Mr. K.

Mr. K. (2024) van de Noors - Nederlandse Tallulah Hazekamp Schwab is een wel heel bevreemdende film en heet van de naald. Sander en ik zagen hem op een zondagmorgen in de Lux. De titelrol is voor Crispin Glover (American Gods), in een kleinere rol zien we ook nog Fionnula Flanagan (The Others, The Guard American Gods). Verder is deze film tot stand gekomen met allerlei Europese fondse, dus we zien ook veel Europese acteurs terug.  

 

spoilers

De film opent met Mr. K. (Glover), die in een nachtclub goocheltrucs laat zien. Maar niemand uit het publiek is eigenlijk echt geïnteresseerd in wat hij doet. Na afloop van zijn show, loopt hij langs verlaten wegen. Hij komt uiteindelijk uit bij een groots hotel, dat duidelijk ooit eens overdadig luxe was, maar nu ernstig in verval is. Hij huurt een kamer en wil de volgende morgen weer vroeg vertrekken. Een sinistere manager brengt hem door een doolhof van gangen naar zijn kamer en geeft hem allemaal waarschuwingen mee.  

De volgende morgen wil Mr. K. vertrekken, hij heeft een afspraak voor een nieuw optreden. Maar hij kan in het doolhof van gangen de uitgang niet vinden. Hij dwaalt rond en rond en lijkt zelfs de trap naar beneden niet meer te kunnen vinden. En de situatie wordt steeds gekker. Een fanfare orkest marcheert, al spelend, door de gangen. Mr. K. komt terecht in de kamer van twee bejaarde zussen (Flanagan en Molloy), die claimen al in geen jaren buiten te zijn geweest. Alles wat zij nodig hebben, is in het hotel. Mr. K. blijft de uitgang zoeken en komt terecht in de kamers van Gaga, een artieste, die een show wil opvoeren. Mr. K. dwaalt weer verder en komt uiteindelijk terecht in de keukens van het hotel, waar alles draait om de eierobsessie van de hoofdkok. 

Na verloop van tijd geeft Mr. K. zijn zoektocht naar buiten op. Maar hij realiseert zich wel dat er iets gruwelijks mis is met het hotel. Het hotel vervalt onder zijn ogen en lijkt zelfs kleiner te worden. Nog even en iedereen zal vermorzeld worden onder het gewicht van het gebouw. Maar het zoeken naar een uitgang is nog niet eenvoudig, en het hele systeem van het hotel komt op zijn kop te staan. 

Conclusie

Net als High Rise is dit een film waar vorm en symboliek boven inhoud gaan. Lange tijd is Mr. K. de enige stem van redelijk, die de bewoners van het hotel er steeds op wijst dat er vreemde zaken gaande zijn. En daarmee wordt hij soms gezien als een verlosser en bevrijder, een rol waar hij zich ongemakkelijk bij voelt. Of hij wordt juist gezien als een stokebrand, die de gevestigde belangen op zijn kop wil zetten (en dus gestopt moet worden). 

Crispin Glover doet het leuk, net als de belangrijke bijrollen. De mooie plaatjes van het steeds verder instortende hotel en de hysterische muziek geven ook een bevreemdende sfeer mee. Zeker een de moeite waard om eens te kijken, als je meer symboliek dan plot in je film wil. 

Station Eleven

Toen we een tijdje geleden weer een Spellendag hadden georganiseerd, kregen we ook twee boeken cadeau van een vriend, voor alle gemiste verjaardagen. En één daarvan was Station Eleven van Emily St. John Mandel. Emily St. John Mandel is een Canadese schrijfster, dus daar kan niets misgaan. 

Spoilers

Het verhaal begint in Toronto met de opvoering van een versie van King Lear, met bekende, oudere acteur Arthur Leander in de hoofdrol. Op het podium zakt hij in elkaar en sterft. En daarna volgen we verschillende mensen rondom de toneel voorstelling, zoals Jeevan Chaudhary en Kirsten Raymonde. Want tegelijkertijd met het overlijden van Arthur Leander, kwam ook een zeer besmettelijke versie van de griep aan in Canada. Binnen de kortste keren zijn veruit de meeste mensen in Toronto dood en de griep grijpt om zich heen in de rest van de wereld. De beschaving in Canada en de Verenigde Staten stort volledig in.

