Bel Canto

Toen ik enige tijd geleden weer eens een spellendag organiseerde, kregen we nog twee boeken cadeau voor de gemiste verjaardagen. Station Eleven was de ene en nu heb ik dan ook de andere gelezen, Bel Canto. Bel Canto is van Ann Patchett (zonder r), een Amerikaanse schrijfster. 

Bel Canto is uit 2001 (ook al weer 24 jaar oud) en is in 2018 nog verfilmd.

Spoilers

Het verhaal begint in een onduidelijk land in Zuid Amerika, waar de President en Vice - President graag zien dat een belangrijke Japanse investeerder, Katsumi Hosokawa, in hun land investeringen doet. Daarom nodigen zij hem voor zijn verjaardag uit in het huis van de Vice - President. Om hem zover te krijgen dat hij komt, wordt ook operazangeres Roxanne Coss uitgenodigd om te zingen. 

Het feest en het optreden van Roxanne Coss zijn een groot succes. Maar dan wordt de woning overvallen door Guerilla's. Zij zijn op zoek naar de President, maar die is die avond niet naar het feest gekomen. Nu de Guerilla's de president niet gevangen kunnen nemen, nemen zij dan maar alle aanwezigen gevangen als gijzelaars, om hun eisen kracht bij te zetten. En aangezien ze naast Roxanne Coss en Katsumi Hosokawa nog meer vooraanstaande, internationale zakenmensen en diplomaten gevangen hebben genomen, zou het nog wel een succes kunnen worden. 

Maar de overheid werkt niet mee met de gijzelnemers en de gijzeling duurt en duurt en duurt. En na verloop van tijd vervagen de grenzen tussen de gijzelaars en de gijzelnemers. Er ontstaan vriendschappen en zelfs relaties. 

En uiteindelijk eindigt het in tranen. 

Conclusie

Dit boek was het niet voor mij. De dromige, romantische stijl kan ik meestal wel waarderen (zie ook Annihilation), maar hier vond het heel misplaatst. In een gijzelingssituatie de focus leggen op alle nieuwe relaties die ontstaan en alle lessen die gijzelaars en gijzelnemers van elkaar kunnen leren lijkt een beetje ongepast. Vooral omdat in de eerste uren van de gijzeling de eerste gijzelaar al dood gaat. Het is een ongeluk, maar die man wordt binnen 24 uur volledig vergeten. 

Verder kreeg ik ook sterk het gevoel dat dit verhaal door een witte schrijver was geschreven voor een wit publiek. Het drama gaat over de witte gijzelaars en hun gevoelens bij de gijzeling. Het land waar de gijzeling plaatsvindt, wordt niet eens genoemd. Er wordt nauwelijks iets gezegd over de politieke situaties die mensen drijft tot gewapend verzet tegen de overheid. Er wordt nauwelijks ingegaan op de persoonlijke levens van de gijzelnemers. Het is allemaal een beetje vaag drama, met onderdrukking en nare gevangenissen en oerwouden om in op te groeien. Het maakt voor de Europese bezoekers ook niet uit in welk land ze zijn. Het zijn allemaal corrupte slangenesten, waar nette witte (en Japanse, laten we die niet vergeten) mensen maar ver van moeten blijven. Ik kreeg er een ongemakkelijk White Saviour gevoel bij (net als bij When the Apricots Bloom). 

Tot slot is het verhaal grotendeels geïnspireerd door de Gijzelingscrisis in de Japanse Ambassade in Peru (ook wel de Lima crisis) van 1996. En dat maakt het alleen maar smakelozer. Een echte gijzelingssituatie waar echte mensen slachtoffer van zijn geworden en waar echte mensen zijn doodgegaan en waar een echte regering ook gevangenen heeft geëxecuteerd is de achtergrond geworden over een romantisch verhaal waar mensen liefde vinden door de kracht van muziek. Of zo. 

Je kan ook Aiya's Strijd lezen.   

