And then there were None...

Onlangs heb ik weer een prima BBC serie gekeken. Het gaat om And Then There Were None (2015) van Agatha Christie (Murder on the Orient Express, Murder on the Orient Express, Death on the Nile, The Pale Horse). De BBC verfilmt al een aantal jaar achter elkaar verschillende boeken van Agatha Christie (laatst nog The Pale Horse). Deze is al wat ouder en ik kreeg nu pas de kans te kijken.

In de hoofdrollen zien we Maeve Dermody, Charles Dance (Pride and Prejudice and Zombies), Toby Stevens, Burn Gorman (Pacific Rim, Crimson Peak, The Dark Knight Rises), Miranda Richardson (Good Omens), Sam Neill (Jurassic Park) en Douglas Booth (The Pillars of the Earth, Pride and Prejudice and Zombies).

Spoilers

Het boek van Agatha Christie is uit 1939 en is een van de meest succesvolle boeken aller tijden en zeker het meest succesvolle moord-mysterie. En er zijn veel verschillende verfilmingen, TV-series en Theater-producties van gemaakt, dus er valt nog maar weinig te spoilen. 

Tien mensen worden met een uitnodiging naar een eiland voor de kust van Engeland gevraagd. In iedere kamer in het huis hangt een gedicht over tien kleine soldaatjes (of negertjes of indiaantjes in wat minder politiek correcte tijden). Wanneer iedereen eenmaal geïnstalleerd is en men elkaar heeft leren kennen, begint er een grammofoon te spelen, die aangeeft dat alle betrokkenen schuldig zijn aan een misdaad, maar daarvoor niet gestraft zijn. Hier op dit eiland zullen zij hun straf niet ontlopen. 

En inderdaad, op streeds gruwelijker manieren gaat de ene na de andere gast dood. En allemaal volgens het gedicht over de tien kleine soldaatjes. De spanning stijgt, de gasten verdenken elkaar, mensen proberen te ontsnappen van het eiland of juist elkaar scherp in de gaten te houden. En uiteindelijk gaat iedereen dood. En wie heeft al deze moorden nou gepleegd en waarom? Het boek heeft een antwoord en de verschillende verfilmingen en andere adaptaties wisselen soms de dader om, om het spannend te houden. 

Conclusie

Ook dit was weer een oogstrelende verfilming van een oud verhaal (net als The Pale Horse). De aankleding was prachtig en het huis en de inrichting was een karakter op zich. Ook werd er ruim de tijd genomen om de verschillende karakters, hun misdaad en hun moord even goed in het zonnetje te zetten. Dat hierbij een fijne mix is gemaakt van wat oudere acteurs van naam en jong fris talent, helpt ook mee.

De spanning loopt ook snel op. In de eerste aflevering zien we alleen de eindeloze rijkdom van de upper-class in de vroeg-twintigste eeuw, met mooie tafelkleden, kristallen glazen, bedienden overal. Maar de nare kantjes worden ook meteen duidelijk. Dankzij verregaand seksisme worden vrouwen ernstig beperkt in hun carrières en daarmee levenskeuzes en zijn ze afhankelijk van de mannen in hun leven. Maar er is ook veel klassenverschil en racisme, wat het er ook niet gezelliger op maakt.

En dan beginnen er mensen dood te gaan. Bij de eerste paar doden (Booth en Maxwell Martin) is het nog niet duidelijk of het nu moord of ongelukken zijn. Maar dan realiseert men zich dat de ongevallen in lijn zijn met het alomtegenwoordige gedicht en dat de tien standbeeldjes op de dinertafel een voor een verdwijnen.
Angst en achterdocht regeren, maar dat helpt niet. Links en rechts blijven mensen dood neervallen. De flashbacks worden meteen ook duisterder. Mensen hebben echt vreselijke dingen gedaan en moeten dat, misschien voor het eerst, onder ogen zien. De spanningen onderling blijven ook steeds verder oplopen en de angst en hysterie is voelbaar.

Zeker eens kijken wanneer je de kans krijgt.

Pendragon LXXX - De Koning is gevonden

We wilden voor het eerst sinds Corona weer eens in het echt spelen, maar er was een redelijk cruciale speler ziek, dus we speelden maar weer via Jit.si. Hoge Koning Arthur is nog steeds vermist, hopelijk kunnen de ridders daar wat aan doen.

