Alien 3

Ik ben echt even op een Alien - kick gegaan. Ook Alien 3 (1992) van David Fincher. Sigourney Weaver (Alien, Aliens) herhaalt natuurlijk haar iconische rol als Ripley. Maar verder zien we ook nog Charles Dance (And Then There Were None, Pride and Prejudice and Zombies), Ralph Brown (Ivanhoe), Danny Webb (Sherlock), Christopher John Fields (Jurassic Park), Holt McCallany (Nightmare Alley), Lance Henriksen (Aliens), Pete Postlethwaite en Peter Guinness (Legend of the Sword, The Hogfather). 

Spoilers

Deze film begint bijna meteen na het einde van Aliens. Ripley (Weaver), Hicks (Biehn), Newt (Henn) en de androïde Bishop (Henriksen) ontsnappen in de Saluca van LV 426, maar een Alien weet mee aan boord te komen. Ripley, Hicks, Newt en Bishop proberen te ontsnappen met een kleine shuttle, in cryo-slaap. Maar deze shuttle stort neer op de planeet Fiorina "Fury" 161. Dit was een voormalige gevangenis planeet, maar inmiddels zijn bijna alle gevangenen verdwenen, behalve de laatste 30 of zo, die een soort vreemde religieuze cultus zijn gestart rondom hun planeet en hun gevangenschap. Een Alien lijkt te ontsnappen uit de shuttle en bedreigd een hond. 

Ripley wordt gevonden door arts Clemens (een piepjonge Dance), die haar weer oplapt. Hij vertelt haar ook dat zij de enige overlevende was. Na haar eerdere avonturen is Ripley bijzonder paranoïde over de aanwezigheid van Aliens en wil dat er een autopsie wordt uitgevoerd op Hicks en Newt. Er wordt geen aanwezigheid van Aliens gevonden, maar Clemens is erg benieuwd naar waar Ripley nou zo bang voor is. 

Hicks en Newt worden gecremeerd in de grote oven van het fabriekscomplex waar de gevangenen vroeger dwangarbeid verrichten. 

Ripley gaat verder op onderzoek uit en vindt de resten van Bishop, die zij weer aan de praat probeert te krijgen. Deze bevestigd dat er inderdaad een Alien aan boord van de Shuttle was, die nu rondloopt op Fury. Ondertussen er is ook een schip van Weyland Yutani onderweg naar Fury om Ripley op te pikken (vast niet voor iets goeds). 

Inmiddels is ook wel duidelijk dat er een Alien vrij rondloopt op Fury, links en rechts sterven er mannen op gruwelijke manieren. Dan krijgt Ripley het briljante idee om eens aan zelfonderzoek te doen. En ook zij draagt een Alien embryo bij zich. Geen wonder dat Weyland Yutani haar op wil komen halen. Ze zijn niet geïnteresseerd in haar, maar in het embryo, precies wat Burke uit Aliens al van plan was. Dat kan toch niet best zijn. 

Ripley vraagt Dillon om haar te doden, zodat de Alien in haar ook sterft. Dillon wil dat wel doen, maar alleen als Ripley eerst helpt de volwassen Alien te doden. Dat behelst een plan van de Alien bedekken in gesmolten metaal en dan razendsnel laten afkoelen. Daarbij gaan wel bijna alle inwoners van Fury dood. Alleen Dillon, Morse (Webb) en Ripley zijn nog over. Dan arriveren eindelijk ook de vertegenwoordigers van Weyland Yutani, die Ripley beloven dat zij de Alien zullen aborteren. Maar Ripley gelooft daar niet meer in en werpt zich met embryo in het gesmolten metaal, naar haar dood. 

Conclusie  

Na Aliens was dit een vrij overbodig vervolg. Het is weer een actiefilm in een afgesloten omgeving, waar de Alien de mensen een voor een opeet. Maar aangezien dit allemaal hele onaangename mensen zijn, leef je ook totaal niet met ze mee, behalve misschien nog met Clemens. 

Verder is het ook erg zuur om te zien dat Hicks en Newt meteen maar dood gaan aan het begin van deze film, terwijl het echt volledige karakters waren in de vorige film. 

Alleen kijken als je alle films eens gezien wil hebben. 

De herfst is begonnen

Het is weer 21 september geweest en dat betekent dat de herfst is begonnen. De lente is misschien mijn favoriete seizoen, maar de herfst heeft ook een hoop te bieden. De laatste oogst uit de moestuin heb ik nu wel binnengehaald en dat leverde onder andere twee pompoenen op. Een daarvan is alweer verdwenen in een heerlijke pompoensoep (met spekjes). En dan andere zal binnenkort ongetwijfeld volgen. En verder heb ik ook al een heerlijke appeltaart gemaakt, met het laatste deel van de bramenoogst. Dan verkeer je toch meteen in herfstige sferen. 

