Translate

maandag 16 juni 2025

Demons of the Mind

Op Netflix staat inmiddels een aardige collectie oude horrorfilms en gek genoeg was Sander geïnteresseerd in Demons of the Mind (1972) van Peter Sykes (To the Devil a Daughter). In de belangrijkste rollen zien we Robert Hardy (Gawain and the Green Knight), Shane Briant (Captain Kronos: Vampire Hunter), Gillian Hills, Yvonne Mitchell, Patrick Magee (The Masque of the Red Death, Tales from the Crypt), Michael Hordern (Where Eagles Dare), Kenneth J. Warren (The Creeping Flesh, I, Monster) en Robert Brown (Omar Mukhtar: The Lion of the Desert).




Spoilers

De film begint met een meisje, Elizabeth (Hills), die in een koets reist met een haar tante (Mitchell). Zij wordt terug naar huis gebracht en gedrogeerd. Eerder wist zij uit de koets te ontsnappen (verdwalen?) en een leuke kerel (Jones) tegen te komen, maar inmiddels is zij weer gevonden (gevangen? ontvoerd?) en is op weg naar huis. 

Eenmaal thuis blijkt dat Elizabeth de dochter is van lokale Baron Zorn (Hardy). En ze heeft nog een broer Emil (Briant). En dan wordt ook duidelijk dat dit een erg verknipte familie is. Baron Zorn is bang voor zijn eigen gecorrumpeerde bloed, daarom huwde hij een boerenmeisje, met sterk boerenbloed, om sterke kinderen te krijgen. Maar zijn vrouw pleegde zelfmoord en sindsdien is hij bang dat haar waanzin zich ook zal openbaren in haar kinderen (maar het was toch zijn bloed dat bedorven was, zouden zijn kinderen zijn waanzin dan niet van hem hebben?). Vandaar dat hij ze zeer kort houdt. 
Maar door zijn kinderen thuis te houden, zijn ze eigenlijk alleen maar gekker geworden. Elizabeth kan nauwelijks functioneren zonder heel veel hulp en Emil lijkt bijzonder zwak en ziekelijk en heeft ook een ongezonde obsessie met zijn zuster, zijn liefde lijkt wat verder te gaan dan puur broederlijk. Verder heeft Baron Zorn ook nog moderne (Ha!) arts Falkenberg (Magee) ingehuurd. Deze probeert de kinderen beter te maken, maar ook Baron Zorn ervan te overtuigen dat zijn poging om de kinderen te behoeden voor hun eigen waanzin, hen juist alleen maar gekker heeft gemaakt. 

Om de zaken nog verder te compliceren is iemand op de landerijen van Baron Zorn bezig om knappe, blonde meisjes over de kling te jagen. De lokale bevolking raakt hiervan erg van de kook en legt de schuld (niet onterecht) bij Baron Zorn. Een waanzinnige priester (Hordern) gooit met allerlei vreemde preken olie op het vuur en zweept de bevolking behoorlijk op. Wanneer dan ook nog het vriendje van Elizabeth komt opdagen, komen alle frustraties tot een gruwelijke uitbarsting.  

Conclusie

Dit is helemaal geen verkeerde horrorfilm, maar wel een beetje een buitenbeentje. Dit keer is er geen gruwelijk monster in de nacht dat de mooie meisjes ombrengt, maar wordt alle ellende veroorzaakt door (intergenerationeel) trauma, incest en mishandeling. 
Baron Zorn is een nazaat van adel die (kennelijk) in een steeds kleinere kring huwde, zelf lijkt hij ook een extreem hechte relatie te hebben met zijn ongehuwde zuster. Om de problemen die dat met zich meeneemt te voorkomen, huwt hij een laaggeboren vrouw (met vers bloed). Maar dat huwelijk is niet gelukkig en vervuld van allerlei seksuele problemen. Toch leidt dat tot Emil en Elizabeth. Maar die waren weer getuige van de zelfmoord van hun moeder, waardoor ze ongezond veel steun bij elkaar bleven zoeken. En om problemen te voorkomen houdt Baron Zorn hen dan wel heel kort, waardoor zij niemand leren kennen waarmee zij hun zorgen of emoties kunnen delen. Geen wonder dat zij als volwassenen nog steeds tot elkaar aangetrokken zijn. 
En hoewel de film in het midden laat hoever de incestueuze verlangens werkelijk gaan, is het wel duidelijk dat zowel vader als kinderen emotioneel veel te veel bij elkaar betrokken zijn, en uiteindelijk leidt dit tot moord!
En de enige man die nog enigszins aangewezen kan worden als de held van het verhaal, love - interest Carl, haalt eigenlijk niets uit, behalve een beetje mooi in het landschap staan. Deze familie gaan aan zijn eigen problemen ten onder, en knappe, blonde mannen kunnen daar helemaal niets aan doen. 