Pendragon pagina
Geschiedenis van Logres
Benno van Steeple Langford
Marcus Livius van Broughton
Turquine van het Quinqueroi Forest (afwezig)

Vroege lente 541, Brougthon

Vrouwe Nimue van het Meer en haar priesteressen hebben de winter doorgebracht in Salisbury. Zij is ook op zoek naar Hoge Koning Arthur en zij heeft gehoord van de ridders en hun ontmoeting met de Hyena's, die als aasgieren afkomen op vuige magie. Nu de wegen weer begaanbaar zijn, wil zij bekijken of zij het spoor van de Hyena's nog kan vinden, hopelijk leidt dat naar Hoge Koning Arthur.

Sir Marcus van Broughton en Sir Benno van Steeple Langford vinden dit een heel goed idee en gaan op pad met hun schildknapen om Vrouwe Nimue en haar priesteressen de weg te wijzen. Als snel komen zij weer bij het verlaten dorp met begraafplaats in Silchester. Hier bedrijven de priesteressen hun magie. Al snel wordt de kracht van hun magie duidelijk, overal waar de Hyena's zijn geweest, lichten hun sporen op, ook al is het vele maanden geleden dat de ridders hier zijn geweest. 

Sir Marcus en Sir Benno volgen met Nimue en de priesteressen het spoor van Hyena's. Het spoor leidt het woud in en al snel komt de groep bij de rivier, waar zij eerder ook al het spoor van de Hyena's kwijtraakten. Maar nu lijkt het spoor op de golven van de rivier te drijven en de ridders en de priesteressen kunnen het makkelijk volgen.

Na enige tijd zien de ridders op de andere over een ridder die belaagd wordt door een groepje andere ridders, terwijl een edeldame hen aanmoedigt deze eenzame ridder te doden. Sir Marcus vindt zeer oneervol, met meerdere ridders tegen één! Vrouwe Nimue en haar priesteressen voeren weer een ritueel uit en het water van de rivier daalt ineens snel, Sir Marcus en Sir Benno kunnen zonder problemen hun paarden naar de overkant leiden om de eenzame ridder bij te staan. Inmiddels is de eenzame ridder gevallen en het ziet er somber voor hem uit.
Vrouwe Nimue wil volgen, maar wordt verrast door het snel opkomende water. Haar priesteressen zijn nog uitgeput van het eerdere ritueel en daar wordt hun leidster nu het slachtoffer van. 

Sir Benno bedenkt zich geen moment en stuurt zijn paard het woeste, ijzige water in (Horsmanship critical). Hij nadert Vrouwe Nimue en hijst haar, met natte kleren en al op zijn paard (strength succes). Ondertussen probeert Sir Marcus de gevallen ridder te ontzetten. Hij ziet dat hij het zwaard Excalibur voert, het is Hoge Koning Arthur Pendragon van Brittannië! Sir Marcus valt de laaghartige en laffe ridders aan. Hoewel hij zelf een ridder weet uit te schakelen, wordt hij toch overmand door de anderen, en hij valt bewusteloos neer naast zijn Koning.
Sir Benno laat Vrouwe Nimue achter op de oever en gaat zijn vriend en Koning ontzetten. Hij weet de resterende ridders uit te schakelen en de edeldame gevangen te nemen. Zij is Vrouwe Annowre, één van de laatste zelfstandige heersers in dit gebied. Enige tijd geleden vervoegde zij zich aan het hof van de Hoge Koning en vatte een liefde op voor de Koning. Toen hij haar liefde niet kon beantwoorden, gebruikte zij magie om hem te ontvoeren en hem de hare te maken in haar eigen land. Toen ook dat niet werkte, wilde zij hem doden.
Sir Benno heeft daar allemaal maar weinig boodschap aan en wil haar als gevangene meevoeren naar Camelot, waar Hoge Koning Arthur mag beslissen over haar lot.

Hoge Koning Arthur is natuurlijk zeer dankbaar voor zijn redding uit wat niets meer was dan een vreselijke vorm van slavernij. De ridders zullen op zijn minst een zetel aan de Ronde Tafel krijgen, en verder mogen zij alles vragen wat zij willen. De ridders willen hier eens goed over nadenken. Sir Marcus wil natuurlijk graag trouwen met zijn Alis, maar haar adoptie-moeder Cwene Guinevere ligt dwars, omdat zij wil dat haar dochter goed onderhouden zal worden. Sir Benno moet ook nadenken. Hij zou het rijk van Annowre over kunnen nemen, als verraadster heeft zij dat natuurlijk verspeeld. Volgend jaar zullen zij in Camelot rijkelijk beloond worden.