  

Mijn grote pompoenen

En inmiddels komt Halloween er ook weer aan, wat betekent dat er weer plannen gemaakt moeten worden om langs de deuren te gaan. Voor dit jaar heb ik geïnvesteerd in een snoer van lampjes om buiten te hangen. En ik heb natuurlijk mijn trouwe vleermuis-koekvorm, maar daar heb ik dit jaar ook wat andere vormpjes aan toegevoegd, een blaadje en een paddenstoel. 

De dagen worden korter en donkerder, maar met voldoende soep en taart moeten we het wel vol kunnen houden tot de zon weer begint te schijnen.  

Aliens

Lang geleden keek ik al eens Alien. Maar nu heb ik dan eindelijk tijd gehad om eens het vervolg te kijken, Aliens (1986) van James Cameron. Sigourney Weaver (Alien, Ghostbusters 2) herhaalt haar rol uit de eerste film. En verder zien we een hoop nieuwe gezichten (want in de vorige film ging iedereen dood). 

De eerste film, Alien, was een thriller, waarbij het lange tijd onduidelijk bleef wat nou precies het probleem was, waar Ripley en haar collega's mee geconfronteerd werden. In deze film is dat natuurlijk wel meteen duidelijk, vandaar dat regisseur Cameron ervoor koos om er wat meer in actiefilm van te maken, in de beste stijl van de jaren '80. 

Spoilers

Aan het einde van Alien ontsnapte Ripley samen met de kat in een kleine shuttle van de planeet waar zij met de Nostromo geland was (en de Alien had gevonden). Jarenlang zweefde een slapende Ripley door de ruimte gezweefd, in cryo - slaap. En dan wordt ze gevonden. 

De Weyland - Yutani corporatie waarvoor zij werkte, wil graag weten wat er gebeurd is met de Nostromo en haar bemanning, ook al is het 57 jaar geleden. De hoge heren van Weyland - Yutani geloven Ripley's verhaal niet, en de planeet is inmiddels Kolonie LV 426 en is succesvol. Ripley wordt bedankt voor haar inzet en ze moet maar zien hoe ze haar leven weer op poten zet. 
Maar dan verliest Weyland - Yutani het contact met LV 426 en onmiddellijk kloppen zij in de vorm van Carter Burke (Reiser) en Colonial Marine Lieutenant Gorman (Hope) weer bij Ripley aan. Deze besluit om mee te gaan op een missie, op voorwaarde dat de Alien gedood en vernietigd wordt. Zij is te gevaarlijk om in leven te mogen blijven. 

Aan boord van ruimteschip Sulaco ontmoet Ripley de andere leden van de missie. Deze koloniale mariniers zijn niet bang voor deze missie. De kolonisten hebben een probleempje, dat zo opgelost kan worden, en dan is het feestvieren met dankbare kolonisten. Ripley ziet het allemaal iets minder positief in. 

Eenmaal aangekomen op LV 426 blijkt dat de Ripley de situatie beter heeft ingeschat dan de Mariniers. De kolonie is volledig verlaten. Het is onduidelijk wat dit veroorzaakt heeft (ha!) en waar de kolonisten gebleven zijn. Wel worden er een kleine meisje, Newt (Henn), en twee facehuggers gevonden. 

Een deel van de Mariniers gaat verder op onderzoek uit. Onder de kolonie zijn signalen van de kolonisten te vinden. Maar hoe dieper de Mariniers doordringen in de verlaten gangen van de kolonie, hoe meer tekenen van Aliens ze vinden. Uiteindelijk vinden de Mariniers eieren, die worden bewaakt door volwassen Aliens! Deze vallen onmiddellijk aan en de Mariniers worden volledig overmand door de woeste monsters. Alleen omdat Ripley een gewapend voortuig in de Aliens ramt, kunnen de Mariniers Hicks (Biehn), Hudson (Paxton)en Vasquez (Goldstein)weer ontsnappen. Het is nu wel duidelijk waar alle kolonisten aan overleden zijn. En de paniek onder de Mariniers slaat toe. 