Twintig jaar later volgen we Kirsten Raymonde, die nu onderdeel uitmaakt van een rondreizende troupe van muzikanten en acteurs, The Travelling Symphony. Zij reizen door een verlaten landschap van dorpje naar dorpje en treden daar op. De maatschappij is na de uitbraak van de griep volledig ingestort, maar na twintig jaar is de rust weer enigszins weergekeerd. Mensen hebben de steden ontvlucht en hebben nieuwe gemeenschappen gesticht, maar het technologie niveau is wel teruggezakt naar pre - industrieel.

Wanneer Kirsten en het gezelschap aankomen bij St. Deborah on the Water, verwachtten zij daar twee ex - leden van de troupe te vinden, die het reizende leven achter zich wilden laten, omdat zij een kind verwachtten. Maar ze zijn er niet en de sfeer in St. Deborah on the Water is erg veranderd, sinds er een sekteleider en zijn sekte zijn neergestreken. Na de apocalyps is dat geen heel onbekend fenomeen, maar de Travelling Symphony weet dat dit soort lui altijd problemen geven en ze vertrekken snel weer.

De Travelling Symphony besluit om verder te trekken naar het Museum of Civilization. Daar wonen kennelijk zeer veel mensen samen en worden voorwerpen van vroeger bewaard. Misschien zijn de ex - leden van de troupe daar ook heen gegaan? Tijdens de reis naar het Museum of Civilization komen verschillende verhalen en gebeurtenissen uit het verleden weer naar boven en in deze post - apocalyptische wereld kan dat alleen maar leiden tot geweld. 

Conclusie

Dit is een heel erg leuk boek! Tegen de achtergrond van een gruwelijke gebeurtenis, die een groot deel van de menselijke beschaving gewoon uitwist, weten nieuwe mensen toch weer een samenleving te creëeren, met belangen die verder gaan dan alleen de volgende maaltijd. Het motto van de Travelling Symphony is een "Survival is not sufficient" van Star Trek Voyager (ook een serie die ik weer eens moet kijken). 

Verder wordt er in het verhaal ook veel heen en weer gesprongen in de tijd. Mensen denken terug aan belangrijke momenten voor de uitbraak van de griep en wat ze deden en wie ze kenden. En dan blijkt dat bijna iedereen wel een connectie had met Arthur Leander en zijn carrière op het toneel. En zo is iedereen uiteindelijk ook met elkaar verbonden, ook in deze nieuwe wereld. 

Een zeer dromerig en hoopgevend boek, kijk zeker of je het eens te pakken kan krijgen. 

 

Schaduw van een vampier

We zijn op een enorme vampieren - kick! Nadat we een nieuwe verfilming van Nosferatu (2024) hebben gezien, keken we daarna ook een satire van de productie van de eerste Nosferatu film, Shadow of the Vampire (2000) van E. Elias Merhige. In de belangrijkste rollen zien we John Malkovic (Dangerous Liaisons, The ABC murders), Willem Dafoe (Nosferatu (2024), Nightmare Alley), Udo Kier (Prince Valiant (1997), Iron Sky), Cary Elwes (Bram Stoker's Dracula, The Princess Bride). 

Spoilers

Deze film is inmiddels ook alweer 25 jaar oud (net als sommige computerspellen), maar ik had hem ook nog nooit eerder gezien. 

De film begint met een filmset waar F. W. Murnau (Malkovic) druk bezig is het met maken van de film Nosferatu. Dit is nog een lastige klus, de acteurs doen niet wat hij zegt en stellen te veel eisen, de kosten lopen uit de hand, en als allerergste, Murnau is verwikkeld in een rechtszaak met de weduw van Bram Stoker. 