Maar nu is het dan tijd om een toernooi in Salisbury te organiseren. Sir Turquine heeft dit vorig jaar beloofd, toen hij niet mee mocht doen met het Toernooi van Lindsey, vanwege zijn geschiedenis als roofridder. En nu wil hij dan laten zien dat hij het wel in huis heeft om mee te doen met de andere ridders. 

Barbarella

Onlangs weer via een videoverbinding met vrienden een film gekeken, Barbarella (1968) van Roger Vadim. In deze klassieke film speelt Jane Fonda (Klute) natuurlijk haar iconische rol en verder zien we nog John Philip Law (The Golden Voyage of Sinbad).

Spoilers

Aan het verhaal valt weinig te spoilen, want er is niet veel verhaal. Barbarella valt eigenlijk van de ene situatie in de andere en probeert zich daar doorheen te slaan. 

Het verhaal start met Barbarella (Fonda), die terugkomt van een missie en zich uitkleedt in vrije val (met zeer discrete begintiteling, dat dan weer wel). Dan wordt zij opgeroepen door haar baas, de President van de Aarde (Dauphin). Het is geen enkel probleem dat Barbarella hem naakt te woord staat, dat soort gekke vooroordelen heeft de mensheid lang geleden al achter zich gelaten.
De President heeft slecht nieuws. In een ver sterrenstelsel heeft een kwaadaardig genie, Durand Durand een Positronische straal uitgevonden, hiermee kan hij weer oorlogen beginnen. Dat lijkt Barbarella onwaarschijnlijk, er heerst al eeuwen vrede in het universum, desondanks wordt zij op missie gestuurd.

Barbarella stort al snel neer op een planeet in de buurt van waar de rapporten over Durand Durand vandaan kwamen. Daar wordt zij meteen aangevallen door een soort kleine, monsterlijke kinderen en hun mismaakte robot-poppen (Echt eng). Dit leidt er toe (en niet voor de eerste keer) dat haar kleren gescheurd raken en dat ze naast haar andere zorgen, ook op zoek zal moeten naar nieuwe kleren.

Gelukkig wordt zij net op tijd gered door een lokale man, Mark Hand (Tognazzi) die nog niet zo beschaafd is als de mannen van de Aarde. Hij wil graag seks met Barbarella in ruil voor haar redding. Barbarella heeft daar geen problemen mee, maar moet even slikken als hij echte, fysieke seks wil, in plaats van beiden een pil nemen. En daar heeft ze goede redenen voor.

Barbarella: That? Why nobody's done that for centuries. I mean, nobody except the very poor, who can't afford the pills and the psychocardiogram readings.
Mark Hand: Why not?
Barbarella: Cause it was proved to be distracting and a danger to maximum efficiency. And, and because it was pointless to continue, when other substitutes for ego support and self esteem were made available.

Gelukkig blijkt de fysieke liefde bedrijven iets beter te zijn dan wat Barbarella gewend was en terwijl zij bijkomt, repareert Hand haar ruimteschip, zodat ze verder kan naar Sogo, waar Durand Durand blijkt te leven.

Eenmaal in de buurt van Sogo stort haar schip weer neer, in het labyrinth buiten Sogo. Al snel wordt ze daar opgevangen door Professor Ping (Marceau), die haar schip wel kan repareren, maar haar ook waarschuwt voor alle kwade inwoners van Sogo. Maar zo lang haar schip kapot is, kan zij toch niet naar Sogo komen, tenzij ze kan vliegen.
In het Labyrinth bevindt zich ook de blinde Engel Pygar (Law), maar door wat tegenslag heeft hij de wil om te vliegen (en te leven?) verloren. Gelukkig heeft Barbarella wel een idee om het ego en zelfvertrouwen van de engel een boost te geven. Dus na een rondje seks kikkert de engel enorm op en kan weer vliegen (nog wel steeds blind). Pygar brengt Barbarella naar Sogo.

Onder Sogo stroomt de Mathmos, die zich voedt met de slechte daden ze ook stimuleert. Dat leidt voornamelijk tot overmatig drugsgebruik en seksueel misbruik onder de bevolking. Barbarella en Pygar komen al snel in de problemen, ze worden gevangen genomen door de Tiran van Sogo (Pallenberg) en haar Conciërge (O'Shea). Maar gelukkig wordt Barbarella weer gered door een knappe man, Dildano (Hemmings, die we ook zagen in Camelot en nee, ik verzin dit niet), leider van het verzet tegen de Grote Tiran. Ook deze Dildano wil graag seks in ruil voor een redding en Barbarella gaat daar maar al te graag in mee. Tot grote teleurstelling van Barbarella is Dildano een beschaafd man en hij maakt liever gebruik van de pillen.

