Man in Duplo

Enige tijd geleden keken Sander en ik de film Enemy, waarin de hoofdpersoon iemand tegenkomt, die exact op hem lijkt en de problemen waar dat toe leidt. Deze film was gebaseerd op een boek van Jose Saramago, De man in duplo. Deze heb ik dan laatst uit de bieb gehaald en gelezen.

Spoilers

Als je de film al hebt gezien, valt er weinig meer te spoilen, maar voor de volledigheid. 

Het verhaal in de film en in het boek lopen redelijk gelijk op. Tertuliano Maxomo Afonso leidt als leraar een wat leeg bestaan, hij lijkt zelfs aan een depressie te lijden. Dan ziet hij op een dag op aanraden van een collega de film Wie niet waagt, die niet wint. Daarin ziet hij een acteur, die zijn evenbeeld lijkt te zijn. 

Na een lange zoektocht weet Maximo Afonso de acteur te traceren, het gaat om Antonio Claro en zijn ster lijkt rijzende. Maar een ontmoeting tussen deze twee zorgt alleen maar voor onrust. Wie is het "origineel" en wie is de "kopie". Bovendien is vooral Maximo Afonso beducht voor ontdekking en interesse van anderen, wetenschappers en politie. 

Het conflict tussen de twee mannen loopt steeds hoger op. En de voorgevoelens van Maximo Afonso bleken terecht. Zodra zijn vriendin Maria da Paz zich realiseert dat zij niet met Maximo Afonso maar met een ander in bed lag, ontstond er ruzie. Dit leidde tot een fataal auto-ongeluk.

Claro wordt begraven als Maximo Afonso. En Maximo Afonso neemt het leven (en vrouw en carrière) over van Claro. De vrouw van Claro weet dit wel, maar lijkt het oke te vinden. Zo leuk was de oorspronkelijke Claro nou ook weer niet. 

En dan belt er een man, die zegt dat hij precies op Claro lijkt. 

Het hele subplot met de seks en de spinnen zit niet in het boek. 

Conclusie

Ik vond het boek tegenvallen, kijk de film. 

De ontwikkeling van het plot is langzaam. Veel tijd gaat verloren met het uitzoeken wie de dubbelganger is die Maximo Afonso ziet in de film. Het boek kwam uit in 2002, toen bestond de IMDB al 12 jaar. Uitzoeken wie Antonio Claro is, zou 10 minuten moeten kosten, niet een half boek. Verder zit Maximo Afonso veel te twijfelen over wat hij nu moet doen, denken en willen. Dat gaat na een tijd ook vervelen, omdat het al vrij snel duidelijk is dat er iets van een confrontatie moet komen tussen de twee mannen. 

Tertuliano Maximo Afonso lijdt kennelijk ook onder het fenomeen van zijn vreemde naam. Maar dat kan ik ookniet duiden. Tertuliano was een vroege Christelijke denker en niet iets om je voor te schamen lijkt me. Ik vond de hoofdpersoon een beetje een zeurkous. 

Verder is het idee van een dubbelganger hebben en die tegenkomen natuurlijk al erg oud. Ruil je van leven? Confronteert een dubbelganger je met je goede of juist slechte eigenschappen? Kan je via een dubbelganger allerlei onderdrukte verlangens uitleven zonder schaamte of schuld (het was tenslotte een ander)? En dit idee is al veel vaker uitgewerkt. 

In dit boek komt dat idee niet echt lekker naar voren. De beide mannen zitten in elkaars vaarwater, door hun uiterlijk. Het conflict voelt enigszins gekunsteld aan. 

Hou het bij Jake, mensen.