Pickman's Model

In mijn (zelfopgelegde) uitdaging om eens in de maand een verfilming van een Lovecraft - verhaal te kijken, keek ik voor de maand maart naar Pickman's Model (2022). Dit is een aflevering uit de serie Guillermo del Toro's Cabinet of Curiosities, een serie afleveringen voor Netflix, waarin Guillermo del Toro de kans geeft aan andere filmmakers om een griezelig verhaal te verfilmen. Del Toro kennen we natuurlijk van films als Nightmare Alley en Pacific Rim. Maar deze film is van Keith Thomas en met Ben Barnes (Westworld, Stardust) en Crispin Glover (Mr. K., American Gods). 

    

Pickman's Model werd door H. P. Lovecraft geschreven in 1926 en een jaar later gepubliceerd in een tijdschrijft. Inmiddels bijna honderd jaar oud en nog steeds een vrij onaangenaam verhaal. Deze verfilming heeft belangrijke delen van het verhaal wel losgelaten. 

Spoilers

De film opent met een klasje van rijke, jongemannen die lessen volgen om later kunstenaar te worden. Ze tekenen, schilderen en bestuderen de kunst van anderen. William Thurber (Barnes) is een prominent lid van de klas. Op een dag voegt Richard Upton Pickman (Glover) zich ook bij de klas. Hij is veel ouder dan de rest, heeft een intense manier van kunst maken, heeft zorgwekkende onderwerpen voor zijn schilderijen en is in ieder opzicht een vreemde eend in de bijt. 

Thurber legt toch contact met Pickman en bekijkt zijn schilderijen. Deze zijn zo mogelijk nog verontrustender dan zijn werk in de klas. Een afzichtelijke heks serveert een kanniballistisch diner van haar man aan haar mede - heksen. Thurber vlucht weg en blijft langdurig last houden van vreemde visioenen en dromen. Pickman verlaat de school en keert niet meer terug.  

Jaren later is Thurber een succesvol eigenaar van een museum en hij heeft een lieve vrouw (Leman) en zoontje. Maar dan duikt Pickman weer op, met zo mogelijk nog verontrustender kunst. Hij heeft zelfs een medewerker van het museum zover gekregen om een tentoonstelling rondom zijn werk te organiseren. De dromen en de visioenen van Thurber komen ook meteen weer terug en zijn zo mogelijk nog enger dan eerder. Hij verbiedt zijn medewerkers om de kunst van Pickman tentoon te stellen. 

Maar Pickman is inmiddels ook brutaler geworden. Hij stuurt een schilderij naar het huis van Thurber, waar zijn jonge zoontje het ziet. Ook weet hij een uitnodiging los te krijgen en charmant te babbelen met de vrouw van Thurber, die in Pickman een gevoelige ziel denkt te herkennen. Thurber moet niets van Pickman hebben, maar durft ook niet te vertellen over de zorgwekkende schilderijen of de vreemde dromen die hij heeft. Dus zijn medewerkers en familie begrijpen niet goed wat hij tegen Pickman heeft.

Het komt tot een confrontatie tussen Thurber en Pickman in de kelder onder de woning van Pickman. Daar blijkt dat Pickman extreem perverse en zorgwekkende schilderijen maakt, die de realiteit en zeker de mentale gezondheid van iedereen lijken te beïnvloeden. Tijdens deze confrontatie sterft Pickman en raakt Thurber alleen maar verder getraumatiseerd. Maar hij denkt dat alle horror van Pickman nu eindelijk voorbij is. 

Wanneer de volgende dag het museum weer opent, blijkt dat de schilderijen van Pickman er op miraculeuze wijze toch hangen! En een van de museummedewerkers is al zo beïnvloed geraakt, dat hij zichzelf gruwelijk heeft verwond. Thurber haalt snel zijn vrouw en kind weg uit het museum, maar niet voordat zij ook onder de invloed zijn geraakt van de schilderijen. Pickman heeft zelfs na zijn dood nog invloed. 

