The Omen

 Het is bijna niet te geloven, maar ook ik heb gaten in mijn culturele opvoeding. Zo had ik nog nooit de film The Omen (1976). Deze film van Richard Donner is natuurlijk een puik voorbeeld van religieuze horror. En pas nadat ik de film had gezien, realiseerde ik me hoezeer Terry Pratchetts en Neil Gaimans boek Good Omens gebaseerd was op deze film. 

Verder zien we in deze film nog Gregory Peck (The Boys from Brazil, The Scarlet and the Black), Lee Remick en Harvey Stephens in de belangrijkste rollen. In wat kleinere rollen komen nog David Warner (The Hogfather, Cross of Iron), Billy Whitelaw (Hot Fuzz (Fascist! Hag!)), Patrick Throughton (Jason and the Argonauts, The Six Wives of Henry VIII), Martin Benson (Ivanhoe), John Stride (A Bridge too Far) en Anthony Nicholls (A Man for All Seasons) voorbij. Al met al zit deze film stiekem vol met bekende koppen. 

Spoilers

De film begint in Rome. Katherine Thorn (Remick) bevalt in een katholiek ziekenhuis (een klooster?) van een zoon, maar haar kind overlijdt. Haar man, Amerikaanse diplomaat Robert Thorn (Peck) wordt door priester Spiletto (Benson) apart genomen. Diezelfde avond is in het hospitaal een ander jongetje geboren, waarvan de moeder is overleden. Dit moet wel een teken van Goddelijke voorzienigheid zijn... Robert is ook erg van slag door de dood van zijn zoon. Hij accepteert het voorstel van Vader Spiletto en geeft zijn vrouw de verweesde baby, ze noemen hem Damian. Hij vertelt haar niets over de afkomst van het kind. 

(Peck en Remick schelen ongeveer 20 jaar en dat is te zien. Het maakt de relatie tussen de Thorns erg ongelijkwaardig. Geen wonder dat Robert zijn vrouw niets vertelt over een serie schokkende en criminele gebeurtenissen als de dood van een baby, de dood van een jonge vrouw, een illegale adoptie en verschillende keren valsheid in geschrifte.) 

Jaren later is Robert inmiddels de Amerikaanse ambassadeur in Groot Brittannië. Wanneer Damian (Stephens) vijf jaar wordt, geven Robert en Katherine een (belachelijk) groot feest. Tijdens dit feest wordt gruwelijk duidelijk dat er iets raars met Damian iets raars aan de hand is. Zijn oppas (Palance) pleegt publiekelijk zelfmoord, Damian kan geen kerk binnengaan en dieren zijn bang van hem. 

Dan duikt priester Brennan (Troughton) ook nog op. Deze voelt zich schuldig over de manier waarop de Thorns een wisselkind in de handen gedrukt kregen en waarschuwt Robert voor zijn zoon. Maar hij doet dat op zo een buitenissige manier, dat hij wel waanzinnig lijkt. Dan verschijnt ook mevrouw Baylock (Whitelaw), de nieuwe oppas, zonder dat the Thorns daar om gevraagd hebben 

(De jaren '70 waren echt anders. Onbekende vrouwen kunnen zich melden bij de privé - residentie van de Amerikaanse ambassadeur, zich naar binnen kletsen en zonder supervisie het kind van de ambassadeur zien. Dit allemaal zonder dat de ambassadeur een vacature heeft uitgezet of de papieren van de oppas in kwestie gezien heeft. Dat zou tegenwoordig toch anders gaan.).

De situatie in huize Thorn wordt steeds vreemder. Oppas Baylock zet Damian ertoe aan om zijn moeder overhoop te fietsen met zijn driewieler. Terwijl zij in het ziekenhuis ligt met een gebroken arm, weet fotograaf Jennings (Warner) Robert ervan te overtuigen dat er iets raars gaande is, en hij heeft bewijs op zijn foto's. Nu gaat Robert echt op onderzoek uit. 

