A Suitable Boy

Tijdens het eindeloos fruit wassen om jam te maken keek ik dit keer A Suitable Boy (2020) van Mira Nair (Vanity Fair (2004)). Deze netflix serie is gebaseerd op het gelijknamige boek van Vikram Seth. Ik heb het boek ooit uit de bibliotheek van Baarn gehaald, dus dat zal ergens in de jaren '90 zijn geweest. Ik was in ieder geval blij verrast om te zien dat het verfilmd was. 

Spoilers

In 1951 maakt India zich klaar voor de allereerste democratische verkiezingen nadat de Britse koloniale overheersing is geëindigd. Maar mevrouw Rupa Mehra maakt zich drukker om haar dochter Lata, deze is nog steeds niet getrouwd en het is hoog tijd dat er een geschikte jongeman wordt gevonden voor haar. De rest van de serie volgen we Lata en haar familie in hun zoektocht naar een geschikte partner. 

Lata bezoekt de universiteit en heeft ambities die ze wil verwezenlijken in haar leven. Haar moeder wil juist dat zij zich nooit financieel zorgen hoeft te maken, omdat haar potentiële man dat allemaal zou moeten kunnen opvangen. Haar oudere broer maakt zich erg druk over de goede naam van zijn familie, en wil dat Lata met een rijke jongeman trouwt. Lata probeert te balanceren tussen alle belangen en dat is nog niet makkelijk. 
Maar de familie van Lata is niet de enige met sores. Haar zuster Savita is getrouwd met Pran Kapoor. De Kapoor familie heeft allemaal politieke ambities en kijkt reikhalzend uit naar de komende verkiezingen. maar jongere broer Maan Kapoor is een nutteloze playboy die net op dit moment een affaire begint met de veel oudere zangeres (en courtisane en moslima) Saeeda Bai, een volledig ongeschikte vrouw natuurlijk. 

In aanloop naar de verkiezingen, komen allerlei spanningen op het nationale toneel ook tot uiting in de verschillende gezinnen die we volgen. Zal het Lata uiteindelijk lukken om een man te vinden waarmee ze een echt partnerschap kan aangaan en de relaties met haar verschillende familieleden goed kan houden?

Conclusie

Als je op zoek bent naar een kostuumdrama dat een beetje anders is, is dit de film voor jou. In veel opzichten doet het verhaal denken aan dat van Pride and Prejudice. Een jongedame met een veelbelovende toekomst doet haar best om een goede man te vinden. Maar haar familie gooit steeds roet in het eten. Zal het ooit nog goedkomen?

De setting van India helpt om duidelijk te maken hoe groot de belangen kunnen zijn van het sluiten van een goed huwelijk. Familieleden, vooral vrouwen, zijn enorm afhankelijk van elkaar, dus daar zomaar nieuwe mensen in introduceren moet voorzichtig gebeuren. En een huwelijk is voor altijd, wie wil er vastzitten aan de verkeerde partner? En je hebt niet alleen rekening te houden met jezelf, maar ook met het geluk van de mensen om je heen. Niet alles kan zomaar, en zelfzucht kan tot allerlei nare problemen leiden. 

Een hele leuke film met frisse acteurs. Zeker de moeite waard om eens te bekijken. 

The Power of the Dog

Onlangs heb ik weer een aangrijpend boek uit de Bieb weten te halen, Het Geweld van de Hond (oorspronkelijke titel The Power of the Dog) van Thomas Savage. Dit boek uit 1967 stond onlangs weer in de belangstelling, vanwege de Netflix verfilming uit 2021. 

Spoilers

Dit boek gaat over de broers Phil en George Burbank, rancheigenaren en veehandelaren. Hun veestapel is groot en ze zijn erg rijk. Ondanks dat ze voldoende geld hebben, en een goede opleiding hebben gehad, leven ze toch nog steeds zeer eenvoudig. Phil en George slapen nog altijd in de kinderkamer waar zij als jongens ook sliepen en ze hebben beiden een zeer strikte en sobere routine. 