De paniek wordt erger, wanneer het dropship dat hen weer naar het ruimteschip kan brengen crasht en de piloten dood, wegens de Aliens! De overlevenden zitten nu vast in de oude kolonie. Maar daar proberen de Aliens binnen te dringen. En Burke probeert Aliens naar de Aarde te smokkelen, als onderzoeksmateriaal voor Weyland - Yutani. Dat hij hiervoor de jonge Newt en Ripley als incubatoren voor Alien - larven moet gebruiken is geen probleem. En om het stil te houden zal hij de resterende crew moeten vermoorden, ook geen probleem voor een beetje winst. `

Terwijl de bemanning dit nieuws verwerkt, vallen de Aliens opnieuw aan. En dit keer gaat iedereen in snel tempo dood. Ripley en Hicks weten hun weg te vinden naar het dropship. Maar Newt is ontvoerd door de Aliens. Ripley gaat haar redden en vindt haar weg naar het hart van de Alien kolonie, waar een Koningin haar gebroed bewaakt. 

Ripley weet de eieren te vernietigen en de Koningin te verwonden en vlucht weer weg met Newt. Maar de Koningin zet de achtervolging in. Na een hoop paniekerig gevecht, weten Ripley, Newt en Hicks in crysoslaap te gaan en weer koers richting aarde te zetten. 

Conclusie

Waar Alien een horrorfilm was, is dit duidelijk een actiefilm. En dat werkt ook bijzonder goed. Het mysterie rond de Alien was eigenlijk al opgelost in de eerste films, dus dat hoeft niet herkauwd te worden. De spanningen zit hem niet meer in de aard van de Alien, maar in de aard van het conflict. Dus we gaan voor actie. De Mariniers gebruiken hun wapens om de eindeloze horden Aliens van zich af te slaan. En, geheel in stijl van de jaren '80, snedige one-liners weg te geven. De film staat bol van de tijdloze klassiekers. 

Maar verder heeft de film ook nog interessante dingen te zeggen. Ging de eerste film over angst voor zwangerschap. Hier gaat de film over het moederschap. Ripley gaat onmiddellijk een diepe band aan met het enige kind in de film en neemt daarbij overduidelijk een moederrol op zich. Maar de Alien is ook een Moeder - Koningin van haar zwerm. Maar zij legt eindeloze hoeveelheden eieren (net als mieren of bijen) en wanneer haar gebroed uitkomt, zwermen zij meteen uit over de wereld en vreten alles op. 

Een interessante film en zeker de moeite van het kijken waard. 

Call of Cthulhu XX - Court of Chaos

De Musketiers hebben de Derde Sleutel van Solomon gevonden en teruggegeven aan Damian de Salazar. Maar de avonturen zijn nog niet voorbij!

Richard Rouzet
Bernárd "Benno" de Rothschild
Malo de Guesclin (afwezig)
Albert D'Arcy 
Gaston Eclair

April 1626, Kazerne van de Musketiers

De Musketiers zijn inmiddels weer helemaal hersteld van hun avonturen in het Huis van Hasteur. En hun Kapitein, Monsieur de Tréville, heeft een nieuwe missie voor hen. Die avond moeten zij in hun mooiste uniform en beste tabberd verschijnen! Die avond neemt Monsieur de Tréville hen mee Parijs in. Al snel komen zij uit het bij het Louvre, het Koninklijk Paleis. Maar ze gaan niet door de hoofdingang naar binnen. Maar door een achteringang. Wat is hier gaande?

Monsieur de Tréville leidt de Musketiers door steeds smallere en steeds donkerder gangetjes. Waar in het Paleis zijn ze in hemelsnaam, wie gaan ze ontmoeten? Uiteindelijk komen ze uit in een klein kamertje en Monsieur de Tréville gaat buigend naar binnen. Daar zien zij de Koning zelf!

Louis XIII

De Koning zegt hen te gaan zitten. Hij heeft een opdracht voor de slimme Musketiers en hij heeft een hoop te vertellen. Zijn moeder, Maria de Medici was in haar jonge jaren betrokken bij een occult clubje, het Hof van Chaos. Hij dacht dat dit allemaal een beetje mystieke onzin was voor verveelde weduwes en dat het allemaal voorbij was toen hij eenmaal de troon besteeg. Maar niets blijkt minder waar. Zijn moeder lijkt niet meer betrokken te zijn, maar het Hof van Chaos is weer terug. Ze hebben belangrijke leden, maar erger nog, zij lijken zich bezig te houden met het oproepen van demonen en vereren van duivels! Dit is niet alleen een bedreiging voor de Staat, maar ook voor de Kerk. 

Op de Kardinaal kan de Koning in deze zaak niet rekenen, hoewel het occulte en duivelsverering natuurlijk eerder zijn aangelegenheid is. De Kardinaal lijkt een nieuwe minnares te hebben, er wordt gezegd dat zij misschien een Moorse is, of erger nog, Spaans!