Conclusie

De film laat het oorspronkelijke verhaal van H. P. Lovecraft grotendeels los en gaat zijn eigen weg. Desondanks blijft het oude thema wel overeind. Pickman is nog steeds een kunstenaar, met een vreemde achtergrond, die zorgwekkende kunst maakt. En met zijn kunst zegt hij iets over een werkelijkheid die anderen niet kunnen (of willen) waarnemen. En ik denk dat de keuzes van Keith Thomas beter werken voor het scherm. Het geschreven verhaal is wat tammer, en dat komt eigenlijk alleen goed tot zijn recht als geschreven verhaal. Verfilmd zou het waarschijnlijk te saai worden.  

Verder is Glover fantastisch als waanzinnige kunstenaar, die zijn zaakjes nog net zo voor elkaar heeft, dat hij kan functioneren. Alle waanzin komt naar buiten in zijn kunstwerken. Barnes doet het ook goed als normale man, die verstrikt raakt in de waanzin van dingen, die de mensen niet kan en mag weten. En hij sleept zijn hele familie mee in zijn ondergang. 

Prima aflevering, kijk hem vooral eens. 

The Gorgon

 Het was weer tijd voor een foute film, The Gorgon (1964) dit keer. Deze film van Terence Fisher (The Devil Rides Out, Dracula, The Hound of the Baskervilles (1959)) komt uit de Hammer Studios, dus dat betekent rollen voor Christopher Lee (Ivanhoe, Nothing but the Night) en Peter Cushing (Tales from the Crypt, I, Monster). Maar verder zagen we ook nog Michael Goodliffe (To the Devil a Daughter) en Patrick Troughton (The Omen, The Six Wives of Henry VIII). 

Spoilers

De film begint in kneuterig dorpje Vandorff met leuk jong stel Bruno (Longhurst)en Sascha (Gilpin). Hij is een kunstenaar en tekent zijn vriendinnetje graag bloot. Zij vertelt hem dat ze zwanger is en dat er getrouwd moet worden. Enigszins van zijn stuk wil Bruno middenin de nacht naar buiten rennen om de vader van Sascha om haar hand te vragen (een afschuwelijk gedateerd gebruik, dit zijn volwassenen, beslis zelf of je gaat trouwen. Hier komt alleen maar ellende van.). Sascha waarschuwt hem om binnen te blijven, buiten waart een monster rond! Maar Bruno luistert niet. En even later sterft Sascha, wanneer zij iets gruwelijks ziet. In wanhoop verhangt Bruno zich (ik zei het toch?). 

De dood van een jonge vrouw en een man van buiten de regio trekt behoorlijk wat aandacht. De lokale rechter probeert het af te doen als een moord - zelfmoord. Lokale arts en hoofd van het gesticht, Dokter Namaroff (Cushing) gaat daarin mee en onthult niets over de vreemde toestand van het lijk van Sascha. Maar de vader van Bruno, Professor Heitz (Goodliffe) kan niet geloven dat zijn zoon tot moord in staat was en stelt een nader onderzoek in.  

Professor Heitz is natuurlijk een slimme kerel en komt er al snel achter dat er lokale legenden de ronde doen over een monster, een Gorgon genaamd Megaera, wiens gruwelijk gezicht mensen in steen verandert. Het monster waart rond in naburig Kasteel Borski en bij nacht in de omgeving. Wanneer hij zijn bevindingen deelt met Dokter Namaroff, wil deze ineens niet meer spreken met Professor Heitz. Heitz is duidelijk iets op het spoor!

Professor Heitz seint een collega in, Professor Meister (Lee). Deze is ook de leraar van zijn andere zoon, Paul (Pasco). Professor Meister komt niet, maar Paul reist wel af naar Vandorff om zijn vader bij te staan. 

Ondertussen heeft Professor Heitz meer onderzoek gedaan, in kasteel Borski, en daar ziet hij het aangezicht van het gruwelijke monster. Langzaam verandert hij in steen! Met zijn laatste krachten sleept hij zich terug naar zijn huis en schrijft daar een laatste brief aan zijn zoon. Zoon Paul komt net op tijd om zijn vader te begraven (in 1 week broer en vader verliezen, arme knul). 

