. Als dat maar goed gaat. 

Nieuwe karakters

Richart Rouzet - Deze Musketier was eerst een lekenbroeder. Maar hij is uit zijn klooster gezet en heeft een nieuwe baan als Musketier gevonden. Waarom hij precies is weggestuurd bij zijn klooster is onduidelijk. 

Bernárd "Benno" de Rothschild - Deze Musketier is het zwarte schaap uit een zeer rijke familie. Om zo min mogelijk reputatieschade aan te richten hebben zij een baantje voor hem geregeld bij de Musketiers. 

Malo de Guesclin - De Bretonse Musketier heeft Bretagne moeten verlaten, wegens onduidelijke omstandigheden. Hij heeft zich aangesloten bij de Musketiers in Parijs. 

Albèrt D'Arcy (de vijfde Musketier) - Deze Musketier spreekt als een van de weinigen goed Engels. Dit heeft hij geleerd van Puriteinen, die Engeland verlieten en via Frankrijk naar Leiden wilden reizen. Iedereen die suggereert dat zijn moeder eigenlijk Engels was, krijgt met zijn zwaard te maken!

Maart 1626, Parijs

De Musketiers hebben van hun meerdere, Monsieur de Tréville een opdracht gekregen. Zij moeten naar een ongure taveerne gaan. En daar wachten op een oudere man, Damian de Salazar. Deze moeten zij begeleiden naar het hoofdkwartier van de Musketiers aan de Rue de Bac. Als het gevaarlijk wordt, is er een kelder in de taveerne, die naar de Seine leidt, en waar een bootje ligt. 

In de avond zitten de Musketiers in La Taverne du Poisson Rouge aan Place Saint Bernard. Het is een Taveerne in een kelder. Onder een vervallen uithangbord, waar een "S" volledig was vervaagd was een klein stenen trapje naar een kelderverdieping. Omdat de taveerne zo laag ligt, en zo dicht bij de Seine is, is er een hoop optrekkend vocht, de muren en de vloer zijn klammig. Boven de haard wordt een stoofpot gekookt met vis. De bedorven vislucht die eraf walmt is walgelijk, en steeds bubbelen er brokken vis naar boven en weer omlaag in de stoofpot, gek genoeg lijken ze rauw!

De gasten zijn nors en eenkennig. 

De barman, Monsieur Marais volgens Monsieur de Tréville, is wanstaltig dik en deelt met tegenzin glazen drank uit. Om niet al te veel op te vallen, gaat Musketier Bernárd naar de bar, een armoedige bedoening, gemaakt van een paar tonnen en ruwe planken. Hij vertrouwt de wijn niet en bestelt een gesloten fles. Met tegenzin verkoopt Monsieur Marais deze aan de Musketier. Terwijl Bernárd aan de bar wacht op zijn bestelling, wordt hij benaderd door een verlopen dame, die bijkans uit haar jurkje puilt. Zij wil niets liever dan Bernárd bezighouden, of anders voorgesteld worden aan zijn leuke vrienden. Bernárd en de andere Musketiers hebben totaal geen zin in deze dame, die hen ongetwijfeld meteen zal beroven. Zij schenken hun beroerde wijn in de bekers en wachten tot Damian de Salazar komt opdagen.  

Musketier Albèrt kijkt om zich heen naar de andere gasten en hij vindt dat zij er allemaal maar raar uitzien. Ze hebben allemaal vreemde, bolle ogen, die ver uit elkaar staan. Bovendien hebben zij ook allemaal vreemde plooien in hun korte nekken, net onder de oren. Sommigen hebben zelfs een vlies tussen hun vingers. Die kleine vissersgemeenschappen zijn wel heel erg op zichzelf gericht!

Dan gaat de deur weer open. Een oudere man, die er bepaald vermoeid en bezorgd uitziet, komt het trapje afgelopen. Onder zijn arm draagt hij een leren rugtas, die hij tegen zich aanklemt. Hij kijkt om zich heen in de donkere ruimte. Bernárd zwaait met zijn hoed om zijn aandacht te trekken. Dankbaar en opgelucht komt de man naar de Musketiers toegelopen. Het is inderdaad Damian de Salazar. 
Damian de Salazar is erg van streek. Zijn dochter Alicia, zijn enige kind, is ontvoerd! En hij weet niet door wie of waarom. Als losgeld willen zij nu een werk van zijn hand, de vertaling van de Derde Sleutel van Solomon. Het is natuurlijk zijn levenswerk, om deze instructies van Koning Solomon vertaald te hebben, maar verder vrij obscuur. Niet iets om een meisje over te ontvoeren. Maar Damian de Salazar heeft contact gehad met de ontvoerders van zijn dochter, hij moet het boek naar een huis aan de Rue de Grenelle brengen. Dan kan hij zijn dochter terugkrijgen. 
De Musketiers hebben een andere opdracht, Monsieur de Salazar moet naar de Rue de Bac gebracht worden! Bernárd denkt dat ze best Monsieur de Salazar eerst naar de Rue de Grenelle kunnen brengen en daarna naar Rue de Bac. 

Terwijl de Musketiers hierover soebatten, vliegt de deur van de taveerne weer open. In de deuropening staat een knappe jongeman met twee getrokken pistolen en een rode tabberd, achter hem zijn nog meer mannen in het rood te zien. Dit zijn mannen van de Kardinaal! De man in het rood zegt dat hij hier is om Damian de Salazar te arresteren in naam van Kardinaal Richeleu en iedereen die zich verzet staat ook onder arrest. Nog voor de Musketiers kunnen reageren heeft een van de andere gasten in de taveerne al een mes naar de jonge blaaskaak gegooid en reutelend en bloedend stort hij ter aarde!
Nu breekt de paniek pas goed los. Damian de Salazar wil niet gearresteerd worden, maar kan ook niet meer door de deur vluchten. De Garde van de Kardinaal wil wraak voor de dood van hun leider en zij komen de trap af. De gasten van de taveerne willen zich verdedigen tegen de Garde. En de Musketiers zitten er middenin!

Het valt Musketiers Albèrt en Malo op dat Monsieur Marais de chaos niet afwacht. Hij duikt meteen de kelder in, ongetwijfeld op weg naar de geheime gang. Zij gaan meteen achter hem aan en Bernàrd en Richart volgen. Terwijl zij de trap aflopen naar de kelder, valt boven al het eerste schot, dat wordt een bloedbad...

In de kelder zien zij Monsieur Marais nog net verdwijnen door een verborgen deur, achter een stel kapotte vaten en meubels. Snel grissen zij een paar lampen en kandelaars mee en volgen hem door de deur, voor de vechtende meute boven hen achterna komt. 

Eenmaal door de deur is de barman nergens meer te zien. De Musktiers staan in een lange, donkere gang. Het smerige brakke water klotst rond hun enkels. Leidt deze gang werkelijk naar de Seine? Welke gevaren liggen er op hen te wachten?