In Rome aangekomen blijkt dat het hospitaal waar Katherine hun zoon baarde niet langer bestaat, in vlammen opgegaan. Alleen priester Spiletto is nog in leven, hij verwijst Robert naar een begraafplaats waar hij het graf van de moeder van Damian kan vinden. Dat blijkt het skelet van een Jakhals te zijn! De reis gaat door naar Israël, waar een excorcisme expert Robert een manier aan de hand doet om Damien te doden.   

Terwijl Robert voor zijn grimmige missie terugreist naar Groot Brittannië, valt Oppas Baylock Katherine aan en doodt haar. Nu heeft Robert door dat hij echt werk moet maken van het uitschakelen van zijn zoon. Hij wil zijn zoon meenemen naar een kert, om hem daar te doden. Maar hij heeft ondertussen de aandacht getrokken van de lokale politie, die deze potentiële kindermoordenaar zonder pardon doodschieten. 

Tijdens de dubbele begrafenis van de ambassadeur en zijn vrouw, zien we dat Damian is opgenomen in het huishouden van een bevriend echtpaar, de president van de Verenigde Staten! 

   

Conclusie

Geen wonder dat deze film een klassieker is geworden. Het verhaal is een fijne mix van eeuwenoude samenzwering, onschuldige mensen die daarbij betrokken worden en een zorgwekkend einde. En dit is ook een van de eerste films die de Katholieke kerk als gevaarlijke en dreigende organisatie wegzet. De priesters en nonnen hebben sinistere plannen en een geheime taal en organisatie om deze plannen uit te voeren. Het wordt niet heel expliciet gezegd, maar Priester Spiletto en Priester Brennan en hun medestanders zijn eigenlijk Satanisten die in het geheim opereren onder de koepel van de Kerk. En dan is er nog de briljante muziek, die echt bijdraagt aan de sfeer. 

Verder past deze film natuurlijk in een (toen) populaire trend van relgieuze en occulte horrorfilms, zoals Rosemary's Baby en The Excorcist. En het is een goede toevoeging. En deze film is bijzonder invloedrijk geweest. Zo zijn er natuurlijk verschillende vervolgen op deze film gekomen en onlangs zelfs nog een prequel. Meer dan 20 jaar later was het nog een inspiratiebron voor Good Omen, die eigenlijk hetzelfde verhaal vertelt, maar dan met een iets oudere protagonist. 

Als je deze film nog eens kan zien, vooral doen. 

Het einde van de zomer

We zijn weer terug van zomervakantie, de kinderen gaan weer naar school en de dagen worden alweer merkbaar korter. De zomer loopt op zijn einde. Ik vind het altijd wel jammer als we het warme weer en de bloemen in de tuin moeten missen, maar de herfst komt eraan en dat geeft ook mogelijkheden. Het was in elk geval tijd om de tuin op te knappen en een beetje winterklaar te maken. 

Nieuwe hangmanden

Eerder in dit jaar had ik viooltjes geplant in de hangmanden langs mijn tuinmuur. Maar die hangmanden hingen er al een tijdje en begonnen een beetje uit te scheuren, na al die jaren. Dus ik ben bij de Tuinwereld langs geweest om manden van metaal te kopen, met kokos binnenmandjes. En dan meteen ook maar wat nieuwe plantjes voor de herfst. 

Heide!

Verder had de braamstruik ook flink wat bramen opgeleverd dit jaar en heb ik weer twee potten bramenjam kunnen maken. Maar daarna moeten de uitgebloeide takken wel teruggesnoeid worden, en de nieuwe takken een beetje in de hand gehouden worden. Dus ook daar heb ik veel weggeknipt en wat overbleef weer netjes opgebonden. 