Phil is de dominante broer. Hij is net wat slimmer, net wat handiger en net wat sneller dan de mensen om hen heen en hij is niet bang om hen dat te laten weten. Hij heeft geen echte vrienden, zeker geen geliefde en iedereen leeft in angst voor zijn scherpe tong. Alleen zijn broer George durft tegen hem in te gaan, maar doet dat niet vaak. 

Phil is een enorme macho man en kijkt neer op alles wat zacht en verwijfd is. Hij wast zich een paar keer per jaar in de rivier, hij laat zijn haar groeien tot het voor zijn ogen hangt, hij doet al het zware, vieze werk op de ranch met blote handen (waarom wordt mannelijkheid toch altijd geassocieerd met slechte persoonlijke hygiëne?). In alles probeert hij zijn grote voorbeeld "Bronco" Henry na te streven, deze heeft jaren geleden Phil en George alles geleerd over het veedrijven. Inmiddels is deze overleden.

Maar de status quo wordt helemaal omgegooid wanneer George plotseling trouwt met Rose, de weduwe van de dorpsdokter. Zij komt op de ranch wonen, zij en George slapen nu in de slaapkamer die vroeger van de ouders van Phil en George was. Rose probeert ook wat vrouwelijke beschaafdheid te introduceren in deze mannen - samenleving. En Phil kan dit natuurlijk niet accepteren. Deze vrouw is een bedreiging van alles waar hij voor staat.
Phil is bang dat Rose alleen maar op het geld van de Burbanks uit is. En als George en Rose geen kinderen krijgen, zou de ranch nog wel eens naar Peter kunnen gaan, het kind van het eerste huwelijk van Rose. Dat mag niet gebeuren en Phil start een campagne om Rose steeds te ondermijnen, net zo lang tot zij vertrekt of tot George haar aan de kant zet. 

In de zomervakantie komt Peter ook op de ranch wonen. En hij is een stads jongetje, slim en gevoelig, een ultiem slachtoffer voor Phils pesterijen. Maar gek genoeg trekt Peter zich maar weinig aan van de pesterijen, waarmee hij het respect van Phil verdient. Phil besluit om Peter los te weken van zijn moeder, om zo Rose nog verder te isoleren. Maar Peter lijkt zijn eigen spel te spelen

Conclusie   

Een zeer fascinerend boek over verknipte familieverhoudingen, waarbij iedereen elkaar in een houdgreep houdt met sociale en maatschappelijke verwachtingen rondom geld, bezit, liefde, mannelijkheid en vrouwelijkheid. De karakters zijn allemaal levendig en geloofwaardig en de spanning loopt enorm op. Zeker de moeite van het lezen waard. 

Call of Cthulhu XVII - Onder Parijs

Het duurde even voor we een moment vonden waarop we bijna allemaal konden, maar vorige week was het dan weer zover. In een ondergrondse gang onder een sinister café proberen de musketiers Damian de Salazar naar veiligheid te brengen. 

Richard Rouzet (afwezig)
Bernárd "Benno" de Rothschild
Malo de Guesclin
Albert D'Arcy (afwezig)
Gaston Eclair, een musketier uit het kleine Franse dorpje Belle in de Pas de Calais

Maart 1626, Parijs

De groep staat in een geheime gang van de kelder van de Poisson Rouge naar de Seine. Het water komt tot aan hun enkels. Achter hen horen zij de geluiden van een vinnig gevecht tussen de Garde van de Kardinaal en de gasten van de Poisson Rouge. Voor hen zou Café eigenaar Marais moeten lopen, maar zij kunnen zijn voetstappen niet meer horen. Tot grote zorg van Malo zijn er nergens ratten te zien in deze viezige kelder. 

De groep heeft geen zin om Damian de Salazar bloot te stellen aan de gevechten in het Café, bovendien hebben zij van hun Kapitein te horen gekregen dat deze gang bestond en hen naar de Seine zou leiden. Met enige zorg besluiten zij om toch de gang te volgen. Het flakkerende licht van een fakkel staat hen bij. 