Interessant om eens te kijken en hij staat momenteel op Netflix. 

zondag 15 juni 2025

Oogst 2025

Het is alweer juni en na weken van droogte en daarna veel regen, is de tuin inmiddels wel aardig ontploft. De bessenstruiken zijn (weer) enorm gegroeid, ondanks dat ik vorig jaar mijn best deed om ze flink terug te snoeien. En dat leidde weer tot takken die doorhangen vanwege de enorme hoeveelheid bessen. Die ben ik momenteel dan ook flink aan het oogsten. Voor nu zijn het alleen de rode bessen die rijp zijn, maar met de warme en zonneschijn van de laatste dagen, zullen de zwarte bessen en kruisbessen snel volgen. 


En in de rest van de tuin groeit het ook flink. De tuinbonen staan al behoorlijk hoog en nog even en de courgettes zullen ook wel vrucht gaan dragen. Maar de kapucijners doen het dit jaar niet lekker. Ik denk dat tijdens de regen teveel slakken naar voren zijn gekomen om zich tegoed te doen aan de jonge scheuten. Verder heb ik dit jaar voor het eerst bietjes geplant, en knolselderij. Nog maar even afwachten wat dat gaat opleveren. 

In ieder geval ben ik weer druk met het maken van jam en taarten. 

dinsdag 10 juni 2025

Mind Mystery museum

Het Hemelvaartweekeinde was behoorlijk druk, met een spellendag. Maar we wilden meer! Zondag zijn we nog naar het Mind Mystery Museum in Horst gegaan. Het is een museum dat helemaal in het teken staat van vreemde, optische illusies. En dus ook van de manier waarop ons brein ons voor de gek houdt. 



 Jaren geleden was Sander er al eens met de kinderen geweest, toen ze in de buurt kampeerden. En nog altijd hebben ze het erover, en ik kon er niet heen! Maar daar kwam nu verandering in. 

Op zondagmiddag gingen met alleen ons jongste kind op pad. We kregen eerst een kleine rondleiding en uitleg van het personeel en toen werden we losgelaten op het park, waar we de grootste lol hadden in het huis dat ondersteboven stond, het scheve huis en het spiegelpaleis. Het museum is niet heel groot en misschien het meest geschikt voor kinderen van 8+, desondanks was het een hele leuke middag. 

zaterdag 7 juni 2025

The Road

The Road (2009) van John Hillcoat is een hele deprimerende film, die ik laatst kon lenen van de bieb. In de belangrijkste hoofdrollen zien we Viggo Mortensen (a History of Violence) en Kodi Smith McPhee. In wat kleinere rollen zagen we nog Charlize Theron (Mad Max: Fury Road, Devil's Advocate). In wat kleinere rollen zien we nog Robert Duvall (The Eagle Has Landed, Apocalypse Now) en Guy Pearce (Memento, Iron Man 3). 



Het verhaal is gebaseerd op het gelijknamige boek van Cormac McCarthy. Deze heeft ook andere verhalen geschreven, zoals het eveneens deprimerende Bloodmeridian. En deze film is niet veel beter. Dus net als bij Bloodmeridian, kijk dit niet vlak voor het slapengaan. 

Spoilers

Een man (Mortensen) en zijn zoon (Smith McPhee) reizen door een compleet verwoeste wereld over de weg naar de zee. Bijna alle mensen zijn dood, net als al het plantenleven. Ze leven van ingeblikt eten dat ze her en der nog kunnen vinden, in de compleet verlaten steden. Veel van de overgebleven mensen zijn vervallen tot complete barbarij en kannibalisme. De man probeert zijn zoon nog zoveel mogelijk te beschermen tegen de gruwelijkheden van de wereld waarin ze leven. 
Tijdens hun reis naar de kust, komen ze af en toe andere mensen tegen. En deze zijn bijna allemaal gruwelijke kannibalen en een enorme dreiging. De man heeft een vuurwapen met twee kogels en is van plan deze op zijn zoon en zichzelf te gebruiken, mochten zij in handen vallen van de kannibalen. Heel af en toe komen zij ook anderen tegen, die niet kannibaal zijn, maar wel dieven en anderszins gevaarlijk. 
Na verloop van tijd wordt hun situatie steeds penibeler, maar de lokroep van de oceaan houdt hen op de been. Maar eenmaal daar aangekomen, blijkt dat ook een doodse plek te zijn. De steeds zwakkere vader sterft daar uiteindelijk. En de zoon blijft alleen achter. 
En dan duikt er een nieuwe man op, die de zoon onder zijn hoede wil nemen.