De leider lijkt ene Anton Sainte Matine te zijn, die zich ophoudt nabij de begraafplaats Innocents en het ernaast gelegen Plein der Wonderen, waar alle tuig van Parijs zich ophoudt. Vindt hem en stop zijn zaakjes, in naam der Koning. 

De Musketiers begrijpen wanneer zij een belangrijke opdracht krijgen! Al buigend en achteruit lopend verlaten zij de ruimte. Voor zij het weten, staan zij weer buiten. 

De Musketiers willen eerst terug naar de Kazerne. Zij zullen zich moeten voorbereiden op deze missie. Maar wanneer zij door de straten van Parijs lopen, horen zij een barse stem die hen een halt toeroept. Wanneer de Musketiers zich omdraaien, zien zij de Gardisten van de Kardinaal! Hun leider is Jean - Pierre, die zij eerder al ontmoet (en gered) hebben. De Gardisten zijn er niet om de Musketiers te bevechten of arresteren, maar om uit te nodigen voor een diner met Kardinaal de Richeleu, nu meteen. 

Het is de eer van de Musketiers te na om als een stel criminelen door Parijs gemarcheerd te worden door de Gardisten van de Kardinaal. Albèrt probeert de leiding te nemen, maar hij wordt genegeerd (Charm fail). Dan probeert Gaston het ook, iedereen weet hoe rijk hij is! Zijn naam is overal bekend (Credit rating succes). Nu gaan de Musketiers naar het paleis van de Kardinaal begeleid door een erehaag van Gardisten!

Eenmaal in het paleis van de Kardinaal aangekomen, moeten zij al hun wapens achterlaten. Niet alleen hun pistolen en zwaarden, maar zelfs hun kleine eetmesjes! De Kardinaal is een paranoïde man. En hoe moeten zij nu dineren? Met alleen een lepel?

Eenmaal aan tafel bij de Kardinaal doen de Musketiers zich tegoed aan heerlijk eten. En de Kardinaal heeft een opdracht voor hen. Zoals de Musketiers misschien weten, besteeg de Koning zijn troon als jonge knaap en zijn moeder, Maria de Medici was lange tijd voor hem een regentes. In die periode liet de Koningin - Regentes zich in met occulte zaken. De Kardinaal vermoedt dat de Koningin Regentes iets belangrijks in bewaring heeft gegeven aan het Hof van Chaos, de Glanzende Trapezohedron. Dit kan een gevaarlijk wapen zijn. De Musketiers moeten het vinden en aan de Kardinaal brengen. Het is waarschijnlijk in handen van Anton Sainte Matine, ook een cultuslid. 

 

Enigszins verbaasd staan de Musketiers weer buiten. Zowel de Koning als de Kardinaal hebben min of meer dezelfde opdracht aan de Musketiers gegeven. Deze Anton Sainte Matine is kennelijk echt een probleem. Voor zij zich in de catacomben onder Parijs willen begeven, op zoek naar deze cultusleider, willen ze eerst meer onderzoek doen. 

Volgende dag, Sorbonne

De Musketiers besluiten om te snuffelen in de bibliotheken van de Musketiers en in die van de Sorbonne om meer informatie te weten te komen. Zo leren zij hoe een Trapezohedron er nu werkelijk uitziet, als een 24-zijdige dobbelsteen. De Musketiers vinden dit maar vreemd. Verder lezen zij ook een hoop over Maria de Medici en het Hof van Chaos. Dit kan nog wel eens een spannende missie worden. 

Een Trapezohedron

De Musketiers vragen zich af hoe ze dit het beste aan kunnen pakken. Zij zouden via het Plein 

der Wonderen een ingang kunnen zoeken naar de Catacomben onder de Begraafplaats van de Onschuldigen. Dan zouden zij de Grand Coësre, de Koning der Bedelaars om toestemming moeten vragen. Nadat Gaston Albèrt beledigt, door te zeggen dat hij zich vast op zijn gemak voelt bij de bedelaars, daagt Albèrt hem uit voor een duel, zodra deze missie voorbij is. Het Plein der Wonderen valt af als mogelijke toegang. 

De Musketiers besluiten dan om naar de Innocents - begraafplaats te gaan. Deze is gesloten en wordt bewaakt door een aantal Gardisten. Er is een instorting of een aardverschuiving geweest. En pas als dat is opgelost, mogen er weer bezoekers naar de begraafplaats. Gaston probeert de Gardisten te intimideren om hem toch toegang te geven. En hoewel hij hen ernstig afblaft, mogen de Musketiers toch nog steeds niet naar binnen. De Gardisten hebben hun orders van de Kardinaal gekregen (Intimidatie succes). 