Barbarella heeft nog steeds haar missie om Durand Durand te vinden. Nu werkt zij samen met het verzet onder leiding van Dildano (Nee, ik kon ook niet stoppen met lachen). Maar zij wordt bijna meteen weer gevangen genomen door de Conciërge, die ook Durand Durand blijkt te zijn. Hij wil haar doden door middel van zijn Excessive Pleasure Machine, maar Barbarella is inmiddels zo in contact met haar gevoelens, dat het ding doorbrandt. 
Durand Durand sluit Barbarella op met de Grote Tiran in de prive-vertrekken van de Tiran, waardoor zij in de Mathmos zullen vallen, terwijl Durand Durand de macht grijpt in Sogo. Uiteindelijk komt alles samen, de rebellen vallen Sogo aan, Durand Durand pleegt zijn coup en de Mathmos wordt wild. Barbarella weet door haar pure onschuld te ontsnappen aan de Mathmos en zij wordt, samen met de Grote Tiran gered door Pygar, maar verder komt iedereen in Sogo om, inclusief de vluchtelingen in het Labyrinth. En dit is het goede einde.

Conclusie

Je moet deze film eens gezien hebben wegens de curiositeitswaarde en de culturele impact van de film, maar niet voor de inhoud van de film zelf. Het verhaaltje is fluttig en niet meer dan een reden om een zeer knappe Jane Fonda in miniscule (vaak gescheurde) pakjes te laten rondrennen en veel (brave) seks en (lachwekkend) geweld in beeld te brengen. 

De eerste helft van de film is het beste, maar wanneer Barbarelle eenmaal met Pygar in Sogo arriveert, wordt het verhaal te onduidelijk, de aankleding van de sets te goedkoop en de verschillende karakters te onwaarschijnlijk. 

De sets en aankleding in vooral de eerste helft zijn erg goed gedaan, maar daarna zakt dat toch ook te veel in. 

Vooral kijken om eens te zien wat mensen nou leuk vonden in de jaren '60. 

De Jaren van Onschuld

Een tijdje geleden keek ik met vrienden via Netflix Party (je moet wat in tijden van Corona) de film The Age of Innocence. Deze film was naar het gelijknamige boek van Edith Wharton, waarvoor zij een Pullitzer prijs ontving. Gelukkig kon ik het boek lenen uit de Bibliotheek van Malden.

Spoilers

Eigenlijk is dit niet meer nodig nadat ik de film heb gezien. De film volgt het verhaal van het boek vrij trouw. Er zijn wat karakters en intriges weggelaten om het verhaal wat in te dikken, maar in het boek voegden die nou ook weer niet zo heel veel toe. 

De jonge Newland Archer gaat naar de Opera en treft daar zijn vrienden, waaronder May Welland. Zij is de vrouw waar hij mee wil trouwen, hoewel zij formeel nog niet verloofd zijn. De Wellands hebben ook hun buitenlandse nicht, Gravin Ellen Olenska, meegenomen. Zij heeft schandalig genoeg, haar man verlaten. De andere leden van de New Yorkse High Society zijn geshockeerd dat de Wellands hun afvallige nicht steunen. Om het schandaal voor zijn vriendin te beperken, stelt Newland voor om dan vanavond maar de verloving tussen May en hemzelf bekend te maken. Dan heeft iedereen tenminste iets anders om over te praten en maakt hij meteen duidelijk dat er twee families achter Gravin Olenska staan, de Wellands en de Archers. 

Verder ontspint het verhaal zich zoals in de film. Newland realiseert zich al vrij snel dat May is opgevoed om een ornament te zijn. Ze is vrij dom, denkt niet na over de hogere dingen in het leven en heeft ook geen ambitie om zich te verbeteren. En Newland heeft er weinig zin in om haar op intellectueel sleeptouw te nemen. Gravin Olenska daarentegen is een vrouw van de wereld, die kennis heeft van alle dingen die Newland ook interesseren. 

Newland valt als een blok voor Ellen Olenska en zij voor hem. Maar ze kunnen hun liefde nooit uiten. Newland durft het schandaal van een verbroken verloving en een nieuw leven opbouwen met een gescheiden vrouw niet aan. Ellen Olenska houdt ook oprecht van haar nicht May en wil haar niet kwetsen. 