Verder plant ik de meeste jaren ook zonnebloemen, gewoon omdat ze zo lekker opzichtig zijn. Bovendien vind ik het altijd indrukwekkend hoe uit zo een klein zaadje een plant groeit, die hoger wordt dan ik. Nog even en ik kan ook de laatste tomaten van het jaar plukken. En dan wordt het weer tijd voor sombere wolken, kou en regen. Maar hopelijk brengt dat ook appeltaart, stoofpeertjes en andere lekkere dingen. 

 

Call of Cthulhu VIII - Dark Ages

Vorige keer hebben we de Call of Cthulhu avonturen in de Romeinse tijd afgesloten en nu gaan we door naar een ander tijdvak, de Middeleeuwen. Er werden weer nieuwe karakters gemaakt en nieuwe achtergronden verzonnen. De karakters starten allemaal in en om Bath. Het is begin maart in het jaar 998. 

Caedmon de Monnik - Deze monnik (51) leeft in de Abdij van Sint Pieter en Sint Paul, onder leiding van Abt Ælfheah van Bath. In zijn jonge jaren was hij een huurling en heeft hij door grote delen van Europa en het Heilige Land gereisd, vechtend voor wie er maar wilde betalen. Nu kweekt hij kruiden in een kruidentuin en geneest hij iedereen die daarom vraagt. Op zijn reizen heeft hij de hand kunnen leggen op een pijlpunt die gebruikt is in de martelaarsdood van Sint Sebastiaan. Dit relikwie heeft ongetwijfeld grote macht. 

Draca de Wijze - Deze monnik (35) leeft in de Abdij van Sint Pieter en Sint Paul, onder leiding van Abt Ælfheah van Bath. Hij doet zich nu wel voor als een gelovige monnik, maar eigenlijk gelooft hij nog steeds in de oude Goden van het Woud, Steencirkels en Dolmen, die overal nog te vinden zijn. Hij heeft een Drakentand in zijn bezitting. 

Cuthbert de Sterke - Deze jongeman (22) is een huurling en verkoopt zijn zwaard aan iedereen die het maar betalen kan. Tot zijn grote schande werden zijn ouders beschuldigd van ketterij en hij had een jeugd waarin hij niet op hen kon rekenen. Hij sloot een diepe vriendschap met Draca de Wijze. Hij heeft een stuk van de mantel van Sint Maarten in bezit. 

Benno Salomo Adam - Deze handelaar (20) behoort tot de Joodse minderheid in Bath. En hij is niet heel standvastig in zijn geloof. Hij beschikt wel over een interessant handelsnetwerk en contacten. Van een van zijn verre voorouders heeft hij een zwaard bewaard, het is een Romeinse spatha, een bijzonder lang zwaard. 

Marcus Livim - Deze Clerk (25) is de belangrijkste ambtenaar van de Burgmeester van Bath. Hij wantrouwt buitenstaanders, misschien komt dat omdat hij ooit beschoten is met Elfenschot. Hij heeft ooit de hand kunnen leggen op de schrijfstylus van Sint Paul. 

3 maart 998, Bath

In de vroege morgen gaan Caedmon, Draca, Cuthbert en Marcus allemaal naar de Lauden in de Abdij van Sint Pieter en Sint Paul. Zij horen de dienst aan en proberen lessen te leren uit de preek. Wanneer de dienst voorbij is, loopt iedereen weer naar buiten en begint aan de dag. 

Plotseling hoort Cuthbert vreselijk geschreeuw. Hij rent er naar toe en wanneer hij de hoek van de straat omslaat, ziet hij hoe een enorme hond een kind bij een been heeft gegrepen en het kind verder aanvalt. De moeder schreeuwt om hulp, maar omstanders zijn huiverig om deze enorme, woeste hond aan te vallen. Cuthbert is verbijsterd, een wolf zou nooit de stadsmuren van Bath passeren en een stad binnenkomen. Maar een woeste hond onaangelijnd in de stad kan ook niet! 