Dan wordt het vechten! Musketier Richart wappert met zijn mantel om de Gardisten af te leiden (Manoevre Give it a Twirl) en valt aan. Ook Albèrt en Gaston gebruiken hun mantels om de Gardisten het zicht te benemen. Bernárd besluit om gewoon op de Gardisten af te stormen (Bash). De Gardisten kunnen daar geen weerstand aan bieden en de Musketiers rennen de begraafplaats op. 

Al snel zien de Musketiers de aardverschuiving. Een deel van de begraafplaats in gaan schuiven en een soort grot of gang is bloot komen te liggen. Ook hier staat een cordon angstige Gardisten omheen. In de verte is het Plein der Wonderen te zien. Uit de gang komt geschreeuw en af en toe een schot. Wat is er gaande onder Parijs (De musketiers weten het maar al te goed)?

De Musketiers springen naar beneden. Daar staan ze in een gang, die verder leidt onder de begraafplaats. Wanneer de Musketiers de donkere gangen onder de begraafplaats inlopen, treffen zij al snel een monsterlijk, hondachtig wezen, dat met plezier knaagt op de afgescheurde arm van een dode Gardist. De Musketiers aarzelen geen moment en vallen het monster aan. Hun zwaarden hakken op het beest in, dat nauwelijks een kans heeft om op te kijken van zijn gruwelijke maaltijd. 

Maar dan loopt de weg van Musketiers dood, het monster stond voor een ijzeren hek, dat op slot zit. Daarachter lijken meer ruimtes te zijn, waar zich misschien de cultisten bevinden. De dappere Musketiers draaien even rond, voor er iemand aan komt lopen. Snel duiken de Musketiers weg. De man blijkt een sleutel te hebben om het hek open te kunnen maken. Dat wordt zijn dood, Gaston en Bernárd hakken op hem in. 

Wanneer de Musketiers door het hek glippen, staan zij in de slaapruimtes van de cultus. Als dit een onheilige cultus moet voorstellen, is het er wel een die aan lager wal is geraakt. Het is maar een armoedige bedoeningen in een verlaten kelder onder een Parijse begraafplaats. Cultus - politiek kent kennelijk ook verliezers. 

Maar de aanwezige cultisten nemen hun taak nog wel serieus en vallen de indringers aan. Gaston trekt zijn zwaard en zwaait ermee naar de cultisten. Bernárd trekt zijn pistolen en begint te schieten (Omvang doet er niet toe, lawaai wel!). De cultisten zijn met meer dan de Musketiers en het ziet er even somber uit voor de Musketiers. Albèrt raakt zelfs flink gewond. Maar de Musketiers zijn getrainde professionals en weten uiteindelijke de amateurs eronder te krijgen. 

De zoektocht naar Anton Sainte Martine gaat verder. Zij ontdekken een onheilige tempel, gewijd aan een of andere onuitsprekelijke God, met een bloederig altaar waar ongetwijfeld gruwelijke rituelen plaatsvinden. In een zijkamertje bij de tempel vinden zij dan eindelijk Anton Sainte Matine. Deze man is volledig krankzinnig geworden en bestudeert non-stop de Glanzende Trapezohedron, die in een klein kistje zit. 

Wanneer hij de Musketiers ziet, ontsteekt hij in woede en hij roept om zijn dienaren, maar die zijn allemaal dood of gewond. Dan gebruikt hij een spreuk, waarmee hij zijn levenskracht versterkt. En daarna bezorgd hij Bernárd zoveel pijn in de borst, dat deze niet meer kan vechten (Wrack). Maar de andere Musketiers laten zich niet afleiden en binnen de kortste keren is Anton doorboord door verschillende zwaarden. 

De Musketiers grijpen snel het doosje met de Glanzende Trapezohedron (voor de Kardinaal) en nemen het lichaam van Anton Sainte Matine mee (voor de Koning) en willen snel weer naar buiten gaan. Maar wanneer zij eenmaal weer buiten zijn, worden zij geconfronteerd met een situatie die recht uit de hel lijkt te zijn gekomen. De Ghouls uit de catacomben zijn naar de oppervlakte gekomen en zij vallen de bedelaars, dieven en hoeren van het Plein der Wonderen aan. Gardisten en dieven proberen gezamenlijk de Ghouls terug te dringen. Ook vechten de Ghouls onderling met elkaar. En de problemen concentreren zich niet op het Plein der Wonderen. De lucht boven Parijs kleurt rood, alsof grote delen ervan in brand staan!