De beide geliefden stuiteren wat heen en weer, maar uiteindelijk gaat de verloving en het huwelijk tussen Newland en May gewoon door. Gravin Olenska verdwijnt uit het leven van Newland en hij gaat mokkend verder met May Welland. 

Conclusie

Dit boek is ook fantastisch!

De conflicten van de karakters zijn iets beter te volgen, omdat het boek de tijd kan nemen dat wat meer uit te diepen. Iedereen zit enorm vast in een patroon van tradities en verwachtingen en kunnen daar bijna niet aan ontsnappen. Dat zorgt ervoor dat de elite van New York probeert via bepaalde leefregels te leven. Bijna niemand kan dat volhouden en springt stiekem uit de band (de mannen hebben allemaal buitenechtelijke affaires), maar het oordeel over mensen die betrapt worden is hard. 

Dan komt Gravin Olenska langs en zij zet alles op zijn kop, door alleen maar aanwezig te zijn. Ze is een gescheiden vrouw en laat haar gezicht zien buitenshuis. Ze kent mensen met adellijke titels uit Europa en heeft een mening over hun persoonlijkheid. Ze neemt genoegen met minder geld, is bereid in een mindere, bohemien buurt te wonen en is vriendelijk voor haar personeel. 

De sociale sfeer in deze roman werd zo verstikkend beschreven dat ik al lezend zelfs bijna een paniekaanval kreeg. Iedereen zit volledig klem in de verwachtingen van anderen, met name de vrouwen. Die mogen zich alleen bemoeien met huishouden, geen mening of wensen hebben en ze zijn volledig afhankelijk van de mannen in hun leven. 

Newland Archer heeft wel door dat het niet eerlijk is om vrouwen zo te beknotten, maar hij vindt dat alleen oneerlijk wanneer dat betekent dat hij geen relatie kan starten met Ellen Olenska. Hij wil niet echt dat May zichzelf ontwikkelt of zich bemoeit met zijn zaken. Of dat Ellen Olenska het lef zou kunnen hebben om hem af te wijzen wanneer hij haar niet kan bieden wat zij wil hebben. 

De roman deed me ook denken aan Gejaagd door de Wind, die ik ook laatst heb gelezen. Beide boeken gaan over de laat - 19e eeuw (De jaren van onschuld speelt in de 1870's en Gejaagd door de Wind start 1861 en loopt door tot 1873), beide boeken zijn geschreven door vrouwen, De Jaren van Onschuld in 1920 en Gejaagd door de Wind in 1936, en beide boeken ontvingen een Pullitzerpijs.  

En in beide boeken komt ook de verstikkende sociale mores aan bod. Voor vrouwen is er geen andere carrière dan een goed huwelijk te sluiten. Hun goede naam en die van hun familie hangt sterk af van hun succes op de liefdesmarkt. Voor vrouwen die daar van afwijken (gedwongen door een slecht huwelijk of een oorlog), is er alleen maar veroordeling door de rest van de samenleving. 

Alleen was het bij Edith Wharton dan duidelijk dat het een slechte zaak was dat vrouwen (en mannen) zo beknot worden in hun wensen dat hun karakter volledig vervormd raakt. Margaret Mitchell vond het een drama dat deze samenleving verdween. 

Dus, vooral eens lezen als je deze roman te pakken kan krijgen. 

Good Omens

En dan nu een film bespreking waar ik al een tijdje naar uitkijk, Good Omens (2019) gebaseerd op het gelijknamige boek van Terry Pratchett (een belangrijk schrijver voor mij) en Neil Gaiman (van wie ik in de loop der jaren best het een en ander gelezen heb). Good Omens is van voordat beiden echt bekend werden bij het grote publiek.

Aziraphale en Crowley

Een verfilming van het boek hing al jaren in de lucht. Al kort na publicatie (in 1990) was Terry Gilliam (Monty Python and the Holy Grail, The Fisher King) geïnteresseerd, maar dat ging toen niet door. Daarna gingen de carrieres van Pratchett en Gaiman ineens snel andere richtingen op en hadden zij geen tijd. Veel later worden Johnny Depp (Murder on the Orient Express), Robin Williams (The Fisher King) en Kristen Dunst nog genoemd als namen, maar dan is het de aanslag op het WTC in 2001 die roet in het eten gooit. Films over het einde van de wereld zijn ineens niet grappig meer. Tegen de tijd dat men er weer klaar voor is, krijgt Pratchett te maken met zijn ziekte en uiteindelijk overlijdt hij in 2015.