Cuthbert is een geharde krijger en twijfelt geen moment. Hij trekt zijn mes en valt aan. Hij kan de woeste wolf (of is het toch een hond?) maar weinig schade doen, maar het beest laat het kind tenminste los. 

Cuthbert blijft op het woeste monster inhakken, maar kan met zijn kleine mes maar weinig uitrichten. De wolf valt weer aan, en bijt Cuthbert in zijn arm. De andere kerkbezoekers komen nu ook aangelopen en proberen Cuthert te helpen, maar het haalt allemaal weinig uit. 

Benno was natuurlijk niet aanwezig bij de Lauden, maar hij komt nu wel op het rumoer af. Hij ziet de enorme wolfshond en grijpt naar zijn voorvaderlijk zwaard (dat hij voor de zekerheid maar bij zich had). Met een machtige houw slaat hij de hond neer. Cuthbert is verbijsterd, wie had gedacht dat handelaar Benno een oeroude Spatha zou hebben?

Cuthbert, het kind en zijn moeder gaan naar de Abdij van Sint Pieter en Sint Paul en laten zich daar genezen door Broeder Caedmon. Deze verbindt de wonden (Medicine). Benno vindt dat Caedmon misschien iets beter zijn best kan doen op de wonden van Cuthbert (Fast talk). Caedmon verbindt de wonden nogmaals. 

Marcus, Benno en Cuthbert onderzoeken de wolf, die nog steeds in de modder van de straten van Bath ligt. Het lijk van de hond trekt heel wat bekijks van de bewoners van Bath en de geruchten vliegen al in het rond. Het is een dolle hond! Nee, een wolf! Nee, een de dienaar van het kwaad! 

De onderzoekers laten zich niet afleiden. Ze kijken naar de poten, naar de tanden, naar de vacht. En het beest is wel hondachtig, maar duidelijk geen wolf of hond. Hoe meer ze er naar kijken, hoe raarder ze het beest vinden. Wanneer ze met hun bevindingen teruggaan naar de Abdij, doet Caedmon onderzoek naar de wolf. In een Bestiarium vindt hij een beschrijving van een Hyena, een monsterlijk wezen, dat lijkt op een hond of een wolf, maar zich alleen laat zien wanneer er slechte magie is gebruikt. 

Cuthbert heeft het briljante idee om met hulp van een bloedhond het spoor van de Hyena te volgen. Iemand moet toch weten waar dit beest vandaan komt? Marcus kan via zijn contacten wel een bloedhond vinden. Wanneer zij met de bloedhond bij het lichaam van de wolf of Hyena aankomen, wordt de bloedhond helemaal wild. Hij trekt aan de lijn en volgt eerst de voetstappen van de Hyena en later het geurspoor. Hij gaat door de westelijke poort van de stad naar buiten, over wegen en velden en voert de onderzoekers steeds verder weg. Uiteindelijk komt de bloedhond uit bij een Dolmen op een open veldje in een bosje. Een kring van paddestoelen is om de Dolmen heen gegroeid.

Hier raakt de hond het spoor kwijt en hij kalmeert weer. 

Cuthbert en Marcus kijken om zich heen. Maar zij kunnen niets bijzonders ontdekken aan deze plaats (Natural world fail, Religion fail, Occult fail voor iedereen!). Onverrichterzake keren zij weer terug. 

Marcus slaat de stadskronieken er nog eens op na. En Draca kijkt nog eens in de verslagen van de Abdij. Draca vindt wat informatie over hellehonden. Wanneer de bevolking te zondig is geworden, roepen zij de straf van hellehonden over zichzelf af. 

Marcus bevraagt de stadswachten nog eens. Hoe heeft de hellehond de stad binnen kunnen komen? Hij moet de pijnlijke conclusie trekken dat zijn stadswachten niet al te veel betaald worden en dat zij de vaardigheden van staand in slaap vallen tot een kunst verheven hebben. 