Paul zet het onderzoek van zijn vader meteen door. Hij moet weten wat er is gebeurd met zijn broer en vader. Ook hij legt contact met Dokter Namaroff en treft daar ook leuke assistente Carla Hoffman (Shelley). Deze lijkt een beetje te twijfelen of haar loyaliteit bij Dokter Namaroff moet liggen, of juist bij fris jong ding Paul. 

Paul blijft de zaak onderzoeken en op een nacht wordt hij door gezang naar buiten gelokt. Hij ziet het gezicht van de Gorgon in de vijver. Hij verandert niet in steen, maar wordt wel ernstig ziek. Hij komt, sterk verouderd weer bij in een ziekenhuisbed. Nog steeds kan Paul zijn missie niet loslaten. Hij gaat naar de begraafplaats en graaft daar zijn vader op. Het lijk van zijn vader is volledig versteend! Daar treft hij ook Carla. Hij wil met haar een nieuw leven starten, als hij heeft uitgevonden wat de dood van zijn broer, vader, aanstaande schoonzus (en neefje) veroorzaakte. Carla denkt dat dat te lang gaat duren. Zij is bang voor Dokter Namaroff. 

Dan komt eindelijk ook Professor Meister naar Vandorff. Wanneer hij en Paul hun krachten bundelen, komen in een snel tempo alle geheimen aan het licht. De moorden vinden al een aantal jaar plaats en begonnen kort nadat Carla, met geheugenproblemen naar Vandorff kwam. Dokter Namaroff nam haar op in zijn gesticht. Iedere volle maan verliest Carla haar geheugen en gaat ze dwalen. Wat gebeurt er dan met haar?

In kasteel Borski komt het tot een confrontatie tussen Paul, Dokter Namaroff, de Gorgon en Professor Meister. En het eindigt in tranen!

Conclusie

Dit is een van de betere films uit de Hammer Horror stal, maar nog steeds niet heel goed. Lee en Cushing zijn zoals altijd prima. En het is leuk om eens een wisseling te zien. Meestal speelt Lee een slechterik en Cushing de held. Dit keer ligt dat anders. Verder zijn Pasco en Shelley ook prima als jongere, onschuldige slachtoffers van alle duistere machinaties van de Gorgon, Dokter Namaroff en het politieapparaat. 

Maar het verhaal heeft veel te veel gaten om echt serieus te zijn. Het begint al met het verplaatsen van monsters uit de Griekse Mythologie naar Duits (?) dorpje. De Gorgonen (zoals trouwe lezers van Stephen Fry weten) waren drie monsterlijke zusters uit de Griekse Mythologie, met de namen Stheno, Euryale en Medusa. Zij konden mensen, die naar hen keken in steen veranderen. Uiteindelijk werd Medusa gedood. Megaera is een van Furiën, een van de wraakgodinnen, die niet-aflatend criminelen nazitten, tot zij gestraft zijn. Zij verandert niemand in steen. En de Gorgonen, noch de Furiën lokken mensen uit hun huis weg met vreemd gezang, dat is meer iets voor Sirenen.  

En dan het verhaal op zich. Hoe en waarom is de Gorgon van Griekenland helemaal naar Ditsland gekomen? Sinds wanneer neemt zij de lichamen van normale, sterfelijke vrouwen over? Op deze vragen krijgen we nooit antwoord. Dan sterft aan het begin Sascha, omdat zij de Gorgon ziet. Maar waarom sterft Bruno dan? Hangt hij zichzelf op, omdat hij het niet aankan dat zijn verloofde in steen is veranderd? Het lijkt erop dat de transformatie in steen bijna onmiddellijk is, maar Professor Heitz heeft de tijd om zich van kasteel Borski naar huis te slepen en een brief van meerdere kantjes voor zijn zoon achter te laten, voor hij sterft. 