Chateau d'Ainay le Vieil

Tijdens onze vakantie in Saint Amand Montrond brachten we tijdens een hele warme dag ook nog een bezoekje aan het charmante Chateau d'Ainay le Vieil. 

Het Chatau

Het kasteeltje lag even buiten Saint Amand Montrond in het kleine dorpje Le Vieil. Het bestond uit een ommuurd kasteeltje met een mooie formele tuin erbij en ook een serie boomgaarden, speciaal gebouwd in ommuurde tuinen, zodat de planten een eigen klimaat hadden, met weinig wind en juist veel warmte. 

De tuin

De tuin was aan het einde van de zomer niet op zijn best, maar was erg groots opgezet met rozenperken en begroeide wandelpaden. Het was er bovendien erg rustig en met her en der wat kunst deed het me ook denken aan de tuinen van Etretât, waar we twee jaar geleden geweest zijn. In de tuinen kon je helemaal tot rust komen. 

De boomgaard

Daarna zijn we nog doorgelopen naar de ommuurde boomgaarden en die waren ook heel bijzonder. Veel bomen werden in mooie vormen geleid. En dat heb ik natuurlijk wel vaker gezien, met leibomen die in een vorm gedwongen worden om meer schaduw te geven. En ik heb ook wel eens bomen tegen een muur zien groeien. Maar hier werden dan perenbomen en appelbomen gedwongen om in boven over het pad te groeien. En dat ging nog heel goed en de bomen hingen vol met fruit. 

Wilde tuin

We liepen daarna nog door naar het Chateau. Daar konden we een rondleiding krijgen door het interieur van het Kasteel, maar dat was op een wat laat moment. Dus we moesten ons tevreden stellen met een kijkje op het binnenplein. In ieder geval een leuk dagje uit en als je in de buurt bent, zeker een bezoekje waard. 

De vreemdeling zonder naam

Tijdens onze vakantie had ik ook eens de kans om samen met Sander High Plains Drifter (1973) te kijken. Deze film van en met Clint Eastwood (Where Eagles Dare) is een bijzondere combinatie van Western, Spookverhaal en Horror. 

Spoilers

De hitte trilt op de weidse Amerikaanse grasvlakten. Plotseling komt uit de hittetrillingen een man gereden (Eastwood). Hij rijdt het dorpje Lago in, een mijnstadje aan een meer. En deze man begint al meteen problemen te veroorzaken, hij doodt drie mannen en verkracht een vrouw. Maar de dorpelingen ondergaan dat allemaal redelijk passief. 's Nachts droomt de man een van een U.S. Marshal, die wordt doodgeranseld door drie bandieten, terwijl de dorpelingen weer niets doen. 

De dorpelingen vragen de Vreemdeling of hij niet in het dorp wil blijven. De drie mannen die hij vermoordde, waren bedoeld als bescherming tegen een stel criminelen, die binnenkort verhaal komen halen in het dorp. De Vreemdeling stemt toe en stelt meteen wat eisen, hij wil dat alle eisen van hem worden ingewilligd. En de Vreemdeling gaat meteen los. Hij geeft iedereen gratis drank, geeft spullen weg aan Indianen en neemt de beste spullen voor zichzelf. De dorpelingen vragen zich inmiddels af of de criminele bende niet de betere deal zou zijn. 

Intussen wordt ook beetje bij beetje onthuld wat het geheim van het stadje is. De lokale mijn is gebouwd op overheidsgrond en dat mag niet. De U.S. Marshal wist dat en zou de mijn laten sluiten. Dus de dorpelingen huurden een stel criminelen in om hem uit de weg te ruimen. Maar toen wilden de dorpelingen ook de criminelen niet uitbetalen en verzonnen een verhaal over gestolen goud (Leren we niets van de Rattenvanger van Hamelen?), zodat deze in de gevangenis verdwenen. Maar nu zijn ze weer vrij...

De spanningen in het dorp lopen steeds hoger op en alle frustraties en haat komen naar boven. Uiteindelijk komt het tot een confrontatie met de criminele bende en deze worden uitgeschakeld. Maar niets in het dorp zal ooit meer hetzelfde zijn en de dorpelingen kunnen niet langer wegkijken van het soort mensen dat ze werkelijk zijn. 

De Vreemdeling rijdt de Vlakten weer op en verdwijnt.