Cuthbert en Benno zoeken het gezin van het aangevallen kind op. Misschien zijn zij wel bijzonder slecht en hebben zij een aanval van een hellehond verdiend? Na wat rondvragen blijkt dat het gezin woon in de straat van de Kapel van Sint Edna van de Vlammende Rozen, een lokale heilige en patrones van het naburige Wells. Wanneer zij eenmaal daar aangekomen zijn, blijkt dat het gezin een eenvoudig ambachtsgezin is, dat in een onopvallend huis woont. Het huis trekt al heel wat bekijks, en de geruchten vliegen in het rond. Was de hond een echte hond? Een hellehond? Een feeënhond? Een bezoeking van de Duivel? 

Draca de Wijze vindt dat het naderende onheil afgewend moet worden door de gebruikelijke middelen, bidden, biechten, versterving van het vlees en Sint Edna van de Vlammende Rozen smeken om bijstand. Caedmon is iets wereldwijzer en vindt dat iedereen een beetje doordraait nu. Draca laat zich niet tegenhouden, misschien is het kind wel een wisselkind. 

Die nacht wordt iedereen bezocht door een droom:
Je bevindt je in een onbekende stad, een oude stad, heel oud. De zon beukt op je neer met enorme hitte. De pilaren van een heidense tempel rijzen om je heen omhoog.
Voor je staat een jongeman met een donkere huid en zwart, krullend haar. Hij praat tegen je, maar je verstaat hem niet. Hij praat steeds sneller en indringender, maar je begrijpt er niets van. Als hij merkt dat je hem niet begrijpt, probeert hij het in een andere taal, aarzelend en hakkelend.
Hij grijpt je bij je schouders en schudt je heen en weer. Hij roept steeds één woord, is het een plaats of een naam?
De onderzoekers worden bezweet wakker in hun eigen bed.

4 maart 998

De volgende morgen vraagt iedereen zich af wat deze droom te betekenen heeft. Alleen Marcus kan zich herinneren wat het woord was van de donkere jongeman, Apep. Maar die term zegt hem niets. 

Cuthbert heeft ervaring met te veel informatie delen met zijn naasten en wil zijn mond houden over de droom. Maar de anderen zijn minder bang aangelegd en al snel realiseren zij zich dat iedereen dezelfde droom heeft gehad. Er is natuurlijk wel precedent voor het hebben van profetische dromen. Jozef zoon van Jakob had ook profetische dromen en kon daarmee de farao van Egypte bijstaan. Maar het is dan wel raar dat de onderzoekers niets begrepen van wat de man in de droom probeerde te vertellen. 

Caedmon denkt dat iedereen misschien iets teveel van een verkeerde paddenstoel heeft gegeten. Benno realiseert zich dat iedereen gedroomd heeft van Egypte, het land van Moses en Aaron. 

Cuthbert vraagt zich af waarom iedereen van Egypte droomt, daarmee verradend dat ook hij de droom heeft gehad. 

Marcus zegt dat Egypte ook het land is, dat bescherming bood aan Jozef, Maria en Jezus, toen Herodes alle kinderen over de kling wilde jagen. 

Cuthbert denkt dat de droom dan wel een boodschap van de Heer moet zijn. Maar wat is het vreemd dat dan niemand de boodschap begreep. Dat zou ervoor pleiten dat de boodschap niet van de Heer is, maar van iemand anders. Van wie dan? Toch van de duivel. Maar een verhaal waar geen touw aan vast te knopen is, is ook niet echt een verleiding.  

    

  

Where Are My Children

Where Are My Children (1916) is een film uit de hele oude doos. Deze film van Phillips Smalley en probeert voor het eerst de gevoelige onderwerpen van anticonceptie en abortus aan te kaarten. Tyrone Power speelt de hoofdrol en zijn vrouw speelt ook zijn vrouw in de film. 