Uiteindelijk gaat Neil Gaiman dan echt aan de slag en wordt het boek verfilmd in een TV serie van 6 delen en er zitten heel wat bekende koppen in. Zo zien we David Tennant (Dr. Who, Jessica Jones) en Michael Sheen als Crowley en Aziraphale, de twee hoofdpersonen. Frances McDormand (Wonder Boys) is GOD en Jon Hamm (Bad Times at the El Royale, Baby Driver) is de engel Gabriël. verder zien we in allerlei kleine rollen nog verschillende bekende of juist aankomende koppen als Sian Brook (Sherlock), Miranda Richardson (Blackadder) en Yusuf Gatewood (Wonder Boys).

Spoilers

Voor een verhaal dat zo goed is en inmiddels ook dertig jaar oud zou ik geen spoiler meer moeten geven. Als je dit verhaal niet kent, ren dan meteen naar de boekwinkel of je bieb en doe er wat aan! Ik wacht wel.

...

In den beginne creëert GOD (McDormand) de wereld en in het paradijs wonen de mensen. Maar al snel gaat het mis, de duivel Crowley (Tennant) verleidt de mensen tot het eten van de appel. Wanneer de mensen verdreven zijn uit het paradijs door de engel Aziraphale (Sheen), vragen beiden zich af of dit nu wel helemaal het juiste was om te doen. 

Dan gaan we naar 11 jaar geleden en Armageddon staat op het punt te beginnen. Als eerste voorteken wordt er een kindeke geboren. Of eigenlijk, de anti-christ wordt gedropt in een hospitaal gerund door Satanische nonnen. Het is de bedoeling dat de Anti-christ wordt verwisseld met het kind van een Amerikaanse diplomaat Dowling (Offerman) en zijn vrouw (Winternitz), maar door onduidelijke instructies, dommige satanische nonnen en toeval (of de hand van boven?) is er die avond nog een lokaal, Brits koppel, Mr. en Mrs Young (Mays en Brooke) dat ook een kind krijgt. Het is uiteindelijk dit koppel dat naar huis gaat met de Anti-Christ. 

In de afgelopen 6000 jaar zijn Crowley en Aziraphale eigenlijk wel gehecht geraakt aan de wereld met zijn Aardse genoegens en zij zien Armageddon eigenlijk niet zitten. Zij zetten alles op alles om de vermeende Anti-Christ ervan te weerhouden zijn werkelijke machten te realiseren. Maar zij denken dat de Anti-Christ opgroeit in het huishouden van de diplomatenfamilie Dowling. Ondertussen groeit Adam Young zonder Hemelse of Duivelse invloed op in het idyllische dorpje Tadfield.

Maar Crowley en Aziraphale zijn niet de enigen die wachten op Armageddon. Een Heks heeft allemaal voorzien hoe het af zou lopen en heeft voorspellingen nagelaten voor haar nageslacht, om hen door de laatste dagen heen te helpen. Een zieltogende organsatie van Heksenjagers neemt ook de vreemde gebeurtenissen in Tadfield waar. En de Vier Ruiters van de Apocalypse rijden natuurlijk ook uit om het einde der tijden aan te kondigen.

Uiteindelijk wordt de chaos steeds groter en komen alle complexe plannen van Hemel en Hel tot niets, vanwege de totale chaos die mensen kunnen creëren.

Conclusie

Het verhaal van de serie wijkt iets af van het boek. Er zijn wat keuzes gemaakt omdat TV natuurlijk een heel ander medium is dan een boek. Bovendien is het verhaal inmiddels 30 jaar oud, sommige zaken uit het boek (losse antwoordapparaten bij je telefoon) doen inmiddels behoorlijk gedateerd aan. Maar het verhaal op zich blijft overeind.

Verder is de aandacht (nog) wat meer verschoven naar de relatie tussen Crowley en Aziraphale, die nu nog duidelijker met allerlei romantische bedoelingen om elkaar heen draaien. En er is wat meer aandacht voor de Hemelse en Helse machinaties en intriges. In het boek werd daar nauwelijks aandacht aan besteed, maar nu zien we meer van de engelen en duivels die spelen met mensenlevens.

Al met al een goede en trouwe verfilming van een goed boek. Zorg dat je deze serie niet mist en lees dan ook meteen het boek.