Maar er gloort hoop aan de horizon. Murnau heeft een acteur gevonden, om de rol van Graaf Orlock te spelen! Deze Max Schreck (Dafoe) is een obscure theateracteur en heeft een hele nieuwe methode van acteren. Hij zal tijdens de opnames nooit uit zijn rol vallen! Altijd zal hij verkleed en geschminkt zijn als Graaf Orlock. Om financiële en juridische problemen te vermijden, laadt Murnau zijn acteurs en ander personeel in de trein, om hen allemaal naar Tsjechoslowakije te brengen, waar de scenes met Max Schreck opgenomen zullen worden. 

Eenmaal in Tsjechoslowakije wordt de situatie al snel vreemder. De lokale bevolking wil niets te maken hebben met Max Schreck en probeert de filmcrew ervan te weerhouden naar het lokale kasteel te gaan voor de opnames. De scenes met Schreck worden alleen bij nacht opgenomen. Leden van de crew worden aangevallen of verdwijnen juist helemaal. Wanneer Murnau naar Berlijn moet, om met de financiers te praten, wordt steeds duidelijker dat Schreck misschien wel een echte vampier is. 

Murnau heeft inmiddels ook een nieuwe cameraman aangenomen, F. A. Wagner (Elwes). Deze is ook zeer onder de indruk van de talenten van Max Schreck, maar hij realiseert zich ook dat er iets gruwelijk mis is. De opnames lopen ten einde, en alleen de cruciale scenes tussen Ellen Hutter en Nosferatu moeten nog geschoten worden. Actrice Greta Schröder (McCormack) heeft ook eindelijk door dat Max Schreck een bovennatuurlijk monster is en verzet zich tegen de opnames. Maar met een injectie van medicatie is zij weer kalm te krijgen. Wanneer Max Schreck haar bloed zuigt, valt hij ook in slaap van de verdovende middelen in haar bloed. 

Cameraman Wagner en Producer Grau (Kier) proberen nu Max Schreck aan te vallen en uit te schakelen, maar hij komt weer bij en verzet zich. En een vampier onder invloed van verdovende middelen is nog steeds een gruwelijke tegenstander. Hij doodt Wagner en Grau, terwijl Murnau manisch blijft filmen. Pas wanneer de laatste crewleden binnenkomen, wordt Max Schreck gedood door het daglicht. Murnau is tevreden met de laatse fantastische take.

Conclusie

Laten we voorop stellen, dat de daadwerkelijke opnames van de oorspronkelijke Nosferatu (1922) niet zo een drama waren als hier. Alle belangrijke personen in de film hebben gewoon nog levens en carrières gehad na de opnames van Nosferatu. 

Maar dit is een hele leuke film. John Malkovic is fantastisch als geobsedeerde filmmaker, die niets in de weg laat staan van zijn visie, niet de gezondheid of veiligheid van zijn medewerkers, niet de juridische kaders rond het verfilmen van het werk van een ander, niet de morele overwegingen rondom samenwerken met een bloedzuigende moordenaar. En Max Schreck is eigenlijk veel onschuldiger, ja hij drinkt het bloed van onwillige mensen, maar hij moet wel, als hij wil overleven. Hij doet dat niet om fantastische films te kunnen maken. 

En daarmee is de film een aanklacht geworden tegen exploitatie in de (film)wereld, waar genoeg schandalen te vinden zijn over het mishandelen van dieren, kinderen en vrouwen voor de visie van een stel makers en financiers. 

  

Een kwart eeuw

De tijd vliegt soms sneller voorbij dan je denkt. Maar dan wordt je daar ineens met een pijnlijke realisatie op gewezen. Zo liet Sander mij laatst zien dat The Sims inmiddels alweer 25 jaar bestaat. Dat was een spel dat ik wel waanzinnig veel heb gespeeld. 

 

The Sims was een spel van Will Wright, het brein achter de Simcity - spellen (die ik ook waanzinnig veel speelde). Maar dit keer bestuurde je geen stad, maar echte mensen. En die wilden een huis met mooie spullen, geld verdienen voor de spullen, vriendschappen sluiten en romantische escapades hebben. Ik heb waanzinnig veel gespeeld met dat spel. Uren was ik bezig met huizen ontwerpen, relaties en carrières. 

En dit spel ontketende ook een revolutie in de wereld van de computergames. The Sims boorde een hele nieuwe doelgroep van computerspellen - spelers aan, vrouwen! Een spel dat ging over relaties, carrières en huizen inrichten kon financieel zeer succesvol zijn!