Na enige tijd splitst de gang. De Musketiers slaan af naar rechts en komen terecht in een vreemde ruimte. Het lijkt wel een soort slaapzaal van een kazerne, maar dan een hele armoedige. Er zijn een soort stenen verhogingen, die duidelijk dienst doen als bedden, met dunne, voddige dekentjes erop. Er slingeren wat botjes van kleine knaagdieren rond. Maar er zijn geen kisten met spullen voor soldaten, krukjes om op te zitten of een versiering aan de muur. Wie leeft hier dan?

Inmiddels horen zij al lang de voetstappen van Marais niet meer en de Musketiers dwalen door de gangen. steeds komen zij zeer Spartaanse slaapzalen tegen. Wie leeft hier? Met hoevelen zijn zij? Dan zien zij plotseling een van de bewoners. Het lijkt een mens te zijn, hij heeft wel wat weg van de gasten van de Poisson Rouge, maar hij is lelijk als een pad, met webben tussen zijn vingers en vreemde, bolle ogen. Deze persoon is niet blij om de Musketiers in zijn geheime, ondergrondse gangen te zien en hij valt aan. Maar de Musketiers zijn voor geen kleintje vervaard! Gaston valt dapper aan met zijn lange rapier. Bernárd besluit te schieten. 

Een vuurwapen af laten gaan in een kleine ruimte is geen goed idee en de Musketiers zijn nu doof. Als er nog anderen aanwezig waren in het gangenstelsel, weten zij nu zeker dat er zich daar mensen bevinden die er niet horen. De andere Musketiers zijn enigszins teleurgesteld in Benno. Maar de schrik is hen wel om het hart geslagen. Welke monsters leven er in deze ondergrondse gangen? Zijn het slechts arme sloebers, misvormd door een gebrekkig dieet en duisternis? Of is er daadwerkelijks iets sinisters in deze gangen?

Wanneer de Musketiers weer een ruimte in dwalen, komen zij een monster tegen. Het lijkt wel een vis op poten. Zijn lichaam is bedekt met schubben en vinnen, een enorme mond vol met scherpe tanden en de handen met grote klauwen hebben ook vliezen tussen de vingers. Terwijl de Musketiers nauwelijks kunnen accepteren dat zulke gruwelen kunnen bestaan, valt het aan met een van zijn gruwelijke klauwen en Bernárd raakt ernstig gewond. Maar de andere Musketiers herpakken zich en slachten het monster af. Nu kunnen zij niet langer ontkennen dat er iets gruwelijks gaande is onder Parijs! Dit was geen misvormde mens, maar een duivels monster. 

De Musketiers zoeken hun weg verder door de gangen en dan komen zij bij een vreemde ruimte. Het is een veel grotere ruimte dan zij eerder zagen. Bernárd herkent het al snel als een tempel, waarschijnlijk van de Parisii, de dappere, Gallische voorvaderen van alle Parijzenaars. Maar deze tempel is lang geleden al ontheiligd. De standbeelden van de nobele Goden van de Parisii zijn vervangen door monsterlijke afbeeldingen van de Vis - Mannen. 

Bernárd ziet dat er onder water nog meer standbeelden zijn. Hij duikt het donkere water in en gaat op onderzoek uit. Hij treft daar twee verontrustende standbeelden. Een van twee monsters die op een onheilige manier met elkaar verenigd zijn. En een van een vreemd soort draakachtig monster met de tentakels van een octopus. Verontrust keert hij weer naar boven. Hier valt niets te halen. 

De groep zoekt zijn weg verder voor de eindeloze gangen. Zullen zij ooit weer een uitgang vinden en daglicht zien? Dan horen zij stemmen. Het zijn twee mannen, die ook hun weg zoeken door de gangen. De echo's bereiken de Musketiers. Het lijkt te gaan om twee mannen, Jean - Pierre en Henri. Zij zijn verbaasd over de lange gangen en vragen zich af waar de Musketiers kunnen zijn. De Musketiers besluiten Jean - Pierre en Henri op een veilige afstand te volgen, misschien weten zij een weg naar buiten. 