Conclusie

Dit is een hele interessante film. De Vreemdeling blijft mysterieus, maar onder invloed van zijn aanwezigheid valt alles in het dorpje Lago al snel uit elkaar. Alle kleine geheimpjes en drama komt razendsnel naar boven. En is er dan na de catharsis eindelijk vrede, of zal het dorpje aan zijn eigen gekonkel ten onder gaan. Het is moeilijk te zeggen. 

In ieder geval een interessante deconstructie van de Western 

 

Bourges

Nabij Saint Amand Montrond ligt ook de plaats Bourges, waar we ook nog een dagje hebben doorgebracht. We reden er zo heen en konden zonder problemen parkeren in een fijne garage in het centrum van de stad. Alles was daarna op loopafstand. 

Bourges Kathedraal

Als eerste brachten we een bezoek aan de enorme Kathedraal van Bourges. De kathedraal van Saint Etienne is groot en indrukwekkend. We zagen hem eerst van de zijkant, met heel veel steunberen die de hoge muren op hun plek moeten houden. We hebben ook nog binnen rondgelopen en de indrukwekkende Glas-in-Lood ramen bewonderd. Het raam hieronder beeldde het leven van de Aarstvader Joseph. Hij leeft samen met zijn broers, wordt achtergelaten in een put en eindigt uiteindelijk aan het hof van de Pharaoh van Egypte. 

Glas in Lood

Naast de Kathedraal van Bourges liggen nog de Tuinen van het Aartsbisdom, tuinen aangelegd in de Franse formele stijl (waar ik meestal niet zo een fan van ben), deze waren wel heel erg mooi. Er was een deel dat erg formeel was, met bloemen met de mooiste kleuren in nette perken en borders. Ik denk dat begin augustus niet het hoogtepunt van de tuinen was, maar het zag er nog steeds erg mooi uit. Later ding de tuin over in een park met een speeltuin voor de allerkleinsten en spelletjes voor de grotere mensen. Dus daar hebben we ook nog even wat tijd doorgebracht. 

Jardins de l'Archevêché

Daarna gingen we nog even de rest van de stad in, want in Bourges is genoeg te doen. Uiteindelijk kwamen we ook nog terecht bij Monin, een producent van allerlei siropen. Die kennen we omdat we hun suikersiroop nog vaak in een cocktail doen. Erg lekker. Maar hier konden we van alles krijgen. En we hebben dan ook even flink ingeslagen. 

Monin

Nadat we de dag afsloten met een heerlijk ijsje, was het ook wel weer tijd om op huis aan te gaan. Bourges was zeker een leuke stad en we hebben de helft nog niet bekeken van wat er te zien was. 

The Woman with the Fan

Tijdens de vakantie was het tijd voor een boek uit de hele oude doos. Een paar jaar geleden las ik The Garden of Allah, van Robert Smythe Hichens en dat vond ik zo leuk dat ik later ook Bella Donna van hem las. En deze keer was het dan tijd voor The Woman with the Fan uit 1904. 

 

The Woman with the Fan is niet een van zijn beroemde werken en ik heb het zo van Project Gutenberg weg kunnen halen, waar wel meer gratis boeken te vinden zijn, die in het publieke domein vallen. Neem er vooral eens een kijkje!

Robert Smythe Hichens was een Britse schrijver en homoseksueel in een tijd dat dat nog verboden was in Groot Brittannië. Dat maakte hem een buitenstaande bij de relaties tussen volwassenen en daarmee had hij een scherp oog voor hun relaties, iets waar dit boek ook over gaat. 

Spoilers

Lady Viola Holme is getrouwd met Sir Fritz Holme. Ze is beeldschoon, rijk en kan goed zingen, dus ze heeft veel aanbidders, waaronder Robin Pierce en Rupert Carey. Robin is er van overtuigd dat Viola niet alleen mooi is, maar ook beschikt over een mooie ziel die zijzelf verwaarloost met haar focus op haar uiterlijk en haar stem. Aanbidder Rupert ging in het verleden te ver in zijn aanbidding, en is niet meer welkom in het huis van de Holmes, sindsdien is hij afgegleden in drankzucht. Maar eigenlijk is iedere man in Londen stiekem een beetje verliefd op Lady Viola Holme, wat spanningen geeft in het huwelijk van Viola en Fritz. 

Maar dan komt Pimpernel Schley op het toneel. Deze vrouw is een Amerikaanse (de horror!) actrice (nee!) met een onduidelijk verleden (aha!), die dit seizoen in Londen op de bühne zal staan. Pimpernel lijkt oppervlakkig een beetje op Viola en met haar acteertalent vergroot zij die overeenkomsten steeds verder uit. Er ontstaat een stille maar felle competitie tussen Viola en Pimpernel. Pimpernel imiteert Viola steeds meer en trekt daarmee de aandacht van alle aanbidders van Viola, die niet verder kijken dan het uiterlijk. Hier hoort ook Fritz Holme bij, die een vrij openlijke affaire begint met Pimpernel.  