Anticonceptie en abortus zijn natuurlijk altijd al bij ons geweest, maar in de negentiende en twintigste eeuw werden de methoden een stuk veiliger en betrouwbaarder, waarmee het gebruik ook omhoog ging. En er kwamen natuurlijk meteen allerlei denkers met een mening over anticonceptie, abortus, emancipatie van vrouwen en de toekomst van de samenleving. 

In 1916 was er in de Verenigde Staten een rechtszaak tegen Margaret Sanger, die een kliniek voor anticonceptie had geopend. Deze rechtszaak zorgde voor heel veel aandacht voor het onderwerp van anticonceptie en gezinsplanning. Deze film surft duidelijk mee op de golf van aandacht voor het onderwerp.    

Spoilers

De film begint met Richard Walton (Powers), een aanklager met een rechtszaak tegen Dr. Homer. Deze dokter wordt beschuldigd van het verspreiden van pornografisch materiaal, hij werpt zelf tegen dat hij alleen maar kennis over het menselijk lichaam, conceptie en anticonceptie verspreid. Hij ziet dagelijks gezinnen, die teveel kinderen krijgen en hen mishandelen, verwaarlozen en niet te eten kunnen geven. Anticonceptie is dan verstandig. 

Na afloop van de rechtszaak gaat Walton naar huis en treft daar zijn vrouw (Powers) en zijn zuster (Blynn) en haar man (Hope). Zijn zus en haar man hebben zojuist een baby gekregen, volgens goed eugenetisch plan. Het is een schattige baby. Walton zou ook graag kinderen willen, maar hij en zijn vrouw hebben nog geen kinderen mogen krijgen. 

Dan blijkt dat zijn vrouw graag gaat feesten met haar vriendinnen. Wanneer blijkt dat zij zwanger is, is zij bang dat zij haar feestjes op zal moeten geven als moeder. Een van haar vriendinnen kent een dokter, Dr. Malfit (De la Cruz). Deze voert illegale abortussen uit. Mevrouwe Walton komt steeds vaker langs bij deze dokter. 

Op een dag komt bij de Waltons zowel broer Roger van mevrouw Walton (Blake) over de vloer, als de jonge dochter Lilian (Rogers) van hun huishoudster (Drew) langs. Roger is een onbetrouwbaar sujet en binnen de kortste keren heeft hij Lilian om zijn vinger gewonden. Het arme kind is natuurlijk snel zwanger en dan laat Roger haar zitten. Wanhopig wendt Lilian zich ook tot Dr. Malfit. Maar er gaat iets mis en de arme Lilian sterft aan de gevolgen van de abortus. 

Dan wordt ook duidelijk wat Dr. Malfit precies doet en ook hij wordt voor het gerecht gesleept en aangekleed door Walton. In de nasleep van de rechtszaak wordt ook duidelijk dat alle high society dames, waaronder zijn eigen vrouw ook regelmatig bij Dr. Malfit langsgingen. Geen wonder dat hij geen kinderen heeft. 

In een nawoord zien we dat mevrouw Walton uiteindelijk niet meer in staat was om kinderen te krijgen en dat zij en haar man eenzaam en alleen oud worden. 

Conclusie

Dit is een film met een hoop boodschappen en ik ben het met alle boodschappen oneens! 

Het begint er al mee dat er een heel duidelijk onderscheid gemaakt wordt tussen anticonceptie en abortus. En anticonceptie is goed, want dan kunnen ongeschikte ouders (arm, ongeschoold, ongehuwd, lagere klasse) stoppen met het krijgen van kinderen, waar ze toch niet voor kunnen zorgen. Hier zit natuurlijk een doodenge eugenetische gedachte achter, die ook behoorlijk expliciet gemaakt wordt door de film. Het kind van de zus en zwager van de Waltons is een kind van twee rijke, hoogopgeleide mensen en dus "goed", die mag geboren worden. 