In 2004 kwam The Sims 2 uit. Dit spel introduceert het concept van tijd. Sims werden ouder, van baby naar peuter, naar kind, naar volwassene, naar bejaarde en uiteindelijk naar de dood. En daarmee werd het belangrijker om relaties op te bouwen, kinderen te krijgen en aan een stamboom te beginnen. Ik denk dat met deze versie nog de meeste tijd heb doorgebracht. Ik bouwde families zorgde dat er steeds nieuwe generaties geboren werd. Ik kan me zelfs nog een experiment herinneren waarbij ik een zo ingewikkeld mogelijke stamboom wilde maken. 

In 2009 kwam The Sims 3 uit. Inmiddels was ik toen zelf al begonnen aan mijn eigen familie en had ik steeds minder tijd. Dus met deze versie heb ik ook minder gespeeld. De belangrijkste vernieuwing was dat alle bewoners van 1 wijk in hetzelfde tempo ouder werden. Wanneer je met één familie speelde, groeide de buurt met hen op en hadden buurtgenoten relaties met elkaar, waar je als speler maar weinig invloed op had. 

In 2014 (al meer dan 10 jaar geleden) kwam dan The Sims 4 uit. En dan zie je dat de cirkel van het leven al snel weer rond is. Mijn twee jongste kinderen spelen maar wat graag met The Sims. En ze lijken op hun moeder, want het drama waar ze hun simmetjes aan onderwerpen, is niet minder erg dan wat ik 20 jaar geleden deed. 

En voor tripjes naar het verleden, de soundtrack van alle Sims - spellen staat op spotify. 

Nosferatu

Nosferatu (2024) is opnieuw verfilmd, door Robert Eggers (The Northman) dit keer. Deze film is natuurlijk gebaseerd op het verhaal Dracula van Bram Stoker en is in 1922 (meer dan 100 jaar geleden) ook al eens verfilmd, door F. W. Murnau. En nu wordt dat opnieuw gedaan. F. W. Murneau en de zijnen hadden niet met de erven Stoker afgestemd over de rechten van hun verfilming, dus alle belangrijke namen zijn veranderd. 

In de titelrol zien we Bill Skarsgård (Deadpool 2). Verder zien we Nicholas Hoult (Renfield, The Menu), Lily Rose Depp (dochter van Johnny), Aaron Taylor - Johnson (The Fall Guy, The Avengers: The Age of Ultron), Willem Dafoe (Nightmare Alley, The Northman), Emma Corrin, Ralph Ineson (The Green Knight) en Simon McBurney (Tinker, Tailor, Soldier, Spy)

Spoilers

Een jong meisje, Ellen (Depp) is erg eenzaam en zoekt naar een bovennatuurlijke geest, om haar gezelschap te houden. Iets hoort haar en beantwoordt haar verzoek, maar het lijkt niet zo prettig zijn. 

Vele jaren laten is Ellen getrouwd met Thomas Hutter (Hoult) en wonen zij in Wisburg. Thomas wordt door zijn baas Knock (McBurney) naar het verre Transsylvanië gestuurd, een Graaf Orlock aldaar wil onroerend goed in Wisburg kopen. Thomas moet de laatste contracten laten tekenen. Ellen wil liever niet dat Thomas vertrekt, zij voorziet allemaal problemen. 

Thomas laat zijn vrouw achter bij zijn vrienden Friedrich en Anna Harding  (Taylor - Johnson en Corrin) en gaat op pad. De reis is zwaar. Hoe verder hij van Wisburg komt, hoe vreemder het allemaal wordt. De lokale bevolking van Transsylvanië wil niets met hem te maken hebben, als ze er eenmaal achterkomen dat hij naar Graaf Orlock gaat. Dan raakt hij ook nog zijn paard kwijt. Maar gelukkig wordt hij opgepikt door de sinistere koets van de Graaf. 