Het huwelijk van de Holmes gaat hard achteruit en overal komen de andere aanbidders van Viola naar voren om haar te laten weten dat ze er altijd voor haar zullen zijn, voor als ze eenzaam is. Dat lijkt de Holmes te laten inzien dat ze allebei veel te ver zijn gegaan. Het huwelijk leeft weer op, het seizoen loopt ten einde en binnenkort verdwijnt Pimpernel weer naar de Verenigde Staten. 

In Londen wordt nog een concert voor het goede doel georganiseerd, waar iedereen uit Londen die iets kan, een korte voorstelling zal geven. Viola zal iets zingen en Pimpernel zal een kort toneelstuk doen. Viola heeft weinig zin om de hele voorstelling te blijven en gaat vroeg naar huis. Maar op weg naar huis krijgt zij een vreselijk ongeluk met de auto. Viola raakt ernstig gewond, maar overleeft. 

Nu is Viola dan niet meer mooi en al haar aanbidders verdwijnen als sneeuw voor de zon. Haar man Fritz weet niet hoe snel hij zich in de armen van vervanger Pimpernel moet storten. Zelfs Robin Pierce, die eerder nog zo vol was van de mooi ziel van Viola kan haar geruïneerde gezicht niet aanzien en verlaat haar. 

Viola vertrekt naar het Comomeer (zou ik ook doen) en is van plan om zelfmoord te plegen. Ze heeft nu niets meer om voor te leven. Maar dan wordt zij bezocht door Rupert Carey, de enige aanbidder die zij vroeger afwees. 

Conclusie

Ik kan zien waarom dit niet een van de populaire boeken van Hichens is geweest (hoewel het toch verfilmd is in 1921). De meeste personen zijn nogal oppervlakkig en onaangenaam. Iedereen in de Londense society beoordeelt elkaar en troeft elkaar af. De paar mensen die daadwerkelijk aardig zijn, zijn totaal niet van belang of drinken teveel om met alle intriges om te kunnen gaan. 

Verder is vooral het begin van het verhaal te lang. Er had best iets geschrapt mogen worden in de eindeloze introductie van alle karakters. En het was na twee hoofdstukken ook wel duidelijk geweest wat voor vlees we in de kuip hadden met Lord en Lady Holme. 

Het verhaal komt eigenlijk pas goed op gang in de tweede helft, wanner Pimernel echt begint te stoken in het huwelijk tussen Lord en Lady Holme en Lady Holme op zoek gaat naar een uitgang. 

Abbaye de Noirlac

Vlakbij Saint Amand Montrond ligt de Abbaye de Noirlac, waar we ook nog een bezoekje aan gebracht hebben. 

Binnentuin

Deze Abdij was ooit opgericht door Cisterciënzers, een religieuze orde gebaseerd op de leefregels van Benedictus in de 12e eeuw. De Abdij bestond uit een kerk, een leefgemeenschap met monniken en lekenbroeders, tuinen en landerijen eromheen. De Abdij heeft een veelbewogen geschiedenis gehad. De Honderdjarige oorlog zorgde voor een verval van de Abdij. En de latere Fronde opstand zorgde voor beschadigingen. Tijdens de Franse Revolutie van de 18e eeuw werd het klooster onteigend en kreeg het een nieuwe bestemming. En aan het begin van de 20e eeuw werd het aangekocht door het Departement Cher en werd het na verloop van tijd in oude glorie hersteld en opengesteld voor het publiek. 

Lelie uit de tuin

En wij hebben een bezoekje gebracht. We wandelden door de binnentuinen en de galerijen. En die deden me nog best denken aan de Kerk van Sint Trophime en het bijbehorende klooster. Daarna zijn hebben we nog over de landerijen bij het klooster gewandeld, waar onder andere een boomgaard met een prachtige laan met Lindebomen was. En daarna was het dan eindelijk tijd voor een ijsje voor de dappere mensen die in de warmte allemaal cultuur snoven. 

Langs de lange Lindenlaan

Het terrein is niet heel groot, maar wel een interessant stukje geschiedenis van Frankrijk en van het klooster zelf. Door de jaren heen heeft het veel verschillende eigenaren en daarmee bestemmingen gehad en veel daarvan is nog terug te zien. Zeker een bezoekje waard.