En abortus is slecht, want dat wordt alleen gedaan door domme vrouwen die hun society-leven belangrijker vinden dan kinderen opvoeden. En je gaat er dood aan, of je bent voor het leven onvruchtbaar. Dat een abortus ook kan plaatsvinden om het leven van een vrouw te redden of noodzakelijk is al nazorg na een spontane miskraam, wordt totaal niet benoemd in deze film. Ook abortus na falende anticonceptie of verkrachting wordt niet benoemd. 

De boodschap is eigenlijk dat de lotsbestemming van vrouwen gezin en kinderen is. Alle (normale, rijke, getrouwde (blanke?)) vrouwen zouden dat moeten willen. Vrouwen hebben zeker niet iets te willen voor zichzelf, zoals werk of feesten met vriendinnen. Hun hele leven zou in dienst moeten staan van man en (potentiële) kinderen. 

Nou komt deze film natuurlijk uit een andere tijd (meer dan 100 jaar oud mensen), dus wat andere ideeën over kinderen krijgen of juist niet krijgen is nog wel te vergeven. Maar dit gaat allemaal wel erg ver. 

We mogen dankbaar zijn dat vrouwen tegenwoordig wat meer mogelijkheden hebben om hun eigen leven in te richten en beslissingen te nemen over over zij wel of niet kinderen willen. 

 

Bloed van Rozen

In mijn jonge jaren plunderde ik de bieb van Baarn, die toen een respectabele collectie aan fantasy boeken had. Daar leerde ik ook de boeken van Tanith Lee kennen. Het Relikwie kreeg ik ooit van een klasgenoot te lezen en daarna heb ik nooit meer omgekeken. 

In de jaren '70 en '80 was Tanith Lee waanzinnig populair. Ze schreef trilogiëen en series, zoals The Birthgrave, The Stormlord (rijp voor een rollenspel lijkt me) en de korte serie Tales from the Flat Earth. Maar ook Young Adult boeken en science fiction. In de jaren '90 ging ze een andere kant op en schreef ze meer over psychologische en persoonlijke horror en vampieren. En het Bloed van Rozen uit 1990 is daar duidelijk een voorbode van. 

Het is een dik boek en het pakt veel verschillende thema's in een keer mee. Heel oppervlakkig is dit een verhaal van een brute kerstening van een achtergebleven gebied. De oorspronkelijke bewoners wonen in een groot, oeroud Woud. De nieuwe kolonisten hebben overal kastelen gebouwd en onderdrukken de lokale bevolking en elkaar op een verschrikkelijke wijze. En de oorspronkelijke bevolking levert nog weerstand door de nieuwe Christos niet volledig aan te nemen, maar nog steeds offers te brengen aan de God van het Woud. 

En wanneer het verhaal voortgaat, wordt eigenlijk steeds minder duidelijk wat nou precies de verschillen zijn tussen de Christos die aan een boom genageld is en de God van het Woud die hangt aan de Levensboom. Beiden zijn een offer aan de mensheid, beiden geven hun bloed als een sacrament en beiden beloven een leven na de dood. En de God van het Woud lijkt dat misschien te doen door mensenoffers en necromantie. Maar Christos eist wel in dit leven dat mensen alles opofferen voor zijn zegen. Dus wie is hier de goede en wie de slechte?

Maar het is ook een verhaal over vampieren. Het drinken van het bloed wordt door sommigen wel erg letterlijk genomen en zij ontlenen daar ook krachten aan. Een lang leven, een terugkeer uit de dood en het gebruik van magie worden allemaal mogelijk. En de slachtoffers van de eerste vampier hebben allemaal de grootste moeite om los te komen van hun heer en meester. En de eerste vampier staat op het punt om de hele wereld over te nemen met zijn plannen. 