Conclusie

Net als On The Beach is dit een ongelofelijke grimmige kijk op het einde der wereld. Wat precies heeft geleid tot het einde van alles blijft onduidelijk, de man weet het zelf ook niet. Maar er is geen enkele hoop meer, dat is wel duidelijk. De mensen zijn bijna volledig weggevaagd, dieren zijn allemaal uitgestorven en al het plantenleven is dood. Veel mensen hebben nadat de omvang van de ramp duidelijk werd zelfmoord gepleegd (waaronder de moeder (Theron)). Anderen vervielen tot waanzin. En toen het eten opraakte tot kannibalisme. 
Alles wat de man onderneemt lijkt even futiel, aangezien er geen mogelijkheid meer is tot regeneratie. Alles is dood en blijft ook dood. Zelfs de zee is volledig levenloos. 
En de film onderstreept dit ook. Het is geen zwartwit film, maar het lijkt er wel op. Er is zo weinig kleur over in de grijze wereld vol met as. De zon schijnt nooit, wolken bedekken de hemel en as bedekt de aarde. Nergens is nog kleur of leven. 

Zeer, zeer deprimerend

vrijdag 6 juni 2025

Spellendag Hemelvaart 2025

Hemelvaart is weer voorbij en het was tijd voor een spellendag! Vorig jaar hadden we deze uitgesteld, vanwege een examen. Maar nu kon hij weer op de gewone tijd plaatsvinden. We hadden natuurlijk net het verjaardagsfeest van Sander achter de rug, dus het huis was nog redelijk netjes. Maar we moesten wel zorgen voor voldoende lekkere hapjes. Dus in de morgen gingen we vroeg aan de slag met boodschappen doen, opruimen en spellen tevoorschijn halen. 

Als lekkere taart maakte ik dit keer de kokos - limoentaart van Delia Smith en dat was wel een hele lekkere combinatie van zoet en (heel) zuur. Verder maakte ik ook nog een Venkelsoepje en zorgden we voor voldoende brood, kaas, chips en andere lekkere knabbeltjes. En voor we het wisten was het alweer tijd, en ging de deurbel. 




De ene na de andere gast kwam binnen en al snel kon er gespeeld worden. Sander kon zijn Mechs vs. Minions uitleggen aan een jongere generatie. En daar doen we het eigenlijk voor, natuurlijk, nieuwe mensen aan het spelen krijgen. Het is een coöperatief spel waarbij de Mechs (mensen die enorme robots besturen) het opnemen tegen de Minions, eindeloze hordes van kleine monsters. En de speeltafel bestaat uit steeds veranderende landschappen. 

Aan andere tafels werden ook al snel spellen gespeeld en ik rende nog steeds rond met koffie, thee en taart. Maar op een gegeven moment kon ik ook weer aansluiten bij klassieker Vroeger of Later. En dit keer ging het hard tegen hard. Iedere keer als ik bijna dacht dat ik had gewonnen, bleek ik toch de Vaderlands Geschiedenis niet helemaal scherp te hebben.
Een andere klassieker kwam ook weer tevoorschijn, Pitchcar. Dit is toch wel een ideaal spel voor de allerkleinsten. Met grote houten puzzelstukken maak je een racebaan, waar je dan kleine schijfjes als raceautos overheen moet laten schuiven. We kochten het indertijd voor onze eigen kinderen (die er veel mee speelden) en hij is eerder ook op onze spellendagen tevoorschijn gekomen. Maar nu is het dus ideaal voor een nieuwe groep kinderen.  



Na het avondeten vertrokken er een aantal mensen met kleine gasten (en bleven een aantal kleine gasten slapen!), wat zorgde voor wat meer rust. En toen konden we de wat grotere spellen tevoorschijn halen. Aan een tafel kwam nog Duel for Middle Earth op tafel, een heel leuk tweepersoons spel over de strijd om Midden aarde. Het ziet er allemaal erg mooi uit, met het verzamelen van kaartjes en krachten, en daarmee als goede (of juist slechte) partij steeds meer van Midden Aarde aan jouw visie te onderwerpen. 




Maar ik speelde weer eens Castle Ravenloft, gebaseerd op de DnD 4e ed (nooit heel populair geweest) en zich afspelend in Castle Ravenloft, waar de helden moeten samenwerken om de vuige plannen van de kasteelheer Strahd in de war te kunnen schoppen. En dat was nog niet makkelijk. De eindeloze hordes spinnen, gargoyles, wolven en ratten werden bijna onze dood, maar uiteindelijk wisten we toch nog te overwinnen. We hebben dit spel al jaren en spelen het eigenlijk te weinig, terwijl het vroeger toch heel populair was, ook bij onze kinderen. 
Na alle horror van Ravenloft, was er aan onze tafel nog even tijd voor een paar rondjes Power Hungry Pets, een spel dat heet van de naald is, en mij erg deed denken aan Love Letter. Steeds moet je proberen een betere kaart dan je tegenstanders in de hand te hebben. En dat wordt, naarmate er meer kaarten afgelegd worden, steeds moeilijker. Erg leuk en prima om een drukke avond mee af te sluiten.