Dan horen de Musketiers plotseling een ijselijk gegil! Er wordt iemand vermoord. Snel rennen zij naar het verschrikkelijke geluid. Weer lopen zij een slaapzaal in. En daar zien zij een gruwelijk schouwspel. Drie monsters, het lijken wel een soort honden of hyena's die hebben geleerd op hun achterpoten te lopen, scheuren een man aan stukken en beginnen hem op te vreten. Een lid van de Garde van de Kardinaal staat verstijft toe te kijken. Ondanks dat de mannen van de Kardinaal eindeloos wedijveren met de Musketiers, kunnen ze dit toch niet aanzien. Met hun wapens maken zij snel kortte mensen met deze vreemde monsters.

Diep geschokt nemen de Musketiers Jean - Pierre ook maar mee. Al snel vinden zij een rottend deurtjes en als zij dat doorgaan, staan zij ineens op een kleine kade langs de Seine. De lichtjes van de andere oever flikkeren in de schemering van een nieuwe dag.    

The Haunted Palace

Voor de maand juni heb ik een Call of Cthulhu film uit de oude doos gekeken, namelijk The Haunted Palace (1963) van Roger Corman (Battle Beyond the Stars, The Terror). Verder zien we ook nog Vincent Price (The Masque of the Red Death, Witchfinder General) en Debra Paget (Prince Valiant (1954), The Ten Commandments). 

De film heet the Haunted Palace, vernoemd naar een gedicht van E. A. Poe, maar is eigenlijk gebaseerd op The Case of Charles Dexter Ward van H. P. Lovecraft. The Case of Charles Dexter Ward is een verhaal uit dat pas na de dood van H. P. Lovecraft werd gepubliceerd, in 1941. 

Spoilers

De film opent in 1765 in Arkham, waar Joseph Curwen (Price) en zijn liefje Hester (Merchant) de lokale bevolking terroriseren vanuit het paleis dat boven het dorp uittorent. Wanneer zij met hun vuige magie een onschuldig meiske (Lucht) naar hun paleis lokken om te offeren aan een of ander onduidelijk monster in hun kerker onder het paleis, heeft de lokale bevolking er genoeg van. Zij bestormen het kasteel, sleuren Joseph Curwen naar buiten en verbranden hem levend. 

Terwijl Joseph Curwen gruwelijk sterft, vervloekt hij de dorpelingen. Niet alleen zullen al hun nazaten spijt krijgen van hun daden, ook zal hij terugkeren uit de dood!

Meer dan honderd jaar later, in 1875, wordt het paleis geërfd door Charles Ward (weer Price) en zijn vrouw Anne (Paget). Zij trekken naar Arkham en willen daar bezit nemen van het dorp. Maar de lokale dorpelingen (allemaal zeer herkenbare nazaten van de mensen uit 1765) zijn niet vergeten wat er ooit gebeurd is en willen niet dat iemand in het paleis gaat wonen, zeker geen familie van Joseph Curwen. 

Charles en Anne zijn wel geïnteresseerd in het kasteel en bezoeken het, al was het maar om te kijken wat er moet gebeuren, voor het in de verkoop kan. 

Voor een kasteel dat al meer dan een eeuw verlaten is, is het nog in bijzonder goede staat, dat is allemaal dankzij conciërge Simon (Chaney Jr.), die wel heel blij is dat een nazaat van Curwen weer in het kasteel gaat wonen. Hij overtuigd de Wards ervan om tenminste een nachtje te blijven. Die avond ziet Charles ook een schilderij van zijn voorvader Joseph Curwen en hij is bijzonder getroffen door de gelijkenis tussen hem en zijn voorvader.  