Maar maar het is ook een verhaal over de relaties tussen mannen en vrouwen en de ongelijkheid die daarbij altijd een rol speelt. Vrouwen zijn een speelbal van mannen en kunnen nauwelijks zelf iets beslissen. Zij worden gemaakt door mannen, uitgehuwelijkt door mannen aan andere mannen om allianties te smeden en verkracht door mannen om zonen te maken. Zelfs als nonnen hebben zij een ondergeschikte positie in de religie van Christos. Maar uiteindelijk zijn het vrouwen die de vampier weten te verslaan. Zij blijken toch onvermoede krachten te hebben en als hij hen niet in de gaten houdt, ondernemen ze actie om hem neer te halen.   

Verder is het verhaal ook niet liniar opgebouwd. Het springt steeds heen en weer in de tijd, zodat je al lezende steeds meer te weten komt over de gebeurtenissen en de verhoudingen tussen de hoofdpersonen. En dat houdt de spanning er wel in. 

Met die boek slaat Tanith Lee duidelijk een andere weg in. Weg van de epische verhalen in een dromerige, andere wereld. Dit is een grimmig verhaal over mensen die proberen te overleven in een harde wereld. En dan komt een bloedzuigende vampier ook nog eens roet in het eten gooien en mensen nog ongelukkiger te maken. Zeker de moeite waard en kijk of je hem te pakken kan krijgen.   

Zeep uit Italië

Ik probeer al een paar jaar mijn hoeveelheid afval te verminderen (en wat kosten te besparen) en maak daarom mijn eigen kledingwasmiddel (en ik experimenteer ook wel met zelf zeep maken). Voor mijn wasmiddel gebruikte ik altijd een beproefd recept met Sunlight zeep.  

Benodigdheden

• 80 gram geraspte zeep
• 5 liter water
• Een pan, een emmer, een afsluitbare fles en een stevige lepel. 

Bereiding

• Breng het water aan de kook (mijn pannen zijn niet heel groot, ik liet 1 liter water koken)
• doe de geraspte zeep in het kokende water en laat zachtjes doorkoken tot alle zeep is opgelost
• (Alleen als je 1L water kookt: doe het kokende zeepwater bij 4 L warm water in een emmer). 
• Laat het zeepwater afkoelen (het wordt er stijf, als behangsel lijm, roer het weer vloeibaar).
• Giet over in afsluitbare flessen. 

Maar helaas, Unilever heeft besloten om niet langer Sunlight Zeep te maken. Er zijn natuurlijk wel andere zepen die hetzelfde doen, maar die worden dan zeer ambachtelijk gemaakt en de prijs is er ook naar. Maar nu was ik onlangs op vakantie in Italië en daar blijkt zeep voor huishoudelijke klussen nog wel in (betaalbare) blokvorm verkocht te worden. 

Zeep!

Dus in een lokale supermarkt ben ik even los gegaan en heb ik een hoop zeep gekocht. Binnenkort wordt dit allemaal vermalen en opgelost in kokend water. En dan kan ik weer mijn kleding zeer goedkoop wassen. Ik heb genoeg gekocht om zeker een jaar mee vooruit te kunnen. 

En voor de mensen die willen weten hoeveel geld je hiermee bespaart. 

De Sapone da Bucato (de onderste zepen) is € 2,99 voor 500 gram. Van die 500 gram zeep kan ik 31,25L vloeibare zeep maken. Als ik bij mijn supermarkt wasmiddel haal van het eigen merk, betaal ik €4,69 voor 2,2L. En dat wordt dan € 66,62 voor 31,25L. Dat is toch meer dan €60 verschil. En met een huishouden van 5 personen tikt dat op jaarbasis aardig aan.  

80 gram harde zeep geeft 5L vloeibare zeep

1 gram harde zeep geeft 0,0625L vloeibare zeep

500 gram harde zeep geeft 31,25L vloeibare zeep (en kost mij dus € 2,99)

Huismerk wasmiddel per fles van 2,2L is €4,69. 

Per 1L is dat € 2,13. 

Per 31,25L is dat € 66,62.