Verder heeft de film ook een probleem met het verloop van de tijd. In de loop van de film wordt duidelijk dat de Gorgon alleen het lichaam van een slachtoffer kan overnemen bij volle maan. Dan duurt het verhaal een maand of 6. Bij volle maan 1 wordt Sascha wordt gedood en begraven, samen met Bruno. Bij volle maan 2 wordt Professor Heitz aangevallen en begraven. Bij volle maan 3 wordt Paul aangevallen en verouderd sterk. Bij (of eigenlijk vlak ervoor) volle maan 4 wil Carla vertrekken met Paul, maar wil Paul niet. Bij volle maan 5 doen Professor Meister en Paul hun onderzoek. Bij volle maan 6 volgt dan de laatste confrontatie in Kasteel Borski. Maar de film laat het lijken of alle actie zich in een week of twee afspeelt. 

Dus...een geinige horrorfilm met een zeldzaam monster, maar niet heel goed.  

 

Lente 2025

De Equinox is weer geweest en vanaf nu is de lente begonnen. De lente is mijn favoriete seizoen. De winter is ook leuk, met alle kou en feesten, maar op een gegeven moment wil ik ook weer zon en groen zien. En eindelijk kan dat weer. De dagen zijn nu al weer aanmerkelijk langer, in de morgen is het licht als ik naar mijn werk ga. 

En in de tuin is het ook goed te merken dat de lente is aan gebroken. Ik heb alweer mest in de moestuin geschept. De krokussen zijn al weer uitgebloeid, maar andere planten laten hun blaadjes en bloemetjes weer zien. Waaronder een bijzonder opzichtige forsythia. Nadat we in 2022 de schutting in de tuin moesten vervangen, heb ik hem geplaatst. Hij gaf al eerder mooie bloemen, maar na drie jaar is hij flink gegroeid en maakt indruk in de vroeg lente.   

Maar de lente is niet alleen maar nieuwe groei en bloei. Soms moet je ook tot de conclusie komen dat sommige dingen na de winter niet meer terugkomen. We hadden een grote kerspruim in onze tuin. Vorig jaar wilde hij niet bloeien en zaten er ook heel weinig blaadjes aan. En dit jaar wil hij helemaal niet uitlopen. Zeker in vergelijking met de mini - kerspruim die ik al sinds 2020 aan het opkweken ben (en nu voor het eerst bloeit), ziet hij er heel dood uit. Dus, die zal binnenkort ook verwerkt worden tot brandhout en over een paar jaar genieten we dan van een nieuwe kerspruim, op een andere plek. Ik vraag me af hoe lang het duurt, voor hij net zo groot is als de oude. Ik vermoed toch nog zeker een jaar of 10. 

Rimpelingen in de wereld

De tijd vliegt voorbij en het is alweer 18 jaar geleden dat het nieuws kwam dat Terry Pratchett leed aan de ziekte van Alzheimer en het is ook alweer 10 jaar geleden dat hij is overleden. In mijn tienerjaren en later heb ik zijn boeken met veel plezier gelezen en ik lees ze nog steeds met enige regelmaat. Zijn verhalen blijven ook na jaren nog sprankelen. 

 

In ieder geval, 10 jaar is een lange tijd en misschien moet ik zijn boeken maar weer eens afstoffen en vanaf het begin herlezen. Het begon natuurlijk allemaal met The Colour of Magic in 1983. Dat is verdorie alweer 42 jaar geleden. Van zijn Discworldboeken denk ik dat Maskerade misschien mijn favoriete is. Een heerlijke combinatie van Opera - parodie, waar de Heksen ook nog een rol in spelen. Maar ik las niet alleen The Discworld boeken. Ik heb ook nog een Strata opgeduikeld in de bieb en de Bromeliad heb ik ook nog in de kast staan. 

In ieder geval, mensen zijn pas echt dood als de rimpelingen, die ze hebben veroorzaakt in de wereld ook helemaal weggeëbd zijn.