De Wards maken kennis met lokale arts Marinus Willett en deze kan hen meer vertellen over de gruwelijke plannen van Joseph Curwen. Deze riep met behulp van de Necronomicon de oude Goden Cthulhu en Yog Sothoth op. Hij wilde deze monsterlijke goden laten paren met mensen, om zo supermensen te creeeren. De lokale bevolking vond dat niets en doodde Curwen. En nu Charles zo op hem lijkt, zijn de nazaten van deze dorpelingen doodsbenauwd dat Charles het werk van Curwen voort zal zetten. 

De suffe dorpelingen zaten er niet eens naast. Hoe langer Charles in het paleis verblijft, hoe meer hij onder invloed lijkt te komen van Joseph Curwen. Hij verwaarloost zijn mooie vrouw Anne, hij omringt zich met gelijkgestemden Simon en Jabez, die beiden ook incarnaties lijken te zijn van handlangers van Curwen. Ook probeert hij Curwens vriendin Hester weer tot leven te wekken. Bovendien start hij een wraakcampagne tegen alle nazaten van de mensen die Curwen veroordeelden tot de brandstapel! 

Al snel worden de dorpelingen weer net zo boos als meer dan honderd jaar geleden en zij bestormen wederom het paleis. Ondertussen probeerden Charles samen met Simon en Jabez weer hun oude experimenten uit te voeren. En daarbij wilden zij zelfs Anne als proefkonijn gebruiken! Wanneer zij het portret van Curwen vernietigen, lijkt Charles weer controle over zijn lichaam terug te krijgen. Charles wordt gered door Dr. Willett en hij en Anne kunnen veilig Arkham verlaten. Curwen heeft zijn greep op Charles laten gaan. Of lijkt dat maar zo?

Conclusie

Dit is een prima verfilming van het verhaal van H. P. Lovecraft. Er is wat in gesneden om het verhaal wat te verdichten, maar dat werkt wel aardig in de film. Verder is Vincent Price natuurlijk prima als slachtoffer en slechterik tegelijk. En de keuze om acteurs hun eigen nazaten te laten spelen was ook leuk getroffen. 

Maar de film had zeker ook zijn mindere kanten. Het is natuurlijk een volstrekt belachelijk idee dat er in een klein dorpje een paleis is gebouwd. In de film is het verhaal dat het steen voor steen door Curwen is overgebracht vanuit Frankrijk. Maar waarom dan? Verder is Curwen ook een beetje ongericht in zijn acties. Wil hij nu verder met zijn experimenten? Zijn dode vriendinnetje tot leven wekken? Of wil hij wraak nemen op de nazaten van zijn moordenaars? Zelf lijkt hij het ook niet te weten. 

In ieder geval, een interessante verfilming. 

De zomer is begonnen

De zomer is begonnen en dat zullen we weten ook. De afgelopen weken zijn de temperaturen al behoorlijk hoog geweest. Wat betekent dat we veel tijd hebben doorgebracht in het Goffertbad, lekker afkoelen in het water en daarna weer opwarmen in de zon. We komen al in het Goffertbad sinds onze oudste geboren is en we daar in de buurt woonden en het is nog steeds een van onze favoriete zwembaden. 

Maar ook in de tuin is goed te zien dat de zomer begonnen is. De bloemen van de lente zijn al uitgebloeid en ook mijn klimroos is inmiddels niet meer in bloei. Maar de andere planten beginnen nu juist op te komen. En ook in de moestuin gaat het als een dolle. Ik kan nauwelijks nog tegen het onkruid opwieden (zevenblad, Grrr) en mijn bessenstruiken hangen helemaal door van de bessen. En ik moet bekennen dat ik het ook nauwelijks nog verwerkt krijg. Ik moet weer extra glazen potten kopen en hoeveel taart kan je voeren aan mensen? Misschien dat ik aan het einde van het seizoen toch maar een paar struiken moet uitgraven (slik) en verwijderen. Het is gewoon teveel geworden.