Eenmaal in het kasteel van de Graaf wordt het er niet veel beter op. Graaf Orlock (Skarsgård) blijkt maar een enge en dominante vent. Hij heeft duidelijk geen bedienden, is onaangenaam in de omgang en heeft wel heel veel interesse in Ellen. Wanneer Thomas na verloop van tijd weer probeert te vertrekken, wordt duidelijk dat hij een gevangene is van de graaf en daar zal blijven tot hij sterft!

Ondertussen heeft Ellen het in Wisburg ook niet makkelijk. Zij mist haar man verschrikkelijk, de psychische problemen uit haar jeugd komen weer terug en zij voorvoelt dat er groot gevaar op weg is naar Wisburg. Zij staat onder behandeling bij dokter Sievers (Ineson), die zich ook machteloos voelt en de hulp inroept van zijn oude professor, Albein Eberhart (Dafoe). Deze realiseert zich dat Ellen gelijk heeft, een of andere duistere macht is op weg naar Wisburg. 

Ondertussen heeft Thomas weten te ontsnappen en weet zijn weg naar Wisburg weer te vinden, maar is wel ernstig verzwakt. Graaf Orlock is ook in Wisburg aangekomen en hij ontketent een gruwelijke pest op Wisburg, mensen sterven aan alle kanten. Graaf Orlock geeft Ellen drie dagen om de zijne te worden, anders zal hij alle mensen in Wisburg laten sterven aan de pest, waaronder Thomas. 

Albin Eberhart weet dat Graaf Orlock niet gewoon te verslaan is, hij kan alleen verslagen worden door het vrijwillige offer van een mooie dame. Wanneer zij Orlock zo afleidt met haar schoonheid, dan vergeet hij dat de zon opkomt, die zijn dood zal betekenen. Ellen heeft er weinig zin in, maar de doden in Wisburg, waaronder Friedrich, Anna en hun twee schattige kinderen, dwingen haar onder ogen te zien dat zij de enige is die tussen Orlock en de vernietiging van alles wat zie liefheeft in staat. Albin zal Dokter Sievers en Thomas wegleiden, naar de woning van Orlock, dan ken Ellen hem verleiden en bij zich houden tot de zon opkomt. 

Conclusie

Whew wat een film. De oorspronkelijke Nosferatu was een zwart/ wit film en werkte met gekleurde lenzen om aan te geven of het dag of nacht was. En hier wordt dat min of meer ook gedaan. Scenes die bij nacht of ondergronds zijn, zijn in zwart wit. En de scenes overdag zijn in zeer verwassen en verbleekte kleuren. En aangezien veel plaatsvindt in de winter, met dikke lagen sneeuw, zijn ook deze scenes praktisch in zwart/wit. 

Verder is Graaf Orlock echt een doodenge griezel, niks geen gedoe met rete - charmante vampieren, die glinsteren bij nacht. Nee, dit is een monster en hij komt je opvreten. Hij voelt zich zeker niet schuldig of gekweld over zijn gruwelijk bestaan. Deze vampier is bijna meer een natuurkracht dan een denkend wezen. Hij wil alleen maar zijn lusten bevredigen, en geeft verder nergens om. Het is alleen maar door de oproep van Ellen, toen zij nog een kind was, dat hij weer actief werd in de wereld. 

Daarnaast is dit ook een verfilming die niet wegkijkt van de vreemde psycho - seksuele ondertonen in het oorspronkelijke verhaal. De vampier wil niet alleen bloed drinken. Hij wil vooral bloed van vrouwen drinken, en het bloed drinken wordt hier ook gebracht als een seksueel gewelddadige aanval. Ook Thomas worstelt nog lang met zijn ervaringen in Transsylvanië, die sterk lijken op een verkrachting. 

Tot slot lijkt er ook nog een klasse - element mee te spelen. De Graaf vindt het niet meer dan normaal dat zijn ondergeschikten hem dienen. Of dat nu met arbeid is, of met hun leven. Thomas en Ellen moeten dood, niet alleen omdat zij prooi zijn, maar ook omdat zij het wagen weerstand te bieden. 

Ik vond deze film zeker de moeite waard. Vooral daarna nog eens de oorspronkelijke Nosferatu kijken, om te zien waar Robert Eggers zijn inspiratie vandaan haalde.